Inspecteur Jörgensen en de inval in de club: misdaadroman

By Peter Haberl and Chris Heller

door Peter Haberl & Chris Heller



Tijdens de inval in de club van Moritz Stahl in St. Pauli heeft de recherche een paar dingen gevonden. Maar Stahl weet dat ze hem alleen iets kunnen aandoen als één van zijn mensen tegen hem getuigt. Dus zorgt hij ervoor dat niemand anders kan getuigen. Hij ziet het onderzoek rustig tegemoet. Maar dan wordt hij doodgeschoten gevonden. De twee Hamburgse rechercheurs Jörgensen en Müller nemen de zaak aan om meer dan alleen deze moord op te lossen, want er volgen er nog meer ...

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Apr 6, 2024
• ISBN: 9783745237153

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Bathranor Books, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

Hoofdstuk 1

Ik zat in een café op Heidi-Kabel-Platz in Hamburg. Tegenover was het theater, aan de andere kant het treinstation. Ik had mijn cappuccino nog maar half op.

Mijn aandacht was ergens anders. Een jonge vrouw was aan een van de tafels gaan zitten. Ze droeg een capuchon en had de capuchon over haar hoofd getrokken.

Dat was ons doelwit. Een islamitische bedreiging. Een lid van een terroristische cel van Islamitische Staat.

Mijn naam is trouwens Uwe Jürgensen. Ik ben hoofdinspecteur in Hamburg. Samen met mijn collega Roy Müller behoor ik tot een speciale eenheid.

Wij houden ons voornamelijk bezig met georganiseerde misdaad, seriedaders en terrorismebestrijding. En dat is precies waar deze zaak over ging. Onze collega's van de federale recherche in Wiesbaden hadden ons een tip gegeven.

En ze hadden helemaal gelijk. Mijn collega hoofdinspecteur Roy Müller zat aan de andere kant van het café. We deden alsof we elkaar niet kenden.

Ik had een knop in mijn oor. We waren allemaal met elkaar verbonden via een microfoon en oortjes, en we namen allemaal deel aan deze operatie. We moeten er nu voor gaan, zei Roy over het oortje.

Te veel mensen, zei ik. Het is nog te vroeg."

Oh, echt?

Ja.

Maar anders kan het door onze vingers glippen.

Is ze alleen? vroeg ik. De collega die haar de hele tijd had gevolgd sinds ze uit het station kwam, meldde zich via de radio.

Ze is alleen, ze is zeker niet gevolgd, verzekerde de collega hem.

De omstandigheden waren niet noodzakelijkerwijs gunstig voor een arrestatie. We moesten er rekening mee houden dat de persoon die een bedreiging vormde, gewapend was. Als we pech hadden, had ze zelfs explosieven bij zich.

Het was een fanaticus, een bekeerling. Die zijn vaak het meest radicaal. We moeten ze ergens vangen waar er minder mensen zijn, drong ik aan.

Het was immers niet de bedoeling om hier een bloedbad te veroorzaken. Ze stond voor de toonbank van het café. Ze deed alsof ze een stuk taart wilde kiezen, maar dat was maar schijn.

Show, voor wie dan ook. Je zou het ook camouflage kunnen noemen. Ze draaide zich steeds weer om.

Ze keek naar links en rechts, alsof ze zich ervan bewust was dat ze gevolgd werd. En toen nam ze plotseling de beslissing of we moesten ingrijpen of niet van ons over. Ze haalde twee wapens onder haar capuchon vandaan.

Dood aan alle verdomde christenen! schreeuwde ze. En toen begon ze zonder onderscheid om zich heen te schieten. Ik greep ook naar mijn pistool.

Er was maar één optie in deze situatie. Deze bedreiging moest gestopt worden. Onmiddellijk en voorgoed.

Ik heb verschillende keren ontslagen. En mijn collega schoot ook. Even later lag haar lichaam onder het bloed op de grond.

Maar zij was niet de enige die geraakt was. Bijna een dozijn gasten van het café waren geraakt. De ramen waren verbrijzeld.

De volgende ochtend zaten we in het kantoor van onze baas. Mr. Crimineel Directeur Bock. Dat was een bloedbad, zei hij.

We konden er niets aan doen, zei ik.

Dat weet ik, knikte meneer Bock. Dat weet ik heel goed. Die vrouw was fanatiek. Ze hechtte geen waarde aan haar eigen leven. En als dat het geval is, is het bijna onmogelijk om zoiets te voorkomen.

Ja, zei ik."

U hebt het beste gedaan wat gedaan kon worden.

Ik denk erover na of ze op het station onderschept hadden kunnen worden, zei ik.

Niet aan denken, zei strafdirecteur Bock. Dat is zinloos. Wat gedaan is, is gedaan.

'Ja, dat weet ik,' zei ik. Vier mensen stierven, waaronder de dader. En nog eens twaalf raakten gewond. De ambulance had zijn handen vol. En ik vraag me af of het niet voorkomen had kunnen worden.

Er waren goede redenen om niet van tevoren in te grijpen, zei de heer Bock. En dat weet u ook.

Ja, er zijn altijd goede redenen voor dit of dat. Maar wat juist was, wordt meestal pas achteraf duidelijk.

Ja, je hebt ongetwijfeld gelijk. Maar je moet je er geen zorgen over maken.

Maar ik wel.

Ik haalde mijn schouders op.

Luister...

Zo is het nu eenmaal. Ik kan er niets aan doen. Ik kan niet uit mijn vel komen.

Je moet het van de zonnige kant bekijken, Uwe, zei Roy Müller.

Het positieve? vroeg ik.

Een fanaticus is nu uit de roulatie genomen. En voorgoed.

Ja, maar het had niet zo mogen gebeuren. Ik denk dat ze wist dat ze gevolgd werd. En ze deed het omdat ze dacht dat ze geen kans meer zou krijgen om een bloedbad te veroorzaken. Want dat is wat ze vanaf het begin wilde.

Natuurlijk wilde ze dat, bevestigde crimineel directeur Bock. Ze was op reis met het plan om zoveel mogelijk christenen in Hamburg te vermoorden. Het liefst in het openbaar natuurlijk, in een kerk of op een druk plein. Maar een café is ook niet slecht. Vanuit het oogpunt van een fanaticus, tenminste.

Ze zal niet de laatste zijn, zei ik.

Nee, u hebt ongetwijfeld gelijk, zei Mr Bock. Deze jonge vrouw heeft zich bekeerd tot de Islam. Ze is naar het Midden-Oosten gereisd om te trouwen met een religieuze strijder van de IS. Omdat ze dacht dat dat haar lot was. En toen viel deze religieuze strijder met wie ze getrouwd was. En nu is ze teruggekeerd, vol haat."

Ze hadden bij aankomst gearresteerd moeten worden, zei Roy Müller. "

Dat deden ze ook, zei meneer Bock. Maar uiteindelijk moest ze worden vrijgelaten. Het kon niet bewezen worden dat ze ergens schuldig aan was. Dat was het probleem."

Onze baas nam een korte pauze. Wat dan ook. Nu heeft de kwade ziel vrede.

Het is echt verontrustend hoe vaak de media berichten over het grote aantal misdaden dat in de Hanzestad Hamburg wordt gepleegd. Er zijn veel redenen voor deze alarmerende ontwikkeling. Ten eerste is Hamburg een metropool met een hoge bevolkingsdichtheid, waardoor het risico op strafbare feiten over het algemeen toeneemt. Daarnaast spelen ook sociale en economische problemen een doorslaggevende rol, die ertoe kunnen leiden dat mensen proberen illegaal hun brood te verdienen. Ook drugshandel en drugsgebruik dragen aanzienlijk bij aan de toename van criminaliteit. Het is van groot belang dat de autoriteiten en de samenleving samenwerken om de oorzaken van criminaliteit in Hamburg aan te pakken en maatregelen te nemen om de veiligheid van alle burgers te garanderen. Een gecoördineerde aanpak is daarom essentieel om de situatie op de lange termijn te verbeteren en het gevoel van veiligheid in de stad te versterken. Een ander belangrijk aspect dat bijdraagt aan de stijgende criminaliteit in Hamburg is de georganiseerde misdaad. Criminele groepen zoals bendes uit het buitenland worden steeds vaker betrapt op het opereren in Hamburg en het uitvoeren van hun illegale activiteiten. Deze bendes hebben vaak een goed gestructureerde hiërarchie en gebruiken moderne technologie om hun criminele activiteiten te coördineren. Dit maakt het voor de politie en andere wetshandhavingsinstanties steeds moeilijker om actie te ondernemen tegen deze georganiseerde criminelen. Het is daarom noodzakelijk om de samenwerking tussen de verschillende opsporingsinstanties te intensiveren en gerichte maatregelen te nemen tegen de georganiseerde misdaad in Hamburg. Dit vereist een hoge mate van professionaliteit en vastberadenheid om de veiligheid in de Hanzestad op de lange termijn te kunnen garanderen.

Ik ben inspecteur Jörgensen en ik eet een kebab. De kebab smaakt hartig en is precies het juiste eten na een lange werkdag. Terwijl ik met smaak kauw, denk ik aan de zaak waar ik op dit moment aan werk. Het is een inbraak in een juwelierszaak waarbij waardevolle sieraden zijn gestolen. Mijn onderzoek heeft nog geen concrete resultaten opgeleverd, maar ik ben vastbesloten om de dader te vinden en gerechtigheid te brengen. Ik neem een laatste hap van mijn kebab en ga terug naar kantoor om verder te werken aan de zaak.

Ik heb onlangs met een psycholoog gesproken. Deze uitwisseling vond om puur officiële redenen plaats, aangezien het nu verplicht is om regelmatig dergelijke gesprekken te voeren. Ik vind het belangrijk om voor mijn geestelijke gezondheid te zorgen en ervoor te zorgen dat ik mijn professionele taken als commissaris altijd naar eer en geweten kan uitvoeren. Daarom zie ik deze maatregel als een belangrijk onderdeel van mijn professionele ontwikkeling en als een bijdrage aan de veiligheid en effectiviteit van mijn werk. Het was interessant om de inzichten van de psycholoog te horen over mijn werk en hoe ik met stressvolle situaties omga. Hij gaf me waardevolle tips over hoe ik beter met stressvolle gebeurtenissen kan omgaan en hoe ik mijn geestelijke gezondheid op de lange termijn kan versterken. Ik ben dankbaar voor deze steun en zie het als een kans om mij persoonlijk te ontwikkelen en mijn vaardigheden als commissaris te verbeteren. Ik ben vastbesloten om de aanbevelingen van de psycholoog uit te voeren en zo mijn werk nog effectiever en professioneler te maken.

Nee, serieus: ik vond het helemaal shit!

Een overheersende servicebureaucratie.

Er over klagen?

Zinloos.

Na een lange werkdag bij de recherche in Hamburg kom ik terug in mijn kleine, gezellige flat. Ik schud de bonte verscheidenheid aan indrukken en uitdagingen van me af die ik de hele dag heb moeten verwerken op weg naar de voordeur en stap mijn persoonlijke oase van rust en ontspanning binnen. Zodra ik de deur open, word ik begroet door de vertrouwde geur van mijn onopgemaakte bed, die zich zachtjes door de kamer verspreidt en een gezellige, vertrouwde sfeer creëert. Een blik op de klok vertelt me dat het tijd is om het werk achter me te laten en te genieten van een welverdiende vrije avond. Met een zucht zak ik neer op mijn comfortabele bank en neem de gebeurtenissen van de dag door, terwijl buiten de eerste sterren aan de hemel verschijnen. Welkom thuis, Jörgensen - hier kun je eindelijk uitschakelen en je batterijen opladen voor de komende taken. Met een glas rode wijn in mijn hand leun ik achterover en laat de stilte op me inwerken. Maar plotseling onderbreekt een luid geklop op de deur mijn gedachten. Verbaasd sta ik op en ga naar de deur om te zien wie er nog meer op zo'n laat tijdstip probeert binnen te komen. Als ik de deur open doe, staat er een oude bekende voor me, bleek in het gezicht en trillend van angst.

Jörgensen, je moet me helpen! stamelt hij ademloos. Ik voel mijn ontspanning onmiddellijk in het niets verdwijnen en plaats maken voor een onbekende spanning. Wat heeft mijn oude vriend nu weer gedaan? Met een zucht antwoord ik: Kom binnen, vertel me alles in alle rust. Terwijl hij de deur achter zich dichttrekt en op een stoel gaat zitten, haalt mijn oude vriend diep adem. Zijn gezicht ziet er angstig uit en zijn handen trillen lichtjes terwijl hij begint te vertellen over een mysterieus incident op zijn landgoed. Terwijl hij praat, voel ik dat mijn nieuwsgierigheid wordt gewekt en mijn detective-instinct ontwaakt. Ik luister aandachtig naar zijn woorden terwijl de wind buiten onheilspellend door de bomen fluit. Het lijkt alsof deze avond plotseling een nieuw hoofdstuk in het moordmysterie is geworden. Ik ben klaar om me weer in de onderzoekswereld te storten en mijn vriend bij te staan in deze mysterieuze zaak. Als mijn oude vriend me vertelt over het mysterieuze incident op zijn landgoed, scherp ik mijn zintuigen en begin ik meteen de puzzelstukjes in elkaar te passen. Zijn woorden klinken radeloos en wanhopig terwijl ik het allemaal probeer te begrijpen. De sombere sfeer buiten maakt het gevoel van urgentie en spanning alleen maar groter. Het is alsof ik zonder het te beseffen in een nieuwe zaak terecht ben gekomen. Maar één ding is zeker: ik zal mijn vriend helpen - koste wat het kost. De adrenaline giert door mijn aderen en ik maak me klaar om met het onderzoek te beginnen. De nacht belooft lang te worden, maar ik ben vastbesloten om licht op de duisternis te werpen en de waarheid aan het licht te brengen.

Uiteindelijk zeg ik tegen hem: U kunt het beste contact opnemen met uw collega's van de inbraakafdeling. Zij zijn daar verantwoordelijk voor.

Niet?

Ik doe alleen dingen als georganiseerde misdaad, seriemisdadigers of terrorismebestrijding.

Niet eens een normale moord?

Zelden.

Dus al dat gepraat was nu voor niets?

Nee, het was niet voor niets.

Maar.

Ik geef u de extensie, dan komt u bij de juiste collega terecht als u 's ochtends belt.

Oké.

En afgezien daarvan was het leuk om met u te praten en van u te horen.

Ja.

Jullie hebben al heel lang geen contact meer gehad.

Juist.

En ik vraag me af of hij ooit nog contact met me zou hebben opgenomen als hij niets van me had gewild.

Maar zo zijn mensen nu eenmaal.

Een andere dag.

Een andere missie.

Om 22.00 uur precies gaf ik het bevel om naar binnen te gaan. Terwijl ik met mijn groep via de vooringang de bar binnenkwam, kwamen Roy en zijn team via de achteringang binnen. De deuren waren beveiligd. Er was diffuus licht in de bar. De meeste tafels waren bezet. De gezichten waren slechts heldere vlekken in de duisternis. Op het podium kronkelde een danseres met alleen een string aan op een chromen paal.

Alles blijft op zijn plaats! riep ik. Dit is een inval. Ik ben Uwe Jörgensen van de recherche in Hamburg.

De politieagenten hadden strategisch posities ingenomen langs de muren van de bar, waakzaam en klaar om eventuele verdachten in de gaten te houden. De sfeer in de zaal was gevuld met een verontrustende stilte die de aanwezigen letterlijk deed verstijven van angst. Te midden van deze onheilspellende stilte stond de danseres roerloos op het podium, haar blik gefixeerd en vastberaden, terwijl ze instinctief haar borsten bedekte met haar vlakke handen om zichzelf te beschermen tegen verder onderzoek.

Ik nam weer het woord: U moet zich nu identificeren. We zullen ieder van u controleren. Degenen die zich kunnen identificeren en geen strafblad tegen zich hebben, mogen het restaurant verlaten.

Een man kwam naar me toe vanaf het einde van de toonbank.

Hebt u een bijbehorend gerechtelijk bevel?

Hij grijnsde naar me.

Hij grimaste.

Het werd een grimas.

En om eerlijk te zijn zag het er nogal vreemd uit.

Woordeloos reikte ik in mijn zak, haalde het opgevouwen vel papier eruit en overhandigde het aan hem.

Ik neem aan dat u de manager van deze winkel bent, zei ik.

Mijn naam is Berger - Robert Berger. Ja, ik run het bedrijf. Berger pakte het gerechtelijk bevel dat ons toestemming gaf om de inval te doen en vouwde het vel papier open. Toen las hij het. Op grond van welke aanklacht is dit bevel uitgevaardigd? vroeg hij uiteindelijk.

Er bestaat een vermoeden dat er illegale prostitutie wordt bedreven in de bar. De obers zouden ook drugs verkopen.

Wat een onzin.

Het komt wel goed, zei ik.

Waar komt de verdenking vandaan?

Een anonieme beller tipte ons. De eigenaar van de bar is toch Moritz Stahl?

Dat klopt.

De politie begon de gasten te controleren.

Is de flat boven de bar bezet? vroeg ik.

Daar wonen de obers en ander personeel; serveersters en danseressen.

Ik gaf politiechef Meier von der Sitte de leiding over de logeerkamer en beklom samen met Roy