De vierde nakomeling

By Allison Maruska

Boekbeschrijving

Wanneer Michelle een telefoontje krijgt van een historicus uit Richmond, ziet ze de kans op een broodnodig avontuur schoon. Het enige wat ze moet doen is het vinden van een eeuwenoude sleutel.

Drie anderen - een gitarist, een ingenieur en een gepensioneerde – ontvangen vergelijkbare telefoontjes. Elke familie heeft een sleutel tot een vier-slots kluis, begraven gevonden in een gerechtsgebouw in Virginia, hoewel hun relatie net zo mysterieus is als de kluis zelf. Hun voorouders zouden geen wisselwerking hebben gehad, hadden geen duidelijke reden om de kluis te begraven, en zouden niet later zijn verdwenen.

Hun sleutels dragend, komen Michelle en de andere afstammelingen in één punt samen in de gerechtsgebouw kelder en openen de kluis, de waarheid over hun voorouders onthullend - een waarheid vreemder, meer dodelijk, en mogelijk de wereld meer veranderend dan elk van hen had kunnen voorstellen. Nu is het aan hen om hun ontdekking uit de verkeerde handen te houden.

• Language: Nederlands
• Publisher: BadPress
• Release date: Aug 12, 2015
• ISBN: 9781507117521

Book preview

Lof vooraf voor de vierde afstammeling

Ik lees zelden een verhaal waarbij ik niet kan wachten om op terug te komen, en De vierde afstammeling was er één. Het zit vol drama en spanning. Het is fris en nieuw, iets wat heel erg nodig is, en het is totaal onvoorspelbaar.

- John Darryl Winston, auteur van IA: Initiëren

Allison Maruska slaat een homerun met De vierde afstammeling - een intrigerende mysterie roman die vragen oproept over uw ethische overtuigingen! Vier onbekenden, vier sleutels, en een geheim voor generaties lang begraven onder de grond. Terwijl de afstammelingen klaar zijn voor een levensveranderende reis naar hun verleden, geloven anderen dat het begraven houden van hun geheimen de moeite waard is om daarvoor de uiteindelijke prijs voor te betalen.

- Lisa Tortorello, auteur van Mijn Held, Mijn Ding

In het vierde afstammeling, laat auteur Allison Maruska ons kennismaken met de vier hoofdpersonen. Ze heeft ze allemaal vakkundig ontwikkeld in iemand die we willen kennen en om wie we geven. Ze worden onze vrienden, die ons dan met hun meenemen om een groot mysterie op te lossen. Het mysterie escaleert in een thriller als we nadenken over wat er zal gebeuren. Hoe ver zullen ze gaan om hun geheim te beschermen? Aangezien dit boek tot een einde komt, wordt u achtergelaten en wilt meer. U zult op zoek gaan naar het vervolg.

- Virginia Finnie, auteur van het Hey Warrior Kids! Children's Book Series

Van de zeer creatieve geest van Allison Maruska, De Vierde afstammeling schijnt met heldere karakters, intrigerende plotwendingen en prachtige zinnen. Het verhaal over vreemden opgeslokt door een eeuwenoud mysterie en voor altijd met elkaar verbonden door de gebeurtenissen die volgen, zorgt voor en geweldig boek. Ik kon het boek niet neerleggen vanaf de eerste paragraaf tot aan de epiloog. Michelle, Damien, Jonah en Sharon en hun onverwachte avontuur zal mij bij blijven voor een lange, lange tijd. Ik beveel dit boek aan!

- Carol Bellhouse, auteur van het Vuur Drifter serie.

TOEWİJDİNG

Dit boek is opgedragen aan mijn man, Joe, en onze zonen, Nathan en Silas. Ik kan alleen maar zoveel tijd besteden aan het creëren van fictieve mensen en werelden dankzij jullie steun.

Inhoudsopgave

Deel 1: De sleutels

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 10

Deel 2: De Rivier

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 14

Hoofdstuk 15

Hoofdstuk 16

Hoofdstuk 17

Hoofdstuk 18

Hoofdstuk 19

Hoofdstuk 20

Hoofdstuk 21

Hoofdstuk 22

Hoofdstuk 23

Hoofdstuk 24

Hoofdstuk 25

Hoofdstuk 26

Epiloog

Dankwoord

Over de auteur

De laatste van de vier sloten klikte vast.

Hij ging met zijn vingers langs de koperen sleutel, plaatste het in de envelop en nam in stilte afscheid van zijn familie.

Zijn geheim lag nu in hun handen.

Deel een: De sleutels

Hoofdstuk een

De oproep kwam van een onbekend nummer. Michelle negeerde het bijna, maar het vooruitzicht om te praten met een andere volwassene was te veelbelovend om te laten liggen. Haar kinderen hielden hun ogen vastgelijmd aan haar toen ze van de speeltuin naar huis liepen. Blijkbaar was de gebeurtenis zeldzaam genoeg om hun volle aandacht te verdienen.

Is dit Michelle Jenson? vroeg de beller.

Ja. Wie is dit? Geweldig. Een verkoopgesprek.

Mijn naam is Alex Pratt, en ik bel als vertegenwoordiger voor de Richmond Historical Society.

De beller had nu ook Michelle’s volle aandacht. Richmond? In Virginia?

Ja mevrouw. Wij geloven dat uw familie is verbonden met iets wat we in ons gerechtsgebouw hebben gevonden. Kunt u mij vertellen of uw betovergrootvader Gao Zhang heette?

De eerste naam ken ik niet, maar Zhang is de meisjesnaam van mijn moeder.

Het geluid van ritselend papier kwam via de telefoon. Ik weet zeker dat we de juiste familie hebben. Dit klinkt misschien vreemd, maar probeer om geduld met mij te hebben. Vorige maand is de stad begonnen met restauratieprojecten aan een paar van onze historische gebouwen, waaronder ons gerechtsgebouw. De werklieden vonden een houten kist verborgen onder de vloer en we dachten dat het een tijdcapsule was, maar het bevatte slechts een brief door vier mannen ondertekend. Eén van die mannen was uw over-overgrootvader. Hij schraapte zijn keel. De brief gaf aanwijzingen naar een kluis die we ingebouwd vonden in een keldermuur. De kluis is ongebruikelijk, omdat het is afgesloten met vier grote nachtsloten. De brief gaf aan dat de nakomelingen van iedere man die tekende een sleutel zou bezitten en dat we alle vier de sleutels nodig hebben om de kluis te openen.

En u denkt dat ik één van deze sleutels heb? Haar zoon trok aan haar arm; ze probeerde hem te negeren, wensend dat ze dit gesprek zonder onderbreking kon voltooien.

Dat is waarom ik bel. De mannen die de brief ondertekenden, hebben veel nakomelingen en we kunnen niet weten wie de sleutels zouden kunnen hebben of dat ze al lang geleden werden weggegooid. U bent de eerste persoon in uw familie die ik hebben kunnen bereiken, en-

Kunt u niet gewoon de sloten openpeuteren? Haar sleutels rinkelden toen ze de voordeur open deed, en de kinderen renden naar binnen om tekenfilms te kijken. Na haar jas aan de kapstok te hebben gehangen, liep ze de keuken binnen en haalde drie borden uit de kast.

"Misschien wel, maar we willen weten wat deze mannen gemeen hadden. De Historische Vereniging financiert dit verkenningsproject, met de mogelijkheid om de kluis te behouden en wat er in zit, afhankelijk van wat we vinden. We willen weten waar het om ging bij deze mannen, wat hen bij elkaar bracht om een dergelijk vreemd pact te vormen.

Vreemd? Waarom was het vreemd? Ze stopte met het verzamelen van benodigdheden voor de lunch en leunde tegen het aanrecht.

Historisch gezien, zouden deze mannen niet in dezelfde sociale kringen hebben moeten verkeren of samen moeten hebben gewerkt in het gerechtsgebouw. Je betovergrootvader was de zoon van Chinese immigranten; de andere drie waren een Ierse immigrant, de kleinzoon van een bevrijde Afrikaanse slaaf, en een afstammeling van een van origine Engelse kolonist.

Nou, het klinkt interessant, maar ik weet niets over een sleutel. Misschien zou hij iemand anders in haar familie proberen te bellen. Haar man zou haar waarschijnlijk sowieso niet laten deelnemen aan een speurtocht.

Ik begrijp het. Ik wil u echter laten weten wat we van plan zijn. We zijn in contact met film producenten om een documentaire te maken over dit verhaal. Dat is waarom wij de families van de mannen erbij willen betrekken. Als wat er dan ook in de kluis ligt de aandacht trekt, dan zullen u, uw familie, en de andere afstammelingen worden vertoond. De Historische Vereniging dekt alle reiskosten. Hij schraapte zijn keel opnieuw. Vanzelfsprekend werkt dit alleen als alle vier gezinnen hun sleutels vinden.

Maar wat als er niets waardevols in de kluis ligt?

Ik zou verbaasd zijn als dat het geval is. We wachten op de familieleden om de kluis te openen, zodat we het onthulde kunnen documenteren. Het zal van zo veel meer betekenis zijn als de afstammelingen een eeuw later gebruik maken van de originele sleutels.

Haar geest registreerde één van zijn eerdere opmerkingen. Dus als ik deze sleutel vind, betaalt u er voor om naar Richmond te gaan om een deur te openen? Ik zal gaan reizen? Gratis?

Ervan uitgaande dat de andere drie nakomelingen die van hun ook vinden, ja.

Grant schreeuwde naar Sophie; Michelle moest ingrijpen voordat het argument fysiek zou worden. Oké, kijk, mijn kinderen worden ongeduldig. Uw nummer staat in mijn telefoon. Ik bel u als ik iets over een sleutel weet.

Dat waardeer ik.

Ze hing op, en na haar kinderen te hebben gecontroleerd, begon ze met het maken van de broodjes.

Het vinden van een sleutel na honderd jaar zou bijna onmogelijk zijn. Het was belangrijk genoeg om er een ​​documentaire over te maken, hoewel, een beetje tijd in de schijnwerpers zou een verfrissende verandering van tempo zijn.

En ze zou het hele land doorreizen.

Ze kon het niet helpen, om opgewonden te raken van het vooruitzicht om weg te kunnen. Als ze niet voor de reis zou hoeven te betalen, zou Mark haar zelfs kunnen laten gaan.

Terwijl ze pindakaas smeerde op een boterham, verstarde ze en haar hoop vervaagde.

Ze was niet langer dan een halve dag bij haar kinderen weggeweest sinds hun geboorte. Mark was vastbesloten om het huishouden te leiden zoals hij dacht dat het moest, wat betekende dat zij de kinderen moest opvoeden en het huishouden moest doen terwijl hij werkte om hun te onderhouden. Overuren maken zodat zij geen inkomen nodig had, dat was zijn offer zou hij zeggen, hoewel ze twijfelde dat zijn vermijden van elk aan opvoeding gerelateerd vuile werk een echte opoffering was. Hij hield ervan om haar schuldig te laten voelen wanneer ze wat tijd voor zich zelf wilde, negeerde haar behoeften en het wijden van al haar tijd en energie aan de kinderen was het van haar verwachtte offer.

Deze keer zou het anders zijn. De historicus had haar gebeld omdat haar familie onderdeel uitmaakte van iets belangrijks. Ze zou Mark haar niet schuldig laten voelen om uit te willen vinden wat het was, ongeacht de grootte van zijn woede-uitbarsting.

Terwijl ze de borden van de kinderen op tafel zette, brainstormde ze wie in haar familie een oude sleutel zou kunnen hebben en stelde zich voor hoe het zou zijn om in haar eentje een vlucht te nemen.

Ze probeerde een glimlach te onderdrukken.

****

Nah, man, het gaat tot de vier. Jona had de band laten stoppen met spelen, zodat hij zijn akkoordenschema aan de potentiele nieuwe gitarist kon laten zien. Hij begon te twijfelen aan de wijsheid van het zoeken naar een andere via Craigslist. Probeer het eens.

Jonah deed een stap terug en leunde tegen de keldermuur, ruste één hand op zijn gitaar en legde de andere op de achterkant van zijn nek, onder zijn dikke dreadlocks. Zijn dreads waren het onderwerp van een eerder argument; misschien moet hij ze afknippen, zoals Olivia wilde. De overgevoelige kant van hem wilde ze houden alleen maar omdat ze zijn vriendin irriteerden.

Hij wenste dat zijn band een optreden had, zodat ze een reden hadden om te oefenen. Hij en de drummer, Chris, die toevallig ook zijn kamergenoot was, zaten vaak in de knel zonder het gedoe van formele oefeningen, maar ze konden geen echte band zijn met alleen de twee van hen. Vanavond oefenden ze een lied dat Jonah had geschreven. Hij glimlachte toen hij het de band voor het eerst hoorde spelen, hoewel ze maar tot het eerste refrein kwamen voordat hij hun stopte.

De nieuweling speelde nog een paar keer door de progressie, voordat de rest van de band zich bij hem voegde. Drumgeluiden en versterkte gitaar progressies galmden uit de cement muren. Jonah stopte met spelen toen zijn telefoon in zijn zak trilde; hij haalde hem eruit en keek naar het onbekende nummer. Netnummer 804? Waar was dat? Het liet het naar de voicemail gaan.

Na het oefenen ging Jonah naar boven en stuurde een bericht terug. Hij keek nog steeds scheel naar zijn telefoon toen Chris naast hem in de keuken verscheen. Chris legde zijn trommelstokken op de tafel. Hey man, waarom zo ernstig? Hij ging naar de koelkast en pakte een biertje, zijn gebruikelijke post-jam ritueel.

Het bier herinnerde Jonah eraan dat hij met zijn kamergenoot over het ongelijke verbruik van drank wilde praten; hij was het moe om Chris’s bier behoeften te ondersteunen. Dat gesprek zou echter moeten wachten.

Deze bizarre kerel belde me toen we beneden waren. Ik belde hem zojuist terug.

Chris zat aan de tafel en staarde naar Jonah. Hij dronk zijn bier.

Goed. Hij vertelde Chris alles wat de historicus zei over het gerechtsgebouw, de doos, de ontbrekende sleutels, en de mogelijke documentaire.

Whoa, mysterioso. Chris grinnikte. Ga je er naar zoeken?

Jonah stopte zijn telefoon in zijn zak en liep naar de koelkast. Ik weet het niet. Misschien bel ik mijn vader. De man schijnt te denken dat onze voorouder een Ierse immigrant was die een brief heeft ondertekend. Hij gebruikte een magnetische flesopener om de dop te verwijderen van zijn bier en tikte de dop in de gootsteen, waar het terugkaatste op het roestvrij staal en de vuile borden. Nadat hij een slok had genomen, voegde hij eraan toe, het voelt een beetje als een slechte grap, weet je? Een Ierse man, een Chinese man, een zwarte man en een kolonist kerel lopen een gerechtsgebouw binnen....

Chris lachte. Ik zou graag een droge historicus jou voor de camera zien zetten.

Ja, als hij me had geSkyped, zou hij waarschijnlijk de film niet hebben genoemd. Hij nam een nıeuw slok en overwoog het idee. Als dit sleutelgebeuren belangrijk genoeg was om te filmen, dan was het misschien de tijd waard. Hij pakte zijn telefoon toen een alarm geluid klonk uit Chris’s zak.

Chris keek naar het scherm. Verdomme, een andere winter storm waarschuwing. Zou mooi zijn als het technisch gezien winter was. Moet ik voor ons ​​wat meer bier halen?

Jonah grijnsde. Ja, doe dat. Hij vond het contact dat hij nodig had en ademde uit toen hij zichzelf voorbereide op een gesprek met zijn vader.

****

Damien zat alleen in de verlichtte cafetaria, met succes zijn spraakzame collega’s vermeden. Zijn aankomende deadline vereiste niets anders: hoe minder tijd hij besteedde aan eten en bezoeken, hoe meer tijd hij had om de fijne kneepjes van zijn nieuwe waterzuiveringsidee te ontwikkelen. Hij had een gewoonte aangenomen om zijn notebook bij zich te hebben tijdens de lunchpauze, en zelfs als hij er niets projectmatigs op te doen had, net te doen alsof hij het druk had hielp om zijn collega’s weg te houden van zijn tafel.

Hij ruimde zijn tafel op en liep naar de lift terwijl hij uit zijn waterfles dronk. Hij ritselde en controleerde zijn tanden in de weerspiegeling van de deur om er zeker van te zijn dat er geen eten tussen zat.

Damien! Hey!

Sydney zwaaide naar hem vanuit het einde van de hal. Ze hield een rommelige stapel papieren in haar andere hand, en ze gebruikte haar wuivende hand om haar bril, die rustte bovenop haar golvend bruin haar, recht te zetten. Ze liep naar hem toe.

Beleefdheid vereiste dat hij glimlachte, maar hij hoopte dat de lift zou komen voordat ze hem bereikte. Dat gebeurde niet.

Ze keek op om zijn ogen te ontmoeten. Heb je het gehoord over het project van Steve? Het gaat over het ruimtestation! Haar ogen leken uit haar hoofd te puilen toen ze sprak.

Echt waar? Dat is geweldig.

Ja, dat is het. Hij heeft er heel hard aan gewerkt. Hoe gaat het met jouw project?

Wordt nog steeds aan gewerkt. Hij gebaarde met de notebook.

De lift opende en hij ging er in. Om de één ​​of andere reden, volgde ze.

Ga je niet eten? Hij drukte op de knop voor de vierde verdieping.

Ik ga. Ik voel net alsof ik nooit meer met je praat, omdat ze me hebben verplaatst naar de andere kant van het gebouw.​​

Damien wist dat Sydney meer wilde van hem dan een gesprekspartner, maar hij had een professionele afstand bewaard. De dating scene was niet iets wat hij zocht om aan mee te doen. Ik probeer alleen maar om geconcentreerd te blijven, weet je?

Ze grijnsde. Ja, ik weet het. De deuren gingen weer open, en zij legde haar hand op zijn arm. Het is goed je te zien.

Jou ook. Hij stapte uit de buurt van Sydney en ging links af de hal naar beneden. Even later klonk het alarmsignaal van de voicemail op zijn telefoon. Iemand moest hebben gebeld terwijl hij in de dode zone van de lift was.

Hij luisterde naar de boodschap: een historicus genaamd Alex uit Richmond wilde met hem praten. Toen hij terug belde, vroeg Alex hem naar een sleutel die zijn familie zou kunnen hebben.

Je denkt dat vier families erin zijn geslaagd om vier sleutels voor een eeuw te bewaren? vroeg Damien, in de hoop dat de man zou horen hoe belachelijk het hele gebeuren klonk en hem vrij zou laten van enige verplichting.

We beseffen dat het vreselijk onwaarschijnlijk is. Maar het is onze taak om de waarheid te zoeken over onze geschiedenis en historische elementen te bewaren. We zouden nalatig zijn om de families van de betrokken mannen te negeren. Alex vertelde hem dat ze er een documentaire over wilden maken.

Damien liep rond in zijn lab; gewoon het idee om voor een camera te staan maakte hem nerveus. Ik zit midden in een project voor het werk. Snap de hint, alstublieft.

Ik begrijp dat u een drukke agenda heeft, meneer Thomas, maar we zouden alle hulp die u zou kunnen bieden zéér waarderen. Misschien kunt u ons naar een ander familielid verwijzen die in staat zou zijn om te helpen?

U heeft met niemand anders gesproken?

Nee. Ik heb anderen gebeld, maar u was de eerste om op het bericht terug te komen.

Verdomme. Soms had punctualiteit zijn nadelen.

Hij voelde zich gedwongen om iets nuttigs te zeggen; hij probeerde om zichzelf niet te presenteren als een complete eikel. Ik zal zien wat ik kan vinden, maar ik zal er niet meteen bij u op terug kunnen komen.

"Dat is goed. Als u merkt dat u ons niet kunt helpen, voel u vrij om dit door te geven aan iemand anders in uw familie. U heeft mijn nummer.

Damien beëindigde het gesprek en probeerde zijn aandacht te fixeren op het project op zijn tafel. Hij verdeelde zijn aandacht tussen dat en zijn computer, maar hij had moeite zijn concentratie erbij te houden.

Die kerel wist over zijn voorvader, de slaaf die zijn vrijheid won toen Lincoln de Emancipatie Proclamatie had uitgegeven. Nou, over de kleinzoon van de slaaf, op zijn minst. En als slechts vier mannen waren verbonden aan dit mysterie in Virginia, een mysterie waard om in een film te documenteren, misschien was zijn voorvader dan wel een onderdeel van iets belangrijks.

Hij belde nog een keer na zijn concentratie voor de derde keer te hebben moeten herleiden. Tien minuten later had hij plannen om het huis van zijn moeder te bezoeken in Las Vegas. Hij hoopte dat het de moeite waard zou zijn.

****

Sharon keek door het raam naar de vallende regen, genietend van de eerste maandagochtend van haar pensioen. Ze luisterde naar de stilte die haar kleine huis domineerde, een stilte die ze had leren te begrijpen in de drie jaar sinds Cliff was overleden.

Ze liep naar de wastafel in de badkamer en trok haar grijzende, blonde haren terug met een hoofdband voordat ze zich verkleedde in een jogging broek en een groezelig T-shirt. Het schilderproject waarmee zij in het weekend in de familiekamer was begonnen, zou niet uit zichzelf klaar komen en ze was van plan om het na het ontbijt te hervatten.

Bij binnenkomst in de keuken, zette ze het één-kops koffieapparaat aan. Terwijl het opwarmde deed ze twee sneetjes brood in de broodrooster en zette haar radio aan

De gastheren van het praatprogramma spraken over de laatste olieramp. Ze schudde haar hoofd, zich afvragend of haar kleinkinderen in staat zouden zijn om een ​​schone oceaan te ervaren wanneer ze hen naar haar appartement aan het strand zou nemen tijdens de voorjaarsvakantie. Ze maakte een mentale notitie om haar nicht, die onlangs een zetel had gewonnen in de Amerikaanse Senaat, te bellen. Misschien zou ze wat invloed hebben in het reguleren van de oliemaatschappij.

Het rinkelen van de vaste lijn voegde toe aan het lawaai van het koffie apparaat en het gesnater van de gastheren van het praatprogramma.

De beller identificeerde zich als Alex nog iets en vertelde haar over een begraven doos in een gerechtsgebouw van Virginia, maar pas nadat ze had gecontroleerd of haar voorouder een originele Jamestown kolonist was - een bron van trots voor haar familie. Haar nicht noemde het

zelfs in haar campagne. Alex vroeg naar een sleutel die haar overgrootvader zou kunnen hebben gehad.

Wat voor soort sleutel? Vroeg ze.

Eén groot genoeg om een ​​nachtschoot te openen en waarschijnlijk van messing. Weet u van zoiets?

Niet echt, maar ik zal er naar kijken. Haar toast had geknald, en ze wilde het beboteren voordat het was afgekoeld.

Dankjewel. Er is nog één ding. Hij vertelde haar dat hij een documentaire wilde maken van haar en de andere afstammelingen bij het openen van de kluis.

Wat er zich ook achter de deur bevond was belangrijk genoeg om vier vliegtickets en een filmploeg te betalen. Misschien moest ze zoeken naar de sleutel.

Kan ik mijn nummer bij u achterlaten? Vroeg hij.

Tuurlijk. Ze schreef zijn naam en het nummer op een notitieblok, hing de telefoon op en zette haar broodrooster op de lichtste instelling om haar ontbijt weer op te warmen.

De volgende middag stond Sharon op en strekte haar rug na het aanbrengen van de laatste streek van bos groene verf in de buurt van de plint. Ze bewonderde haar handwerk en glimlachte toen ze zich realiseerde dat Cliff haar nooit zou  hebben toegestaan om een ​​dergelijke gewaagde kleur te schilderen op een muur in hun huis. Ze lachte toen ze dacht aan wat zijn reactie zou zijn als hij het zag.

Nadat ze haar schilderspullen had schoongemaakt en opgeruimd, liep ze naar boven om een douche te nemen. Ze hadden diner plannen met haar vriendin in minder dan een uur, en ze wilde niet te laat komen. Terwijl ze koos voor een nieuwe bruine broek en een paars vest om die avond te dragen, dacht ze na over haar gesprek met Alex.

Hoe kon hij zoveel weten over haar familie? Er waren niet veel mensen die konden zeggen dat ze afstamden van de Jamestown kolonie, en als ze in een film moest, zou ze er waarschijnlijk over moeten praten. Ze probeerde zich te herinneren of ze ergens een sleutel had gezien welke degene was die Alex had bedoeld.

Ze eindigde met haar sieraden omdoen en ging naar beneden. Zoals gewoonlijk, wanneer ze de kleine overloop op de trap bereikte, keek ze naar de collage die haar grootmoeder – de dochter van Sharon’s in de doos begraven overgrootvader – haar vele jaren voordien had gegeven. Haar grootmoeder had een beeld geschapen van een koloniaal huis, gebruik makend van een verscheidenheid aan dingen: een munt, een aantal knoppen, een huls van een kogel, een dop van een fles.

Een sleutel.

Ze verwijderde haar leesbril van haar hoofd en zette deze voor haar ogen. Ze tuurde en leunde voorover naar de foto, in een poging om de sleutel te analyseren. Het was gedeeltelijk bedekt door een lucifer boekje. Ze overwoog haar opties voor een ogenblik alvorens te beslissen wat te doen.

Ze nam de collage van de muur en droeg het naar haar eettafel, waar ze de achterkant van de lijst verwijderde en haar grootmoeder’s project bevrijdde. Ze ging met haar vingers over het deel van de sleutel die ze kon aanraken.

Haar oma had erop aangedrongen dat Sharon de collage zou houden, liet haar beloven het niet te verliezen of te verkopen. Misschien bevatte het iets belangrijks, en als dit de sleutel was dat een geheim in Virginia omhulde, dan zou het zeker als zodanig in aanmerking komen.