Happy Halloween

By Jen Minkman, Debora Elisabeth, Marijke F Jansen and Mizt aan de Maas

Een bundel met vier Halloweenverhalen van Nederlandse YA-auteurs. Deze bundel werd geschreven ter gelegenheid van een Halloween-event bij Silvester Boek en Spel en is nu ook te koop voor minder dan een euro!

• Language: Nederlands
• Publisher: Jen Minkman
• Release date: Oct 29, 2016
• ISBN: 9781540138477

Jen Minkman

Jen Minkman (1978) was born in the Netherlands and lived in Austria, Belgium and the UK during her studies. She learned how to read at the age of three and has never stopped reading since. Her favourite books to read are (YA) paranormal/fantasy, sci-fi, dystopian and romance, and this is reflected in the stories she writes. In her home country, she is a trade-published author of paranormal romance and chicklit. Across the border, she is a self-published author of poetry, paranormal romance and dystopian fiction. So far, her books are available in English, Dutch, Chinese, German, French, Spanish, Italian, Portuguese and Afrikaans. She currently resides in The Hague where she works and lives with her husband and two noisy zebra finches.

Book preview

Bloedbroeders

Debora Elisabeth

1.

‘Wil je mij eraan herinneren waarom we dit roteind ook alweer fietsen?’ Met het laatste restje kracht dat ik nog in mijn benen kan vinden, druk ik de trappers naar beneden. De spieren in mijn benen verzuren. Het duurt niet lang meer voor ik stuiptrekkend van mijn fiets val.

‘Stel je niet zo aan, poessie,’ gilt Suze over haar schouder.

Ze rijdt zeker twintig meter voor me, zo te zien heeft zij nergens last van.

‘We zijn er bijna, echt!’

Ik vloek zacht, druk mijn voeten weer op de trappers, wroet in mijn doorzettingsvermogen en schakel mijn fiets een versnelling hoger. Als ik haar kwijtraak, dan heb ik pas echt een probleem. Hier alleen achterblijven? Echt niet! Het donker en ik zijn geen vrienden. Nee, ik kom liever buiten als de zon aan de hemel staat. Dat ik door een donker bos fiets, in mijn veel te dunne, met nepbloed besmeurde zusteruniform, was niet mijn idee van een leuk uitje.

Suze slaat een bocht om en verdwijnt uit het zicht.

‘Suus! Wacht nou even!’

De smalle lichtstrook van mijn voorlamp verlicht niet meer dan een dunne reep zand. Bij elke hobbel die ik trotseer, knippert hij woest. Ik wens dat hij aanblijft.

‘Suus!’

Klamme zweetdruppels glijden over mijn voorhoofd, of dit komt door mijn inzet of angst weet ik niet. Verdomme, waar is ze toch? Ik draai mijn stuur dezelfde kant op als waar Suze net verdween. Hier sloeg ze toch af? Of was ze al verder bij me vandaan en nam ze een volgend pad? Klotebos! Waarom heeft het zoveel slingerpaden?

‘Suze!’

Was dat ...? Ik knijp mijn wijd opengesperde ogen tot spleten en tuur tussen de schaduwen van de bomen door. Weer zie ik het: een vaag licht in de verte.

‘Suze, ben jij dat?’

Een flinke kuil in het pad laat mijn fiets zo schudden dat mijn voorlamp het begeeft. Verdomme! Ik haal één voet van het pedaal en schop naar de lamp. Mis. ‘Ga aan, rotding!’ Ik probeer het nog een keer. Raak. De trap is zo hard, dat het stuur uit mijn handen slaat. Mijn fiets wankelt en rijdt in volle vaart richting de struiken. In een poging mezelf te redden, grijp ik wanhopig naar het stuur en zet mijn hakken in het zand.

Takken schrapen langs mijn blote benen, klauwen ze open als de nagels van een valse kat. Ik schreeuw. Gil om hulp. Krijs als een beest en sla met mijn gezicht tegen de koude bosgrond.

‘Au!’

In het donker tast ik met mijn linkerhand naar mijn overige ledematen, die voor mijn gevoel in de meest vreemde standen om mijn romp heen gebogen liggen. Het weinige licht dat me helpt ze te vinden is een dunne lichtstraal van de maan, die zich een weg tussen de dikke takken doorsnijdt. Ik strijk met mijn hand over mijn benen en gruwel van de pijn. Warme vloeistof glibbert tussen mijn vingers door. Gatver, ik bloed.

Vanuit de natte bosgrond kruipt de duisternis mijn lichaam binnen. Shit, Suze. Trut! Waar ben je? ‘Help!’ Kwaad krabbel ik op, wankel op mijn gehavende benen en zoek om me heen in het oneindige zwart. Waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Waarom wilde ik ook alweer naar dat stomme Halloweenfeest? Bodul. Ja, ik deed het voor Bodul, de goddelijke nieuwe aanwinst van onze school, die vanmorgen iedereen verraste met zijn prachtige exotische verschijning. Voor hem hees ik mezelf in dit achterlijke verpleegsterspakje, in de hoop dat hij me ziet staan.

Gelaten schud ik de dorre herfstbladeren uit mijn haar. Alsof hij dat ooit gaat doen. Ik had net zo goed naakt kunnen gaan, zelfs dan ben ik niets meer dan een schim voor hem. Hij heeft ze voor het uitkiezen. Ik was duidelijk niet de enige die op slag verliefd was, alle andere meiden dwarrelden als bijen om een pot honing om hem heen.

‘Ah!’ een kreet gevuld met doodsangsten schiet mijn keel uit, nog voor ik er erg in heb waar ik van ben geschrokken. Dan zie ik het weer, het licht.

‘Suze?’

Een kille rilling raast over mijn ruggenwervel, iets diep in mij vertelt me dat het niet Suze is. Wie is het dan? Wat is het dan? Onrustig schuifelen mijn voeten, spanning kruipt onder mijn huid omhoog en laat mijn knieën knikken, mijn heupen schommelen, mijn hoofd op hol slaan. Oh, nee. Het is vast een moordenaar! Een monster!

‘Help! Iemand, help!’

Mijn benen rennen harder dan ze me eigenlijk kunnen dragen. De wanhoop giert door mijn lichaam. Ik sla alles aan de kant dat op