De horror wacht al op je, Annabell : Romantic Thriller

By Carol East

Door CAROL EAST

Vol woede keek de man naar beneden. Je kon niet zien wat hem zo kwaad maakte. Maar nu kon je zijn handen zien, die zich trillend tot opgeheven vuisten balden.


Plotseling gooide hij zijn hoofd achterover en begon als een maniak te lachen.


Annabell wendde zich even af van het tafereel en keek de bioscoopzaal rond, die grotendeels leeg was gebleven. De weinige toeschouwers zaten in kleine groepjes bij elkaar. Slechts één persoon woonde de afgezaagde enge film solo bij: Zijzelf! En dat was alleen maar omdat haar vriend Theo helemaal niet van zulke films hield.


Annabell glimlachte lichtjes geamuseerd, want ze wist dat het meestal andersom was: vrouwen hielden van schamele films en mannen van het hardere werk. Dus niet alleen actiefilms, maar natuurlijk ook enge. Haar vriend Theo hield niet van schimmige films, maar vooral van enge en alles wat daar ook maar een beetje mee te maken had, vond hij weerzinwekkend, zonder dat hij daar ooit een reden voor gaf.


"Dus ik ga alleen!" had ze geconcludeerd, en Teo had onverschillig zijn schouders opgehaald. Hij had er niets op tegen. Wat had het voor zin? Per slot van rekening hoefde hij "zoiets" zichzelf niet aan te doen.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Aug 2, 2023
• ISBN: 9783745232400

Book preview

Copyright

Ein CassiopeiaPress Buch: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker präsentiert, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks und BEKKERpublishing sind Imprints von

Alfred Bekker

© Roman by Author

© dieser Ausgabe 2023 by AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

Die ausgedachten Personen haben nichts mit tatsächlich lebenden Personen zu tun. Namensgleichheiten sind zufällig und nicht beabsichtigt.

Alle Rechte vorbehalten.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Folge auf Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Folge auf Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Erfahre Neuigkeiten hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Zum Blog des Verlags!

Sei informiert über Neuerscheinungen und Hintergründe!

https://cassiopeia.press

Alles rund um Belletristik!

De horror wacht al op je, Annabell : Romantic Thriller

Door CAROL EAST

Vol woede keek de man naar beneden. Je kon niet zien wat hem zo kwaad maakte. Maar nu kon je zijn handen zien, die zich trillend tot opgeheven vuisten balden.

Plotseling gooide hij zijn hoofd achterover en begon als een maniak te lachen.

Annabell wendde zich even af van het tafereel en keek de bioscoopzaal rond, die grotendeels leeg was gebleven. De weinige toeschouwers zaten in kleine groepjes bij elkaar. Slechts één persoon woonde de afgezaagde enge film solo bij: Zijzelf! En dat was alleen maar omdat haar vriend Theo helemaal niet van zulke films hield.

Annabell glimlachte lichtjes geamuseerd, want ze wist dat het meestal andersom was: vrouwen hielden van schamele films en mannen van het hardere werk. Dus niet alleen actiefilms, maar natuurlijk ook enge. Haar vriend Theo hield niet van schimmige films, maar vooral van enge en alles wat daar ook maar een beetje mee te maken had, vond hij weerzinwekkend, zonder dat hij daar ooit een reden voor gaf.

Dus ik ga alleen! had ze geconcludeerd, en Teo had onverschillig zijn schouders opgehaald. Hij had er niets op tegen. Wat had het voor zin? Per slot van rekening hoefde hij zoiets zichzelf niet aan te doen.

Annabell glimlachte harder. Het was maar goed dat haar vriendje niet was meegekomen, want de film was zo slecht, want genadeloos overdreven, dat hij alleen maar weer dagenlang in haar oren zou hebben gezeten van verbazing dat ze zichzelf vrijwillig zoiets had aangedaan.

Onopvallend verveeld keek ze weer voor zich uit. Hoewel ze zich lang genoeg had afgewend, was het tafereel nog steeds niet voorbij. Het maniakale gelach was nu veranderd in een onaards gegrinnik. Nu sloeg de man zijn ogen weer neer. Hij moest de absolute schurk zijn, maar hij deed het op zo'n nep overdreven manier dat je meer huiverde van zijn acteerwerk dan van de rol.

Hij richtte zijn brandende ogen weer op iets voor hem dat de camera nog steeds niet wilde laten zien. Blijkbaar had de regisseur gedacht dat hij de spanning tot een ondraaglijk niveau kon opvoeren. Ondraaglijk, ja, daar was hij glansrijk in geslaagd. Maar de spanning werkte niet en zou ook niet werken.

Maar wat was dat? De camera ging nu echt naar beneden, eindeloos langzaam, in pure slow motion. Eindelijk zou men kunnen zien wat zijn woede en ook zijn ongemotiveerde gelach opwekte. Het geduld van de kijkers werd echter verder op de proef gesteld door de tergend langzame beweging.

Annabell trok haar wangen onwillig op. Ze had erop kunnen wedden dat de aanblik allesbehalve spectaculair zou zijn. Het moest immers op de een of andere manier in het totaalplaatje passen, en het totaalplaatje was nu al een half uur aan het signaleren, waarin eigenlijk niets gebeurd was dat verhaald had kunnen worden: Grotty bad met een minteken!

En toen zag je het.

Annabell knipperde vol ongeloof met haar ogen. Onwillekeurig boog ze voorover, alsof ze het zo beter kon zien: Een voodoopop met een dikke naald in haar buik. Wie de pop moest voorstellen was niet duidelijk. Blijkbaar had zelfs de regisseur van de film zich dat gerealiseerd en daarom was er een briefje op het voorhoofd van de pop geprikt met de naam... van de schurk!

Annabelle's ogen vernauwden zich tot spleetjes. Wacht eens even, de slechterik in de film heette Theo Johns! Waarom merkte ze dat nu pas op? Dat was onmogelijk. De film speelde immers al een half uur. De naam van de schurk was zeker vaak genoeg genoemd zodat niemand zou missen wie de voodoo pop moest voorstellen. En Theo Johns, dat was toch de naam van haar vriendje!

Nu kon je de vuisten van de schurk boven de pop zien zweven, die blijkbaar op een soort tafel lag. Of was het eerder een altaar?

Plotseling was Annabell klaarwakker. Ze had de film tot nu toe onverschillig gevolgd en vroeg zich keer op keer af waarom ze niet gewoon was opgestaan en de bioscoop had verlaten, maar nu leek de film nog interessanter voor haar te worden. De naam alleen al... Ja, waarom viel die haar nu pas op?

Ze dacht even na. Kon het zijn dat er al die tijd een heel andere naam was genoemd?

Toen gingen de vuisten open. De schurk wilde de voodoopop grijpen, maar stopte midden in zijn beweging. Je kon zijn gezicht niet zien, maar je hoorde een kreunend geluid uit zijn keel ontsnappen. De camera bewoog terug om te laten zien dat hij nu zijn handen naar zijn borst bracht. Vingers klauwden naar het monnikskleed dat hij droeg. In het volgende moment drong er een straal bloed door het gewaad ter hoogte van zijn buik, precies op de plek waar de naald in de voodoopop zat.

Woe! kirde de schurk genaamd Theo Johns. Woe!, en de camera bewoog verder naar achteren zodat zijn gezicht ook te zien was. Bloed gutste letterlijk uit de half geopende mond en maakte van Wee! slechts een gorgelend geluid. Als in slow motion zakte de schurk door zijn knieën terwijl hij zijn leven eruit gorgelde, terwijl hij vreselijk overdreven met zijn ogen rolde.

Deze extreem slecht geacteerde scène was echter niet wat Annabell vervulde met gruwelijke horror, maar het feit dat de schurk er nu precies uitzag... als haar vriend Theo Johns. Stervend viel hij achterover op de grond. Een laatste slurk en hij lag roerloos.

Annabell besefte nu pas dat ze was opgesprongen en schreeuwde als een banshee.

*

Alle ogen waren op haar gericht en Annabell schreeuwde uit volle borst wat ze op dat moment voelde.

Het kon haar eigenlijk niet schelen dat de situatie gênant voor haar was. Ze had net haar eigen vriendje op het scherm zien sterven en dat was het vreselijkste wat ze zich had kunnen voorstellen. Het kwam vlak na wat ze had gevoeld toen haar ouders die keer met de auto waren doodgereden. Zij was erbij geweest, op de achterbank, en ze had het vreselijke ongeluk wonderbaarlijk overleefd. Urenlang had ze achterin vastgezeten. Het gevoel zo dicht bij haar dode ouders te zijn, zou ze nooit kunnen vergeten. Ze zou ook nooit het bloed van de doden kunnen vergeten dat over haar heen stroomde terwijl ze veroordeeld was tot immobiliteit. Dat waren momenten die zo afschuwelijk waren geweest dat ze diepe littekens in haar ziel hadden achtergelaten.

Eigenlijk had ze daarna maar één ding kunnen meemaken dat ze als een echt positief hoogtepunt kon bestempelen, namelijk toen ze Theo ontmoette. Ze studeerden aan dezelfde universiteit, behoorden tot dezelfde faculteit, namelijk oude talen. En nu had ze hem zien sterven. Dat vermengde zich met de diepe littekens op haar ziel en werd