De magie van Dark Earth: Fantasy

By Alfred Bekker and W. A. Hary

De alchemisten van de middeleeuwen hadden het idee om vuil in goud te veranderen. Een doel dat ze nooit bereikt hebben.

In ruil daarvoor creëerden ze iets anders zonder dat ze het wisten.

De Donkere Aarde...

Gescheiden van ons door de afgrond van dimensies, bestaat er een tweede Aarde in een parallel universum. Een Aarde die werd gecreëerd door het misplaatste experiment van alchemisten. Terwijl het technische tijdperk in onze wereld binnen enkele eeuwen begon, gingen er op de Donkere Aarde niet alleen eeuwen, maar vele millennia voorbij, omdat de tijd op de twee tweeling-aardes met verschillende snelheden verliep. Pas geleidelijk kwamen de twee werelden in dit opzicht zo ver samen dat het mogelijk werd om over te steken.

Mogelijk met de middelen van de alchemie die ooit Dark Earth had geschapen - een plaats waar de Donkere Middeleeuwen nooit waren opgehouden en magie de plaats van de wetenschap innam.

Laten we over de barrière kijken en de 14-jarige Pet en de 13-jarige Jule vergezellen op hun gevaarlijke reis over de grens die de twee werelden scheidt.

Haar weg naar de donkere aarde....

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Apr 10, 2023
• ISBN: 9783745228977

Book preview

Alfred Bekker & W.A.Hary

De magie van Dark Earth: Fantasy

UUID: 30a291d2-8409-4bbc-bcea-cff7a0baa5e5

Dieses eBook wurde mit StreetLib Write (https://writeapp.io) erstellt.

Inhaltsverzeichnis

De magie van Dark Earth: Fantasy

Copyright

In het begin...

Het avontuur

De magie van Dark Earth: Fantasy

Door Alfred Bekker en W.A.Hary

Volledige uitgave

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

In het begin...

De alchemisten van de middeleeuwen hadden het idee om vuil in goud te veranderen. Een doel dat ze nooit bereikt hebben.

In ruil daarvoor creëerden ze iets anders zonder dat ze het wisten.

De Donkere Aarde...

Gescheiden van ons door de afgrond van dimensies, bestaat er een tweede Aarde in een parallel universum. Een Aarde die werd gecreëerd door het misplaatste experiment van alchemisten. Terwijl het technische tijdperk in onze wereld binnen enkele eeuwen begon, gingen er op de Donkere Aarde niet alleen eeuwen, maar vele millennia voorbij, omdat de tijd op de twee tweeling-aardes met verschillende snelheden verliep. Pas geleidelijk kwamen de twee werelden in dit opzicht zo ver samen dat het mogelijk werd om over te steken.

Mogelijk met de middelen van de alchemie die ooit Dark Earth had geschapen - een plaats waar de Donkere Middeleeuwen nooit waren opgehouden en magie de plaats van de wetenschap innam.

Laten we over de barrière kijken en de 14-jarige Pet en de 13-jarige Jule vergezellen op hun gevaarlijke reis over de grens die de twee werelden scheidt.

Haar weg naar de donkere aarde....

*

Het avontuur

Alchemie? vroeg Claw gestrekt, met alle moeite om het zo hatelijk mogelijk te laten klinken.

Ja, precies! bevestigde Jule nors en trok haar kersenrode kusmondje samen. Niet omdat ze haar vriendin Pet wilde zoenen, maar om haar beschuldigende toon te benadrukken.

Nou en? antwoordde Pet hoofdschuddend. Ik zie het nut er nu niet van in!

Waar gaat dat over? deed zijn vriendin hem na en draaide zich naar de anderen in de kliek. Hij vraagt eigenlijk waar dat over gaat! Hoorde je dat? Hij doet aan alchemie. Een veertienjarige alchemist, zeg maar, die helemaal vergeet dat hij misschien ook een vriendinnetje heeft.

Niet lang meer, merkte Kralle op, zijn ogen knipperend. Iedereen in de kliek wist immers dat hij ook al een tijdje een oogje had op Jule. Hij had echter geen kans bij haar. Net zo min als ieder ander. Tenminste niet zolang ze volledig gefixeerd was op Pet.

Vraag je het nog steeds? ze staarde haar vriendje even aan. Ik heb je al dagen niet gezien, behalve op school en toen ontweek je me zelfs. Ze hief haar handen waarschuwend op. Onderbreek me nu alsjeblieft niet. Ik ben nog lang niet klaar: je mobiele telefoon stond uit. Je ouders wisten niet precies wat je van plan was. Maar ik wist het: alchemie! Laat me niet lachen...

Geweldig! zei Ferdie. Hij had ooit gezeten en was niet alleen de oudste onder hen, maar ook verreweg de sterkste. Hij was echter niet de slimste, al had niemand daarop durven zinspelen. Zijn dat niet die jongens die van ijzer goud willen maken?

Nee, geen ijzer, lood! corrigeerde Pet hem prompt zonder hem aan te kijken. Ferdie gedroeg zich graag als de grote baas in de kliek, wat hij echter nog nooit was geweest. Hij was echter de enige die het niet merkte. Iedereen mocht hem toch wel. Ferdie deed graag eigenwijs en schepte op over zijn superieure fysieke krachten, maar eigenlijk was hij een jongen die geen vlieg kwaad kon doen. Het was allemaal een façade die hij had opgezet om zijn nogal zachte kern te verbergen.

Wat is het verschil? klaagde Ferdie, want als er één ding was waar hij niet tegen kon, dan was het wel de betweterige houding.

Pet trok zijn schouders op.

"Nou, de ene is ijzer en de andere is lood. Dat maakt het verschil.

Eerlijk? Ferdie fronste en leek hard na te denken.

Ik zou veel meer tijd voor je hebben, Jule, echt waar! beloofde Kralle, in de overtuiging dat hij de gunst kon gebruiken.

Lach niet zo naar me, Claw. Je weet dat ik niet op je val. En wanneer ga je naar de tandarts? Als je zo grijnst, kan ik de spleet tussen je tanden zien.

Claw sloot verbaasd zijn mond.

Luister, Jule, ik vind dat nu niet eerlijk, wendde Pet zich tot zijn vriendin. Ik heb je verwaarloosd, toegegeven...

Verwaarloosd? Nee, liefje, je laat je zelfs verloochenen! Denk je dat ik dom ben?

Nee, natuurlijk niet. Eerlijk. Ik weet wat ik aan je heb.

En wat is er nu oneerlijk aan mij?

Pet haalde hoorbaar adem en maakte een zwaaiend gebaar.

Omdat je dit aanpakt, in deze ronde.

Waar en wanneer anders? Ik heb je nooit meer gezien. En nu zijn we hier, op onze bijeenkomst, zoals afgesproken. Met de bende. En de anderen moeten weten wat voor persoon je bent.

Een alchemist! grinnikte Claw, terwijl hij nieuwe moed vatte.

Zeg eens, is dat echt waar? vroeg Susi. Ze zou nooit hebben toegegeven dat ze Pet leuk vond, echt nooit - hoewel iedereen het toch wist. Wat wil hij eigenlijk van die snotaap, dacht ze vaak. Jule is pas dertien en een klas onder ons - letterlijk!

Maar Susi deed altijd uiterst vriendelijk tegen Jule.

Deze nam het rustig op.

Pet wendde zich tot Susi. Het is niet helemaal waar.

Hoe bedoel je, niet direct? onderbrak Jule. Jij houdt je bezig met alchemie in plaats van mij. Om nog maar te zwijgen over school. Geen excuses nu, alsjeblieft.

Wat ik wil zeggen is dat ik niet direct betrokken ben bij alchemie, maar alleen bij de geschiedenis ervan.

Geschiedenis? riep Ferdie uit. Ik begrijp het, waarom vertel je het ons niet?

Nee, geen verhaal dat je vertelt, maar gewoon.... Geschiedenis, geschiedenis...

Oh! Ferdie was zichtbaar teleurgesteld.

De jongste in hun kliekje, Bennie, een maand jonger dan Jule en in haar klas, sprak: Kan interessant zijn, de geschiedenis van de alchemie. Het is tenslotte de voorloper van de moderne scheikunde. En waar zouden we nu zijn zonder?

Waarschijnlijk in gezondere lucht! Susi wuifde het weg. En lees me nu alsjeblieft niet de les, Bennie. Ik ben er niet voor in de stemming. Zie je niet dat we hier met echte problemen te maken hebben?

Problemen? Wij? Bennie keek wellustig van Pet naar Jule en van Jule naar Susi. Wij? herhaalde hij.

Susi bloosde zonder het te kunnen tegenhouden. Het irriteerde haar mateloos. Daarom hield ze liever haar mond.

Pet was blij dat tenminste iemand het onderwerp serieus leek te nemen. Weet je, Bennie, ik kwam dit toevallig tegen. Mijn vader heeft oude spullen op zolder, waaronder boeken.

En dit gaat over alchemie?

Ja, precies. Heb je enig idee hoe zeldzaam deze boeken tegenwoordig zijn?

En ze gooien je vader zomaar op zolder?

Nou, hij heeft er al voor gezorgd dat er niets op komt. Ze zijn in onberispelijke staat.

Cool! zei Ferdie.

Nee, helemaal niet cool!, las Jule hem de les. Gaan we nu urenlang doorkletsen over alchemie? Ik denk, als dat het geval is, dat ik me terugtrek. Heeft iemand anders zin om het gezellige kletskoppel hier de rug toe te keren?

Ik!, meldde Talon enthousiast.

Dat zal wel! zei Susi hatelijk, en toen: Ga jij maar vast vooruit. Ik haal je wel in.

Alleen of met Pet? Ferdie kon deze opmerking toch niet weerstaan - en het bewees dat hij niet zo dom was als hij soms leek. Vergeet het maar.

Pet hief beide handen smekend op: Hou nou eens op, mensen. Ik ben al een paar dagen bezig met alchemie, nou ja, toegegeven. Was niet echt eerlijk tegenover Jule. Ik heb haar zelfs twee keer laten staan en was niet beschikbaar en het...

Eindelijk geeft hij het toe! zuchtte Jule.

Pet vervolgde: ...zijn vakantie in een paar dagen toch. We hebben het laatste werkstuk geschreven. Er valt niet veel meer te leren...

...en de jongeheer houdt zich liever bezig met alchemie, dus met onzin, onderbrak Jule hem.

Alchemie, ja, maar geen klinkklare onzin! Pet zei dit op een manier die iedereen deed opkijken. Zelfs Susi keek hem geschrokken aan. Pet was nog nooit zo serieus gezien! Hij was ronduit overstuur. Normaal was hij de jongen met het zonnige humeur. Zelfs als de anderen al totaal gefrustreerd waren, had hij nog steeds een gemakkelijke lijn om zijn lippen: Als het op school niet zo goed ging als zou moeten, of als het zakgeld voortijdig op was...

Het is goed, ik begrijp het! zei Jule en draaide zich om. Met wiegende heupen liep ze weg. Claw liep haar onmiddellijk achterna.

Grote fout, kerel! zei Bennie, terwijl hij Pet een schouderklopje gaf.

Pet deed een poging om zijn vriend te volgen.

Laat haar voorlopig met rust. Ze is zo gek als een deur. Maar op het laatst als Claw haar zo op de zenuwen werkt dat ze er niet meer tegen kan, komt het verlangen naar Pet in haar terug, geloof me!

Ik hoop het.

Hoe dan, hoop ik? Waar is je zonnige karakter? Verpest alchemie de stemming of wat?

Zoiets!, gaf Pet toe, denkend: Als je eens wist, Bennie.... Als je eens wist wat ik heb ontdekt....

Ik zal een deal met je maken, Pet: Ik kom achter je aan en probeer het ergste te voorkomen.

Het ergste?

Het heeft een naam en een klauw!

Wie kwam er eigenlijk op het stomme idee om de jongen Klauw te noemen, dacht Pet. Het is net zo stom als mij Pet noemen. En ik heet niet eens Peter. Dus het is helemaal geen afkorting. Ik heet Harald. Maar wie loopt er tegenwoordig nog rond met die stomme naam Harald, behalve ik?

Behalve mijn vader! voegde hij er in gedachten aan toe en keek Bennie na, die geruststellend zwaaide en vervolgens zijn best deed om Jule en Kralle niet uit het oog te verliezen. Hoewel hij toch al wist waar ze heen gingen, namelijk naar de nabijgelegen JUG, dat wil zeggen het jeugdhonk. Net als altijd.

Ferdie tuitte zijn lippen nadenkend. Wat moest hij doen? Ja, dat is wat het betekende.

Pet knikte naar hem. Ga ze achterna - en vergeet Susi niet mee te nemen.

En jij?

De alchemie, weet je?

Oh, goud maken, huh?

Gemaakt van lood!

Logisch.

Hij ging weg. Susi bleef.

Je bent iets vergeten! riep Pet hem na.

Ferdie draaide zijn hoofd. Pet wees met zijn kin naar Susi.

Dat is niet eerlijk! klaagde ze.

Wanneer is het leven ooit zoiets als...? eerlijk?, filosofeerde Pet. Onbekende woorden uit zijn mond. Susi keek een beetje geschrokken en liet zich toen door Ferdie meetrekken.

Pet ging de andere kant op. Het boek!, het hamerde in hem. Ik moet het boek absoluut weer in mijn handen nemen. Het zal me de waarheid vertellen, zeker, want ik voel het duidelijk. Ja, de waarheid zelfs ver voorbij wat er toen echt gebeurd is en waarom er nu al lang geen alchemisten meer zijn. Ze zijn vooral niet spoorloos verdwenen omdat ze plaats maakten voor chemici, zoals de hele wereld gelooft. Zeker niet...

*

Waar ga je heen? vroeg de moeder toen Pet langs de woonkamer liep zonder één keer haar blik af te wenden.

Naar de zolder! was zijn korte antwoord.

Weer terug in de boeken? Wat ben je aan het doen? Deze woorden waren eerder gericht aan haar man dan aan Pet. Hij liep gewoon door.

Laat hem! hoorde hij zijn vader sussen.

Maar waarom? Op zijn... leeftijd?

Omdat het belangrijk voor hem is.

Hij verwaarloost ook zijn leuke vriendin. Jule is zo'n lief ding...

Ik zei: Het is belangrijk voor hem! Geloof me, ik weet waar ik het over heb.

Weet je dat?

Ja! Er lag zoveel overtuiging in dat ene woord, dat Pet inhaalde toen hij zich haastte, dat Pet onwillekeurig stopte.

Natuurlijk weet je dat, dacht hij opeens. Logisch: het is geen toeval dat je de boeken op zolder hebt staan, netjes opgeborgen zodat er niets bij kan, maar ook zo geplaatst dat niemand er per ongeluk over kan struikelen.

De schellen vielen van zijn ogen. Was het niet zijn vader die hem echt op het idee had gebracht om voor de boeken te zorgen? Wanneer was hij ooit eerder in ze geïnteresseerd geweest? En dan de vreemde hints van vader... Totdat hij uiteindelijk naar de zolder was gegaan, gedreven door een vreemde nieuwsgierigheid. Was er geen verraderlijke glinstering in vaders ogen geweest tijdens zijn klim naar de zolder?

Waarom?

Pet stopte en schudde krachtig zijn hoofd: de boeken waren familiebezit, zoveel wist hij wel. Ze werden doorgegeven van vader op zoon. Elke vader liet ze ooit aan zijn zoon zien, zodat deze uiteindelijk hetzelfde zou doen aan zijn zoon. Er bleef maar één vraag over: Waarom uitgerekend nu? Waarom niet volgende week of over een jaar?

Onrust greep hem en dreef hem voort. Hij kon er niet tegen vechten. Het was alsof de boeken hem lokten. Geen enkele macht in de wereld kon hem tegenhouden. En vader moest dat weten! Hij had zelfs Pet's nieuwsgierigheid gesteund.

Waarom?" flitsten Pets gedachten door zijn hoofd. Voelt hij het ook? Voelt hij dat het belangrijk is, juist nu?

Het duldt geen vertraging, mompelde hij tegen zichzelf, als automatisch. Geen minuut, zeker geen uur of zelfs .... een dag.

Hij dacht aan Jule.

Ze zou echt kwaad zijn.

Pet reikte in zijn zak en haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn. Hij legde hem achteloos neer - uitgeschakeld! -voor hij doorliep om naar de zolder te klimmen. Hij deed dit zo haastig dat hij bijna van de trap naar boven viel.

En toen was hij boven. Eindelijk! Hij zag de open doos met de boeken. Ze waren in ongerepte staat, maar stokoud. Eentje was zo goed als nieuw.

Hij greep ernaar. Het had op de bodem gelegen. Het was pas gisteren dat hij het überhaupt had opgemerkt. Maar hij had slechts een snelle blik gewaagd: Op de kaft waren vreemde tekens te zien die op de een of andere manier nergens op sloegen.

Nu kon hij het eindelijk weer in zijn handen nemen. Terwijl hij dat deed, realiseerde hij zich dat er niets ter wereld was dat hij de laatste paar minuten meer had gewild.

Hij staarde naar de leerachtige kaft. Het boek was dik, maar toch vederlicht. De randen waren met goud omrand, waarschijnlijk om niet te schuren. Maar er zat zelfs geen krasje op het goud. Het was smetteloos, alsof het boek net gemaakt was, waardoor het er alleen uitzag als een oud boek.

Er is iets mis met dit boek! Het is... geen gewoon boek. Niet zoals de anderen... Een vluchtige blik over de verwarde andere boeken. Hij had de meeste geopend en slechts delen ervan gelezen. Zeer specifieke delen. Er stond in dat de alchemisten simpelweg waren verdwenen in een tijd die nu de Donkere Middeleeuwen wordt genoemd en dat daar een plausibele reden voor was. Later waren er weer alchemisten verschenen, of liever gezegd mensen die zich voordeden als alchemisten. Maar er waren geen echte alchemisten meer geweest. Uiteindelijk hadden de valse alchemisten zich ontwikkeld tot de

Vooral dit boek niet!

Pet keek ondertussen naar de vreemde tekens en daar was het voor hem alsof ze bewogen. Hij knipperde verward met zijn ogen. Nee, natuurlijk bewogen ze niet echt. Gewoon een illusie. Er was iets heel anders gebeurd: Niet de borden waren veranderd... maar hijzelf. Of liever: zijn manier van kijken!

Hij schudde zijn hoofd in totale verwarring en staarde er opnieuw naar.

Het waren dezelfde tekens, zonder twijfel. Ze waren helemaal niet veranderd. Maar... hij wist plotseling wat ze betekenden:

Barosch Alchemical Dark.

Donker? mompelde hij. Nee, dat stond er niet echt, maar het had precies die betekenis, als een enkel teken. En alchemistisch was een woord uit een geheime taal, de taal van de Oude Alchemisten, zoals ze genoemd mochten worden nadat de valse opvolgers van de Alchemisten hadden geprobeerd in hun voetsporen te treden.

Geheime taal? vroeg hij zich hardop af en sloot even zijn ogen. Toen hij ze weer opende, stonden de vreemde tekens voor hem, waarvan hij de betekenis begreep zonder het ooit geleerd te hebben.

Barosch: De Führer! Hij luisterde naar zijn eigen woorden. Wat daar stond in de geheime taal van de oude alchemisten betekende niets anders dan dat dit boek de alchemistische gids voor het duister was.

Naar het donker? Welke duisternis? De duisternis van Satan of zoiets?

Hij schudde zijn hoofd, terwijl hij tegelijkertijd wist dat het die duisternis niet betekende.

Aarzelend opende hij de kaft van het boek. Vergeeld perkament staarde hem aan. Er waren geen tekens te zien - voor normale ogen. Pet staarde ernaar en las hardop - in die vreemde taal, de geheimtaal van de oude alchemisten. Zo perfect alsof hij zijn hele leven niets anders had gedaan.

Hij schrok.

Wat gebeurt hier, vroeg hij zich af.

Hij huiverde.

*

Wat zijn die dierengeluiden? vroeg iemand vlak voor hem.

Als iemand hem met de vlakke hand in het gezicht had geslagen, zou het effect nauwelijks anders zijn geweest. Met een kreet sloeg Pet het boek dicht en wilde opspringen.

Maar hij zakte onmiddellijk weer terug: Jule! Ze stond voor hem alsof ze uit de grond was gegroeid.

Hij slikte.

Jule!

Oh, herkende je me echt meteen? vroeg ze geamuseerd.

Maar hoe... waarom...?

Ik kwam de ladder op, als je dat bedoelt. Daarvoor vroeg ik je ouders naar je. Eerst wilde je vader me wegsturen. Hij ontkent je toch al een paar dagen aan de telefoon en beweert niet te weten wat je van plan bent. Maar toen werd hij... Nou ja, laten we zeggen dat hij zich een beetje vreemd gedroeg en tegen je moeder zei dat het goed was.

Pardon?

Daarna liet hij me de trapladder zien. - Vind je het erg dat ik hier ben?

"Nee, natuurlijk niet.

dat zou kunnen. Alchemie heeft ook iets met geheimhouding te maken, als ik goed ben ingelicht.

Jule, ik...

Wat waren die geluiden daarnet?

Luit?

Het klonk als dierenstemmen. Je siste als een slang die vecht om een konijn dat perdu niet opgegeten wil worden. Arm konijn, is alles wat je kunt zeggen. Zo klonk het in ieder geval.

Gehoord? echode hij.

Jule fronste zijn wenkbrauwen.

Hallo? Is daar iemand thuis? Ze tikte hem op zijn voorhoofd. Ik ben het maar, de verwaarloosde vriendin, Mr. Hoofd Alchemist!

Er verscheen iets als een glimlach rond zijn mondhoeken. Sorry, Jule, maar...

Dat had ik ook graag gevraagd, kerel!

Nu begin je bijna als Ferdie te praten.

Nou en? Hij praat tenminste nog met je - in tegenstelling tot jou, die alleen maar dierengeluiden maakt. Waar was dat eigenlijk voor nodig? Een soort bezwering? Oh, ja, ik zie het. Je bent erin geslaagd om de rand van dit boek in puur goud te veranderen. Goed gedaan. Ik had nooit gedacht dat je dat kon.

Stop met de grappen. Het is echt niet grappig, geloof me!

Wat is er niet grappig? Boeken in goud veranderen? Nee, dat is helemaal niet grappig. Ik zou eerder zeggen: Super cool!

De gouden rand was er al eerder.

Oh! Nu ben ik teleurgesteld!

Het is een... geheim boek, geschreven in het geheime schrift en de geheime taal van de oude alchemisten.

Ze keek hem vragend aan, alsof ze wilde weten of hij werkelijk gek was of dat het alleen maar zo klonk.

Zijn toon werd smekend: "Alsjeblieft, Jule, je moet hier geen grapjes over maken. Ik ben bloedserieus. Dit gaat niet over