Twee romantische thrillers in één deel Mei 2023

By Sidney Gardner

Deze bundel bevat de volgende romans:



Patricia Vanhelsing en het rampmeer

Patricia Vanhelsing en de heksenkast





Mijn naam is Patricia Vanhelsing en - ja, ik ben eigenlijk verwant aan de beroemde vampierenjager met dezelfde naam. Ik kan u echter niet precies vertellen waarom onze tak van de familie zijn spelling heeft veranderd van "van Helsing" naar "Vanhelsing". Er zijn de meest verschillende theorieën binnen mijn familie. Om eerlijk te zijn lijkt me geen van allen bijzonder plausibel. Maar moeten er ook geen geheimen zijn die uiteindelijk niet te verklaren zijn? Eén ding kun je zeker weten: het bovennatuurlijke heeft altijd al een bijzondere rol gespeeld in ons leven.
In mijn geval was het een vloek en een geschenk tegelijk.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: May 9, 2023
• ISBN: 9783745229721

Book preview

Twee romantische thrillers in één deel Mei 2023

Sidney Gardner

Deze bundel bevat de volgende romans:

Patricia Vanhelsing en het rampmeer

Patricia Vanhelsing en de heksenkast

Mijn naam is Patricia Vanhelsing en - ja, ik ben eigenlijk verwant aan de beroemde vampierenjager met dezelfde naam. Ik kan u echter niet precies vertellen waarom onze tak van de familie zijn spelling heeft veranderd van van Helsing naar Vanhelsing. Er zijn de meest verschillende theorieën binnen mijn familie. Om eerlijk te zijn lijkt me geen van allen bijzonder plausibel. Maar moeten er ook geen geheimen zijn die uiteindelijk niet te verklaren zijn? Eén ding kun je zeker weten: het bovennatuurlijke heeft altijd al een bijzondere rol gespeeld in ons leven.

In mijn geval was het een vloek en een geschenk tegelijk.

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© roman van auteur

SIDNEY GARDNER is a pen-name of ALFRED BEKKER

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personages hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Ontvang het nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Patricia Vanhelsing en het rampmeer

door SIDNEY GARDNER

Mijn naam is Patricia Vanhelsing en - ja, ik ben eigenlijk verwant aan de beroemde vampierenjager met dezelfde naam. Ik kan u echter niet precies vertellen waarom onze tak van de familie zijn spelling heeft veranderd van van Helsing naar Vanhelsing. Er zijn de meest verschillende theorieën binnen mijn familie. Om eerlijk te zijn lijkt me geen van allen bijzonder plausibel. Maar moeten er ook geen geheimen zijn die uiteindelijk niet te verklaren zijn? Eén ding kun je zeker weten: het bovennatuurlijke heeft altijd al een bijzondere rol gespeeld in ons leven.

In mijn geval was het een vloek en een geschenk tegelijk.

Copyright

Ein CassiopeiaPress Buch: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker präsentiert, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks und BEKKERpublishing sind Imprints von

Alfred Bekker

© door Auteur

© van deze uitgave 2020 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De ingebeelde personen hebben niets te maken met daadwerkelijk levende personen. Identieke namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Voor de blog van de uitgeverij klik hier:

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Wees op de hoogte van nieuwe releases en achtergronden!

1

Het was een koude, stormachtige nacht. Het water van het meer was onrustig en de zeven kleine roeibootjes die zich in het water hadden gewaagd, zwaaiden alarmerend.

Donkere figuren in donkere monnikskapijten zaten aan de roeispanen. De kappen hingen diep in hun gezicht.

Ze hadden zich kunnen vergissen met monniken.

Was er niet één klein detail geweest dat hen onderscheidde van gewone monniken.

Om hun nek droegen ze omgekeerde houten kruizen. Het teken van Satan en de krachten van de duisternis.

Slechts één persoon was anders gekleed. Het was een jonge vrouw met donkere haren in de wind. Ze droeg een rode jurk die gescheurd was door de wind. Ze was een beetje aan het bibberen. Ze zag er bijna in trance uit. Ze leek in de verte te kijken.

Naar nergens.

De wind floot rond de oren van de roeiers en scheurde naar hun zware kappen. De leider stond rustig in de boeg van een van de wat logge boten. Hij leek de schommelingen niet erg te vinden. Hij stond daar en zijn blik dwaalde over de horizon.

Dit was Loch Maree, een oud meer in het noorden van Schotland.

Omgeven door bergen die nu als donkere schaduwen opvallen.

Een diep meer...

En deze diepte kan voor eonen een thuis zijn geweest voor wezens die de mens onder normale omstandigheden hebben vermeden.

Vreselijke wezens van de duisternis...

We zijn ver genoeg! schreeuwde de leider plotseling met een ruwe, keelachtige stem. Vorm een cirkel met de boten! Hij worstelde om de wind te verdrinken en probeerde zichzelf extra duidelijk te maken met handgebaren.

Dat was niet moeilijk, want ze wisten allemaal waar het om ging en wat er nu moest gebeuren.

De vervulling van een oude profetie...

Door de ruwe zee hadden ze grote moeite om de boten in een cirkelvorm te brengen en ze daar vervolgens te houden. Ze schommelden als schelpen, ballen in de kracht van de natuur...

De valse monniken zijn opgestaan. Ze stonden op hun boten te wankelen en spreidden hun armen. Toen begonnen ze te zingen in een oude, lang vervlogen taal. Ruwe, keelachtige geluiden kwamen over hun lippen. Een bezweringsritueel.

Er kwam een lied tevoorschijn. En de leider wendde zich tot de vrouw in de rode jurk. Ze was ook opgestaan. Ze keek naar de leider.

Nu is het moment dat het er toe doet, zei de leider en sloeg zijn capuchon terug. Een scherp geknipt gezicht omlijst door donker haar kwam tevoorschijn. De zwarte baard gaf hem iets duisters. Zijn blik heeft de vrouw gerepareerd. Eeuwen moesten voorbijgaan voordat wat we nu doen mogelijk was, mompelde hij toen.

Ik weet het, Hugh, antwoordde de vrouw, maar de brullende wind slikte de meeste van haar woorden in.

Mara! Hugh zei, bijna bezwerend. Het is nu aan jou.

Ja.

Jij bent het medium, Mara.

"Ik weet het.

Haar toespraak was vreemd genoeg traag, zoals onder hypnose.

Er was een bliksemflits in Hugh's ogen.

Laten we beginnen, Mara. Voordat de tijd is verstreken dat deze bezwering mogelijk is.

Ze stond naast hem en sloot haar ogen. Hugh drukte zijn duimen tegen haar tempels en Mara's delicate gelaatstrekken zagen er nu uit als onder een bovenmenselijke inspanning.

Hugh mompelde wat woorden. Woorden in die vergeten taal die de anderen ook in hun gezang gebruikten en waarvan geen van hen de ware betekenis kende.

Het gezang zwol op, vermengd met het gebrul van de golven en het gehuil van de wind.

We noemen u, O Zeven-Armed Een, huilde Hugh toen, en de anderen. Kom naar ons die al 777 jaar verbannen zijn... Verschijn!

Op dat moment bewoog zich een wolk voor de bleke maan die uit de hemel scheen. Het werd even pikdonker.

Toen begon het te gloeien vanuit de diepte van het meer.

In het begin was het slechts een matte glans, maar al snel werd de gloed intenser. Er vormde zich een vortex in het water en het gloeiende iets dook naar de oppervlakte. Met een oorverdovend gesis dat zelfs de geluiden van de woeste wind verdronk, sprong er een cascade van vonken van licht uit het water.

Hugh's ogen waren vernauwd. Hij beschermde zich met zijn hand tegen de helderheid en keek gefascineerd naar wat er nu gebeurde. Er had zich een lichttunnel gevormd in het midden van het water. Een opening die ver naar beneden leidde naar de ondoorgrondelijke diepte van Loch Maree. Er kwam iets duisters uit. Een vormloze schaduw die na enkele ogenblikken het licht bedekte.

Toen was er alleen maar duisternis.

Hugh zag er gespannen uit in het water.

Iets zwom daar, strekte donkere armen uit het water en bewoog zich zijwaarts. Voor een fractie van een seconde dacht Hugh dat hij een paar katachtige knipperende ogen zag.

Zevenarmige man! Wij zijn het die jou hebben gebeld, riep Hugh met een vibrerende, fragiele stem. Mara, ondertussen, had haar ogen nog steeds dicht. Een bijna jammerend gekreun van haar lippen.

Hugh fluisterde haar naam angstig.

Het donkere, schaduwrijke wezen dat vanuit de diepte door de lichttunnel omhoog was gekomen, bewoog zich naar Hugh's boot.

Het volgende moment greep een donkere, monsterlijke poot een van de roeispanen.

Hugh hield zijn adem in.

Een hand met zeven vingers!

Hij heeft geslikt. Toen verscheen er even een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht, maar het volgende moment maakte een uiting van afschuw plaats.

De entiteit trok zich terug. De hand liet het roerblad los.

Een paar katachtige ogen staarde Hugh even aan, toen verdween het griezelige wezen in de diepte van Loch Maree.

"Wat is er gebeurd?' vroeg Mara.

Haar ogen waren open.

Hugh keek naar beneden in het donkere water, waarin het bleke maanlicht nu even werd gereflecteerd.

Hij is weg, fluisterde hij. Angst was in zijn woorden.

Het zingen van de anderen was al lang geleden gestopt. Ze staarden naar hun leider en leken nogal verbijsterd.

Toen wees een van hen plotseling naar de kust en schreeuwde: Kijk, daar!

Ze draaiden hun ogen en zagen een angstaanjagende figuur opstaan uit de overstromingen van Loch Maree en zich als een donkere schaduw tegen het steenachtige strand opstellen. Terwijl het maanlicht weer even tussen de wolken door scheen en de griezelige figuur in zijn koude licht baadde, ging er een geruis door de dragers van de boten.

Ze beefden toen ze de vorm even konden opmaken.

Zeven armen!, Hugh ging er doorheen. Hij heeft echt zeven armen, zoals de legendes zeggen...

2

Het was vrij laat en ik had een behoorlijk zware dag gehad in de redactie van de London Express News, die grote tabloid waar ik al een tijdje als verslaggever had gewerkt.

Eigenlijk had ik al eeuwen geleden thuis moeten zijn.

Maar zoals zo vaak kwam er op het laatste moment iets naar boven. Enkele actuele berichten moesten kort voor de redactionele deadline worden gepubliceerd en dus moest ik mijn artikel herschrijven en inkorten. De foto's die mijn collega Jim Field had gemaakt werden gehalveerd, toen was er genoeg ruimte.

Ik hou niet van dat soort verrassingen.

Maar als journalist moet je er in voor- en tegenspoed mee leven.

De wereldgebeurtenissen worden immers niet bepaald door de redactionele tijden van London Express News. En ergens ter wereld is er altijd wel iets aan de hand dat belangrijk genoeg is om op de pagina's van onze krant te komen.

Ik zuchtte, haalde diep adem en aaide een haarlok uit mijn gezicht, die op een gegeven moment uit mijn kapsel was gestolen en sindsdien voortdurend in mijn ogen valt.

Ik heb mijn ogen gesloten.

Even kracht verzamelen, dacht ik. Ik was bijna klaar met mijn werk. Tenzij er iets anders aan de hand is.

Een koffie?, vroeg een stem.

Ik opende mijn ogen en keek in het ongeschoren maar sympathieke gezicht van mijn collega Jim Field.

Jim was even oud als ik en een fotograaf. We werkten veel samen en vormden toen een geweldig team.

Ik stak mijn wenkbrauwen op van verbazing en keek Jim verbaasd aan. Zijn uiterlijke verschijning met het blonde haar dat iets te lang was, de uitgewassen, museale spijkerbroek die hij zorgvuldig met de hand had gerepareerd en het versleten jasje pasten bij zijn onconventionele manier van doen.

De kraag van zijn jas was zo verpest door de riemen van zijn camera dat hij waarschijnlijk nooit meer in zijn oorspronkelijke vorm kon worden hersteld. Het jasje had een visgraatmotief en zijn hemd was geruit.

Maar smaak is niet aan de orde en Jim zat waarschijnlijk zo ver achter op de huidige mannenmode dat hij er bijna weer op vooruit liep.

Als men lang genoeg wachtte, werd alles op een gegeven moment weer modern.

Hij hield twee papieren koppen met dampende zwarte koffie in zijn handen en gaf me er één.

Dat is wat ik noem gedachteoverdracht, zei ik.

Hij lachte.

Gewoon het ding nu, huh?

Zeker weten. Ik dronk op mijn beker en verbrandde bijna mijn lippen. De koffie was tenminste sterk genoeg om na die dag wat geesten in mij wakker te maken.

Jim zat halverwege op mijn bureau en ik was bang dat hij enkele belangrijke documenten op de grond zou scheuren. Maar gelukkig is dat niet gebeurd.

Hij keek me met knipperende ogen aan.

Hemelsblauw waren ze.

Nou, je maakt veel te weinig gebruik van mijn verstandelijke vaardigheden, Patricia. Hij vervloekte. Hij hief zijn wenkbrauwen op.

Wie weet? zei ik. Misschien kom ik daar nog op terug.

Dat geeft me hoop! Zal ik je vertellen wat je nu het meest wanhopig wenst?

Nou...

Een diner met de nummer één fotograaf van Londen.

Ik keek naar hem met gefingeerde verbazing. "Wie is dat? Ken ik hem?

"Kleine tip: Hij werkt voor dezelfde krant als jij, in hetzelfde grote kantoor, en is altijd door jou genegeerd!

Oh, Jim, jij arm ding!

We hebben allebei gelachen.

Maar er zat al een beetje ernst achter deze uitbundige flappering. In het geheim was Jim altijd al een beetje verliefd op me geweest, wat ik nooit heb beantwoord. Zijn ietwat jongensachtige, ongecompliceerde en vaak grappige karakter maakte van hem een prettige collega. En het feit dat we al menig delicate situatie samen hadden overleefd, heeft ons op natuurlijke wijze aan elkaar gelast. Maar alleen als vrienden. We zouden geen koppel worden. Ik stelde me gewoon de man van mijn dromen anders voor.

Jim wist hoe ik me voelde.

En dat heeft hij in principe geaccepteerd.

Hij deed echter herhaalde pogingen om mij ervan te overtuigen dat ik het was die het mis had.

Ik ben bijna klaar hier, zei ik nadat ik de helft van de koffie had gedronken. En dan ga ik naar huis. Een warm bad en...

Echt niet, zei Jim. Na al dit plezier, komt hier het slechte nieuws dat ik je moet brengen.

Ik heb naar hem gekeken.

Wat voor slecht nieuws?

Nou, natuurlijk, ik weet nog niet of ze echt slecht is...

Kom op, waar gaat het over?

Hij wilde me nog wat langer in spanning houden. Ik kon dat duidelijk zien in zijn ondeugende gezicht.

Ik zeg alleen Swann, zegt hij.

Swann - de naam van onze soms wat chagrijnige hoofdredacteur, chronisch overwerkt en niets zo hatelijk als slechte artikelen die hem gek kunnen maken.

Wil je dat we de baas zien? Ik heb er voor gezorgd. Op dit moment?

Jim schudde zijn hoofd. Niet meteen. Hij heeft nauwelijks de uitgever in zijn kantoor...

3

Ik moet je prijzen, Michael T. Swann begroette me tot mijn verbazing toen we zijn kantoor binnenkwamen. Hij was opgestaan uit zijn draaistoel en liep rond het overvolle bureau.

Swann was een breed georiënteerde, ietwat gedrongen man. Hij kon soms onstuimig zijn, maar hij was een aardige vent in hart en nieren. ...hoewel hij vaak zeer effectief kan zijn in het verbergen ervan.

Ik keek hem verbaasd aan.

Waar heb je het over, Mr. Swann?

Nou, uit haar laatste artikel. Zeer goed geschreven en goed onderzocht. Dat is wat ik goed werk noem!

Ik dacht bijna dat ik het verkeerd hoorde. ...omdat loven te uitbundig was niet bepaald de Swann-manier. Hij had zeer strenge normen.

Het was immers zijn verklaarde doel om het London Express News te houden waar Swann dacht dat het thuishoorde: aan de top.

Jim sloot de deur en kruiste zijn armen voor zijn borst. Ik keek hem even aan en kon zijn gedachten lezen uit de rimpels op zijn voorhoofd.

Waar gaat dit echt over?, leek daar geschreven te zijn.

Hebben jullie twee plannen voor vanavond? vroeg Swann toen, en zonder te wachten op een antwoord ging Swann verder: Nou, je hebt tijd...

Ik dacht niet dat ik hier was zodat je me kon vertellen hoe geweldig mijn artikel is, verzuchtte ik.

Swann knikte.

Dat klopt.

"Wat is het?