Jörgensen en de zaak met de grote baas: Hamburgse thriller

By Alfred Bekker

Ik keek naar de foto. Het toonde een dode man.

"De man is een Albanees burger en is eergisteren uit de Elbe gevist," legde strafdirecteur Bock, mijn directe chef, mij uit. "Mijnheer Jörgensen, heeft u hem eerder gezien?"

"Nee."

"U bent immers van verschillende kanten gewaarschuwd dat iemand een professionele moordenaar genaamd 'de Albanees' op u heeft gezet."

"En jij denkt dat dit hem kan zijn?"

"Er zijn verschillende factoren die daarop wijzen. En het is niet alleen de nationaliteit."

"Maar we weten het ook niet zeker."

"Nee."

"Wat weten we over de omstandigheden van zijn dood?"

"Hij kreeg een kogel in het hoofd. Dat is alles wat we weten. Helaas."

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Mar 10, 2023
• ISBN: 9798215430705

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Jörgensen en de zaak met de grote baas: Hamburgse thriller

door Alfred Bekker

1

Ik keek naar de foto. Het toonde een dode man.

De man is een Albanees burger en is eergisteren uit de Elbe gevist, legde strafdirecteur Bock, mijn directe chef, mij uit. Mijnheer Jörgensen, heeft u hem eerder gezien?

Nee.

U bent immers van verschillende kanten gewaarschuwd dat iemand een professionele moordenaar genaamd 'de Albanees' op u heeft gezet.

En jij denkt dat dit hem kan zijn?

Er zijn verschillende factoren die daarop wijzen. En het is niet alleen de nationaliteit.

Maar we weten het ook niet zeker.

Nee.

Wat weten we over de omstandigheden van zijn dood?

Hij kreeg een kogel in het hoofd. Dat is alles wat we weten. Helaas.

Ik haalde diep adem. Ik denk dat ik gewoon moet afwachten wat er dan gebeurt.

Er is tenminste hoop dat deze dode man identiek is aan de Albanees, verklaarde de heer Bock.

Maar zelfs als dat het geval was, zou het mijn probleem niet oplossen, toch?

Je bedoelt dat de klant de klus aan iemand anders kan geven?

Ja.

Dat is niet uitgesloten.

We hebben nooit ontdekt wie de dode Albanees was.

Een of ander slachtoffer in een bendeoorlog.

Wie ik daar ook zo kwaad had gemaakt dat hij een professionele moordenaar op me af stuurde, ik zou waarschijnlijk ook niet rijden voor het te laat was.

Wat gaat u doen, meneer Jörgensen? vroeg rechercheur Bock.

Ik haalde diep adem.

Blijf kalm en ga gewoon door, zei ik.

Er was toch geen alternatief.

*

De nacht was ijskoud.

De moordenaar wrikte het raam bijna geruisloos open met een schroevendraaier. Kinderspel. Het Uzi machinepistool hing aan een riem over zijn schouder.

Hij greep haar met zijn rechterhand en ging de kleine, nette bungalow binnen. Hij was nauwelijks zichtbaar in de duisternis. Hij droeg een zwarte broek en een donkerbruin leren jack. Hij droeg ook een bivakmuts die alleen zijn ogen ontblootte.

De leren jas zat nogal strak.

Daaronder droeg hij een kogelvrij vest. Het duurste type. Het kon hele schoten van een machinepistool opvangen.

De moordenaar was op alles voorbereid.

Er kon niets misgaan.

De man wiens leven hij wilde vernietigen lag nu in zijn kussens. Urenlang had de moordenaar dit huis in de middenklasse van St. Pauli in de gaten gehouden.

En nu was de tijd gekomen.

Nu zou hij toeslaan en dan zou er met hem afgerekend worden.

Er was een flits in zijn ogen. Hij was volledig geconcentreerd.

Er kon niets misgaan...

De Uzi stond klaar om te vuren.

Eén druk op de trekker en de loden bliksemschicht ging af. Het was geen elegant wapen, maar wel een waarbij je geen scherpschutter hoefde te zijn om je tegenstander zeker te doden. Want één van de loden kogels zou de ander vangen en voorkomen dat hij het wapen zelf zou pakken.

De moordenaar doorkruiste een ruime, conservatief ingerichte woonkamer. In het midden stond een grote televisie. Ervoor stond een zithoek met een lage tafel en lompe leren fauteuils. Een staande klok tikte. Het leek wel een oud erfstuk. Het getik werkte een beetje op de zenuwen van de moordenaar. Het deed hem denken aan een timer.

De deur naar de gang stond open.

Voorzichtig voelde de moordenaar zijn weg daarheen, de Uzi in de aanslag.

Toen liep hij langzaam verder.

Alles was stil.

Stil kroop hij over de PVC-vloer.

De deur naar de badkamer stond op een kier. De moordenaar duwde hem verder open en keek naar binnen. Er was niemand.

Daarnaast was de keuken. De slaapkamer was er tegenover. De moordenaar had die verkend. Voorzichtig duwde hij de deurklink naar beneden. Bijna geruisloos opende hij hem met zijn linker, terwijl zijn rechter de Uzi vasthield, klaar om elk moment te vuren.

De maan scheen door het raam.

De moordenaar liet zijn blik snel door de kamer dwalen.

Een deur leidde naar een andere kamer. En van daaruit kon je terug naar de gang.

Het bed stond in een hoek.

Een tweepersoonsbed.

De zijkant van het hoofd lag in de schaduw, de rest werd verlicht door maanlicht. De moordenaar zag duidelijk iets ronds en langwerpigs van onder het plafond oprijzen.

Het lichaam van zijn slachtoffer!

De moordenaar deed nog een stap in de kamer. Hij wilde absoluut zeker zijn en zijn tegenstander geen kans geven.

Toen haalde hij de trekker over. De flits flikkerde rood uit de korte loop van de Uzi. De projectielen sloegen door de sprei, door het hout en in de muur. In een straal van één tot twee meter zeefde de hagel van lood letterlijk door alles heen.

Nu heeft het jou te pakken, klootzak!, dacht hij tevreden.

De moordenaar haalde diep adem. Toen stapte hij naar het bed.

Hij deed het licht niet aan. Hij wilde niet dat de buren iets zagen.

Met een enorme beweging scheurde hij het plafond opzij.

Hij verwachtte een onsmakelijk gezicht, maar hij wilde zeker zijn. Absoluut zeker.

Hij kreunde toen hij zag wat er voor hem lag.

Versleten beddengoed.

Het besef was als een klap van een knuppel. Vanuit zijn ooghoek meende hij een beweging te zien en draaide zich om.

Te laat.

Zijn tegenstander bleef onzichtbaar voor hem. Er klonk een klapperend geluid en het volgende moment doorboorde een metalen bout het voorhoofd van de moordenaar.

Zijn schedel barstte als een meloen.

De kracht van de klap deed de moordenaar achteruit wankelen en bij de deurpost op de grond glijden. De verkrampte greep waarmee zijn rechterhand de Uzi vasthield, verslapte. Het wapen gleed zijwaarts tot de schouderriem strakker werd.

2

St. Pauli wordt over het algemeen geassocieerd met de uitgaansbuurt, prostitutie en autonome krakers. Maar er zijn ook flatgebouwen die eruit zien als ruïnes en straten waar zelfs politieagenten alleen in teamverband durven binnen te komen.

Maar St. Pauli had ook een heel andere kant. Je kon hier mooie eengezinswoningen en kleine winkels vinden. Hier woonden werknemers en kleine ondernemers die de afschuwelijke huurprijzen in Hamburg Mitte gewoon te duur vonden.

En in een van deze bungalows was de plaats delict waar we die dag naartoe werden geroepen.

Ik parkeerde mijn sportwagen een beetje aan de zijkant. Er waren overal hulpverleningsvoertuigen.

Geüniformeerde politieagenten patrouilleerden rond en beveiligden alles. Ik zag ook de auto van de lijkschouwer.

Laten we gaan, Uwe, zei mijn vriend en collega Roy Müller, terwijl hij zijn dienstkaart tevoorschijn haalde.

Zonder die legitimatie zou geen van de agenten ons tot de plaats delict toelaten. We stapten uit.

We toonden onze identiteitskaarten aan de eerste van de geüniformeerde mannen.

Uwe Jörgensen, recherche, mompelde ik tegelijkertijd. Dit is mijn collega Müller.

De geüniformeerde politieman - een sterke man met brede schouders en blauwe ogen - knikte.

Hij maakte een handgebaar.

Kom, je wordt al verwacht.

Wie leidt de operatie hier?, vroeg ik.

Politie Sergeant Niehoff, legde de politieman uit.

We volgden hem de tuin in. Ik kende Niehoff enigszins. Hij stond daar met zijn handen in zijn broekzakken en keek nogal nadenkend.

De lijkschouwer leek net klaar te zijn met zijn werk. Hij kwam uit de achteringang van het huis.

Zijn gezicht was zo bleek als de muur. Hij wendde zich tot Niehoff. Meer dan ik u al verteld heb, kunt u van mij nog niet verwachten.

Ik begrijp het, gromde Niehoff.  

De dokter verwisselde zijn tas van zijn rechter- naar zijn linkerhand en maakte toen zijn das los. Hij zag er nogal versleten uit.

Een man zonder hoofd kan ik ook niet goed verdragen voor het ontbijt, legde hij uit. Zijn glimlach zag er gepijnigd uit. Goed dan!

Hij draaide zich om en liep langs ons heen. De dokter groette ons kortaf.

Niehoff keek naar ons.

Ik wachtte op je, zei hij voordat de collega iets kon uitleggen. "We gaan naar achteren.