Engelen en Demonen

By Maureen Van Tongeren

Hoewel Ellen heel bewust gekozen heeft voor een 'normaal' leven, kan zij zich nog steeds niet losmaken van haar gave. Door toedoen van een aantal klasgenoten komt ze in aanraking met de duistere kant van de geestenwereld. Het gevolg is desastreus.

• Language: Nederlands
• Publisher: Maureen Van Tongeren
• Release date: Apr 23, 2012
• ISBN: 9781476128368

Maureen Van Tongeren

Maureen van Tongeren was born and raised in Amsterdam. After high school she studied Art History and Archaeology, determinant to become an Archaeologist. But instead of digging up lost cities, she ended up in the financial world, working as a bondtrader for a bank and on the Amsterdam Stock Exchange.Pregnant with her first son, Van Tongeren said goodbye to Amsterdam and the Stock Exchange and moved to a village in the Gooi area where, two years later, her second son was born. Both of them are now grown up and have left home, but she still lives there, together with her husband and two adorable cats.In addition to her work as a secretary, Van Tongeren finds great joy in writing. From the very moment she could read – already at the age of four – a world without books was unimaginable. She simply loves to get lost in a story.When not working or writing, Van Tongeren can be found reading, cooking, making long walks in nature or crocheting and knitting, because creating forms with wool and cotton can be nearly as magical as writing a story word by word and making the characters come to life.Maureen van Tongeren werd geboren in Amsterdam waar zij na haar middelbare school begon aan een studie Kunstgeschiedenis en Archeologie, vastbesloten archeologe te worden. Zij behaalde haar propedeuse, maar trad niet in de voetsporen van Indiana Jones en kwam in een heel andere wereld terecht: de financiële.Zwanger van haar eerste zoon, zegde zij zowel Amsterdam als Beursplein 5 vaarwel en verhuisde naar ‘t Gooi. Daar woont zij nu nog altijd, samen met haar man en twee schattige katten. Haar inmiddels volwassen zoons zijn uitgevlogen.Naast haar werk als secretaresse, is zij dagelijks bezig met schrijven. Vanaf het moment dat Van Tongeren kon lezen – en dat was al op de leeftijd van vier jaar – was een leven zonder boeken ondenkbaar. Zij vindt niets heerlijker dan verdwijnen in een verhaal.Als Van Tongeren niet werkt of schrijft, is zij waarschijnlijk aan het lezen, koken, wandelen in de natuur of aan het haken en breien, want vormen creëren met wol en katoen is bijna net zo magisch als woord voor woord een verhaal laten ontstaan en de karakters tot leven laten komen.

Book preview

De bloeddoorlopen ogen van de jongen staarden strak in de flakkerende vlammen van het vuur dat voor hem op de kale stenen vloer brandde. Zijn inktzwarte haar hing in pieken om zijn bleke gezicht. De zwarte kohl op zijn oogleden was samen met de eerste tranen uitgelopen over zijn wangen. Hij nam een laatste haal van de joint, inhaleerde diep en gooide de peuk in het vuur waarna hij met dezelfde hand het snot onder zijn neus wegveegde. Een veeg rode lipstick bleef achter op zijn wang.

Even aarzelde hij, toen pakte hij het scheermesje, waar hij de hele tijd mee had zitten spelen, stevig in zijn rechterhand en kerfde een kras over de volle lengte van zijn linkeronderarm. De scherpe, snijdende pijn benam hem de adem, maar gaf hem ook een gevoel van macht. Hij, en niemand anders, bepaalde zijn eigen lijden.

Het puntje van zijn tong was zichtbaar tussen zijn rood gestifte lippen toen hij het mesje opnieuw op zijn linkerpols zette en langzaam een tweede kras sneed naast de vorige. Dieper dit keer. Dikke druppels helderrood bloed welden op en gleden langs zijn onderarm naar beneden, over de muis van zijn hand, tussen zijn vingers door om tenslotte vlak voor hem op de smerige vloer te belanden. Gebiologeerd staarde hij naar de druppels, hoe ze op de grond uiteenspatten en al snel een plasje vormden.

Met een wezenloze glimlach rond zijn lippen, nam hij het mesje in zijn trillende linkerhand. Het glibberde tussen zijn bebloede vingers maar het lukte hem toch een diepe snee in zijn rechter onderarm te snijden. Met een glazige blik bekeek hij het resultaat, toen bracht hij het scheermesje naar zijn pols. Hij zette het tegen zijn huid en duwde, steeds harder. De punt verdween diep in het zachte vlees. Zo diep dat het bloed ineens met een onverwachte kracht uit zijn aderen spoot.

De jongen schrok wakker uit zijn trance. Het mesje kletterde op de grond. Het bloed spoot, pompend op het ritme van zijn hartslag, in het rond. Zijn ogen sperden zich wijd open. Zijn adem kwam snel en schokkerig. Was dit wat hij wilde? Hij had er zo vaak over nagedacht. De oplossing voor al zijn problemen. Maar nu het bloed in rap tempo uit zijn aderen gutste, begon hij te twijfelen en sloeg de paniek keihard toe. Wat had hij gedaan?! Dit was niet oké! Hij moest hulp zoeken.

Onhandig kwam hij overeind en stond vervolgens te zwaaien op zijn benen. Het vele drugsgebruik, slechte eten en gebrek aan slaap, hadden zijn lichaam behoorlijk verzwakt. Het overmatige bloedverlies ontnam hem zijn laatste restje kracht. De smerige, lege ruimte draaide om hem heen. De graffiti op de muren danste voor zijn ogen toen zijn benen het onder hem begaven en hij met zijn knieën in de plas bloed terechtkwam.

De grote, zwart omlijnde, witte letters op de muur liepen kunstig in elkaar over. Toch was de tekst goed te lezen: BURN IN HELL!

De lippen van de jongen krulden in een flauwe glimlach toen de ironie van deze woorden tot hem doordrong. Hij, Dieudonné Licht, had zijn naam met de beste intenties gekregen, maar ‘een geschenk van God’ was hij zeker niet geweest en hij zou branden in de hel.

De woorden brandden op zijn netvlies toen hij opzij viel en onbeweeglijk bleef liggen terwijl het leven geruisloos uit hem stroomde.

HOOFDSTUK 1

De muziek golfde door de kamer en omsloot haar van alle kanten. De zware bassen in combinatie met de piano werkten hypnotiserend. Hoewel ze het nummer al heel vaak op de radio had gehoord, raakte het haar nu op een onverklaarbare manier en greep het haar bij de strot. De stem van Beyoncé versterkte dat gevoel en de gezongen woorden kwamen recht bij Ellen naar binnen.

I'm surrounded by your embrace

Baby I can see your halo

You know you're my saving grace

You're everything I need and more

It's written all over your face

Baby I can feel your halo

Pray it won't fade away*

*Beyoncé - Halo

Eén enkele traan gleed vanuit haar ooghoek langs haar neus naar haar bovenlip, waar hij werd opgevangen door de warme lippen van Nadir.

Zodra hij de zoutige druppel proefde, opende hij verbaasd zijn donkere ogen en drukte zich omhoog op een elleboog.

‘Heey, wat is dat nou, monster?’ fluisterde hij.

Ellen glimlachte. ‘Niets. Er is niets, Nadir. Het kwam door de muziek.’

‘Wat? Moet ik wat anders opzetten?’ Hij wilde al opstaan, maar Ellen hield hem tegen.

‘Nee, echt niet! Ik weet niet wat het was. Kom nou maar hier.’ Ze trok hem tegen zich aan en duwde haar lippen weer op de zijne.

Dat zij zich ooit verlegen en onzeker had gevoeld bij Nadir was nauwelijks meer voor te stellen. Die gevoelens waren als sneeuw voor de zon verdwenen nadat ze voor het eerst met elkaar naar bed waren geweest. Iets waarvan ze had gedacht dat het er niet meer van zou komen nadat de door Nadir zo zorgvuldig geplande avond in januari op een fiasco was uitgelopen en ze bijna was verkracht door Ray Vrana, de zoon van een Joegoslavische maffiabaas. Een jongen waar ze zich op de één of andere manier toe aangetrokken had gevoeld, maar die ze compleet verkeerd had ingeschat. Hij bleek niet schuldig aan de ontvoering van een baby, maar had genoeg op zijn kerfstok om ver uit zijn buurt te blijven. De waarschuwingen die ze had doorgekregen had ze echter stuk voor stuk in de wind geslagen of verkeerd geïnterpreteerd.

Hoewel haar gevoelens voor Nadir niet waren veranderd en eigenlijk alleen maar sterker waren geworden, had het hele voorval haar dusdanig aangegrepen, dat ze wekenlang niet in staat was geweest om zelfs maar te denken aan wat ze met hem van plan was geweest, laat staan het ook echt te doen. Het incident had haar ook doen besluiten haar gave niet verder te ontwikkelen, sterker nog,  zich er helemaal van af te sluiten. Ze had het nut van het hebben van een speciale gave niet langer ingezien. Het had haar alleen maar in de problemen gebracht. En niet alleen haar, maar meer nog Nadir, en dat wilde ze niet langer op haar geweten hebben.

Nadir was een en al begrip geweest en had haar keuzes gerespecteerd. Hij had haar onuitgesproken gevoelens heel goed aangevoeld en het verder aan haar overgelaten om aan te geven of ze er ooit, en zo ja wanneer, wel klaar voor zou zijn om met hem te vrijen. En dat bleek totaal onverwacht en ongepland op een middag in maart toen ze na school samen huiswerk maakten bij Nadir thuis.

Omdat er verder niemand thuis was, waren ze in de grote keuken gaan zitten waar Nadir haar eindeloos had zitten pesten omdat ze de wiskundeopgaven niet snapte. Ellen nam wraak door hem met dropjes te bekogelen en dat was uitgelopen in een achtervolging door het hele huis. Uiteindelijk had hij haar halverwege de trap te pakken gekregen en haar de kieteldood gegeven waarna zij zich gewonnen gaf en ze haar overgave bezegelden met een zoen.

Ze wist eigenlijk nog steeds niet wat er gebeurd was en waarom zij zich toen ineens zo anders voelde. Was het de ontspannen sfeer geweest? Het totale ontbreken van moeten? Het feit dat er niemand thuis was? Ze kon het niet verklaren, maar die zoen daar halverwege de trap, had een vloedgolf aan emoties veroorzaakt die haar overspoelde met een kracht waartegen ze geen weerstand had kunnen en willen bieden. Ze was spontaan in brand gevlogen en had Nadirs shirt omhoog getrokken om zijn blote, warme huid te kunnen voelen. Hij had haar stemmingswisseling feilloos aangevoeld en niets gedaan om haar tegen te houden. Toen ze zijn shirt over zijn hoofd wilde trekken, had hij haar overeind getrokken, de trap op en linea recta zijn kamer in.

Eenmaal op zijn bed, volgde een onvoorstelbaar heftige vrijpartij. Hun monden lieten elkaar alleen los om een shirt over een hoofd te trekken, maar zogen zich ogenblikkelijk weer aan elkaar vast alsof ze bang waren elkaar los te laten.

Uiteindelijk lagen ze in niet meer dan hun ondergoed op bed en veranderde de opgelaaide hitte in tederheid. Nadir had fluisterend, bijna verlegen, gevraagd of ze het wel zeker wist. Ademloos had ze geknikt en toen had hij de regie overgenomen. Hij dwong haar rustig en ontspannen te gaan liggen terwijl zijn lippen op onderzoek waren gegaan. Van haar mond, langs haar kaaklijn naar haar oorlelletje waar hij zachtjes aan had geknabbeld voordat hij zijn reis voortzette en via haar hals afdaalde naar haar borsten. Zijn vingers vonden en openden de sluiting van haar BH, toen was ook dat kledingstuk verdwenen.

‘Wow Ellen,’ had hij bewonderend gezucht voordat zijn hand zacht haar rechterborst omsloot en zijn duim over haar tepel gleed. Ellen genoot van deze aanraking. Hij was eerder tijdens hun vrijpartijen onder haar kleding geschoven en ze kende dit gevoel. Maar toen zijn mond over haar borst gleed en zijn tong haar tepel vond en zacht en loom rondjes draaide, gaf ze een verbaasd gilletje, hield haar adem in en kneep haar ogen stijf dicht. Het leek wel of haar tepel in directe verbinding stond met haar onderbuik waar het nu ongelooflijk warm werd.

Terwijl zijn mond van haar rechter naar haar linkerborst gleed en zijn tong daar zijn magische rondjes draaide, vervolgde zijn hand de weg naar beneden. Hij gleed met zijn vingers over de gladde stof van haar slipje en dat was al genoeg om haar naar adem te laten happen. Ze kreeg nu zoveel prikkels dat het knetterde in haar hoofd.

‘Nadir,’ had ze gehijgd. ‘Stop!’

‘Mmm… Wat?!’ Verward had hij opgekeken. ‘Wil je dat ik stop?’

‘Nee… ja, ik bedoel, je moet nu… je weet wel.’

‘Nu al?’ fluisterde hij schor. ‘Weet je dat zeker?’

Ellen knikte en schopte haar slip uit. Ze wist het heel zeker. Ze wilde het nu ervaren en geen moment langer meer wachten.

Nadir leek even van zijn stuk gebracht door het tempo van Ellen. Hij haalde een hand door zijn verwarde haar en ging op zijn knieën zitten. Zijn blik gleed over haar naakte lichaam en hij nam ieder detail in zich op. Haar roomblanke huid, het rode driehoekje tussen haar benen, de eigenwijze sproetjes op haar buik, de van opwinding rode gloed op haar borst, haar gigantische bos rode krullen die nu als een waaier rond haar hoofd lag. Ze lag doodstil op bed terwijl zijn ogen haar lichaam verkenden en genoot van zijn bewonderende blik. Maar hoewel ze ontzettend nieuwsgierig was naar hoe hij er naakt uit zou zien, voelde zij zich toch nog te verlegen om hem zo onbeschaamd te bekijken. Toen zijn ogen haar gezicht bereikten, ving ze zijn blik en fluisterde ze: ‘Ik weet het zeker, Nadir.’

Hij had geglimlacht en met zijn linkerhand in de la van zijn nachtkastje gerommeld en er een condoom uitgehaald. Zijn ogen hadden de hare niet één keer losgelaten toen hij rustig op haar ging liggen en heel voorzichtig en heel langzaam bij haar naar binnen was gedrongen.  ‘Doe ik je geen pijn?’ vroeg hij zacht terwijl hij zijn voorhoofd op de hare legde.

Ellen schudde haar hoofd. Ze kon het gevoel niet omschrijven, maar ze genoot ervan omdat ze Nadir nog nooit zo dichtbij zich had gehad en pijn deed het zeker niet. Met grote ogen had ze hem aangestaard terwijl zijn heupen eerst rustig, maar uiteindelijk steeds dwingender stootte tot het moment dat zijn lichaam begon te schokken en hij zijn ogen met een diepe kreun sloot.

Na die keer had Ellen zich steeds vrijer gevoeld en stond ze zichzelf toe telkens verder te gaan, meer te voelen en te genieten tot het punt waarop ze  haar eerste orgasme had beleefd. Het machtige gevoel had haar naar adem doen snakken en ze was een hele tijd niet in staat geweest om iets te zeggen. Met gesloten ogen had ze liggen nagloeien. Toen ze haar stem eindelijk weer terug had, had ze giechelend Claire nagedaan: ‘Jézuuusss, over lekker gesproken!’, waarna ze met een diepe blos haar gezicht in het kussen verborg.

* 

En nu lagen ze weer op het grote bed van Nadir. Daar leken ze de laatste weken steeds vaker te belanden. Het was vrijdagavond. Ellen had het moment waarop ze naar huis had gemoeten telkens vooruitgeschoven en was uiteindelijk maar blijven eten. Na het eten waren ze naar boven gegaan, waar de sfeer al gauw weer broeierig was geworden.

De laatste tonen van het nummer klonken en Ellen rolde zich net bovenop Nadir en wilde haar shirt over haar hoofd trekken, toen de slaapkamerdeur met een knal werd opengegooid.

‘Nadirrr! Enzo wil de controller niet geven! Het is nu mijn beurt en hij blijft maar doorgaan…’ Dario zweeg en leek nu pas te beseffen dat hij zijn grote broer gestoord had. ‘Hè getverdemme, zijn jullie alweer aan het zoenen?!’ tetterde hij verontwaardigd.

‘Zeg, kleine etterpuist, misschien zou je voortaan eerst eens even kunnen kloppen voordat je hier naar binnenstormt!’ mopperde Nadir terwijl hij overeind kwam. ‘Of moet ik echt altijd mijn deur op slot draaien?’

‘Pffff… Jullie moeten gewoon eens ophouden met dat gelebber. Zo goor!’

‘Ja ja, en jij moet gewoon moven. Mijn kamer uit, schiet op!’

‘Maar Nadi-ir! Enzo wil die controller niet geven!’

Nadir duwde Dario zijn kamer uit, liep één stap de overloop op en schreeuwde: ‘Enzo! Je krijgt drie tellen om die controller aan je broer te geven anders krijg je met mij te doen.’ En tegen Dario: ‘Kunnen jullie niet een spel uitkiezen dat je samen kunt spelen? Er liggen verdorie vier controllers en jullie gaan alleen zitten spelen. Stomme guppen!’ Hij gaf Dario een duw in de richting van de speelkamer, stapte zijn eigen kamer weer binnen en draaide demonstratief de sleutel om.

Ellen zat intussen op de rand van het bed en trok haar kleding recht.

Dat hield hem niet tegen. Hij nam een snoekduik naast haar en trok haar mee naar achteren. ‘En waar waren wij gebleven voordat die irritante, kleine kabouter binnenkwam,’