Drie Thrillers Speciaal Deel 1

By Alfred Bekker

Drie Thrillers Speciaal Deel 1

Door Alfred Bekker

 

Misdaadthrillers van een klasse apart - hard, vol actie en verrassend in hun oplossing. Rechercheurs op het spoor van gewetenloze criminelen. Spannende romans in één boek: ideaal als vakantielezing. Soms provinciaal, soms stedelijk. En altijd anders dan je eerst denkt.

 

 

Misdaadromans van een klasse apart - hard, vol actie en verrassend in hun oplossing. Rechercheurs op het spoor van gewetenloze criminelen. Spannende romans in één boek: ideaal als vakantielezing. Dit boek bevat de volgende drie misdaadromans:

 

 

 

Alfred Bekker: Kubinke en de kat

Alfred Bekker: Moordzaken

Alfred Bekker: Chinatown Jewels

 

 

 

Alfred Bekker is een bekend auteur van fantasy-romans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boeksuccessen heeft hij talrijke romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden, Sidney Gardner, Jonas Herlin, Adrian Leschek, John Devlin, Brian Carisi, Robert Gruber en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Dec 26, 2022
• ISBN: 9798215063279

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Drie Thrillers Speciaal Deel 1

Door Alfred Bekker

Misdaadthrillers van een klasse apart - hard, vol actie en verrassend in hun oplossing. Rechercheurs op het spoor van gewetenloze criminelen. Spannende romans in één boek: ideaal als vakantielezing. Soms provinciaal, soms stedelijk. En altijd anders dan je eerst denkt.

––––––––

Misdaadromans van een klasse apart - hard, vol actie en verrassend in hun oplossing. Rechercheurs op het spoor van gewetenloze criminelen. Spannende romans in één boek: ideaal als vakantielezing. Dit boek bevat de volgende drie misdaadromans:

––––––––

Alfred Bekker: Kubinke en de kat

Alfred Bekker: Moordzaken

Alfred Bekker: Chinatown Jewels

––––––––

Alfred Bekker is een bekend auteur van fantasy-romans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boeksuccessen heeft hij talrijke romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden, Sidney Gardner, Jonas Herlin, Adrian Leschek, John Devlin, Brian Carisi, Robert Gruber en Janet Farell.

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur /

© van deze uitgave 2022 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Kubinke en de kat

Een Harry Kubinke Misdaad Thriller

door Alfred Bekker

De omvang van dit boek komt overeen met 120 paperback pagina's.

Harry Kubinke en Rudi Meier onderzoeken een zaak waarbij een kat een lijk heeft gefotografeerd met een camera. Niet alleen is de getuige ongewoon, maar het lijk blijft voorlopig onvindbaar. Maar een voor een sterven de getuigen. Kubinke en Meier onderzoeken op volle snelheid...

Alfred Bekker is een bekend auteur van fantasy-romans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boeksuccessen heeft hij talrijke romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books en BEKKERpublishing zijn imprints van Alfred Bekker.

© door Auteur

© van deze uitgave 2017 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

1

Ik kwam vandaag een zwarte kat tegen, vertelde mijn buurvrouw. Ik denk dat het slecht nieuws is.

Ik stond op het balkon van mijn Berlijnse flat, een koffiekopje in mijn hand, en keek neer op de drukte van de hoofdstad.

Een vrije dag. Dat gebeurt niet vaak bij een hoofdinspecteur. Maar de berg overwerk moest op een of andere manier worden weggewerkt.

Mijn buurman was taxichauffeur.

Een Berlijnse taxichauffeur met een Berlijnse snuit.

En moslim.

Zijn vader was Perzisch, zijn moeder Turks, en hij sprak als iemand die zijn hele leven in Berlijn heeft doorgebracht.

Ben je bijgelovig? vroeg ik, terwijl ik een slokje koffie nam.

Waarom?

Vanwege de zwarte kat.

Ben je nu serieus?

"De mijne.

Ik ben niet bijgelovig. Maar geloven. Er is een verschil.

Zij geloven in Allah.

Ja.

En op zwarte katten, die brengen ongeluk.

Niet zo sterk, maar: ja.

Is dit dan verenigbaar met de islam?

Ik weet het niet. Ik zou een imam moeten vragen om dat te beoordelen.

Ah ja.

Is dat dan verenigbaar met christenen?

Nou...

Dat weet je ook niet echt, hè?

Ik denk dat het onverenigbaar is. Daarom heet het bijgeloof.

U bent commissaris, nietwaar?

Hoofddetective, zei ik.

Ditte verrast me. Icke dacht altijd dat ze de middelbare school hadden afgemaakt en hadden gestudeerd.

Ja, maar niet religieuze studies.

Maar dan weet je deze dingen wel. Ik ben maar een domme taxichauffeur, maar u, meneer Kubinke... Kubinke! Ditte staat voor je deur.

Noem me maar Harry. We zijn nu tenslotte buren.

Ik ben Reza.

Aangenaam kennis te maken.

Ik heb drie keer gesolliciteerd voor de flat. Ze wilden me niet. Waarschijnlijk omdat ik moslim ben en iedereen meteen aan een terrorist denkt.

Mensen met vooroordelen zijn overal, zei ik.

De flat werd keer op keer aangeboden, en ik ben volhardend. Ik ben van Wedding. Ik laat me er niet door klein krijgen, weet je?

Ik begrijp het.

Blijkbaar wilde niemand de flat. Ze konden er maar niet vanaf komen.

Nou...

En dus heb ik het toch gekregen.

"Gefeliciteerd.

Maar tussen ons, commissaris...

Harry!

Zo, Harry! Tussen ons! Wat is er mis met deze flat? Waarom wilde niemand het? Het is in orde. Prijs is prima, verwarming werkt, kabeltelevisie werkt...

Kan te maken hebben met de vorige huurder, zei ik.

Ik begrijp het...

Die is neergeschoten.

Oh.

En nu had het bestuur moeite om huurders te vinden. Dat is wat ik gehoord heb. Toen ze dat hoorden, hebben ze weer afgezegd.

Waarom?

Ik haalde mijn schouders op. Bijgeloof.

Zoals met de zwarte kat.

Precies.

2

Twee dagen later zag ik de zwarte kat ook. Het was op mijn balkon geklommen en toen op de vensterbank. Van daaruit keek ze in mijn flat.

Ze was niet verlegen, gaapte, liet haar tanden zien en leek me te onderzoeken met haar gele ogen.

Nee, dacht ik. Ik ben niet bijgelovig.

3

Een andere plaats, een andere kat...

De zwarte kat naderde het rechter achterwiel van de limousine met soepele bewegingen. Haar stappen waren volledig stil. Het bleef onbeweeglijk en spitste zijn oren.

De brede, witte kraag stond in schril contrast met de pikzwarte, zijdeachtige vacht. Aan de linkerkant was een verdikking - een kubusvormig object ter grootte van een luciferdoosje.

Het was een mini digitale camera.

De kleine lens, slechts enkele millimeters groot, wees in de richting van de blik van het dier. Om de dertig seconden maakte deze camera een foto vanuit het perspectief van de kat, zodat men later kon traceren waar deze was afgedwaald.

Voorzichtig kroop de kat onder de auto. Haar poten lieten sporen na nadat ze door de donkerrode plas vloeistof was gelopen. 

Toen bereikte ze een langwerpig menselijk lichaam. Bloed was gestold uit een wond bij de tempel. Een paar ogen staarde gefixeerd naar de kat. Ze keek lang genoeg achterom om de zelfontspanner van de camera volgens het ritme van 30 seconden te activeren en haar blik op de scène vast te leggen op een gegevenschip.

4

Lars Thölkes was rechercheur bij de politie van Potsdam. Hij was twintig jaar rechercheur bij moordzaken geweest en had alle verschrikkelijke dingen meegemaakt die moesten worden doorstaan.

Maar de zaak waarmee Thölkes deze dinsdag werd geconfronteerd, begon zo bizar dat hij eerst dacht dat het een grap van zijn collega's was.

Hij leunde achterover en streek nadenkend door zijn gladde, donkere haar, waarvan de wortels al op een verontrustende manier omhoog waren geschoven.

Zijn blik was gericht op de vrouw die voor hem had plaatsgenomen in het benauwde kantoor dat Lars Thölkes sinds zijn vertraagde promotie voor zichzelf had.

Ze was blond. Haar krullende haar hing over haar schouders als een wilde, ongetemde manen. Haar jurk was zeer nauwsluitend en verborg bijna niets van wat eronder zat. Een paar stenen en ringen maakten meteen duidelijk dat ze niet in armoede leefde - net als de designerhandtas. 

Dus je kat zag een moord, zei Thölkes gestrekt. Een van de geüniformeerde collega's had de vrouw eerst ondervraagd. Pas toen was ze doorgeschoven naar het moordteam en moest ze alles opnieuw melden.

Nee, ze zag geen moord, maar een man die vermoord was. Een lijk met een kogelgat in het hoofd, corrigeerde de vrouw enigszins geïrriteerd.

Thölkes wierp een blik op het personeelsblad dat zijn collega had gemaakt. Haar naam was Sabrina Kädinger, ze was 26 jaar oud en zei dat ze als danseres in een club werkte. Ze woonde in Potsdam. Thölkes dacht dat zij een eersteklas prostituee was, en hij stond te popelen om haar naam in te voeren in het datanetwerksysteem om te zien of zij ooit was veroordeeld voor prostitutie of tenminste was gearresteerd in een relevante context.

Eigenlijk was hij er alleen in geïnteresseerd om zijn eigen instinctieve veiligheid te bewijzen.

Ze boog voorover. Haar decolleté kwam zo goed uit dat Thölkes even werd afgeleid. Er vormde zich een diepe groef tussen haar ogen. Luister, ze vertelden me dat je moord...

Ik ook! Twintig jaar moorden oplossen!

Ik zou het waarderen als iemand me hier eindelijk serieus zou nemen! Ik heb een misdaad te melden - en ook al ben ik zelf geen getuige, mijn kat is minstens zo geloofwaardig.

Waar is je kat? vroeg Thölkes. 

Thuis, antwoordde ze met een snijdende ondertoon. Omdat ze niet houdt van mannen met opdringerig parfum. Dan begint ze altijd te krabben en ik wilde voorkomen dat ik daardoor in de problemen zou komen.

Thölkes zuchtte. Dus laten we opnieuw beginnen.

Sabrina Kädinger rolde met haar ogen. Ik weet niet of je weet wat een Cat Cam is.

Eerlijk gezegd, nee.

"Dit is een mini camera die je aan de halsband van je kat bevestigt. Een automatische trigger zorgt ervoor dat elke 20 of 30 seconden een foto wordt gemaakt vanuit het perspectief van de kat. Je kunt zien waar hij is geweest, onder welke auto's hij op muizen heeft gejaagd, in welke kelders hij is geweest en welke andere katten hij heeft ontmoet.

Thölkes schudde zijn hoofd. Dit moet de totale controlestaat zijn, waar zelfs katten de kater van hun keuze niet meer kunnen ontmoeten zonder dat de eigenaars het merken!

Je kunt er de draak mee steken, commissaris Thölkes. Maar ik ben heel serieus. Mijn kat ontdekte een dood lichaam tijdens een van zijn uitstapjes, en iemand had er een kogel in gestopt. Zo zag het er voor mij als leek tenminste uit. Maar je bent welkom om het zelf te zien!

Ze greep in haar handtas naar haar portemonnee. Toen haalde ze een 1 GB chip uit het muntenvakje. Ik hoop dat je hier een computer hebt die modern genoeg is om deze dingen te lezen. Alle foto's van deze reis staan erop. Het heeft zelfs de tijd elke keer dat de camera werd geactiveerd.

Thölkes' gezicht werd nu serieuzer. Hij nam de chip en begon zijn computer op te starten. Toen dat gebeurd was, stopte hij de chip in de gleuf van de geïntegreerde kaartlezer.

Even later verschenen de eerste beelden op het scherm. Je kon je eigenlijk heel goed voorstellen hoe het pad van de kat er vanuit haar perspectief had uitgezien. Ze liep over een weg. Je kon banden en wieldoppen vanuit het grondperspectief bewonderen, een hondenhoop in close-up die een dakgoot verstopt, min of meer goed schoongemaakte schoenen van mannen en vrouwen, een hond die grimmig zijn tanden liet zien en aan zijn halsband scheurde, en vervolgens veel opnamen die duidelijk onder geparkeerde voertuigen waren gemaakt.

Wat doe je normaal gesproken met deze opnames? vroeg Thölkes terwijl hij verder klikte, het avontuurlijke pad van een kat min of meer lusteloos volgend.

Sabrina Kädinger tilde haar kin een beetje op. Er zijn mensen die deze foto's op het internet zetten. Maar ik denk dat dat ziek is...

Je maakt er gewoon een privé dia-avond van?

Aangezien ik je niet eens zou uitnodigen als je de laatste man op aarde was, kan het je net zo goed niets schelen! antwoordde ze scherp en zo bruusk dat Thölkes zich naar haar omdraaide.

Uh, je hebt haar op je tanden! grijnsde hij.

Je kunt beter de andere kant op kijken. Want de volgende foto zou het moeten zijn!

Thölkes' gezicht veranderde toen hij naar de volgende foto keek. Hij veranderde de zoom zodat het groter gezien kon worden. Toen vernauwden zijn ogen zich.

Men zag een man languit liggen - blijkbaar onder een geparkeerde auto. Er sijpelde veel bloed uit een wond op zijn slaap. Op de grond was een donkerrode plas te zien, waar het dier blijkbaar doorheen was getrapt. Thölkes keek ook naar de volgende foto. Het landschap leek interessant genoeg voor de kat om wat langer op die plek te blijven. Er waren vier foto's in totaal, die de dode man vanuit verschillende perspectieven lieten zien. In één ervan was het gezicht bijzonder goed zichtbaar.

Het lijkt erop dat ze daar iets hebben gevonden, zei Thölkes.

Dat zeg ik al de hele tijd.

Ik download de foto's van je chip. Dan kun je de gegevensdrager weer meenemen als je je kat...

Denk je dat ik ze binnenkort weer naar buiten laat?, onderbrak Sabrina Kädinger hem. Wat ga je nu doen?

We zoeken in een bepaalde straal rond uw flat naar parkeerplaatsen die een plaats delict kunnen zijn. En natuurlijk zullen onze specialisten er naar kijken. Als de man op de foto een crimineel was of om een of andere reden in onze archieven is opgeslagen, dan zijn onze kansen niet zo slecht dat we hem met een beeldherkenningsprogramma kunnen identificeren.

En zo niet?

Dan is dat geen reden om op te geven. We komen er wel achter wie het is. Dat beloof ik. Kom je de komende dagen thuis?

Ik ben danseres in een club en werk 's avonds. Overdag kun je me bijna altijd in mijn flat vinden. Uw collega heeft het adres opgenomen.

Thölkes knikte. We nemen contact met je op. Zeker weten.

5

Het was donker. De straatverlichting werd op spaarstand gezet. Tussen één uur 's nachts en vier uur 's nachts brandde alleen elk tweede licht. Een koude, vochtige nacht op een industrieterrein aan de rand van Potsdam. Na de twee uur die we hier al buiten waren, was er waarschijnlijk niemand die het niet koud had.

We droegen Kevlar vesten en waren per radio verbonden via headsets. Het dienstwapen lag vuurklaar in mijn hand. Twintig BKA agenten waren betrokken bij deze operatie op het terrein van het expeditiebedrijf Broderich & Dirkens GmbH in de Braden Straße in Potsdam. Frank Schachmann, een informant van de illegale kunsthandel, had ons de plaats, de tijd en de mensen gegeven die betrokken waren bij een grote deal van illegaal geïmporteerde Aziatische voorwerpen. Het ging om kunstvoorwerpen uit het Khmer-rijk in Cambodja, waarvan de legendarische hoofdstad Angkor duizend jaar geleden een van de belangrijkste metropolen ter wereld was, samen met Bagdad en Caïro. De omzet van de kunstmaffia overtreft nu met gemak die van andere takken van de georganiseerde misdaad en neemt een van de topplaatsen in tussen de illegale handel in drugs, wapens, afval, mensen en vals geld.

De winsten waren respectabel en het risico om gepakt te worden was veel kleiner dan bijvoorbeeld in de drugshandel.

Nu wachtten we samen met onze collega's tot deze deal van het jaar, waarover Frank Schachmann ons had verteld, daadwerkelijk doorging en we onze val konden laten dichtklappen.

We hadden hier veel van verwacht, omdat sommige betrokkenen momenteel tot de meest actieve spelers in deze illegale wedstrijd behoorden. We hoopten dat we door hen te arresteren eindelijk enkele van de mensen erachter konden pakken. Mensen die de kunstmaffia in leven hielden door hun geld en hun commissies, ook al pasten ze er zelf nauwgezet op om zichzelf niet in de vuurlinie van justitie te plaatsen.

Die Reinhardt zou wel eens tevoorschijn kunnen komen, mompelde mijn collega Rudi Meier tegen me. We hadden ons verschanst in de hoek van een pakhuis. Het hele gebied was omringd door onze collega's.

Daniel Reinhardt was een van de kunstmaffiosi waarvan we hoopten dat hij in onze val zou lopen. Een van zijn specialiteiten was Aziatische kunst van alle soorten. Hij had uitstekende zakelijke contacten, vooral in Zuidoost-Azië en China, en verdiende honderden miljoenen per jaar aan de tussenhandel in illegaal uitgevoerde kunstvoorwerpen uit deze landen. Insiders noemden hem gewoon de spil - en dat beschreef waarschijnlijk ook zijn positie in deze business.

Als het ons was gelukt Reinhardt uit de roulatie te nemen, zou dat een beslissende slag zijn geweest.

Een limousine reed nu het terrein van het expeditiebedrijf op. Het werd onmiddellijk gevolgd door een meubelwagen en een bestelwagen.

Zes mannen in donkere pakken sprongen uit het busje. Ze waren uitgerust met automatische wapens. Twee hadden zelfs Israëlische Uzi's bij zich.

Deze troep lijfwachten verspreidde zich en keek even rond.

Een van de jongens gaf toen een handsignaal aan de inzittenden van de limousine. De deuren werden geopend. Een man in een wit pak stapte uit. Het was Jamal White Jacket Kalif Rahmani, een hoge pief in de kunstmaffia. Hij viel op door zijn excentrieke gedrag en droeg altijd alleen witte pakken. Hij had zijn eerste fortuin gemaakt in de drugshandel, maar was er vroeg genoeg uitgestapt voordat hij juridisch schade kon oplopen - en vooral voordat zijn concurrenten hem uit de weg hadden geruimd. In de loop der jaren had hij een machtige organisatie opgebouwd, die er niet voor terugdeinsde te moorden als iemand haar kringen verstoorde.

Twee andere mannen stapten uit de limousine. Beide relatief onopvallend. Eén was een lijfwacht. Zijn naam was Gernot Braganza, hij was een nogal slungelige man met donkerblond haar die er op het eerste gezicht uitzag als een bankbediende. Braganza was Jamal White Jacket Kalif Rahmani's man voor het ruige werk en zijn naam werd in verband gebracht met tenminste vijf moorden zonder dat hij in één zaak werd aangeklaagd. Op zijn laatst was de voorlopige zitting voor de grand jury het einde van het onderzoek, ook al hadden de collega's van het openbaar ministerie echt hun best gedaan. Maar het bewijs was gewoon niet voldoende en bovendien waren belangrijke getuigen herhaaldelijk op het laatste moment afgehaakt. De moorden die in verband werden gebracht met Braganza waren daden die wij interpreteerden als zuiveringen binnen de organisatie die White Jacket Kalif had opgebouwd.

De andere man die met de baas van het syndicaat uit de auto was gestapt, zag er net zo onopvallend uit. Hij was klein, had wat overgewicht en een hoog voorhoofd. Zijn naam was Brian Patterson, Duits-Brits en de zoon van een Britse officier die in Berlijn had gediend tijdens de Four Power periode. Patterson was Rahmani's kunstkenner, een specialist in Zuid- en Zuidoost-Azië. Hij had enige wetenschappelijke verdienste verworven, vooral in Khmer kunst. Maar in dienst van een man als Jamal White Jacket Kalif Rahmani kon Patterson zijn expertise natuurlijk veel beter in geld omzetten dan wanneer hij ergens als hoofd van een wetenschappelijk instituut aan een universiteit was aangesteld.

Rahmani keek op zijn horloge. Hij zag er nerveus en ongeduldig uit. Twee van zijn mannen openden de meubelwagen.

Het laadgebied lijkt leeg, meldde onze collega Tommy Kronberg via de headset. Hij stond zo opgesteld dat hij een beter zicht had op de meubelwagen.

Op dat moment ging er een mobiele telefoon bij Rahmani thuis.

De man in het witte pak nam de telefoon op en legde hem aan zijn oor. Onze collega's hadden richtmicrofoons gericht op de plaats van de deal, zodat we elk woord konden horen.

We wachten al een tijdje! Als je hier niet binnen vijf minuten bent, zijn we weg en dat is dat.

Jamal White Jacket Kalif Rahmani vouwde het mobieltje op en legde het weer weg. Het was een prepaid mobiele telefoon, die hij blijkbaar gebruikte voor dergelijke gevoelige zakelijke contacten. Helaas hadden we het niet van tevoren kunnen aftappen.

Johann-Friedrich Delvecchio, het hoofd van de Potsdamse politie, meldde via de radio de komst van een andere limousine en een vrachtwagen enkele minuten verderop. Delvecchio's task force was verantwoordelijk voor het opzetten van wegversperringen in geval van nood en het afsluiten van het gebied over een groot gebied. Zelfs als iemand door onze vingers zou glippen tijdens deze operatie, zouden ze niet ver komen.

De tweede limousine arriveerde op het bedrijfsterrein, gevolgd door een Mercedes vrachtwagen. Een vrachtwagen van 7,5 ton met een dekzeil. Vermoedelijk waren de goederen daar, die vervolgens weer in de meubelwagen geladen moesten worden.

Drie mannen stapten uit de limousine. Twee droegen MPi's, de derde leek de leider te zijn. Een breedgeschouderde, bijna kale man in een pak en een donkere snor. We herkenden hem van de politiefoto's. Zijn naam was Mehmet Daryas en hij was Daniel Reinhardt's rechterhand.

Schachmann zei dat Reinhardt zelf de deal rond zou krijgen, fluisterde Rudi me toe.

Maar ik zie helemaal niets van Reinhardt, Rudi, verklaarde ik.

De vraag is hoe de andere kant het opneemt!

Rahmani leek een beetje geïrriteerd. Waar is je baas? vroeg de kalief met de witte jas. Ik onderhandel niet met nummer 2!

Dan mis je een zeer lucratieve lading tegen een prijs die je anders nooit zou krijgen. Ik heb zelfs toestemming om nog wat meer naar beneden te gaan, zei Mehmet Daryas.

Je zegt niet...

Zo is het nu eenmaal!

Oh, nee!

Laat je geleerde de dingen eerst bekijken - en als hij dan eindelijk zijn mond kan sluiten van verbazing, weet ik zeker dat we tot een akkoord komen!

Mehmet Daryas maakte een teken. Twee mannen stapten uit de truck. Ze begonnen het achterin te openen.

Brian Patterson keek vragend naar Rahmani. Toen de man in het witte pak naar hem knikte, ging hij naar de achterkant van de vrachtwagen, liet zich op de laadplaats helpen en begon de inhoud van de dozen die daar stonden te controleren. De kegels van fakkels cirkelden rond het gebied.

Een paar momenten lang zei niemand een woord.

Ik neem aan dat je het geld contant hebt, zoals afgesproken, zei Mehmet Daryas.

Jamal Rahmani knipte met zijn vingers. Gernot Braganza ging toen naar de kofferbak van Rahmani's limousine en haalde er een diplomatiek tasje uit.

Mag ik het zien? vroeg Daryas. Een groot kaliber wapen in een schouderholster viel op onder de jas van de kale man. Zijn metgezellen keken nerveus. Ze waren in de minderheid.

Jamal Rahmani wendde zich tot Gernot Braganza en zei: Geef de man een stapel biljetten.

"Oké.

Hij krijgt de rest als onze slimme jongen groen licht geeft!

"Oké.

Zeg niet altijd oké.

"Oké.

Braganza opende de koffer zodat Daryas er snel in kon kijken. Toen nam hij een pakje biljetten en gooide het naar Daryas. Hij ving het veilig op met zijn linkerhand. Daryas keek naar de notities. Hij hield ze tegen het licht van een koplamp van een auto. Alles leek in orde.

Brian Patterson kwam een paar minuten later terug.

De zenuwen van onze hulptroepen waren nu natuurlijk tot het uiterste gespannen.

De deal moest zijn doorgegaan en gedocumenteerd, zodat het geheel juridisch kon worden beoordeeld. Als geld en goederen duidelijk van eigenaar waren veranderd, waren we aan de veilige kant. Pas toen dat gebeurd was, mochten we staken.

Nu moest het beslist worden.

Oké, Mr Rahmani, Brian Patterson wendde zich tot zijn baas. De goederen maken een uitstekende indruk. Natuurlijk kan ik in de korte tijd geen expertise maken, maar alles lijkt in orde.

De man in het witte pak vertrok zijn gezicht.

Ik weet het niet... Ik heb liever dat Reinhardt er zelf bij is. Dat was de afspraak.

We verlagen de prijs..., gaf Daryas toe.

Oh, ja?

Dus, wat is er?

Nou...

"Ey, wat voor aankondiging is