Andropovs Koekoek

By Owen Jones

Andropovs koekoek

Een verhaal over liefde, intrige en de KGB

Andropovs koekoek

Een stervende man vertelt het verhaal van de geweldigste persoon die hij ooit heeft ontmoet, een briljante taalkundige uit de Sovjet-Unie die hij Youriko noemt. Het is een verhaal van liefde, waaghalzerij, spionnen en gevaar in Japan, Duitsland, Turkije, de VS, Canada en het VK, maar dat zich voor het grootste deel in de Sovjet-Unie van de jaren zeventig afspeelt.

Twee meisjes die duizenden kilometers van elkaar worden geboren in Kazakhstan en Japan vlak na de Tweede Wereldoorlog, ontmoeten elkaar en zijn twee handen op één buik. Ze schieten op als zussen en blijven met elkaar in contact voor de rest van hun leven.

De ene wil haar door gevechten getekende land helpen en het andere wil het hare verlaten voor het Westen. Ze verzinnen een gewaagd en gevaarlijk plan om beide doelen te bereiken dat aan Andropov, de leider van de KGB in de Sovjet-Unie wordt verteld. Hij doopt het Operatie Youriko en stelt het in werking. Maar heeft het wel de minste kans op slagen?

Andropovs koekoekis is gebaseerd op een “waar verhaal” dat via één van de hoofdpersonages aan de auteur is gelinkt.

• Language: Nederlands
• Publisher: Megan Publishing Services
• Release date: Jan 27, 2022
• ISBN: 9781071598191

Book preview

ANDROPOVS KOEKOEK

Een verhaal over liefde, intrige en de KGB

––––––––

van

Owen Jones

vertaald door:

Reinout Steijleman

Copyright © april 2021 Owen Jones

Geschreven in:

Fuengirola, Spanje.

Het recht van Owen Jones om te worden erkend als auteur van dit werk is vastgesteld in overeenstemming met leden 77 en 78 van de Copyright Designs and Patents Act 1988. Het morele recht van de auteur is vastgesteld.

In dit fictiewerk zijn de personages en gebeurtenissen het product van de verbeelding van de auteur of worden volledig fictief gebruikt. Sommige plaatsen kunnen bestaan, maar de gebeurtenissen zijn volledig fictief.

Andropovs koekoek

Een verhaal over liefde, intrige en de KGB

Van Owen Jones

Gepubliceerd door Megan Publishing Services

http://meganthemisconception.com

Kindle-uitgave, licentieopmerkingen

Dit e-book is enkel gelicentieerd voor persoonlijk gebruik. Dit e-book mag niet worden gekopieerd, opnieuw worden verkocht of weggeven worden aan andere personen. Als je dit boek wil delen met andere personen, koop dan een extra kopie voor elke ontvanger. Als je dit boek leest en het niet hebt gekocht, of het werd gekocht voor jouw exclusief gebruik, geef het dan terug aan je favoriete verkoper van e-books en koop je eigen kopie. Bedankt om het harde werk van deze auteur te respecteren.

DANKBETUIGING

Deze uitgave is opgedragen aan mijn vrouw, Pranom Jones, om mij het leven zo makkelijk mogelijk te maken - ze doet het geweldig.

Karma betaalt iedereen met gelijke munt terug.

INSPIRERENDE QUOTES

Geloof niet in iets gewoon omdat je het hebt gehoord,

Geloof niet in iets gewoon omdat het door velen werd gezegd en verspreid,

Geloof niet in iets omdat het geschreven stond in je religieuze teksten,

Geloof niet in iets op gezag van leraars en ouderen,

Geloof niet in tradities omdat ze generatie na generatie werden doorgegeven,

Maar na observatie en analyse, als iets redelijk is en bevorderlijk voor het goed en belang van iedereen, aanvaard het dan en leef ernaar.

Gautama Buddha

———

Grote Geest, wiens stem is in de wind, aanhoor mij. Laat me groeien in kracht en kennis.

Laat me altijd de rode en paarse zonsondergang aanschouwen. Mogen mijn handen de dingen respecteren die u me hebt gegeven.

Leer me de geheimen die verborgen zijn onder elk blad en elke steen, zoals u uw volk in de voorbije tijden hebt geleerd.

Laat me mijn kracht gebruiken, niet om groter te zijn dan mijn broeder, maar om mijn grootste vijand te bestrijden - mezelf.

Laat me altijd voor u komen met schone handen en een open hart zodat als mijn Aardse tijd uitdooft als de zonsondergang, mijn Geest naar u terugkeert zonder schaamte.

(Gebaseerd op een traditioneel Sioux-gebed)

––––––––

INHOUDSTABEL

1 William Davies

2 Yui Mizuki

3 Natalya Petrovna

4 Zomer 1967

5 Joeri Vladimirovitsj Andropov

6 Operatie Youriko

7 Het plan is in werking

8 De KGB

9 De dagelijkse strijd

10 De vakantie

11 Loebjanka

12 Goelag-archipel

13 Een nieuwe baan

14 Leningrad 1978

15 Helemaal van slag

16 Sotsi, Krasnodarskaya Krai

17 De volle fles

18 De ezeltrein

19 Het laatste etappe

20 Cheltenham

21 Epiloog

22 Nawoord

Over de auteur

1 WILLIAM DAVIES

Hij komt terug, Peter!

Hou zijn aandacht vast! beval de cardioloog terwijl hij snel met een goed getraind oog de machines en monitors op de rekken aan de andere kant boven het bed controleerde. Laat hem niet opnieuw het bewustzijn verliezen, het kan de laatste keer zijn.

Alle flitsende en schijnende lichten op alle monitoren normaliseerden en er waren biepjes en zoemende geluiden te horen.

Kom op, William, val nu niet in slaap, spoorde hij zijn patiënt aan.

Ik probeer, ik hoorde het mezelf zeggen in mijn hoofd, maar kon met mijn lippen geen stem aan mijn gedachten geven. In feite dacht ik een tijdje dat ik tien minuten voor ik de eerste stem had gehoord, was gestorven. De enige reden om aan mijn overlijden te twijfelen was dat ik een spiritualist ben en ik altijd heb geloofd dat vrienden en familieleden aan de Andere Kant wachten om de stervende te verwelkomen. Niemand had op mij staan wachten... Niet dat ik vele vrienden of familie, dood of levend, heb, maar er is altijd iemand waarop ik rekenen.

Ik had mezelf in de handen van de dokters gegeven en had vertrouwen in hun capaciteiten. Ik wilde hen een teken geven da ik hen kon horen, dus probeerde ik met mijn vingers te kloppen en mijn tenen te waggelen, maar ik had er geen idee van of ze bewogen of niet. Ik dacht van niet aangezien er geen reactie kwam van de dokters en verpleegsters die overduidelijk rond mijn bed stonden en me probeerden te helpen.

Zijn ogen bewegen, ik denk dat hij ze probeert te openen, merkte een vrouwelijke stem emotioneel op. Verdapperd door de aanmoediging deed ik harder mijn best en na een minuutje kon ik door een spleet in mijn oogleden een vriendelijk gezicht zien dat naar me lachte.

Welkom terug, William, hij leek het te menen, we dachten dat we je kwijt waren deze keer. Welkom terug in het land van de levenden. Het spijt me verschrikkelijk, oude man, maar ik moet ervandoor nu dat alles goed met je komt, maar deze dames en heren zijn uiterst competent en zullen even goed zorg dragen voor jou als ik. Ik zie je later nog wel.

Hij fluisterde de anderen zijn instructies toe en vertrok.

Het is vreemd, maar als je heel weinig kracht over hebt, kan je ze makkelijk voelen wegebben en terugkomen. In mijn geval werd ik elke seconde sterker. Ik weet niet welke medicijnen ze me hadden gegeven, maar ze deden wonderen, samen met de wil om te leven.

We houden je vanavond hier, William. Maar als de indicaties morgen goed zijn, mag je terug naar je eigen bed. Dat zou leuk zijn, niet?

Ik probeerde te knikken en glimlachen, maar in de plaats daarvan voelde ik een traan uit mijn linker oog over mijn slaap en in mijn oor lopen. Ik heb al bijna drie jaar niet meer in mijn eigen bed geslapen, maar ik wist uiteraard wat ze bedoelde. Ze probeerde gewoon aardig te zijn... opgewekt, en ik waardeerde dat. Het is gewoon vreemd waaraan je denkt als je beseft dat je misschien je laatste adem aan het uitblazen bent.

Ik beschouw mezelf niet als gelovig, hoewel anderen dat misschien wel denken. Ik geloof gewoon in leven na de dood, reïncarnatie en karma. Daarom ben ik nooit bang geweest voor de dood en het leven geniet slechts een lichte voorkeur omdat het een breder gamma aan ervaringen toelaat.

Mijn laatste gedachten gingen niet over leven of dood of zelfs mijn Schepper ontmoeten, ze gingen over de mensen die ik liefhad, en vooral de vrouwen omdat ik altijd de voorkeur had gegeven aan vrouwelijk gezelschap. Je zou kunnen zeggen dat het gewoon mijn leven was dat voor mijn ogen voorbijflitste, maar het was een bewerkte nicheversie en het flitste niet. Het kabbelde een futloze, royale, verleidelijke wijze.

In feit denk ik niet dat die film van mijn leven geëindigd zou zijn als ik was gestorven van de hartaanval toen ik dacht dat ik er een had. Ik zou verder hebben gedaan en zou geen lichaam meer gehad hebben - de enige verandering.

Ik ben mijn hele volwassen leven een grote, sterke man geweest: meer dan 1,80 meter en 100 kg, maar fit en gezond. Ik ben ziek geweest en heb botten gebroken, maar niets heeft me lang onderuit gehaald. Ik vrees echter dat die dagen voorbij zijn aangezien dat de tweede hartaanval was waarvan je me zag herstellen en ik ben realistisch genoeg om te weten dat ik de derde roep om dit sterfelijke bestaan te verlaten, waarschijnlijk niet zal kunnen negeren.

Om eerlijk te zijn ben ik zelfs helemaal niet zeker of ik dat wel zou willen. Ik ben nu eenenzeventig, woon in een bejaardentehuis in het zuiden van Spanje en mijn vrouw en vrienden zijn allen al voor mij gegaan. Begrijp me niet verkeerd, het is een heel comfortabel opvanghuis dat speciaal voor Engelssprekende ouderen zoals ik wordt uitgebaat. Het is heel mooi, maar het is niet thuis zoals jij wel weet te waarderen en het bed waarnaar ze als het mijne verwezen, is niet het bed dat ik deelde met mijn vrouw tot ze twee jaar, drie maanden en zeventien dagen geleden stierf.

In feite werd ze in allerijl van ons bed naar het ziekenhuis gebracht en stierf daar zonder nog bij bewustzijn te komen. Ze overleefde haar eerste hartaanval niet. Het is jammer, ik dacht dat het haar wel zou lukken ... Als het moment er was. Daarna sliep ik een tijdje in een hotel en verhuisde daarna naar het opvanghuis - Gods Wachtkamer zoals wij het als bewoners noemen!

Ik dwaal af, maar, lieve lezer, ik ben bang dat je het me zal moeten vergeven aangezien de gedachtegang van een oude man afdwaalt. Als je echter de volharding hebt om me tot het einde te volgen, zal ik je het verhaal vertellen van een vrouw die de hele wereld moet kennen.

Het verhaal van iemand anders proberen te vertellen is moeilijk, en in dit geval is het vervaagd door de tijd en de kracht der herinnering van een oude man. Maar het zal me lukken, dat beloof ik je ten stelligste.

"Ik ben het oudste kind in mijn familie, van mijn generatie in onze familie eigenlijk, drie jaar ouder dan de volgende nakomeling. Gedurende lage tijd was ik dus enig kind. Ik had echter geluk, er waren veel kinderen in de vijf dichtstbijzijnde huizen en toevallig waren acht van die negen kinderen meisjes. Ik hield van ze allemaal in kleutertijd aangezien ik zelf geen zussen had... Ik heb dierbare herinneringen aan moeder en vader spelen op verzonnen theekransjes.

De meeste waren jaren ouder dan ik. Toen ze naar school begonnen te gaan, vonden ze nieuwe vrienden en uiteindelijk ik ook. Ik was zes jaar toen ik verliefd werd op een meisje met de naam Debbie. Op een dag toen we zeven jaar waren zaten we na school op de schommel in de donder, bliksem en regen en hoopten dat een blikseminslag samen een romantische dood zou insturen. Dat was uiteraard niet het geval, we kregen enkel een uitbrander van onze ouders.

Toen was er Sally toen we negen waren. Ik stalkte haar en toen ze zei dat ik de derde mooiste jongen was die ze kende, was ik in de zevende hemel. Toen ik vijftien was, was er Lesley waarvan ik vanop afstand hield, maar nooit aansprak. Dat ging zo verder tot ik zeventien werd.

Ik zal deze prachtige meisjes nooit vergeten, onze onschuld en de geweldige tijd die we samen beleefden of wilden beleven.

Sommige dingen kun je niet vertellen, zelfs niet op je eenenzeventigste en net uit je doodsbed, en andere dingen wil je niet vertellen omdat het herinneringen zijn die je best zelf koestert. Ik vraag met vaak af of deze vroege liefdes, geliefden waren het niet, ook zulke dierbare herinneringen aan mij hebben. Ik zal het echter nooit weten en dat is waarschijnlijk goed. Ik kan doen alsof.

Ik kan het ze niet vragen aangezien ik altijd heb rondgetrokken en nooit contact heb gehouden. Het is een reden voor het gebrek aan vrienden en dichte familie. Eerst ging ik op honderdvijftig kilometer van huis naar de universiteit en daarna ging ik werken voor de diplomatieke dienst, wat ook heel wat reizen inhield... Maar ik begin mezelf voorbij te lopen.

Tussen mijn achttiende en tweeëntwintigste begonnen de meisjes met wie ik uitging, vrouwen te worden en dat was nog spannender. Ik herinner me Janine, Glenys en Andrea... en nog vele zulke vrienden en geliefden. Ik droom vaak over hen en op een manier die niet respectloos is voor mijn vrouw.

De verpleegster is gekomen om me in slaap te doen... niet zoals een oude hond, maar meer zoals een ziek kind waarvan ik vrees dat ik het aan het worden ben.  Het is een reden om je weldra mijn verhaal te willen vertellen. Ik zal mijn best doen om er morgen mee verder te gaan.

∞

Muesli en verse ananas en volle yoghurt als ontbijt, vergezeld van een kopje zachte kruidenthee. Ik kan op de smaak afgaand niet zeggen welke, maar het is heel lekker, hoewel voorspelbaar. Ik zal een tijdje niet fit genoeg zijn om te gaan joggen, ik heb dus heel wat ruw voer nodig. De thee is waarschijnlijk ook een mild laxeermiddel.

Hoe dan ook, ik ben er vannacht achter gekomen dat als mijn verhaal ooit wordt gepubliceerd, het neergeschreven of opgenomen moet worden. Een dictafoon zou het minst inspannend zijn voor mij, daarom heb ik aan de verpleegster die mijn ontbijt heeft gebracht, gevraagd of het personeel van het zorgtehuis me er een kan kopen. Ze probeerde het uit mijn hoofd te praten door me eraan te herinneren dat ik naar huis zou gaan binnen acht uur. Ik kon het dus zelf vragen.

Daarmee nam ik echter geen genoegen. Ik ben niet vergeten dat ik vandaag naar het zorgtehuis terugga als ik voldoende hersteld ben! Zei ik haar. Bel hen op om me een dictafoon te halen zoals ik heb gevraagd alstublieft! Ze ging nijdig weg, maar op mijn leeftijd mogen we soms wat grillig zijn, dat wordt van ons verwacht en het is één van de compensaties voor een hoge leeftijd. Je kunt het een prijs noemen voor het verzamelen van zovele jaren.

Wanneer mijn bord wordt afgeruimd door een andere verpleegster, vraag ik opnieuw naar de dictafoon. Tien minuten later belde ze me terug op mijn telefoon om te zeggen dat ervoor gezorgd zou worden. Ze zijn hier nogal gedienstig, net zoals waar ik woon.

Terwijl we op hen wachten om me naar huis te brengen waar mijn dictafoon ligt te wachten zodat ik mijn verhaal kan vertellen zoals beloofd, zal ik de tijd vullen door wat meer over mezelf te vertellen. Maak je geen zorgen, ik zal het kort houden. Ik wil je niet vervelen en het echte verhaal gaat toch niet over mij. Dit is geen egotrip zoals de oude hippies vroeger zegden.

Ik hield van de Seventies, maar was te jong om van de Sixties te genieten.

Ik werd als oudste kind geboren in Cardiff, Zuid-Wales, het VK bij een ijverig werkmansgezin. Mijn vader was timmerman nadat hij uit het leger kwam, maar had al snel zij eigen bouwbedrijf en hij en mijn moeder hadden al snel een gezin met vijf zonen. We werden allemaal fitte, sterke en gezonde mannen. Onze ouders waren religieus en vader nam ons elke vrijdagavond mee naar de kerk waar hij ging bidden om mijn moeder een welverdiende vrije avond te geven.

Religie werd ons echter nooit opgedrongen. In werkelijkheid waren onze scholen de kerk van Wales, welpen en scouts waren methodisten en onze dichtste tante was katholiek. Religie was gewoon geen thema in onze familie of buurt. De eerste twee dingen die ik me van mijn moeder kan herinneren is dat ze zei dat ze zou sterven voor ze tweeënveertig was en dat ik diplomaat moest worden. Beide werden waarheid.

Engels was mijn moedertaal, maar ik leerde Welsh vanaf mijn zes jaar en vervolgens vloeiend Frans, Duits, Latijn, Nederlands en Russisch en een beetje Chinees en Spaans. De diplomatieke dienst betaalt een bonus voor elke taal die je spreekt. Dat sprak me enorm aan. Dat gold ook voor de belofte van buitenlandse reizen, aangezien ik gereisd en in het buitenland had gestudeerd tegen de tijd dat ik vijftien was. Ik was een zelfverzekerde reiziger tegen dat ik achttien was.

Ik hield er vooral van om te liften, iedereen deed dat in die tijd en het was veel veiliger dan het nu was om een of andere reden.

Als persoon ben ik een eenzaat en een denker, hoewel ik niet beweer dat ik tot een slimmere conclusie kom dan iemand anders. Ik probeer het wel, en dat was een van de redenen waarom ik bij de diplomatieke dienst werd tewerkgesteld. Ik had daar een geweldig leven, en het was heel leuk... Maar ik wijk opnieuw af van het verhaal naar mijzelf en mijn leven... O ja, dat was ik vergeten... We zijn aan het wachten op de dictafoon voor we verder kunnen, niet?

Daarvoor verontschuldig ik me, ik ben even ongeduldig als jij. Eerlijk!

De reis van het ziekenhuis naar het zorgtehuis was maar enkele kilometers, het duurde dus niet lang in de grote, comfortabele ambulance die ze hadden voorzien. We verlieten het ziekenhuis zonder waarschuwing om 11 u en ik zat in een grote, comfortabele stoel in het zorgtehuis uitkijkend op de mooie jachthaven in Marbella terwijl ik op mijn lunch wachtte.

Ik besef dat je al een tijdje zit te wachten tot ik tot de kern van dit boek kom. Ik ben het niet vergeten, hoewel ik me niet echt kan herinneren hoe lang het exact geleden is. Toen de zuster mijn lunch bracht, vroeg ik haar opnieuw naar het apparaat. Ze belde met haar mobiel naar de desk en verzekerde me dat het binnen het uur zou worden geleverd. Ik glimlachte, bedankte haar en dook ik mijn gekookte vis en salade, gevolgd door yoghurt en opnieuw thee.

Ik hou van dat soort eten, maar ik ben altijd snel tevreden geweest in culinaire affaires zolang je mij niet vraagt om junk food te eten. Vroeger hield ik van Indiaans en Thaïs eten, maar dat wordt me nu ontzegd. Net zoals kaas, mijn duidelijk favoriet aller tijden. Ik heb altijd een passie gehad voor kaas, vers knapperig brood en rode wijn of bier, wat ook zeldzame traktaties zijn tegenwoordig.

Het eten en het uur waren beide verdwenen, maar de enige verandering was dat ik me slaperig voelde. Dat komt waarschijnlijk door de thee. Als ze me niet snel mijn nieuwe speelgoed brengen, lig ik weer in slaap... Aan het dromen over mensen uit mijn jeugd, mensen die misschien al lang dood zijn... Misschien moet ik dat ook wel zijn, welk nuttig doel heb ik hier nog? Eten en drinken en geld uitgeven, maar waarom? Gewoon om mezelf in leven te houden? Daar maalt niemand om, behalve de eigenaars van het zorgtehuis, en dat zou ook al snel stoppen als ik geen geld meer had, wat niet zal gebeuren... De goede oude Britse regering zal daarvoor zorgen tot ik de pijp aan Maarten geef.

Op een bepaalde manier wordt ik echter tegengehouden op mijn onvermijdelijke reis naar een andere dood en wedergeboorte. Ik denk gewoon dat mijn geld beter ergens anders besteed kan worden. Ik dwaal opnieuw af, ik voel het. Ik moet blijven leven om je mijn verhaal te vertellen. Het is niet echt mijn verhaal want het gaat niet over mij, ik weet het, dat heb ik al gezegd. Ik ken dit verhaal echter al voor het grootste deel van mijn leven. Dat is de reden waarom ik mezelf in leven houd, het is geen doel op zich.

"Als de waarheid gekend is, ben ik bang om verder te gaan op het volgende deel van mijn reis en dat ben ik al gedurende twee jaar, zeven maanden en veertien dagen. Ik mis haar zo erg, ik kan huilen als ik aan haar denk, de oude smeerlap die ik ben... of doe alsof ik ben. Uiteindelijk gelooft iedereen de beelden en laat je verder gaan... Niet beseffende dat dat het laatste is dat je ze wil laten doen. Ik ben gewoon te bang om mijn gevoelens te tonen, dat is de waarheid... maar de meeste mannen zijn te bang.

Het is te laat om nu te veranderen... Misschien in het volgende leven of dat erna. Het is goed dat oneindigheid zo lang is, het geeft je voldoende tijd om fouten en zwakheden te corrigeren en god weet dat ik dat nodig heb.

Er schiet me plots onverwacht een herinnering aan Ricky te binnen, een jongen van de universiteit. Hij kwam uit Battersea en had een Cokney-accent. Hij probeerde haantje de voorste te zijn, maar vroeg me ooit om met hem Indiaanse curry te gaan eten omdat hij dat nog nooit had gedaan en indruk wou maken op meisje die zei dat het haar lievelingsgerecht was. Hij werd zo ronken van rode wijn en bier dat hij met zijn gezicht in zijn madras met kip viel en bellen blies! Ha, ha, ha... Dat waren de tijden. Een ober en ik maakten hem schoon en ik bracht hem naar zijn vriendin die het hele huis had volhangen met naaktfoto’s van haarzelf die door een vriendin waren gemaakt.

"Ik kan me de naam van die huisgenoot niet herinneren, maar ze was Joods en nam me die avond mee naar bed met meer rode wijn. Het spijt me dat ik haar naam niet kan herinneren, maar Maria of Marsha past bij het gezicht dat ik in mijn hoofd heb. Vreemd, ik heb al bijna vijftig jaar niet aan die drie personen gedacht.

Excuseer, ik ben weer afgedwaald. Er steekt een briefje onder mijn bord: Uw dictafoon ligt bij de receptie. Geef een belletje en hij wordt gebracht. Ik ben even gelukkig voor jou als voor mezelf, beste lezer, aangezien ik nu mijn belofte kan nakomen en jij zal in staat zijn om te beoordelen of hetgene ik gezegd heb waar is of niet. Een ogenblik alstublieft terwijl ik even bel.

Alstublieft, William. Ik heb de vrijheid genomen om hem op te laden terwijl je sliep. Veel plezier ermee, zei het meisje dat hem leverde.

Ja, dank je, zal ik doen, antwoordde ik vrolijk, maar dacht wat een brutaal mens! Sommige van de jongere behandelen ons alsof we seniel zijn. Het maakt me gek. Het is waar dat sommige van ons volledig zwakzinnig zijn, maar niet iedereen... Nog niet.

Ik speelde met de Nokia, draaide hem om in mijn handen op zoek naar bekende functies. Het was een eenvoudig toestel, net wat ik wou... Kon ook met de stem worden bediend. Moderne technologie was me niet vreemd, maar opeens schoot me een andere gedachte te binnen. Ik had duizenden verslagen geschreven, maar nooit een biografie. Veel gelezen, dat wel, maar nooit één geschreven. Ik heb geen idee hoe ik moet starten. Echt! Dat is het vervelendste. Ik, wij, hebben vierentwintig uur gewacht op de recorder en nu kan ik nog niet starten!

Ik pakte mijn schoteltje op om mijn thee uit te drinken en een warme bries blies het briefje op het gazon. Ik besef dat het verhaal dat ik wil