Drie thrillers in één deel Juli 2023

By Alfred Bekker, Jonas Herlin and Henry Rohmer

Drie thrillers in één deel Juli 2023
Deze bundel bevat de volgende romans:
Moord Post (Henry Rohmer)

Commissaris Marquanteur onderzoekt incognito (Alfred Bekker)

Griezelige noordelijke storm (Jonas Herlin)



Aanvallen met explosieve brieven verspreiden angst en terreur. De slachtoffers zijn uitsluitend leden van de New York Police Department. Een delicate zaak voor de onderzoekers. Ze stuiten op een muur van stilte en geweld. Voeren de syndicaten een privéoorlog tegen impopulaire agenten? Of is iemand uit op wraak voor vermeend of daadwerkelijk onrecht door de politie?

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jul 11, 2023
• ISBN: 9783745231908

Book preview

Drie thrillers in één deel Juli 2023

Alfred Bekker, Jonas Herlin, Henry Rohmer

Drie thrillers in één deel Juli 2023

Deze bundel bevat de volgende romans:

Moord Post (Henry Rohmer)

Commissaris Marquanteur onderzoekt incognito (Alfred Bekker)

Griezelige noordelijke storm (Jonas Herlin)

Aanvallen met explosieve brieven verspreiden angst en terreur. De slachtoffers zijn uitsluitend leden van de New York Police Department. Een delicate zaak voor de onderzoekers. Ze stuiten op een muur van stilte en geweld. Voeren de syndicaten een privéoorlog tegen impopulaire agenten? Of is iemand uit op wraak voor vermeend of daadwerkelijk onrecht door de politie?

​Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

Jonas Herlin is een pseudoniem van Alfred Bekker.

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Moord Post: Thriller

Henry Rohmer

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Moord Post: Thriller

Thriller van Henry Rohmer

De lengte van dit ebook komt overeen met 140 paperbackpagina's.

Aanvallen met explosieve brieven verspreiden angst en terreur. De slachtoffers zijn uitsluitend leden van de New York Police Department. Een delicate zaak voor de onderzoekers. Ze stuiten op een muur van stilte en geweld. Voeren de syndicaten een privéoorlog tegen impopulaire agenten? Of is iemand uit op wraak voor vermeend of daadwerkelijk onrecht door de politie?

Een aangrijpende actiethriller van Henry Rohmer (Alfred Bekker).

Henry Rohmer is het pseudoniem van een auteur die, onder de naam Alfred Bekker, vooral bekend werd als auteur van fantasyromans en jeugdboeken, maar ook als schrijver van historische romans. Hij schreef ook romans voor suspense series zoals Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommisar X, John Sinclair en Ren Dhark.

1

Ga! zei Milo.

Met een machtige trap liet ik de deur van de flat openbarsten. Ik hield het handvat van mijn pistool in beide handen en liet mijn blik in een paar seconden door de kamer dwalen.

Niets.

Een ladekast met een telefoon erop, een kapstok met twee jassen eraan en een bevlekt tapijt waarop iemand ooit een halve fles rode wijn moet hebben gemorst.

Een deur leidde naar een aangrenzende kamer.

Het was half open.

Kijk uit, mompelde mijn vriend en collega, speciaal agent Milo Tucker. Ook hij hield het pistool in de aanslag.

In één sprong stond ik naast de deur en drukte me tegen de muur. Op hetzelfde moment klonk er een schot in mijn richting.

Het was de enorme vuurkracht van een magnum revolver. De schutter schoot gewoon door de deur van de aangrenzende kamer. De kogel scheurde een gat ter grootte van een vuist in de deur en versplinterde daarna een spiegel aan de andere kant van de kamer.

Met lange passen stak Milo de kamer over en trok de deur naar de badkamer open.

Hij keek in mijn richting en schudde zijn hoofd.

Het is de FBI!, riep ik luid. Nunez, we weten dat je daar bent! Geef je over! Het huis is omsingeld! Je komt hier niet weg!

Geen antwoord.

Aan de andere kant van de dichtgeschoten deur leek er geen beweging te zijn en de stilte die er heerste leek onwerkelijk.

Ik haalde diep adem.

Milo stond aan de andere kant van de deur.

We wisselden een snelle blik uit.

Onze tegenstander zat in de val - en dat wist hij. Hij had geen enkele kans om dit huis op een andere manier te verlaten dan met handboeien om.

Ieder ander zou het onder deze omstandigheden waarschijnlijk hebben opgegeven en liever vertrouwen op de kunst van de advocaten dan op hun eigen schietkunsten.

Maar Nunez was een heel speciaal geval....

De man met wie we te maken hadden was een levende vechtmachine. Een man die perfect getraind was om te doden en moord als zijn beroep had gekozen.

In Chicago had hij een man gedood met een opgerold tijdschrift waarmee hij de adamsappel van zijn tegenstander had geplet. Nunez was een man om voor op zijn hoede te zijn - net als degenen die zijn diensten hadden beveiligd ....

Niemand wist hoeveel mensen er vermoord waren door deze man, die ooit geboren was onder de naam Gabriel Nunez en sindsdien tientallen identiteiten had gehad. Zijn laatste baan was barman.

Een dekmantel, zowel voor zichzelf als voor de man wiens vuile werk Nunez waarschijnlijk het laatst had gedaan: een zekere Ray Tarantino.

Nunez was een soort mengeling van kameleon en bloedhond. Hij gedroeg zich als een kameleon tegenover ons - hij speelde de bloedhond voor zijn klanten.

Het was een feit dat zelfs een meervoudige moordenaar maar één keer op de elektrische stoel kon zitten.

Nunez had niets te verliezen.

En dat maakte hem onvoorspelbaar.

Hij zou letterlijk over lijken lopen. In Pittsburgh, twee jaar geleden, had hij zich een weg geschoten uit vier G-mannen die hem wilden arresteren. Hij hield geen rekening met zichzelf of met anderen.

Ik greep mijn pistool steviger vast toen ik een geluid hoorde aan de andere kant van de deur. Er werd iets geduwd...

Toen hoorde ik voetstappen...

Ik keek naar Milo.

Mijn vriend knikte.

Nu, siste ik.

Een schop opende de deur. Ik haastte me naar voren. Seconden tussen leven en dood, waarin van alles kon gebeuren.

Een figuur klom door het raam.

Brede, vastberaden ogen keken me aan. Zijn haar viel laag op zijn voorhoofd. Hij ontblootte twee rijen onberispelijke tanden als een roofdier.

En in zijn rechterhand hield hij de enorme Magnum revolver, waarvan het kaliber 45 je halve hoofd eraf kon knallen.

Nunez was al halverwege het raam. Hij hing nog steeds aan de vensterbank met de achterkant van zijn rechterbeen.

Zijn spieren en pezen spanden zich aan. Hij wilde waarschijnlijk ontsnappen via de brandtrap.

Laat het pistool vallen, Nunez!, schreeuwde ik.

Een fractie van een seconde lang hing alles aan een zijden draadje.

Maar Nunez was in elk opzicht een professional.

Hij wist dat hij zijn wapen niet kon optillen en vuren voordat ik een fatale kogel in zijn romp schoot.

Hij wist het en dus ontspande de spanning in zijn armspieren een beetje. Zijn gezicht vertrok in een lelijke grijns.

En toen liet Nunez zijn pistool vallen. Het raakte de parketvloer met een hard geluid.

Tevreden, G-man? gromde hij.

Zijn uitdrukking zag er wolfachtig uit. Het waren niet de gelaatstrekken van een man die net had opgegeven en het idee moest verwerken dat hij zich binnenkort voor een jury moest verantwoorden.

Kom heel langzaam terug naar binnen!, eiste ik.

Milo stond naast me en haalde de walkietalkie uit zijn jaszak.

Dit is agent Tucker. We hebben hem.

Ik deed een stap naar voren en zei: Je staat onder arrest, Nunez. Je hebt het recht om te zwijgen. Als je dat recht opgeeft, kan alles wat je vanaf nu zegt voor de rechter komen...

Spaar de litanie, G-man! gromde hij.

Er was iets mis, het schoot door mijn hoofd. In die seconden pijnigde ik mijn hersenen om te bedenken wat het was.... Mijn instinct sloeg alarm en ik had altijd goed naar ze geluisterd. Ik liet mijn ogen even afdwalen.

De inrichting was niets bijzonders. Nunez had de kamer waarschijnlijk gemeubileerd overgenomen. Warenhuismeubels die je zelf in elkaar moest zetten. Imitatie dennenhout. De fauteuils zagen er nogal versleten uit. Op een laag glazen tafeltje lagen wat tijdschriften waarvan de covers meestal naakte vrouwen met enorme borsten toonden.

Onrust vervulde me.

Ik keek weer naar Nunez.

Hij beweegt te langzaam!, ging het door me heen. Maar ik wist niet hoe ik het moest interpreteren. En toen was er dat geluid...

Een tik.

Verdomme! riep Milo.

In dezelfde seconde begreep ik het ook.

Met een oorverdovende knal leek alles te ontploffen. Glas versplinterde. De zithoek vloog in flarden uit elkaar.

Er brak een waar inferno uit.

Ik voelde de moorddadige hitte en de schokgolf. Ik kwam hard op de grond terecht. Door de chaos heen hoorde ik Milo's schorre schreeuw.

Nunez had ons erin geluisd!

2

Ik rolde over de vloer. Ik worstelde naar adem.

De scherpe rook deed me kokhalzen. Ik worstelde me overeind en trok het pistool in de richting van het raam.

Er was niets meer te zien van Nunez.

Hij had ons steenkoud gedumpt.

De kleine explosieve lading met een timer was behoorlijk krachtig geweest. Nunez had het blijkbaar gewoon in een leunstoel gelegd. Geen wonder dat hij had geaarzeld om terug de kamer in te komen. Hij had geweten dat het inferno slechts enkele seconden van hem verwijderd zou zijn....

Eén stap verder en ik zou aan stukken zijn gescheurd.

Ik zorgde voor Milo.

Hij zat op de grond en leunde met zijn rug tegen de muur.

Bloed stroomde in stromen over zijn voorhoofd. Het druppelde op zijn jas en op de vloer. Hij kreunde.

Hij keek me aan.

Het is niets! schreeuwde hij. Een verdomde splinter!

Hij drukte de mouw van zijn jas op de wond om het bloeden te stelpen.

Ik hoorde voetstappen en draaide me om.

Twee collega's kwamen binnen met getrokken pistolen. Het waren Special Agent Medina en zijn partner Clive Caravaggio.

Milo stond op.

Hij is weg, legde hij uit.

Met twee stappen stond ik voor het raam. De rook beet in mijn ogen en deed ze tranen. Deze man had precies geweten wat hij deed. Alles op één kaart. Het was net als Gabriel Nunez. Een moordenaar zonder genade.

Ik keek naar buiten.

Nunez had blijkbaar het balkon van de flat ernaast bereikt via de vensterbank. Breekhals!, dacht ik.

En van daaruit had hij de brandtrap bereikt.

Ik hoorde zijn kletterende voetstappen op de metalen roosters, zag hem naar beneden strompelen alsof hij in paniek was.

Nunez hief zijn hoofd op.

Hij vuurde zonder te richten. Ik dook weg.

De kogel verbrijzelde het raamkozijn vlak bij me.

Blijkbaar had Nunez een tweede wapen bij zich.

Met iemand als hij, was ik niet verbaasd. Te oordelen naar het kogelgat in het raamkozijn, was het een ijzer van een kleiner kaliber.

Een .22, misschien. Maar deze projectielen waren ook dodelijk.

Ik schoot terug. Mijn kogel kwam ergens tussen de metalen roosters van de brandtrap terecht en veroorzaakte daar een vonk.

Nunez bleef rennen.

Ik klom op de vensterbank.

Jesse, wat ben je van plan? Ben je gek geworden?

Dat was agent Medina. Hij keek me verbaasd aan.

Ondertussen klom ik uit het raam en begon mezelf langs de richel te balanceren.

Ik keek naar beneden.

De brandtrap leidde naar een achtertuin. Een doorgang verbond het met de hoofdstraat. In dit geval was dat Rivington Street aan de Lower East Side van Manhattan.

Onze mensen hadden het blok afgesloten. Nunez zou niet ver komen.

Hoopte ik.

Ik sprong van de vensterbank op het balkon van de flat ernaast. Met nog een sprong stond ik op de brandtrap. Ik haastte me naar beneden, twee drie treden in één keer. Nunez vuurde een ongericht schot in mijn richting. Het schot ging nergens heen, kraste ergens op het pleisterwerk, dat toch al niet helemaal bedauwd was.

En toen ronkte er een politieauto door de doorgang van Rivington Street naar de binnenplaats. Een tweede volgde.

Agenten met machinepistolen sprongen naar buiten en namen hun positie in. Ze droegen de blauwe tactische jassen en kogelvrije vesten van de FBI.

Blijf staan, Nunez!, schreeuwde ik. Of je bent een zeef.

De moordenaar aarzelde.

Nog een trap en hij zou beneden zijn geweest.

Maar hij wist dat het geen zin meer had. Maar hij dacht er ook niet aan om op te geven. Niet in zijn dromen.

Een snelle beweging, een sprong...

Hij rende naar het dichtstbijzijnde raam. Het glas versplinterde. Hij beschermde zijn hoofd met zijn arm. Ik wist wat hij van plan was. Hij hoopte een gijzelaar te vinden in een van de andere flats in het blok. Dat was het.

Zijn laatste kans. En hij was gewetenloos genoeg om die te grijpen.

Ik volgde en strompelde de trap af. De hulptroepen die posities hadden ingenomen op de binnenplaats kwamen nu ook in beweging.

Maar ik had het raam bereikt waardoor Nunez sneller was verdwenen. Ik klom erdoor. De flat leek verlaten. Er stonden geen meubels in de kamer die ik binnenging. De vloerplanken kraakte op een manier die in deze situatie dodelijk zou kunnen zijn. Ik keek naar de deur. Die stond open. De gang erachter was in het halfduister, waaruit het plotseling flitste.

Er is een schot gebarsten.

Ik wierp mezelf opzij en schoot terug. Toen raapte ik mezelf op. Ik sprintte weg en drukte mezelf tegen de muur naast de deur.

Ik luisterde.

Er werd niets gehoord.

Toen klikte het.

De haan van een geweer werd gespannen.

Ik keek op en zag de loop van een revolver. Nunez richtte het op mij. Hij was in een flits door de deur gekomen.

Hij heeft al zijn eieren in één mandje gestopt. Deze flat was leeg. Dus ik was de enige gijzelaar die hij hier kon nemen.

Hij grijnsde wolfachtig.

Stom wat G-man!

Geef het op, Nunez!

Op de stoel gaan zitten en levend geroosterd worden? Daar kan ik wel zonder!

Het is voorbij!

Hij zette de loop van zijn pistool tegen mijn hoofd.

Laat vallen! siste hij.

Ik liet het pistool zakken.

Ondertussen hadden onze mensen het verbrijzelde raam bereikt. Ze bevroren.

Ik heb jullie man! riep Nunez. Als een van jullie beweegt, heeft hij geen hoofd meer.

De loop van zijn revolver drukte hard tegen mijn slaap.

Nunez pakte me bij mijn schouder en trok me mee achter de deur in het halfduister.

We waren buiten het schootsveld van de FBI.

Geen goede keuze om een G-man te gijzelen, gromde ik.

Ik kon niet te kieskeurig zijn. Hij grinnikte als een bezetene. Vreemd is het niet? Eigenlijk had je nu al tegen de emmer moeten schoppen op ..... Had je maar een stap verder vooruit gezet...

Een geluid deed hem terugdeinzen. Het kwam van de andere kant van de flat, waar waarschijnlijk een gang was. Waarschijnlijk waren enkele van onze mensen van daaruit op weg naar de plaats delict. Dat hoopte ik.

Geef het op!, siste ik.

Hij zweette. Angst flikkerde in zijn ogen. Hij zag eruit als een in het nauw gedreven wild dier.

Maak je handboeien los van je riem! Maar langzaam.

Ik gehoorzaamde.

Geef hier!

Ik gaf het aan hem. Hij nam het met zijn linkerhand.

Hoe heet je? vraagt hij.

Trevellian. Jesse Trevellian.

Volgens mij heb ik wel eens van je gehoord!

Heel goed mogelijk.

Kun je iets voor me doen, G-man?

Een deal?

Hij knikte. Ja.

Daar is het een beetje laat voor, Nunez. Maar uiteindelijk is het aan de aanklager.

Wat als ik je een hele grote op het mes geef?

Laat maar horen!

Ray Tarantino. Hij is een van de hoge pieten waar jullie achteraan zitten, nietwaar? Jullie zijn gewoon te dom om hem ergens van te beschuldigen...

Dus?

Roddels, dacht ik. Niets dan roddels.

Hij was echt bang. Hij zag dat de strop strakker werd. En ik wilde tijd winnen. Mijn eigen handboeien deed hij nu om mijn rechterpols met zijn linker. Nu de andere arm! eiste hij.

In die seconde liet ik mijn linkerhand naar buiten vliegen. Met een welgemikte, goedgeplaatste klap sloeg ik zijn wapen opzij. De rechtse die volgde raakte hem recht in zijn gezicht en stuurde hem tegen de planken. Hij wankelde achteruit en botste tegen de kale muur waar het pleisterwerk van afbladderde. Schimmel at in de steen.

Nunez wilde het pistool meteen pakken, maar ik was snel genoeg om bij hem te komen. Mijn hand klemde zich om zijn wapenarm en duwde hem opzij. Ik sloeg mijn hand tegen de muur en het pistool viel van hem af. Het volgende moment kreeg ik een vreselijke en nogal onverwachte klap in mijn maag. Mijn ogen werden zwart. Ik wankelde achteruit en kon de volgende klap maar net ontwijken.

Nunez haastte zich naar het pistool dat op de grond lag.

Hij greep haar vast en trok haar rond.

Zijn vinger klemde zich om de trekker.

Hij mikte op mijn ogen.

En haalde de trekker over.

Ik keek recht in de flits van de snuit, die in het halfdonker een plotselinge flits leek.

3

Er ging een schok door het lichaam van Nunez. De loop van zijn pistool gleed omhoog, zijn ogen waren gefixeerd. De stof van zijn shirt werd bloedrood. Nunez bewoog niet meer. Het was een recht schot in het hart dat hem had geraakt. Ik draaide me om.

Een van onze mensen stond in de deuropening en liet zijn geweer zakken.

Het was Special Agent Mike Sutter, een breedgeschouderde man van in de vijftig met kort haar en een zeer hoekig gezicht.

Ik kende hem goed. Hij zat bij de gemeentepolitie. Hij had zich daar opgewerkt. Hij was een tijdje narcotica-agent en later werd hij door zijn superieuren aanbevolen voor een FBI-training.

Hij keek me aan.

Gaat het, Jesse?

Ik knikte.

Ja, bij mij wel, mompelde ik.

Sutter haalde diep adem. Toen stopte hij het pistool terug in de holster en liep naar de dode moordenaar. Ik had geen andere keuze, zei hij.

Ik weet het, antwoordde ik. Je hebt mijn leven gered, Mike!

4

Je hoeft jezelf niets te verwijten, agent Sutter, zei Jonathan D. McKee, hoofd van het FBI-district New York, later toen we in zijn kantoor zaten.

Sutter haalde zijn schouders op.

Milo was er ook. Een wondverband sierde zijn voorhoofd.

Maar het zag er veel erger uit dan het was. Een stuk glas had hem geraakt. De wond was ontsmet en gehecht. In het beste geval zou hij een nauwelijks zichtbaar litteken overhouden. Hij had geluk gehad. Het ding had letterlijk in zijn oog kunnen verdwijnen.

Je schoot Gabriel Nunez neer uit zelfverdediging, verduidelijkte Mister McKee. Hij liet je geen keus...

Ik weet het, zei Sutter. En toch...

McKee keek hem aan en knikte begrijpend.

Ik denk dat ik weet wat je bedoelt.

Hoe dan ook, de vorige keer duurde het een hele tijd voordat ik eroverheen was.

Heb je al eerder iemand neergeschoten, Mike?, vroeg ik.

Hij draaide zich om en keek me aan. Voordat hij sprak, bracht hij het kopje dampende koffie naar zijn mond. Mandy had hem gezet, de secretaresse van Mister McKee. Haar koffie was niet wereldberoemd, maar degenen die dienst hadden in het hoofdkantoor van het FBI-district op Federal Plaza en dit donkere brouwsel al hadden geproefd, waren enthousiast.

Sutters ogen vernauwden zich.

Zijn ogen flikkerden ongemakkelijk.

Het is lang geleden, Jesse, zei hij toen. En ik heb ook niet echt zin om erover te praten.

Ik stak mijn handen op.

Zo bedoelde ik het niet.

Sutter knikte.

Hij zag er heel serieus uit. Niet alleen sinds dit incident. Zo was hij altijd geweest zolang ik hem kende. Hij was iemand die zich van onderaf had opgewerkt. Hij was begonnen als patrouilleagent bij de NYPD, volgde cursussen, trainde zichzelf. Zijn superieuren hadden hem altijd aanbevolen voor promoties en extra training.

Sutter leek een van die mannen te zijn die hun leven volledig hadden gewijd aan het bestrijden van misdaad. Een eerlijke agent. We waren blij dat hij bij ons was. Persoonlijk had ik niet zoveel met hem te maken gehad.

Maar Medina en Caravaggio werkten vaker met hem samen.

Wil je een vrije dag? vroeg McKee.

Sutter haalde zijn schouders op. Misschien niet slecht.

Maar pieker niet te veel, Mike.

Maak je geen zorgen. Hij grijnsde. Janice zal voorkomen dat dat gebeurt.

Nou, dan...

Ik nipte aan mijn koffie.

Hij was nog steeds behoorlijk heet.

Vreemd, zei ik toen nadenkend.

McKee keek me aandachtig aan en deed een stap naar me toe. Ik zat in een van de fauteuils in het kantoor van meneer McKee met mijn benen over elkaar.

Waar denk je aan, Jesse? vroeg hij.

Ik keek op.

Over die Nunez die me probeerde om te praten net voordat hij stierf...

Praten? Dat wat Sutter. Hij leek opeens heel aandachtig.

Ik knikte.

Ja, hij wilde een deal. En ik zou ervoor moeten opkomen.

Nou, het is zeker dat Gabriel Nunez voor de allergrootsten heeft gemoord, zei meneer McKee. Hij was echter altijd erg discreet over voor wie hij werkte.

Ze moeten die kant van hem echt gewaardeerd hebben, zei Milo Tucker.

Hij had het over Ray Tarantino, zei ik.

Wat? McKee trok zijn wenkbrauwen op.

Ik knikte.

Ja, hij wilde hem aan het mes uitleveren, zoals hij zei..... Kort daarvoor had hij gemerkt dat onze mensen blijkbaar ook vanaf de andere kant van de flat aan het stalken waren. Hij moet hebben aangevoeld dat zelfs voor een ijskoude haai als hij de huiden nu wegzwommen...

We zaten al een hele tijd achter Tarantino aan. Hij was eigenaar van een aantal chique disco's en nachtclubs, waarvan we vermoedden dat het overslagpunten waren voor designer drugs. Verschillende invallen door onze collega's van de DEA en verschillende speciale eenheden voor drugstracering, die de afzonderlijke politiebureaus onderhielden, hadden echter geen resultaat opgeleverd.

Caravaggio, een blondharige Italiaans-Amerikaanse, zette zijn lege papieren beker op tafel.

Het zou me niet verbazen als die Nunez ook iets te maken heeft met de Gordon-zaak.

Harry Gordon was manager in een Tarantino discotheek tot hij een week geleden werd doodgeschoten in zijn auto.

Tot nu toe kan niemand het bewijzen, zei Sutter.

Caravaggio stak zijn hand op. Maar dat kan veranderen zodra de collega's van de afdeling Wetenschappelijk Onderzoek de wapens die in Nunez' flat lagen nader hebben bekeken...

Terwijl Clive Caravaggio praatte, keek ik naar Sutter.

Zijn ogen flikkerden nog steeds ongemakkelijk. Ik vroeg me af wat er in hem omging.

Hij stond op.

Hij streek met zijn hand over zijn gezicht. Toen hij mijn blik opmerkte, verscheen er een gespannen glimlach op zijn gezicht. Iets bracht hem in verlegenheid en ik vroeg me af wat het was.

Zware dag vandaag, hè, Jesse?

Inderdaad!

Deze levende vechtmachine kan nu tenminste niemand meer doden...

Ja.

Maar deze vechtmachine die Nunez heette was slechts een werktuig, voegde ik eraan toe. Een wapen in de handen van heel andere mensen die op de achtergrond werkten...

Nog steeds.

5

Toen Mike Sutter de volgende ochtend naast zich reikte, was de andere helft van het bed leeg. Vage en enigszins wazige herinneringen aan een hete nacht waarin hij vrij weinig had geslapen doken in hem op. Janice was onverzadigbaar geweest. En het had hem geholpen om te vergeten en zijn hoofd leeg te maken.

Sutter sloeg de dekens opzij en stond op. Hij trok een kamerjas aan en liep geeuwend de slaapkamer uit.

De woonkamer was ingericht in ultramoderne stijl. Alles was zwart en wit. Tafel, zithoek, kasten. Janice had de spullen uitgekozen.

Hallo, schat, zei ze met haar zangerige, sireneachtige stem.

Ze stond daar, helemaal naakt. Haar glimlach was verleidelijk. Sutter dacht aan de vorige nacht.

Hallo, zei hij.

Je bent nog steeds bezorgd, zei ze terwijl ze zijn gezicht bestudeerde.

Ik niet.

Ze lachte. Je liegt, Mike. En je weet dat het compleet zinloos is!

Oh, ja?

Omdat ik gedachten kan lezen. Tenminste die van jou!

De glimlach van Mike Sutter was dun. Janice kwam naar hem toe. Haar zware borsten deinden uitdagend op en neer. Ze stopte voor hem