Vallen voor een Hartenbreker

By Anna Katmore

Vertrouw nooit een tweeling!

Susan wil Ethan. En Chris wil Sue.

Op de een of andere manier is het boekenwurm Susan Miller gelukt om zich dit schooljaar tussen twee eeneiige tweelingbroers te manoeuvreren. Beiden willen met haar uitgaan, dus ze hoeft eigenlijk alleen maar te kiezen, toch?

Fout! Ethan stelt een kus uit en Chris is om de verkeerde redenen geïnteresseerd in haar. Heel anders dan zijn verlegen broer, wisselt Chris Donovan namelijk van vriendinnen alsof het T-shirts zijn, en de volgende naam op zijn veroveringslijst is overduidelijk Sue. Maar niet als het aan de brutale boekenwurm ligt!

Door Chris met aardbeien gevoerd te worden terwijl ze alleen bij hem thuis zijn, was echter een slecht idee. Susan realiseert zich dat ze zich meer problemen op de hals haalt dan ze aankan, als hij haar zegt haar ogen te sluiten... en ze doet het nog ook.

Complete serie: FALLING FOR A HEARTBREAKER
1. Speel met mij
2. Je was altijd van me
3. Vijanden... en meer
4. Vallen voor een hartenbreker
5. Zoet en verboden

• Language: Nederlands
• Publisher: Anna Katmore
• Release date: Feb 10, 2024
• ISBN: 9798215314579

Anna Katmore

“I’m writing stories because I can’t breathe without.”At six years old, Anna Katmore told everyone she wanted to be an author after she discovered her mother's typewriter on a rainy afternoon. She could just see herself typing away on that magical thing for the rest of her life.In 2012, she finished her first young adult romance “Play With Me” and decided to take the leap into self-publishing. When the book hit #1 on Amazon’s bestseller lists within the first week after publication, Anna knew it was the best decision she could have made.Today, she lives in an enchanted world of her own, where she combines storytelling with teaching, and she never tires of bringing a little bit of magic into the lives of her beloved readers, too.Anna’s favorite quote and something she lives by:If your dreams don't scare you, they aren't big enough.

Book preview

Wanhopig liet ik mijn voorhoofd op Ryan Hunters schouder zakken. ‘Schiet me neer!’

‘Kom op, waarom zo melodramatisch, boekenworm?’ Hunter sloeg een arm om me heen en trok me met zich mee door de poort naar het voetbalveld achter de school. ‘Het is maar voor een paar weken. Pak een liefdesroman, kwijl een beetje over Edward Twilight, en je zult zien dat de tijd zo voorbij is.’

‘Cullen.’

‘Wat?’

‘Zijn naam is Edward Cullen, niet Edward Twilight.’ Ik rolde met mijn ogen. ‘En bovendien heb ik dat boek al jaren geleden gelezen.’

‘Aha. Nou ja, hoe dan ook.’ Hij klopte bemoedigend op mijn rug. ‘Ik weet zeker dat je een andere zwijmelroman vindt die je opvrolijkt tot je weer met ons kunt voetballen.’

Met nauwe ogen keek ik hem scherp aan. ‘Wil je echt weten hoeveel boeken ik moet lezen om de komende tien weken niet compleet door te draaien?’

Ryan trok een gezicht. ‘Eh, nee.’

‘Minstens vijfhonderdzeven of meer! Agh! Ik haat dokter Trooper. Hoe kon hij me dit aandoen?’

Ryan grijnsde. Het was die typische, relaxte lach van hem. ‘Kom op, Miller. Het is niet het einde van de wereld.’

‘Dat zeg jij alleen maar omdat je niet daar hoeft te zitten!’ Ik wees met mijn duim naar de reservebank achter ons. Maar toen ik zijn hulpeloze blik en schouderophalen zag, draaide ik mijn agressieniveau weer wat terug. Het was tenslotte niet zijn schuld dat ik momenteel buiten spel stond en vanwege een knieblessure niet kon spelen. De schuld lag helemaal bij die stomme geit van het team van de Riverfalls Rabid Wolves. Tijdens onze laatste wedstrijd had ze me zo hard tegen mijn been geschopt dat ik dacht dat mijn knieschijf uit de atmosfeer zou vliegen. Man, deed dat pijn. Ik had het liefst gehuild als een baby. Maar voor het hele publiek kon ik me natuurlijk niet zo laten gaan.

Ryan liet me los, boog zich voorover en trok zijn witte sokken over de scheenbeschermers. Terwijl hij de veters van zijn noppen schoenen strakker trok, knipperde hij tegen de novemberzon naar me op. ‘Blijf je kijken naar de training? Liza komt later ook.’

Een glimlach verspreidde zich over mijn gezicht. ‘Dat was het plan.’ Zijn vriendin, Liza Matthews, was ook een van mijn beste vriendinnen. We hadden een halfuur geleden telefonisch afgesproken om elkaar hier te ontmoeten.

Ryan knikte en snelde het veld op naar de andere spelers van de Grover Beach Bay Sharks. Ik zwaaide naar Tony, Alex en Nick, de jongens uit mijn team, draaide me toen om en slofte naar de reservebank aan de zijkant van het veld. Natuurlijk had ik ook vandaag weer een boek meegenomen – en het was niet Twilight – maar ik wilde mijn vrienden ook tijdens de training aanmoedigen.

De komende tien weken zouden pure marteling zijn. Sinds afgelopen zomer was voetbal een deel van mijn leven geworden. Niet dat ik er op enige wijze goed in was, maar de teamsport was enorm leuk. Bovendien was het fijn om fysiek in vorm te komen en inmiddels vijf kilometer te kunnen rennen zonder aan luchttekort te bezwijken – en dat allemaal dankzij Ryans intensieve trainingen. Maar de fitheid was niet het enige dat de laatste tijd positief aan mijn lichaam was veranderd. Ik streek mijn strakke blauwe T-shirt glad en keek naar beneden. Daarbij grijnsde ik in mezelf, want uiteindelijk had ik toch die mooie rondingen gekregen waarvoor ik de laatste twee jaar zo vurig had gebeden. Geen enkel meisje zou haar rijbewijs moeten krijgen voor een fatsoenlijke boezem. Dat was gewoon gemeen.

Pas toen ik bijna bij de reservebank was aangekomen, keek ik weer op en – wat in vredesnaam? Ik schrok me een hoedje.

Een jongen lag uitgestrekt alsof hij in een ligstoel was, de armen achter zijn hoofd gevouwen, starend naar de hemel. Of misschien deed hij wel een dutje, wie zou het zeggen? Zijn baseballpet had hij diep over zijn gezicht getrokken en in zijn oren zaten koptelefoons die via een kabel verbonden waren met een iPod op zijn buik. Zelfs vanaf vijf meter afstand kon ik de muziek van Volbeat horen. Nou, qua bands had hij zeker goede smaak. Qua kleding helaas minder. Met dat bananengele T-shirt, die bruine shorts en nog veel ergere bruine sneakers leek hij verdacht veel op het kale jongetje uit de Charlie Brown en Snoopy Show.

Ik had geen flauw idee wie deze kerel was, of waarom hij mijn plek had ingepikt. Maar aangezien ik nog steeds bij het team hoorde en hij duidelijk niet, was het alleen maar eerlijk dat hij de bank voor mij vrijmaakte. Er waren genoeg lege plekken op de tribune verderop waar hij zijn middagdutje kon voortzetten.

Ik liep naar hem toe, gaf hem met de rug van mijn hand een tik tegen zijn opgetrokken knie en wachtte tot hij zijn oordopjes uit had gehaald; of in ieder geval een ervan. ‘Hé, Charlie Brown, dit is mijn plek,’ zei ik met een ondertoon die geen ruimte liet voor discussie. Tenminste, dat hoopte ik. Aan mijn bevelende toon moest ik misschien nog werken, maar voor nu was het genoeg om zijn aandacht te krijgen.

De jongen draaide zijn hoofd opzij, nam zijn pet af en streek ontspannen met een hand door zijn haar dat de kleur van zonlicht in de spiegel had. Hij knipperde twee keer kort met zijn korenbloemblauwe ogen, toen kroop er een glimlach op zijn lippen. ‘Sorry. Ik had geen idee dat jouw naam op deze bank stond.’

Ha! Grote fout! ‘Nou, als je beter zou kijken, zou je hem in een van de houten latten gegraveerd vinden.’ Simone Simpkins en ik hadden onszelf hier vorige zomer vereeuwigd. Lang hadden we geprobeerd om ook Liza te overtuigen, maar zij had enkel met haar ogen gerold en ons uitgelachen. Van ons allemaal is zij waarschijnlijk de verstandigste.

Een nieuwsgierige blik verving de glimlach van de vreemdeling. ‘Oh, is dat zo?’ vroeg hij geamuseerd.

Ik liet mijn rugzak op de grond vallen, waarbij de Eastpak half op mijn grijze laars terechtkwam, en sloeg mijn armen over elkaar. Eindelijk had Charlie Brown het fatsoen om op te zitten. Hoe langer ik naar zijn gezicht keek, hoe bekender hij me voorkwam. Misschien had ik hem al eens ontmoet op een feestje van Hunter, maar bij God, ik kon me gewoon geen naam herinneren bij dit gezicht.

Hoe dan ook; hij leek maar niet van plan om de bank voor mij te verlaten, wat me langzaamaan begon te irriteren. Hij haalde het tweede oordopje eruit en schoof naar het einde van de bank. Met een eenvoudig knikje nodigde hij me uit om naast hem te komen zitten.

Mopperend volgde ik zijn uitnodiging.

Negen dagen na het ongeluk had ik geen krukken meer nodig en kon ik alweer probleemloos trappen lopen en autorijden, maar het neerzitten op iets laags als deze bank was nog steeds een beetje een probleem. Ik probeerde mijn been zo gestrekt mogelijk te houden terwijl ik langzaam op het zitvlak neerzakte.

De Peanuts-imitatie had inmiddels zijn pet weer opgezet en het snoer van de iPod om zijn hals gehangen. Op dit moment keek hij me met onverholen interesse aan – dat kon ik uit mijn ooghoek zien.

‘Jij bent Susan Miller, toch?’ vroeg hij voorzichtig en net luid genoeg om boven de muziek uit te komen die nog steeds uit de koptelefoons klonk.

Mijn blik bleef hangen bij de rode haai die vanaf het spandoek aan de overkant van het veld naar ons grijnsde, en ik verslikte me bijna. Verbijsterd draaide ik me naar hem toe. ‘Wie heeft jou dat dan verteld?’

‘Geen vogeltje. Je knie heeft je verraden.’ Hij wreef verlegen over zijn nek en keek net zo beteuterd als ik destijds, toen mijn moeder me vertelde dat ik mijn mierenboerderij had gegrild. Ik was pas zes en dacht dat de kleine beestjes wel van een zonnebad zouden genieten op een hete augustusmiddag.

‘En als ik het niet helemaal mis heb,’ ging Charlie Brown verder, erin slagen om er ondanks een medelijdende grijns schattig uit te zien, ‘ben ik je vervanger.’

‘Jij bent wat?’ Ik sprong zo sierlijk op als ik kon – wat helaas helemaal niet sierlijk was – en zette mijn vuisten in mijn zij. ‘Hunter!’ schreeuwde ik met al mijn kracht over het veld, draaide me toen naar Charlie Brown en snuifde verontwaardigd als een stier in de arena. ‘Luister, vriend! Alleen omdat ik tijdelijk uitgeschakeld ben, betekent dat niet dat je zomaar kunt komen en mijn plek kunt innemen. Hunter!’

Nu stond de jongen ook op en probeerde me met kalmerende gebaren weer tot rust te brengen, maar ik gaf hem geen kans om zijn mond open te doen. In plaats daarvan raasde ik verder: ‘Over een paar weken ben ik weer helemaal de oude en kan ik ook weer voetballen. Er is dus geen enkele reden om me te vervangen. HUNTER! Kom je verdomde kont hierheen! Nu!’

Charlie Brown beet op zijn onderlip. ‘Ryan zei al dat dit nieuws zwaar op je maag zou liggen. Ik ben verbaasd dat hij het je nog niet zelf heeft verteld.’

Oh, hij had er met geen woord over gerept. Wat in hemelsnaam? Ik zou slechts voor een paar weken uitvallen, niet voor altijd. Er was dus absoluut geen reden om meteen iemand anders te vinden om me te vervangen. ‘Wat is dit allemaal?’, siste ik naar Ryan toen hij eindelijk naast me stond.

Eerst haalde hij adem door zijn tanden. ‘Eh, ben ik vergeten je te vertellen dat ik een vervanger voor je hebt gevonden tijdens je afwezigheid?’

‘Wel, dat is overduidelijk!’ Bij mijn moordende blik deed Ryan een stap terug. Wauw, ik had geen idee dat ik die zo goed in de vingers had. Een zelfingenomen glimlach speelde om mijn lippen, maar ik onderdrukte hem.

‘Relax, Susie,’ zei de jongen met het gele shirt op een kalme toon en legde een hand op mijn arm. Op een samenzweerderige manier knikte hij naar Ryan, die er vervolgens vandoor ging. Hij dacht zeker dat hij slim was. Maar hij had mij nog niet ontmoet.

‘Niemand noemt mij Susie,’ bromde ik en trok mijn arm weg.

‘Oké, bijt me dan alsjeblieft niet het hoofd af, en het gebeurt nooit meer.’ Hij knipoogde naar me en tot mijn verbazing was ik even sprakeloos.

Met een licht gebogen hoofd keek ik de vijftien centimeter op naar hem die hij langer was dan ik. Zijn glimlach reikte van het ene oor naar het andere. Hij zag er op dat moment ongelooflijk schattig uit, en alleen daarom gaf ik hem tien seconden de tijd om te zeggen wat hij wilde zeggen.

‘Ik wil je helemaal niet uit het team duwen. Een paar jaar geleden speelde ik zelf voetbal, en toen Ryan me vorige week vroeg of ik voor jou kon invallen, heb ik ja gezegd om hem een plezier te doen.’ Voorzichtig pakte hij mijn schouders vast, leidde me terug naar de reservebank en hielp me weer te gaan zitten. Vervolgens hurkte hij voor me neer en keek me in de ogen. ‘Ik beloof dat ik op de dag dat je weer fit bent, zal verdwijnen en jij je plek weer kunt innemen. Hoe klinkt dat?’

Hij rook naar citroengras en cola-snoepjes. Ongelooflijk.

Ik haalde diep adem en liet mijn frustratie vervolgens naar de horizon varen. Met mijn wijsvinger duwde ik mijn bril wat verder omhoog. Normaal gesproken droeg ik die nooit als ik naar het sportveld kwam, maar vandaag had ik van plan geweest om te lezen, dus had ik geen keuze. ‘Ik denk dat het oké is.’

‘Geweldig.’ Toen hij weer opstond, klapte hij in zijn handen en legde toen zijn iPod naast me op de bank. ‘Kun je daar op letten?’ De muziek speelde nog steeds.

Ik knikte en Charlie Brown - nu bekend als Ethan - sprintte het veld op. Maar na een paar stappen draaide hij zich nog eens om naar mij, terwijl hij achterwaarts verder jogde. ‘Trouwens, mijn naam is Ethan.’ Hij haalde zijn schouders op en grijnsde. ‘Voor het geval je het wilde weten.’ Ethan zette zijn baseballpet achterstevoren op, draaide zich weer om en rende naar de andere spelers van het team.

Met mijn blik strak op zijn rug gericht, zat ik enkele seconden roerloos. Mijn handen, normaal gesproken koud als ijszakken, waren plotseling bedekt met zweet. Wanneer in hemelsnaam was ik begonnen met zweten? Ik veegde mijn handpalmen af aan de witte jeans die ik droeg en knarste met mijn tanden. Een vervangende speler, ha! Daar zou Ryan later nog wat vragen over moeten beantwoorden.

Met meer kracht dan bedoeld ritste ik de rits van mijn rugzak open en haalde mijn boek eruit. Het was ‘Het vlammende kruis’ uit de Outlander-serie. In de afgelopen twee weken was ik echt verslaafd geraakt aan deze reeks. Maar helaas was dit al boek vijf van in totaal acht, dus deze serie zou me nauwelijks langer dan de komende paar dagen bezighouden. Dat was helaas het probleem als je boeken verslond zoals andere mensen popcorn – het goede leesvoer raakte veel te snel op.

Aan de overkant van het veld stelde Hunter Ethan voor als de nieuwe vervangende speler. De meeste van mijn teamgenoten leken hem al te kennen, wat me niet echt verraste. Wie Ryan kende, kende ook zijn vrienden. Tja, behalve ik blijkbaar.

Ik schonk ze geen aandacht meer en stak liever mijn neus in het boek. Maar met de muziek die nog steeds uit Ethans iPod kwam, kon ik me gewoon niet concentreren op het lezen. Misschien had hij het daarom niet uitgezet. Hij wilde me waarschijnlijk blijven irriteren. Even dacht ik eraan om de muziek uit te zetten of op zijn minst zachter te zetten, maar toen ik naar de iPod greep, ontwikkelde mijn hand zoiets als een eigen wil en stopte prompt een oordopje in mijn oor.

Oké, ik was nieuwsgierig. Daarvoor speelde er een nummer van een van mijn favoriete bands, en ik wilde weten of er misschien meer van hun liedjes op de afspeellijst stonden.

Op dat moment zong Steven Tyler van Aerosmith in mijn oor en het nummer was helemaal niet slecht. Ik sloeg een paar nummers over en bladerde toen door de afspeellijst op de iPod. Helaas was er maar één liedje van Volbeat aanwezig. Toch stopte ik ook het tweede oordopje in en luisterde verder naar Ethans muziek. Hij had een beetje metal en een beetje rock; al met al precies mijn smaak.

Met het volume wat lager begon ik eindelijk te lezen. De volgende twintig pagina’s vlogen voorbij op het geluid van Kings of Leon. Slechts een of twee keer keek ik op om te zien hoe Charlie Brown het deed op het voetbalveld, en – oh heilige shit – hij was goed!

Ethan kopte net een bal behendig langs Nick Frederickson het doel in. Nick had dit jaar een juniorprijs gewonnen als beste jonge keeper in Noord-Californië. Ethan zag er ook indrukwekkend uit tijdens het rennen, heel anders dan Kyle Foster, die altijd over het gras donderde als een stoomlocomotief op steroïden, en ook niet zoals Alex Winter, die vandaag zelfs zo traag was dat hij zijn schoenveters had kunnen strikken tijdens het rennen. Eigenlijk was Ethan een serieuze concurrent voor Ryan. Hij gedroeg zich alsof het veld van hem was, maar op een heel natuurlijke, vertrouwde manier, zonder arrogant over te komen.

Sasha Torres en Ethan gaven elkaar een high-five na dat majestueuze doelpunt, en dat was ook het moment dat Ethan naar mij keek. Dat moest gewoon gebeuren. Betrapt terwijl ik vol verbazing keek, voelde ik onmiddellijk hoe mijn gezicht rood werd. Met een ondeugende grijns liet Ethan mij weten dat hij mijn interesse had opgemerkt.

Het liefst wilde ik me achter mijn boek verstoppen en vloeken, en ja, misschien was dat precies wat ik deed, maar pas nadat hij zich weer had omgedraaid en verder ging spelen. Ik had zijn oordopjes in, ik had naar hem gestaard alsof hij een kunstwerk was en bovendien gloeide mijn hoofd waarschijnlijk als een vijftigwattlamp. Op dat moment wenste ik dat ik een tijdmachine had om precies een half uur terug te kunnen gaan. Dan zou ik namelijk nooit naar deze bank zijn gelopen na mijn gesprek met Hunter.

Iemand pakte me bij mijn schouder. Ik schrok me bijna dood, draaide me wild om, en liet ook nog eens een hees geschreeuw los. Daarbij vloog de iPod van de bank op de grond. Geweldig – en het was nog niet eens de mijne. Wat gênant.

Gelukkig zat alleen Liza naast me, en ik bukte snel om Ethans iPod op te rapen en het stof eraf te vegen. Daarbij controleerde ik kort of hij niets had gezien. Hij stond met zijn rug naar me toe. Met een opgeluchte zucht haalde ik de oordopjes uit mijn oren en liet ze in mijn schoot vallen.

‘Hé’, zei Liza. ‘Wat is er met jou aan de hand? We zijn vandaag blijkbaar een beetje schrikkerig, hè?’

Nadat ik eindelijk de muziek had uitgezet, draaide ik me naar Liza toe en kwam meteen ter zake. ‘Wist je dat jouw vriendje mij heeft vervangen?’

Vijf hele seconden staarde Liza me verbaasd aan en fronste haar wenkbrauwen. Vervolgens haalde ze haar vingers door haar lange bruine haar en trok ze haar lippen samen. ‘En nu graag nog eens in het Duits, op zo’n manier dat ik je kan volgen.’

Dus ze had geen idee van Hunters plan. Goed, want als ze het wel had geweten en niets had gezegd, zou dat een echt gemene vertrouwensbreuk zijn geweest. Ik leunde mijn voorhoofd tegen haar schouder en begon te jammeren. ‘Hij heeft Charlie Brown in plaats van mij in het team gehaald.’

Lachend pakte Liza me bij mijn schouders en zette me weer rechtop. ‘Hij heeft wat?’

‘Geel shirt’, mompelde ik en knikte in de richting van de spelers.

Tussen alle lichtblauwe shirts was Ethan makkelijk te herkennen, en Liza zei alleen maar: ‘Oh.’

‘Ja, precies. Oh. Ryan heeft hem gezegd dat hij mijn plaats kan innemen, want blijkbaar…’ – ik trok mijn wenkbrauwen samen om het cynisme in mijn stem te benadrukken – ‘… ben ik niet meer goed genoeg voor het team.’

‘Kom op, dat is niet waar, en dat weet je. Ryan zou zoiets nooit doen. Hij houdt van jou, net zoals van de rest van het team. Ik weet zeker dat hij en de anderen niet kunnen wachten tot je knie weer helemaal in orde is en je weer met hen kunt trainen. En waarom zou ondertussen iemand niet voor jou invallen?’ Toen ze nog eens naar het veld knipperde, verscheen er een glimlach op haar gezicht. ‘Bovendien is hij best knap, als je het mij vraagt.’

Dat deed ik niet. En het kon me ook niet schelen. Hij verdiende mijn plek in het team niet.

‘Wie is knap?’ De stem van Simone verraste ons van achteren en we draaiden ons om. Zij en Allie Silverman hadden zich onopgemerkt genaderd en waren nu zorgvuldig het voetbalveld aan het afspeuren naar de zojuist genoemde hunk. Beide meisjes hadden haren zo lang dat de punten tot aan de onderkant van hun rug reikten, alleen was Simone een natuurlijke Scandinavische blondine, terwijl Allies haar zo zwart was als de veren van een raaf. Net als Liza zaten ze in het cheerleaderteam – het team dat ons voetballers aanmoedigde. Alleen zouden ze voortaan Ethan aanmoedigen, en niet meer mij.

‘De jongen die gekleed is als een rotte banaan’, sneerde ik, om Simones vraag te beantwoorden. ‘Hoewel knap wel een term is waarover te discussiëren valt. Ik kan die kerel niet uitstaan. Hij speelt nu op mijn positie in Ryans team.’

Allie hapte geschokt naar adem. ‘Voor altijd?’

‘Tijdelijk’, verduidelijkte Liza haar en streek de mouwen van haar roze blouse op. ‘Net zolang totdat Susan weer kan spelen.’

‘Oh, nou, dan is het goed.’ Simone streek haar mooie krullen over haar schouder en giechelde. ‘Hij is echt een stuk. Hoe heet hij?’

Simone was met Alex Winter, een jongen uit mijn team, en die twee konden hun handen nauwelijks tien minuten van elkaar afhouden. Dat ze dan nog tijd had om andere jongens na te kijken, verbaasde me. Maar we wisten allemaal dat het niets betekende en daarom konden we er alleen maar geamuseerd om glimlachen. Ze zou Alex nooit - voor niets en niemand in de hele wijde wereld - aan de kant zetten.

‘Ethan’, zei ik.

‘Heb je al met hem gesproken?’, wilde Allie nu weten.

‘Alleen heel kort. Voor de training. Waarom?’

‘Omdat hij je van top tot teen staat te bekijken.’

‘Wat zeg je?’ Oh man, op dat moment deed ik waarschijnlijk het stomste wat je in mijn situatie kon doen. Ik draaide me om en overtuigde mezelf ervan. Het was een stomme reflex, en ik had er meteen spijt van op het moment dat onze blikken elkaar halverwege ontmoetten. Mijn mond viel een beetje open van verbazing. Charlie Brown dwong zichzelf tot een glimlach, voordat hij zich weer met vuur in het spel stortte.

Met een zucht van schaamte sloeg ik mijn handen voor mijn gezicht. ‘Ik haat jullie! Nu denkt hij vast dat ik hem stond te bekijken.’

‘En, deed je dat?’, plaagde Liza ondeugend.

‘Nee!’ Toegegeven, ik had het misschien een paar minuten gedaan voordat zij allemaal kwamen, maar net was het een totaal misverstand. Een stom toeval - door mijn vriendinnen in scène gezet. Ik zou een gat van hier tot China moeten graven en me erin moeten verstoppen.

Toen ik mijn handen van mijn gezicht haalde, zag ik een lichtpuntje aan de horizon. Samantha Summers, de vijfde in ons groepje en het meisje dat kersenlolly’s verslond alsof het lucht was, kwam net naar ons toe gelopen. Sinds ze drie weken geleden naar Grover Beach was verhuisd, had ze snel de status van beste van de beste vriendinnen bij mij verworven. Ze was klein en grappig en ik hield van haar als een zus. Ze zou me steunen in de strijd tegen deze gekke kippen.

Sam ging in kleermakerszit voor ons op het gras zitten en trok sceptisch een gezicht. ‘Je ziet er nogal geïrriteerd uit, Susan. Wat heb ik gemist?’

‘Ethan’, verklapten de andere drie haar.

‘Wie is Ethan?’

‘Ik vertel het je, als je belooft je niet meteen om te draaien om naar hem te kijken’, gooide ik er snel uit voordat een van de anderen haar over mijn vervanger kon vertellen.

Sam fronste nog wat meer en leek plotseling op het punt te staan van nieuwsgierigheid te ontploffen. ‘Goed, beloofd.’ Nadat ik haar vervolgens hetzelfde verhaal had verteld als de anderen eerder, begon ze te grijnzen. ‘Oh man, het spijt me, Susan, maar nu moet ik me gewoon omdraaien. Ik kan niet anders. Ik moet deze jongen zien, en wel nu meteen!’ Ze wriemelde ongeduldig op de grond, maar ik zweer dat ik dat kleine kreng bij haar eerste poging om zich om te draaien bij haar slordige zwarte haren had teruggetrokken.

‘Nee! Dat kan niet!’, siste ik, terwijl ik mijn blik van het veld afwendde. ‘Hij heeft net al gemerkt dat we hem bekeken.’

‘Susan, je bent gek’, lachte Liza en voegde eraan toe: ‘Maar je hoeft je niet meer om te draaien, Sam. Je hebt geluk - hij komt net hierheen.’

Wat zeg je? Ik hield mijn adem in… slikte toen… en uiteindelijk zag ik vanuit mijn ooghoek hoe de bal naar ons toe rolde en naast Sams been in het gras bleef liggen. Ze pakte hem op en wachtte tot Charlie Brown bij haar was, toen gaf ze hem met een grijns de bal.

‘Hi, Ethan!’, zongen alle meisjes tegelijk. Alle behalve ik.

Volledig ontzet staarde ik in Ethans ondeugend fonkelende ogen. Toen hij ook nog begon te grijnzen, wilde ik in zijn gezicht schreeuwen: Dus ik heb ze jouw naam verteld, nou en? Maar mijn lippen wilden de woorden gewoon niet vormen en op dat moment had ik toch geen stem.

Ethan begroette de anderen met: ‘Hé, meiden.’ Vervolgens viel zijn blik op mijn schoot, waar stom genoeg nog steeds zijn iPod lag. ‘Vind je mijn muziek leuk?’ Hij lachte zachtjes en gaf me geen kans om hem een snibbig antwoord te geven, want hij was alweer op weg terug naar het veld.

‘Bedankt hè, allemaal!’, siste ik tussen mijn tanden door. En dit moesten mijn vriendinnen voorstellen? Maar uiteindelijk moest ik er zelf om lachen, want afgezien van de vernedering die ik net moest doorstaan, had de situatie ook iets grappigs. Als dit niet over mij zou gaan, had ik waarschijnlijk net zo schaamteloos met de kippen meegekakeld.

Met haar benen uitgestrekt in het gras, leunde Sam achterover en steunde zich op haar ellebogen. Hoewel ze met haar net geen een meter zestig de kleinste van ons allen was, leek ze door de legerbroek die ze bijna altijd droeg, plus haar zwarte Dr. Martens, zeker ook de gevaarlijkste. Natuurlijk was schijn hier bedrieglijk. Samantha was de meest oprechte persoon die ik kende. Op dat moment slaakte ze een lange zucht. ‘Trek het je niet aan, Susan. Hij speelt een tijdje op jouw positie in het team en hij is knap. Dat is toch geen drama.’

Daarin had ze zeker gelijk. Want als het op drama’s aankwam, kende Sam die maar al te goed. Nog maar een week geleden had haar nichtje Chloe bijna bereikt dat Sam het land werd uitgezet door snode beschuldigingen. Sams vader was een generaal in het Amerikaanse leger en voor nog vier maanden gestationeerd in Caïro. Om haar de overstap naar een nieuwe school te vergemakkelijken, hadden haar ouders Sam begin november naar Grover Beach gestuurd, zodat ze de winter bij Chloe en haar familie kon doorbrengen en alvast kon wennen aan de high school. Dit plan had bijna gefaald door Chloe en ze had bijna terug moeten vliegen naar Egypte.

Tja, als we terugkijken hadden we toch een behoorlijk bewogen herfst gehad.

Op dat moment nam het team een time-out en kwam Sams vriendje Tony naar haar toe gerend. Hij boog zich over haar heen en stal snel een kus. Hij deed dit regelmatig tijdens de training en meestal kwam hij niet alleen. Hunter kon normaal gesproken ook niet weerstaan om Liza af en toe een kusje te geven, maar op dit moment bleef hij weg van onze kleine meisjesgroep.

Liza trok een pruillip toen haar vriendje geen aanstalten maakte om Tony te volgen en vroeg: ‘Waarom komt Ryan niet?’

‘Hij is bang’, grapte Tony. ‘Na dat gedoe met Ethan is hij bang dat Miller hem de kop afbijt.’

‘Ha, ha’, zei ik cynisch. Maar hij had waarschijnlijk niet helemaal ongelijk. Ik glimlachte met samengeknepen lippen naar Ryan. Die wreef verlegen zijn nek en lachte. Hij wist duidelijk heel goed dat Tony hem zojuist had verraden.

Met nog maar een paar minuten te spelen, schoot Tony weer terug het veld op en scoorde een paar seconden later het 3-2 tegen Ryans team. Het was altijd een groot genoegen om die twee te zien strijden in een onverbiddelijke strijd. Moeilijk te zeggen wie van hen de betere speler was.

Aangezien dit Ryans laatste jaar op Grover Beach High was, vroeg ik me af of hij uiteindelijk Tony zou nomineren als de nieuwe teamkapitein. Maar daarvoor was nog genoeg tijd, en op dit moment wilde niemand eraan denken dat de helft van het team volgend jaar naar de universiteit zou gaan.

Om kwart voor vier was de training eindelijk voorbij. Mijn vriendinnen verspreidden zich meteen als een stel opgeschrikte kippen en snelden naar hun jongens. Aangezien ik op mijn zeventiende nog steeds zo vrijgezel was als maar kon, had ik niemand om naartoe te rennen. Dus bleef ik zitten en stopte mijn boek terug in mijn rugzak.

Op dat moment merkte ik Ethan op, die naar me toe kwam, en mijn mond werd opeens droog. Waarom? Omdat hij de voorkant van zijn shirt omhoog had getrokken en zijn gezicht ermee aan het afvegen was. Daardoor kreeg ik een exclusieve blik op zijn sixpack. De echte Charlie Brown zag er onder zijn gele shirt zeker niet eens bijna zo goed uit als Ethan.

Om niet voor de derde keer betrapt te worden op staren en kwijlen, draaide ik me snel om en stond op. Met mijn rugzak op mijn schouders wilde ik net weglopen, toen Ethan me riep: ‘Hé, Susan, wacht even!’

Verrast bleef ik staan. Hij kwam naar me toe gedrenteld en bleef zo dicht bij me staan dat ik een golf van zijn zweetgeur opving. Gelukkig had hij genoeg deodorant opgedaan, dus de geur was niet eens zo slecht. Misschien was het ook wel zijn douchegel die ik rook, wie weet. Hoe dan ook, hij rook erg mannelijk en… goed.

Nog licht hijgend van de training ging hij op de reservebank zitten en keek naar me op. Hij had zijn honkbalpet naast zich op de bank gelegd en ging met beide handen door zijn bezwete, chaotische haar. Zijn wangen waren rood alsof hij een klein jongetje was dat net klaar was met spelen. Om eerlijk te zijn, zag hij er op dat moment gewoon onweerstaanbaar schattig uit.

‘Wat is er?’, vroeg ik, terwijl ik probeerde niet te denken aan hoe hij me eerder had betrapt terwijl ik naar hem staarde. Hopelijk was dat niet de reden waarom hij met me wilde praten. Zijn iPod had ik tenslotte ook weer netjes terug op zijn plek gelegd.

Toen Ethan naar mijn hand greep en me met zorg voor mijn knie voorzichtig naast hem op de bank trok, bood ik voor de verandering eens geen weerstand. ‘We moeten praten over mijn toetreding tot het team.’

‘Je hebt mijn plek gestolen’, antwoordde ik een beetje gepikeerd. ‘Wat valt er nog te bespreken?’

Hij trok een schuldig gezicht en liet pas nu mijn hand los. ‘Hunter heeft gezegd dat ik alleen met jouw toestemming in het team kan.’

‘Oh.’ Mijn blik dwaalde af naar het voetbalveld, waar Ryan met Liza stond en blijkbaar ons gesprek van een afstand gadesloeg. Toen ik vragend mijn wenkbrauwen optrok, maakte hij aanstalten om in onze richting te joggen, maar Liza hield hem bij zijn arm vast. Ik kon niet horen wat ze hem net had gezegd, maar Hunter begon te glimlachen en verliet het veld met haar in de tegenovergestelde richting. Liza wierp mij een snelle blik over haar schouder en gaf me ook nog een heel opvallend duim-omhoog-teken. Man, wat was dat gênant. Dacht ze nu echt dat zij de nieuwe koppelaarster van Grover Beach was?

Het grensde aan een wonder dat Ethan niet had gemerkt wat er zich zojuist op twintig meter afstand had afgespeeld. Zijn aandacht was nog steeds op mij gericht. ‘Dus, wat denk je?’, vroeg hij me met een zachte, maar hoopvolle stem. ‘Ben ik goed genoeg voor de Bay Sharks?’

Met neergeslagen blik schraapte ik mijn keel om iets aan mijn droge keel te doen. ‘Hoe zou ik dat moeten weten?’, mompelde ik. ‘Het is niet alsof ik je heb zien spelen.’

Ethan staarde me een paar seconden lang aan, totdat ik me uiteindelijk weer naar hem toe draaide. Net verschoof zijn linkermondhoek langzaam in een schalkse glimlach. ‘Leugenaar.’

Betrapt. Oh man, ik werd helemaal warm van schaamte! En weer wenste ik dat ik een tijdmachine had om de gebeurtenissen van deze middag te veranderen. Maar aangezien dat helaas niet mogelijk was, kon ik alleen maar één ding doen - namelijk uit volle borst lachen. Ik wist niet waarom, het barstte gewoon uit me los. En daarbij klonk ik half hysterisch, bijna als een hyena.