Door de ogen van Astrid

By Jean-Marie Kassab

Francis, een miljonair en workaholic geobsedeerd door zijn carrière, is net failliet gegaan en denkt eraan zijn leven te beëindigen. Als hij de dingen op een rijtje wil zetten en na wil denken over zijn problemen, bevindt hij zich ineens ongewild op een verlaten strand. Daar ontmoet hij een aantrekkelijke vreemdelinge, Astrid genaamd, en begint een praatje met haar. Al snel loopt het gesprek uit in een diepgaande conversatie over het leven en Astrid helpt Francis zijn problemen te identificeren en zijn leven weer op koers te zetten. Met frisse moed verlaat Francis het strand, op zoek naar het geluk dat altijd al binnen handbereik bleek te zijn. Op het einde krijgt het verhaal echter een verrassende wending.

De meesterlijk geschreven roman is opgebouwd uit een speelse afwisseling tussen het gesprek en de herinneringen van beide personages in combinatie met diepzinnige beschouwingen over het leven en intrigerende literaire verwijzingen.

• Language: Nederlands
• Publisher: BadPress
• Release date: May 23, 2018
• ISBN: 9781547521562

Book preview

Een zonnige dag

Ik herinner me die ochtend nog alsof het gisteren was. Toch zijn er al heel wat jaren vervlogen sinds ik haar tegenkwam. Het slaperige lege strand waar alleen zij was, onder die zachte zon, haar gezicht, haar stem, de kustlijn, het uitzicht, haar woorden, ze staan nog diep in m'n geheugen gegrift.

Vastbesloten m'n problemen voor eens en voor altijd te beëindigen, zocht ik een afgelegen plek waar ik rustig kon nadenken, voordat ik iets zou doen waar ik later spijt van zou hebben.

Tijdens m'n carrière had ik vaak de belangrijkere beslissingen onder de douche genomen, of in de file en zelfs een keertje in een overvolle lift. Ditmaal was de noodzaak om alleen te zijn vanzelfsprekend groot, gezien hetgeen er op het spel stond. Ik was aan het einde van mijn latijn.

Vroeger keek ik altijd neer op die mensen die tijd nodig hebben om na te denken. Van die mensen die de houding van Rodins De Denker aannemen om zo in hun gedachten op te kunnen gaan. Een futiel cliché dat me destijds nogal amuseerde.

Als het aan mij lag, moesten beslissingen snel genomen worden, zonder uitstel, mits er natuurlijk genoeg duidelijke informatie was, die samengevat kon worden in een klein tabelletje met voors en tegens. De tegens aan de linkerkant en de voors aan de rechterkant, opgesteld als een balans. Wanneer de voors de tegens overtroffen, stortte ik me halsoverkop in een project. Zo niet, dan trok ik me zonder er een tweede keer over na te denken terug uit het desbetreffende project en begon ik met al m'n energie aan de jacht op een nieuwe prooi om m'n tanden in te zetten.

Ik paste deze methode zowel in m'n zaken als in m'n privéleven toe. Het systeem was vele jaren absoluut betrouwbaar geweest, totdat het niet zo lang geleden mis ging.

Met de tijd werd deze techniek m'n persoonlijke doctrine. Niet dat het vergaren van informatie een probleem voor me was. Alle mogelijke vragen stellen. Natuurlijk. Waarom niet? Maar er lang over nadenken? Dat nooit! Ik had mezelf altijd wijsgemaakt dat conclusies direct getrokken moesten worden, op klaarlichte dag of anders gewoon niet.

Aangezien ik een fervent aanhanger van het 'zwart of wit' was, bestond grijs niet voor mij. Het was een niet-kleur. En toch zijn we erdoor omringd. Jammer genoeg is de wereld een grijze plek. Grijs is de favoriete kleur van zielige mensen die niet kunnen beslissen. En er zijn zo veel van ze! Grijs geeft ze het gevoel thuis te zijn en ze wanen zich dan ook comfortabel in de veiligheid die het schijnbaar biedt. Grijs is voor de bangeriken. Bovendien – en dat is mijn persoonlijke mening – is grijs niet meer dan een vieze kleur wit of vaal zwart; niets meer, niets minder.

Op verschillende gelegenheden werd ik door mensen, vooral familieleden, vermaand om het feit dat ik zo'n wreed en meedogenloos roofdier was geworden. Er waren er maar weinig die het recht in m'n gezicht durfden te zeggen, maar ik begreep de stille blikken van de rest van de mensen die ik om me heen had wel.

Ik beschouwde de opmerkingen van degenen die zichzelf vrijelijk uitdrukten als een vorm van welwillendheid. Stille verwijten en beschuldigende blikken vond ik moeilijker te verduren. Sommigen bekritiseerden m'n manier van denken, terwijl anderen m'n wrede handelingen veroordeelden. Ze zeiden me dat het leven te belangrijk was om het te reduceren tot een simpel binair systeem met alleen twee mogelijke uitkomsten: of een 'ja' of een 'nee'. Hoe vaak had ik niet van vrienden en vijanden gehoord dat het leven niet gezien kan worden als een serie nullen en enen, zoals dat het geval is met computers. Toch zag ik de wereld op die manier en dat was misschien dan ook de rechtvaardiging voor m'n gedrag. Ik werd vaak een harteloze robot genoemd, maar hoonde het arrogant weg en ging door met m'n leven. M'n antwoord bleef ongewijzigd: 'Laat het genezen van onze harten nou maar over aan de dichters en laat het geld over aan de jongens die er verstand van hebben, dan maken we van deze wereld nog eens betere plek.'

Dat was mijn manier van doen en diende lange tijd als m'n geheime wapen, zoals de beroemde Botte de Nevers[1], gebruikt door Lagardère, de hoofdpersonage in de Franse roman Le Bossu[2] van Paul Féval, die zijn zwaard rondzwaaide en daarna op een onverdedigbare en dodelijke wijze in het voorhoofd van zijn tegenstander plantte. Ik fantaseerde er vaak over toen ik als kind op de grond tv zat te kijken. Ik wilde ook zo'n geheim, onverslaanbaar wapen voor mezelf.

Zodra ik er eentje had, gebruikte ik het steeds weer. Het zorgde er voor dat ik elke keer weer succesvol was en het maakte me onverslaanbaar. Maar na een lange rij successen, keerde dit wapen zich echter tegen me en doorboorde het mijn eigen hart. M'n zoektocht naar overwinning was veranderd in een onverzadigbare hebzucht. 

Ik zou een hekel aan mezelf hebben gehad als ik me niet steeds weer met heel m'n hart en ziel en met alle op dat moment beschikbare middelen op m'n projecten had gestort, wanneer ik dacht dat het het waard was. Ik moest m'n pokerspel volledig uitspelen en schoof elke keer weer al m'n fiches naar het midden van het groene tafelkleed. Het was een opwindend gevoel om eerlijk te zijn.

Ik leefde m'n leven volgens het 'alles of niets'-principe, op zoek naar het succes. Het werd m'n levensmotto. Helaas veranderde het geleidelijk aan in een vloek, zonder dat ik er erg in had. Ik begon op een van die gokkers te lijken, die in het casino hoopt te kunnen winnen of op z'n minst quitte te spelen; nog een laatste inzet en daarna nóg een, terwijl hij zweert dat het de laatste keer is. Maar dat is het nooit.

Uitgeput, geruïneerd maar vastbesloten bevond ik me op het pad naar dit strand, om definitief een einde te maken aan m'n problemen. Ik twijfelde echter of het beëindigen van m'n leven de beste optie was of dat ik nog een keer het gevecht aan moest gaan. Het idee van zelfmoord had tot voor kort schandalig en onverantwoordelijk geleken, maar het was toch m'n gedachten ingeslopen. Het beëindigen van m'n leven was ineens een optie en niet meer een onmogelijkheid. Deze onderneming, die in eerste instantie als het einde van m'n leven bedoeld was, zou echter m'n paradoxale wedergeboorte worden. Het roer in eigen handen nemen mag misschien wel gemakkelijk zijn, maar om je bestemming daadwerkelijk te bereiken, dat is een heel ander verhaal.

Ik wist heel goed dat ik uiteindelijk zou schromen de trekker over te halen. Toch had ik die ochtend, voordat ik vertrok, m'n pistool uit de kofferbak gehaald en snel even schoongemaakt. Op dat moment had het onwaarachtig en zelfs absurd geleken te denken dat ik hiermee m'n eigen leven zou beëindigen. Maar evengoed schommelde het speeltje in m'n jaszak en was het gereed om me van m'n hel te verlossen.

Smith & Wesson en ik

Het was een met nikkel bekleed pistool met een .38 kaliber. Een kado van een van goede vriend van m'n vader, een ex-politieagent, die me beschouwde als zijn eigen zoon. Toen hij me het pistool tijdens een verjaardagsfeestje overhandigde, legde hij zijn knobbelige hand op m'n schouder en zei: 'Ik hoop dat je het nooit zult gebruiken. Het beste wapen is een wapen dat je nooit hoeft te gebruiken. Self-control[3] is cruciaal.' Tijdens het diner spookte zijn woorden door m'n hoofd.

De opkomst was hoog zoals gewoonlijk. En alhoewel ik wist dat de oude man me nog iets had te vertellen, besloot ik eerst m'n gasten te onderhouden. De drankjes vloeiden rijkelijk en de muziek stond te hard om nog te peinzen over wat hij me te zeggen had. Ik zou later wel een momentje vinden om hem even alleen te kunnen spreken. Het was per slot van rekening mijn vijftigste verjaardag.

Het compleet onverwachte cadeau maakte me evengoed nieuwsgierig. Ik ben van nature een vredelievend persoon. Ongeacht m'n machogedrag heb ik nog nooit een pistool in m'n bezit gehad of het gevoel gehad er eentje nodig te hebben. Om er dan eentje te krijgen, en dat van een ex-politieagent nota bene, vond ik eigenlijk wel een beetje vreemd. Misschien zou een set gouden manchetknopen beter op zijn plaats zijn, zoals dat vaak het geval is bij dit soort gelegenheden. Maar evengoed had ik hem oprecht bedankt met een stevige omhelzing.  

Toen alle gasten weg waren, de muzikanten hun instrumenten inpakten en de tafel werd afgeruimd, gooide m'n gast zich letterlijk op de bank voor de open haard in m'n privélounge. Met zijn ogen half gesloten en een glas fijne cognac in z'n hand, begon hij zijn verhaal met een enigmatische openingszin, zo een van een echte verhalenverteller: 'Dit wapen heeft z'n eigen geschiedenis, weet je.'

Hij onthulde me dat hij gedurende zijn dertig jaar in dienst bij de politie nog nooit