Sprong van het lot: dokter Alexandra Heinze: medische roman

By Thomas West

van Thomas West


Het formaat van dit boek komt overeen met 134 paperbackpagina's.


Wanneer Konstantin Lorenz plotseling uit het bedrijf wordt gezet, komt hij in een diepe depressie terecht. De wereld is donker en hij wil zelfmoord plegen. Dokter Alexandra Heinze voegt zich bij hem op het dak om hem te redden van een sprong, maar het lijkt tevergeefs.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Feb 13, 2024
• ISBN: 9783745237306

Book preview

Thomas West

Sprong van het lot: dokter Alexandra Heinze: medische roman

UUID: b1c9fc35-952c-4d22-8ac7-cabedd9b707b

Dieses eBook wurde mit StreetLib Write (https://writeapp.io) erstellt.

Inhaltsverzeichnis

Sprong van het lot: dokter Alexandra Heinze: medische roman

Copyright

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

44

45

Sprong van het lot: dokter Alexandra Heinze: medische roman

van Thomas West

Het formaat van dit boek komt overeen met 134 paperbackpagina's.

Wanneer Konstantin Lorenz plotseling uit het bedrijf wordt gezet, komt hij in een diepe depressie terecht. De wereld is donker en hij wil zelfmoord plegen. Dokter Alexandra Heinze voegt zich bij hem op het dak om hem te redden van een sprong, maar het lijkt tevergeefs.

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

Het was een reusachtige bastaardhond - zwart, ruig en met ontblootte tanden stond hij voor Charlotte. Ze hield niet echt van honden en was niet erg bekend met hondenrassen. Maar dit agressieve dier moest wel een reusachtige schnauzer zijn - hij leek in ieder geval sprekend op de hond in de thriller van afgelopen zondag. De hond van de vermoorde zakenman. En het was een reuzenschnauzer.

Charlotte wist dat ze er slecht voorstond: de meester of meesteres van het beest was nergens te bekennen - niet op het zandpad, niet aan de rand van het bos. Er was ook geen andere jogger die haar te hulp had kunnen schieten.

De hond stond alsof hij vast was komen te zitten en gromde. Charlotte had hem plotseling zien verschijnen tussen de loofbomen van het stadsbos. Gewoon blijven rennen en doen alsof je hem niet ziet, had ze tegen zichzelf gezegd.

Ze liep deze route bijna elke ochtend tussen zes en zeven. Ongeveer drie jaar lang. Sinds ze de veertig was gepasseerd en zich realiseerde dat fitheid en een goed figuur niet zomaar uit de lucht komen vallen.

Natuurlijk kwam ze tijdens haar boswandelingen vaak wandelaars met honden tegen. Maar tot nu toe was een pijnlijke botsing met een viervoeter haar bespaard gebleven. Slechts één keer, afgelopen zomer, had zo'n keffertje haar op de hielen gezeten en naar haar joggingbroek gegrepen. Sindsdien heeft ze altijd een kleine spuitbus bij zich.

De hond die nu voor haar stond was geen kleine blaffer die zijn belachelijk kleine formaat moest compenseren met oorverdovend geblaf. De zwarte kerel blafte niet, nog niet. Hij stond daar gewoon en gromde. Charlotte voelde de haren in haar nek overeind gaan staan.

Oké, oké, mompelde ze. Ze had haar struisvogeltactiek opgegeven en stond stil. Gewoon alles vermijden wat het jachtinstinct van het mormel zou kunnen uitlokken. Ik ben gewoon een onschuldige vrouw die door het bos jogt.

Ze keek om zich heen. Nog steeds geen ziel te bekennen. Haar hart klopte niet meer van de duurloop van dertig minuten die al achter haar lag.

Ga alsjeblieft weg en laat me met rust! Ze werd luider en het trillen in haar stem maakte haar bewust van de angst die in haar ledematen kroop. Laat me met rust, hoor je me?

De zwarte man hoorde het helemaal niet. Hij begon hees te blaffen. Niet hard, maar venijnig. Charlotte greep naar de zak van haar joggingbroek. Eruit! riep ze.

Kijk een agressieve hond nooit in de ogen, anders wordt hij nog agressiever, had Stefan wel eens gezegd. Charlotte was het niet eens met haar overleden man. Gewoon geen angst tonen - dat leek haar in dit geval het betere motto. Dus richtte ze haar blik op het zwarte beest.

Laat me nu met rust! gilde ze. Ze ritste haar broekzak open. De hond gromde en blafte, stak zijn voorpoten in het bedauwde gras en zag er met de seconde dreigender uit.

Charlotte haalde de kleine spuitbus met het irriterende gas tevoorschijn. Hier - ik wil op tijd op kantoor zijn. Zonder haar blik van de hond af te wenden, keerde ze hem de rug toe en zette een paar voorzichtige stappen. En daarom blijf ik lopen, begrijp je?

De hond blafte steeds harder en zwaaide met zijn voorlichaam heen en weer. Charlotte hield zichzelf niet voor de gek - de ruige reus zou er geen genoegen mee nemen om alleen maar naar haar broekspijp te happen.

Plotseling maakte hij een sprong en sprong naar haar toe. Ze trok het blikje omhoog en haalde de trekker over. Het beest huilde en jankte luid. Het schoot blindelings het weiland in, draaide een paar keer rond en wreef met zijn kop in het gras.

Charlotte sprintte weg. De parkeerplaats in het bos was bijna vierhonderd meter verderop. Maar ze rende zonder te stoppen. Zwaar ademend en drijfnat van het zweet stapte ze bijna vier minuten later in haar auto en sloeg de deur dicht. Shit! mopperde ze, terwijl ze op het stuur sloeg. Toen sloot ze haar ogen en dwong zichzelf om rustig en diep adem te halen.

Zo zat ze een hele tijd. De spanning nam langzaam af en tranen liepen over haar dunne gezicht. Tranen van woede. Die stomme hond had het begin van haar dag verpest!

Haar ogen vielen op het dashboard. De digitale klok gaf 6.59 aan. Oh mijn God! Zo laat al! riep ze geschrokken uit. Susanne wilde gewekt worden! Ze draaide de contactsleutel om en startte de auto.

Charlottes achtentwintigjarige dochter woonde nog steeds bij haar in huis. Sinds Stefans dood zeven jaar geleden was hun relatie nog hechter geworden. Susanne en zij waren als goede vriendinnen.

Gisteren, op zondagavond, was Susanne nogal aangeschoten en erg laat thuisgekomen. Omdat Charlotte een vroege vogel was, was het haar gewoonte geworden om ontbijt te maken en haar dochter wakker te maken.

Toen ze de auto naar achteren duwde, zag ze een stel uit het bos de parkeerplaats oprennen. Ze keek een paar tellen langer naar hen dan nodig was. Ze waren vast tien jaar jonger dan zij. Ze stopten bij een auto en de man sloeg zijn arm om de vrouw heen.

Zuchtend draaide Charlotte zich om. De pijnlijke plek in haar borst maakte zich bekend met een vaag brandend gevoel. Met deze plek had ze moeten leren leven. Zeven jaar lang. In het begin deed het dag en nacht pijn, als een ontstoken wond. Sinds twee of drie jaar tintelt en brandt het alleen nog af en toe. Zoals grote littekens doen.

Ja - Charlotte had met dit litteken leren leven. Maar soms kwam het verlangen naar tederheid en menselijke nabijheid terug. De laatste tijd steeds vaker.

Ze draaide de weg op en reed terug de stad in. Om de sombere gedachten te verdrijven, zette ze de autoradio aan. Het tijdsignaal klonk - zeven uur. De nieuwslezer gaf de datum: Vrijdag de dertiende mei ....

Natuurlijk! riep Charlotte uit. Dat past als gegoten! Ze sloeg weer met haar hand op het stuur. Stomme hond!

Later zou ze soms zeggen: De zwarte hond toen, op vrijdag de dertiende - het was als een voorbode van onheil. Maar ze had nog steeds geen idee van de slechte dagen die voor haar lagen.

2

Alexandra vond een rustig einde van de week niet erg. En deze week leek erg rustig te eindigen. In ieder geval waren de eerste twee uur van de dag voorbij gegaan zonder een noodoproep. Kort voor achten zat ze met haar collega's van chirurgie in de röntgenvergadering. Lore Keller, de senior consultant Interne Geneeskunde, presenteerde röntgenfoto's van een patiënt met een grote darmtumor.

De tumor bevindt zich hier in de dikke darm, zoals je kunt zien, wees ze naar de röntgenfoto. Goed gedefinieerd en waarschijnlijk makkelijk te verwijderen. De vrouw is nog maar begin vijftig - misschien kunnen we haar een anuspreater besparen.

Het histologisch onderzoek is duidelijk. Professor Walter Streithuber bestudeerde het laboratoriumrapport. Er waren kwaadaardige cellen gevonden in de weefselmonsters.

Uitzaaiingen? vroeg Alexandra.

Lore schudde haar hoofd. In elk geval konden we geen secundaire tumoren vinden. Ik zal vandaag met de patiënt over de diagnose praten. Ze wendde zich tot Rudolph Benrath, de arts van de chirurgische afdeling. Heeft u een vrouwenbed vrij op uw afdeling?

Alexandra's pieper sloeg alarm. Het nummer van de oproepkamer verscheen op het scherm. Ze greep naar de telefoon op de console onder het muurscherm waar de röntgenfoto hing en draaide het nummer.

Noodgeval, dokter! De schorre stem van Ewald Zühlke. We wachten op je in de auto!

Ik ben nodig! verontschuldigde de spoedarts zich en rende de spreekkamer uit. Ze sprintte langs de röntgenkamers naar het trappenhuis, haastte zich de trap af naar de begane grond en rende langs de ambulance de toegangshal voor de ambulances in.

Het hydraulische hek stond al open en de dieselmotor van de ambulance zoemde. Ewald Zühlke hield de deur voor haar open. Alexandra schoof naast haar chauffeur, Jupp Friederichs, en Zühlke sprong in het voertuig en sloeg de deur dicht. Een paar seconden later raasden ze over de Rijnpromenade met sirenes en knipperende blauwe lichten.

Wat is er gebeurd? Alexandra maakte haar gordel vast.

"Kind viel