De Laatste Die Op De Been Blijft: De Kronieken van Kerrigan, #11

By W.J. May

De Laatste Die Op De Been Blijft is het 11e boek van WJ May’s bestverkochte serie, De Kronieken van Kerrigan.

Rae Kerrigan en haar vrienden hebben eindelijk de grens overschreden, en deze keer is er geen weg meer terug. Na een gewelddadige impasse met de hele Kroonraad, wordt de bende wakker onder de bescherming van de laatste mensen die ze ooit hadden verwacht te zien: de Xavier Ridders.

Oude bruggen worden verbrand. Er worden nieuwe allianties gevormd. Er is een storm op komst aan de horizon, en tenzij ze zich verenigen, zal het ze allemaal inhalen. Wat ze nodig hebben, is tijd. Maar een onverwacht bezoek van een oude vijand doet een vonk overslaan en plotseling staat Rae's hele wereld in vlammen.

Kunnen zij en haar vrienden de mensen die ze nodig hebben op tijd bij elkaar krijgen? Zelfs als ze dat kunnen, zullen ze ooit sterk genoeg zijn? Wat nog belangrijker is, zijn zij en Devon sterk genoeg om te overleven wat er gaat komen?

Een gevaarlijk spel is begonnen en de enige vraag die overblijft is: wie zal als laatste op de been blijven?

• Language: Nederlands
• Publisher: BadPress
• Release date: Dec 25, 2021
• ISBN: 9781667422657

W.J. May

About W.J. May Welcome to USA TODAY BESTSELLING author W.J. May's Page! SIGN UP for W.J. May's Newsletter to find out about new releases, updates, cover reveals and even freebies! http://eepurl.com/97aYf   Website: http://www.wjmaybooks.com Facebook:  http://www.facebook.com/pages/Author-WJ-May-FAN-PAGE/141170442608149?ref=hl *Please feel free to connect with me and share your comments. I love connecting with my readers.* W.J. May grew up in the fruit belt of Ontario. Crazy-happy childhood, she always has had a vivid imagination and loads of energy. After her father passed away in 2008, from a six-year battle with cancer (which she still believes he won the fight against), she began to write again. A passion she'd loved for years, but realized life was too short to keep putting it off. She is a writer of Young Adult, Fantasy Fiction and where ever else her little muses take her.

Book preview

C:\Users\wanitajump\Documents\CoK Series\Book7&8 Covers\S&PFBbanner.jpg

Dit e-boek is alleen bedoeld voor persoonlijk gebruik. Dit e-boek mag niet doorverkocht worden of worden weggegeven aan derden. Als je dit boek met een andere persoon wilt delen, koop dan alsublieft voor elke ontvanger een exemplaar. Als je dit boek leest en het niet hebt gekocht of het niet alleen voor jouw gebruik is gekocht, stuur het dan terug en koop je eigen exemplaar. Bedankt voor het respect voor het harde werk van deze auteur.

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden gereproduceerd, opgeslagen in of ingevoerd in een opslagsysteem, of in welke vorm of op welke manier dan ook (elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnemen of anderszins) worden overgedragen zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van zowel de eigenaar van de auteursrechten en de bovengenoemde uitgever van dit boek.

Dit is een fictief verhaal. Namen, karakters, plaatsen, merken, media en incidenten zijn ofwel het product van de verbeelding van de auteur of worden fictief gebruikt. Elke gelijkenis met de werkelijke persoon, levend of dood, gebeurtenissen of plaatsen berust volledig op het toeval. De auteur erkent de handelsmerk status en de handelsmerk eigenaren van verschillende producten waarnaar in dit fictiewerk wordt verwezen en die zonder toestemming zijn gebruikt. De publicatie / gebruik van deze handelsmerken is niet geautoriseerd, geassocieerd met of gesponsord door de handelsmerk eigenaren.

Alle rechten voorbehouden.

Copyright 2016, W.J. May

Omslagontwerp van: Book Cover By Design

Niets uit dit boek mag op welke manier dan ook worden gebruikt of gereproduceerd zonder schriftelijke toestemming, behalve voor korte citaten in artikelen en recensies.

DE GEHELE KRONIEKEN VAN KERRIGAN-SERIE:

C:\Users\wanitajump\Documents\aCoversNew2016\2016-17summercovers\Heistdom+\Cok Prequel Poster.jpg

Kronieken van Kerrigan: Prequel

Kerstmis voor de Magie

Vraag de duisternis

Naar de duisternis

Bestrijdt de duisternis

Alleen in het duister

De duisternis verloren

C:\Users\wanitajump\Documents\CoK Series\CoKBanner.png

De Kronieken van Kerrigan

Book I - Rae of Hope is GRATIS!

Boek Trailer:

http://www.youtube.com/watch?v=gILAwXxx8Mu

Boek II - Zwarte nevel

Boektrailer:

http://www.youtube.com/watch?v=Ca24STi_bFM

Boek III - Kaartenhuis

Boek IV - op Koninklijke Theevisite

Boek V - In de Vuurlinie

Boek VI - Het Einde in Zicht

Boek VII - Verborgen Duisternis

Boek VIII - Verstrengeld

Boek IX - Gemarkeerd door het Lot

Boek X - Kracht en macht

Boek XI - De laatste

Boek XII - Rae van het Licht

C:\Users\wanitajump\AppData\Local\Microsoft\Windows\INetCacheContent.Word\Poster TCOKS.JPG

De Kronieken van Kerrigan Vervolg

Kwestie van tijd

Klokwerk

Tweede kans

Glitch in de tijd

Onze tijd

Waardevolle tijd

De Kronieken van Kerrigan: Gabriel

Leven in het verleden

C:\Users\Wanita\AppData\Local\Microsoft\Windows\INetCache\Content.Word\Living in the Past Facebook Cover Art.jpg

Aanwezig voor vandaag

C:\Users\Wanita\AppData\Local\Microsoft\Windows\INetCache\Content.Word\Present For Today Facebook Cover Art.jpg

Staren naar de toekomst

C:\Users\Wanita\AppData\Local\Microsoft\Windows\INetCache\Content.Word\Staring at the Future Facebook Cover Art.jpg

De Kronieken van Kerrigan

Tijd stoppen

, Verloop van tijd

, Tikkende klok

, Geheimen in de tijd, Tijd

in de stad

, ultieme toekomst

Zoek W.J. May

Website:

http://www.wanitamay.yolasite.com

Facebook:

https://www.facebook.com/pages/Author-WJ-May-FAN-PAGE/141170442608149

Nieuwsbrief:

MELD je AAN VOOR W.J. May"s nieuwsbrief voor meer informatie over nieuwe releases, updates, cover onthullingen en zelfs freebies!

http://eepurl.com/97aYf

C:\Users\wanitajump\Documents\CoK Series\CoKBanner.png

De Laatste Die Op De Been Blijft BESCHRIJVING

C:\Users\wanitajump\Documents\CoK Series\Book7&8 Covers\chap11a.jpg

De Laatste Die Op De Been Blijft is het 11e boek van WJ May’s bestverkochte serie, De Kronieken van Kerrigan.

Rae Kerrigan en haar vrienden hebben eindelijk de grens overschreden, en deze keer is er geen weg meer terug. Na een gewelddadige impasse met de hele Kroonraad, wordt de bende wakker onder de bescherming van de laatste mensen die ze ooit hadden verwacht te zien: de Xavier Ridders.

Oude bruggen worden verbrand. Er worden nieuwe allianties gevormd. Er is een storm op komst aan de horizon, en tenzij ze zich verenigen, zal het ze allemaal inhalen. Wat ze nodig hebben, is tijd. Maar een onverwacht bezoek van een oude vijand doet een vonk overslaan en plotseling staat Rae's hele wereld in vlammen.

Kunnen zij en haar vrienden de mensen die ze nodig hebben op tijd bij elkaar krijgen? Zelfs als ze dat kunnen, zullen ze ooit sterk genoeg zijn? Wat nog belangrijker is, zijn zij en Devon sterk genoeg om te overleven wat er gaat komen?

Een gevaarlijk spel is begonnen en de enige vraag die overblijft is: wie zal als laatste op de been blijven?

Inhoud

DE VOLLEDIGE CHRONICLES VAN KERRIGAN-SERIE:

Vind WJ May

Last One Standing Beschrijving:

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk10

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 14

Rae of Light BESCHRIJVING

DE VOLLEDIGE CHRONICLES OF KERRIGAN SERIES:

SCHRIJF je IN VOOR WJ MAY"S NIEuWSBRIEF

Meer boeken van WJ May

TuDOR VERGELIJKING:

Als je daarvoor kiest, kunnen zelfs de onverwachte tegenslagen nieuwe en positieve mogelijkheden met zich meebrengen. Als je daarvoor kiest, kun je in elke omstandigheid waarde en vervulling vinden.

Ralph Marston

Hoofdstuk 1

Als je daarvoor kiest, kunnen zelfs de onverwachte tegenslagen nieuwe en positieve mogelijkheden met zich meebrengen. Als je daarvoor kiest, kun je in elke omstandigheid waarde en vervulling vinden.

Ralph Marston

Ja... ik zou graag zien dat die man in zijn maag wordt gestoken.

Rae opende haar ogen beetu bij beetu en probeerde ze langzaam uit. Ze begreep niet veel van wat er om haar heen gebeurde.

Om te beginnen lag ze, niet ergens in een ondergronds kantoor afgebroken, dood te bloeden op de vloer, maar in een soort ziekenhuisbed. Een best aardig ziekenhuisbed, waar iemand haar een royale voorraad extra dekens en kussens had bezorgd. Warm zonlicht stroomde naar binnen door een rij ramen langs de verste muur, en van wat ze van achter haar gordijn kon zien, waren er andere bedden die op de hare leken, in een rij die zich helemaal uitstrekte tot aan de deur.

Toch lag ze niet in een ziekenhuis.

De piepende machines boven haar en de draden die als kerstverlichting over haar lichaam waren gespannen, waren natuurlijk allemaal van ziekenhuiskwaliteit, maar ze had genoeg ziekenboegus gezien om het verschil te kennenn. Ze was ergens in een ultramoderne faciliteit. Behalve dat het niet ergens officieel was. En uit de vage fragmenten die ze zich herinnerde van haar Kroonraad welkom gisteren, was ze er vrij zeker van dat het niet bij Guilder was. Wat de vraag opriep...

Waar ben ik in godsnaam? mompelde ze, haar mond was droog en haar lippen kraakten toen ze die bewoog.

Haar tong stak in haar keel en ze probeerde hem tegen haar verhemelte te wrijven, maar zonder succes. Ze was verlamd door drugs en de shock, en hoewel ze haar vinger er nog niet op kon leggen, had ze een knagend vermoeden dat er iets vreemds aan de hand was in haar onderbuik.

Voordat ze zich kon omdraaien om erachter te komen, kwam de grootste verrassing in zicht, gehuld in een aureool door de lichten boven haar hoofd.

Devon.

Haar mond viel open in kinderlijke verwarring, en haar voorhoofd rimpelde. je bent...

je bent wakker, onderbrak hij verwoed. Zijn stem had die manische toon die ze maar al te goed kende. Die waarin hij wanhopig probeerde zijn emoties onder controle te houden en kalm leek, maar de randen van al zijn zinnen waren nog steeds gehuld in paniek.

Oh, mijn arme Devon. die zegt wat je denkt! Hoe kan het dat je ooit een spion bent geworden?

Haar mondhoeken gingen omhoog en ze probeerde het opnieuw. je bent...

Wacht even, Rae, probeer niet te praten. Ik ga wat water voor je halen, oké? Een warme hand gleed achter haar hoofd en hielp haar overeind naar een plastic beker. Een zachte stroom liep haar mond in en ze slikte dankbaar. Hoe vindt je dat?" Wil je nog meer?

Je bent...

Laten we nog wat proberen, oké? Een slokje maar. Ik weet dat je dat niet wilt, maar hoe eerder we je vloeistoffen laten drinken, hoe beter je zult...

"Devon. Ze onderbrak hem met een glimlach en probeerde op adem te komen. Je bent niet gewond," bracht ze zwakus uit, terwijl ze zijn gezicht nog steeds bestudeerde.

Nee, hij keek automatisch naar zichzelf voordat hij weer opkeek met een verontschuldigende glimlach, niet deze keer.

Deze keer.

Hij lachte kort, gespannen. Ja, daar dacht ik aan.

Ze glimlachte weer, voordat haar ogen de zijne vonden.

En... je bent hier.

Zijn gezicht werd meteen zachter en hij knielde neer zodat ze op dezelfde hoogte waren. Natuurlijk ben ik hier. Waar zou ik anders zijn... dan hier?

Hij kuste haar knokkels zachtjes en ze besefte dat ze elkaars hand vasthielden.

Julian heeft je ge-sms’t, vermoedde ze, terwijl ze langzaam alles bij elkaar bracht. In het park, hij sms’te naar jou. Hij vertelde me dat het Carter was...

Devon glimlachte en streelde haar zo delicaat over het haar alsof ze van glas was. Natuurlijk heeft hij me ge-sms’t. Ik heb hem een provisie betaald om over mij te spioneren sinds je afstudeerde.

Dat moet ik in gedachten houden. Rae probeerde te lachen, maar een plotselinge brandende pijn in haar maag deed haar terugdeinzen. Wat? Met trillende handen trok ze langzaam haar deken terug en zag een breed, met bloed bevlekt verband uit de zijkant van haar ziekenhuis jasu gluren.

Even staarde ze alleen maar.

Vreemd genoeg was het niet de ernst van de wond of de slopende locatie die haar zo verraste. Het was het blote feit dat ze een wond had.

In een door medicijnen doordrenkte waas van totale verwarring tuurde ze opnieuw pijnlijk naar de ramen. Het was ochtend. Vanuit het oosten stroomde het ochtendlicht naar binnen. Ze was de vorige dag naar Guilder gegaan. Dat betekende dat deze snede van minstens twaalf uur oud, nog steeds niet gesloten was.

Hoe was dat mogelijk?

Toen ze eindelijk weer opkeek, zag Devon er net zo bleek uit als ze zich voelde.

Het was Mallins, siste hij met trillende stem. De klootzak... hij heeft je neergestoken. Hij leek veel moeite te hebben met het uitspreken van het woord.

Rae had net zoveel moeite om het om en om te draaien in haar mistige hoofd. "Heeft me neergestoken...?"

Het klonk belachelijk. Bijna grappig. Als een slechte grap die zij of een van haar vrienden zou maken over haar onuitstaanbare vermogen om door een houtversnipperaar te lopen, het te overleven en het verhaal te vertellen. Het klonk niet als iets wat echt zou kunnen gebeuren. Zoals alles wat er was gebeurd...

Ten slotte stelde ze de enige vraag die haar met morfine vertroebelde brein kon produceren. Even eenvoudig als nauwkeurig.

Hoe dan?

Devons kaken klemden op elkaar en zijn knokkels fonkelden wit, maar hij hield zijn gezicht als een zorgvuldig gecontroleerd masker - vrij van alle tegenstrijdige emoties. "Hij is een hybride. Ik kwam binnen toen hij het zelf zei. Hij is telekinetisch, ja. Dat wisten we. Maar zijn tweede kracht is een soort immuniteit. Jouw krachten werkten niet bij hem. Mijn krachten werkten niet. Dus toen hij je neerstak..."

...mijn zelfgenezende kracht werkte niet, eindigde Rae rustig. Ze dacht er lang over na, haar ogen flitsten af en toe naar het raam terwijl ze de dingen een voor een weer in elkaar zette. Nou, nu weten we tenminste een manier om mijn verdomde onsterfelijkheid te omzeilen, toch? Ik weet dat Mallins al een miljoen jaar oud is, maar we kunnen hem net lang genoeg in de buurt houden om een lang en bevredigend leven te hebben, en als het tijd is, kan ik hem gewoon vragen me te smoren of zoiets.

Devon vond het niet grappig. Hij kneep gewoon nog steviger in haar hand - de hand die hij nog steeds vasthield. Die hand, ze durfde te wedden, had hij niet meer losgelaten sinds ze haar hierheen hadden gebracht.

Wie ze ook waren. En waar hier ook was.

Ze wilde het net vragen, toen ze zijn woorden met een lichte frons terugspeelde. Wacht... je zei dat je krachten ook niet op hem werkten? Wat heb je precies...

Ik heb mijn krachten niet nodig om een goede klap uit te delen.

Ze keek geschokt op. Dat meen je niet.

Ik heb zijn neus gebroken. En zijn kaak. En mogelijk nog een hele boel andere dingen. Voor het eerst sinds ze haar ogen had geopend, brak een blik van boosaardige voldoening door het zorgvuldig bewaarde gezicht voor de patiënt. Ik zou hem helemaal hebben afgemaakt als Fodder niet op hetzelfde moment naar binnen was gekomen en me had weggetrokken.

Fodder. Ze fronste opnieuw haar wenkbrauwen en probeerde zichzelf niet hoger op het bed op te trekken. Wat deed Luke daar in godsnaam, en waarom noemde Devon hem bij zijn achternaam?

Fodder...? vroeg ze zacht, zich inspannend voor een poging zichzelf op te tillen. Wat ben je...

Hé, laat me je daarmee helpen, zei hij snel.

Een paar zachte handen reikten naar beneden onder de dekens en tilden haar hoger op de kussens vanuit haar heupen, zonder enige druk uit te oefenen op de wond. Toen ze eenmaal was gesetteld, trok hij zijn stoel dichter bij het bed en keek met diezelfde vriendelijke glimlach op haar neer. Ze vergat haar vraag helemaal en leunde tevreden achterover. Ze kon uren naar die glimlach staren.

Ik wil niet dat je je nu ergens zorgen over maakt, mompelde hij, terwijl hij haar hand nog een keer vastpakte en die in zijn beide handen hield. je concentreert je gewoon op beter worden. Hij boog zich naar voren om het haar weer naar achteren te borstelen, en ze zag de donkere kneuzingen van een slapeloze nacht in de holtes onder zijn mooie ogen. Ik weet dat je vragen hebt, maar weet dat ik je nu beloof dat je op een veilige plek bent. Ik laat je niets overkomen...

Dat weet ik, onderbrak ze zacht.

Het was niet haar bedoeling om met zo'n zachte stem te spreken; in tegendeel. Maar wat ze ook deed, ze kon ze niet genoeg lucht naar binnen trekken om de woorden nog een beetje luider te maken. Het kostte gewoon te veel energie. Energie die ze niet had.

Maar nu was niet de tijd voor zwakte. Hoe geschokt en traag haar geest ook was, ze moest weten wat er gisteren was gebeurd. Ze moest het in elkaar zetten.

Ze kneep weer in Devons hand. Alsublieft, vertel het me. Ik kan het wel aan. Fodder...

Alsof het een teken was, ging de deur open en hoorde Rae voetstappen hun kant op komen. Devons oren spitsten zich ook, maar hij veranderde niet van houding. In plaats daarvan boog hij zich een beetu naar het gordijn terwijl zijn schouders met een onhoorbare zucht naar beneden vielen.

Het lijkt erop dat je het antwoord gaat krijgen.

Het gordijn trok terug en er kwam een man binnen die precies op Luke leek... alleen een jaar of dertig ouder. Rae staarde hem even nieuwsgierig aan, voordat haar huid bleek werd.

Oh nee ... hoe lang was ik weg?

Tot haar verbazing grinnikte de man zacht. Zelfs Devon moest glimlachen.

Rae Kerrigan, ik stel je voor aan meneer Anthony Fodder. Hij is de vader van Luke. Devon leek een beetu terughoudend om verder te gaan, en meneer Fodder wierp hem een verbijsterde blik toe. En... de commandant van de Xavier Knights.

Rae knipperde verbaasd met haar ogen, niet helemaal zeker of de medicijnen haar een beetu begonnen te raken. Nou, Luke heeft dat zeker verzuimd te vermelden.

Devon lachte zacht. Molly is er helemaal klaar voor. Blijkbaar had hij ook nagelaten haar aan zijn familie voor te stellen - om voor de hand liggende redenen. Dus de spanningen hier waren behoorlijk hoog...

Toen hij achter hen stond, schraapte Fodder zijn keel en Rae haastte zich om haar hand uit te steken. Het was moeilijk, met de wirwar van draden die aan haar lichaam vastzaten. Nog moeilijker met het bloedverlies en het feit dat haar hele maag in wezen doormidden was gesneden.

Maar zodra ze het probeerde, kwam Fodder snel naar voren om het verschil goed te maken. Het haar vloog achteruit met de snelheid van de beweging, en ze begreep - nog voordat ze het voelde - wat zijn specifieke tatù was. Het was precies dezelfde inkt als een jongen genaamd Riley die een jaar eerder was afgestudeerd. Snelheid. Meer in het bijzonder de snelheid van een cheeta.

Juffrouw Kerrigan, hij schudde haar ongelooflijk zacht de hand, terwijl hij haar de hele tijd speculatief aankeek, ik ben erg blij om te zien dat het beter met je gaat.

Door de jaren heen had Rae een onofficiële wetenschap gemaakt uit het bepalen wat iemand voor haar voelde, en waar ze stonden in de wereld van tatùs door de manier waarop ze haar achternaam zeiden. Het was zo ver ontwikkeld dat ze vrijwel kon begrijpen of alleen het woord Kerrigan elke poging tot begrip in de eerste paar minuten had verpest. Maar meneer Fodder was niet zo gemakkelijk te lezen. Hij was attent en serieus, dat wel. Maar haar naam was neutraal. Alsof hij verwachtte om hoe dan ook heen en weer geslingerd te worden.

Ze besefte nu dat het gegrinnik dat ze eerder had gehoord zeldzaam was. Dit was geen man die vaak lachte. Niet dat hij hard was, maar hij was zeker streng. En helemaal niet vriendelijk.

Helemaal niet zoals zijn zoon. Luke was een virtueel zonnestraaltu, die elke dag lachte.