Wachter van het Dodenpad

By Natascha van Limpt

Het valt voor Shane niet mee om op te boksen tegen zijn tweelingbroer: Jake heeft niet alleen de gave van telepathie, maar zit ook in het team dat onderzoek doet naar de mysterieuze Slaapziekte én hij heeft het hart van de dochter van de Monarch veroverd.

Zijn aanstelling als Wachter van het Dodenpad is Shanes enige prestatie. Hij brengt de overledenen naar het Dodenrijk en ziet erop toe dat geen van de monsters die zich daar in de duisternis verschuilen Mortalia binnengaan.

Wanneer de rebelse Cillian hem overhaalt hem toegang tot het Dodenrijk te verlenen zodat hij naar zijn verdwenen broertje kan zoeken, kan Shane het niet over zijn hart verkrijgen om zijn beste vriend alleen te laten gaan.

Shane geeft zijn aanstelling als Wachter, de goedkeuring van zijn ouders én misschien zelfs zijn hele bestaan in Mortalia op om Cillian bij te staan in zijn zoektocht, die tot een ontdekking leidt die hun thuisland op zijn grondvesten zal doen schudden.

• Language: Nederlands
• Publisher: De Boekenvos
• Release date: Apr 8, 2022
• ISBN: 9798201696184

Book preview

1.

Shane staarde in de duisternis die zich voor hem uitstrekte. Aan de andere kant van de stenen brug tekenden zich de contouren van bomen af. De afgrond beneden hem was zo diep dat het maanlicht daar niet eens zijn weg naartoe vond. Een zwart kleed had alles opgeslokt, waardoor de wereld daar nog ontoegankelijker leek dan bij daglicht.

Af en toe klonk er een verre roep vanaf de andere kant van het Dodenpad — geluiden die voor hem nog net zo raadselachtig waren als de dag dat hij aan zijn training begon. Dat was al bijna een halfjaar geleden. Het was een beknellende gedachte.

Was dit echt hoe hij de rest van zijn leven wilde doorbrengen? Zittend op de bok van de paarden des doods, turend naar een wereld waarvan de dreiging uit schaduwen en geruchten bestond? Het was een nobel beroep, Wachter van het Dodenpad. Er rustte een loodzware verantwoordelijkheid op zijn schouders, want hij bewaakte de oversteek tussen het land van de levenden en dat van de doden.

En toch was zijn grootste uitdaging wakker te blijven.

Soms hóópte hij gewoon wat te zien — een glimp van de monsters die de Dodenwereld bevolkten of misschien zelfs een dode.

Misschien zelfs een glimp van háár.

Hij schudde de gedachte aan Leia uit zijn hoofd. Het was al iets meer dan zeven jaar geleden dat ze stierf. Als hij écht haar verschijning aan de andere kant van het Dodenpad zou zien, sloeg de schrik hem waarschijnlijk lam. Een weemoedige zucht verliet zijn lippen. Hij kon zich niet eens meer herinneren hoe haar stem klonk. Op sommige dagen dacht hij niet eens meer aan haar. Er stierven al jarenlang zo veel kinderen aan de Slaapziekte dat het soms als  vanzelfsprekend begon te voelen.

Opeens gleed er een flauwe lichtbundel over het struikgewas aan de overkant. Direct ging Shane rechtop zitten. Zijn hartslag versnelde. Met zijn hand zocht hij naar de knop aan de zijkant van de bok. Als hij daarop drukte, was binnen een mum van tijd heel Mortalia wakker. Zachtjes gleed de ovale lichtvlek langs de voet van de bomen. Wat was het? Een dwalende ziel?

Hij hield zijn adem in toen het verdween.

Iets greep hem bij zijn schouders, vlak naast hem klonk een beestachtige kreet. Shane schreeuwde het uit. Naast hem verrees een manshoge schaduw. In een reflex ramde hij tegen de knop aan. Een schril geluid sneed door de lucht.

Even was dat alles wat hij boven het gedreun van zijn hart uit hoorde komen — tot er een schaterlach klonk en de schaduw opeens half zo groot werd.

‘Gast, ik ben het maar.’

Een verlammend gevoel trok door zijn borstkas, de angst en schrik lieten zich niet zo snel verdrijven. Hij had een paar tellen nodig om te beseffen dat zijn beste vriend naast hem op de bok was geklommen. Vloekend sloeg hij tegen de noodknop.

‘Ben je wel helemaal lekker!’ snauwde hij. Hitte trok langs zijn kaken, hij had zich zelden zo geschaamd. ‘De hele stad denkt straks dat we aangevallen worden.’

Geagiteerd keek hij over zijn schouder. In de verte hoorde hij al deuren open- en dichtgaan en hij verwachtte de Ordebewaarders ieder moment. Wat moest hij dan zeggen? Dat die lul van een Cillian hem had laten schrikken?

‘Wist ik veel dat je zo panisch zou reageren.’ Cillian grinnikte nog even na, hoofdschuddend. ‘Zeg maar dat ik op die knop drukte.’

‘Je mag hier niet eens komen!’

‘Daar hoor ik je anders ook nooit over klagen.’

Sputterend sloeg hij Cillian tegen zijn schouder. ‘Ga nou maar weg, voordat je alles nog erger maakt.’ Hij gaf hem een ferme duw.

Cillian keek hem kort aan. Met zijn vingers speelde hij met een lichtstaaf — een uitvinding van zijn vader. Het was een cilinder die een bundel licht veroorzaakte en Shane begreep nu ook dat Cillian die had gebruikt om die lichtvlek aan de overkant te projecteren.

‘Ik kwam hier niet om weer weggestuurd te worden, dus gil straks niet weer de hele stad bij elkaar als ik terugkom.’

Shane gaf geen antwoord. Hij voelde zich opgelucht toen zijn vriend inderdaad van de bok afklom en in de schaduwen verdween. Cillian was geen onbekende voor de Ordebewaarders. Ze zouden hem zonder handomdraai in het gevang gooien en dat was wel het laatste dat Shane wilde. In tegenstelling tot Shane, had Cillian geen invloedrijke familie die hem daar weer binnen een mum van tijd uit zou halen. Dat kwam waarschijnlijk op Shanes schouders terecht en hij zou hemel en aarde moeten bewegen om zijn ouders zo ver te krijgen. Die waren al net zomin gecharmeerd van Cillian als de Ordebewaarders. Of de Monarch. Of eigenlijk iedereen behalve Shane zelf.

Die gedachte deed toch een flauw glimlachje om zijn lippen verschijnen. Cillian was dan misschien een lastpost, maar Shane zou hem voor geen goud ter wereld kwijt willen. Zonder hem verloor het leven al zijn glans, daar was hij zeker van.

De glimlach vervaagde toen er vanaf de rand van de stad vijf figuren op hem afkwamen. Shane klom van de bok, controleerde of de paarden nog vastgebonden waren (die losmaken was ook echt wat voor Cillian geweest) en doorkruiste het stukje grasland totdat hij bij het poortje in de omheining kwam.

‘Wat heeft dit te betekenen, Wachter?’ klonk de stem van de voorman.

Eens temeer was Shane opgelucht dat Cillian was weggegaan. Die had maar wat graag de spot gedreven met het iele mannetje waarvan hij niet zou kunnen begrijpen dat die gezag moest uitstralen.

Shane keek verder dan het uiterlijk van de man — ondanks dat hij eruitzag als een scharminkel, had hij wel de macht om hem uit zijn functie te zetten.

‘Het was een vergissing, meneer,’ wist Shane hem verrassend kalm te vertellen. ‘Ik meende iets te zien, maar het moet de lichtval zijn geweest — en anders schrok het van het alarm. Ik heb het daarna niet meer gezien.’

‘Wat zag je precies?’

Shane trok zijn schouders op en vervloekte Cillian in stilte. ‘Een bewegende schaduw, niet zo groot.’ Hij hield zijn handen iets uit elkaar om de zogenaamde grootte aan te duiden, die overeenkwam met een brood.

De man slaakte een zucht. ‘De noodknop is alleen voor wanneer er nóód is.’

Shane wendde zijn blik af. ‘Dat weet ik,’ mompelde hij. ‘Het spijt me. Het zal niet meer gebeuren.’

‘Dat is je geraden.’

Het onuitgesproken dreigement was bijna tastbaar. Als hij nog eens vals alarm sloeg, kostte dat hem zijn baan.

Hij moest Cillian straks maar zeggen dat zijn nachtelijke bezoekjes voorbij waren, Shane kon geen risico’s nemen. Wachter van het Dodenpad worden was zijn grootste verdienste. Hij wilde zijn ouders niet teleurstellen - hij wilde niet wéér onderdoen voor zijn tweelingbroer.

Voor het eerst in zijn leven had hij het gevoel dat zijn ouders trots op hem waren. Dat wilde hij koste wat kost zo houden.

2.

Het getinkel van een belletje kondigde het avondmaal aan. De twee dienstmeisjes die de tafel hadden voorbereid, stonden aan weerszijden van de deur en bogen respectvol het hoofd zodra Shane binnenkwam. Zijn vader en moeder zaten al aan tafel — zijn moeder glunderend in het goudkleurige schijnsel van de gloeistenen die tegen het plafond waren gemonteerd.

Zodra hij de met bloemen versierde tafel zag, begreep hij waarom. Er was belangrijk nieuws. Uit de verwachtingsvolle blik in de ogen van zijn moeder leidde Shane af dat zij niet degene was die de kok had opgedragen een feestmaal te bereiden. Zelf had hij ook niets te melden, wat betekende dat zijn broer een belangrijke mededeling had.

Shane schoof aan tafel aan en beantwoordde wat ongemakkelijk de blikken van zijn ouders. Ze hoopten vast dat hij eens goed nieuws had. Het valse alarm van twee weken geleden had hen teleurgesteld het hoofd doen schudden. Hij had zo’n simpele taak... en nog wist hij chaos te veroorzaken. Hij had zijn commentaar dat die chaos reuze meeviel maar voor zich gehouden. Discussies met zijn ouders won hij toch niet — ze waren het altijd roerend met elkaar eens.

‘Nou, het zal me benieuwen wat Jake te vertellen heeft.’

Zo, daarmee had hij maar gelijk duidelijk gemaakt dat hij niet degene was van wie ze het grote nieuws hoefden te verwachten. Voordat ze daarop konden reageren, klonken er voetstappen en voegde Jake zich met een brede glimlach bij hen.

‘Vader, moeder...’ Hij knikte hen toe, voordat hij zich tot Shane wendde. ‘Broertje... Fijn dat jullie er zijn.’

Shane onderdrukte een snuif. Ze zaten bijna elke dag met elkaar rond de tafel. Zo bijzonder was dat niet.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de dienstmeisjes dichterbij kwamen en hen een kom pompoensoep voorzetten. Zoals de traditie voorschreef, zou het nieuws pas na het eerste gerecht onthuld worden.

Wat een onzin. Hij kon Cillians spottende stem zo helder horen dat hij zich moest bedwingen om niet over zijn schouder te kijken. Zijn vriend was niet welkom in hun huis. De enige manier waarop hij binnen kon komen, was via Shanes raam.