Vijanden... en meer

By Anna Katmore

‘Ik weet niet precies wat er nu in Tony Mitchells hoofd omgaat, maar je neemt in elk geval veel ruimte daarin in.’

Als dochter van een generaal heeft Samantha Summers het op haar zeventiende niet bepaald gemakkelijk. Van het ene continent naar het andere verhuizen, kan dan wel helpen om vier talen in recordtijd te leren, maar het is de doodsteek voor haar sociale leven. En als op haar nieuwe school dan ook nog die verboden knappe jongen haar leven tot een hel maakt, wil Sam het liefst de hele zaak opgeven.

Om volstrekt onbegrijpelijke redenen duikt die arrogante klootzak echter constant op in haar dagdromen. En, man oh man, wat kan die zoenen... ook buiten haar dromen.

Complete serie: FALLING FOR A HEARTBREAKER
1. Speel met mij
2. Je was altijd van me
3. Vijanden... en meer
4. Vallen voor een hartenbreker
5. Zoet en verboden

• Language: Nederlands
• Publisher: Anna Katmore
• Release date: Feb 7, 2024
• ISBN: 9798223499749

Anna Katmore

“I’m writing stories because I can’t breathe without.”At six years old, Anna Katmore told everyone she wanted to be an author after she discovered her mother's typewriter on a rainy afternoon. She could just see herself typing away on that magical thing for the rest of her life.In 2012, she finished her first young adult romance “Play With Me” and decided to take the leap into self-publishing. When the book hit #1 on Amazon’s bestseller lists within the first week after publication, Anna knew it was the best decision she could have made.Today, she lives in an enchanted world of her own, where she combines storytelling with teaching, and she never tires of bringing a little bit of magic into the lives of her beloved readers, too.Anna’s favorite quote and something she lives by:If your dreams don't scare you, they aren't big enough.

Book preview

Samantha

‘Zeventien zijn is geen pretje als je niet feest, en je kunt niet feesten als je voortdurend in je kamer blijft zitten!’

Hoewel ik moest lachen om de pogingen van mijn nichtje om me uit mijn relatief kleine kamer op de eerste verdieping te krijgen, toen ze me echter bij mijn pols greep, de gang in trok en vervolgens door het hele huis sleurde, verdween mijn glimlach vrij snel. Chloes felroze nagels boorden zich in mijn huid. Het feit dat de kleur van haar nagels altijd afgestemd was op haar ondergoed – altijd – veroorzaakte bij mij een kokhalsreflex.

Ik had echt zonder die kennis gekund, maar Chloe vond blijkbaar dat ze me dat absoluut moest vertellen, toen we na het eten met haar ouders samen de trap naar de eerste verdieping opliepen. Maar ik wilde niet klagen. Per slot van rekening had ik enorm geluk dat ik de komende vier maanden bij mijn tante en oom in Grover Beach mocht wonen.

De dochter van een generaal zijn, was helaas niet altijd eenvoudig. Tenminste, deze keer hadden mijn ouders me niet gedwongen om midden in het schooljaar te verhuizen. Het was pas begin november, wat betekende dat ik nog genoeg tijd had om te integreren op de middelbare school van dit slaperige stadje aan de westkust en vrienden te maken, voordat ik weer een totale buitenstaander zou worden. Dat was altijd mijn grootste zorg, zodra het woord ‘verhuizen’ in gesprekken thuis viel.

Chloe trok me naar de voordeur. Snel greep ik mijn zwarte capuchonjack van de haak, voordat ze mijn arm in de deur kon klemmen. Toen ik het jack over mijn shirt met lange mouwen aantrok, wierp mijn nichtje een geïrriteerde blik naar beneden over haar spitse neus. ‘Waarom heb je het altijd zo koud, Sam? Je bent hier in Californië. Hier dragen mensen geen jassen. Zelfs niet in de winter.’

Voor iemand die zijn hele leven in Grover Beach had doorgebracht, mocht dat wel waar zijn. Ik echter was de laatste acht maanden naar school gegaan in Caïro. Als je eenmaal gewend bent aan de brandende hitte in Egypte, lijkt alles anders alsof je een wandeling maakt in een koelkast.

‘Waar gaan we eigenlijk heen?’, vroeg ik.

Chloe duwde me in haar witte auto, die voor de villa geparkeerd stond, en antwoordde pas toen ze zelf achter het stuur zat en de gordel had omgedaan. ‘Naar de stad. Ik zal je later nog wat meer van mijn vrienden voorstellen.’

Meer vrienden van Chloe? Ik rolde met mijn ogen, maar op zo’n manier dat ze het niet kon zien. Dat betekende dat ik een avond zou doorbrengen met tieners die dachten dat de hele wereld alleen maar draaide om de perfecte haardracht en onberispelijk gemanicuurde nagels. Nou, als dat geen fantastische zaterdagavond beloofde te worden…

Ik leunde achterover, sloeg mijn armen om mijn opgetrokken benen en sloot mijn ogen. Een harde klap van Chloe twee seconden later deed me weer opschrikken. ‘Wat?’, riep ik.

‘Haal je vieze laarzen van de stoel! Dit is leer.’

Hoewel ik mopperde, deed ik haar het plezier en zette mijn voeten weer terug op de grond. Het was ten slotte haar auto en niet de Landrover van mijn ouders, waar niemand zich druk maakte om een beetje zand op de stoelen dat van de zolen van mijn laarzen viel. In Caïro was overal zand.

Chloe reed ons naar een café in het stadscentrum, waar een rij auto’s geparkeerd stond. In felblauwe cursieve letters schitterde de naam Charlie’s boven de deur. ‘Is dit het?’, vroeg ik toen ik uitstapte na Chloe. ‘Ziet er leuk uit.’

Het café beschikte over een gezellig, compact terras, maar vanavond zat er niemand aan de ronde tafels buiten. Uit het interieur klonk muziek uit de jaren ‘60 of ‘70.

‘Dit is slechts onze eerste stop,’ legde Chloe me uit. ‘We ontmoeten hier Brin, Ker en Les.’ Vervolgens draaide ze zich om en pinde me vast met een waarschuwende blik. ‘Luister, dit zijn de regels voor vanavond.’

‘Regels?’ Ze kon het niet serieus menen.

‘Je praat alleen met mensen met wie ik ook praat, en als ik vanavond iets drink, ga je dat niet aan mijn ouders vertellen. Begrepen?’

Wauw, als ik had geweten dat ik hier de volledige legerdiscipline zou ondergaan, had ik voor de lol een uniform van mijn vader geleend en die vanavond gedragen. Ik rolde met mijn ogen en liep langs mijn nichtje de deur door.

Het café was van binnen zelfs nog mooier dan van buiten. Terracotta steentegels gaven de ruimte de nodige warmte om de hoogte ervan te compenseren. Een slingerende bar liep langs de muur van het ene einde naar het andere, en aantrekkelijke tafeltjes en stoelen van rotan waren door het hele café verspreid. Ze gaven de plek een Caribisch gevoel. Ik kon het weten – voordat we naar Egypte gingen, was mijn vader twee jaar lang in Cuba gestationeerd geweest. Ik werd op slag verliefd op dit schattige café.

‘Waarom sta je hier nou te aarzelen?’ Chloe duwde me in mijn rug. ‘Staar niet zo. Onze tafel is daar verderop bij het raam.’

Niet staren. Ik maakte een mentale notitie en onderdrukte de neiging om te salueren voor de drillsergeant die als een dolle stier in mijn nek ademde. Op dat moment had ik er serieus spijt van dat ik de deur naar mijn kamer na het eten niet op slot had gedaan.

Op weg naar het kleine, ronde tafeltje voor het glas keek ik over mijn schouder en wierp een verontruste blik naar mijn nichtje. ‘Echt waar, Chloe, het is niet alsof de paparazzi achter elke pilaar hier binnen loeren, wachtend om jouw misstap in People Magazine te drukken.’

Ze had net haar mond geopend om iets terug te zeggen, maar een diepere stem onderbrak haar vanuit een andere richting. ‘Pas op!’

Geschrokken draaide ik me om en kon nog net op tijd stoppen voordat ik tegen een ober opbotste die een volgeladen dienblad droeg. Hij hield een beschermende hand voor de lege glazen.

‘Het spijt me. Ik zag je niet,’ stamelde ik en deed een stap terug. Toen ik opkeek in zijn gezicht, verdronk ik in ogen zo blauw als de lucht boven Egypte. Ook de rest van hem trok me meteen aan. Ik was altijd al een zwak gehad voor een onschuldig-jeugdig uiterlijk, vooral als deze jongens uitgerust waren met chaotisch blond haar en een atletisch lichaam zoals dit. Het enige probleem was dat de jongen me nu aanstaarde alsof ik zijn stomme glazen al gebroken had. Zijn wantrouwende blik dwaalde over mijn schouder en werd nog donkerder.

Chloe drong zich naar voren en zei: ‘Hallo, Anthony.’ Ik was er niet helemaal zeker van of ze probeerde verleidelijk of arrogant te klinken. ‘Breng een martini naar onze tafel.’ Ze bestudeerde mij een moment en tikte daarbij met haar vinger op haar lippen. ‘En een club soda voor mijn nichtje.’ Fluisterend voegde ze richting mij toe: ‘Jij rijdt vanavond.’

Ik had de neiging om te lachen, maar dat zou ze waarschijnlijk direct aangrijpen als reden om me weer over de regels te beginnen, dus hield ik me in. ‘Ik denk niet dat ze hier binnen alcohol serveren,’ antwoordde ik zachtjes en draaide me vervolgens weer naar Anthony, de ober. Zou Chloe ons aan elkaar voorstellen?

Nou, dat deed ze dus niet. In plaats daarvan wurmde ze zich langs hem heen, stapte naar de tafel met haar vriendinnen en liet zich langzaam in de stoel zakken, terwijl ze haar zwarte minirok recht trok.

Geweldig. Daar stond ik dan als een complete idioot voor de jongen, die zijn hoofd kantelde en me vragend aankeek. Aangezien hij blijkbaar een vriend van Chloe was, wachtte hij misschien dat ik mezelf zou voorstellen. Ik gaf hem eerst maar een vriendelijke glimlach. ‘Hoi. Ik ben Samantha Summers.’

De jonge ober rolde met zijn ogen naar het plafond. ‘Ga gewoon uit mijn weg.’

O…

Mijn schouders zakten toen ik snel een stap opzij deed en hij langs me liep. Normaal gesproken raakte ik niet zo snel van mijn stuk, maar op dat moment was mijn gezicht waarschijnlijk zo rood als een stopbord.

‘Nog een Summers,’ bromde hij zachtjes. ‘Dat hadden we net nodig.’

Daar ging mijn hoop op een leuke eerste avond in mijn nieuwe thuisstad. Met geklemde tanden haastte ik me naar achteren naar Chloe en haar vrienden, terwijl ik mijn blik strak op de grond voor me gericht hield en probeerde de nieuwsgierigheid van anderen te vermijden. Ik zakte in de stoel naast mijn nicht en liet mijn kin zakken.

‘Wat was dat net?’ Chloes schrille stem klonk in mijn oren ongeveer even aangenaam als desinfectiemiddel in de ogen.

‘Wat bedoel je?’ siste ik terug.

‘Heb ik je niet net twee minuten geleden uitgelegd dat je niet met iedereen hier moet praten?’

‘Hoezo?’ Blijkbaar was ze nu helemaal doorgedraaid. En ik had echt geen zin in deze onzin, zeker niet na de gênante afwijzing die ik net had gekregen. ‘Jij sprak toch als eerste met hem. Wat is er in godsnaam met je aan de hand?’

‘Ik had geen keuze – hij is de ober. Maar we zijn niet bevriend met hem of zijn soort.’

‘Oh mijn god, Chloe! Luister je eigenlijk ooit naar jezelf als je praat?’ Ik was helemaal klaar om het café te verlaten en de twee mijl naar huis te lopen. Alles was beter dan te moeten blijven bij de dwaasheid van mijn nicht. Met mijn handen geklemd om de armleuning stond ik op, net toen Anthony aan onze tafel kwam. Om een of andere reden aarzelde ik en liet me weer in de stoel zakken. Misschien was het zijn dreigende blik die me ervan weerhield om gewoon te verdwijnen.

Hij zette voor Chloe en haar vriendinnen elk een klein flesje Red Bull neer. Tot slot schoof hij een glas met bruisend water en een schijfje citroen over de tafel in mijn richting.

‘Wat moet dit voorstellen?’ mopperde Chloe en gaf Anthony het flesje terug. ‘Ik had een martini besteld, geen Red Bull.’

Anthony leunde voorover en steunde met beide handen op de tafel. ‘Geen van jullie is ouder dan eenentwintig. Dus je krijgt het gebruikelijke. Neem het of laat het, maar val me niet lastig, Summers.’

Toen zijn onvriendelijke blik naar mij dwaalde, voelde ik opnieuw hoe mijn gezicht rood werd. Verdomd, hoe deed hij dat toch? Ik slikte. Mijn keel voelde veel te droog. Verlegen trok ik een grimas. ‘Ik ben die van de club soda, weet je nog? Daar heb ik toch niet echt een ID voor nodig, of wel?’

Op dat moment verscheen er iets in zijn gezicht waardoor hij een stuk minder intimiderend leek. Een paar kuiltjes. Wilde hij soms lachen, kon dat? Nou, hij deed het niet echt, maar zijn uitdrukking ontspande zeker.

Voordat ik het wist, reikte Chloe over de tafel en stootte daarbij met meer onhandigheid dan je bij haar zou verwachten mijn glas om.

‘Wat de hel –’ Tegelijkertijd, terwijl Anthony terugdeinsde, schoot ik uit mijn stoel omhoog, want het water drupte over de rand van de tafel op mijn dijen.

‘Let toch op, afwasser!’ schold Chloe. ‘Kijk nou wat je hebt gedaan!’

Anthony wierp haar een vernietigende blik toe, die schreeuwde om een touw om haar ermee te wurgen. ‘Ben je gek? Dat deed je zelf.’

Ze trok een perfect gevormde wenkbrauw op, leunde achterover en sloeg haar armen onder haar borst. ‘Ik heb niets gedaan. Misschien moet je de volgende keer proberen je ogen van mij af te houden en je in plaats daarvan te concentreren op de simpele taken die je hier te doen hebt.’

Oh wauw, hier botsten Freddy Krueger en Stephen Kings It. Er was duidelijk heel wat vijandigheid tussen die twee, en het had weinig te maken met het feit dat Chloe zichzelf zag als de koningin van deze stad en Anthony slechts een lage keukenhulp voor haar was. Waarom had ik plotseling het gevoel dat ik midden in een persoonlijke vete was beland?

‘Is er een probleem, Tony?’

Ik draaide me om naar de stem achter de bar, waar een man met wit haar de toonbank afveegde. Hij droeg, in tegenstelling tot Anthony, een blauw T-shirt met daarover een zwarte mouwloze vest.

‘Geen probleem, Charlie,’ antwoordde Tony door zijn tanden op elkaar te klemmen. Vervolgens trok hij een theedoek van zijn riem en maakte onze tafel schoon. Toen hij daarmee klaar was, sloeg hij de vochtige doek over zijn schouder en keek mij weer net zo somber aan als aan het begin van onze ontmoeting. ‘Moet ik je iets anders brengen wat jij en je vriendinnen dan weer kunnen morsen?’

Eigenlijk wilde ik hem toe bijten dat hij me niet in zijn ruzie met Chloe moest betrekken, maar de woorden bleven in mijn keel steken. Dit waren niet mijn vrienden, en Chloe – nou ja, zij was familie en op dit moment was ik meer van haar afhankelijk dan me lief was. Met het vooruitzicht van vier maanden onder één dak met haar waren mijn opties nou eenmaal beperkt.

Ik schudde mijn hoofd en Tony liep weg zonder nog iets te zeggen.

Iemand trok aan mijn mouw en ik plofte terug in mijn stoel. Op een zeer onaangename manier staarde mijn nichtje me aan terwijl ze een paar te blonde lokken uit haar gezicht veegde. ‘Je hebt nog veel te leren als je met ons wilt blijven omgaan, kleine nicht.’

Ze was slechts een half jaar ouder dan ik, maar voor haar was ik altijd al de kleine nicht geweest. Dat kwam grotendeels door mijn ongelukkige één meter achtenvijftig. Mijn lengte stoorde me niet echt. Wat me echter enorm irriteerde, was het bitchy gedrag dat Chloe de laatste tijd vertoonde. Zo kende ik haar helemaal niet.

Een van de meisjes – Breena of Brinna, ik kon haar naam niet goed onthouden – giechelde en opende haar handtas onder de tafel. De een na de ander grabbelde erin, behalve ik. Toen ik zag wat Brin had meegenomen, viel mijn mond open van schrik. ‘Heb je daar echt flesjes sterke drank verstopt? Ben je gek geworden?’

‘Schh’, deed Chloe en goot een shot wodka in haar Red Bull, terwijl de anderen zich naar voren bogen om haar uit het zicht te houden. ‘Het is maar een klein slokje… om in de stemming te komen. We gaan later nog naar een feest.’

Ik was op het punt te ontploffen en zij grijnsde me idioot aan. Ik had er genoeg van voor vanavond. Zelfs als mijn opties voor de komende vier maanden daarmee verdampten, deze onzin wilde ik niet langer van Chloe pikken. ‘Het kan me geen reet schelen wat je vanavond nog van plan bent, maar we gaan zeker nergens heen. Ik ben er klaar mee. Geef me de autosleutels. Ik ben er zeker van dat Christine –’

‘Kerstin’, verbeterde de roodblonde schoonheid naast Chloe met een geïrriteerd snuifje.

‘Oké, Kerstin dan… of iemand anders kan je vast later wel thuisbrengen.’

‘Zeker niet!’ Chloe lachte en klonk echt pissig. ‘Je gaat mijn auto niet rijden als ik er niet bij ben.’

‘Je hebt me hierheen gesleept en soda over mijn broek gemorst. Ik heb het hier niet bepaald naar mijn zin. En ik ga zeker niet naar jouw huis lopen. Dus geef die verdomde sleutels.’ Ik nam een korte adempauze en leunde naar haar over, terwijl ik waarschuwend siste: ‘Of wil je liever dat ik een berichtje op de keukentafel achterlaat, dat je moeder morgenochtend kan lezen? Ik weet zeker dat ze het geweldig zal vinden te horen dat je stiekem alcohol in je drankjes doet.’

‘Dat durf je niet, jij kleine etter!’

‘Weet je dat zo zeker?’ Ik hield mijn hand op en liet haar uiteindelijk de giftige blik toekomen die ik had onderdrukt sinds mijn aankomst op het vliegveld, toen ze me bij wijze van begroeting door mijn korte, piekerige haar had gewoeld en me een wandelende struik had genoemd.

Woedend viste ze de sleutels uit haar tas en liet ze in mijn hand vallen. Toen ze ook nog haar tanden op elkaar klemde, vroeg ik me af of ik hier later nog voor zou boeten.

Man, deze avond was echt om te kotsen.

Met opgeheven hoofd en rechte schouders liep ik vervolgens recht op de ober af, die bij de tafel van een jong stel stond te praten. Uit mijn broekzak haalde ik twee dollar en gooide die op zijn dienblad. ‘De rest mag je houden.’

Zijn gezicht versteende. Blijkbaar hoefde ik verder niets te zeggen. Ik draaide me om en verdween door de glazen deur naar buiten. Pas toen ik weer in de frisse lucht was, durfde ik diep adem te halen.

Met beide handen ging ik door mijn haar en voelde lichte irritatie toen deze op kinlengte eindigden. Het had me een goed idee geleken om mijn lange haar af te knippen voordat mijn nieuwe leven in Grover Beach begon. Maar op dit moment vond ik het alleen maar stom, net als alles hier.

Wat een grandioze nieuwe start…

Een of twee minuten lang zat ik gewoon op de motorkap van Chloes auto en staarde naar mijn nog steeds natte dijen. De roestige kleuren van mijn legerbroek waren veranderd in donkerdere tinten rood en bruin. Wat had mijn nichtje bezield om zoiets te doen?

Misschien moest iemand eens met tante Pamela over haar dochter praten. Drinken in openbare gelegenheden, het gedrag van een arrogante trut… dit was niet de Chloe die ik kende sinds mijn vroegste kindertijd. Aan de andere kant was ik ook geen verrader. Ik zou nooit een familielid verraden - hoe dom die zich op het moment ook mocht gedragen. Maar dat hoefde Chloe niet te weten.

Mijn gedachten dwaalden af naar de blonde ober. Behalve zijn voornaam wist ik vrijwel niets over hem. Maar hoe hij ‘nog een Summers’ had gemompeld, maakte me nieuwsgierig wat hen in het verleden had verbonden, dat ze elkaar vandaag de dag niet konden uitstaan. Had ze hem altijd zo geplaagd omdat hij onder haar zelfbenoemde adellijke stand stond?

Wat er ook tussen hen speelde, ik was niet van plan tussenbeide te komen. Het was hun strijd en die ging mij niets aan. Op dit moment had ik genoeg aan mijn hoofd met wat er voor me lag. Over twee dagen zou de school in Grover Beach voor mij beginnen. Zonder Chloes steun zou het vast net zo vreselijk worden als al die andere keren dat ik in mijn leven alleen in een nieuwe omgeving moest wennen.

Ik kon niet wachten…

Terugkeren naar het huis waar ik een kamer deelde op dezelfde verdieping als mijn bitchy nichtje leek me niet bepaald opbeurend. De sleutels rinkelden in mijn hand terwijl ik in plaats daarvan een wandeling maakte de straat af. Een beetje etalagekijken moest me op andere gedachten brengen. Helaas waren de winkels langs de stoep allemaal donker, en voor sommige ramen waren ook zware rolluiken neergelaten. Ik probeerde door de kieren te gluren, maar kon erachter niets onderscheiden.

Geweldig. Het was net alsof de hele stad me het liefst wilde buitensluiten. Een diepe zucht ontsnapte me. Terwijl ik naar de met sterren bezaaide hemel keek, liep ik verder, sloeg een paar hoeken om en raakte uiteindelijk gedesoriënteerd. Tja… dat kon ik verreweg het beste. Ik en mijn uitmuntende richtingsgevoel. Het duurde meer dan een uur, waarin ik uitgebreid in mezelf vloekte, voordat ik Chloes auto eindelijk weer vond.

Ik kwam vanuit de tegenovergestelde richting waarin ik oorspronkelijk was vertrokken. Een korte druk op de knop van de sleutel en de autodeuren ontgrendelden zich, waarbij de koplampen kort oplichtten. Voordat ik kon instappen, trokken stemmen voor het café mijn aandacht. Een kleine groep tieners stond voor de deur. De ober was onder hen en ook het stel waarmee hij had gepraat voordat ik het etablissement had verlaten.

Ik beet op mijn onderlip en overwoog of het een verstandige beslissing zou zijn om Tony nog eens aan te spreken. Aangezien hij me blijkbaar absoluut over één kam wilde scheren met Chloe en haar entourage, hoewel hij net zo weinig van mij wist als ik van hem, was dit misschien de unieke kans om de zaken recht te zetten.

Oké, misschien hielp de gedachte aan Chloes woedende gezicht, als ze erachter kwam dat ik omging met mensen buiten haar kringetje, een beetje om me over te halen.

Vastberaden stak ik de straat over. ‘Tony?’

Hij draaide zich naar me om… en zijn glimlach verdween onmiddellijk. Met een gekanteld hoofd en nauwe ogen bekeek hij me van top tot teen, terwijl ik – nu veel langzamer – dichterbij kwam. Ik kende die blik. Het betekende: Laat me met rust. Een ongemakkelijk gevoel kroop in mijn maag. Misschien was dit toch geen goed idee geweest. Maar het was te laat om nu nog terug te draaien. Iedereen keek naar me.

Aarzelend zette ik de volgende stap. ‘Ik –’ Met plotseling zwetende handen klampte ik me vast aan de manchetten van mijn capuchonjack. ‘Ik wilde alleen zeggen dat het me spijt. Je weet wel, wat er eerder aan de tafel gebeurde. Met het glas en –’

‘Voor jou,’ onderbrak hij mijn gestamel met venijn in zijn stem, ‘is het Anthony.’

Hij draaide zich om naar zijn vrienden, en ze lieten me allemaal alleen in de donkere nacht achter voor het café.

Hoofdstuk 2

Samantha

‘Welkom in Grover Beach, Sam,’ mompelde ik terwijl ik naar Chloes auto sjokte in een sombere stemming. Frustratie deed me mijn voorhoofd tegen het stuur slaan. Had ze me maar nooit het huis uit gesleept.

Helaas waren mijn gedachten onderweg ergens anders, allesbehalve op de weg. Daardoor had ik ook niet onthouden in welke richting het huis van mijn oom lag. Een tijdje reed ik doelloos rond, maar al snel was het duidelijk dat ik me – net zoals eerder tijdens mijn wandeling – compleet verloren had. Gelukkig was Chloes auto uitgerust met een navigatiesysteem, dus voerde ik het adres in en liet me door de emotieloze, vrouwelijke stem naar huis leiden.

Ik parkeerde voor het hek van de dubbele garage, opende de voordeur met Chloes sleutel en verstopte deze onder de deurmat. Op weg naar mijn kamer stuurde ik haar een sms, zodat ze later wist waar hij te vinden was.

Mijn kamer op de eerste verdieping had slechts één raam, maar dat was groot genoeg om de halve muur te vervangen. Eronder lag de enorme tuin, maar op dat moment kon ik niets anders zien dan mijn eigen gefrustreerde gezicht in de ruit.

Nadat ik mijn laarzen aan de kant had geschopt, liet ik me op het bed vallen dat in een van de hoeken van de kamer stond. Deze kamer was dubbel zo groot als mijn oude in ons kleine huis in Caïro, en hoewel het volledig gemeubileerd was met meubels van kersenhout, voelde het toch op een of andere manier leeg, zo zonder persoonlijke snuisterijen. Ik had niet veel van mijn spullen meegenomen. Slechts een koffer vol met een collectie van mijn favoriete kleding, die voornamelijk bestond uit hoodies en legerbroeken, en natuurlijk mijn schilder- en tekenmaterialen.

Mijn mobiel lag op het nachtkastje. Ik pakte het en overwoog wie ik op dit tijdstip nog kon bellen om de zorgen van een miserabele eerste dag van me af te praten. Egypte was ons tien uur voor. Ik kon het nummer van mijn moeder bellen en haar waarschijnlijk net bij het ontbijt treffen. Maar wat moest ik zeggen? Dat Chloe veranderd was in een onuitstaanbare heks en dat die jongen in het café me tot op het bot had vernederd?

Nee, dat kon ik niet doen. Mijn moeder zou zich veel te veel zorgen maken, en dat wilde ik mijn ouders niet aandoen. Het was al moeilijk genoeg voor hen geweest om me te laten gaan. Als ik mijn moeder belde, dan moest ik ook vrolijk klinken. En dat zou me op dit moment zeker niet lukken. Het mobieltje glipte uit mijn hand. In plaats daarvan besloot ik wat te gaan tekenen. Dat zou me zeker kalmeren. Dat deed het altijd.

Op het grote bureau voor het raam lagen potloden, papier en houtskool nog steeds kriskras door elkaar. Voordat Chloe me vanavond had gedwongen om met haar en haar vrienden uit te gaan, was ik begonnen met het tekenen van Lucifer. Hij was een wild paard dat graag in de buurt van ons huis aan de rand van Caïro rondzwierf. Niemand had hem ooit kunnen aanraken. Maar om een of andere reden liet hij mij veel dichterbij komen dan iemand anders. Mijn vader had eens gekscherend gezegd dat dit kwam omdat het paard zich verbonden voelde met mij. Omdat we beide ongetemd en koppig waren als een ezel. Maar misschien hield hij ook gewoon van mijn haar, dat net zo pikzwart was als zijn vacht.

Wat de reden ook was, ik had altijd genoten van zijn aanwezigheid en had hem in die paar maanden wel zo’n tweehonderd keer getekend. Maar vannacht wilden zijn gelaatstrekken, het spel van zijn spieren onder de vacht en de schaduwen gewoon niet lukken. Iets uit mijn herinnering tekenen was altijd al moeilijk voor me geweest. Ik miste het levende model voor mijn ogen.

Om twee uur ‘s nachts, toen Chloe uiteindelijk ook thuis kwam en haar kamerdeur een beetje te luid sloot, gaf ik het op en ging naar bed. Ik was er zeker van dat ik zou dromen over Lucifer en het wilde gras- en woestijnlandschap van Egypte, zodra ik mijn ogen sloot. Maar verrassend genoeg was dat niet het geval. Wat ik zag, was een jongensgezicht met blauwe ogen die geïrriteerd in mijn richting keken. Zuchtend draaide ik me om en trok de deken over mijn hoofd. Die idioot was wel het laatste waar ik aan wilde denken voor het slapengaan.

*

Zondag was cool. Ik zag Chloe bijna de hele dag niet. Blijkbaar bleef ze na een nachtje uit graag langer in bed om uit te slapen… tot in de namiddaguren. Het leek niemand te storen, mij allerminst.

‘s Avonds pakte ik dan mijn schoolspullen in en ging alles nog drie keer na, zodat ik morgen zeker niets zou vergeten. Maar al op maandagochtend werd het me duidelijk dat ik een essentieel detail totaal over het hoofd had gezien. Een lift naar school. Chloe was al vertrokken… zonder mij en zonder me uit te leggen hoe ik naar Grover Beach High zou komen.

Verlaten en gedesoriënteerd stond ik voor de voordeur en keek uit over de lege straat. Met een diepe zucht hing ik de rugzak over mijn schouders. Er was nog steeds de mogelijkheid om mijn tante Pamela te vragen me naar school te rijden, maar dat zou betekenen dat ik haar moest vertellen waarom Chloe me had laten staan. En dat wilde ik die ochtend absoluut vermijden.

In plaats daarvan vroeg ik de eerste persoon die ik tegenkwam op weg naar beneden in de straat naar de weg. De blijkbaar slechthorende, oude dame schreeuwde terug: ‘Wat wil je?’

‘Grover Beach Highschool!’, riep ik luid. ‘Welke kant op?’ Ik wees afwisselend naar links en rechts, terwijl ik hoopvol keek.

Nu glimlachte de oude dame. ‘Ah. Dat is twee mijl die kant op’, schreeuwde ze zo luid dat ik me afvroeg of ze dacht dat ik net zo doof was als zij. Met haar wandelstok wees ze naar links.

Als ik nog voor de bel op school wilde zijn, moest ik rennen. Twee keer reed een kanariegele schoolbus langs terwijl ik over het trottoir jogde. Tenminste, nu wist ik wanneer ik er morgen een kon vangen.

Badend in het zweet en volledig buiten adem bereikte ik na twintig minuten eindelijk de campus. Tenminste had ik nog steeds genoeg tijd om naar het directoraat te snellen en mijn lesrooster op te halen.

Mevrouw Shuster, de secretaresse, wachtte me al op achter de glazen deur. Vorige week had ik telefonisch met haar gesproken, waarbij we samen mijn aantal lesuren en vakken hadden uitgewerkt. Naast de vier verplichte vakken van het elfde jaar, Engels, wiskunde, natuurwetenschappen en Amerikaanse geschiedenis, had ik ook journalistiek, sport en natuurlijk kunst gekozen.

Mevrouw Shuster had me geïnformeerd dat ze op deze school een speciale cursus aanboden voor getalenteerde tekenaars. Ze noemde het vak Animatie en Visuele Effecten. In Caïro had ik al een soortgelijke cursus gevolgd en ik kon nauwelijks wachten om mijn vaardigheden hier verder te ontwikkelen. Begiftigd met rustige handen en een oog voor detail, was het mijn droom om op een dag voor Disney Pixar te mogen tekenen. Dat, of ik zou professioneel danseres worden. Ik hield bijna net zoveel van dansen als van tekenen.

Nadat ik in het secretariaat mijn handtekening onder enkele formulieren had gezet, overhandigde mevrouw Shuster mij mijn rooster en een plattegrond van het gebouw. Met al die gangen die erop getekend waren, zou het een wonder zijn als ik ooit de weg naar buiten terug zou vinden.

Met mijn vinger op de plattegrond volgde ik de route naar mijn eerste les, natuurwetenschappen, terwijl ik steeds opkeek om te verifiëren dat ik nog de goede kant op ging. Nog om de laatste hoek en… tada! Ik keek op en staarde recht in een deur met een stickfiguur erop. Het geluid van een doorspoelend toilet en meerdere stromende kranen kwam naar buiten. Achter deze deur zou waarschijnlijk geen natuurwetenschappen worden gegeven.

Weer eens totaal verdwaald. Geweldig. Ik keek nogmaals naar de plattegrond. Waar in vredesnaam was ik verkeerd gelopen?

Plotseling zwaaide de deur voor me open en keek ik geschokt in het gezicht van de ober van zaterdagavond. Voordat ik besefte waarom, schoot mijn hart omhoog tot in mijn keel.

Tony remde net op tijd af voordat hij me omver kon rennen. Arrogant keek hij op me neer, alsof mijn lengte hem het meest aan mij stoorde.

Kom op, zo erg is het nou ook weer niet! Als ik dan al niet lang was, was ik tenminste nog schattig. Bij een knuffel had hij waarschijnlijk zijn kin ontspannen op mijn hoofd kunnen leggen.

Wacht eens even. Dacht ik nu serieus aan een knuffel? Absoluut niet! Zeker niet met deze oen!

‘Ga je hier naar school?’, vroeg hij me vervolgens, en aan de klank van zijn stem te oordelen, kon er die dag niets ergers meer gebeuren.

‘Ehm… ja?’ Verdomme, dit gestotter de laatste tijd begon me serieus op de zenuwen te werken. Dat was toch niet echt ik. Nou ja, niet mijn normale ik. Na een luide kuch, rechtte ik mijn rug, wat me de laatste drie centimeter aan hoogte gaf die ik nodig had om mijn zelfvertrouwen terug te winnen. ‘Het is mijn eerste dag vandaag.’

Tony merkte nu ook de plattegrond op, die ik nog steeds stevig in beide handen hield. Iets leek hem te amuseren, want vervolgens hief hij een ondeugende wenkbrauw. ‘Is je eerste les in het herentoilet?’

Hij gaf me geen tijd voor een gevat antwoord, maar duwde me zachtjes aan de kant met zijn arm en liep langs me heen.

Ik stak mijn tong naar hem uit, maar dat zag hij al niet meer. Vervolgens leunde ik met mijn rug tegen de muur en sloeg met mijn hoofd ertegen, iets wat ik onmiddellijk betreurde toen de pijn door mijn schedel schoot. Oké, alles terug naar het begin. Ik lokaliseerde eerst de herentoiletten op de plattegrond en worstelde me vervolgens daarvandaan verder naar het klaslokaal voor natuurwetenschappen. Deze keer bereikte ik eindelijk mijn bestemming en liet me opgelucht in een stoel helemaal achterin de kamer vallen.

Toen de bel ging, stroomden de andere leerlingen de klas binnen. Een vrij grote kerel in een zwarte trui bleef voor me staan en keek me dreigend aan. Hij had zijn capuchon op en diep over zijn gezicht getrokken. Een paar koperkleurige haarlokken piepten eronderuit. Ook liepen er dunne kabels van zijn oren naar beneden en verdwenen onder de kraag van zijn trui. Ik kon de luide muziek van zijn iPod van hier horen.

‘Je zit op mijn plek,’ bromde hij uiteindelijk.

‘Ja, jij ook goedemorgen,’ siste ik terug, maar hij hoorde het waarschijnlijk niet eens. Ik schoof op naar de stoel links naast de zijne en duwde tegelijkertijd mijn boeken over de tafel. Het had ook zijn goede kanten. Omdat hij me niet naar de hel had gestuurd, moest ik wel naast een onvriendelijke reus zitten, maar had ik tenminste voor nu een plek.

Achter de laatste paar leerlingen kwam ook de lerares de klas binnen. Haar haar was gebleekt tot een sprankelend wit en op haar wipneus zat een extravagante groene bril. Haar blik dwaalde door de klas totdat deze uiteindelijk op mij viel. Glimlachend wenkte ze me naar voren.

Ik had er wel op gerekend dat ik me aan het begin van de les aan de hele klas zou moeten voorstellen. Toch liep er een koude rilling over mijn rug toen ik naar het bord slofte. Tenminste, dit moest ik vandaag maar zeven keer doorstaan, dan was de horror voorbij.

Miss Hallshaw, zoals de hippe lerares heette, zei dat ik iedereen moest vertellen waar ik vandaan kwam en wat ik graag deed.

Ik stak mijn handen diep in mijn broekzakken en wipte heen en weer op mijn tenen. ‘Mijn naam is Samantha Summers, maar noem me alsjeblieft Sam. Mijn vader is generaal bij het Amerikaanse leger. Hij meldde zich vrijwillig aan voor uitzendingen naar het buitenland, dus moesten we vaak verhuizen. Dit is al mijn negende school.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘In negen verschillende landen.’

Sommige leerlingen trokken geïnteresseerde gezichten. Iemand uit de achterste rij floot zelfs tussen zijn tanden door, en een meisje, wiens ogen achter een bril van opwinding wijd open sprongen, zei: ‘Wat gaaf!’

Als ze de hele waarheid zou weten, die vooral ging over het niet-bestaande sociale leven van de dochter van deze generaal, had ze dat waarschijnlijk niet gezegd.

‘Het is echt niet zo geweldig als het klinkt. Probeer maar eens negen stadsplattegronden te onthouden, negen plattegronden van nieuwe scholen, en vier talen te leren, alleen maar zodat je in een restaurant de juiste soort spaghetti kunt bestellen,’ zei ik. ‘En net wanneer je een superwinkel in die nieuwe stad hebt gevonden waar je coole kleding kunt kopen, zeggen je ouders, hey, sorry, maar we moeten weer verhuizen.’

Het meisje met de bril trok een gezicht. ‘Au. Dat klinkt echt waardeloos.’

‘Spreek je vier talen?’ vroeg Miss Hallshaw verbaasd, en ik draaide me naar haar toe.

‘Ja, mevrouw. Engels, Portugees, Fins en een beetje Arabisch.’ In werkelijkheid was mijn Arabisch beperkt tot de gebruikelijke begroeting en een zin om naar de prijs te vragen. Maar het was genoeg om me acht maanden in Caïro door te helpen. Ik had geluk dat de meeste mensen in Egypte vrij goed Engels spraken. Zelfs de school waar ik op zat, was een privéschool voor Amerikaanse kinderen.

‘Kun je iets in het Fins zeggen?’ vroeg een ander meisje dat haar haar in twee zijdelingse paardenstaarten had gebonden. Ze kwam me enigszins bekend voor. Misschien was ze zaterdagavond ook in het café geweest.

‘Rakastan piirtämistä ja tanssimista,’ antwoordde ik zonder veel na te denken.

Sommige kinderen lachten om de vreemde klank van de taal, maar iedereen was duidelijk onder de indruk.

‘Wat