Rae Van Het Licht: De Kronieken van Kerrigan, #12

By W.J. May

Het is tijd om de waarheid onder ogen te zien - behalve dat er geen muziek is, alleen een lage waarschuwing voor een oorlog die gaat komen. Er zijn geen andere opties dan Cromfield te confronteren. Niet meer vluchten, niet meer verstoppen. Rae Kerrigan zal gedwongen worden tot een eeuwige levenslange gevangenisstraf als ze dat doen

Rae of Light is het 12e boek van USA TODAY auteur W.J. May's bestseller serie, De Kronieken van Kerrigan. 

Laat je leiden door je hart. Het fluistert, dus luister goed.

Het is tijd om de waarheid onder ogen te zien - behalve dat er geen muziek is, alleen een lage waarschuwing van een oorlog die gaat komen. Er zijn geen andere opties dan Cromfield te confronteren. Niet meer vluchten, niet meer verstoppen. Rae Kerrigan zal worden gedwongen tot een eeuwige levenslange gevangenisstraf als ze hem niet stoppen.

Maar, hoe stop je een gek die niet kan sterven? Hoe riskeer je het leven van iedereen die je lief hebt, je familie, vrienden en onschuldige mensen? Rae heeft bijna geen tijd en mogelijkheden meer.

Zullen de zonden van de vader de zonden van de dochter zijn?

Het is aan Rae om een manier te vinden om het duistere kwaad in het verleden van haar familie ongedaan te maken om een straaltje hoop te hebben voor ieders toekomst.

• Language: Nederlands
• Publisher: BadPress
• Release date: Mar 25, 2022
• ISBN: 9781667429182

W.J. May

About W.J. May Welcome to USA TODAY BESTSELLING author W.J. May's Page! SIGN UP for W.J. May's Newsletter to find out about new releases, updates, cover reveals and even freebies! http://eepurl.com/97aYf   Website: http://www.wjmaybooks.com Facebook:  http://www.facebook.com/pages/Author-WJ-May-FAN-PAGE/141170442608149?ref=hl *Please feel free to connect with me and share your comments. I love connecting with my readers.* W.J. May grew up in the fruit belt of Ontario. Crazy-happy childhood, she always has had a vivid imagination and loads of energy. After her father passed away in 2008, from a six-year battle with cancer (which she still believes he won the fight against), she began to write again. A passion she'd loved for years, but realized life was too short to keep putting it off. She is a writer of Young Adult, Fantasy Fiction and where ever else her little muses take her.

Book preview

C:\Users\wanitajump\Documents\CoK Series\Book7&8 Covers\S&PFBbanner.jpg

Dit e-boek is alleen bedoeld voor persoonlijk gebruik. Dit e-boek mag niet doorverkocht worden of worden weggegeven aan derden. Als je dit boek met een andere persoon wilt delen, koop dan alsjeblieft voor elke ontvanger een exemplaar. Als je dit boek leest en het niet hebt gekocht of het niet alleen voor jouw gebruik is gekocht, stuur het dan terug en koop je eigen exemplaar. Bedankt voor het respect voor het harde werk van deze auteur.

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden gereproduceerd, opgeslagen in of ingevoerd in een opslagsysteem, of in welke vorm of op welke manier dan ook (elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnemen of anderszins) worden overgedragen zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van zowel de eigenaar van de auteursrechten en de bovengenoemde uitgever van dit boek.

Dit is een fictief verhaal. Namen, karakters, plaatsen, merken, media en incidenten zijn ofwel het product van de verbeelding van de auteur of worden fictief gebruikt. Elke gelijkenis met de werkelijke persoon, levend of dood, gebeurtenissen of plaatsen berust volledig op het toeval. De auteur erkent de handelsmerk status en de handelsmerk eigenaren van verschillende producten waarnaar in dit fictiewerk wordt verwezen en die zonder toestemming zijn gebruikt. De publicatie / gebruik van deze handelsmerken is niet geautoriseerd, geassocieerd met of gesponsord door de handelsmerk eigenaren.

Alle rechten voorbehouden.

Copyright 2016, W.J. May

Omslagontwerp van: Book Cover By Design

Niets uit dit boek mag op welke manier dan ook worden gebruikt of gereproduceerd zonder schriftelijke toestemming, behalve voor korte citaten in artikelen en recensies.

DE GEHELE KRONIEKEN VAN KERRIGAN-SERIE:

C:\Users\wanitajump\Documents\aCoversNew2016\2016-17summercovers\Heistdom+\Cok Prequel Poster.jpg

Kronieken van Kerrigan: Prequel

Kerstmis voor de Magie

Vraag de duisternis

Naar de duisternis

Bestrijdt de duisternis

Alleen in het duister

De duisternis verloren

C:\Users\wanitajump\Documents\CoK Series\CoKBanner.png

De Kronieken van Kerrigan

Book I - Rae of Hope is GRATIS!

Boek Trailer:

http://www.youtube.com/watch?v=gILAwXxx8MU

Boek II - Zwarte nevel

Boektrailer:

http://www.youtube.com/watch?v=Ca24STi_bFM

Boek III - Kaartenhuis

Boek IV - op Koninklijke Theevisite

Boek V - In de Vuurlinie

Boek VI - Het Einde in Zicht

Boek VII - Verborgen Duisternis

Boek VIII - Verstrengeld

Boek IX - Gemarkeerd door het Lot

Boek X - Kracht en macht

Boek XI - De laatste

Boek XII - Rae van het Licht

C:\Users\wanitajump\AppData\Local\Microsoft\Windows\INetCacheContent.Word\Poster TCOKS.JPG

De Kronieken van Kerrigan Vervolg

Kwestie van tijd

Klokwerk

Tweede kans

Glitch in de tijd

Onze tijd

Waardevolle tijd

De Kronieken van Kerrigan: Gabriel

Leven in het verleden

C:\Users\Wanita\AppData\Local\Microsoft\Windows\INetCache\Content.Word\Living in the Past Facebook Cover Art.jpg

Aanwezig voor vandaag

C:\Users\Wanita\AppData\Local\Microsoft\Windows\INetCache\Content.Word\Present For Today Facebook Cover Art.jpg

Staren naar de toekomst

C:\Users\Wanita\AppData\Local\Microsoft\Windows\INetCache\Content.Word\Staring at the Future Facebook Cover Art.jpg

De Kronieken van Kerrigan

Boek 1 - Tijd stoppen

Boek 2 - Het verstrijken van de tijd

Boek 3 - Tikkende klok

Zoek W.J. May

Website:

http://www.wanitamay.yolasite.com

Facebook:

https://www.facebook.com/pages/Author-WJ-May-FAN-PAGE/141170442608149

Nieuwsbrief:

MELD U AAN VOOR W.J. May's nieuwsbrief voor meer informatie over nieuwe releases, updates, cover onthullingen en zelfs freebies!

http://eepurl.com/97aYf

C:\Users\wanitajump\Documents\CoK Series\CoKBanner.pngC:\Users\wanitajump\Documents\CoK Series\Book7&8 Covers\cover12.jpg

Beschrijving:

Rae of Light is het 12e boek van WJ May's bestverkochte serie, The Chronicles of Kerrigan.

Het is tijd om de muziek onder ogen te zien - behalve dat er geen muziek is, alleen een lage waarschuwing voor een komende oorlog. Er zit niets anders op dan Cromfield te confronteren. Niet meer rennen, niet meer verstoppen. Rae Kerrigan zal worden gedwongen tot een levenslange gevangenisstraf als ze hem niet stoppen.

Maar, hoe stop je een gek die niet kan sterven? Hoe riskeer je het leven van iedereen van wie je houdt, je familie, vrienden en het leven van onschuldige mensen? Rae heeft bijna geen tijd meer en geen mogelijkheden meer over.

Zullen de zonden van de vader de zonden van de dochter zijn?

Het is aan Rae om een manier te vinden om het duistere kwaad in het verleden van haar familie ongedaan te maken om een sprankje hoop te krijgen voor ieders toekomst.

Inhoudsopgave

DE VOLLEDIGE Kronieken VAN DE KERRIGAN-SERIE:

Vind WJ May

Beschrijving:

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 14

Epiloog

Blijf lezen!

Prequel #1 Blurb:

Prequel #2 Blurb:

Opmerking van de auteur

DE VOLLEDIGE KRONIEKEN VAN DE KERRIGAN-SERIE:

SCHRIJF U IN VOOR DE NIEUWSBRIEF VAN WJ

MAY Meer boeken van WJ

May TUDOR-VERGELIJKING:

Laat je hart je leiden. Het fluistert, dus luister goed.

Hoofdstuk 1

Laat je hart je leiden. Het fluistert, dus luister goed.

Niet mijn hart. Mijn hart schreeuwde zo hard, ik was verrast dat we het niet konden horen echoën vanaf de kliffen.

Eh... Rae? Na drie hele minuten stilte verschoof Devon zenuwachtig op het gras. Een klein spoor van paniek begon in zijn ogen te flikkeren, terwijl hij daar oorlog voerde met de glorieuze zonsondergang. Zou je willen dat ik wegga en je even de tijd gun om...

Met je trouwen?

De woorden kwamen er als een rommeltje uit. Alsof zo'n simpele vraag op geen enkele manier enige zin zou kunnen hebben.

Devon verstijfde, halverwege opgestaan. Ja... trouw met me.

Rae knipperde met haar ogen, want het voelde alsof de oceaan langs haar oren donderde. "Met jou trouwen?"

Zijn ogen flitsten een seconde over de kliffen; hij dacht erover om er maar meteen van af te springen. Tenzij je iemand anders in gedachten had.

Rae schudde haar hoofd met een scherpe, schokkende beweging alsof ze het met wilskracht probeerde te klaren. 'Je bedoelt.wij," verduidelijkte ze terwijl ze hem met enorme, onderzoekende ogen aankeek. 'Wil je dat wij gaan trouwen? Zoals... getrouwd? Met een bruiloft en een... een huwelijk?"

Devon duwde langzaam de rest van zijn lichaam overeind en keek haar zo aandachtig aan dat het leek alsof hij elk moment bang was dat ze zomaar in het niets zou verdwijnen.

Ondanks alle onmogelijke situaties van leven of dood die ze hadden meegemaakt: marteling, ontvoering, verloochening, dodelijke serums, eindexamens op Guilder... had ze hem er nog nooit zo gezien.

Hij was terecht bang.

'Ja, eh,' hij haalde zijn vingers door zijn haar en haalde snel en te oppervlakkig adem, 'ik zeg het duidelijk niet zo goed.'

Rae staarde hem alleen maar aan, totaal verloren.

Hij wil... met me trouwen?

Haar ogen vulden zich met onzekere tranen en haar kaak viel open in een vertraagde shock. Terwijl ze lichtjes zwaaide in de zachte bries, dreef een hand automatisch naar buiten zodat hij haar kon vasthouden. Hij greep het meteen, enorm opgelucht dat ze hem in ieder geval aanraakte, terwijl hij enorm in de war was over wat er mogelijk in haar hoofd om zou kunnen gaan.

Had ik hier maar een tatù voor. Iets om me te helpen dingen te vertragen.

Wil je misschien... Hij gebaarde naar het gras, maar haar ogen bleven op zijn gezicht gericht, een soort surrealistische verbijstering waardoor ze tien keer groter waren dan ooit tevoren.

Toen, alsof hij het niet net had gesuggereerd, flapte ze eruit: Ik denk dat ik misschien moet gaan zitten. Haar stem had dezelfde hoge toon gekregen als wanneer ze in de loop van een geweer staarde of met Molly praatte over de volgende aflevering van het televisieprogramma waar ze op dat moment geobsedeerd door waren.

'Natuurlijk, laat me gewoon...' Maar ze zonk neer voordat Devon zelfs maar zijn andere hand kon aanbieden. Hij bleef even staan en keek naar haar met diezelfde soort 'misschien-doe-ik-in-mijn-broek' bleekheid, voordat hij voorzichtig naast haar op de grond zonk. -je helpen.

In eerste instantie leek het te werken. Een seconde later was ze weer op de been.

Haar hoofd ging heen en weer alsof het een eigen wil had, een feit dat ze zich totaal niet bewust leek van zichzelf. 'Nee - nee, we moeten zeker gaan staan. Dit is zeker een staan... moment."

Inmiddels was Devons angstige blik vermengd met ademloze verwachting en een ingehouden soort amusement terwijl hij toekeek om te zien wat ze nu zou doen. ...Oké.

'Wat?' Haar hoofd schoot omhoog alsof ze hem daar voor het eerst zag. Het spijt me, zei je iets?

Hij sprak langzaam en voorzichtig. Als een man die een wild wezen probeert te benaderen - zijn handen onschuldig in de lucht geheven. 'Ik zei, je hebt gelijk. Dit is een...moment dat een van ons staand moet beleven."

'Goed,' knikte ze snel, 'goed. Het is gewoon...

Rae?

Ze zweeg even en beet op haar onderlip terwijl ze langzaam hyperventileerde. Het tintelde. Alsof het nog nooit eerder was gebruikt.

'Waarom houden we niet gewoon... een minuutje stil,' opperde Devon luchtig.

Toen ze niets zei om hiertegen te protesteren, liet hij zijn hand in de hare glijden en hield haar zo dat ze allebei uitkeken naar de prachtige zonsondergang. Geen van beiden sprak voor een lange tijd. Het enige geluid was van de golven die onder hen tot ijzig schuim sloegen en het zachte geritsel van gras terwijl de lucht boven hen van roze naar violet kleurde.

Eindelijk, toen ze het gevoel had dat ze op adem kon komen, draaide Rae zich naar hem om.

'Oké,' begon ze nerveus, 'ik denk dat ik in shock was.'

Zijn ogen fonkelden terwijl hij een glimlach in bedwong. Ja, dat dacht ik al. Wat met al dat, 'laten we opstaan, laten we gaan zitten...'

Ja.

Het was niet luider dan een fluistering. Maar het klonk nog steeds luid en duidelijk.

Het beetje kleur dat nog over was in Devons gezicht verdween meteen toen hij zwijgend op haar neerkeek. Te bang om te bewegen. Te hoopvol om te spreken. Je bedoelt...

"Ik bedoel... ja. Zodra ze het zei, voelde het alsof haar hart zou exploderen van geluk. Wat er nog over was van de oogverblindende zonsondergang schitterde in haar ogen, en een stralende glimlach strekte zich uit van oor tot oor toen ze naar hem terug straalde. Devon Wardell... ik wil heel graag met je trouwen."

Er viel een korte stilte...

'Ja!' Met een blaf van geluk tilde Devon haar op en draaide haar rond en rond, zich schijnbaar niet bewust dat ze op de rand van een klif stonden. Hij begroef zijn gezicht in haar lange, golvende haar en drukte haar teder tegen zijn borst. 'Ja,' fluisterde hij opnieuw, zachter deze keer.

Toen ze eindelijk uit elkaar gingen, stonden er tranen in zijn ogen. Een hand kwam omhoog om haar haren uit haar gezicht te strijken terwijl de andere de prachtige diamant om haar vinger liet glijden.

Even staarden ze er allebei naar en keken met een identieke glimlach naar de vinger.

Toen bracht hij haar gezicht naar het zijne. 'Je hebt geen idee,' fluisterde hij, 'geen idee wat dit...'

'Ik heb wel enig idee,' onderbrak ze hem, niet in staat om te stoppen met glimlachen. Ze streek met een vinger langs zijn lippen en keek hoe ze met een stille ademhaling uiteen gingen. "Ik heb nooit, nooit iets nog meer gewild."

Dan wat? plaagde hij, grijnzend als een vierjarige.

Ze gooide haar hoofd achterover en lachte. Wil je dat ik het zeg?

Ik wil dat je het zegt.

Oke. Ze schraapte opzichtig haar keel en rekte zich op haar tenen uit om hem de zachtste kus te geven. Ik heb nooit iets nog meer gewild... dan je vrouw te zijn.

Het woord vrouw raakte hen allebei hard, en het volgende moment tilde Devon haar weer op en kuste haar zo hard dat het bijna pijn deed. Haar armen strikten zich achter zijn nek en haar benen sloegen om zijn middel terwijl hij haar vasthield voor wat voelde als een eeuwigheid.

De zon straalde een laatste lichtstraal uit en gleed onder de golven door terwijl ze daar stonden, verstrikt in elkaars armen, als silhouetten op de kliffen.

Verloren in wat de meest perfecte kus ter wereld moest zijn.

Pas toen de sterren vanachter het licht van de maan tevoorschijn kwamen, trok Devon zich eindelijk terug en zette haar zachtjes in het gras. Zijn ogen schoten een fractie van een seconde terug naar de auto, die een halve mijl verderop aan de overkant van de klif geparkeerd stond, voordat hij zich met een ondeugende glimlach naar haar toe draaide.

'Rae... wat zou je ervan vinden om misschien een deken voor ons te toveren?'

Rae wierp een verwarde blik tussen hem en de auto, voordat zijn bedoeling haar plotseling duidelijk werd. Wil je hier overnachten?

Hij haalde onschuldig zijn schouders op en trok haar dichter naar zich toe bij de heupen. Niemand verwacht ons terug...

Niemand behalve mijn moeder. Ze grijnsde, voordat ze een behoedzame blik op het hoge gras wierp terwijl een dozijn natuurdocumentaires uit haar kinderjaren door haar hoofd galmden. Bovendien, zijn er geen... slangen?

Hij gooide zijn hoofd achterover met een heldere, sprankelende lach die tegen de kliffen weergalmde. Je hebt meer superkrachten dan alle Marvel-superhelden bij elkaar, en je maakt je zorgen over slangen?

"Slangen en mijn moeder."

'Ik beloof het,' hij kuste haar, 'om de zaken glad te strijken', nog een kus, 'met je moeder', nog een kus, 'wanneer we morgenochtend terugkomen.'

Ze trok zich terug, een beetje licht in het hoofd. En de slangen?

Het volgende moment lag ze op haar rug. Ze slaakte een gil, maar hij greep haar hoofd lichtjes in zijn hand terwijl hij bovenop haar rolde en haar zo zacht als maar kon, kuste.

'Ik weet zeker dat ik iets kan bedenken om je af te leiden...'

*  *  *

De volgende ochtend werd Rae wakker bij het krieken van de dag. Er hing een stevige kou in de lucht en de zon begon net over de glooiende heuvels in het oosten te klimmen.

Terwijl Devon heerlijk naast haar sliep, strekte ze haar hand de lucht in en bekeek de gigantische diamant die aan haar vinger schitterde. Een deel van haar dacht dat die er niet zou zijn als ze haar ogen opendeed. Een ander deel kon nog steeds niet geloven dat het allemaal waar was.

Het was perfect.

Er was geen beter woord voor. Het was het soort ring dat ze zelf zou hebben uitgezocht. Een ring die haar nog eens zou laten kijken als ze met Molly door tijdschriften bladerde. Een ring die een weemoedige blik zou hebben gekregen, voordat ze met tegenzin verder ging.

Het was ergens tussen een ovaal en een diamant vorm geslepen. Terwijl de zijkanten scherp gefacetteerd waren, om elke mogelijke lichtstraal te vangen en te verspreiden, was er ook een gladheid. Een zachte delicatesse voor de manier waarop het boog en zich vastklampte aan de band van kleinere diamanten die het ondersteunden.

Waar heeft hij dit eigenlijk vandaan? We zijn in een dorp in Schotland - welke opties had hij hier?

Toen kwamen de grotere vragen aan de oppervlakte van haar geest drijven.

Wanneer besloot hij dit te doen? Waarom wilde hij dit? Heb ik iets gezegd of iets specifieks gedaan? Hij en ik hebben nog nooit serieus over het huwelijk gepraat, en voordat we dat doen - vraagt hij me verdomme ten huwelijk?

En aan wie heeft hij het verteld?! Hield hij het volledig geheim? Had hij toestemming gevraagd aan mijn moeder? Wie weet er nog meer op het onderduikadres van wat er laatst is gebeurd...

Goedemorgen.

Ze keek naar beneden en zag Devon naar haar staren, een slaperige, euforische glimlach bleef op zijn lippen hangen terwijl het licht van de ochtendzon zich over zijn gezicht verspreidde. Zijn vingers wikkelden zich om haar pols en voordat ze besefte wat hij aan het doen was, bracht hij haar ring naar zijn lippen en kuste die.

Het was een adembenemend beeld. Eentje dat zeker in haar hart zou blijven zolang ze zich zou kunnen herinneren.

Gelukkig had ze inmiddels veel oefening gehad met 'adembenemend Devon'. En ze liet zich niet afschrikken. Er waren een paar vragen die ze beantwoord wilde hebben. Hun sprookjesnacht was ten einde, en ze moest zich schrap zetten voor de terugkeer.

'Morgen', glimlachte ze liefjes voordat ze op zijn borst rolde en hem met dezelfde onschuldige glimlach vastklemde. 'We moeten praten.'

Ze voelde hem grinniken onder haar terwijl hij zich hoger op de deken hees. "Dat dacht ik al. Je kunt het meest over-analyserende meisje ter wereld niet echt een huwelijksaanzoek doen zonder dat er de ochtend erna een milde ondervraging volgt.'

Ze negeerde hem volledig en begon met haar vragen. Heb je iemand verteld dat je dit ging doen?

Met de vaardigheid van een geheime agent werd zijn gezicht plotseling een masker van onschuld. Eigenlijk maar één iemand. Kraigan. Hij en ik hebben altijd een hechte band gehad. Nadat ik vriendschapsarmbanden had gemaakt en laat opbleef met het vlechten van elkaars haar, besloot ik om zijn zegen te vragen voor mijn kleine plan...

Oké, dat is genoeg. Rae stak haar hand op met een grijns, het mentale beeld alleen al was genoeg om haar maag om te draaien. Dus je hebt het aan niemand verteld?

Hij schudde zijn hoofd, zijn ogen strak in de hare starend. Alleen aan jou. En ik heb het je niet verteld, ik heb het je maar gelijk gevraagd...'

'Maak zoveel grapjes als u wilt, meneer. Ik vraag me af hoe mijn vuur zwaaiende moeder zich zal voelen over het feit dat je geen toestemming hebt gevraagd.'

Terwijl ze alleen maar plaagde, verwachtte Rae toch nog een blik van milde angst. Haar moeder had de neiging om dat effect op mensen te hebben. Maar ze kreeg alleen een bijna arrogante grijns.

'O, ik heb Beth al om toestemming gevraagd. Ze wist alleen niet wanneer het zou zijn."

Rae's mond viel open van verbazing. Je hebt mijn moeder toestemming gevraagd om met me te trouwen?! Ze kon zich niet voorstellen hoe dat gesprek moest zijn verlopen. Wanneer?

Jaren geleden. Nadat we terugkwamen uit Ierland. Nadat ik...

... nadat je van die klif bent gesprongen? Rae herinnerde het zich alsof het gisteren was. Vastzitten in de onderwatergrot. Schreeuwend om Devon toen iets wat leek op een vloedgolf op haar af kwam razen. En toen...

... en toen lag ze in zijn armen. Hij was van de klif gesprongen om haar te redden, niet wetende wat er daarna met hem zou gebeuren. Niet wetende dat zijn onmogelijke behoefte om haar te redden hem zou laten vliegen.

Toen ze terug waren bij de boerderij, waren hij en haar moeder daarna voor een lange tijd verdwenen. Ze herinnerde zich de blik op hun gezichten toen ze eindelijk van boven kwamen. De stille, wetende glimlach.

Het was de eerste keer dat Devon