Een Meisje Alleen (Een Ella Dark FBI Thriller – Boek 1)

By Blake Pierce

"EEN MEESTERWERK VAN THRILLER EN MYSTERIE. Blake Pierce heeft op fantastische wijze personages met psychologische diepgang zodanig weten te beschrijven dat we hun gedachten kunnen lezen, hun angsten meebeleven en hun successen meevieren. Dit boek vol verrassende wendingen houdt je tot de allerlaatste pagina wakker."
--Books and Movie Reviews, Roberto Mattos (over Eens Weg)

EEN MEISJE ALLEEN (Een Ella Dark FBI Thriller - Boek 1) is de debuutroman van een langverwachte nieuwe serie van # 1 bestseller en USA Today bestsellerauteur Blake Pierce, wiens bestseller Eens Weg (een gratis download) meer dan 1.000 vijfsterrenrecensies heeft ontvangen.

FBI-agent Ella Dark, 29 jaar oud, krijgt haar grote kans om haar levensdroom te verwezenlijken: lid worden van de eenheid Gedragsmisdaden. Ella heeft een verborgen obsessie: ze bestudeert seriemoordenaars al vanaf de tijd dat ze kon lezen, kapot van de moord op haar eigen zus. Met haar fotografisch geheugen heeft ze een encyclopedische kennis verworven van elke seriemoordenaar, elk slachtoffer en elk geval. Haar briljante geest bezorgt Ella een uitnodiging om zich bij de top aan te sluiten.

Maar wanneer een moordenaar toeslaat in de moerassen van Louisiana, komt Ella er al snel achter dat de werkelijkheid niets heel laat van haar verwachtingen. Geconfonteerd met een echte moord, een echte moordenaar en een echte tikkende klok, beseft Ella dat ze niet op haar kennis kan vertrouwen. Ze moet leren vertrouwen op haar instinct en zichzelf toelaten tot de donkere krochten van het hoofd van een echte moordenaar. Als ze het bij het verkeerde eind heeft, staat haar carrière op het spel.

Evenals het leven van het volgende slachtoffer.

Wordt Ella's talent een aanwinst? Of de bron van haar ondergang?

Een aangrijpende misdaadthriller met een briljante en geteisterde FBI-agent uit de ELLA DARK-serie die meeslepende mysteries boordevol spanning, wendingen, en onthullingen biedt in een razendsnel tempo dat je tot diep in de nacht laat doorlezen.

De boeken nr. 2 en nr. 3 in de serie EEN MEISJE GEVANGEN en EEN MEISJE OPGEJAAGD, zijn ook verkrijgbaar.

• Language: Nederlands
• Publisher: Blake Pierce
• Release date: May 12, 2021
• ISBN: 9781094350813

Blake Pierce

Blake Pierce is author of the #1 bestselling RILEY PAGE mystery series, which include the mystery suspense thrillers ONCE GONE (book #1), ONCE TAKEN (book #2) and ONCE CRAVED (#3). An avid reader and lifelong fan of the mystery and thriller genres, Blake loves to hear from you, so please feel free to visit www.blakepierceauthor.com to learn more and stay in touch.

Book preview

cover.jpg

E E N   M E I S J E

A L L E E N

(Een Ella Dark FBI-Thriller – Boek Eén)

B L A K E   P I E R C E

Blake Pierce

Blake Pierce is de USA Today bestseller-auteur van de RILEY PAGE-mysteriereeks, die uit zeventien boeken bestaat (en daar komen nog meer bij). Blake Pierce is ook de auteur van de MACKENZIE WHITE-mysteriereeks, bestaande uit veertien boeken (en daar komen nog meer bij); van de AVERY BLACK-mysteriereeks, bestaande uit zes boeken; van de KERI LOCKE mysteriereeks, bestaande uit vijf boeken; van de HOE RILEY PAIGE BEGON mysteriereeks, bestaande uit vijf boeken (en daar komen nog meer bij); van de KATE WISE mysteriereeks, bestaande uit zes boeken (en daar komen nog meer bij); van de CHLOE FINE-psychologische suspense-mysterie, bestaande uit zes boeken (en daar komen nog meer bij); van de JESSIE HUNT psychologische suspense thriller-reeks, bestaande uit dertien boeken (en daar komen nog meer bij); van de AU PAIR psychologische suspense thriller-reeks, bestaande uit drie boeken (en daar komen nog meer bij); van de ZOE PRIME mysteriereeks, bestaande uit zes boeken (en daar komen nog meer bij); van de ADELE SHARP mysteriereeks, bestaande uit zeven boeken (en daar komen nog meer bij); en van de nieuwe ELLA DARK mysteriereeks.

Blake is een fervent lezer en al haar hele leven fan van het mysterie- en thriller genre. Blake vind het heerlijk om van jou te horen, ga dus meteen naar www.blakepierceauthor.com om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes.

img1.png

Copyright © 2020 door Blake Pierce. Alle rechten voorbehouden. Behalve zoals toegestaan onder de US Copyright Act van 1976, mag geen enkel deel van deze publicatie gereproduceerd, gedistribueerd of verzonden worden  in welke vorm of op welke manier dan ook, of opgeslagen in een database of zoeksysteem, zonder voorafgaande toestemming van de auteur. Dit e-boek is alleen voor persoonlijk plezier gelicentieerd. Dit e-boek mag niet doorverkocht worden of worden weggegeven aan andere mensen. Als je dit boek met een andere persoon wilt delen, koop dan voor elke ontvanger een extra exemplaar. Als je dit boek leest en het niet hebt gekocht of het niet alleen voor jouw gebruik is gekocht, stuur het dan terug en koop je eigen exemplaar. Bedankt voor het respecteren van het harde werk van deze auteur. Dit is een fictief werk. Namen, personages, bedrijven, organisaties, plaatsen, evenementen en incidenten zijn ofwel het product van de verbeelding van de auteur of worden fictief gebruikt. Elke gelijkenis met werkelijke personen, levend of dood, is geheel toevallig. Kaftafbeelding Copyright Joe Prachatree, gebruikt onder licentie van Shutterstock.com.

BOEKEN VAN BLAKE PIERCE

EEN ELLA DARK FBI THRILLER

EEN MEISJE ALLEEN (boek 1)

EEN ADELE SHARP MYSTERIE

DOODGEBLOED (boek 1)

SPANNENDE, PSYCHOLOGISCHE THRILLERS MET JESSIE HUNT

DE PERFECTE ECHTGENOTE (boek 1)

DE PERFECTE WIJK (boek 2)

HET PERFECTE HUIS (boek 3)

DE AU PAIR

BIJNA WEG (boek 1)

BIJNA VERLOREN (boek 2)

BIJNA DOOD (boek 3)

ZOE PRIME MYSTERIEREEKS

DOODSGEZICHT (boek 1)

MOORDGEZICHT (boek 2)

ANGSTGEZICHT (boek 3)

SPANNENDE, PSYCHOLOGISCHE THRILLERS MET JESSIE HUNT

DE PERFECTE ECHTGENOTE (boek 1)

DE PERFECTE WIJK (boek 2)

RILEY PAIGE MYSTERIE-SERIE

EENS WEG (boek 1)

EENS GEPAKT (boek 2)

EENS BEGEERD (boek 3)

EENS GELOKT (boek 4)

EENS GEJAAGD (boek 5)

EENS WEGGEKWIJND (boek 6)

EENS VERLATEN (boek 7)

HOE RILEY PAIGE BEGON SERIE

IN DE GATEN (boek 1)

AVERY BLACK MYSTERIE-SERIE

MOORD MET EEN HOGER DOEL (boek 1)

OP DE VLUCHT VOOR HOGERE KRACHTEN (boek 2)

SCHUILEN VOOR HOGE VLAMMEN (boek 3)

REDEN OM BANG TE ZIJN (boek 4)

REDEN OM TE REDDEN (boek 5)

MACKENZIE WITTE MYSTERIE-SERIE

VOORDAT HIJ DOODT (boek 1)

VOORDAT ZE ZIET (boek 2)

KATE WISE MYSTERIE SERIE

WIST ZE MAAR (boek 1)

INHOUDSOPGAVE

PROLOOG

HOOFDSTUK EEN

HOOFDSTUK TWEE

HOOFDSTUK DRIE

HOOFDSTUK VIER

HOOFDSTUK VIJF

HOOFDSTUK ZES

HOOFDSTUK ZEVEN

HOOFDSTUK ACHT

HOOFDSTUK NEGEN

HOOFDSTUK TIEN

HOOFDSTUK ELF

HOOFDSTUK TWAALF

HOOFDSTUK DERTIEN

HOOFDSTUK VEERTIEN

HOOFDSTUK VIJFTIEN

HOOFDSTUK ZESTIEN

HOOFDSTUK ZEVENTIEN

HOOFDSTUK ACHTTIEN

HOOFDSTUK NEGENTIEN

HOOFDSTUK TWINTIG

HOOFDSTUK EENENTWINTIG

HOOFDSTUK TWEEËNTWINTIG

HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG

HOOFDSTUK VIERENTWINTIG

HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG

HOOFDSTUK ZESENTWINTIG

HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

HOOFDSTUK ACHTENTWINTIG

EPILOOG

PROLOOG

Met haar voeten op de toonbank boog Christine haar hoofd achterover en tuurde naar de wandklok boven haar.

17:32 uur.

Ze draaide met haar stoel en haalde toen haar telefoon tevoorschijn om te zien of de tijd wel echt klopte.

Ugh, dacht ze, ik weet zeker dat die klok al een uur niet bewogen heeft.

Het was een dag om te vergeten geweest, in een stad om te vergeten. Christine Hartwell wist al lang dat er bij het binnensluipen van de middelbare leeftijd weinig bijzonders te beleven viel op vrijdagavond, maar ze had nooit durven dromen dat het zover zou komen: haar winkel willens en wetens open houden tot in de avond voor het geval dat iemand toevallig de behoefte kreeg om doe-het-zelfartikelen aan te schaffen.

Ze hees zichzelf overeind en slenterde naar de buitenste schappen. Aan de andere kant van de gebrandschilderde ramen van de winkel zag Christine een karmozijnrode zon onder een groepje bomen aan de andere kant van de bayou neerdalen. Het laatste daglicht verdween geleidelijk en wierp een diepgrijze tint over het kleine dorp.

Christine's kleine stadje in Louisiana had niet veel te bieden, maar het stelde haar in staat een rustig leven te leiden temidden van prachtige landschappen. Soms, als er niemand in haar winkel was, hoorde ze het zachte druppelen van de bayou buiten haar raam; ritmisch en geruststellend in zijn sereniteit.

Het was leven, en dat was al wat ze wilde.

Ze begon een paar ijzerzagen in de etalage te herschikken en wierp toen weer een blik op de tijd. Er was geen ziel te bekennen, en dat was de afgelopen twee uur niet anders geweest. Tijd om te sluiten, dacht ze. Ik heb nog een leven te leiden.

Ze liep naar de achterkant van de winkel naar de schakelaar die de luiken aan de buitenkant sloot. Daarna zou ze door de nooduitgang achter haar het pand verlaten. Ze drukte de schakelaar naar beneden en telde toen tot tien. Ze hoorde het mechanische gezoem achter de muur van de winkelruimte en begon na te denken over wat de rest van haar avond zou brengen.

Televisie? Uit eten? Wijntje? Op het internet zoeken naar vakanties die ik me niet kan veroorloven?

Maar toen Christine tot zes had geteld, werd ze uit haar verveelde dagdroom geschud.

Boem.

Een ontstellende dreun aan de andere kant van de muur.

Oh shit.

Was er iets op de winkelvloer gevallen? Hadden de luiken per ongeluk iets verpletterd?

Ze rende terug naar de toonbank en speurde de ruimte door. Er was niets anders dan anders. Aarzelend draaide ze zich weer om en ving iets op vanuit haar ooghoek.

Ze zag het silhouet van iemand die buiten naast de winkeldeur stond. De halfgesloten luiken bedekten het gezicht van de vreemdeling, maar het was zonder twijfel een man. Zwarte spijkerbroek, versleten schoenen, de onderste helft van een wollen jas.

Hallo? riep ze. Wie is daar?

Geen antwoord. Het silhouet bewoog zich nog geen centimeter. Typisch, dacht ze. Iemand wil iets kopen, net op het moment dat ik ga sluiten.

Christine zuchtte en slenterde met zware stappen terug naar de winkelruimte. Ze deed de luiken weer open en terwijl deze op hun plaats vielen, hoorde ze de man van het silhouet de deur openen. Ze tuurde om de deur van de winkel.

Er was niets opmerkelijks aan de man, behalve dan dat hij zo verschrikkelijk normaal was. De meeste mannen in de bayou pronkten met die onmiskenbare uitstraling van het buitenleven; ruwe handen van een leven lang met de handen werken, of de diepgewortelde geur van mest in hun kleding. Maar deze man had zichzelf kunnen voorstellen als barman van de stamkroeg of als bankier met een topsalaris en Christine zou hem hoe dan ook hebben geloofd.

Ze kon zijn leeftijd niet inschatten, misschien een jonge veertiger of vroege dertiger die chaotische jeugd had gehad. Onder andere omstandigheden had Christine hem misschien zelfs aantrekkelijk gevonden, maar het feit dat hij abrupt een einde aan haar plannen had gemaakt deed al zijn aantrekkingskracht teniet.

Hij liep zorgeloos en zonder aarzelen tussen de schappen door, voordat hij zich fixeerde op de ijzerzagen die Christine eerder die dag zo zorgvuldig had uitgestald.

Kan ik u ergens mee helpen? vroeg ze van achter de toonbank. Ik zou net gaan sluiten. U bent net op tijd.

Er kwam geen antwoord. Hij liet niet eens blijken dat hij haar had gehoord.

Onbeschoft, dacht ze.

Eindelijk, na wat leek op een eeuwigheid stilte, sprak hij.

Antivries, zei hij. Zijn stem was zacht maar met een ruw randje, als een voormalige roker wiens stembanden aan het herstellen waren.

Geen probleem. Ik heb het hier.

Christine haalde een zwarte container tevoorschijn en plaatste hem op de toonbank. De man kwam dichterbij en richtte zijn blik op het artikel tussen hen. Hij haalde een briefje van twintig dollar tevoorschijn en schoof het naar Christine toe.

Heavy-duty, fifty-fifty, zei Christine. Is die goed?

Twee handen grepen plotseling de container. Met een schok deed Christine een stap achteruit. Haar hart begon te bonzen en plotseling kwam er een onverklaarbaar gevoel van angst in haar maag op. Buiten veranderde de zonsondergang in volledige schemering. In geen van de andere winkels om haar heen brandde er licht. Een spookachtige mist danste voor het raam en bracht een verontrustend besef met zich mee van hoe alleen ze was.

Anders nog iets? vroeg ze.

Maar wederom gaf de man geen sjoege. Hij vertrok zoals hij kwam, zonder zijn wisselgeld van vijf cent te innen, en liet Christine's hand uitgestrekt als die van een paspop achter.

De man verliet de winkel, keek in beide richtingen, en ging toen op in de duisternis.

Christine hield haar ogen strak op hem gericht terwijl hij verdween. Voordat ook zijn silhouet volledig was verdwenen draaide hij zich om, met het hoofd licht voorover, en wierp nog een laatste blik op Christine's Hardware 101.

Ze schudde met haar schouders om een gevoel van verdoving los te weken. Ze herpakte zich en rende terug naar de winkelruimte, waar ze de luiken sloot. Ze telde weer tot tien, maar hield haar vinger op de schakelaar totdat ze er zeker van was dat ze ingesloten was.

Zonder natuurlijk licht straalde de winkel een zonverbrande oranje gloed uit van de bovenlichten. Christine haalde de kassa eruit en stopte deze in de kluis. Net toen ze het laatste cijfer van de combinatie van zes cijfers toetste om het te vergrendelen, hoorde ze een vreemd geschuifel.

Een ijskoude schicht schoot over haar rug. Ze bestudeerde de vloer en bad dat ze een nieuwsgierige muis, een rat, een krekel zou zien.

Niets.

Toen weer hetzelfde geluid. Alsof er iets over haar houten vloer krabde. Grove schoenen misschien, of een gevallen schroef die tussen voeten heen en weer rolde.

Boem.

Een zweetdruppel verscheen op haar voorhoofd. Haar gezicht begon te branden. Ze bleef op haar plaats staan, roerloos. Het geluid kwam uit de winkel.

Ik had iets omver gegooid toen ik daarbinnen was, stelde ze zichzelf gerust.

Maar toen hoorde ze een klinkend geluid, de herkenbare toon van metaal dat tegen metaal slaat.

Ze sprong over de toonbank en pakte het dichtstbijzijnde artikel dat als wapen zou kunnen dienen. Ze kwam uit bij een beitel en greep hem vast met een kracht waarvan ze niet had geweten dat ze die bezat.

Langzaam stapte ze opzij de achterkamer in. Er was nauwelijks verlichting, maar alles leek op zijn plaats. Verderop, in haar keukenruimte, pufte de boiler het water door het verwarmingssysteem van de winkel.

Was het de boiler maar? dacht ze.

Een kleine golf van opluchting overspoelde haar, maar toen viel Christine's blik op iets dat naast de nooduitgang lag.

Een pak antivries. Heavy-duty, fifty-fifty.

Ze kon wat ze voor zich zag nauwelijks bevatten. Ze kon de wil niet vinden om te gillen, te huilen of te vluchten; ze stond gewoon op haar plaats, zonder woorden.

Dezelfde kleding, hetzelfde onopvallende uiterlijk. Maar ditmaal was er iets anders. Hij had een geweer, met de loop recht op haar gericht.

Doodsangst overspoelde haar van top tot teen. Ze gooide de beitel naar de indringer, maar het voorwerp was nog niet uit haar hand of een oorverdovend schot deed haar languit op de grond vallen. Ze voelde haar ribben breken. Haar gezichtsvermogen was verdwenen, maar plotseling voelde ze hout tegen haar gezicht.

Ze worstelde naar adem, deed eindelijk haar ogen open en stortte in elkaar tegen de toonbank van haar winkel.

Christine kroop en glipte weg, elke beweging een wereld van pijn, haar handen rood kleurend van het bloed.

Een voet drukte op haar pols en kneep hem bijna kapot.

Ze keek op en maakte eindelijk oogcontact met de vreemde man die ze vijf minuten eerder voor het eerst had gezien. Haar blik dwaalde af naar het wapen dat in zijn handen geklemd zat. Hij had niet langer een geweer vast. De plaats van het geweer was ingenomen door een hakbijl, hoog boven het hoofd van de man gehesen, met een spits toelopend blad dat zilver glinsterde.

Christine hief haar hoofd op en gilde. Haar kreten weerkaatsten tegen het metalen gereedschap op de plank naast hen. De tranen stroomden over haar wangen terwijl de bijl omlaag viel.

En toen werd haar wereld zwart.

HOOFDSTUK EEN

Ella Dark hief het Glock Gen 5-pistool op, paste haar zicht aan, en drukte in tot ze maximale weerstand voelde. Haar hand trilde van de terugslag, en toen ledigde ze de cilinder in minder dan twee seconden, waarbij ze het hoofd van de schietpop bijna van de nek schoot.

De FBI-kantoren in Washington D.C. waren op ieder tijdstip van de dag het bekijken waard, maar bij het vallen van de avond kregen ze iets onwerkelijks. Zelfs de schietbaan van de FBI, die ze als belangrijk voordeel van haar baan beschouwde, was deze vrijdagavond ongewoon verlaten. Ze zette haar veiligheidsbril af en bestudeerde de rest van de nissen. Ze ontwaarde slechts één eenzame schutter aan de andere kant van de schietbaan.

Het was half november. Zeven uur 's avonds kwam en ging, en daarmee was Ella al veertien achtereenvolgende uren op het hoofdkwartier. Al twee weken lang verzamelde ze gegevens over vermiste mensen in het driestatengebied van Chicago. Soms zag ze een link, een patroon, iets dat een vermist kind in Wisconsin mogelijk in verband zou kunnen brengen met een onopgeloste moord in Michigan. Haar taak was echter alleen om de feiten te rapporteren, niet om in de fijnere details te gaan graven.

En dat, vond ze, was nog wel het ergste van al.

Haar taak was statistisch, analytisch, maar het onderwerp eiste zijn tol. Elke dag bracht nieuwe tragedies en gruwelen met zich mee, waarvan Ella de details volledig toch zich moest nemen. Nachtelijke schietsessies boden een constructieve manier om de last van haar af te gooien.

Ella gaf haar pistool en veiligheidsuitrusting terug aan de oudere man achter het bureau en knikte een bedankje terwijl ze wegliep. Ze zette haar bril met dikke rand weer op en maakte haar paardenstaart los, zodat haar pikzwarte haar over haar schouders viel. De geur van kruitdamp bleef aan de uiteinden kleven.

Ze zocht haar weg terug over het oefenterrein van de FBI onder een zwartgeblakerde lucht die dreigde ieder moment in regen los te barsten. Een groep jonge agents rende langs haar heen in een ordelijke rij. Enkelen van hen probeerden haar aandacht te trekken, maar Ella hield haar hoofd gebogen en vervolgde haar weg.

Net toen ze de ingang van het hoofdgebouw van de FBI bereikte, voelde ze iets trillen in haar jaszak. Ze haalde haar aftandse Samsung tevoorschijn, vier jaar oud, oud naar moderne maatstaven. Een nieuw berichtje.

Jenna: Feestje bij ons thuis vanavond. Kom snel naar huis!

Ella slaakte een diepe zucht. Alleen al de gedachte aan dergelijk vertier putte haar uit. Ze brainstormde snel een excuus om laat thuis te zijn, maar voordat ze het op het scherm kon weergeven, hoorde ze achter haar een stem.

Pardon, Ella? vroeg de stem. Jij bent Ella, nietwaar?

Net accent, maar met duidelijke autoriteit.

Ze draaide zich om en zag een heer van middelbare leeftijd die zich haastte om haar bij te houden. Ze had zijn gezicht ergens eerder gezien. Niet in levenden lijve, maar misschien via e-mail? Of een van de bulletins die over het hoofdkantoor verspreid lagen?

Dat ben ik, zei ze, met haar hand nog steeds aan de zilveren deurklink die naar de lobby van het gebouw leidde.

Ik hoop dat ik je niet aan het schrikken heb gemaakt, zei hij. Wat kan jij trouwens goed schieten. Ik zag je daar op de schietbaan.

Niet weer een man die me schietadvies wilde geven, dacht ze.

Bedankt.

Sorry, ik moet mezelf even voorstellen. Ik ben William. Ik werk op de Gedragsafdeling.

Oh, zei Ella, leuk u te ontmoeten. Ik werk bij Inlichtingen.

Ella was enigszins verbaasd. De afdeling Gedragsonderzoek en Instructie was de bijna legendarische tak van de FBI die zich bezighield met alle vormen van zeer gewelddadige misdaad; seriemoordenaars, massamoordenaars, sekteleiders, schoolschutters, binnenlandse terroristen. Het huisvestte de psychologische profilers en speciale agents die onmisbaar waren voor iedere misdaadserie. Ze had in de loop der jaren sporadisch samengewerkt met een handvol agents van de afdeling en een paar van hen ook buiten het werk gesproken, maar hun deuren bleven altijd gesloten voor iedereen buiten hun kring.

Ik weet het, zei William. Je afdeling heeft de afgelopen maanden veel voor ons gedaan. Zonder jullie hulp in het driestatenproject voor vermiste personen zouden we niet de helft van onze vooruitgang hebben geboekt. Ik wilde mijn dank uitspreken aan de mensen die het vuile werk doen, vooral degenen die echt toegewijd zijn. Ik krijg niet de kans om mijn gezicht veel te laten zien.

Een golf van dankbaarheid overviel haar. Ella had het gevoel dat ze op de een of andere manier een gebaar terug moest doen, maar kon niets bedenken om te zeggen. Dank u, sir. Dat waardeer ik echt.

Je hebt ook uitstekend werk verricht in de zaak van de Wurger van Greenville, vervolgde William. Ik weet dat de VCU met de eer ging strijken, maar denk niet dat we niet op de hoogte zijn van je inbreng.

Ella was geen opschepper, maar ze verwelkomde de erkenning. Ik lever alleen maar mijn deel van de bijdrage, sir. Als ik op wat voor manier ook ergens bij kan helpen, dan doe ik dat ook.

Mooi, zei William. Nou, ik laat je naar huis gaan. Je hebt vast een echtgenoot die op je zit te wachten.

Ella schudde haar hoofd. Geen echtgenoot, sir. Niet echt mijn ding.

Een gedempte beltoon onderbrak hun gesprek. William stak zijn hand in zijn zak en haalde zijn telefoon tevoorschijn. Hij nam op, verontschuldigde zich en keerde toen Ella de rug toe. Ze kon zijn woorden niet verstaan, maar ze merkte een aanzienlijke verandering in zijn houding. Hij trok zijn schouders naar achteren en begon met de hiel van zijn voet tegen de granieten treden te tikken. Binnen tien seconden had William het gesprek beëindigd.

Sorry daarvoor. Er is iets gebeurd, zei hij. Hoor eens, ik zou graag wat meer met je willen praten als je een keer tijd hebt. Misschien maandag? Iemand met jouw gedrevenheid kan voor ons goed van pas komen.

Een zware wind waaide tussen hen in en bracht een kleine regensproei met zich mee. Natuurlijk, sir, zei Ella, die niet wilde doorvragen. Stuurt u me gerust een e-mail of belt u mijn extensie.

Perfect. Sorry dat ik je heb opgehouden, zei William. Fijne avond. Hij haalde zijn telefoon weer tevoorschijn en hield hem tegen zijn oor. Hij liep naar binnen, de marmeren trap op naar de tweede verdieping van het FBI-hoofdkwartier.

Ella trok haar rugzak weer recht en liep door de lobby, waar ze een glimp opving van een foto van de man die zojuist was weggelopen. Op het bord waarop de namen van alle hoofddirecteuren van de FBI stonden, zag ze een plaquette met de naam William Edis. Daaronder "directeur - Afdeling Gedragsonderzoek en -instructie."

Buiten haar eigen afdeling had ze nog nooit persoonlijk met een directeur gesproken, en zeker niet met iemand die haar naam kende. De FBI had meer dan 35.000 mensen in dienst in de Verenigde Staten, van wie een groot deel in D.C. was gevestigd. Haar eigen team liep tot in de honderden, en tenzij het een speciale gelegenheid was, kreeg ze zelden de kans om met mensen buiten haar Inlichtingenbubbel te praten.

De lucht werd nu pikkedonker. Nog even en dan was het nacht. Ella begaf zich naar haar Ford Focus die in de grote parkeergarage stond en dacht intussen na over wat de rest van de avond zou brengen. Ze gooide haar tas op de achterbank en zag een stapel versleten studieboeken achter de passagiersstoel. Analyse Strafrecht en Onderzoek, De Kunst van het Profileren, Hedendaagse Seriemoordenaars & Hun Methoden.

Ella startte de auto en ging op weg, in de realisatie dat ze vanavond vroeg of laat het hol van de leeuw zou moeten trotseren. Het was een wekelijkse gebeurtenis, door haar al te gretige huisgenoot gedwongen te worden om iets te doen dat ze niet wilde, maar ditmaal maakte ze zich niet al te veel zorgen, want er gloorde licht aan het einde van de tunnel.

Iemand met jouw gedrevenheid kan ons goed van pas komen, had hij gezegd.

***

Onder andere omstandigheden zou het een moeizame reis zijn geweest, maar de dag en het uur maakten de meestal irritante rit tussen D.C. en Annadale draaglijk.

Maar toen Ella halverwege haar huis was, besloot ze dat ze er nog niet klaar voor was om de avond over ditjes en datjes te zitten kletsen met mensen die ze nauwelijks kende. Ze maakte een scherpe bocht naar links en reed de verlaten parkeerplaats van de Milestone-bar op.

Als er één ding was dat Ella had geleerd van een loopbaan in de wetshandhaving, dan was het wel dat elke tak zijn geheime hotspots had. Een bar die gratis whiskey-shots aan politieagenten gaf, of een restaurant dat de rekening halveerde voor iedereen met een politiepenning. De Milestone was het equivalent voor de FBI. Veel agents en administratief personeel wipten er op weg naar huis binnen voor een snelle borrel om de scherpe kantjes eraf te halen.

Er