Ik zal nooit meer zeggen dat ik van je hou: Romantische roman

By W. A. Hary

door W.A.Hary



1



De lange, knappe man, die ondanks zijn betrekkelijke jeugd al licht grijzende slapen had, kwam recht op Doris Becker af. Zij had besloten een korte wandeling te maken in het voetgangersgebied nadat ze vandaag iets eerder klaar was met werken, om te profiteren van het uitzonderlijk mooie weer van vandaag.


Ze was hier alleen. Met wie zou ze de wandeling hebben gemaakt?


En nu ontmoette ze hem. Niet zomaar iemand, maar uitgerekend deze man, die ze nog maar zo kort kende en naar wie ze zo verlangde toen hij niet bij haar kon zijn.


Puur toeval. Een gelukkig toeval, dacht ze.


Ze stopte, in afwachting van de verbazing die weldra op zijn markante gezicht zou verschijnen.


Hij zou haar net zo min hier in het voetgangersgebied verwachten als zij hem.


Nog maar tien stappen.


Hij keek helemaal niet in haar richting....


Alsjeblieft, kijk omhoog," wenste ze.


Ze keek naar de lange, atletische figuur. Je kon aan zijn bewegingen zien dat hij van top tot teen getraind was.


Zo zag Doris Becker hem graag. Hij was haar droomman en ze was op slag verliefd op hem geworden - twee maanden geleden op het stadsfeest.


Ze sloot graag steeds weer haar ogen om terug te denken aan die eerste ontmoeting met hem: Hij had haar onmiddellijk opgemerkt en ze had in zijn blik gelezen hoe sympathiek ze voor hem was.


Toch had hij haar niet meteen benaderd. Het had hem veel tijd gekost omdat hij niet opdringerig wilde overkomen. Eerst had ze hem een bemoedigende glimlach moeten geven - op een bepaald moment van de avond, toen hij steeds in haar buurt was gebleven.


Die glimlach had alle barrières tussen hen geslecht. Hij was gekomen, ook glimlachend, en had zich gewoon voorgesteld:


"George Venturato!"


Verbaasd had ze uitgeroepen:


"Oh, je bent Italiaans?" Toch had hij niet veel zuidelijks over zich, afgezien van het donkere, licht golvende haar en de zongebruinde teint.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: May 8, 2023
• ISBN: 9783745229622

Book preview

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

OMSLAGFOTO TORBEN HAEHNKE

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Ik zal nooit meer zeggen dat ik van je hou: Romantische roman

door W.A.Hary

1

De lange, knappe man, die ondanks zijn betrekkelijke jeugd al licht grijzende slapen had, kwam recht op Doris Becker af. Zij had besloten een korte wandeling te maken in het voetgangersgebied nadat ze vandaag iets eerder klaar was met werken, om te profiteren van het uitzonderlijk mooie weer van vandaag.

Ze was hier alleen. Met wie zou ze de wandeling hebben gemaakt?

En nu ontmoette ze hem. Niet zomaar iemand, maar uitgerekend deze man, die ze nog maar zo kort kende en naar wie ze zo verlangde toen hij niet bij haar kon zijn.

Puur toeval. Een gelukkig toeval, dacht ze.

Ze stopte, in afwachting van de verbazing die weldra op zijn markante gezicht zou verschijnen.

Hij zou haar net zo min hier in het voetgangersgebied verwachten als zij hem.

Nog maar tien stappen.

Hij keek helemaal niet in haar richting....

Alsjeblieft, kijk omhoog," wenste ze.

Ze keek naar de lange, atletische figuur. Je kon aan zijn bewegingen zien dat hij van top tot teen getraind was.

Zo zag Doris Becker hem graag. Hij was haar droomman en ze was op slag verliefd op hem geworden - twee maanden geleden op het stadsfeest.

Ze sloot graag steeds weer haar ogen om terug te denken aan die eerste ontmoeting met hem: Hij had haar onmiddellijk opgemerkt en ze had in zijn blik gelezen hoe sympathiek ze voor hem was.

Toch had hij haar niet meteen benaderd. Het had hem veel tijd gekost omdat hij niet opdringerig wilde overkomen. Eerst had ze hem een bemoedigende glimlach moeten geven - op een bepaald moment van de avond, toen hij steeds in haar buurt was gebleven.

Die glimlach had alle barrières tussen hen geslecht. Hij was gekomen, ook glimlachend, en had zich gewoon voorgesteld:

George Venturato!

Verbaasd had ze uitgeroepen:

Oh, je bent Italiaans? Toch had hij niet veel zuidelijks over zich, afgezien van het donkere, licht golvende haar en de zongebruinde teint.

Hij had zijn hoofd geschud.

Nee, waarom? Zou je het erg vinden?

Natuurlijk niet, antwoordde ze schaapachtig. Het is gewoon - vanwege je achternaam.

Hij lachte hartelijk.

Zeker, het klinkt erg Italiaans. Maar dat heeft weinig met mij te maken, want het is de schuld van een voorouder die ik niet ken.

Zo raakten ze in gesprek.

De uren waren voorbij gevlogen.

De volgende dag hadden ze elkaar weer ontmoet - ook op het stadsfeest dat toen besloten was.

De laatste twee maanden waren de gelukkigste van haar leven geworden, en ze had vaak het gevoel dat ze altijd al met Georg verbonden was geweest - diep!

Ze deed haar mond al open om zijn naam te roepen, want hij stond nu vlak voor haar en had haar nog steeds niet opgemerkt.

Op dat moment keek hij op. Hun ogen ontmoetten elkaar.

Er gebeurde iets vreemds: ze zag zijn schrik. Hij wendde onmiddellijk zijn ogen af en... liep haar voorbij zonder een groet.

Ze stond daar met stomheid geslagen, niet in staat om te reageren. Pas na enkele seconden was ze in staat zich om te draaien....

Daar ging hij. Plotseling had hij haast, en de mooie brunette in zijn gezelschap, met het streng gekapte kostuum, dat Doris nu echt opviel, werd door hem extra vermaand zich te haasten. Dat was duidelijk te zien.

Ja, Doris had de brunette eerst niet eens opgemerkt, omdat ze alleen maar op haar Georg had gelet.

Jouw Georg?

Wie was zij? Waarom die schrik op zijn gezicht?

Doris was helemaal in de war. Ze kon niet meer helder denken.

Wat betekende dit?

Het was duidelijk dat het voor Georg zeer onaangenaam was geweest haar hier te ontmoeten.

Gisteravond was hij bij haar geweest. Ze hadden heerlijke uren samen doorgebracht vol tederheid, hadden elkaar eeuwige liefde gezworen....

Tranen versluierden haar blik.

Die hypocriet! snikte ze.

Voorbijgangers die op dat moment langs haar liepen, keken verbaasd op.

Het kon haar niet schelen. Doris balde haar tere handen tot vuisten. Ze was verscheurd tussen pijn en verdriet.

Georg had haar verraden. Hij had afscheid genomen met de woorden:

Tot volgende week, schat! Ik ben bang dat ik de komende dagen voor zaken weg ben. Ik weet nog niet hoe lang het gaat duren. Kijk uit naar mijn telefoontje!

Ja, ik ben blij! Ze had zich verliefd tegen hem aangekropen. Hoewel ik je niet graag laat gaan. Ik heb liever dat we nooit meer uit elkaar gaan!

Ik ook!

Ze sloot haar ogen. Hoe kon hij zo'n act voor haar opvoeren? Hoe kon iemand zo gemeen zijn?

Voor Doris Becker ging een prachtige wereld aan stukken. Wat overbleef waren lelijke scherven.

*

Doris wist niet hoe ze daarna thuis was gekomen. Ze stond voor de hoge spiegel in de gang en bekeek zichzelf.

Haar ogen waren gezwollen van het huilen.

Haar blik volgde de fijne lijntjes van haar gezicht. Doris hield niet van veel make-up. Ze vond dat het niet meteen moest opvallen dat ze make-up droeg.

Ze borstelde een blonde krul uit haar voorhoofd en schudde het haar in haar nek omhoog.

Haar blik gleed naar beneden. Ze was slank en zag er tenger uit.

Ziet de brunette er misschien beter uit dan ik? vroeg ze onwillekeurig.

Jammer, ze had er niet zoveel aandacht aan besteed - anders dan anders, waar zoiets haar niet ontging.

Doris wendde zich af van de spiegel, want plotseling voelde ze zich vreselijk lelijk.

Georg - hij had haar voor de gek gehouden. Zakenreis, mijn reet... In werkelijkheid ging hij met iemand anders om.

Al die onzin, mompelde ze.

Georg had haar teleurgesteld en vernederd.

Ze ging naar de woonkamer en liet zich zwaar in een fauteuil vallen.

Geen wonder dat hij zo schrok toen ik plotseling voor hem stond. Ik betrapte hem. Maar dat was helemaal niet mijn bedoeling. Ik wilde gewoon een wandeling maken. Ik ben zo eenzaam...

De tranen kwamen weer, hoewel ze had gedacht dat ze niet meer in staat was om te huilen.

Ze begroef haar gezicht in haar handen en huilde onbedaarlijk. Steeds weer zei ze tussendoor zijn naam. En dan:

Wat ga ik doen? Alles is voorbij. Mijn God, Georg, alles is voorbij. Ik hou zoveel van je. Nu weet ik het zeker. Ik kan nooit meer zonder je leven. Nooit meer!

Ze krulde zich heel strak op in de fauteuil, alsof ze in zichzelf kon kruipen.

Ik ben liever dood!

Dat was het! Dat was nu echt haar wens, en toen ze het uit haar eigen mond hoorde, schrok ze ervan. Dood zijn? Te sterven omdat Georg met iemand anders was...? Nee, dat zou ze niet kunnen - zelfs niet voor de man van wie ze met heel haar hart hield, en toen ontstond er ergens in haar zelfs een sprankje hoop:

Misschien was het toch niet zo erg? Misschien had ze het mis en had Georg helemaal geen bedoelingen met de brunette?

Ze zei het hardop:

Misschien is zij zijn secretaresse met wie hij samen de reis moet maken? En is het vertrek gewoon vertraagd in de hectische voorbereidingen?

Het was een vage mogelijkheid, die haar naïef leek. Toch begon ze zich er met alle kracht aan vast te klampen, want het was haar nieuwe hoop. Hoewel ze zich pijnlijk bewust werd van twee dingen:

Ik weet noch zijn beroep, noch waar hij eigenlijk woont. Als ik hem ernaar vroeg, ontweek hij me, zei hoogstens: 'Aan de andere kant van de stad', enzovoort. Eén keer zinspeelde hij op een kantoor in de stad. Had hij het ook niet over de voetgangerszone waar...?

Ze brak af, want haar gedachten werden verward

Hoe had zij zich kunnen inlaten met een man die eigenlijk twee maanden lang een volslagen vreemde voor haar was gebleven? Hij had haar bezocht wanneer zijn tijd het toeliet. Er waren geen antwoorden geweest op haar vragen. Ze had alles geaccepteerd zoals het was gebeurd, zonder mopperen. Hoe had ze dit alles kunnen laten gebeuren? Hoe had ze zich überhaupt gedragen?

"Het is geen wonder dat hij me niet vertrouwt - zo dom als