De heksenkring

By Cate Tiernan

Elke tiener krijgt te maken met grote veranderingen. Maar voor Morgan zijn deze veranderingen wel heel bijzonder. Morgan is een heks, dat weet ze nu al een tijdje. Maar al snel merkt ze dat haar magische krachten nog specialer zijn dan gedacht. Van alle heksen die ze kent is alleen zij in staat om mensen in een seconde te genezen van hun kwalen. Morgan is namelijk geen gewone heks, maar een heks naar het bloed. En dat betekent dat haar ouders dat ook zouden moeten zijn. Maar dat blijkt niet het geval en Morgan komt erachter dat zij geadopteerd is. Uit woede rent ze weg van huis en gaat ze, samen met haar geliefde Cal, op zoek naar haar biologische ouders. Deze zoektocht gaat echter niet zonder slag of stoot aangezien haar krachten menig heks jaloers maken... -

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: May 9, 2023
• ISBN: 9788728489444

Book preview

De heksenkring

Translated by Gerda Wolfswinkel

Original title: The coven

Original language: English

Geproduceerd door Alloy Entertainment, LLC

Copyright © 2001, 2023 Cate Tiernan and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788728489444

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

Voor N. en P.,

die zoveel magie in mijn leven hebben gebracht.

Proloog

Ik danste tussen de sterren en ik zag de energiedeeltjes als microscopisch kleine komeetjes langs me heen schieten. Ik zag het hele universum; alles tegelijk, elk deeltje, elke glimlach, elke vlieg, elke zandkorrel werd me onthuld en alles was van een oneindige schoonheid.

Toen ik inademde, ademde ik de essentie van het leven zelf in en ik ademde wit licht uit. Het was mooi, mooier nog dan mooi, maar ik zou niet weten hoe ik het in woorden zou moeten uitdrukken, ook niet voor mezelf. Ik begreep alles; ik begreep mijn plaats in het universum; ik begreep het pad dat ik moest volgen.

Toen glimlachte ik, knipperde met mijn ogen en ademde weer uit en ik was terug op de donkere begraafplaats, met negen vrienden van de middelbare school. De tranen liepen over mijn gezicht.

‘Alles in orde?’ vroeg Robbie bezorgd. Hij kwam naar me toe.

Het leek eerst alsof hij onzin uitkraamde, maar toen drong het tot me door wat hij had gezegd. Ik knikte.

‘Het was zo mooi,’ was mijn armzalige commentaar. Mijn stem liet het afweten. Na het visioen was ik ondraaglijk klein geworden. Ik stak mijn vinger uit om Robbies wang aan te raken. Hij trok een zachtroze lijn waar ik hem aanraakte en Robbie wreef met een beduusd gezicht over zijn wang.

Ik liep naar de vazen met bloemen op het altaar, gehypnotiseerd door hun schoonheid en ook door een enorme treurigheid om de dood van de bloemen. Ik raakte een knop aan en deze opende zich onder mijn hand. Hij bloeide in de dood, zoals het hem in het leven niet vergund was geweest. Ik hoorde Raven naar adem snakken en ik wist dat Bree, Beth en Matt op dat moment voor me terugdeinsden.

Toen stond Cal naast me. ‘Stop nu met dingen aan te raken,’ zei hij zacht en met een glimlach. ‘Ga liggen om jezelf te aarden.’

Hij leidde me naar een open plek binnen de cirkel en ik ging op mijn rug liggen. Ik voelde hoe het pulserende leven van de aarde me weer in mijn centrum bracht en zachtjes de energie van me overnam, waardoor ik me normaler ging voelen. Ik kon weer gericht waarnemen en zag de kring, de kaarsen, de sterren en de vruchten duidelijk in hun gewone gedaante, niet meer als pulserende energiebellen.

‘Wat gebeurt er met me?’ fluisterde ik. Cal ging met gekruiste benen achter me zitten en tilde mijn hoofd in zijn schoot. Hij streelde mijn haar dat over zijn benen hing. Robbie knielde naast hem. Ethan, Beth en Sharon kwamen om ons heen staan en keken over zijn schouder mee, alsof ik een museumstuk was. Jenna hield Matt om zijn middel vast alsof ze bang was. Raven en Bree bleven op een afstand staan en Bree keek toe met grote, ernstige ogen.

‘Je hebt een magische handeling verricht,’ zei Cal. Hij staarde me aan met die eindeloze, donkergouden ogen. ‘Je bent een bloedheks.’

Ik sperde mijn ogen wijdopen toen zijn gezicht langzaam voor de maan boven me schoof en terwijl hij me diep in mijn ogen keek, raakte hij mijn mond met de zijne aan. Met een schok realiseerde ik me dat hij me kuste. Mijn armen voelden zwaar toen ik ze optilde om ze om zijn nek te slaan, en toen kuste ik hem terug. Wij waren samengekomen en de magie knetterde van ons af.

Op dat moment van puur geluk stelde ik geen vragen bij wat het behelsde een bloedheks te zijn, of wat het voor mijn familie betekende, of wat het voor Bree of Raven, of wie dan ook betekende dat Cal en ik tot elkaar waren gekomen. Het was mijn eerste les in magie, en het zou een zware les worden om alles te overzien, niet slechts een deel ervan.

1.

Na Samhain

Dit boek geef ik aan mijn stralendlichte vuurfee, Bradhadair, voor haar veertiende verjaardag. Welkom bij De Nauwe Poort. In liefde, van Mathair.

Dit boek is privé-eigendom. Afblijven.

Imbolc, 1976

Als inwijding van mijn Boek der Schaduwen volgt hier een eenvoudige bezwering. Ik heb hem van Betts Towson gekregen, maar ik gebruik zwarte kaarsen in plaats van blauwe, zoals zij.

Om van een slechte gewoonte af te komen

1. Steek altaarkaarsen aan

2. Steek de zwarte kaars aan. Zeg: ‘Dit houdt me tegen. Ik zal dit niet meer doen. Het is geen deel meer van mij.’

3. Steek de witte kaars aan. Zeg: ‘Dit is mijn macht, mijn moed en mijn overwinning. De strijd is reeds gewonnen.’

4. Stel je in de geest voor met welke slechte gewoonte je wilt breken. Zie jezelf ervan bevrijd. Nadat je je overwinning een paar minuten lang hebt gevisualiseerd, doe je de zwarte kaars uit en daarna de witte.

5. Herhaal het zo nodig na een week nog eens. Je kunt het het beste doen bij afnemende maan.

6. Ik heb dit afgelopen donderdag gedaan als onderdeel van mijn inwijding. Sindsdien bijt ik geen nagels meer.

– Bradhadair

De dag na Samhain werd ik heel langzaam wakker. Ik probeerde me te verzetten tegen het licht achter mijn ogen, maar tevergeefs. Al gauw was ik klaarwakker.

In mijn kamer was het nog nauwelijks licht. Het was de eerste dag van november en de warmte van de herfst was weggesijpeld. Toen ik me uitrekte, werd ik overspoeld door herinneringen en dusdanig sterke gewaarwordingen, dat ik rechtop in bed ging zitten.

Ik huiverde, toen ik Cal weer over me heen gebogen zag zitten om me te kussen. En mijzelf, hoe ik hem terugkuste, met mijn armen om zijn nek geslagen en zijn haren, die zacht waren onder mijn vingers. De verbinding die tot stand kwam, onze magie, de elektriciteit, de vonken, de manier waarop het universum om ons heen wervelde… Ik ben een bloedheks, dacht ik. Ik ben een bloedheks, en Cal houdt van me en ik houd van Cal. En het is zoals het is.

De vorige avond was ik voor het eerst gekust en had ik mijn eerste liefde gevonden. Ik had ook mijn beste vriendin verraden, een kloof veroorzaakt in mijn nieuwe heksenkring, en ik was tot het besef gekomen dat mijn ouders mijn leven lang tegen me hadden gelogen.

Dat was allemaal gebeurd op Samhain, 31 oktober, het nieuwjaar van de heksen. Mijn nieuwjaar, mijn nieuwe leven.

Ik ging weer achterover liggen in de geruststellende knusheid van mijn flanellen lakens en gewatteerde deken. Gisteravond had ik mijn dromen zien uitkomen. En nu wist ik met een koud gevoel in mijn binnenste dat ik de prijs ervoor zou betalen. Ik voelde me veel ouder dan zestien.

Een bloedheks, dacht ik. Cal zegt dat ik dat ben. En hoe kan ik daar na gisteravond, na wat ik heb gedaan, nog aan twijfelen? Het moet wel waar zijn. Ik ben een bloedheks. Er stroomt bloed door mijn aderen dat na duizenden jaren van magiebeoefening is overgeërfd; duizenden jaren, waarin heksen onderling met elkaar trouwden. Ik ben een van hen, ik stam af van een van de Zeven Grote Clans: Rowanwand, Wyndenkell, Leapvaughn, Vikroth, Brightendale, Burnhide en Woodbane.

Maar van welke? De Rowanwands, de leraren en behoeders van kennis? De Wyndenkells, de schrijvers van bezweringen? De Vikroths? Dat waren magische krijgers, later verwant aan de Vikingen. Ik glimlachte. Zo krijgshaftig voelde ik me niet.

De Leapvaughns waren ondeugend en haalden grappen uit. De Burnhide-clan richtte zich op het magische werk met edelstenen, kristallen en metalen, en Brightendale was de clan van de genezers, die de magie van planten gebruikten om te genezen. Of… je had ook nog de Woodbanes. Ik rilde. Ik behoorde zeker niet tot de duistere clan, degenen die ten koste van alles macht wilden hebben, degenen die hun medeclans bestreden en verraad pleegden ter wille van macht over het land, macht over de magie en de kennis.

Ik nam ze in overweging. Als ik al van de zeven clans afstamde, voelde ik me het meest verwant met de Brightendales, de genezers. Ik had ontdekt dat ik van planten hield, dat ze tot me spraken en dat het gebruik van hun magische krachten me van nature goed afging. Ik voelde me zeer met mezelf ingenomen en glimlachte. Een Brightendale. Een echte bloedheks.

Dat houdt in dat mijn ouders ook bloedheksen moeten zijn, dacht ik. Dat idee verbijsterde me, en ik vroeg me dan ook af waarom wij elke zondag, zolang ik me kon heugen, naar de kerk gingen. Ik bedoel, ik hield wel van mijn kerk. Ik ging graag naar de mis. Die waren mooi en traditioneel en troostrijk. Maar Wicca leek natuurlijker.

Ik ging weer rechtop in bed zitten. Er kwamen steeds twee beelden bij me naar boven: Cal, die zich over me heen boog, zijn gouden ogen die de mijne vasthielden, en Bree, mijn beste vriendin; de schok en de gekwetstheid op haar gezicht, toen ze Cal en mij zag. De beschuldiging, de gekrenktheid, de begeerte. De razernij.

Wat heb ik gedaan? vroeg ik me af.

Ik hoorde mijn ouders beneden in de keuken. Ze zetten koffie en haalden de vaatwasser leeg. Ik liet me achterover vallen en luisterde naar die vertrouwde geluiden. Niet elk ding in mijn leven was afgelopen nacht veranderd.

Iemand ging naar de voordeur om de krant te pakken. Het was zondag vandaag, en dat hield in: naar de kerk, gevolgd door de brunch in de Widow’s Diner. Zou ik Cal later op de dag nog zien? Zou ik met hem praten? Hadden we nu een relatie, waren we een stel? Hij had me ten overstaan van iedereen gekust – wat had dat te betekenen? Vond Cal Blaire, de mooie Cal Blaire, mij, Morgan Rowlands, werkelijk aantrekkelijk? Mij, met mijn platte boezem en mijn ‘krachtige’ neus? Mij, waar de jongens nooit voor een tweede keer naar omkeken?

Ik staarde naar mijn plafond, alsof het antwoord op het gebarsten stucwerk geschreven stond. Ik schrok me wild, toen de deur van mijn kamer opengeknald werd.

‘Kun je dit uitleggen?’ vroeg mijn moeder. Ze sperde haar bruine ogen wijdopen en haar mond stond strak, met diepe groeven eromheen. Ze hield een stapeltje boeken omhoog, dat met een touwtje bij elkaar gehouden werd. Het waren de boeken die ik bij Bree thuis had achtergelaten, omdat mijn ouders niet wilden dat ik ze had. Mijn boeken over Wicca, de Zeven Grote Clans en de geschiedenis van de hekserij. Op een briefje dat aan de boeken bevestigd was, stond in grote letters: Morgan – deze heb je bij mij thuis laten liggen. Ik denk dat je ze wel nodig zult hebben. Ik kwam overeind en besefte dat dit Brees wraak was.

‘Ik dacht dat wij iets hadden afgesproken,’ zei mijn moeder met stemverheffing. Ze leunde uit mijn slaapkamerdeur en schreeuwde naar beneden: ‘Sean!’

Ik zwaaide mijn benen uit bed. De vloer was koud en ik duwde mijn voeten in mijn sloffen.

‘Nou?’ De stem van mijn moeder werd nog een decibel luider. Mijn vader kwam met een gealarmeerd gezicht binnen.

‘Mary Grace?’ zei hij. ‘Wat is er aan de hand?’

Mam hield de boeken omhoog alsof het een dode rat was. ‘Deze lagen op de veranda bij de voordeur!’ zei ze. ‘Lees het briefje maar!’

Ze keek me weer aan. ‘Waar ben jij eigenlijk mee bezig?’ wilde ze vol ongeloof weten. ‘Toen ik zei dat ik die boeken niet in huis wilde hebben, betekende dat niet dat ik wilde dat je ze ergens anders las! Je weet heel goed wat ik bedoelde, Morgan!’

‘Mary Grace,’ zei mijn vader sussend, en pakte de boeken uit haar handen. Zwijgend las hij de titels.

Mijn jongere zusje, Mary K., kwam op blote voeten en in haar geruite pyjama de kamer binnen. ‘Wat is er aan de hand?’ zei ze, terwijl ze haar haren uit haar ogen streek. Niemand gaf antwoord.

Ik probeerde snel te denken. ‘Die boeken zijn niet gevaarlijk of onwettig. En ik wilde ze lezen. Ik ben geen kind – ik ben zestien. Trouwens, ik heb je wensen gerespecteerd door ze niet in huis te houden.’

‘Morgan,’ zei pap ongewoon streng. ‘Het gaat er niet alleen om dat je die boeken in huis hebt, dat weet je best. We hebben je uitgelegd dat wij als katholieken vinden dat hekserij verkeerd is. Het is dan misschien niet onwettig, maar het is wel godslasterlijk.’

‘Je bent zestien,’ begon mam, ‘geen achttien. Dat houdt in dat je nog steeds een kind bent.’ Haar gezicht was rood aangelopen, haar haren niet geborsteld. Ik kon zilveren strepen tussen het rood zien. Met een schok drong het tot me door dat ze over vier jaar vijftig werd. Plotseling leek dat oud.

‘Je woont onder ons dak,’ vervolgde mam gespannen. ‘We ondersteunen jou. Zodra je achttien bent en het huis uitgaat en een baan krijgt, kun je alle boeken hebben die je wilt en lezen wat je maar wilt. Maar zolang je in dit huis woont, doe je wat wij zeggen.’

Ik begon kwaad te worden. Waarom deden ze zo?

Maar voordat ik iets zei, kwam er een spreuk in mijn hoofd op. Beteugel mijn woede, kalmeer mijn woorden. Spreek in liefde en doe geen kwaad.

Waar komt dat nou vandaan? vroeg ik me vaag af. Maar wat de oorsprong er ook van mocht zijn, het voelde goed. Ik zei het drie keer bij mezelf en voelde mijn emoties snel terugzakken.

‘Ik begrijp het,’ zei ik. Ik voelde me opeens machtig en zelfverzekerd. Ik keek mijn ouders en mijn zuster aan. ‘Maar mam, zo gemakkelijk is dat niet,’ legde ik zachtmoedig uit. ‘En jullie weten wel waarom; ik weet dat jullie het weten. Ik ben een heks. Ik ben een geboren heks. En als ik een geboren heks ben, dan zijn jullie het ook.’

2.

Anders

14 december 1976

Gisteravond een cirkel bij de currachdag op de westelijke rotsen. Alles bij elkaar vijftien van ons, waaronder ikzelf, Angus, Mannannan, de rest van ‘De Nauwe Poort’ en twee leerlingen, Tara en Cliff. Het was koud en er viel motregen. We deden een genezingsritueel rond de grote turfhoop, voor de oude mevrouw Paxham in het dorp, die ziek is. Ik voelde de cumhachd, de kracht, in mijn vingers en in mijn armen. Ik was gelukkig en ik heb urenlang gedanst.

– Bradhadair

Het leek alsof mijn moeder een beroerte kreeg. Mijn vaders mond viel open en Mary K. staarde me met haar grote bruine ogen aan.

Mam bewoog haar mond alsof ze probeerde te praten, maar geen woorden kon vormen. Haar