Voordat het smelt

By Heleen Blesgraaf

Het is het jaar 2034.

De nuchtere Lauren ziet al aura's sinds haar kindertijd en ze is vastbesloten dit niet haar leven te laten bepalen. Als een extreme temperatuurdaling zich ineens over de wereld verspreidt, staan wetenschappers en politici voor een raadsel. Zal Lauren haar gave kunnen inzetten om de mensheid van een bevriezingsdood te redden?

Een spannende novelle die zich afspeelt in de nabije toekomst, met een dilemma dat ook vandaag de dag voor velen herkenbaar is. Want hoe belangrijk is het wat mensen over je denken?

• Language: Nederlands
• Publisher: De Boekenvos
• Release date: Jul 1, 2022
• ISBN: 9798201659615

Book preview

VOORDAT HET SMELT

Icon Description automatically generated

Voordat het smelt

is een uitgave van

De Boekenvos

Paperbackeditie via Dutch Venture Publishing

Copyright © 2022 De Boekenvos

Auteur: Heleen Blesgraaf

Omslagontwerp: Jen Minkman

Tekstredactie: Rianne Werring & Femke De Vos

Eerste uitgave juli 2022

NUR 334

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze dan ook, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

HOOFDSTUK 1

Den Haag,

27 juli 2034

Terwijl ik langs de boulevard fiets, voel ik mijn lichaam eindelijk ontspannen. Zo dicht bij de zee lijkt de lucht meer zuurstof te bevatten en ga ik vanzelf dieper ademhalen. De zon is zodanig ver richting de horizon gezakt dat hij mijn huid niet langer verschroeit. Het blijft heet, maar het is hier niet zo erg als in mijn stadstuintje, waar de bakstenen de warmte vasthouden.

Het slot van mijn fiets klikt vast, ik pak de spullen uit mijn fietstassen en ik slinger mijn tas over mijn schouder. Aan de rand van de boulevard trek ik mijn rechtersandaal uit en zet mijn voet voorzichtig neer, uit angst dat het zand nog gloeiend heet is. Het blijkt mee te vallen, het scheelt dat de zon al laag aan de hemel staat. Ik laat mijn tenen wegzakken in het rulle zand.

Het is druk aan zee. Stelletjes en vriendengroepen hebben stukken strand geclaimd met handdoeken, koelboxen en parasols. Ik zet mijn filterbril op en meteen oogt mijn omgeving een stuk kalmer. De aurakleuren van de mensen om me heen worden fletser, de lichte trillingen en kleine onregelmatigheden in aura’s zijn nu onzichtbaar voor me. Deze bril is onmisbaar voor mij op dit soort drukke plekken, omdat hij zo de hoeveelheid prikkels beperkt die ik te verwerken krijg.

Ik baan me een weg door de menigte en stap het lauwe zeewater in tot het tegen mijn knieën klotst. Heerlijk! Ik had het niet zo door toen ik thuis was, maar blijkbaar was dit precies waar mijn lichaam behoefte aan had. De zoom van mijn shorts wordt nat en het maakt me niets uit.

Een paar minuten blijf ik staan afkoelen in de zee. Even verderop dobberen twee meiden in bikini op een grote roze flamingo. Twee gebruinde mannen met ontbloot bovenlijf gooien een bal over en werpen steelse blikken op de flamingo en zijn aantrekkelijke passagiers. Ik gok dat ze veel helderrood in hun aura hebben, de kleur die in relatie staat tot opwinding en sensualiteit. Ik til mijn filterbril op. Bingo.

Met druipende benen en modderige voeten koers ik af op de strandpaal waar ik met Julan heb afgesproken. Met wat moeite vind ik een onbezet stuk zand. Ik app mijn precieze locatie naar Julan en ga op mijn handdoek zitten. Uit mijn tas haal ik een fles prosecco. Ik heb hem net in de schaduw van mijn tas gezet, als er plotseling een jongetje langs rent. Zand spat op, recht mijn oor in.

‘Au! Pas op!’

De kleuter kijkt niet eens op. Geïrriteerd probeer ik de zandkorrels uit mijn oren te wrijven. Mijn donkere haar zit ook vol zand.

‘Is het niet allang bedtijd voor die kleine kerels?’ klinkt Julans stem plotseling naast me. Met een verwijtende blik staart mijn beste vriend naar de kinderen die in de branding spelen.

‘Lijkt me wel. Het is al half negen, toch?’ zeg ik. Ik denk even na en haal mijn schouders op. ‘Eigenlijk heb ik geen idee hoe laat schoolkinderen in bed horen te liggen.’

‘Ik ook niet.’

We schieten in de lach. Onze vrienden zijn druk met het stichten van gezinnen en weten zoiets ongetwijfeld. Wij zijn de enigen in onze groep die er niet aan moeten denken om onze vrijheid in te leveren voor een paar mini-mensen.

Julan ploft naast me op de felgekleurde handdoek die ik ooit voor hem kocht tijdens een gezamenlijke vakantie. Ik trek de prosecco uit het zand en schenk voor ons in.

‘Proost! Op de ontsnapping aan de airco.’ We klinken onze glazen tegen elkaar en ik neem een slok. De prosecco glijdt door mijn keel, die dankzij de airco al de hele dag als schuurpapier voelt. Airconditioning is in deze extreme hittegolf onmisbaar, maar ik krijg altijd last van de droge lucht.

‘Koelt het morgen af?’ vraagt Julan.

Spijtig schud ik mijn hoofd. Ieder uur check ik de weerapp op mijn telefoon. ‘Tot volgende week maandag blijft het boven de veertig graden. Dan is het precies twee weken zo heet geweest, en precies één week en zes dagen dat ik genoeg heb van die hitte.’ Ik zucht. ‘Fijn dat we zaterdag naar Zweden vertrekken.’

‘Inderdaad,’ zegt Julan en hij neemt met gesloten ogen een slokje prosecco. ‘Vandaag in mijn pauze heb ik al even online onderzoek gedaan naar de clubs waar de mooiste mannen te vinden zijn in Stockholm.’

‘Mannen voor jou of mannen voor mij?’

‘Voor mezelf uiteraard. Of jij je vermaakt, zal me een zorg wezen.’ Hij knipoogt en ik duw tegen zijn schouder.

We trekken de zak chips open die hij heeft meegenomen en bekijken de mensen om ons heen.

‘Nog interessante aura’s?’ vraagt hij.

Ik doe mijn bril in mijn tas. Door de drukte is er een duizelingwekkende hoeveelheid kleuren te zien. Andere hoogsensitieve auralezers die ik ken, mijden bewust drukke locaties, maar ik weiger om mijn aanleg mijn leven te laten bepalen. Ik ben meer dan ‘Lauren, de auralezeres’. Veel belangrijker vind ik het om ‘Lauren, de gerenommeerde biomedische wetenschapper’ te zijn, en een loyale vriendin en collega.

Ik haal mijn neus op en knik naar een hoogblond meisje. Zowel haar karakterkleuren als haar emotiekleuren zijn overwegend groentinten. ‘Haar aura lijkt op die van Wendy.’

‘O, bah,’ reageert Julan meteen. Nadenkend neemt hij een slok prosecco. ‘Ik heb lang niet meer aan Wendy gedacht.’

‘Wat een luxe. Ik denk iedere week nog wel een keer aan Wendy.’

Julan kijkt verbaasd op. ‘Nog steeds? Het was wel een rotstreek van haar, maar inmiddels is het alweer meer dan tien jaar geleden.’

Ik haal mijn schouders op. Het is inderdaad al lang geleden en toch word ik steeds weer overspoeld door gevoelens van schaamte en gêne als ik eraan terugdenk. Ik had mijn huisgenootje Wendy in vertrouwen genomen over de aura’s die ik zag, in een tijd dat hun aanwezigheid nog niet wetenschappelijk was bewezen. Ze besloot het aan onze huisgenoten door te vertellen. De inhouse-zweefteef, werd ik daarna genoemd. Leugenaar. Kijk-mij-konijn. Onwillekeurig gaat mijn hand naar mijn wenkbrauw om eraan te plukken. Ik wring mijn vingers in elkaar om mijn zenuwtrek te onderdrukken.

‘Nou, ik ben Wendy dankbaar,’ zegt Julan. Hij knijpt even in mijn hand. 'Als jij niet zo eenzaam was geweest als eerstejaarsstudent, waren wij geen vrienden geworden.’

‘Dat is waar.’ Julan geloofde me wel, als enige. Hij introduceerde me in