De erfgenaam van de geesten: Romantic Thriller

By Carol East

door Carol East












De ringtone sneed in haar bewustzijn als met een lans van vuur. Anke werd plotseling wakker en ging rechtop in haar bed zitten.


Het rinkelen ging gepaard met een knipperend waarschuwingslampje. Ze wist dat als beide aangingen, het bijzonder dringend was, want dan hield haar vader zijn duim niet meer van de belknop.


Ze hoefde niet op de klok te kijken om te weten dat het midden in de nacht was. Haastig gleed ze onder de warme deken vandaan. Nu was het laatste restje van haar zoete droom verdwenen en had de wrede werkelijkheid haar terug.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Aug 20, 2023
• ISBN: 9783745232660

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© roman van auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personages hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Ontvang hier nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

De erfgenaam van de geesten: Romantic Thriller

door Carol East

De ringtone sneed in haar bewustzijn als met een lans van vuur. Anke werd plotseling wakker en ging rechtop in haar bed zitten.

Het rinkelen ging gepaard met een knipperend waarschuwingslampje. Ze wist dat als beide aangingen, het bijzonder dringend was, want dan hield haar vader zijn duim niet meer van de belknop.

Ze hoefde niet op de klok te kijken om te weten dat het midden in de nacht was. Haastig gleed ze onder de warme deken vandaan. Nu was het laatste restje van haar zoete droom verdwenen en had de wrede werkelijkheid haar terug.

Ze rilde een beetje. Terwijl ze nog naar buiten liep, trok ze haar kamerjas aan, die haar tenminste een beetje verwarmde. Die dikke muren van Blackwood Castle, die haar vader had gebouwd naar het model van een Engels kasteel, leken altijd koud te zijn, hoezeer je ook probeerde om ze op te warmen. In de hoogzomer was het natuurlijk aangenaam, maar tussen de seizoenen door.... Maar Anke wist ook dat het precies was zoals haar vader het graag had, ondanks zijn fatale zwakte die hem nu al drie weken aan bed gekluisterd hield. Met tegenzin was ze hierheen gekomen, niet uit liefde voor haar vader, maar uit puur respect voor zijn dominante persoonlijkheid. Hij, die tientallen jaren geleden vanuit Duitsland naar de VS was geëmigreerd, lang voordat zij was geboren, had weinig reden gegeven om van hem te houden. Zelfs niet van zijn eigen vrouw en Anke's moeder. Anke was ervan overtuigd dat haar moeder veel te vroeg verdriet en smart in haar graf had gebracht.

Toch had ze zijn hulpvraag zonder aarzelen beantwoord. Van de ene op de andere dag was de trotse, om niet te zeggen zelfingenomen man een stervend wrak geworden, gekluisterd aan zijn bed en dringend verpleegkundige zorg nodig. Maar niemand wilde hem deze zorg geven, zelfs niet tegen betaling. Anke was de enige die dit zonder mopperen deed. Hij was tenslotte haar vader, ondanks alles!

En ze had in de afgelopen drie weken een vader leren kennen die niet vriendelijker had kunnen zijn. Was het omdat hij zo goed als aan haar was overgeleverd? Was het omdat hij al met de dood worstelde, zoals de artsen beweerden? Of was het omdat hij pas heel laat tot het besef was gekomen dat hij al die jaren verkeerd had gehandeld tegenover zijn medemensen - en vooral tegenover degenen die dicht bij hem stonden?

Het kon Anke niets schelen. Hij was haar vader en ze zou alles doen om hem te helpen. Misschien was hij er zelfs in geslaagd om ziekte en dood te overwinnen en weer volledig tot leven te komen, ondanks zijn bijbelse leeftijd?

Ze rende zo snel als ze kon door de hal en de trap op naar de eerste verdieping, terwijl ze nog steeds dat lelijke gerinkel in haar oren hoorde en eigenlijk al op het ergste was voorbereid.

Met vliegende adem bereikte ze de galerij, draaide de gang met haar vaders slaapkamer in en stormde uiteindelijk de kamer binnen.

Haar vader was aangesloten op apparatuur die zijn leven zou moeten redden, maar net toen Anke binnenkwam, kwam hij zwak overeind, alsof hij probeerde te vechten tegen onzichtbare handen met klauwen die naar hem reikten. Geklauwde handen des doods?

Ze stapte naar het bed toe. Het lukte hem maar net om zijn hoofd genoeg te draaien om naar zijn dochter te kijken. Zijn lippen trilden alsof ze woorden wilden vormen.

Anke begreep het: hij wilde haar echt iets vertellen. Misschien wilde hij haar vertellen wat ze kon doen om hem te helpen? De apparaten faalden blijkbaar door de ernst van zijn aanval.

Het spijt me, maar deze ziekte is voor ons volkomen onverklaarbaar! hoorde ze in gedachten nog steeds de woorden van zijn huisarts toen ze de zorg had overgenomen. Haar vader was rijk, een rijkdom waar ze tot nu toe weinig aan had gehad, maar hij had kosten noch moeite gespaard om medische zorg te krijgen, hoewel hij weigerde om naar een ziekenhuis of zelfs een verpleeghuis gebracht te worden. Maar nu was zijn dochter er toch. Dat had hem erg gerustgesteld, hoewel Anke zich op dat moment hulpelozer voelde dan ooit tevoren in haar leven.

De dokter had eraan toegevoegd: Ik heb er specialisten bijgehaald, maar die wisten ook niet wat ze moesten doen. Het is net alsof er iets is dat hem steeds meer van al zijn kracht berooft, misschien vergelijkbaar met een ernstige virusinfectie, maar dan veel sneller en effectiever. We kunnen tegenwoordig veel doen om zijn toestand te stabiliseren, maar er zijn geen garanties...

Vader! mompelde ze hulpeloos.

Een vluchtige en zeer vermoeide glimlach dwarrelde over zijn versleten gezicht.

Anke, mijn kind! Ik - ik was nooit zo goed voor je als je verdiende, maar .... maar ik kon het niet helpen. Luister naar me. Het - het is uiterst belangrijk voor je. Niets kan belangrijker zijn - nu. Ik - ik heb nu niet veel tijd om het je uit te leggen... Terwijl hij sprak, werd zijn stem steeds zwakker. Uiteindelijk moest Anke haar oor direct tegen zijn mond houden om überhaupt iets te kunnen verstaan: Ik - heb een ernstige fout gemaakt, want ik heb het je niet lang geleden verteld, maar ik dacht dat je...

Een geluid dat in de verte klonk als geborrel. Anke sprong op en keek haar vader met opengesperde ogen aan. Zijn ogen waren open en leken wel van glas. Er was geen teken van leven meer in te zien.

Tegelijkertijd liet de overlevingsmachine een langgerekt fluitend geluid horen in plaats van het zwakke ritme van een stervend hart.

Vader! riep Anke, terwijl ze naar zijn uitgemergelde schouders reikte. Ze wilde haar vader wakker schudden, maar durfde niet: hij was zo zwak en uitgemergeld dat ze zijn botten gemakkelijk had kunnen breken. Bovendien was het zinloos. Dat wist ze, hoewel ze het nog niet kon toegeven.

Ze staarde naar de dode man voor haar. Hij was nooit een goede vader geweest. Natuurlijk, hij had haar te eten gegeven, haar gekleed, haar naar de beste scholen gestuurd.... Maar hij had nog nooit over haar hoofd geaaid, laat staan haar in zijn armen genomen als ze pijn had. Ja, hij had haar nooit één goed woord gegeven. En haar moeder was zo vroeg gestorven dat ze zich haar eigenlijk helemaal niet meer kon herinneren. Het enige wat ze wist, was wat haar verteld was. De familieleden van haar moeder wilden sowieso niets van Anke en haar vader weten. Haar vader zelf had blijkbaar helemaal geen familie. Dus bleef ze na de dood van haar moeder alleen achter met haar vader. Tot ze op jonge leeftijd het huis verliet om naar een meisjesinternaat te gaan. Anke was nooit meer thuisgekomen en had de laatste jaren geen contact meer gehad met haar vader. Des te verrassender was het voor haar geweest dat hij haar had laten komen: hoe had hij geweten waar hij haar kon vinden?

Toch was ze zonder aarzelen naar hem toegekomen en had ze