De wolven van de Harz: griezelige thriller

By Jonas Herlin

door Jonas Herlin



Eigenlijk zou de wereld zo mooi kunnen zijn. Tom Broland vraagt zijn Hamburgse collega-verslaggever Sandra Düpree ten huwelijk, maar haar geluk wordt overschaduwd door slechte voorgevoelens. Berichten over wolven en gruwelijke moorden in het Nationaal Park Harz doen de ronde en Sandra wordt keer op keer gekweld door voorgevoelens. Ze reist met Tom naar Saksen-Anhalt, waar de mysterieuze wolven al een hele stad angst aanjagen. Wat heeft de jonge gravin Alena Schieder met de moorddadige beesten te maken? De oplossing van dit mysterie is gevaarlijk en vereist de dood!

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Oct 21, 2023
• ISBN: 9783745234374

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

Jonas Herlin is een pseudoniem van Alfred Bekker.

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

1898, Villa Düpree, Hamburg

Ik ben blij dat u de weg naar Hamburg weer gevonden hebt, beste meneer von Schlichten, zei Ernst-August Düpree. De eigenaar van de villa was rijk geworden door de internationale groothandel. En die rijkdom had hij geïnvesteerd in zijn privéstudie en in de oprichting van een gespecialiseerde bibliotheek op het gebied van occultisme en grenswetenschappen. En wie van zijn nakomelingen erfgenaam van deze villa zou worden, kon deze erfenis alleen aanvaarden op voorwaarde dat deze bibliotheek bewaard en uitgebreid zou worden. De Düpree-collectie was uniek in zijn soort.

De gast die op dat moment in de Düpree Villa verbleef was Hermann von Schlichten, een bekende en controversiële occultist die een zekere bekendheid had verworven in relevante kringen, vooral als auteur van het boek Absonderliche Kulte.

Ik heb u de herziene nieuwe editie van de 'Absonderliche Kulte' gebracht en deze gesigneerd zei von Schlichten.

We kijken allemaal reikhalzend uit naar het tweede deel, beste Herr von Schlichten!

Ik weet nog niet zeker of ik het wel moet publiceren, bekende Hermann von Schlichten.

Dus je hebt het werk al af?

Volbracht zou niet het juiste woord ervoor zijn.

Hoe zou je het zeggen?

Ik zal het misschien nooit publiceren.

Waarom niet?

De dingen die ik erin heb opgeschreven zijn misschien te gevaarlijk om met anderen te delen?

Te gevaarlijk? echode Ernst-August Düpree.

De occulte kennis die ik ben tegengekomen mag niet in de verkeerde handen vallen. In de verkeerde handen kan het een verschrikkelijk wapen zijn.

Ernst-August Düpree reikte naar een sigarendoosje, pakte het en opende het. Wil je er ook een?

Ik rook niet meer.

Sinds wanneer dan, Herr von Schlichten?

Aangezien ik een tijdje in een tijdperk heb doorgebracht waar roken niet door de beugel kan. Ik heb ze wel verteld over mijn techniek van metamagisch tijdreizen in combinatie met de interdimensionale mentale overdrachtstechniek.

Je hebt op deze manier andere werelden en tijden bezocht, dat weet ik. Ernst-August Düpree stak een sigaar op. Maar dat roken op een gegeven moment in de toekomst geen getolereerd genoegen meer zal zijn, baart me wel zorgen, moet ik bekennen.

Het is maar één toekomst, verduidelijkte Hermann von Schlichten. Er zijn ontelbare toekomsten en parallelle tijdlijnen.

Dat lijkt me verwarrend.

Voor mij was het in het begin hetzelfde. Maar uiteindelijk is het allemaal een kwestie van perceptie en mentale controle.

Sigarettenrook steeg op en vormde een wolk die even leek op een spookachtig wezen met vele armen. Maar alleen voor even.

Wat kunt u me nog meer vertellen over de toekomst die u hebt bezocht, Herr von Schlichten?, vroeg Ernst-August Düpree toen.

Wil je bang zijn?

Misschien. Düpree glimlachte. Misschien is de belangstelling ervoor vergelijkbaar met de belangstelling voor enge verhalen.

Ja, dat is heel goed mogelijk.

Vertel eens!

In de toekomst zullen er weer wolven zijn in het Harzgebergte.

Echt?

Ja.

Vertel me, hoe zit het met deze villa, de Villa Düpree? Hoe zit het met mijn verzameling? Staat de villa nog steeds in de toekomst waar jij bent geweest?

Ja, dat doet ze.

En - wordt het bewoond door iemand die zich bekommert om mijn verzameling occulte literatuur?

Ja. Hermann von Schlichten glimlachte. Waarom denk je dat ik je enkele van mijn meest waardevolle geschriften heb gegeven?

Ik ben gerustgesteld door wat je zegt. Misschien wil ik de details ook niet weten.

Zoals u wilt, meneer Düpree.

Hermann von Schlichten mompelde een magische formule in zijn hoofd. Het hielp hem om zijn telekinetische krachten te concentreren. Alles kon worden beïnvloed door de menselijke geest. Beïnvloed en gecontroleerd. Hermann von Schlichten was ondertussen tot dit besef gekomen.

De rookwolk begon toen te bewegen.

Ze verwijderde zich van hem. Het leek bijna alsof ze was weggejaagd door een plotseling briesje dat misschien door een open raam naar binnen was gekomen.

Hermann von Schlichten rookte zelf graag sigaren of pijpen. Niet zozeer sigaretten. Daar had hij nooit echt van gehouden. Maar hij hield wel van sigaren. Maar in die verre toekomst waarover hij zijn gastheer had verteld, had hij deze ondeugd opgegeven. Het was gebeurd. Ik had niet zo lang in die periode moeten blijven, ging het door zijn hoofd. Meer ervaren collega's op het gebied van occultisme hadden hem ervoor gewaarschuwd. Als je zo lang in een vreemde tijd of in een andere wereld verbleef, paste je je uiteindelijk aan. Het was een automatisch proces dat temporele aanpassing heette. Het was een proces dat je voor altijd veranderde. En het was waarschijnlijk deels onomkeerbaar. In ieder geval moest je heel voorzichtig zijn als je negatieve effecten wilde vermijden.

*

Een eeuw later...

Aanwezig.

De volle maan scheen als het oog van een overweldigend wezen aan de sterrenhemel, terwijl op de grond mist boven het Harzgebergte hing. Grijze sluiers die leken op een vale, half opgegeten lijkwade.

Alena liep met snelle passen over de diepe, vochtige grond. De jonge vrouw zag bleek. Haar blik was gefixeerd op haar doel. Ze liep vooruit alsof ze in trance was. Ze besteedde geen aandacht aan het feit dat de zoom van haar lange scharlakenrode jurk verstrikt was geraakt in een doornstruik.

De zoom scheurde.

Een klein stukje stof raakte verstrikt in de doornen toen Alena verder ging.

Drie knoestige, oude bomen stonden op een heuvel vanwaar je ver over de omgeving kon uitkijken.

Dat was waar ze naartoe ging.

Het gehuil van een wolf deed Alena even stilstaan. Er waren al een eeuw geen wolven meer in dit gebied , had ze niet lang geleden iemand horen zeggen. Een ingehouden glimlach speelde rond haar lippen. Haar tanden flitsten in het maanlicht.

Dwazen! Wat vergissen jullie je, die geloven dat dit....

Ze ging verder.

De grond was op sommige plekken zo zacht dat ze tot haar enkels wegzakte in een laag modder bedekt met mos.

Maar dat leek Alena helemaal niet te storen.

Ze had de stem gehoord.

De stem van de wolven.

En dat was belangrijker dan al het andere.

Alena versnelde haar pas. De klim naar boven was zwaarder dan een toeschouwer zou denken.

Het had de afgelopen dagen flink geregend en de grond was zachter dan hij in lange tijd was geweest. Er waaide een ijzige wind uit het noorden.

Ik kom naar je toe, dacht Alena. Je hoeft niet veel langer te wachten. Ik heb haast!

Ze bereikte de drie knoestige bomen. Ze zagen eruit als bizarre beeldhouwwerken. Hun verweerde schors had zo'n kenmerkende structuur dat je er voortdurend grimassen van gezichten in dacht te zien. De bliksem was ooit in een van de drie bomen ingeslagen en had de stam doormidden gespleten. Nu vormde hij een soort V.

Een teken , dacht ze. Zelfs toen Alena voor het eerst op deze plek was geweest, had ze dat zo gevoeld. Een gemarkeerde plek, opgetild door oude spreuken en krachtige magie.

Alena liet haar blik afdwalen. Ze sloot haar ogen.

Waar ben je? " ging het door haar hoofd. Haar gezicht kreeg een gespannen uitdrukking.

Van een afstand gaf het gehuil van enkele wolven haar een antwoord.

Er verscheen een glimlach op haar fijngeknipte gezicht.

De ogen bleven gesloten terwijl het gehuil van de wolven luider werd.

De dieren naderden. Ze renden