Een Meisje Gepakt (Een Ella Dark FBI Thriller – Boek 2)

By Blake Pierce

"EEN MEESTERWERK VAN THRILLER EN MYSTERIE. Blake Pierce heeft op fantastische wijze personages met psychologische diepgang zodanig weten te beschrijven dat we hun gedachten kunnen lezen, hun angsten meebeleven en hun successen meevieren. Dit boek vol verrassende wendingen houdt je tot de allerlaatste pagina wakker."
--Books and Movie Reviews, Roberto Mattos (over Eens Weg)

EEN MEISJE GEPAKT (Een Ella Dark FBI Suspense Thriller) is boek # 2 in een langverwachte nieuwe serie van # 1 bestseller en USA Today bestsellerauteur Blake Pierce, wiens bestseller Eens Weg (een gratis download) meer dan 1.000 vijfsterrenrecensies heeft ontvangen.

FBI-agent Ella Dark, 29 jaar oud, krijgt haar grote kans om haar levensdroom te verwezenlijken: lid worden van de eenheid Gedragsmisdaden. Ella heeft een verborgen obsessie: ze bestudeert seriemoordenaars al vanaf de tijd dat ze kon lezen, kapot van de moord op haar eigen zus. Met haar fotografisch geheugen heeft ze een encyclopedische kennis verworven van elke seriemoordenaar, elk slachtoffer en elk geval. Haar briljante geest bezorgt Ella een uitnodiging om zich bij de top aan te sluiten.

Slachtoffers worden vermoord aangetroffen aan de Westkust, hun lichamen hoog in de takken van Redwood-bomen opgehangen. Aangenomen wordt dat dit het werk is van een seriemoordenaar genaamd "De Kunstenaarsmoordenaar". Ella denkt dat ze hem bijna te pakken heeft, dat ze zeker over soortgelijke moorden heeft gelezen - maar ditmaal zal haar kennis haar niet baten.

Kan ze een moordenaar vangen zonder gebruikmaking van haar talent?

Of schiet het haar te laat weer binnen?

Een aangrijpende misdaadthriller met een briljante en geteisterde FBI-agent uit de ELLA DARK-serie die meeslepende mysteries boordevol spanning, wendingen, en onthullingen biedt in een razendsnel tempo dat je tot diep in de nacht laat doorlezen.

Boek # 3 in de serie - EEN MEISJE OPGEJAAGD- is nu ook beschikbaar.

• Language: Nederlands
• Publisher: Blake Pierce
• Release date: Nov 5, 2021
• ISBN: 9781094354521

Blake Pierce

Blake Pierce is author of the #1 bestselling RILEY PAGE mystery series, which include the mystery suspense thrillers ONCE GONE (book #1), ONCE TAKEN (book #2) and ONCE CRAVED (#3). An avid reader and lifelong fan of the mystery and thriller genres, Blake loves to hear from you, so please feel free to visit www.blakepierceauthor.com to learn more and stay in touch.

Book preview

cover.jpg

E E N   M E I S J E

G E P A K T

(Een Ella Dark FBI-Thriller – Boek Twee)

B L A K E   P I E R C E

Blake Pierce

Blake Pierce is de USA Today bestseller-auteur van de RILEY PAGE-mysteriereeks, die uit zeventien boeken bestaat (en daar komen nog meer bij). Blake Pierce is ook de auteur van de MACKENZIE WHITE-mysteriereeks, bestaande uit veertien boeken (en daar komen nog meer bij); van de AVERY BLACK-mysteriereeks, bestaande uit zes boeken; van de KERI LOCKE mysteriereeks, bestaande uit vijf boeken; van de HOE RILEY PAIGE BEGON mysteriereeks, bestaande uit vijf boeken (en daar komen nog meer bij); van de KATE WISE mysteriereeks, bestaande uit zes boeken (en daar komen nog meer bij); van de CHLOE FINE-psychologische suspense-mysterie, bestaande uit zes boeken (en daar komen nog meer bij); van de JESSIE HUNT psychologische suspense thriller-reeks, bestaande uit dertien boeken (en daar komen nog meer bij); van de AU PAIR psychologische suspense thriller-reeks, bestaande uit drie boeken (en daar komen nog meer bij); van de ZOE PRIME mysteriereeks, bestaande uit zes boeken (en daar komen nog meer bij); van de ADELE SHARP mysteriereeks, bestaande uit zeven boeken (en daar komen nog meer bij); en van de nieuwe ELLA DARK mysteriereeks.

Blake is een fervent lezer en al haar hele leven fan van het mysterie- en thriller genre. Blake vind het heerlijk om van jou te horen, ga dus meteen naar www.blakepierceauthor.com om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes.

img1.png

Copyright © 2021 door Blake Pierce. Alle rechten voorbehouden. Behalve zoals toegestaan onder de US Copyright Act van 1976, mag geen enkel deel van deze publicatie gereproduceerd, gedistribueerd of verzonden worden  in welke vorm of op welke manier dan ook, of opgeslagen in een database of zoeksysteem, zonder voorafgaande toestemming van de auteur. Dit e-boek is alleen voor persoonlijk plezier gelicentieerd. Dit e-boek mag niet doorverkocht worden of worden weggegeven aan andere mensen. Als je dit boek met een andere persoon wilt delen, koop dan voor elke ontvanger een extra exemplaar. Als je dit boek leest en het niet hebt gekocht of het niet alleen voor jouw gebruik is gekocht, stuur het dan terug en koop je eigen exemplaar. Bedankt voor het respecteren van het harde werk van deze auteur. Dit is een fictief werk. Namen, personages, bedrijven, organisaties, plaatsen, evenementen en incidenten zijn ofwel het product van de verbeelding van de auteur of worden fictief gebruikt. Elke gelijkenis met werkelijke personen, levend of dood, is geheel toevallig. Kaftafbeelding Copyright spacedrone808, gebruikt onder licentie van Shutterstock.com.

BOEKEN VAN BLAKE PIERCE

EEN ELLA DARK FBI THRILLER

EEN MEISJE ALLEEN (boek 1)

EEN MEISJE GEPAKT (boek 2)

EEN ADELE SHARP MYSTERIE

DOODGEBLOED (boek 1)

VOGELVRIJ (boek 2)

SPANNENDE, PSYCHOLOGISCHE THRILLERS MET JESSIE HUNT

DE PERFECTE ECHTGENOTE (boek 1)

DE PERFECTE WIJK (boek 2)

HET PERFECTE HUIS (boek 3)

DE AU PAIR

BIJNA WEG (boek 1)

BIJNA VERLOREN (boek 2)

BIJNA DOOD (boek 3)

ZOE PRIME MYSTERIEREEKS

DOODSGEZICHT (boek 1)

MOORDGEZICHT (boek 2)

ANGSTGEZICHT (boek 3)

SPANNENDE, PSYCHOLOGISCHE THRILLERS MET JESSIE HUNT

DE PERFECTE ECHTGENOTE (boek 1)

DE PERFECTE WIJK (boek 2)

RILEY PAIGE MYSTERIE-SERIE

EENS WEG (boek 1)

EENS GEPAKT (boek 2)

EENS BEGEERD (boek 3)

EENS GELOKT (boek 4)

EENS GEJAAGD (boek 5)

EENS WEGGEKWIJND (boek 6)

EENS VERLATEN (boek 7)

HOE RILEY PAIGE BEGON SERIE

IN DE GATEN (boek 1)

AVERY BLACK MYSTERIE-SERIE

MOORD MET EEN HOGER DOEL (boek 1)

OP DE VLUCHT VOOR HOGERE KRACHTEN (boek 2)

SCHUILEN VOOR HOGE VLAMMEN (boek 3)

REDEN OM BANG TE ZIJN (boek 4)

REDEN OM TE REDDEN (boek 5)

MACKENZIE WITTE MYSTERIE-SERIE

VOORDAT HIJ DOODT (boek 1)

VOORDAT ZE ZIET (boek 2)

KATE WISE MYSTERIE SERIE

WIST ZE MAAR (boek 1)

INHOUD

PROLOOG

HOOFDSTUK EEN

HOOFDSTUK TWEE

HOOFDSTUK DRIE

HOOFDSTUK VIER

HOOFDSTUK VIJF

HOOFDSTUK ZES

HOOFDSTUK ZEVEN

HOOFDSTUK ACHT

HOOFDSTUK NEGEN

HOOFDSTUK TIEN

HOOFDSTUK ELF

HOOFDSTUK TWAALF

HOOFDSTUK DERTIEN

HOOFDSTUK VEERTIEN

HOOFDSTUK VIJFTIEN

HOOFDSTUK ZESTIEN

HOOFDSTUK ZEVENTIEN

HOOFDSTUK ACHTTIEN

HOOFDSTUK NEGENTIEN

HOOFDSTUK TWINTIG

HOOFDSTUK EENENTWINTIG

HOOFDSTUK TWEEËNTWINTIG

HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG

HOOFDSTUK VIERENTWINTIG

HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG

HOOFDSTUK ZESENTWINTIG

HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

HOOFDSTUK ACHTENTWINTIG

HOOFDSTUK NEGENENTWINTIG

HOOFDSTUK DERTIG

HOOFDSTUK EENENDERTIG

HOOFDSTUK TWEEËNDERTIG

HOOFDSTUK DRIEËNDERTIG

HOOFDSTUK VIERENDERTIG

HOOFDSTUK VIJFENDERTIG

HOOFDSTUK ZESENDERTIG

HOOFDSTUK ZEVENENDERTIG

EPILOOG

PROLOOG

Niets dan open velden, en zo zag ze het graag.

Het was 7 uur 's ochtends, de winterdag brak bijna al aan. Tikkend met haar hardloopschoenen betrad Claire het park. In geen enkele richting was er iemand te zien. Alleen rijen bomen aan weerszijden van haar, en daarachter een stuk groen dat zich tot buiten haar gezichtsveld uitstrekte. Er ging niets boven sporten in de ochtend, ondanks het koude weer. Ze kon zich niet voorstellen dat er mensen waren die simpelweg aan hun dag begonnen zonder eerst hun gewrichten te strekken, hun bloedsomloop op gang te brengen en hun endorfinen te stimuleren. Dan kon je toch niet genieten van het leven, dacht ze. Lethargie was de stille moordenaar, en ze zou ervoor zorgen dat het haar nooit bekroop, zoals dat met zovelen gebeurde.

Green Valley Park was zo uitgestrekt dat je twee uur lang kon rennen zonder hetzelfde gebied twee keer te zien. Als ze hier kwam volgde Claire meestal dezelfde route, maar vandaag besloot ze voor een beetje afwisseling de zaken om te gooien.

Het is vrijdag, dacht ze. Dat gaan we vieren.

Ze rende het pad op en nam een scherpe bocht naar rechts, voorbij een kinderspeelplaats. Zoals altijd hield ze haar blik recht vooruit gericht. Ze kon niet kijken naar iets dat met kinderen te maken had, niet sinds de operatie. Het bracht te veel vreemde emoties naar boven die ze maar moeilijk kon beheersen. Het werd nog erger als ze een afgedankte kinderwagen zag, of een kinderschoentje op de weg. Het waren beelden die haar met beklemming vervulden, en pijn. Een verlangen naar iets dat ze wilde, maar niet kon hebben.

Claire vermoedde dat deze nieuwe fitnesskick misschien het gevolg was van haar ontdekking dat kinderen niet voor haar waren weggelegd. In de drie maanden na haar ontdekking was ze aan het idee gaan wennen. Ze had de realiteit ervan aanvaard, en dat geen goed-geplande vrijpartijen of medische wonders er iets aan konden veranderen. Zo zat het leven in elkaar. Er zaten grenzen aan wat je kon beheersen.

Maar wanneer de energie eenmaal op gang kwam en ze die stroomstoot voelde, verdwenen alle gedachten aan werk en stress en omstandigheden. Dan was het haar en de wilde natuur, en niemand kon haar dat ontnemen.

Boven de nabijgelegen eendenvijver hing een mistgordijn. Het koude weer had alle dieren elders verbannen. Het was half februari en de winter was in volle gang, maar achter de sluier hing een vleugje lente. Een zonnestraaltje liet zich even zien, een narcis ontkiemde. Even kwam de gedachte in haar op dat de pijn van haar recente ellende wellicht verzacht werd wanneer het eerder licht werd en de temperatuur omhoog ging. Ze duwde de gedachte echter weg om zich op het nu te concentreren. Leef in het nu, niet in wat zou kunnen zijn, hield ze zichzelf voor.

Dit waren bekende paden. Het week wat af van haar gebruikelijke route, maar haar roze Nike hardloopschoenen hadden in de afgelopen weken deze paden ook niet geheel onberoerd gelaten. Ze kwam bij een kruispunt waar ze drie verschillende richtingen op kon, en ging voor het eerst rechtdoor in plaats van ervoor te kiezen naar links of rechts af te buigen. Het beton maakte plaats voor een lange strook modderig gras, die naar beneden en om een bruggetje leidde. Onder haar stroomde met verrassende snelheid een rivier. Ze stopte even om het kristalheldere water te bewonderen en liep toen door tot ze weer de vlakke grond bereikte.

Claire had dit deel van Green Valley nooit eerder gezien. Ze draaide zich om om zichzelf eraan te herinneren waar ze vandaan kwam, maar kon niet veel zien omdat zonsopgang pas over zo'n dertig minuten was. Er was deze ochtend wat licht aanwezig, maar de duisternis had de overhand. Ze had nog twee uur voor ze aan het werk moest, dus er was tijd om te genieten van wat avontuur. Bovendien hoopte ze dat er hier een uitgang zou zijn naar de weg. Green Valley had zoveel in- en uitgangen dat ze betwijfelde of zelfs de boswachters ze allemaal kenden.

Het werd hier donkerder. De ijzerhoutbomen reikten hoger de lucht in, de struiken waren dichter begroeid. Toen ze van het pad af een stukje gras oprende, bekroop haar een lichte claustrofobie. Het gras had minder weerslag tegen haar voeten, dus ze was blij met de rust, maar ze besloot dat als ze in dit gedeelte geen uitgang kon vinden, ze een terugreis naar bekend terrein zou maken.

Iets deed haar stoppen. Daar, tussen een groepje bomen. Ze stopte, luisterde even naar haar eigen ademhaling en nam een slok uit haar fles. Ze overzag haar omgeving en ontdekte wat buiten-fitnessappartatuur, zo verroest dat het op instorten stond. Het onbekende terrein bracht een plotselinge vecht- of vluchtreactie bij haar teweeg. Iets zei haar dat ze daar weg moest.

Het was pure intuïtie, dezelfde die haar had ingegeven wat de artsen haar zouden vertellen voor ze de woorden hadden uitgesproken. Dezelfde die haar ingaf dat haar man ondanks haar beperkingen nog steeds van haar hield.

De bomen ritselden. Niet van de wind die hun toppen schudde, maar lager, dichtbij de grond. Vlak naast haar.

Toen kwam er beweging. Een schaduw gleed naast haar, ritselend door bladeren en stampend door de planten aan hun voeten. Ze zag een menselijke omtrek, een gezicht verborgen onder een grijze capuchon maar zonder zichtbare sportkleding. Wie het ook was, ze waren hier niet om dezelfde reden als anderen in een openbaar park om 7 uur 's ochtends.

De gedaante rende haar voorbij, het gezicht naar de grond gericht. Claire zag de gedaante verdwijnen over de route die ze had genomen, draaide zich toen snel om en vervolgde haar weg. Iets maakte haar hier ongemakkelijk. Misschien waren het de onbekende paden, of hoe dit deel van de vallei op een of andere manier lager gelegen aanvoelde, meer onopgemerkt. Ze vertrouwde altijd op haar gevoel, dus begon ze rond te speuren naar een uitgang.

Maar Claire ving iets op in haar ooghoek. Tussen de groene en bruine schimmen daarboven zag ze iets onnatuurlijks. Ze bleef stokstijf staan, wreef het zweet uit haar ogen en vergewiste zich ervan dat ze niet aan het hallucineren was.

Ze kwam dichterbij en overtuigde zichzelf ervan dat wat ze voor haar zag een product van haar verbeelding was. Een paar bladeren, een paar gebroken takken, een verstoord vogelnest - in combinatie leken ze alleen maar op een uitgestrekte menselijke gestalte.

Nee. Ze zag de armen, de benen, de schoenen, de kleren. Ze zag het gezicht, de wijd opengesperde ogen en de opengevallen mond.

Claire liet haar fles vallen. Haar hand schoot naar haar mond om een schreeuw tegen te houden.

Er hing een lijk aan de boom.

Ze wist niet hoe lang ze daar in doodsangst had staan staren, maar de opkomende zon wierp nieuw licht op haar ontdekking.

Dit lijk was niet alleen opgehangen, het was er ook tentoongesteld. Armen en benen uitgestrekt, vastgemaakt aan verschillende boomtakken. Het middengedeelte was aan de stam vastgebonden. Claire was er zeker van dat het lange, bruine haar van de dode vrouw gekamd was.

Ze kalmeerde zichzelf en terwijl ze achteruitdeinsde om een duidelijker beeld te krijgen, deed iets haar angstig achteruit springen.

Jezus Christus, riep een stem.

Naast haar verschenen twee mensen. Jonge mannen. Ze staarden naar het tafereel met dezelfde combinatie van fascinatie en afschuw als Claire. Ze probeerde iets te zeggen ter antwoord, maar er kwamen geen woorden in haar op.

Claire zocht naar de telefoon in haar zak, haalde hem tevoorschijn en belde 911. Iemand antwoordde bij de eerste keer overgaan.

Negen-een-een, welke afdeling alstublieft?

Pp-politie, zei ze terwijl ze probeerde op adem te komen. Ze werd meteen doorgeschakeld. Nu klonk een mannenstem.

Negen-een-een, wat is uw noodgeval?

Als gieren rond een prooi verscheen een ander stel naast haar en staarde met open mond.

Lijk. Green Valley Park, stotterde ze. Zuidelijk deel.

Blijft u alstublieft aan de lijn, mevrouw, dan traceren we uw exacte locatie. Wat kunt u me nog meer over het lichaam vertellen?

Claire proefde de woorden in gedachten en realiseerde zich dat ze nog nooit in haar leven zo'n zin had geformuleerd. Het lichaam is aan de boom vastgebonden.

Ze keek naast haar en zag een man met een jong kind die nu ook naar het monsterachtige schouwspel stond te staren. Niet verrassend. Iedere voorbijganger zou dit zonder twijfel tegen het lijf lopen.

Toen dacht ze weer aan de man met de grijze capuchon.

Waarom was hij niet gestopt om te staren, net als iedereen?

HOOFDSTUK EEN

Ella Dark opende de stalen deur en liep de opslagruimte binnen. Dit was niet haar ideale manier o een zaterdagochtend door te brengen, maar het moest gebeuren. God wist dat ze het al lang genoeg had uitgesteld.

Het was lang geleden dat ze hier voor het laatst was geweest, en nu pas besefte ze hoeveel ze de vertrouwde geur van haar vaders oude bezittingen had gemist. Op een of andere manier zat er nog een deel van hem eraan vast. Ze zag zijn gezicht duidelijker voor zich wanneer ze ze vasthield. Ze zag de plooien onder zijn ogen en de grijze plukken in zijn haar. Ze kon zelfs die diepe stem van hem horen, een zware bas, maar toch welsprekend genoeg om wereldsheid te verbeelden. Het was 23 jaar geleden dat ze hem voor het laatst had gezien, maar ze kon zich hem nog steeds zo duidelijk voor de geest halen; de gebeitelde kaak, het zwarte werkhemd, het haar dat dunner begon te worden maar nog niet terugweek. Soms was het moeilijk te geloven dat er meer dan twintig jaar overheen waren gegaan sinds zijn overlijden. Het voelde allemaal zo vers en zo recent, alsof haar herinneringen uit ondoordringbare steen waren gehouwen. Het was een kleine troost te bedenken dat als ze zijn gezicht nu nog niet vergeten was, ze dat nooit zou doen.

Dit zou haar laatste keer in deze ruimte zijn, dacht Ella bij zichzelf. De maandelijkse betalingen voor deze opslag waren aanzienlijk, en hoewel ze het een vreselijk idee vond dat ze de bezittingen van haar vader weg moest gooien omwille van de financiën, was de tijd aangebroken voor het nemen van moeilijke beslissingen. Ze had toch al zelden tijd om deze ruimte te bezoeken, en hoewel ze voornemens was geweest de spullen uiteindelijk naar haar eigen huis te verhuizen, pakte de realiteit anders uit. Het tweeslaapkamer-appartement dat ze met Jenna deelde was nu niet bepaald een toonbeeld van lege ruimte.

Ze keek naar de stoffige oude container en wist niet precies waar ze moest beginnen met het moeizame proces van spullen categoriseren. Een stapel om te bewaren, een stapel om weg te gooien. Dat was haar plan, hoewel het haar niet gemakkelijk af zou gaan om de moed te verzamelen daadwerkelijk ergens afstand van te doen, hoe klein ook.

Haar vaders oude boeken besloegen het grootste deel van de achtermuur, op een hoge en weinig elegante of ordelijke stapel. Ze wierp een blik op een paar ruggen en zag klassieke literaire romans, een paar leerboeken voor houtbewerking, een paar in leer gebonden boeken die op occulte referentiewerken leken, maar die waarschijnlijk alleen maar encyclopedieën en woordenboeken waren. Het was een momentopname van hoe men leefde voordat iedereen de informatie van de hele mensheid in hun achterzak had.

Langs de muren stonden meubels uit haar ouderlijk huis: een houten kast, een paar ladenkastjes, een kleine bank met opbergruimte aan de onderkant. Alles wat opslagmogelijkheden had was van plaats naar plaats getransporteerd om uiteindelijk in deze ruimte te belanden. Ella had nog nooit echt alles doorzocht, alleen even naar wat spullen gekeken als ze zich dicht bij haar vader wilde voelen.

Laten we van links naar rechts werken, zei ze hardop. Ze was er vrij zeker van dat er niemand anders in het gebouw die haar gemompel kon horen. Afgezien van een receptionist met een kater was ze geen ziel tegengekomen sinds ze haar busje buiten geparkeerd had. Ik moet meedogenloos zijn. Ik heb meer dan twintig jaar zonder de helft van dit spul geleefd, dus ik kan voor altijd zonder. Bewaar alleen de belangrijke dingen.

Ze knielde neer en begon spullen uit het eerste ladenkastje te halen. Batterijen, een zaklamp, een meetlint, een Zwitsers zakmes, een bril, wat verwarde draden, oude pennen. Ze moest even stoppen toen ze drie jongleerballen vond.

Ella moest lachen. Nee toch. Alles ging de eerste vuilniszak in en Ella voelde zich plotseling beter over het hele gebeuren. Misschien zou het toch niet zo'n pijnlijk proces zijn.

Maar toen kwam de fotolijst. Een oud, sjofel, opstaand Victoriaans lijstje, klein genoeg om in haar handpalm te passen. Achter het stoffige glas lag een korrelige foto van Ella en Ken, omstreeks 1995. Ze waren in een zwembad en Ken hees zijn dochter hoog de lucht in. De helft van de foto werd ingenomen door haar gigantische gele zwembanden.

Ken had de foto altijd naast zijn bed bewaard en daarom zat er bloed op de oude gouden lijst.

Voordat de politie arriveerde, had Ella deze foto gepakt en verstopt. De vijfjarige Ella had een scène uit een soapserie gezien waarin de rechercheurs speelgoed van een kind hadden meegenomen omdat het bewijs was voor een moord, en daar was de jonge Ella verdrietig om geweest. Ze wilde niet dat hier hetzelfde zou gebeuren.

Ze probeerde er niet aan te denken, maar ze liep vast in de beelden. Ze zag Kens verslapte lichaam in zijn bed liggen terwijl het bloed van onder de lakens op de slaapkamervloer druppelde. Het was een beeld dat ze al miljoenen malen eerder had gezien, waarbij iedere keer kleine aspecten veranderden. De kleur van het beddengoed, de positie waarin Ken was gestorven, het exacte uur waarop het gebeurde.

De fotolijst viel uit haar handen en kletterde op de grond. Ze controleerde snel of het niet beschadigd was. Ze had geluk.

Daarom heb ik hier dus zo'n hekel aan, zei ze hardop. Deze relikwieën waren kostbaar, maar het voelde soms alsof ze nachtschade in haar handen had. Mooi van verre, maar giftig van dichtbij.

Ze zette het lijstje aan een kant en ging verder. Het volgende artikel was een pak speelkaarten, dat vergeeld was door ouderdom en waarvan de helft ontbrak. Ze floepte het lipje eruit en gooide de kaarten uit het pak, verrast toen ze ontdekte dat de kaarten zelf nog in goede staat waren. Ze hield een Hartenboer tussen twee vingers, mimiekte een gooibeweging door de kamer, maar hield hem op zijn plaats tussen haar duim en handpalm zodat hij niet bewoog. Het was iets wat ze instinctief deed als ze iets van dergelijke grootte vasthield, zoals een visitekaartje of een creditcard. Plotseling herinnerde ze zich dat het haar vader was die haar dat geleerd had, toen ze ongeveer 5 jaar oud was. Op de een of andere manier had ze de techniek sindsdien altijd bij zich gedragen. Ze herinnerde zich zelfs dat hij op het tapijt in de woonkamer voor haar zat en haar leerde hoe ze de werpacties moest simuleren om toeschouwers voor de gek te houden. Als ze er zo over nadacht, was dat haar allereerste les in menselijke psychologie.

Ze opende de vuilniszak om de kaarten erin te gooien, hield zichzelf toen tegen en dacht even na. Neuh, deze houden we, zei ze tegen zichzelf.

Op de bodem van de la lagen stapels papieren. De eerste laag bestond uit achterstallige rekeningen, inclusief de enveloppen. Ze controleerde enkele van de data; '89, '93, '94, en was verrast toen ze ontdekte dat factureringssystemen in 25 jaar niet veel waren veranderd. Vage dreigingen van het stopzetten van diensten, de passief-agressieve toon, vakjargon. Rechtstreeks de prullenbak in.

Onder de rekeningen vond ze briefpapier oude stijl, met enorme spaties tussen de regels. Ze pakte een velletje en hield het tegen het licht. Er was iets met potlood op geschreven, maar dat was sindsdien vervaagd dankzij Vadertje Tijd. Gelukkig was het nog leesbaar.

Ken, je weet dat ik niet zo goed ben in woorden, vooral niet als ik het ter plekke moet verzinnen. Maar ik zit hier dat boek te lezen dat je me hebt gegeven, en ik kreeg de drang om iets aan je te schrijven. Ik wilde je alleen maar bedanken dat je me in je leven hebt toegelaten. Je bent een sterke man. Een bikkel. Je kleine meid heeft geluk met jou, en ik heb nog meer geluk. Sam.

Stijlvol handschrift. Vrouwelijk. De puntjes op de letter I waren bolletjes en het schrift was schuin, wat betekende dat deze Sam-persoon waarschijnlijker eerder een Samantha was dan een Samuel. Ze had een spoedcursus grafologie gedaan als onderdeel van haar FBI-opleiding en herinnerde zich de basis.

Ze legde de brief aan de kant en ging verder door de stapel, terwijl ze meer rekeningen en meer van hetzelfde briefpapier vond. Daar was het weer, hetzelfde handschrift.

Ken, voor het geval je je afvroeg van wie dit mysterieuze geschenk is, ik ben bang dat de waarheid niet van het niveau van een Agatha Christie-onthulling is. De videotheek bij mij er eentje te koop, dus ik dacht, waarom zou ik de knapste vent die ik ken niet verrassen? PS, laat Ella hier niet met haar plakkerige