De Eyecapper

By Alfred Bekker

De Eyecapper

Een Hary Kubinke Thriller

 

 

 

 

 

 

 

*

 

Een moordenaar loopt vrij rond in Berlijn. Hij heeft de gewoonte de ogen van zijn slachtoffers te sluiten nadat hij ze heeft vermoord. Een Kripo-man komt in een hachelijke situatie terecht en een andere ontwikkelt zich van een fanatieke rechtschapen man tot een duistere ridder van de nacht. Maar soms is het beter om niet alles te weten ....

 

Alfred Bekker schrijft fantasy, science fiction, thrillers, historische romans en boeken voor kinderen en jong volwassenen. Zijn boeken over HET REALM VAN DE ELVEN, de DRAGON EARTH SAGA, de GORIAN-trilogie en zijn romans over de HALF-LINGEN VAN ATHRANOR maakten hem bekend bij een groot publiek. Hij was co-auteur van suspense series als Jerry Cotton, Commissioner X en Ren Dhark.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Mar 25, 2021
• ISBN: 9781393070481

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

*

Een moordenaar loopt vrij rond in Berlijn. Hij heeft de gewoonte de ogen van zijn slachtoffers te sluiten nadat hij ze heeft vermoord. Een Kripo-man komt in een hachelijke situatie terecht en een andere ontwikkelt zich van een fanatieke rechtschapen man tot een duistere ridder van de nacht. Maar soms is het beter om niet alles te weten ....

Alfred Bekker schrijft fantasy, science fiction, thrillers, historische romans en boeken voor kinderen en jong volwassenen. Zijn boeken over HET REALM VAN DE ELVEN, de DRAGON EARTH SAGA, de GORIAN-trilogie en zijn romans over de HALF-LINGEN VAN ATHRANOR maakten hem bekend bij een groot publiek. Hij was co-auteur van suspense series als Jerry Cotton, Commissioner X en Ren Dhark.

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur /COVER STEVE MAYER

© Serie idee Alfred Bekker en Marten Munsonius

© van deze uitgave 2020 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen in samenwerking met Edition Bärenklau, onder redactie van Jörg Martin Munsonius.

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Gelijkenissen in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg mij op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Ga naar de blog van de uitgever hier:

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergronden!

De Eyecapper

Op een gegeven moment, zal ieder van ons zijn ogen sluiten.

Voor altijd.

En in sommige gevallen, neemt iemand anders het van je af.

Maar als iemand niet een natuurlijke dood sterft, maar wordt vermoord, kan het zijn dat de dader de staar van zijn slachtoffer niet kan verdragen of zich die om een andere reden wil besparen.

De glazige blik van een dode man.

Dat kan ik begrijpen.

En degene die we uiteindelijk >de Eye Closer< noemden, leek hetzelfde te voelen.

*

Mijn naam is Harry Kubinke. Ik ben hoofdrechercheur in Berlijn. Onze afdeling bestrijdt de georganiseerde misdaad. In ons werk ben je afhankelijk van je collega's. Mijn partner Rudi Meier, bijvoorbeeld. Of Stefan Carnavaro en Oliver 'Ollie' Medina, met wie we menige moeilijke zaak hebben opgelost.

Of onze baas, Kriminaldirektor Hoch, die 's morgens als eerste op kantoor was en 's avonds als laatste.

Maar hoe dicht deze metgezellen ook bij u staan als menselijke wezens in de dagelijkse strijd tegen de misdaad - zo weinig weet u uiteindelijk over hen.

Over wat haar echt maakt, haar persoonlijkheid.

We hebben allemaal onze geheimen.

En soms is het zelfs beter om niet alle geheimen van anderen te kennen.

Ik ben een fanatiek voorstander van gerechtigheid, vertelde collega Stefan Carnavaro me op een bepaald moment.

Zijn we dat niet allemaal?, zei ik.

Anders zouden we dit beroep niet gekozen hebben, voegde Rudi eraan toe. Je moet wel een beetje fanatiek zijn, met deze combinatie van matig loon en groot gevaar voor lijf en leden.

Soms is het echt beter om niet alles over je collega's te weten.

Maar je komt er wel achter.

*

Een slaapkamer.

Een man in een bed om te sterven.

En een ander die is ingehuurd om deze man te vermoorden.

De moordenaar komt binnen.

Het is half licht.

Het maanlicht schijnt door het raam. Zijn licht is bleek als een lijk.

De kleur van de dood.

De man in het bed heeft gemerkt wat er staat te gebeuren. Hij grijpt naar het pistool op zijn nachtkastje.

Bliksemsnel.

En toch niet snel genoeg.

Maar de moordenaar geeft hem ook geen kans om dat wapen te gebruiken.

Een schot uit het pistool met geluiddemper in zijn hand rekt het slachtoffer op het bed - en nu ligt de man daar, klaar voor de soort eeuwige slaap die nooit eindigt.

De moordenaar doet de lichten aan.

Een goed schot, denkt hij.

Voor hem is deze baan niets bijzonders.

Een ding zoals vele anderen.

Het wordt lastig als je emotioneel betrokken bent.

Maar in dit geval, is hij dat niet. Deze moordenaar weet niets over het slachtoffer. En dat kan hij beter niet doen. Zijn werkgever zal al een belangrijke reden hebben om deze man uit de circulatie te halen.

De ogen van de dode man zijn wijd open.

Pure afschuw is over zijn hele gezicht geschreven.

Nameless Horror.

Een blik die bevroren lijkt.

Het moet niet zo blijven, denkt de moordenaar.

Een beetje vrede, dat verdient iedereen. Dit geldt vooral voor de doden, omdat zij niemand meer kwaad kunnen doen.

Dus de moordenaar doet wat hij altijd doet als hij klaar is met een klus.

Hij sluit de ogen van de dode man.

Hij ziet er nu echt vredig uit.

En als je de verschrikkelijke kogelwond ter hoogte van het hart niet zag, zou je zelfs denken dat hij gewoon sliep.

Dat klopt, denkt de moordenaar.

Voordat de moordenaar de kamer verlaat, doet hij ook het licht uit.

Hij kan het niet helpen.

Hij is een nuchtere man, en orde is erg belangrijk voor hem.

Echter...

Er is nog een achtergrondverhaal bij deze dodelijke episode. En er is iets dat kort daarna zal gebeuren.

Maar eerst iets anders...

Hoewel het nauwelijks uitmaakt in welke volgorde je deze gebeurtenissen vertelt. Het komt altijd op hetzelfde neer!

*

Luister, zei de Libanees.

En Detective Chief Inspector Oliver 'Ollie' Medina luisterde.

Ze zaten in een topless bar ergens in Berlijn. Maar Ollie had geen oog voor de naakte borsten van de vrouwen. Hij had maar één oor voor de Libanezen, want hij wist dat het nu zijn leven was dat op het spel stond. En de levens van de mensen waar hij van hield. Hij zat tot zijn nek in het water. En de Libanezen wisten het. Ollie was niet iemand die normaal gevoelig was voor druk. Maar in deze wanhopige situatie, was hij dat wel. En de Libanezen wisten dat ook.

De Libanees was het hoofd van een grote clan. Hij wist hoe hij mensen moest leiden. Hoe ze te leiden. Hoe ze te laten doen wat hij wilde. Hij was er een meester in. Onder andere omstandigheden was hij misschien een succesvol politicus geworden. Maar de omstandigheden waren niet zo bedoeld. Dus hij was iets anders geworden. Iemand die OOK macht had.

Bijna als een politicus.

Bijna...

De zaak is heel eenvoudig, zei de Libanees. Een van de serveersters met blote borsten zette zijn mokka voor hem neer. Haar grote borsten bewogen terwijl ze dat deed.

Echt geen champagne? vroeg de vrouw.

Nee, zei de Libanees.

Dan maak je los!

Losjes genoeg, zei de Libanees. Ik ben de meest relaxte persoon in de wereld.

Ze lachte. Haar borsten wiebelden terwijl ze dat deed.

Zelfs zonder champagne ben ik los, zei de Libanees, en zij verplichtte hem door opnieuw te lachen, waardoor haar borsten weer in beweging kwamen.

Hij zag haar een ogenblik gaan.

De Libanees nam een slok.

Ollie wist dat de Libanees uit principe geen alcohol dronk. Niet omdat hij een goede moslim was, maar omdat hij het haatte als de controle hem ontglipte. En in elke situatie. Hij was de leider. De baas. Altijd en overal.

Maar dat werkte alleen zolang je helder en nuchter was.

Dus let op, hier is de deal, zei de Libanees. Je doodt af en toe een paar mensen voor me. Het is niemand waar je wroeging over moet hebben. Dit zijn allemaal mensen die zelfs een agent zo rechtvaardig als jij zou zeggen: Ze verdienen wat ze krijgen."

Oh, echt? zei Ollie.

Ja.

Ik weet het niet...

Ik begrijp uw aarzeling.

Echt?

Maar het komt er op neer....

Ja?

...je zult doen wat ik zeg.

Klinkt een beetje verwaand.

De zekerheid van ervaring. Niets meer.

Je kunt het noemen zoals je wilt.

Realiseer je dit: het gaat alleen om mensen die het verdienen om te sterven.

Tuurlijk...

Varkens, dan.

Zeker.

De Libanees glimlachte voorzichtig. Afgezien van het feit dat je waarschijnlijk stiekem denkt dat ik het ook verdiende: het feit dat het klootzakken zijn maakt het wat makkelijker. Persoonlijk, ben ik ook gedwongen geweest om aardige mensen te doden. De situatie kan erom vragen. Maar ik doe het altijd zelf. Ik zou nooit iemand anders vragen om het te doen.

Je lijkt me erg attent, zei Ollie.

Heb een zacht hart.

Zeker.

Zoals ik al zei, ik zou nooit iemand anders vragen om een aardig iemand te vermoorden. Dat is het soort dingen die een leider zelf doet. In principe.

En jij delegeert de moorden van de klootzakken.

Dat is juist.

Je denkt toch niet echt dat ik hier in mee ga!

"Luister eerst naar me, Ollie. Zo mag ik je toch wel noemen, of niet?

Mij best.

Ik ben je vriend, Ollie.

Nou...

Wat?

Laten we ons niet laten meeslepen! zei Ollie.

Denk je dat ik overdrijf?

Een beetje!

Ik bedoel het goed met je.

Zoals dit?

Zeer zeker.

Als jij het zegt...

Ollie, jij schakelt zo nu en dan een paar klootzakken voor me uit. Voordeel voor mij, ze zijn weg. Voordeel voor jou: Je hoeft je geen zorgen te maken over die mensen later in dienst, en je kunt beter zorgen voor de echt zware gevallen.

Dat is ontroerend, de manier waarop je je bekommert om de wet te handhaven.

"We