Uit Alle Macht

By Gabriella van Rij

Over een reeks van interviews tegen de achtergrond van de Olympische Winterspelen van 2010 in Vancouver brengt Gabriella met journalist Mark Grijsbach een eerlijk en fascinerend verslag uit over hoe het was om tot één van de eerste adopties met gemengde cultuur in de jaren te behoren in de jaren ’60.

De jonge Gabriella worstelt met intolerantie, pesten, racisme en het gevoel dat ze hier niet thuishoorde volgde haar gedurende het grootste gedeelte van haar leven. Dit wordt echter verteld op zo’n moedige en verstandige manier dat de lezers zich gesterkt zullen voelen wanneer ze de reis volgen die Gabriella de vrouw gemaakt hebben die ze nu is.

Of je nu een vader, moeder, kind, familielid of geadopteerd bent: je zult dit verhaal in getrokken worden. Van commentaar dat aanzet tot nadenken over hoe het echt is om geadopteerd te worden en advies voor hen die graag willen adopteren tot gedachten over de tegenstijdigheden in het leven, er zit iets in voor ieder van ons. Gabriella’s boodschap onderstreept voornamelijk dat het ‘goed is om jezelf te ZIJN’.

Dit boek is een must-read voor sociale activisten, hen die adoptie overwegen en voor allen die een verhaal zoeken dat betrekking heeft tot de universele thema’s van saamhorigheid en familie.

Nu, met deze derde editie, is het veelgeprezen boek ‘Uit alle macht’ een klassieker en verdient terecht een plekt in al onze harten.

• Language: Nederlands
• Publisher: Gabriella van Rij
• Release date: Jan 1, 2015
• ISBN: 9780986653353

Gabriella van Rij

GABRIELLA VAN RIJ [pronounced "Ray"] is the Kindness Expert, a keynote speaker, and the founder of the #daretobekind Movement. With a brave and compassionate voice, she speaks at businesses, universities, corporate training events, school assemblies, community centers, places of worship, and on network shows, inspiring audiences and organizations to tap into the power of kindness--the most underutilized skill in today's world.In 2010, Gabriella wrote her first book With All My Might, her mesmerizing memoir of one of the first cross-cultural adoptions of the 1960s. In 2014, Gabriella published I Can Find My Might, part self-help and part practical resource for students, parents, and educators. Shortly after her second book was published, she directed and produced a documentary, Our Silence Is Complicity, released in the fall of 2014, to raise awareness on the devastating effects of bullying. Watch Your Delivery, Gabriella's third book, is based on one of her popular presentations of the same name, was published in 2016.Her latest book, Kindness Is A Choice, is a down-to-earth guide on why Kindness is underutilized today, how the lack of it affects every sphere of our lives, and what we stand to gain by choosing Kindness at every opportunity.She has been seen by millions on Dr. Phil, ABC, CBS, NBC, and FOX. She also writes for the NY Daily News.Visit her at: https://www.gabriella.global/

Book preview

Dutch3D_new

Uit Alle Macht

by Gabriella van Rij

Copyright 2015 Gabriella van Rij

Smashwords Edition

Ik...

Durf te leven

Durf lief te hebben

Durf te geven

Durf te bestaan

Vol passie, met heel mijn wezen

—Citaat van Gabriella van Rij

Uit alle macht

Copyright 2015 – Auteur: Gabriella van Rij

Uitgever: Second Start Worldwide Inc.

Alle rechten gereserveerd. Zonder schriftelijke toestemming van de auteur mag dit boek of een deel van dit boek niet worden gekopieerd of verspreid.

ISBN: 978-0-9866533-5-3

Dit boek is te bestellen bij amazon.com

Voor meer informatie over dit boek, het bestellen van meervoudige exemplaren of voor het inhuren van de auteur voor een lezing of presentatie, kunt u contact opnemen met:

Bobbie Folsom 1.844.888.KIND (5463)

Oorspronkelijke titel: With All My Might

Vertaler: World Translation Center

Omslagillustratie eerste concept: Norman Thorton

Omslagontwerp eerste druk: Gabriel Monty

Omslagontwerp tweede druk: Rajat Sharma

1e editie

Als moslim geboren, als katholiek opgevoed…

Van een weeshuis naar een diplomatengezin…

Van eenvoudige maaltijden naar driegangendiners met zilveren bestek…

Geboren in Pakistan, opgegroeid in Europa…

Iedere dag moest ik mezelf weer verdedigen op het schoolplein: ‘Is die blonde, lange, mooie vrouw die je ophaalt, echt jouw moeder?’

Iedereen is door de mensen die ons het meest lief zijn, opgevoed of onder druk gezet om zich te conformeren. Vanuit onze conformiteiten ontstaan vaak onze tegenslagen. Je kunt beide overwinnen, je bevrijden van je beperkingen en trots worden op je eigen culturele diversiteit.

Dit boek gaat over conformiteit, tegenslag en culturele diversiteit.

Blijf trouw aan je ware ik!

Wees JEZELF en

verontschuldig jezelf NIET omdat

je jezelf bent!

title_dutch

Een heel speciale opdracht

Ik draag mijn eerste boek op aan mijn dochter Alexandra.

Al vanaf het moment waarop ik in verwachting raakte, keek ik ernaar uit om je te ontmoeten. Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn; het was een overweldigende ervaring.

Ik hield al van je toen je nog een baby en kind was, maar ik heb vooral veel bewondering en respect voor de volwassene die je nu bent.

Zodra je iemand toelaat tot jouw wereld, ben je trouw en heel zorgzaam. Dan laat je de liefde en de vreugde die in je zitten, de vrije loop.

Ik beschouw je als mijn vriendin en mijn vertrouweling en ik ben blij dat ik jou in mijn leven heb. Dat zie ik nooit als iets vanzelfsprekends, geen moment!

Je ‘Mama’

Nog een belangrijke opdracht

Ik wil dit boek ook opdragen aan zes heel speciale vrouwen, zonder wie mijn bestaan en mijn ontwikkeling tot de persoon die ik nu ben, niet mogelijk zou zijn geweest. Deze zes vrouwen hebben me elk op hun eigen manier gevormd en zich ingezet voor mijn lot.

Aan Reshan, mijn biologische moeder, die me het leven schonk en me de eerste dagen van mijn leven verzorgde, en die zo slim was om me naar een katholiek weeshuis te brengen. Bedankt voor de liefde, die ik altijd heb gevoeld. Op een of andere manier hebben die eerste tien dagen een heel verschil gemaakt.

Aan Helen, die zoveel om een weesje gaf dat ze zich door de bureaucratie worstelde om ervoor te zorgen dat ik het land mocht verlaten, op weg naar de adoptieouders die op mij wachtten. Ik heb een hele ontwikkeling doorgemaakt en kan je nu bedanken dat je voor dat peutertje hebt gezorgd, Helen. Ik heb heel wat hindernissen moeten overwinnen, maar nu kan ik je echt bedanken!

Aan Maaike, mijn tante die met haar man helemaal naar Pakistan vloog om haar nieuwe nichtje op te halen. Dat op zich is al iets om bij stil te staan: in 1966 was een vliegreis naar de andere kant van de wereld nog een hele onderneming. Ze kan dit niet meer lezen en daarom bedank ik haar beide dochters dat ze zo’n geweldige moeder hadden, die me kwam ophalen alsof ik om de hoek woonde!

Aan Marijke, mijn adoptiemoeder; bedankt dat je een vreemde in je gezin wilde opnemen. Ondanks alle bureaucratie bleef je altijd doorzetten. De afgelopen veertig jaar ben ik vol verbazing getuige geweest van je ongelofelijke passie voor bepaalde dingen. Bedankt dat je een weesje wilde helpen, dat je mij wilde helpen…

We zijn uiteindelijk toch naar elkaar toe gegroeid. Ik ben dankbaar voor de laatste jaren, waarin we de liefhebbende persoon die we allebei op onze eigen manier zijn, pas goed gingen begrijpen. Bedankt dat je me een thuis bood, Moeke.

Aan Mans, mijn tante, die met haar hele persoonlijkheid humor, vreugde en liefde uitstraalt. Bedankt voor de liefde die je me als kind hebt gegeven. U zei alles recht voor z’n raap en hebt vaak bemiddeld tussen mijn moeder en mij. Dat viel waarschijnlijk niet mee, want ze is uw zus. Bedankt dat u al die jaren om me hebt gegeven en nooit vergat dat ik bestond of de relatie liet verzanden. U wist het altijd als ik me alleen voelde en dringend behoefte had aan een vriendelijk woord of een zetje. U wordt zeer gemist…

Aan haar vier kinderen: ik kan nauwelijks in woorden vatten hoeveel jullie moeder voor me heeft betekend. Ze is en blijft een helder licht in mijn leven.

Aan Hans, mijn tante, die al die jaren zo vriendelijk en zachtaardig voor me was. Ik kon altijd bij haar thuis terecht, ook al had ze zelf al zes kinderen. Ze had altijd wel tijd om naar me te luisteren, me advies te geven en me bemoedigend toe te spreken.

rsz_1infinity

Ik heb op mijn reizen vele mensen ontmoet en ik wil sommigen graag persoonlijk bedanken, want zij hebben mijn leven beïnvloed, ongeacht of ik nog contact met ze heb of niet. De lijst is te lang, dus ik vermeld ze achter in het boek in een dankwoord.

Inhoud

Voorwoord

Inleiding

November 1966

Maart 1988

November 2007

Durf te leven

Heden: januari 2010

Het interview

Het weeshuis

De adoptie

Aankomst in Amsterdam

Teleurstelling

Februari 2010

Tweede interview met Mark

Culturele diversiteit

Racisme

Angst

Een dag in de Oval

Derde interview met Mark

Religie

Echtscheiding

Nog een pijnlijke ervaring

Openingsceremonie

Vierde interview met Mark

Zomers in Ottawa

Ontmoeting met Helen en Harvey

Hopeloosheid

Loslaten, alleen opnieuw beginnen

Accepteren dat je niet aan de verwachtingen voldoet

Goud voor Canada

Vijfde interview met Mark

De geboorte van mijn dochter

Moederschap

Mijn schoonouders

Medailles voor Nederland

Doodse stilte

Zesde interview met Mark

Het overlijden van mijn moeder

De begrafenis

Geen liefde zonder tranen

Ouders

Het verhaal over de keer dat ik was weggelopen:

Broers en zussen

Kinderen

Aubade voor mijn dochter

Echtgenoten/partners

Vriendschappen

Ouderen

Huisdieren

Vancouver, je bent geweldig

Een laatste afscheidvan Mark

Een leeg Vancouver

Yin & Yang: de tegenstellingen in het leven

Verlies en leven

Liefde en haat

Egoïsme en geven

Wapenstilstand en oorlog

Open en afgesloten

Vreugde en verdriet

Uitersten op de schaal

Afronding

Een hartelijk dank

Familie

Nog drie broers

Gekozen familie

South Granville Senior Centre

Over de Schrijfster

Voetnoten

Voorwoord

Waarom heb ik dit boek geschreven? Allereerst omdat mijn verhaal in alle opzichten anders is. Culturele diversiteit, tegenslag, conformiteit en racisme hebben in mijn vroege jeugd een grote rol gespeeld. Ik wil mijn lezers graag laten zien hoe ik daarmee ben omgegaan, hoe u kunt voorkomen dat u gek wordt en vooral hoe u trouw kunt blijven aan uw eigen waarden en overtuigingen.

Wees gewoon uzelf… tegen de wensen van anderen in die willen dat u iemand anders bent dan uzelf!

Ik heb een duidelijke boodschap over lef, over passie. Ik ben in de loop der jaren een expert geworden op het gebied van tegenslag; er is veel moed en innerlijke kracht voor nodig om die te boven te komen.

Telkens als je een moeilijke periode doormaakt in je leven, moet je weer opkrabbelen en doorgaan. Ik voel me als een ‘mauvaise herbe, qui repousse sans relâche,’ een onkruid dat telkens weer de kop opsteekt. Een soort weerbarstige stuiterbal die maar blijft terugveren!

Tot slot wil ik u graag prikkelen om uw eigen denkbeelden onder de loep te nemen, of in ieder geval eens verder te kijken dan uw eigen vierkante kilometer. Het leven is als een prachtige parelketting. Elke parel is bij mij weer een nieuw hoofdstuk. In mijn hoofdstukken komen veel tegenslagen voor, maar dat maakt de ketting juist zo mooi.

Ik ben er altijd in geslaagd om mijn kinderlijke naïviteit en mijn enorme verbazing over de kleine dingen in het leven, te bewaren. Ik koester die eigenschappen en hoop dat ik ze nooit kwijtraak.

Denk anders, verander uw gedrag, verander uw patronen en kijk eens verder dan uw neus lang is…

Geef het leven echt de kans!

Inleiding

Ik zit aan de prachtige marmeren tafel van mijn moeder en kijk naar de zonsondergang op English Bay in Vancouver, British Columbia, Canada. De lucht kleurt prachtig roze en oranje, de zee is kalm en de contouren van de bergen liggen verborgen achter de nevel. Terwijl ik naar deze zonsondergang kijk, raak ik vervuld door een gevoel van opperste rust en vrede. Het was vandaag warm voor de tijd van het jaar.

Als je een druk leven leidt, let je niet altijd op de datum. Data lijken soms onbelangrijk. Maar als je er later aan terugdenkt, kunnen bepaalde data sterke emoties oproepen. Ze worden zo levendig, dat het lijkt alsof je teruggaat naar dat moment.

November 1966: Deze dag staat me niet meer helder voor de geest, maar veranderde de loop van mijn leven voorgoed.

Maart 1988: Op deze dag werd mijn enige dochter geboren.

November 2007: Op deze dag overleed mijn moeder.

Ik heb veel belangrijke data meegemaakt, maar deze drie hebben de loop van mijn leven dramatisch veranderd!

November 1966

Op de prille leeftijd van drie jaar moet ik een duidelijk beeld voor ogen hebben gehad. Ik zag een familie voor me, maar ik kan me slechts kleine dingen herinneren. Net als de beelden in mijn hoofd zijn sommige herinneringen wazig, terwijl andere weer haarscherp zijn. Mensen hebben me allerlei verhalen verteld, en ik weet zeker dat sommige verhalen mooier werden verteld dan ze waren, om mij te ontzien.

Ik vloog vanuit Rawalpindi, een plaats in het noorden van het toenmalige West-Pakistan, de halve wereld rond naar Amsterdam, naar mijn nieuwe adoptiefamilie. Zowel kind als gezin kregen deze adoptie cadeau en moesten leren om dit feit te accepteren. Zij adopteerden mij, en ik adopteerde hen.

Maart 1988

Bij deze datum hoef ik niet te aarzelen. Ik kan deze ervaring nog voelen, proeven en ruiken alsof het gisteren was. Ik weet niet hoe andere aanstaande moeders zich voelen. Maar ik weet wel dat ik vanaf het moment dat ik in verwachting was, een enorm gevoel van ‘ontzag’ voelde, dat me bijbleef tot het moment waarop mijn prachtige dochter werd geboren. Het was een ontzag dat alles overtrof. Ik voelde me zo sereen, vredig en blij. Ik had een prachtig geschenk gekregen. Ik wist niet of God ooit luisterde als ik tegen Hem zat te kletsen, maar op dat moment luisterde Hij zeker!

Zodra Alexandra was geboren, was zij mijn hele familie. Dat is geen geringe opgaaf voor zo’n kleine baby! Het was heel overweldigend dat er opeens iemand familie van me was, een krachtige ervaring die ik nauwelijks kan beschrijven.

Ik had me bijna mijn hele leven alleen gevoeld en kon mezelf nooit met iemand anders vergelijken. Moeders en dochters, vaders en zoons lijken allemaal qua uiterlijk op elkaar, maar ik had nooit eerder die band ervaren die bij die gelijkenis hoort. Mensen met familie zeggen wel eens dat het er niet toe doet of je op je tante of je oma lijkt. Maar gelijkenis met een familielid is iets waar adoptiekinderen naar hunkeren. Het zou ons een gevoel geven normaal te geven, bij iemand te horen.

Opeens had ik dus het geschenk ontvangen dat ik bij iemand hoorde en dat ik hetzelfde was als andere mensen…

Nu moet u begrijpen dat iedereen die me kent wel zal lachen als ze dit lezen, want ik doe nooit iets op een normale manier; ik pak zaken altijd op mijn eigen manier aan. Het was een verbazingwekkende ervaring om als vrouw van Pakistaanse afkomst mijn kind aan te kijken en daar een stel blauwe ogen te zien. Ze had een bos met haar, roomkleurige huid en ogen met de kleur van de Noordzee… prachtig. Ik ging er vanuit dat haar ogen nog wel van kleur zouden veranderen, maar dat gebeurde niet. Haar ogen zijn nog altijd mooi donkerblauw.

Toen ik haar in de ogen keek, beloofde ik haar dat ik haar uit alle macht zou beschermen.

November 2007

Als ik aan deze datum denk, springen de tranen me in de ogen en word ik overvallen door een diep gevoel van verlatenheid, want op deze datum overleed mijn moeder. Ik had na een zwaar leven vol vreugde en pijn niet verwacht dat de dood van mijn adoptiemoeder me zo diep zou raken. Maar toch was het zo.

Ik woonde in Canada toen ik werd gebeld met de mededeling dat ze was overleden, een lang gevreesd telefoontje midden in de nacht. Ik voelde meteen het verlies en wilde op het eerste vliegtuig naar Europa springen. Toen ik in het uitvaartcentrum naast haar kist stond, zag ik mijn moeder voor de laatste keer. Ik wist dat ik haar nooit meer de woorden ‘Gabriella, wanneer ga je je nu eens gedragen?’ zou horen zeggen. Ik zou nooit meer de glimlach zien die alleen voor mij bestemd was. Deze mooie, lange en knappe vrouw, tegen wie ik al mijn hele leven had opgekeken, was voorgoed uit mijn leven verdwenen…

Toen mijn moeder overleed, voelde het alsof ik terugging in de tijd en geen enkel besef meer had van wie en waar ik was. Ik voelde me weer als een kind dat een geliefde naaste verloor. Ik was iemand kwijt die voor mij zorgde. Iemand die mij beschermde, had me verlaten.

Het was een vreselijk gevoel.

rsz_1infinity

En nu ben ik weer terug bij het schrijven van dit boek.

We maken het leven allemaal zo moeilijk en ingewikkeld… Ik zei onlangs nog tegen iemand dat het leven net een stofzuiger was: het zuigt je naar binnen en houdt je op één plek vast.

In je drukke bestaan loop je helaas veel littekens op. Maar als je maar een beetje op mij lijkt, zorg je dat je iets goeds uit die littekens haalt. We hebben allemaal wel te maken met tegenslagen, ongeacht onze cultuur, ons geslacht, ons geloof en onze etnische afkomst. Toch moeten we er iets goeds uithalen. Laat je niet kisten…

Mijn geheim is eenvoudig: ‘laat je niet opslorpen, maar haal alles uit het leven.’

We hebben allemaal zo onze dromen en wensen. Als we jong zijn, worden we gestimuleerd om ze na te streven. Maar naarmate we ouder worden, krijgen we te horen dat we niet zo moeten zitten te dromen. Dan zeggen mensen dat het leven een serieuze zaak is en dat we volwassen moeten worden. Weet u nog hoe uw ouders altijd zeiden dat u ‘in je dromen moet geloven’ toen u jong was? Maar toen we tieners waren, werd er opeens gezegd dat we niet zo moesten dromen en dat we volwassen moesten worden. Heel vreemd allemaal!

Op dat moment raken we vervreemd van onze dromen en wensen. Je moet naar je eigen intuïtie en je gevoel luisteren, hoe gek die ook zijn.

Soms kun je je gedachten beter voor je houden. Anders zegt iemand misschien iets waardoor je je droom laat varen. Het is prima om van gedachten te veranderen, maar alleen als die verandering je eigen idee is.

Laat niemand je dromen afpakken. Ze zijn van jou en ze zijn kostbaar!

Durf te leven

~ Zonder je leven in de wacht te zetten

~ Zonder smoesjes

~ Terwijl je je dromen blijft volgen

~ Terwijl je lef blijft houden

~ Terwijl je avontuurlijk bent

~ In het heden, terwijl je jezelf bent

~