Boek der Schaduwen

By Cate Tiernan

De zestienjarige Morgan Rowlands mag dan niet de knapste of populairste zijn op school, maar daar trekt ze zich weinig van aan. Ze haalt goede cijfers en gaat elke zondag met haar familie naar de kerk. Dan komt er een nieuwe, adembenemend knappe jongen op Widow's Vale High: Cal Blaire. De vriendelijke en charmante Cal is erg geïnteresseerd in magie en hekserij. Hoewel ze er helemaal niet in gelooft, laat Morgen zich meeslepen. Maar na een ritueel merkt ze een verandering: ze ziet en voelt dingen anders dan voorheen, en ze kan nu machtige, magische dingen die ze eerder niet kon. Langzamerhand ontdekt Morgan nieuwe dingen over zichzelf, maar wat gaat het haar kosten? -

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Apr 9, 2023
• ISBN: 9788728489437

Book preview

Boek der Schaduwen

Translated by Gerda Wolfswinkel

Original title: Book of Schadows

Original language: English

Omslag: Shutterstock

Copyright © 2001, 2023 Cate Tiernan and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788728489437

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

In liefde voor de steunpilaren in mijn leven

Christine en Marielle

1.

Cal Blaire

‘Hoed u voor de magiër en behandel hem vriendelijk, want hij heeft een macht die uw verstand te boven gaat.’

- Heksen, Heksenmeesters en Magiërs,

Altus Polydarmus, 1618

Over een aantal jaren kijk ik terug en zal ik aan vandaag denken als de dag waarop ik hem ontmoette. Ik zal terugkijken en me het precieze moment herinneren waarop hij in mijn leven kwam. Ik zal het me altijd herinneren.

Ik droeg een groen gebatikt t -shirt en jeans. Mijn beste vriendin, Bree Warren, verscheen in een boerenblouse en een lange zwarte rok tot op haar paarsgelakte teennagels, en natuurlijk zag ze er weer prachtig en geraffineerd uit.

‘Hoi, derdejaars.’ Ze omhelsde me, ook al had ik haar gisteren nog gezien.

‘Tot zo bij wiskunde,’ zei ik tegen Janice Yutoh, en haalde Bree halverwege de trap voor de school in. ‘Hoi,’ zei ik terug. ‘Wat is het heet. Het hoort fris te zijn op de eerste schooldag.’ Het was nog niet eens halfnegen, maar de vroege septemberzon stond al felwit te branden en het was drukkend en windstil. Ondanks het weer voelde ik me opgewonden en verwachtingsvol. Er begon een heel nieuw schooljaar en we waren eindelijk ouderejaars.

‘Misschien in Yukon Territory,’ zei Bree. ‘Je ziet er fantastisch uit.’

‘Dank je,’ zei ik, met waardering voor haar tact. ‘Jij ook.’

Bree ziet eruit als een model. Ze is lang, één meter vijfenzeventig of meer, en ze heeft een figuur waar de meeste meiden zichzelf voor uithongeren, maar Bree eet alles en vindt een dieet volgen iets voor mensen met doodsdrift. Ze heeft nertskleurig donker haar, dat ze meestal in Manhattan laat stylen, dus valt het in volmaakte, warrige golven tot in haar nek. Overal waar we komen, kijken de mensen naar haar om.

Bree is zo iemand die weet dat ze geweldig is, en ze geniet ervan. Ze wuift complimenten niet weg, ze klaagt niet over haar uiterlijk en ze doet ook niet alsof ze niet weet waar de mensen het over hebben. Maar ze loopt ook niet naast haar schoenen. Ze accepteert gewoon hoe ze eruitziet en vindt het cool.

Bree tuurde over mijn schouder naar Widow’s Vale High, met zijn rode bakstenen muren en hoge ramen met zijvensters, die een vorig leven als het plaatselijke gerechtsgebouw verrieden. ‘Ze hebben het houtwerk niet geschilderd,’ zei ze. ‘Nog steeds niet.’

‘Nee. O, god, moet je Raven Meltzer zien,’ zei ik. ‘Ze heeft een tatoeage.’

Raven zit in de hoogste klas en is de heftigste meid van de school. Ze heeft zwartgeverfd haar, zeven piercings (voorzover ik kan zien, althans) en nu heeft ze een ring van vlammen rond haar navel laten tatoeëren. Ze is fantastisch om te zien, vind ik tenminste als saaie meid – met mijn lange, recht afgeknipte, middelbruine haar. Ik heb donkere ogen en een neus die je eufemistisch als ‘krachtig’ zou kunnen omschrijven. Afgelopen jaar ben ik tien centimeter gegroeid, dus ben ik nu één meter vijfenzestig. Ik heb brede schouders en geen heupen en ik zit nog steeds te wachten tot de borstenfee langskomt.

Raven liep naar de zijkant van het kantinegebouw waar de mensen rondhingen die permanent stoned waren.

‘Wat zal haar moeder blij zijn,’ zei ik kattig, maar vanbinnen bewonderde ik haar lef. Hoe zou het zijn om je zo weinig aan te trekken van wat andere mensen van je denken?

‘Ik vraag me af wat er met die neuspiercing gebeurt als ze niest,’ zei Bree, en ik giechelde.

Raven knikte naar Ethan Sharp, die ’s morgens om halfnegen al high leek te zijn. Chip Newton, die absoluut briljant is in wiskunde, veel beter dan ik, en de betrouwbaarste dealer van de school, begroette Raven op zijn onderkoelde manier. Robbie Gurevitch, mijn beste vriend op Bree na, keek op en glimlachte naar haar.

‘God, wat gek om Mary K. hier te zien,’ zei Bree, die rondkeek en haar vingers door haar verwaaide haren haalde.

‘Ja, die gaat het hier helemaal maken,’ zei ik. Mijn jongere zusje, Mary Kathleen, liep lachend met een paar vriendinnen in de richting van het hoofdgebouw. Vergeleken met de meeste eerstejaars zag Mary K. er volwassen uit, alles erop en eraan, met volgroeide rondingen. Bij Mary K. gaan de dingen vanzelf – haar hippe, maar niet al te hippe kleren, haar van nature knappe gezicht, haar goede, maar niet volmaakte cijfers, haar grote vriendenkring. Ze is echt een leuke meid en iedereen is dol op haar, zelfs ik. Dat kan niet anders bij Mary K.

‘Hé schatje,’ zei Chris Holly luidkeels, en liep op Bree af. ‘Hoi, Morgan,’ zei hij tegen mij. Chris boog zich naar Bree toe en gaf haar snel een kus, die ze met haar mond opving.

‘Hoi, Chris,’ zei ik. ‘Klaar voor school?’

‘Nu wel,’ zei hij, met een begerige glimlach naar Bree.

‘Bree! Chris!’ wuifde Sharon Goodfine, en haar gouden armbanden rammelden.

Chris greep de hand van Bree vast en trok haar mee naar Sharon en de andere getrouwen: Jenna Ruiz, Matt Adler, Justin Bartlett.

‘Kom je?’ vroeg Bree, die achter hem aan ging.

Ik trok een zuur gezicht. ‘Nee, dank je wel.’

‘Morgan, ze mogen je heel graag, hoor,’ zei Bree buiten adem, die als zo vaak wist wat ik dacht. Ze had de hand van Chris losgelaten en wachtte op me terwijl hij doorliep.

‘Het is wel goed. Ik moet trouwens met Tamara praten.’ Bree wist dat ik me niet op mijn gemak voelde bij haar groepje.

Ze wachtte nog even. ‘Oké, ik zie je in het huiswerklokaal.’

‘Doei.’

Bree wilde zich weer omdraaien, maar stopte, en haar mond viel open als bij iemand op de toneelschool die ‘verbijstering’ uitbeeldt. Ik draaide me om, volgde haar blik en zag een jongen de trap naar onze school opgaan.

Het was net als in een film, wanneer alles in soft focus overgaat, iedereen stilvalt, en de tijd vertraagt, terwijl jij erachter probeert te komen waar je nou eigenlijk naar kijkt. Precies zo was het, toen we Cal Blaire de brede, uitgesleten treden van Widow’s Vale High op zagen komen.

Natuurlijk wist ik toen niet dat het Cal Blaire was.

Bree draaide zich weer naar mij om en haar ogen stonden wijd opengesperd. ‘Wie is dat?’ vormde ze met haar mond.

Ik schudde mijn hoofd. Onbewust greep ik naar mijn borst om mijn hartslag af te remmen.

De jongen kwam naar ons toe met een rustig soort zelfvertrouwen waar ik hem om benijdde. Ik merkte dat er werd omgekeken. Hij glimlachte naar ons en het was alsof de zon door de wolken brak. ‘Waar vind ik de kamer van de conrector?’ vroeg hij.

Ik heb wel eens eerder knappe jongens gezien. Chris, bijvoorbeeld, het vriendje van Bree, die ziet er heel goed uit. Maar deze gozer was… adembenemend. Zwart-bruin haar, dat in ongelijke plukken was geknipt, alsof hij er zelf de schaar in had gezet. Een volmaakte neus, een mooie olijfkleurige huid en opwindende, tijdloze, goudkleurige ogen. Het duurde even voor ik me realiseerde dat hij ons had aangesproken.

Ik bleef hem stompzinnig aanstaren, maar Bree bruiste van geestdrift. ‘Rechtdoor naar binnen en dan naar links,’ zei ze, wijzend naar de dichtstbijzijnde deur. ‘Het komt niet vaak voor dat iemand als ouderejaars overstapt, hè?’ vroeg ze, toen ze het papier had gelezen dat hij haar voorhield.

‘Nee,’ zei de jongen. Hij glimlachte eventjes. ‘Ik ben Cal. Cal Blaire. Mijn moeder en ik zijn hier pas komen wonen.’

‘Ik ben Bree Warren.’ Bree wees naar mij. ‘En dit is Morgan Rowlands.’

Ik verroerde me niet. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en probeerde te glimlachen. ‘Hai,’ zei ik eindelijk; ik fluisterde bijna en voelde me net een kleuter. Ik ben nooit erg goed in het praten met jongens, maar ditmaal voelde ik me zo overdonderd en verlegen, dat ik helemaal niets meer kon. Het leek alsof ik me staande probeerde te houden in een storm.

‘Doen jullie dit jaar eindexamen?’ vroeg Cal.

‘Nee, we zitten in de derde,’ verontschuldigde Bree zich.

‘Jammer,’ zei Cal. ‘Dan hebben we geen les samen.’

‘Misschien wel met Morgan,’ zei Bree, met een lief, zichzelf wegcijferend lachje. ‘Zij volgt het eindexamenprogramma van wis-en natuurkunde.’

‘Cool,’ zei Cal, en glimlachte naar mij. ‘Ik moet me maar eens gaan melden. Leuk dat ik jullie heb leren kennen en bedankt voor de hulp.’ Hij draaide zich om en liep naar de deur.

‘Doei!’zei Bree vrolijk.

Meteen nadat Cal door de houten deuren van het schoolgebouw was verdwenen pakte Bree me bij mijn arm. ‘Morgan, die gozer is een god!’ gilde ze. ‘Hij zit hier op school! Hij blijft hier het hele jaar!’

Voor we het wisten, stonden alle vrienden en vriendinnen van Bree om ons heen.

‘Wie was dat?’ vroeg Sharon enthousiast, terwijl haar donkere haar langs haar schouders streek. Suzanne Herbert duwde haar weg, in een poging dichter bij Bree te komen.

‘Zit hij hier op school?’ vroeg Nell Norton.

‘Is hij hetero?’ vroeg Justin Bartlett zich hardop af. Justin is sinds de zevende klas uit de kast.

Ik keek even naar Chris. Hij trok een kwaad gezicht. Terwijl de vrienden van Bree de summiere info bespraken, maakte ik me los uit de drukte. Ik slenterde in de richting van de ingang, legde mijn hand op de zware koperen klink en ik zou zweren dat ik de warmte van Cals aanraking nog kon voelen.

Er ging een week voorbij. Zoals gewoonlijk voelde ik getintel in mijn hartstreek, toen ik de natuurkundeles binnenliep en Cal daar zag zitten. Hij leek nog steeds een wonderbaarlijke verschijning in de haveloze houten schoolbank. Een god tussen de stervelingen. Vandaag richtte hij zijn stralen op Alessandra Spotford. ‘Is dat een soort oogstfeest? Daar in Kinderhook?’ hoorde ik hem aan haar vragen.

Alessandra glimlachte en ze leek nogal van haar stuk gebracht. ‘Dat is pas in oktober,’ legde ze uit. ‘Wij halen er elk jaar onze pompoenen.’ Ze stak een krul achter haar oor.

Ik ging zitten en opende mijn aantekeningenblok. In een week tijd was Cal de populairste jongen van de school. Wat zeg ik, populair, hij was een ster. Er waren zelfs heel wat jongens die hem mochten. Chris Holly niet, ook de andere jongens met vriendinnen die over Cal zaten te kwijlen niet, maar de meeste andere wel.

‘En jij dan, Morgan?’ vroeg Cal, en hij keek mij aan. ‘Ga jij naar het oogstfeest?’

Ik bladerde nonchalant naar het hoofdstuk in het lesboek dat we bestudeerden en knikte. Ik voelde me een beetje draaierig toen ik hem mijn naam hoorde zeggen. ‘Zo’n beetje iedereen gaat. Er valt hier in de buurt niet zoveel te beleven, tenzij je naar New York City gaat, maar dat is twee uur rijden.’

Cal had me de afgelopen week een paar keer aangesproken en het was me elke keer iets gemakkelijker afgegaan antwoord te geven. Wij hadden elke dag samen natuurkunde en wiskunde.

Hij draaide zich om in zijn bank om me recht aan te kunnen kijken en ik stond mezelf toe heel eventjes terug te kijken. Dat is altijd een beetje tricky, tenminste, als ik wil dat er nog geluid uit mijn keel komt.

Wat had die Cal, dat hij me dit gevoel bezorgde? Ja, hij zag er fantastisch uit, dat was duidelijk. Maar dat was het niet alleen. Hij was anders dan de jongens die ik kende. Als hij me aankeek, keek hij me écht aan. Hij keek niet om zich heen of hij zijn maatjes zag, zat niet te hengelen naar mooiere meisjes, hij probeerde niet even snel naar mijn borsten te kijken – niet dat ik die heb, maar toch. Hij was totaal niet verlegen en hij hoefde niet zo nodig haantje-de-voorste te zijn, zoals al die anderen. Hij leek mij of Tamara, die ook in de hoogste klas les had, met dezelfde oprechte concentratie en belangstelling aan te kijken als waarmee hij Alessandra of Bree, of een van de andere plaatselijke godinnen, aankeek.

‘En wat vind je verder leuk om te doen?’ vroeg hij me.

Ik keek weer in mijn lesboek. Dit was ik niet gewend. Mooie jongens praatten meestal alleen met mij als ze hulp nodig hadden bij hun huiswerk.

‘Dat weet ik niet,’ zei ik vriendelijk. ‘Rondhangen. Met vrienden praten. Naar de film gaan.’

‘Van wat voor soort films houd je?’ Hij leunde naar voren alsof ik de interessantste persoon ter wereld was en hij met niemand liever wilde praten dan met mij. Hij bleef maar naar mijn gezicht kijken.

Ik aarzelde, voelde me opgelaten en het leek alsof ik mijn tong verloren was. ‘Van alles. Ik vind heel veel films leuk.’

‘Echt waar? Ik ook. Je moet me een keer zeggen naar welke bioscopen ik het beste kan gaan. Ik weet nog steeds niet waar alles is.’

Voor ik ja of nee kon zeggen glimlachte hij naar me en draaide zich om, omdat meneer Gonzalez binnenkwam, zijn zware aktetas op zijn bureau gooide en de namen begon af te roepen.

Ik was niet de enige die Cal wist te charmeren. Het leek wel of hij iedereen aardig vond. Hij praatte met iedereen, ging bij verschillende mensen zitten en toonde geen voorkeuren. Ik wist dat minstens vier van Brees vriendinnen zaten te smachten om met hem af te spreken, maar ik had tot dusverre nog van niemand gehoord dat ze succes had gehad. Ik wist wel dat Justin Bartlett zijn pogingen had gestaakt.

2.

Ik wil

‘Hoedt u voor de heks, want zij zat u binden met zwarte kunst, zij zat u uw thuis, uw geliefden, jazeker, zelfs uw eigen aangezicht doen vergeten.’

- Woorden van wijsheid,

Terrance Hope, 1723

‘Je moet toegeven dat hij knap is,’ hamerde Bree door. Ze stond tegen mijn aanrecht geleund.

‘Natuurlijk geef ik dat toe. Ik ben niet blind,’ zei ik, druk