De Oostzeeheks: Thriller

By Jonas Herlin

door Jonas Herlin



Kasteel Havenstein bij Wismar zou vervloekt zijn sinds die onheilspellende nacht in 1829, toen een vermeende heks levend werd verbrand door woedende boeren. Sandra Düpree, een verslaggeefster uit Hamburg, wil een huisverhaal schrijven over de huidige eigenaar van kasteel Havenstein, een voormalige actrice. Zal de vloek ook haar treffen? Mysterieuze sterfgevallen stapelen zich op en werpen raadsels op...

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jan 31, 2023
• ISBN: 9783745227055

Book preview

De Oostzeeheks: Thriller

door Jonas Herlin

Kasteel Havenstein bij Wismar zou vervloekt zijn sinds die onheilspellende nacht in 1829, toen een vermeende heks levend werd verbrand door woedende boeren. Sandra Düpree, een verslaggeefster uit Hamburg, wil een huisverhaal schrijven over de huidige eigenaar van kasteel Havenstein, een voormalige actrice. Zal de vloek ook haar treffen? Mysterieuze sterfgevallen stapelen zich op en werpen raadsels op...

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

Jonas Herlin is een pseudoniem van Alfred Bekker

COVER FOTO BIRGIT HAEHNKE

© van deze uitgave 2022 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Kasteel Havenstein bij Wismar, Anno 1829...

Het zachte licht van het vuur liet de schaduwen op hun gezichten dansen. Als geboeid en nog vol angst keken ze naar wat ze hadden bereikt. Een mengeling van angst en wreedheid flitste in hun ogen.

"Laat Kasteel Havenstein branden.

Weg met de heks!

Verbrand haar, de duivelin!

Brandende vlammen verlichtten die maanloze, bewolkte nacht van 1829, likten uit de ramen van kasteel Havenstein, een oud landhuis van massief steen bij Wismar, als de rode tongen van een veelkoppige demon. De grijze muren, enigszins intimiderend voor elke toeschouwer, zouden deze brand ongetwijfeld overleven...

Maar het interieur brandde onvermijdelijk volledig uit.

Een menigte boze boeren uit de omgeving stond gewapend met hooivorken en zeisen op eerbiedige afstand. Af en toe was dat barbaarse, wrede geschreeuw nog te horen, maar de meeste aanwezigen waren nu stil gevallen.

De hitte sloeg tegen hen.

Ze verdiende het, de heks! riep iemand uit de menigte met een ruwe, schorre stem.

En een vrouw mompelde bij zichzelf met een grimmig, woedend gezicht: Kolami zal boeten. boete doen voor alles wat ze ons heeft aangedaan. Mijn doodgeboren kind ... Ze sprak niet verder, maar leunde op de schouder van haar man, een roodharige, breedgeschouderde kerel met blauwe ogen, die een zeis in zijn linkerhand hield.

Uit de grijze muren van het landhuis klonken angstaanjagende kreten die de boeren deden huiveren.

Ze is nog niet dood, fluisterde een van hen, met angst in zijn stem. En wie weet of ze ons niet zal achtervolgen na haar einde, die Indiase she-devil!

Geen van de doden is al teruggekeerd, mompelde een ander.

Op dat moment stapte een donker geklede man met grijzend haar en een strenge, doordringende blik uit de menigte. Hij droeg een Bijbel onder zijn arm, maar zijn gezicht was zo verwrongen als de grimas van een heidense afgod.

De pastoor, mompelde de menigte.

Pastoor Martin!

Kijk.

Pastoor Martin stak zijn hand op met de Bijbel erin, en op hetzelfde moment stierf het geklets van de menigte weg.

God gaf mij de gave om Satan in zijn vele maskers te herkennen! riep de voorganger toen, terwijl zijn ogen fanatiek straalden. Hij wees naar het brandende landhuis.

We zijn allemaal in de ban van het kwaad dat naar dit gebied kwam in de vorm van de Indiaanse heks! Velen van ons hebben haar invloed aan den lijve ondervonden... Denk aan de misoogsten en de plagen die uw vee hebben geteisterd. Maar nu zal het voorbij zijn! Het kwaad vergaat in het vuur, en Georg Havenstein, die het kwaad hier bracht, moet er nu voor boeten! Maar dit is niets anders dan de rechtvaardigheid van de Heer!

Er ontstond een gemompel van goedkeuring onder de aanwezigen voordat het plaats maakte voor een verbaasd gemompel dat zich in een mum van tijd door de menigte verspreidde.

De mensen deinsden onwillekeurig achteruit, terwijl er diepe rimpels op het voorhoofd van de voorganger verschenen.

Nu keerde ook hij zich naar de grijze muren van Kasteel Havenstein. Als een paraplu legde hij zijn hand beschermend over zijn ogen.

Pastoor Martin schrok.

Zijn mond viel half open van afschuw en ook hij deed onwillekeurig een stap achteruit.

Bij een van de ramen was een vrouw te zien.

Ze zat gevangen in de vlammenzee. Er was geen uitweg voor haar.

Kolami, fluisterde Martin.

Toen zag hij een beweging. Het volgende moment vloog er iets hards en metaalachtigs door de lucht en landde op de grond, ongeveer tien stappen voor de pastoor. Martin liet zijn blik even zakken.

In de gloed van het vuur zag hij een armband bezet met drie rode robijnen die bijzonder leken te fonkelen.

Ik vervloek je! riep een vrouwenstem, vervormd door haat en pijn, uit de vlammenzee. Ik vervloek je! Mijn wraak zal je voor altijd achtervolgen! Jij en dit land!

Een huiverende gil volgde, die ieders bloed bijna koud deed worden.

Ze is echt een heks, kon men een van de mannen horen zeggen. De vlammen hadden haar al lang geleden moeten verteren.

Laten we gaan!

Ja, wie weet wat deze duivelin ons nog meer te wachten staat.

De menigte werd al kleiner.

Mensen verwijderden zich van het brandende herenhuis met huiveringen en ogen die uitpuilden van angst.

Slechts één maakte de volledig tegenovergestelde beweging. En dat was dominee Martin.

Voorzichtig, bijna tastend, liep hij naar het grijze metselwerk.

Sommige boeren stopten en keken naar hem, half bewonderend, half ongelovig.

Mijn God, hij vreest de dood noch de duivel, mompelde iemand onder hen.

Huiverend geschreeuw klonk uit de vlammen.

Het zweet stond op het voorhoofd van de pastoor en angst kroop als een koude glibberige hand langs zijn ruggengraat voordat hij eindelijk zijn bestemming bereikte.

De armband.

Terwijl het geschreeuw wegstierf en werd opgeslokt door het geknetter van het vuur, boog Martin zich voorover. Zijn vingers raakten de armband met de merkwaardig fonkelende robijnen aan en hij pakte hem met een vastberaden beweging op ...

Martin zag de vreemde symbolen gegraveerd op de armband.

Magische symbolen, het gonsde door zijn hoofd. En op hetzelfde moment voelde hij een vreemde kracht uitgaan van deze armband. Er kwam een tintelende sensatie uit die langs zijn arm omhoog liep. Het werd snel zo intens dat Martin het uitschreeuwde van de pijn.

Een vreemde groen-witte gloed omringde nu de armband. Het was zo helder dat dominee Martin zijn ogen moest sluiten. Een geroezemoes ging door de menigte.

Maar Martin was niet klaar om de armband los te laten.

Met een grimmig gezicht hield hij het vast. Een artefact van het kwaad, dacht hij.

Hij zou erover moeten waken dat het niet in verkeerde handen valt!

Het lichtgevende aura dat zich rond de armband had gevormd, vervaagde toen meer en meer.

De pijn nam af en pastoor Martins arm voelde bijna gevoelloos aan. Hij draaide zich om en zag tientallen ogen op hem gericht.

Pastoor Martin hief de armband op als in triomf.

Het kwaad in Kasteel Havenstein is verslagen, kondigde hij toen op plechtige toon aan. Zijn stem was echter enigszins broos. En in de ogen van de mannen en vrouwen om hem heen zag hij twijfel en ongeloof.

2

De weg liep een heel stuk direct langs de Oostzee in de richting van Wismar.

Dramatische wolkenbergen torenden boven de zee uit. De zon scheen tussen hen in en haar licht deed het water glinsteren op een bijna magische manier.

Het duurde niet meer dan een kwartier, toen was de zon ondergegaan. En waar eerst de glinsterende Oostzee was, was nu alleen nog maar opbollende mist en een donker, ondefinieerbaar iets.