Leugens

By Maureen Van Tongeren

Een jaar na het ongeluk probeert Ellen de dood van haar vader een plekje te geven en leert zij om te gaan met haar paranormale gave en haar allereerste liefde. Ze is verliefder dan ooit en dat mag iedereen weten. Dan komt er een nieuwe, intrigerende jongen bij haar in de straat wonen en vraagt de politie haar hulp bij de ontvoering van een baby. Twee zaken die niets met elkaar te maken hebben. Of wel? Ellen krijgt er geen grip op en maakt een vergissing die haar noodlottig wordt. Een door haar gekoesterde droom verandert in een nachtmerrie.

• Language: Nederlands
• Publisher: Maureen Van Tongeren
• Release date: Apr 17, 2012
• ISBN: 9781476096339

Maureen Van Tongeren

Maureen van Tongeren was born and raised in Amsterdam. After high school she studied Art History and Archaeology, determinant to become an Archaeologist. But instead of digging up lost cities, she ended up in the financial world, working as a bondtrader for a bank and on the Amsterdam Stock Exchange.Pregnant with her first son, Van Tongeren said goodbye to Amsterdam and the Stock Exchange and moved to a village in the Gooi area where, two years later, her second son was born. Both of them are now grown up and have left home, but she still lives there, together with her husband and two adorable cats.In addition to her work as a secretary, Van Tongeren finds great joy in writing. From the very moment she could read – already at the age of four – a world without books was unimaginable. She simply loves to get lost in a story.When not working or writing, Van Tongeren can be found reading, cooking, making long walks in nature or crocheting and knitting, because creating forms with wool and cotton can be nearly as magical as writing a story word by word and making the characters come to life.Maureen van Tongeren werd geboren in Amsterdam waar zij na haar middelbare school begon aan een studie Kunstgeschiedenis en Archeologie, vastbesloten archeologe te worden. Zij behaalde haar propedeuse, maar trad niet in de voetsporen van Indiana Jones en kwam in een heel andere wereld terecht: de financiële.Zwanger van haar eerste zoon, zegde zij zowel Amsterdam als Beursplein 5 vaarwel en verhuisde naar ‘t Gooi. Daar woont zij nu nog altijd, samen met haar man en twee schattige katten. Haar inmiddels volwassen zoons zijn uitgevlogen.Naast haar werk als secretaresse, is zij dagelijks bezig met schrijven. Vanaf het moment dat Van Tongeren kon lezen – en dat was al op de leeftijd van vier jaar – was een leven zonder boeken ondenkbaar. Zij vindt niets heerlijker dan verdwijnen in een verhaal.Als Van Tongeren niet werkt of schrijft, is zij waarschijnlijk aan het lezen, koken, wandelen in de natuur of aan het haken en breien, want vormen creëren met wol en katoen is bijna net zo magisch als woord voor woord een verhaal laten ontstaan en de karakters tot leven laten komen.

Book preview

HOOFDSTUK 1

Het schemerde nog toen de straatlantaarns uitfloepten. Het felle tl-licht, dat vanuit de lokalen naar buiten scheen, verlichtte het donkere schoolplein waar het nu langzaam drukker werd.

Auto´s reden af en aan en zetten leerlingen voor het hek af. Dik ingepakt in ski-jacks, sjaals, mutsen en handschoenen liepen ze druk pratend over het plein. Hun adem dwarrelden in witte wolkjes rond hun hoofd.

Een enkeling had het toch gewaagd om op de fiets of scooter naar school te komen. Verstijfd van de kou klommen ze er vanaf, parkeerden in de stalling en haastten zich naar de ingang om in de warme school te ontdooien.

Twee leerlingen echter leken totaal geen haast te hebben om binnen te komen. De kou scheen hen niet te deren. Compleet in elkaar verstrengeld, geen oog voor de wereld om hen heen, alleen bewust van elkaar, stonden ze in de fietsenstalling.

‘Jézuuusss,’ klonk het bekende stemgeluid van Claire achter hen. ‘Weten jullie niet dat het hartstikke gevaarlijk is om speeksel uit te wisselen bij min tien. Zo meteen zitten jullie aan elkaar vastgevroren.’ Giechelend ging ze verder: ‘Dat vinden jullie natuurlijk helemaal niet erg, hè? Klef hóór!’

‘Hoi Claire, jij ook een gelukkig nieuwjaar. Hoe was je vakantie?’ Ellen maakte zich eindelijk los van Nadir, draaide zich lachend naar haar vriendin en gaf haar twee zoenen.

‘Ooooh, jij wil niet weten wie ik ben tegengekomen in Sankt-Moritz!’

‘Laat me raden,’ bemoeide Nadir zich ermee, ‘de Kerstman!’

‘Hahaha, wat ben je weer leuk, mister Goodlooking.’ Ze draaide zich op samenzweerderige toon naar Ellen en fluisterde: ‘Kom je vanmiddag met me mee? Ik heb je zoveel te vertellen.’

‘Jee, sorry Claire. Ik kan niet vanmiddag. Ik heb een afspraak in Bussum.’

‘Jézuuusss, moet je nú alweer naar die zweefteef?!’

Ellen begon te lachen. ‘Hé hallo, zo kan ie wel weer! Of ben ik ook een zweefteef?’

‘Ach, nee, natuurlijk niet, muts! Maar jemig, dat mens neemt zoveel van je tijd in beslag en nu ben je ook weer samen met mister Goodlooking hier en heb je nog minder tijd voor me…’

‘Is dat niet je eigen schuld, tuttebol? Volgens mij heb jij een handje geholpen om ons weer bij elkaar te…’

‘Ja-ja-ja, ik lijk wel niet goed wijs… Geintje! Maar hé, ik moet je gewoon wat vertellen en dat is niet voor… ieders oren bedoeld!’ Ze keek verontwaardigd naar Nadir die zijn arm weer om Ellen heen sloeg. ‘Een beetje privacy zou wel fijn zijn,’ bitste ze.

‘Sórry, Miss Claire?! Ik geloof dat jij degene was die onze privacy ruw verstoorde. Volgens mij waren Ellen en ik bezig met iets waar we niet bij gestoord wilden worden. Mag ik je er misschien aan herinneren, dat wij elkaar óók twee weken niet gezien hebben?’

‘Hé, jongens, toe nou!’ suste Ellen. ‘Zullen we het een beetje gezellig houden. Als jullie de volgende keer nou eens niet tegelijk op vakantie gaan, dat maakt het misschien wat makkelijker.’

‘De volgende keer ga jij met mij mee, monster,’ fluisterde Nadir in haar oor.

‘O ja?’ Claire had het gehoord. ‘Misschien wil Ellen wel met mij mee. Gewoon, lekker meiden onder elkaar. Heb je daar al eens aan gedacht?’

‘Ik geef het op!’ Ellen wierp haar handen in de lucht, pakte haar tas van de grond en liep naar de ingang, het kibbelende duo achter zich latend.

‘Hé Ellen, wacht nou!’ Nadir en Claire renden achter haar aan en gingen ieder aan een kant naast haar lopen.

Een knetterend geluid deed ze alledrie omkijken.

Een jongen op een oude brommer met hoog stuur kwam het schoolplein opgescheurd. Hij droeg geen helm, maar zijn gezicht was evengoed niet te zien omdat het grotendeels schuilging achter een zwarte sjaal die hij om zijn hals en voor zijn mond en neus had geslagen. De slippen van zijn lange, zwarte leren jas waaiden omhoog waardoor het even leek alsof hij vleugels had.

‘Wie is dat in godsnaam?’ vroeg Claire, haar ogen wijd opengesperd. ‘Die heb ik nog nooit gezien.’

‘Geen flauw idee,’ bibberde Ellen. ‘Zullen we naar binnen gaan? Ik begin het nu toch wel koud te krijgen.’

‘Dat komt omdat je mijn warmte mist,’ grijnsde Nadir, die meteen weer zijn arm om haar heen sloeg.

Claire zuchtte en rolde theatraal met haar ogen, maar zei niets en volgde het stel naar binnen.

Laat in de middag stapte Ellen uit de bus. Ze was naar het Centrum voor Mediamieke en Intuïtieve Training in Bussum geweest, waar ze begeleid werd door Janine Schalk, een medium. Dokter Breitner had haar hier geïntroduceerd en hoewel ze in eerste instantie erg terughoudend was geweest, wist ze nu dat deze sessies haar enorm hielpen. Ze had in korte tijd ontzettend veel geleerd over haar gave en hoe ze ermee om moest gaan, maar ze besefte heel goed dat ze nog een lange weg te gaan had.

Diep weggedoken in haar jas, liep ze van de bushalte naar huis. Het vroor nog steeds en de oostenwind maakte dat het Siberisch aanvoelde.

Toen ze haar straat inliep sprongen net de lantaarns aan. Onder één ervan, aan de andere kant van het pleintje, stond een grote verhuiswagen. Twee mannen vouwden dekens in de nu lege laadruimte. Nieuwe mensen hadden hun intrek genomen in het oude huis van meneer en mevrouw Tichelaar die, vlak voor de kerstvakantie, naar een aanleunwoning in Naarden waren vertrokken.

Ellen bleef even nieuwsgierig staan kijken, benieuwd naar de nieuwe bewoners, toen er iemand naar buiten stapte. Het was een jongen met lang blond haar tot op zijn schouders en een klein ringbaardje. Ondanks de kou, droeg hij niet meer dan een zwart T-shirt met korte mouwen op een gebleekte jeans die op allerlei plaatsen gescheurd en gerafeld was. Een zwarte ketting zat strak om zijn hals en om zijn linker pols droeg hij een enorme hoeveelheid armbanden. Hij liep naar de verhuiswagen en zei iets tegen de mannen in de laadruimte. Zijn stem klonk diep en zwaar.

Onverwacht draaide hij zich om en ving Ellens nieuwsgierige blik. Betrapt stak ze aarzelend haar hand op en liep snel door. De ogen van de jongen brandden in haar rug. Vlug stapte ze haar voortuin in en liep over het grindpaadje naar de voordeur. Eenmaal binnen huiverde ze, niet wetend of het door de kou of door de blik van die jongen kwam.

Ze vulde de waterkoker en even later liep ze met een grote pot thee naar haar kamer. Haar moeder had avonddienst en hoewel zowel Nadir als Claire langs hadden willen komen, had ze hen allebei afgewimpeld. Ze wilde alleen zijn. Na een sessie met Janine moest altijd alles even bezinken en wist ze dat ze geen prettig gezelschap was omdat ze simpelweg geen geduld had om te praten of te luisteren naar de verhalen van een ander. Op die momenten had ze genoeg aan zichzelf en haar gedachten en gevoelens die ze opschreef in haar notitieboek, dat ze gekscherend haar dagdromenboek noemde.

Het bijhouden van een dagboek was een idee geweest van Janine. Daarin moest ze alles schrijven wat haar overkwam, zowel overdag als ´s nachts in haar dromen. Het hielp haar de normale dingen te scheiden van eventuele paranormale zaken en ze trainde er haar geheugen mee.

Dromen hadden de vervelende gewoonte om, zodra je je ogen opendeed, als verschrikte vogels weg te fladderen. Ellen had geleerd om ´s morgens niet meer meteen uit bed te stappen, maar met gesloten ogen even rustig te blijven liggen, en terug te denken aan de afgelopen nacht. In de meeste gevallen bleven haar dromen dan hangen en kon zij ze opschrijven.

Het dagdromenboek lag nog op haar nachtkastje waar ze het die ochtend had laten liggen. Aan haar bureau bladerde ze het langzaam door.

Twee maanden geleden was ze erin begonnen en de eerste pagina´s waren alleen maar gevuld met haar wanhopige strijd om haar gevoelens voor Nadir een plek te geven en uit te vinden of ze wel met hem verder wilde.

… Ik vind mezelf zo’n ontzettend gemene trut!!! Wie maakt het nou uit met een sms terwijl hij in het ziekenhuis ligt?!!!! Maar wat kon ik anders? Ik kan hem gewoon even niet meer zien. Als ik naar het ziekenhuis was gegaan weet ik bijna zeker dat ik het mijn mond niet uitgekregen had.

Maar het doet pijn. Heel erg veel pijn! En mam zit maar aan mijn kop te zeuren over wat er toch gebeurd is. Waarom ik het in vredesnaam heb uitgemaakt met Nadir? Ze begrijpt het gewoon niet. Dat het allemaal veel te snel ging. Dat ik mijn eigen lichaam niet meer kan vertrouwen, dat ik er totaal geen invloed op heb. Het doet gewoon maar. En dat durf ik gewoon nog niet. Ik zou me geen raad geweten hebben als ik met Nadir in bed was beland en hij had me zeker weten uitgelachen. Zo’n onvoorstelbaar onhandige tuthola. Wat moet je daar nou mee?! …

… Ik ga NOOIT!!!!!! meer naar school. Hoe kan ik nu gewoon naast hem zitten en net doen alsof er niets is gebeurd tussen ons. Alsof we alleen maar klasgenoten zijn. Dit was zo’n vreselijke dag! En mam moet het geweten hebben! Ze hangt altijd met Filippa aan de telefoon, maar ze heeft me niet gewaarschuwd, gewoon helemaal niets gezegd. Ik wist van niks en toen kwam hij vanochtend ineens het lokaal binnen, op krukken, en ging naast me zitten en vroeg of ik het goed vond dat hij daar ging zitten net zoals de eerste dag en ik zat daar maar als een complete debiel naar lucht te happen. Ik stond volledig onder stroom en zag niets anders dan zijn handen die op tafel lagen, hoorde alleen zijn ademhaling en rook zijn luchtje… dat heerlijke luchtje. Ik wilde niets liever dan dicht tegen hem aankruipen, vragen hoe het met hem ging, het litteken op zijn voorhoofd kussen. Maar ik deed helemaal niks!!! Bleef gewoon zo zitten. Zo stijf als een plank en een keel als schuurpapier en zei geen woord tegen hem .

… Hij heeft me een brief geschreven. Na de les kwam hij naar me toe. Ik stond in de fietsenstalling en ineens was hij daar ook. Hij gaf me een brief en vroeg of ik die alsjeblieft wilde lezen. Meer niet. Hij draaide zich om en liep weg. En nu zit ik al uren naar die brief te staren en durf hem niet open te maken …

… Het is drie uur ´s nachts en ik lig te shaken in mijn bed. Heb net een sms´je gestuurd naar Nadir, nadat ik eindelijk zijn brief gelezen heb en doe nu helemaal geen oog meer dicht. Ik geloof dat ik heel boos op Claire zou moeten zijn, want zij heeft dus met hem gepraat en hem over onze intiemste gesprekken verteld. Maar misschien moet ik haar eigenlijk wel gewoon bedanken, want het is zo’n mooie, lieve brief. Ik heb hem ondertussen al tien keer gelezen. Hij schrijft dat de afgelopen twee maanden een hel zijn geweest, maar dat hij bereid is om eeuwig op mij te wachten. Dat ik nergens bang voor hoef te zijn omdat hij me nooit zou dwingen tot iets waar ik nog niet aan toe ben of dat ik niet wil (thank you Claire!!!)

En nu heb ik een sms´je gestuurd. Ik heb het wel tig keer ingetypt en weer gewist en toen drukte ik ineens op verzenden en kon ik niet meer terug. Ik schreef:

Ik kan niet eeuwig w8en. Wil jou ook. W8 morgen bij de hei

Hij sliep zeker ook niet, want zijn antwoord kwam binnen een minuut:

d8 ff dat ik droomde lufU4ever&ever&ever&ever...

Ellen las haar eigen schrijfsels en glimlachte verliefd toen ze terugdacht aan die ochtend op de hei. Ze hadden zich aan elkaar vastgeklampt als drenkelingen aan een stuk hout, niet van plan om ooit nog los te laten en vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk. Claire noemde ze spottend de Siamese tweeling, maar ze was oprecht blij geweest toen ze hoorde dat Ellen en Nadir weer bij elkaar waren, al betekende dat wel dat zij haar vriendin moest delen en heel wat minder vaak te zien kreeg.

En toen was het kerstvakantie en was Nadir op wintersportvakantie gegaan met zijn familie. Ellen was gevraagd om mee te gaan, maar die uitnodiging had ze moeten afslaan. Deze vakantie had in het teken van haar vaders sterfdag gestaan. Het was precies een jaar geleden dat Ellen en hij betrokken waren bij een auto-ongeluk, waarbij hij om het leven was gekomen. Samen met haar moeder had ze de plaats van het ongeval bezocht en bloemen gelegd. Ze was teruggegaan naar haar geboortedorp en had daar een paar oude vriendinnen opgezocht. Het waren emotionele dagen geweest. Een periode van herinneren en afsluiten. Zowel haar moeder als zij zouden hun leven daar, samen met pap, nooit vergeten, maar ze hadden een nieuwe start gemaakt en moesten verder.

Vanmiddag had ze daar met Janine over gesproken, want er waren een aantal momenten geweest waarbij ze ervan overtuigd was dat haar vader bij hen was. De dag dat ze bloemen bij de boom legden, had Ellen zijn aftershave geroken, zo sterk, dat ze verwachtte hem te zullen zien. Dat was tot haar teleurstelling niet gebeurd en eigenlijk begreep ze dat niet. Waarom zag ze soms wel de geest van een voor haar onbekende persoon, maar had ze haar eigen vader nog nooit gezien?

Janine had haar uitgelegd dat dat juist heel goed was omdat het betekende dat haar vader rust had. Dat het hem goed ging aan de andere kant en hij zijn overgaan geaccepteerd had. Het waren juist de onrustige zielen die zich manifesteerden. Zielen die hier nog onafgemaakte zaken hadden, of niet konden accepteren dat ze dood waren. Maar, had ze Ellen verzekerd, op de belangrijke momenten in haar leven zou ze op de één of andere manier merken dat haar vader er wel degelijk bij was. De geur van zijn aftershave was zo’n teken.

Nadat ze haar hoofd leeggeschreven had in haar dagdromenboek, ging Ellen naar beneden en verwarmde een blikje soep en smeerde twee broodjes. Geleund tegen het aanrecht roerde ze in het pannetje toen ze overvallen werd door een niet te beschrijven gevoel waarvan haar nekharen overeind gingen staan. Automatisch draaide zij zich naar het keukenraam.

Aan de overkant van het pleintje, in het oude huis van meneer en mevrouw Tichelaar, brandde slechts één enkele lamp. Het was in een kamer op de eerste verdieping. Het kale peertje aan het plafond lichtte hel op en liet het silhouet van de figuur die voor het raam stond scherp uitkomen.

Ellen wist meteen wie het was, maar niet hoelang hij daar al had gestaan. Snel draaide ze de jaloezieën dicht, zich afvragend waarom ze nou zo schichtig deed? Die jongen stond waarschijnlijk gewoon zijn nieuwe straat te bekijken.

Geïrriteerd over haar eigen gedrag, schepte ze de soep in een kom en liep naar de tafel, deed de tv aan en at terwijl ze naar haar favoriete serie keek.

HOOFDSTUK 2

Halverwege de week was de ergste kou weer verdwenen en ook de strijd tussen Nadir en Claire, over wie er het meeste recht had op de tijd van Ellen, was gestaakt.

Hoewel Ellen zich best gevleid voelde dat twee mensen zo graag bij haar wilden zijn, slaakte ze een zucht van verlichting toen het gekissebis stopte. Ze moesten er maar aan wennen dat ze zichzelf niet in tweeën kon splitsen en dat ze ook af en toe tijd voor zichzelf nodig had.

In de nacht van woensdag op donderdag ging de schrale oostenwind eindelijk liggen en kwam de temperatuur nog maar net onder nul. Dus stapte Ellen donderdagmorgen weer op de fiets.

Ze reed via het schelpenpad over de hei, toen er een brommer achterop kwam. Automatisch stuurde ze naar rechts en trapte stevig door. De brommer kwam snel dichterbij, maar nam toen gas terug en kwam naast haar rijden. Verrast keek Ellen opzij. Haar blik werd direct gevangen door een paar ijsblauwe ogen.

‘Hé, jij woont tegenover mij,’ klonk de zware stem van de jongen boven het geluid van de brommer. Ze had hem sinds maandagmiddag niet meer gezien.

‘Ja… eh, ja, dat klopt,’ stamelde Ellen.

‘Ik ben Ray.’ Hij stak zijn hand op ter begroeting en veegde in dezelfde beweging zijn lange haar uit zijn gezicht.

‘O. Hoi. Ik ben Ellen.’

‘Ellen… mmm, oké,’ grijnsde hij. ‘Nou, ik zie je nog wel, mazzel!’ Vervolgens draaide hij zijn gas open en met een knetterend kabaal stoof hij naar het einde van het schelpenpad. Nagestaard door Ellen die zich plotseling realiseerde dat deze Ray