Behekst

By Cate Tiernan

Op het moment dat Morgan gevoelens krijgt voor Hunter, komt Cal weer terug in haar leven.Wanneer Morgan en Hunter naar een heksenritueel gaan op een begraafplaats, komen zij na lange tijd weer oog in oog te staan met Cal. De jongen waar Morgan ooit zoveel van hield. Maar ook de jongen die haar verraden en bijna vermoord heeft. Hunter en zijn broer Cal willen met elkaar in gevecht gaan, maar Morgan houdt hen tegen met haar magische krachten. Later blijkt dat de moeder van Cal, Serene, Morgan's jongere zus ontvoerd heeft. Morgan en Hunter komen in actie om haar te redden. Er ontstaat een intens gevecht waarbij ook Cal weer betrokken is. Maar kiest hij nu weer de kant van zijn moeder? -

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Jun 6, 2023
• ISBN: 9788728489482

Book preview

Behekst

Translated by Gerda Wolfswinkel

Original title: Spellbound

Original language: English

Geproduceerd door Alloy Entertainment, LLC

Copyright ©2001, 2023 Cate Tiernan and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788728489482

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

1.

Kithic

San Francisco, Beltane 1962

Vandaag heb ik kennisgemaakt met mijn toekomst. Ik dans op de stralen van de zon! Vanochtend heb ik met Catspaw Beltane gevierd in het park in de stad. De magie die we opriepen was geweldig daar in de open lucht, terwijl de mensen toekeken. De zon scheen, we hadden bloemen in ons haar en we weefden onze linten rond de feestboom. We maakten muziek en riepen een kracht op die alles van licht vervulde. We droken vlierbessenwijn en alles was zo prachtig en open. Ik voelde de Godin in me, met haar levenskracht, en ik was vol ontzag voor mijn eigen macht.

Op dat moment besefte ik, dat ik gereed was voor een man – ik was zeventien, en vrouw. En metee toen ik dat gedacht had, keek ik recht in iemands ogen. Hij pakte een kartonnen bekertje met wijn aan, dat Stella Laban hem gaf. Toen hij ervan dronk en ik zijn lippen zag, begonnen mijn knieën te knikken.

Stella stelde ons aan elkaar voor. Hij heet Patrick en hij komt uit Seattle. Zijn coven heet Waterwind. En hij is een Woodbane, net als ik, net als wij allemaal bij Catspaw.

Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Ik zag dat zijn kastanjebruine haar al begon te grijzen en hij had lachrimples om zijn ogen. Hij is ouder dan ik, dacht ik, veel ouder, vijftig misschien wel.

Toen glimalachte hij naar me en mijn hart stond stil. Iemand pakte stella om haar middel en ze danste lachend weg. Patrick stak zijn hand uit en zonder erover na te denken legde ik de mijne erin. Hij leidde me bij de groep vandaan en we gingen op een kei zitten praten, eideloos lang, terwijl de zon warm op mijn blote schouders scheen. Toen hij opstond liep ik met hem mee naar zijn anto.

Nu zijn we bij hem thuis en hij slaapt. Ik ben Zó ontzettend gelukkig. Als hij wakker wordt ga ik twee dingen zeggen: Ik hon var je. Leer me alles.

–SB

Ik was één keer eerder bij Sharon Goodfine thuis geweest, samen met Bree Warren, toen Bree en ik nog hartsvriendinnen waren. Vanavond was Sharon de gastvrouw van de gebruikelijke zaterdagavondcirkel van Cirrus. Ik was benieuwd om te zien hoe deze cirkel verschilde van de andere die we hadden gehouden. Elk huis heeft zijn eigen gevoel, zijn eigen sfeer. Elke cirkel is anders.

‘Leuk optrekje,’ zei Robbie Gurevitch, mijn andere maatje sinds de basisschool. Hij kneep met zijn ogen naar de tuinverlichting, de keurig getrimde struiken met hun sneeuwkappen, de witgeschilderde bakstenen van het huis in koloniale stijl. Waarschijnlijk kostte alleen de tuinarchitectuur al meer dan wat mijn vader jaarlijks bij ibm verdient. Sharons vader was orthodontist, met een hoop beroemde cliënten. Het gerucht ging dat hij het gebit van Justin Timberlake had gereguleerd.

‘Jep,’ zei ik, en liep met mijn handen in mijn zakken gestoken het pad op. Ik was met Robbie in zijn rode Kever meegereden en zag andere bekende auto’s in de brede straat geparkeerd staan. Jenna Ruiz was er al. Matt Adler was natuurlijk met zijn eigen auto, aangezien hij en Jenna uit elkaar waren. Ethan Sharp was er en Hunter ook, zag ik. Ik moest rillen in mijn jas; ik zag ertegenop, maar ik was tegelijk ook opgewonden. Er stonden nog meer auto’s in de buurt, die ik niet herkende. Misschien gaf een van de buren een feestje.

Robbie hield me op de veranda tegen toen ik wilde aanbellen en ik keek hem vragend aan.

’Is alles goed met je?’ vroeg hij rustig. Zijn grijsblauwe ogen stonden bezorgd.

Verontwaardigd deed ik mijn mond open om ‘natuurlijk’ te zeggen, maar deed hem meteen weer dicht. Ik kende Robbie al zo lang, en ik had al zoveel met hem meegemaakt, dat ik hem niet met een halve waarheid kon afschepen. Hij was een van de eersten geweest aan wie ik had verteld dat ik heksenbloed had, dat ik geadopteerd was en tot de Woodbane-clan behoorde, een van de Zeven Grote Clans van Wicca; een clan, die ten koste van alles macht nastreefde en aan zwarte magie deed. Toen ik erachter kwam dat ik een bloedheks was, wist ik niet tot welke clan ik behoorde en hoopte dat ik een Rowanwand, een Wyndenkell, een Brightendale of een Burnhide was. Zelfs een pesterige Leapvaughn of oorlogszuchtige Vikroth was me liever geweest. Maar nee, ik was een vermaledijde Woodbane.

Drie weken geleden hadden Robbie en Bree mijn leven gered, toen Cal, de jongen van wie ik hield, had geprobeerd me te vermoorden. En de vriendschap van Robbie had me geholpen de kracht op te brengen om te blijven zoeken naar de waarheid omtrent mijn echte ouders. Hij had me heel goed door en wist dat ik me op dit moment erg kwetsbaar voelde.

Daarom zei ik alleen maar: ‘Laten we maar hopen dat de cirkel helpt.’

Hij knikte tevreden en ik belde aan.

‘Hoi!’ zei Sharon. Ze deed de deur wijdopen en liet ons als een volmaakte gastvrouw binnen. Achter haar kreeg ik Jenna en Ethan in het oog, die stonden te praten. ‘Gooi jullie jassen maar in de woonkamer, ik heb ruimte gemaakt in de mediakamer. Hunter had gezegd dat het vanavond erg druk zou worden, en dat klopt.’ Ze wees naar een deur aan de andere kant van de grote woonkamer. Haar mooie donkere haar zwaaide rond haar schouders, toen ze zich omdraaide om antwoord te geven op een vraag van Jenna. Haar onafscheidelijke gouden armbanden rinkelden.

Ik stond me net af te vragen hoe klein die kamer was, als het er al vol was met zeven leden van Cirrus, toen Robbie mij aankeek. ‘Mediakamer?’ vormde hij zwijgend met zijn lippen, terwijl hij zijn jas uitschudde. Ik kon een glimlach niet onderdrukken.

Toen voelde ik het prikken in mijn nek en wist wat dat betekende. Ik keek om en daar kwam Hunter Niall recht op me af lopen. De rest van de kamer werd wazig en ik hoorde opeens mijn eigen hartslag luid in mijn oren bonken. Ik was me er maar vaag van bewust dat Robbie wegliep om iemand gedag te zeggen.

‘Je bent me uit de weg gegaan,’ zei Hunter zachtjes met zijn Engelse accent.

‘Ja,’ bekende ik, en keek hem in zijn zeegroene ogen. Hij had sinds de laatste keer dat we elkaar hadden gezien minstens twee keer naar mijn huis gebeld, dat wist ik, maar ik had niet teruggebeld.

Hij stond met zijn rug tegen de deurpost geleund. Ik was bijna één meter zeventig en Hunter ongeveer vijftien centimeter langer dan ik. Ik had hem al een paar dagen niet meer gezien, sinds de dag dat ik er getuige van was hoe hij een van mijn vrienden zijn magische krachten had afgenomen. Als Zoeker en jongste lid van de Internationale Raad van Heksen had hij tot taak gehad David Redstone zijn macht te ontnemen en magisch te binden, zodat hij hoe dan ook geen magie meer kon beoefenen. Het was alsof je toekeek bij een marteling. Vanaf dat moment had ik slecht geslapen.

Maar dat was nog niet alles. Op de avond voor dat ritueel hadden Hunter en ik elkaar gekust en ik verlangde zo sterk naar hem, dat het me zowel verbaasde als verontrustte. Na het ritueel had Hunter me een magisch kristal gegeven, waarin hij louter door de kracht van zijn gevoelens, zijn eigen beeld had geprojecteerd. Wij wisten allebei dat er iets tussen ons was, iets dat ongelooflijk machtig zou kunnen zijn, maar we hadden ons er nog niet in verdiept. Dat wilde ik wel, maar ook weer niet. Ik voelde me tot hem aangetrokken, maar wat hij had gedaan schrikte me nog altijd af. En niet in staat om mijn eigen gevoelens op een rijtje te zetten, had ik mijn toevlucht gezocht in een beproefde tactiek: vermijdingsgedrag.

‘Ik ben blij dat je er vanavond bent,’ zei hij. Zijn stem scheen iets van mijn spanning weg te nemen. ‘Morgan,’ voegde hij er voor zijn doen ongewoon onzeker aan toe, ‘je hebt iets afschuwelijks meegemaakt en het is ook erg om eraan deel te nemen. Dit was de derde keer dat ik het deed en het wordt iedere keer moeilijker. Maar de raad heeft zo geoordeeld en het was noodzakelijk. Je weet wat er met Stuart Afton is gebeurd.’

‘ Ja,’ zei ik zacht. Stuart Afton, een zakenman uit ons stadje, herstelde nog steeds van de beroerte die David Redstone door zijn duistere ritueel had veroorzaakt. David zat nu in Ierland, in een opvanghuis dat gerund werd door een Brightendale-coven. Hij zou daar nog een hele tijd moeten blijven, om te leren hoe hij zonder zijn magie verder moest leven.

‘Weet je, voor sommige mensen die bij Wicca komen of erin geboren worden, loopt het min of meer op rolletjes,’ vervolgde Hunter. Ethan kwam langs, op weg naar de mediakamer, en ik hoorde het geplop en gesis van een blikje frisdrank dat werd opengetrokken. Hunter dempte zijn stem en we waren alleen met ons gesprek. ‘Zij studeren jarenlang en ze doen hun magische rituelen, gewoon een kalme bevestiging van de cyclus, de cirkel en het levenswiel.’

Er klonk geschater in de mediakamer. Ik keek even over Hunters schouder en zag een glimp van een jongen die ik meende te kennen. Hij zat niet bij onze coven en ik vroeg me af waarom hij hier was.

Hunter maakte me weer zenuwachtig en schrikkerig, zoals zo vaak. Ik reageerde altijd heel sterk op hem en snapte niets van die vreemde band die ik met hem had, en evenmin van die overrompelende, zelfs griezelige aantrekkingskracht die hij op me uitoefende.

‘Ja?’ zei ik in een poging zijn gedachten te volgen.

‘Voor jou,’ ging hij verder, ‘loopt het niet op rolletjes. Wicca en alles wat erbij hoort is het ene grote trauma na het andere geweest. Je biologische moeder, De Nauwe Poort, de zwarte golf, Cal, Selene, nu weer David… Je hebt maar weinig kans gehad om te genieten van de schoonheid van de magie, om de blijdschap te voelen over een volmaakte bezwering, om de opwinding te ervaren van het leren en steeds meer te ontdekken…’

Ik keek hem aan en knikte. Mijn gevoelens voor hem waren zo radicaal veranderd, en zo snel. Ik had hem gehaat toen ik hem voor het eerst ontmoette. Nu leek hij zo onweerstaanbaar en aantrekkelijk en in harmonie met mij. Hoe kwam dat? Was hij veranderd, of ik?

Hunter rechtte zijn schouders. ‘Wat ik zeggen wil, is dat je het erg zwaar hebt gehad, een moeilijke herfst en tot dusverre ook een moeilijke winter. Magie kan je helpen, ik kan je helpen – als je het me toestaat.’ Toen draaide hij zich om en liep naar de mediakamer en ik keek hem na. Even later verstomde het geroezemoes en hoorde ik Hunter om aandacht vragen.

Ik trok mijn jas uit, gooide hem over een stoel en voegde me bij de kring.

Het was inderdaad druk in de luxe mediakamer van Sharon. Onze coven, Cirrus, bestond uit zeven leden: Hunter, onze leider, ik, Morgan Rowlands, Jenna, Matt, Sharon, Ethan, Robbie. Maar er waren meer dan zeven mensen in de kamer. Naast de grote breedbeeldtelevisie zag ik dat Robbie met Bree Warren stond te praten. Bree was mijn vroegere boezemvriendin. Toen kregen we ruzie om Cal en werd ze een tijdlang mijn vijandin. Wat deed ze op een bijeenkomst van onze coven in het huis van Sharon? Ze hoorde bij Kithic, de rivaliserende coven, die ze samen met Raven Meltzer en Hunters nicht, Sky Eventide, had opgericht.

‘Morgan, ken jij Simon al?’ zei een stem naast me. Ik draaide me om en zag Sky zelf staan. Ze wees naar de jongen die ik al meende te herkennen. Ik realiseerde me dat ik hem tijdens een feest bij Practical Magick had gezien, de occulte winkel in het plaatsje Red Kill. De winkel die van David Redstone was geweest.

‘Leuk je te ontmoeten,’ zei Simon tegen me.

Ik knipperde met mijn ogen. ‘Insgelijks,’ zei ik, en wendde me tot Sky. ‘Wat doen jullie hier?’

Tot mijn verbazing kwam er een zenuwachtige trek op het gezicht van Sky, dat me zo sterk aan dat van Hunter deed denken. Ze kwamen allebei uit Engeland; allebei lang, slank, ongelooflijk blond, enigszins koel en gereserveerd. Ze waren ook allebei loyaal, moedig en toegewijd aan de goede zaak. Sky leek beter op haar gemak te zijn in gezelschap dan Hunter, maar Hunter leek me sterker.

‘Hunter en ik hebben een voorstel,’ zei Sky, ‘dus laten we iedereen bij elkaar roepen, dan zullen we jullie inlichten.’

‘Bedankt voor je komst, allemaal,’ zei Hunter, die zijn stem verhief. Hij nam een slok van zijn gemberbier. ‘We hebben hier twee covens,’ en hij wees de kamer rond, ‘Cirrus, met zeven leden, Kithic met zes.’ Hij wees hen allemaal aan. ‘Kithic wordt door Sky Eventide geleid. Dit zijn Bree Warren, Raven Meltzer, Thalia Cutter, Simon Bakehouse en Alisa Soto.’

Even glimlachten en knikten we elkaar toe, allemaal in het ongewisse.

‘Hunter en ik hebben erover nagedacht de twee covens samen te voegen,’ zei Sky. Ik merkte dat mijn wenkbrauwen omhoogschoten. Wanneer hadden ze dat besproken? vroeg ik me af.

Ik ving de blik van Bree aan de andere kant van de kamer op. Ik weet ook van niks, las ik op haar gezicht. Bree was vroeger lid van Cirrus geweest. Ooit had ik net zo goed geweten wat zij dacht als ikzelf. Nou ja, we gingen vooruit: we spraken weer met elkaar zonder ruzie te maken en dat was meer dan wat we in maanden hadden gedaan.

‘Beide covens zijn vrij klein,’ verklaarde Hunter. ‘Het verdeelt onze energie en onze vermogens. Als we ze samenvoegen, kunnen Sky en ik samen de leiding nemen, wat ons sterker maakt.’

‘En dan heeft de coven dertien leden,’ zei Sky. ‘Het getal dertien heeft bijzondere eigenschappen in de magie. Een coven met dertien leden heeft kracht en vermogen. Het maakt onze magie beter toegankelijk, ik weet geen beter woord.’

‘Samenvoegen?’ vroeg Jenna. Haar lichtbruine ogen flitsten snel naar Raven. Ik dacht terug aan haar woorden, dat ze nooit in één coven wilde zitten met het meisje dat Matt zo schaamteloos van haar afgepikt had. Toen zag ik haar naar Simon kijken en hij keek terug. Ik had hen op het feest bij Practical Magick samen zien praten. Wat fijn voor haar, dacht ik. Misschien woog de aantrekkingskracht van Simon op tegen haar gevoelens jegens Raven.

‘Ik vind dertien wel veel,’ zei Alisa, die erg jong leek, vijftien misschien. Ze had golvend goudbruin haar, een gebruinde huid en grote donkere ogen. ‘Minder mensen is leuker. Dan ken je iedereen en ga je relaxter met elkaar om.’

Hunter knikte. ‘Dat snap ik.’ Ik kon aan zijn toon horen dat hij van plan was haar te overstelpen met logische argumenten, zoals hij ook zo vaak met mij deed. ‘En ik ben het met je eens dat de intimiteit een onderdeel is van de aantrekkelijkheid van een kring, het gevoel van nabijheid en de steun die je van elkaar krijgt. Maar ik verzeker je dat we na een paar maanden van samenwerking blij zullen zijn met de steun van een grotere kring. Dan hebben we een grotere groep vrienden en een grotere bron van kracht.’

Alisa knikte onzeker.

‘Gaan we erover stemmen?’ vroeg Robbie.

‘Ja,’ zei Sky onmiddellijk. ‘Het is iets waar Hunter en ik heel lang over hebben nagedacht en we delen waarschijnlijk een paar van jullie bezwaren. Maar wij vinden het toch beter om de twee covens te fuseren, omdat we onze energieën en krachten kunnen bundelen. Dit is wat wij graag willen en hoe wij verder willen gaan op onze ontdekkingstocht. Maar we willen natuurlijk weten hoe de rest van jullie erover denkt.’

Een tijdlang hield iedereen zijn mond en wachtte tot een ander iets zei. Toen vatte ik moed. ‘Ik vind het een goed idee.’ Tot aan het moment waarop ik begon te praten, wist ik niet goed hoe ik zou reageren, maar nu wel. ‘Het is verstandig om de handen ineen te slaan en als bondgenoten samen te werken, in plaats van afzonderlijk.’ Ik zag dat Hunters