Verder dan ooit

By Tessa Visschedijk

Wanneer Lisa na de zoveelste aanvaring met haar moeder uit huis wordt geplaatst, raakt ze steeds verder weg van de wereld die ze kent. In een opwelling ontvlucht ze haar oude leven, maar zonder het te weten, laat ze een spoor van vernieling achter.

Cédric besluit zijn perfect ogende leven achter te laten en met haar mee op pad te gaan. Ze kennen elkaar niet en onder welke andere omstandigheden dan ook hadden ze elkaar nooit leren kennen. Toch zijn ze voor hun toekomst nu afhankelijk van elkaar.

Krijgen ze wat ze zoeken, of helpen ze elkaar alleen maar verder in de problemen?

• Language: Nederlands
• Publisher: Tessa Visschedijk
• Release date: Apr 1, 2024
• ISBN: 9798224191086

Book preview

Verder dan ooit

TESSA VISSCHEDIJK

Colofon

Verder dan ooit

Copyright © 2024 Tessa Visschedijk

Auteur: Tessa Visschedijk

Druk: 1e druk

Vormgeving en lay-out: Tessa Visschedijk

Omslag ontwerp: Tessa Visschedijk

NUR 280/285

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar worden gemaakt door middel van druk, fotokopie, geluidsband, elektronisch of op welke wijze dan ook, zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

Voor Meike

Twee zielen, één gedachte

1

'L isa van Leeuwen, ik zeg het niet nog een keer.' Lisa rolde haar ogen en zuchtte. Niets werkte meer op haar zenuwen dan wanneer haar moeder daadwerkelijk de moeder uithing. Zo eens in de paar dagen had mama daar last van.

Leunend tegen de deurpost, blokkeerde ze met haar lichaam de doorgang naar de woonkamer.

'Ik ben nauwelijks binnen, mam. Gun me een seconde,' zei Lisa, terwijl ze de voordeur achter zich dicht trok. Hopelijk zou haar bui over vijf minuten zijn uitgewerkt.

'Schoenen bij de deur.' De slis in haar moeders opmerking verried wat haar bezig had gehouden tot ze thuis was gekomen. Hoe kon het ook anders?

'Rustig, ik ben toch bezig.' Ze trapte haar schoenen uit tegen de radiator en baande zich een weg richting de woonkamer.

Haar moeder bleef roerloos staan.

'Mag ik erlangs?'

Ze snoof. 'Dat dacht ik niet, jongedame.'

'Wat loop je nou te zeuren? Mijn schoenen staan bij de deur, laat me erbij.' Lisa wurmde zich de woonkamer in.

De bijzettafel lag bezaaid met tijdschriften, een herhaling van Linda's Zomerweek schalde op standje burenruzie en naast de crèmekleurige stoel, waar mama maar al te graag haar vrije tijd in doorbracht, stond een halflege wijnfles. Hoe lang was ze al terug van haar werk, een half uur? Het feest begon vroeg vandaag.

Ze stapelde de tijdschriften op.

De lompe voetstappen van haar moeder volgden haar door de kamer naar de open keuken. 'Als jij je gewoon eens zou gedragen, zou dit gezeur van mij helemaal niet nodig zijn.'

'Jij maakt altijd een probleem van de meest nutteloze dingen.' Lisa’s wangen brandden. Ze had vandaag geen zin in deze onzin.

'Dat is niet waar.'

Nu blokkeerde ze de route naar de papierbak. Opnieuw manoeuvreerde ze zich erlangs, terwijl haar moeder doorging. 'Ik maak er pas een probleem van, wanneer je er niets mee doet. Je luistert niet naar me. Ik ben je moeder, ik verwacht een beetje respect.'

'Je krijgt mijn respect als je het verdient,' zei ze. Ze beet op haar tong, die opmerking had ze beter in kunnen slikken.

'Wat zeg je daar?' Haar moeder zwalkte op haar af, haar vinger uitgestoken. 'Jij moet heel gauw op je woorden letten. Je leeft onder mijn dak.'

'Alsof ik dat niet weet.' Met een trap vloog de bak open en mieterde ze de tijdschriften erin. Pech gehad als mama die nog niet allemaal had gelezen. 'Als jij de regels wilt maken, moet je je misschien meer gaan gedragen als de verantwoordelijke ouder in dit huis en dan heb ik het niet over of ik mijn voeten veeg als ik binnenkom.'

Haar hart bonkte in haar borstkas. Altijd hetzelfde liedje. Mama had overal een mening over, tot ze daadwerkelijk actie moest ondernemen. Zoals bij opvoeden. Niet te geloven dat ze er al zo lang mee wegkwam.

'Jij vertelt mij niet wat ik wel en niet doe, jongedame.'

Een penetrante walm van rode wijn liet haar maagzuur opkomen. Ze slikte het weg. Hoeveel lege flessen zou ze aantreffen als ze de glascontainer zou openen? 'Waarom zou jij mij dat wel vertellen? Je hebt jezelf niet eens onder controle.' Haar handen trilden.

'Heb je enig idee hoe brutaal je bent? Zo praat je niet tegen je moeder.'

'Dat bepaal ik zelf wel.' Ze perste haar lippen op elkaar. Ze moest niet in discussie gaan als mama zo'n bui had, maar ze kon het niet laten.

Haar moeder snoof. 'Het is altijd hetzelfde met jou. Ga naar je kamer, ik hoef je voorlopig niet meer te zien.' Haar moeder plantte zich terug in haar stoel. 'En neem die stinkende sneakers met je mee.'

'Prima,' riep ze met overslaande stem. 'Ik wil hier toch niet zijn.'

In één beweging greep ze haar schoenen van de grond en stampte de trap op. Ze dreunde de deur achter zich dicht en smeet haar schoenen in de hoek. Zoveel dingen waar ze zich druk om kon maken en mama koos schoenen.

In en uit, Lisa. Vier tellen in en vier tellen uit.

De zuurstof wakkerde het vuur in haar alleen maar aan. Haar ogen schoten door haar kamer, waar was haar boekje? Ze trok de laatjes van haar bureau open. Daar!

Ze sloeg het gestippelde notitieboekje open en dwong zichzelf stil te zitten aan haar bureau.

In. Uit.

Ze begon te schrijven.

Haar pen kraste over de pagina's. Pijnlijke krampen schoten door haar hand. Het stopte haar niet, ze moest het kwijt, verdwijnen uit haar eigen wereld. Haar fictieve omgeving was veel mooier.

De zon zakte achter de schutting. Ze scheurde haar blik los van de laatst beschreven pagina voor haar, legde haar pen neer en strekte haar stijve vingers.

Het vrolijke bloemetjesbehang aan haar muur lachte haar uit.

Haar moeder had hard haar best gedaan op de inrichting. Er hingen Hitkrant-posters aan de muren, ze had een aantal planken met tweedehands boeken en zelfs het dolfijnenbeeldje dat elk jong meisje op een bepaald punt voor haar verjaardag kreeg, pronkte op haar vensterbank.

Ze haatte dolfijnen. Welk zoogdier bracht nou al zijn tijd onder water door?

Dat boeide haar moeder niet, natuurlijk niet. Het moest er voor de inspectie gewoon uitzien alsof ze tijd en aandacht aan haar dochter besteedde. Alsof hun moeder-dochterband was versterkt, nu ze af en toe om het hoekje van de deur gluurden. In werkelijkheid kon ze zich de laatste keer dat haar moeder haar een vraag had gesteld over iets wat ze daadwerkelijk interessant vond niet herinneren.

Tranen prikten in haar ogen.

Ze slikte de golf zelfmedelijden die opwelde weg. Dat was nou eenmaal de realiteit. Ze moest het er maar mee doen. Liever een moeder die geen hol uitvrat de hele dag, dan plastic pleegouders die haar continu in de smiezen hielden. Ze had de flyers wel gelezen. Niets voor haar. Op deze manier kon ze tenminste haar eigen gang gaan. Zodra ze haar diploma had, zou ze zonder omkijken de deur uit rennen.

Haar maag knorde en ze keek op de klok. Met tegenzin drukte ze zichzelf omhoog uit haar bureaustoel.

Haar moeders slaapkamerdeur stond open. Het was nog vroeg op de avond, maar bij haar moeder eindigde de dag op de meest willekeurige momenten. Meestal viel het samen met het moment dat ze de bodem van de fles bereikte. Alleen haar werk gaf enigszins structuur aan haar schema.

Op haar tenen liep ze naar de woonkamer. Eén vuurgevecht was wel genoeg voor vandaag. Ze spiekte door het smalle raampje naast de deur. Alle lampen brandden. Het regelmatige getik van de koelkast doorbrak de stilte.

Ze stapte de drempel over. Automatisch gleden haar ogen naar de stoel in de hoek, waar haar moeder onderuitgezakt met haar mond open sliep. Zij mocht er niet in zitten, hij was van haar. Om het tafereel heen lag een berg aan tijdschriften die ze herkende van die middag. Aan de kringen op de pagina's te zien hadden ze voornamelijk gefunctioneerd als onderzetter. De lege flessen lagen verspreid over het versleten tapijt, tussen een stel verkreukelde blaadjes.

Ze hoefde zich geen zorgen te maken over zachtjes bewegen. Als haar moeder zoveel op had als daar lag, zou ze een bulldozer nodig hebben om haar wakker te maken.

Ze liep naar de keuken, pakte een boterham en een vuilniszak. Met een zucht begon ze de etensresten in te laden. De flessen gingen in de container. Hoe had mama in die korte tijd sinds vanmiddag zoveel rommel weten te maken? De papierproppen verzamelde ze in de papierbak. Wat haar moeder ook probeerde te schrijven, het lukte niet.

Lisa friemelde aan een van de proppen in haar handen. Haar moeder deed niet vaak zoveel moeite voor iets. Ze moest iets belangrijks te vertellen hebben.

Ze vouwde hem open en streek hem glad. De letters stonden net zo dronken op het blad als haar moeder in de stoel lag. Met samengeknepen ogen ontcijferde ze het handschrift.

Lisa, begon het.

Ze wierp een snelle blik op haar moeder. Waarom zou die haar een brief schrijven? Normaal kwam ze zonder kloppen haar kamer binnen walsen. Ze las verder.

Geloof me als ik zeg dat ik het niet zo had gewild. Ik was nooit van plan een alleenstaande moeder te worden. Toen je vader-

Haar adem stokte. Ze verfrommelde het papier en smeet het met hoge snelheid in de bak. Ze was niet van plan overstuur te raken door haar woorden, die lol gunde ze haar moeder niet. Haar vader had haar moeder verlaten tijdens de zwangerschap. Ze was een uit de hand gelopen vakantieliefde. Meer hoefde ze niet van hem te weten, er bestond geen excuus goed genoeg om zoiets te doen.

Het gering van de bel onderbrak haar gedachten.

Ze fronste. Meestal als haar moeder bezoek verwachtte, liet ze de fles staan tot de visite was geweest. Ze liet de vuilniszak los en liep naar de voordeur.

Bij het openen van de deur knipperde ze met haar ogen. Ze slikte.

Voor haar neus wiebelden de koperen krullen van Letitia van Stalten. Of, zoals ze Lisa de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten had verteld, 'juf Titia voor de kinderen'. Het mollige postuur van de vrouw voor haar zou ze herkennen uit duizenden.

'Goedenavond Lisa, ik hoop dat ik je niet stoor in je huiswerk.' Door haar tanden heen controleerde ze haar razende ademhaling.

Inspectie. En deze keer was ze er gloeiend bij.

2

'L isa, meisje, ben je er klaar voor?' Juf Titia's stem schalde door de gang.

Ze wreef met haar handen over haar gezicht. Dit was het dan. Wie wist wanneer ze hier terugkwam.

De afgelopen weken waren een grote waas aan herinneringen. Ze had de situatie in de woonkamer niet kunnen verbergen van juf Titia. Er volgden vele telefoontjes, een bezoek aan het kantoor en allerlei papierwerk. Ze had niet geweten hoe ze zich moest gedragen. Als ze de vervelende puber uithing, lieten ze haar dan blijven? Aan de andere kant deed haar moeder haar toch al weg als grofvuil, dus kon ze net zo goed ergens anders heen. Uiteindelijk had ze zich toch maar gedragen, in de hoop dat ze haar zouden matsen met een goed pleeggezin.

Ze ritste haar tas dicht. Langzaam gleden haar ogen langs het dolfijnenbeeldje en over haar schrijfplanning aan de muur. Die spotte met haar. Ze had geen controle over haar eigen toekomst, die lag in handen van de vrouwen beneden aan de trap.

Het verbaasde haar hoe snel alles geregeld kon worden vergeleken met de eerste keer dat ze hen onder toezicht hadden gesteld. Ze kreeg het kouder van het idee dat ze opnieuw zou moeten beginnen, dan van de gedachte dat ze thuis zou moeten blijven overleven. Dat kon ze aan, ze had het vaak genoeg bewezen. Wie weet wat haar te wachten stond buiten deze muren.

Ze prentte haar kamer zo goed als ze kon in haar geheugen. Haar leven hier mocht dan allesbehalve prettig zijn geweest, het was wel thuis.

Ze slingerde haar oranje rugzak over haar schouder. Het gebeurde echt.

Met lood in haar schoenen sjokte ze de trap af. Haar moeder en juf Titia babbelden in de hal met grootse gebaren, alsof het oude bekenden waren. Haar moeders harde lach vulde de gang. Hoe kon ze zo kalm zijn? Ze was vast blij dat ze zich eindelijk geen zorgen meer over haar hoefde te maken. Lekker makkelijk. Kind uit huis, had ze eindelijk geld voor de chique whisky.

'Klaar voor?' Vroeg haar moeder haar met fonkelende ogen.

'Moet ik echt? Ik wil niet bij vreemden wonen.'

Ze legde een hand op haar schouder. 'Zij kunnen je bieden wat je nodig hebt, Lisa.'

Regels en ongemakkelijke kringverjaardagen zeker.

Ze schudde haar hand af. Haar moeders diplomatieke houding was lachwekkend. Als ze zich ook eens had kunnen gedragen met haar in de buurt, had de hele situatie waarin ze zich nu bevond niet bestaan. Dan kon ze gewoon haar eigen gang blijven gaan, zonder die volwassenen op haar huid die allemaal het beste met haar voor hadden, echt waar. Ze kenden haar niet eens. Mama bemoeide zich dan misschien te weinig met haar opvoeding, in ieder geval stippelde ze niet haar hele leven voor haar uit. Geen haar op haar hoofd die geloofde dat ze haar eigen plan kon trekken nu ze volledig onder toezicht kwam.

'Dus je stuurt me echt weg?'

'Noem het alsjeblieft niet zo.'

'Wat, kun je de waarheid niet aan?' Dat ze liever hier bleef, betekende niet dat ze haar niet zou laten voelen hoe hard ze had gefaald.

'Denk nou eens met mij mee, ik vind dit ook niet makkelijk.' De rode vlekken in haar nek verrieden de moeite die het haar kostte om zich in te houden in de buurt van juf Titia.

Mooi zo.

'Sorry, maar ik kan moeilijk medelijden met je hebben op dit moment.'

Juf Titia kuchte. 'Goed, we moeten er maar eens vandoor. We kunnen niet te laat komen op je eerste ontmoeting.'

Haar moeder drukte haar tegen zich aan. De lichte zweem van haar dagcrème gemengd met haarlak maakte dat ze een brok in haar keel wegslikte. Als de whisky of wijn het niet overschaduwde, rook ze best lekker. Ze dwong zichzelf uit haar moeders armen. Zij was de slechterik in het verhaal, dat moest ze niet vergeten.

Haar moeder drukte haar een envelop in de hand. 'Lees die maar als je er bent.'

Ze draaide zich naar juf Titia. 'Ik ben klaar.'

'Fijn, meisje.' Ze begeleidde haar de deur uit en wees haar in de richting van haar auto. 'We zullen er zijn voordat je het weet.'

Zwijgend volgde Lisa haar naar de kleine Eend, de envelop schuurde tussen haar vingers. Bij het poortje naar de voortuin wierp ze een blik over haar schouder. De wind waaide zacht door haar haren, terwijl de eerste druppels uit de lucht vielen.

Tot zover haar vrijheid. Ze veegde haar lichtbruine lokken uit haar gezicht en trok haar capuchon over haar hoofd. In één beweging kreukte ze de envelop en mikte hem in de container langs het tuinpad. Haar moeder had zestien jaar gehad om het juiste te zeggen. Haar tijd was op.

Voor de zoveelste keer morde juf Titia aan de radio om een andere zender op te zetten. Lisa staarde onbeweeglijk uit het autoraam.

Vol walging had ze naar het kanariegele gevaarte gekeken, het instappen zo lang mogelijk uitstellend. Helaas had ze haar zonnebril onder in haar tas gepakt. De donkerpaarse bekleding maakte het verhaal niet beter, evenals de misselijkmakende chemische luchtverfrisser die aan de achteruitkijkspiegel bungelde.

Ze dook wat dieper in haar capuchon. Hopelijk zou niemand haar zien.

De rit van vijftig minuten duurde drie dagen, voor haar in ieder geval. Juf Titia leek hier totaal geen last van te hebben, dit vormde vast haar dagelijkse routine. Ze kletste over koetjes en kalfjes en toen ze merkte dat Lisa geen zin had in een gesprek, zette ze onverstoord de radio aan op een of andere zender met tenenkrommende Duitse schlagers.

De stilte duurde niet lang, of juf Titia begon weer te praten. 'Het is allemaal niet zo erg als het lijkt, maak je er maar niet te druk om.'

Lisa sloot haar ogen en klemde haar lippen op elkaar. 'Nee, doe ik ook niet.'

'Meneer en mevrouw Pietersen zijn goede mensen. Beleefd, openhartig. Wat apart, maar ieder zijn trekjes, niet?' Ze knipoogde.

'Ze zijn vast aardig.' Misschien hield ze na een kort gesprek haar mond.

'Kijk, dat is de juiste instelling. Ik weet zeker dat je het naar je zin zult hebben bij hen.'

Opnieuw zwegen ze. Terwijl de bomen aan haar ogen voorbij flitsten, welde er een vraag in haar op.

'Zijn ze rijk?' Flapte ze eruit. Wellicht iets te brutaal, maar zij wilde een gesprek voeren, toch?

Met grote ogen keek juf Titia haar aan. 'Wat vraag je me nou?'

Ze ging rechtop zitten. Nu kon ze niet meer terug. 'U weet wel, hebben ze een groot huis, veel geld, een chihuahua met Gucci laarsjes en een diamant ingelegde halsband?'

'Kind, wat een vraag.' Net op tijd lette ze weer op de weg en stuurde bij voor de bocht. Ze schraapte haar keel. 'Je pleegvader Alexander-'

'Wilt u hem niet zo noemen?'

'Pardon?'

'Ik doe niet aan vaders.' Ze sloeg haar armen over elkaar.

Juf Titia fronste.

Dit ging ze niet uitleggen.

'Afijn, meneer Pietersen dan. Hij is een redelijk bekende acteur, al heb ik de laatste tijd weinig van hem vernomen. Het werk waar hij in speelde is niet helemaal meer voor jouw leeftijd.'

'Ik heb hem nog nooit in een film gezien.'

'Misschien over een aantal jaren, als je volwassen bent.'

'Misschien.' Ze wierp haar blik weer op de bomen. Ze had een zwaar vermoeden dat ze nooit de interesse zou opbrengen om die films te bekijken. 'Hoe zit het met mevrouw Pietersen?'

'Zij heeft een baan als etaleur van verschillende modebedrijven.'

'Dus ze hebben een groot huis?' Als ze dan toch bij die mafkezen moest wonen, dan het liefst in een dikke villa.

'Je zult geen gebrek aan ruimte hebben.'

'Behalve in mijn leven dan,' mompelde ze. Ze maakte haar niet wijs dat die mensen een zestienjarige uit een probleemgezin lekker haar eigen gang lieten gaan. Ze zakte onderuit en keek op haar horloge. 'Zijn we er al?'

Juf Titia tuurde naar haar navigatiesysteem.

'Nog vijf minuutjes. Als je goed kijkt kun je het rechts al zien.'

Van de vijf minuten waren er drie nodig om de oprit tussen de poort en het huis te overbruggen. Met ingehouden adem bestudeerde ze het uitgestrekte landgoed. Grote groene velden, rijen wilgen en een vijver reikten zover als ze kon kijken. Als iemand haar vertelde dat het geheel een eigen postcode had, zou ze het direct geloven.

Het lichte grind kraakte onder de banden van de gruwelijk gele Eend en de krullen accentueerden de bronzen lantaarns die de kant van het pad versierden. Ze was rechtstreeks in Narnia beland.

Al die tijd pronkte een marmeren huis, dat rustig een villa genoemd mocht worden, met enorme zuilen in het midden van het beeld. Het vrolijke autootje denderde om de fontein aan de voorzijde heen en kwam met een schok tot stilstand. Weg sprookje.

Juf Titia keek over haar ronde brillenglazen heen. 'Groot genoeg?'

Verdwaasd schoof Lisa haar capuchon van haar hoofd. Dit had ze nooit durven dromen.

De dubbele voordeur vloog open. Een dikke man in een strak gestreken overhemd stapte over de traptreden naar hen toe. Ze herkende hem van de foto uit haar dossier. Het feest ging beginnen.

Ze stapte uit.

'Welkom, welkom op landgoed Mimus! Hebben jullie een goede reis gehad?' Met open armen kwam meneer Pietersen op haar af. Voor hij het in zijn hoofd kon halen haar te knuffelen, stak ze haar hand naar voren. Hij streek het zweet af aan zijn broek en met klamme hand beantwoordde hij haar handdruk.

'Prima, dankjewel,' zei juf Titia, terwijl ze de achterklep omhoog deed en Lisa's koffer eruit tilde.

'Laat mij dat toch doen, Letitia. Dat kind kan zelf ook wel wat dragen, toch meissie?' Hij nam de koffer over en duwde Lisa ook een tas in haar handen.

Ze liepen de treden op, een hoge hal in. Midden aan het plafond fonkelde een kroonluchter ter grootte van een badkuip, al schatte ze dat die hier ook disproportioneel groot zou zijn. Rijk en subtiel gingen blijkbaar niet samen. Hopelijk kwam dit pleeggezin inclusief een plattegrond van het huis.

Meneer Pietersen zette de koffer naast een van de trappen. Ze volgde zijn voorbeeld.

'Laat die hier maar staan. Hoog tijd voor de rondleiding, of niet?' Hij gaf haar een knipoog.

Ze onderdrukte een rilling. Dat middelbare mannen haar kokhalsneigingen aanzetten, betekende niet dat hij het slecht bedoelde.

Hij opende een houten deur onder de balustrade. 'Volgt u mij maar, dames. Louisa zit met smart op jullie te wachten.'

Ze volgde hem de ouderwetse studiekamer in, met donkerbruine meubels en een makkelijke fauteuil. Een van de zijwanden verdween geheel achter een boekenkast. Voorzichtig liet ze haar vingers over de rijen glijden. Hier scoorden ze punten mee.

Het getik dat uit de hoek kwam, stopte.

Met grote ogen liep ze op mevrouw Pietersen af, die achter het bureau zat. 'Werkt u daadwerkelijk met een typemachine?' Ze wreef over het koele metaal van de zwarte parel die voor haar op de tafel pronkte.

Juf Titia kuchte en trok haar wenkbrauwen op.

'Oh, sorry.' Ze stak haar hand uit. 'Ik ben Lisa.'

Mevrouw Pietersen glimlachte. Ze schudde haar hand. 'Het is een stijl dingetje. Plannen zien er getikt anders uit dan geprint.'

Ze stelde zich voor als Louisa en samen met meneer Pietersen ging ze haar en juf Titia voor door het huis. De volwassenen kletsten over meneer Pietersens aankomende autobiografie die nog wat pit miste. Ze dwaalde half luisterend af.

Geen moeder, wel aardige mensen. Geen rijtjeshuis, wel een gigantische villa. Elke keer dat ze dacht het einde van de rondleiding bereikt te hebben, trokken ze een nieuwe deur open, het ene vertrek nog bombastischer dan het andere. Vanaf nu had ze een fitnessruimte, thuisbioscoop en waarschijnlijk een kamer voor elk paar schoenen dat ze mee had. Ze had het perfect getroffen. Te perfect. In haar leven had ze tot nu toe niet genoeg karmapunten gespaard om dit te verdienen. Waar zat dat addertje onder het gras, dat altijd op de loer lag bij haar?

Meneer Pietersen hield stil voor de zoveelste deur.

Ze stopte een pluk haar terug achter haar oren. 'Ik denk niet dat ik dit allemaal ga onthouden.'

Hij lachte. 'Je merkt het snel genoeg als je op weg naar de keuken ineens met je voeten in de vijver staat.' Hij gaf een klopje tegen de deur. 'Deze kamer hoef je als enige te onthouden. De rest komt vanzelf.'

Hij duwde de klink omlaag en met een zachte kraak zwaaide de deur open.

Haar adem stokte. Haar ogen gleden over de lavendelkleurige wanden. 'Is dit-?'

Mevrouw Pietersen knikte. 'Jouw kamer. Welkom thuis, Lisa.'

Juf Titia duwde haar zachtjes naar binnen. 'Toe, neem een kijkje.'

Ze wipte haar schoenen uit en stapte de drempel over. Het dikke tapijt streelde haar voeten en een lelieachtige parfum verfriste de kamer. Aan de zijwand hing een enorm scherm, omringd door lijntekeningen op doek. Een grote hoeveelheid licht viel via de ronde uitbouw op een hemelbed met donker satijnen lakens. Hier zou ze nooit meer een nachtmerrie krijgen.

Juf Titia gaf haar een kneepje in haar arm. 'Je dacht toch niet dat ik voor minder zou settelen?'

'Houdt dit ergens op?' Haar stem sloeg over. 'Ik bedoel, hoeveel geld hebben ze wel niet hier?'

Meneer Pietersen doorbrak haar trans. Hij had, niet voor het eerst