De Koningin van het web

By Anja Vereijken

Wat als je bang bent in je eigen huis? Hoe voelt het wanneer je niemand meer durft te vertrouwen?

Drie maanden lang heeft brugklasser Anna niets meer gehoord van haar vriendin Julia, die naar een internaat is gestuurd. Dan krijgt ze een brief: Julia wil opnieuw contact met haar. Maar wil Anna dit nog wel? Julia heeft haar dingen laten doen die ze niet wilde. Bijna was het helemaal misgegaan op het feest bij Julia in de schuur. En nu is er nog veel meer aan de hand: iemand pest Anna via het internet en haar mobieltje. Ze voelt zich nergens meer veilig. Hoe kan ze erachter komen wie dit doet en belangrijker nog: hoe kan ze dit stoppen? Zou Julia haar kunnen helpen? Zou ze écht veranderd zijn?

Deze jeugdthriller voor 10-15 jarigen is het tweede boek van Anja Vereijken en deel 2 in de Koninginnenreeks. Deel 1, De koningin van 1b gaat over Anna, Julia en Lieke die in de brugklas kennis maken met de kracht en de macht van meidenvenijn. Deel 2 gaat over dezelfde meiden en over de vreselijke gevolgen van cyberpesten.

Reactie lezer:
Alweer een superboek! Ik heb het boek (weer) in 1 ruk uitgelezen. Het heeft me diep geraakt. Ik zit zelf ook op hyves, maar ik wist niet dat een site die zo veilig lijkt zo veel gevaren met zich meebrengt. Op de eerste bladzijde word je het verhaal in gezogen en op de laatste bladzijde word je er weer uit gegooid. En als je het dan uit hebt dan blijf je in een soort “Anja Vereijken trance” waardoor je eigenlijk het boek nog een keer wilt lezen. Ook heeft Anja Vereijken zich heel erg ingeleefd in de personages. Je voelt wat de personages ook voelen.
Het boek is een vette aanrader, omdat veel meisjes op hyves of op MSN zitten en er dus veel me te maken hebben. En ieder meisje spreekt dit heel erg aan en zal heel erg onder de indruk zijn.
Mijn cijfer: een dik verdiende 10!

NBD Biblion recensie:
Anna heeft al een tijdje niets gehoord van haar ex-beste vriendin Julia, die wegens haar pestgedrag naar een internaat is gestuurd. Dan stuurt Julia haar een brief. Ze heeft spijt van haar daden en zou graag weer met Anna willen afspreken. Anna twijfelt. Ondertussen ontdekt ze dat iemand anders een Hyves-profiel heeft aangemaakt onder haar naam. Op deze Hyvespagina staan allerlei foto's van Anna, waarvan ze helemaal niet weet wie ze gemaakt heeft. Dan krijgt ze ineens ook dreigmails en sms'jes van ene Spooky, die alles van haar lijkt te weten. Anna is doodsbang, maar ze durft haar familie en vriendinnen niets te vertellen. Wie zit hierachter? Een indringende jeugdroman over cyberpesten en de gevaren van te veel informatie verstrekken op internet. Het vlotte, eigentijdse taalgebruik en de vele MSN-gesprekken zal jongeren aanspreken. Met achterin een lijst met websites over veilig gebruikmaken van internet. Zelfstandig te lezen vervolg op 'De koningin van 1b'*. Aantrekkelijk omslag met emotiocons. Vanaf ca. 12 jaar.

Eefje Buenen

• Language: Nederlands
• Publisher: XinXii
• Release date: May 15, 2015
• ISBN: 9789081329026

Book preview

978-90-813290-2-6

Hoofdstuk 1

Julia

Voorzichtig raakte ze haar duimnagel aan. Een vingerafdruk werd zichtbaar in de net opgebrachte nagellak. Opnieuw las ze de tekst op het etiket van het flesje: sneldrogend. Dus niet. Ze wapperde haar handen op en neer en zuchtte geërgerd. De kleur vond ze eigenlijk ook niet eens mooi. Soms begreep ze de keuzes van haar moeder niet. Zo’n duur merk en dan zo’n lelijke kleur. Het leek er weleens op dat haar moeder het gewoon voor de heb kocht. Wie gebruikte er nu in hemelsnaam zesendertig kleuren nagellak? Julia deed het vaak: rondsnuffelen op de kamer van haar ouders als die weer eens niet thuis waren. Nu had ze de roze nagellak meegenomen naar haar eigen kamer. Sinds ze op het internaat zat, was ze alleen nog maar in het weekend bij haar ouders. Eerder had ze nog de hoop gehad dat haar ouders dan vanzelfsprekend thuis zouden zijn. Ze was er tenslotte alleen in het weekend en de schoolvakanties. Intussen wist ze wel beter. Haar moeder vond bridgen en golfen toch belangrijker dan leuke dingen met haar doen. Julia’s vader was sowieso bijna nooit thuis. Weekend of niet. Zijn zakenreizen in verre landen en steden verlengde hij altijd met een paar dagen om nog iets van de omgeving te kunnen zien. Hoe vaak waren haar ouders eigenlijk samen? Bijna nooit. Als haar vader al thuis was, gingen ze vaak op pad met vrienden. Zelden waren haar vader en moeder samen thuis.

Ze voelde nog een keer aan de nagel. Geen afdruk dit keer. Ze schoof haar stoel dichter bij haar bureau en begon te typen.

Anna,

Ik wil ‘lieve’ voor je naam zetten, maar dat klinkt zo slijmerig. Ik heb je al zolang niet meer gezien. En ‘beste’ klinkt alsof ik je niet eens ken. Vandaar gewoon ‘Anna’. Eigenlijk weet ik niet eens waar ik moet beginnen. We wonen nog steeds in hetzelfde dorp. Soms zie ik je lopen, maar dan durf ik je niet aan te spreken. Wat moet ik zeggen? En jij kijkt nooit. Ik weet niet of je doet of je me niet ziet of dat je me echt niet ziet. Daarom deze brief. Ik heb je gemaild, maar ik krijg de mails terug. Bellen durf ik niet. Ik heb toen na het feest geprobeerd je te spreken, om te zeggen dat ik spijt had, maar je wilde niet met me praten. En terecht. Het enige wat je zei was dat je het wist van de fiets van je moeder. Ik weet niet wat me heeft bezield om die te laten jatten. De laatste keer dat ik je heb gezien op school, waren alle meiden van ons groepje erbij. Toen kon ik ook niet met je praten.

Ik voelde me zo stom. En ik voel me nog steeds stom. Niet alleen stom, ik voel me slecht. Ik snap nu pas hoe jij je moet hebben gevoeld. Ik weet dat ik de baas heb gespeeld in ons vriendinnenclubje. Dat ik je heb getreiterd en zelfs heb gepest. Ik heb er ook voor gezorgd dat Chantal en de andere meiden mee gingen doen. Ik weet nu dat ik je dingen heb laten doen die je niet wilde en dat jij je daardoor steeds ellendiger bent gaan voelen. Het ergste vind ik dat ik je zoveel heb laten drinken op het feest van Milan en zijn vrienden, bij ons in de schuur. Ik was die avond zo kwaad op Milan! Hij heeft toen gedaan alsof hij me leuk vond, alleen maar om het feest in onze schuur te kunnen geven. Ik was zo verliefd op hem en hij zag me niet staan. Hij keek alleen maar naar dat nare vriendinnetje van hem, die kakmadam van een Fleur Soeters.

Maar dat is geen excuus voor wat ik heb gedaan. Ik ben zo geschrokken toen jij buiten bewustzijn raakte. Ik zie het nog heel vaak voor me: hoe jij daar lag op de vloer van onze schuur. Je zag eruit alsof je nooit meer wakker zou worden.

Anna, ik zou echt graag weer contact met je willen. Ik ben gestraft, geloof me. Ik weet dat ik heel erg fout was. Geef me een kans alsjeblieft. We zijn zo lang vriendinnen geweest. Ik mis je.

Die laatste zin was wel erg. Zou ze het doen? Ja, het klonk toch lief en gemeend?

Veel liefs, Julia XXX.

Ze printte de brief en deed er een beetje parfum op uit een duur uitziend flesje. Ze vouwde het vel dubbel en stopte het in een mooie envelop. Vanavond zou ze hem bij Anna in de brievenbus stoppen. Tevreden sloot ze de computer af. Ze keek op de klok: drie uur. Haar moeder zou nog lang niet thuis zijn. Die ging na het golfen altijd borrelen met vriendinnen.

Vaak had ze teruggedacht aan het begin van dit schooljaar. Door de brief gebeurde dat nu opnieuw. Die eerste maand op het Heerendonck College en alles wat er toen gebeurd was. Het was zo spannend geweest om van de basisschool naar de brugklas te gaan. Helaas was het helemaal fout gelopen. Haar tijd op het Heerendonck had maar vijf weken geduurd.

Wat was ze geschrokken die avond, een week nadat Anna uit het ziekenhuis was ontslagen. Haar ouders hadden haar bij zich geroepen en met een ernstig gezicht had haar vader het gezegd: het Bartholomeus internaat was niet ver weg. In de weekenden zou ze naar huis kunnen komen. Dan was ze altijd welkom. Ze had hem vol afschuw aangekeken. Altijd welkom? Aan die woorden had ze daarna nog vaak moeten denken. Nee, het had echt niet alleen met het voorval te maken, hadden haar ouders gezegd. Het Heerendonck was toch iets te hoog gegrepen geweest. De lesmethode op het Bartholomeus internaat stond als uitmuntend bekend. Hoewel er strenge regels golden, zou ze er een fijne tijd beleven, dachten haar ouders.

Kriskras hadden de gedachten door haar hoofd geschoten. Waarom werd ze zo gestraft? Was het zo erg wat ze had gedaan? Nee! Ze was ervan overtuigd geweest dat dit haar ouders heel erg goed uitkwam. Geen lastige dochter om hun drukke leventje te dwarsbomen, in ieder geval niet door de week. Ze had gepraat, geschreeuwd, met spullen gegooid. Uiteindelijk had ze gehuild, gesmeekt. Ze had aan de arm van haar moeder getrokken, maar haar ouders hadden zich niet van hun idee af laten brengen. De maandag nadat ze het haar hadden verteld, zou ze al naar het internaat moeten. Ze hadden zelfs een nieuwe reistas voor haar gekocht. Cadeautje.

In de afgelopen maanden had ze haar boosheid onder controle kunnen houden. Maar niet meer dan dat. Ze was eigenlijk nog steeds boos. Heel boos.

Hoofdstuk 2

Anna

De brief rook vreemd. Naar toiletspray. Alsof iemand hem had geschreven terwijl hij op de wc zat. Anna ging uit van een hij. Vanwege het luchtje. Een liefdesbrief? Ja, daaag! Van wie dan? Niemand was verliefd op haar. Ze dacht aan de jongens in haar klas. Nee, die zouden geen van allen een liefdesbrief kunnen schrijven. Iemand uit een andere klas?

Ze scheurde de envelop open en nam de brief eruit. Ze las de tekst en terwijl ze dat deed, begon haar hart opvallend hard te bonzen. Toen ze klaar was met lezen, trilden haar handen. Ze ging op de rand van haar bed zitten. Delen van de brief herhaalden zich in haar hoofd. Het onderschrift nog vaker: Veel liefs, Julia XXX. Ze begreep het niet. Waarom? Maandenlang had ze niets van Julia gehoord. Niet een keer had ze contact gezocht. Behalve dan die keer kort na de slechte afloop op het feest van Milan. Julia had haar gebeld op de dag dat ze uit het ziekenhuis was ontslagen. Maar toen had ze haar niet willen spreken. Natuurlijk niet! Had Julia nu echt gedacht dat ze weer gewoon met haar zou willen praten? Door Julia had ze die avond zo ontzettend veel gedronken. Dat zou ze nooit hebben gedaan als Julia haar niet zo had zitten te pushen. Julia had haar belachelijk gemaakt waar de anderen bij waren geweest.

En nu? Alles vergeven en vergeten? Wanneer je zogenaamde beste vriendin je zoveel laat drinken dat je een alcoholvergiftiging oploopt?

Anna dacht van haar verlost te zijn en nu dit. Juist nu ze zich weer prettig begon te voelen. Zekerder. Op school ging het goed. Ze had even een dipje gehad, maar nu waren haar cijfers weer beter. Ze had veel contact met Lieke. Haar klasgenoten deden gewoon tegen haar en op school ging alles door alsof er niets was gebeurd. Haar ouders deden ook weer normaal. Het was alsof het hele voorval nooit gebeurd was. En nu dit.

Haar e-mail had een tijdje niet gewerkt. Dat had niets met Julia te maken. De stokoude pc van haar vader was er een poos geleden zomaar ineens mee gestopt. Oom Wilbert, de broer van haar vader, had de pc weer kunnen repareren. Ze waren wel een heleboel gegevens kwijtgeraakt en er moesten nog wat programma’s worden geïnstalleerd.

Waarom wilde Julia contact? Ze had vriendinnen genoeg. Tenminste, zo was het in die vijf weken dat ze op het Heerendonck had gezeten. En ook op al die clubjes, als ze daar nog kwam. Anna had gehoord dat Julia op een internaat zat. Meer had ze ook niet willen weten. Julia hoorde bij het verleden. Dat had Anna’s moeder tegen Anna gezegd. Het nare gedrag van Julia was uitgebreid besproken geweest nadat Anna in het ziekenhuis weer bij bewustzijn was gekomen. Daarna nooit meer. Terwijl ze er best vaker over had willen praten. Blijkbaar was het niet belangrijk genoeg. Of vonden haar ouders het moeilijk erover te praten.

Mijnheer Hanse, de conrector van de school en de mentor van hun klas, was anders. Die vroeg regelmatig aan haar hoe het met haar ging. Hij was erbij geweest die avond van het feest. Lieke had hem erbij gehaald omdat ze het vermoeden had gehad dat er iets aan de hand was. Gelukkig was Hanse gekomen en had hij gezien dat Anna buiten bewustzijn was geraakt. Maar Hanse vroeg nooit echt door als hij wilde weten hoe het met haar ging. De enige die dat wel deed, was Lieke. Maar die deed het juist weer te vaak. Dus kapte ze het af als Lieke er weer eens over begon. Net zoals haar ouders deden wanneer zij er zelf over wilde praten. Zo was het voorval iets geworden dat ooit was gebeurd. Lang geleden. Niet meer over praten dus.

Maar ’s avonds in bed spookte die avond nog geregeld door haar hoofd. Het feest