Radioactive, De Uitgestotenen

By Maya Shepherd

Na de Derde Wereldoorlog lijkt de aarde op een slagveld. De laatste overlevende mensen hebben zich gebarricadeerd in veiligheidsgebieden om zich te beschermen tegen radioactieve straling. Het overleven is alleen mogelijk door het volgen van strenge regels en wetten. Er is geen eigendom en geen eigen wil. De Legioen leiders ontnemen de mensen iedere beslissing. In die wereld is geen plaats voor gevoelens. De mensen leven alleen om te funtioneren en daarom hebben ze nummers in plaats van namen. D 518 is een van hen. Geboren in deze vernielde wereld heeft ze nooit iets anders als dit door controle gekenmerkte leven leren kennen. Dat verandert op slag als ze door tegenstanders van de regering ontvoerd wordt. Alles waar ze tot dan toe in geloofd heeft blijk een leugen te zijn

• Language: Nederlands
• Publisher: Maya Shepherd
• Release date: Aug 11, 2016
• ISBN: 9781507118429

Book preview

Roman

E-Book

3. Oplage

Copyright ©2012 Maya Shepherd

Alle Rechten voorbehouden, inclusief gehele of gedeeltelijke nadruk in welke vorm dan ook.

www.facebook.com/MayaShepherdAutor

Blog: www.mayashepherd.blogspot.de

Twitter: MayaShepherd

Voor Robert,

die altijd in me bleef geloven

"I'm waking up to ash and dust

I wipe my brow and I sweat my rust

I'm breathing in the chemicals

I'm breaking in, shaping up, then checking out on the prison bus

This is it, the apocalypse

[...]

Welcome to the new age[...]

I’m radioactive"

(Imagine Dragons – Radioactive)

VOORWOORD

De eerste atoomwapenen werden ingezet in augustus van het jaar 1945. Die waren er de oorzaak van dat de Japanse steden Hiroshia en Nagasaki bijna volledig vernietigd werden en duizenden mensen de dood vonden. De eerste kernwapens hadden al een explosieve energie die gelijk was aan enkele duizenden tonnen normale exposieven. Maar de ontwikkeling gaat bijna dagelijks vooruit. De bom die op Hiroshima viel had een explosief vermogen van 13 kiloton TNT,maar de soviet ZAR bom die tot explosie werd gebracht bij een kernwapentest in de atmosfeer in 1961 had al een exposief vermogen van 57.000 kiloton TNT. De golf van verwoesting die een dergelijke bom aan zou kunnen richten is nauwelijks voorstelbaar. En toch ontwikkeld de techniek zich gestaag verder.

Veel landen drijven de nukleaire wapenindustrie steeds verder vooruit. De Verenigde Staten van Amerika staan daarbij vooraan. Ze zijn in het bezit van meer dan 11.000 atoombommen, op de voet gevolgt door Rusland met 10.000 kernwapens. Maar ook China, Frankrijk, Groot Britanië, Noord-Korea, Indië, Pakistan en Israel zijn officieel in het bezit van atoomwapens. Iran heeft tot nu toe niet toegegeven dergelijke bommen te bezitten, maar er zijn metingen die andere feiten aantonen. Terwijl het regeringsgrondgebied van Iran steeds kleiner wordt, wordt de militaire macht van atoomwapens bezitter Israel steeds groter. Deze toestand zou er toe kunnen leiden dat Iran de enige mogelijkheid zich te verdedigen ziet in een nukleaire aanval.

President Mahmud Ahmadinedajad begint elk van zijn toespraken met de uitroep „Dood Israel!". Zelfs de drager van de Nobelprijs voor de Vrede Barack Obama toont zich steeds oorlogzuchtiger naar aanleiding van de uitingen van Iran: „Amerika is vastbesloten te voorkomen dat Iran aan atoomwapens kan komen.

Ik zal geen enkele mogelijkheid uitsluiten om dat doel te bereiken."  De boodschap is duidelijk.

Wat de VS daarbij niet in aanmerking nemen is: de uitwerkingen van een atoombom zullen niet beperkt blijven tot een enkel land maar reiken veel verder. De Iraanse raket zou aartsvijand Israel wel treffen, maar ook landen als Egypte, Indië, Turkeye en Rusland zouden erbij betrokken raken. Want een oorlog tussen twee atoommachten gaat de hele wereld aan, niet een land wordt uitgesloten van de schade.

Het is een oorlog tegen de mensheid.

––––––––

De uitwerking van een atoombom kan in vier zones worden opgedeeld:

Zone 1 – Vernietiging van al het leven

Zone 2 – 50 % van de mensen gaat direct dood, er zijn maar weinig gebouwen niet vernietigd. In de eerste paar uur hebben de overlevenden last van misselijkheid.

Na een week resulteerd die misselijkheid in ontstekingen en bloedingen die uiteindelijk de dood tot gevolg kunnen hebben.

Zone 3 – 25 % van de mensen gaat direct dood. Na drie weken lijden de kwalen van bloedingen, misselijkheid, haaruitval en hoge koorts tot de dood die maar 50 % van de overlevenden kan ontgaan.

Zone 4 – 35 % zwaargewonden. Talrijke gebouwen zijn beschadigd. Wanneer er in de eerste maanden geen ontstekingen optreden is het overleven waarschijnlijk.

Latere gevolgen: vervuilde bodem, kanker, misgeboorten...

De reikweidte van deze zones is afhankelijk van de atomaire explosieve energie van de nukleaire wapens die van jaar tot jaar sterker worden.

De energie van alle huidige atoombommen is niet alleen voldoende on de hele mensheid en zelfs de hele aarde te vernietigen, maar ook om nog eens vier tot vijf  andere planeten te vernietingen...

––––––––

01. ONWETENDHEID BEWAART DE VREDE

Mijn correcte aanduiding is E518. Ik ben een overlevende van de vijfde generatie.

Precies om 07:00 uur open ik mijn ogen en kijk naar de grauwe lichtpanelen aan het plafond. Ze zijn nog gedimd, terwijl ze in de loop van de dag steeds helderder zullen worden, tot ze in de avond automatisch weer donkerder worden en tenslotte om 22:00 uur heleaal uit gaan. Precies negen uur duurt de optimaal berekende slaaptijd voor het lichaam van een opgroeiende.

Ik ga rechtop zitten en sla het witte dek terug, laat mijn benen over de rand van het bed bungelen zodat mijn voeten in de lucht blijven hangen en begin mijn armen en mijn rug te strekken. Tijdens de slaap worden de spieren niet gebruikt en die zijn daardoor in de ochtend korter en slecht doorbloedt.

Ze kunnen in die toestand geen belasting verwerken. Door het buigen en strekken worden ze weer gemobiliseerd. Juist vandaag is het belangrijk dat ik in topvorm ben. Ik kan me het speciaal vandaag niet veroorloven een vermindering van mijn mogelijkheden in mijn statistieken te krijgen. Deze dag is de belangrijkste dag van mijn leven want deze dag zal mijn toekomst bepalen.

Mijn voeten raken de tegelvloer aan. De kou zorgt ervoor dat ik een moment terugtrek, zoals iedere ochtend. De tegels gedragen zich precies zoals de plafondplaten. In de ochtend zijn ze koud. Ze worden gedurende de dag met behulp van elekticiteit warmer, zodat ze tegen de avond een aangename teperatuur bereiken om vanaf  22:00 uur weer af te koelen. Zo is de kringloop.

Met een licht kleverig geluid loop ik op blote voeten naar de andere kant van mijn kamer. De douche in de ochtend is net zo noodzakelijk als het strekken van de spieren. Ik trek de rode knielange nachtjapon over mijn hoofd uit en stop het in de was-schacht naast de douche. Een Plop en het is verdwenen. Door luchtdruk en luchtaanzuiging wordt het nu naar de wassrij verdergeleidt waar het samen met de was van de andere bewoners gereinig wordt om in de avond weer opnieuw uitgedeeld te worden.

Ik heb me wel een afgevraagd hoe vaak ik dezelfde nachtjapon gedragen heb zonder me daarvan bewust te zijn. Het maakt op zich natuurlijk niets uit omdat alle nachtjaponnen in kleur, maat en materiaal identiek zijn. Desondanks zou het me toch interesseren. De gedachte beheerste mijn denken al toen ik nog bij de gelen hoorde. Het was kort voordat ik de leeftijd van opgroeiende bereikte toen ik bij een van de nachtjaponnen heel licht een zoom aan een hoekje heb losgemaakt. Ik had gehoopt het zo weer te herkennen.

Maar de Toezichthouder van de wasserij had het gemerkt en het aan mijn opvoedster gemeldt. Die was boos op me en heeft me verteld dat ik niet het recht had dingen kapot te maken. Het zou belangrijk zijn dat alles hetzelfde is want alleen in de eenheid zijn we sterk. Zij informeerde zelfs een Legioenleidster en dwong me om weer te vertellen waarom ik de nachtjapon stuk gemaakt had. Maar anderd dan de opvoedster beschuldigde de Legioenleidster me niet. Ze geageerde op een manier die ik maar weinig heb meegeaakt in de veiligheidszone. Ze glimlachte. Haar glimlach gaf me hartkloppingen en veroorzaakte een trekken van mijn mondhoeken. De blik van mijn opvoedster was als een genoegdoening voor me. Haar ogen werden zo groot dat ze bijna uit haar hoofd vielen. Uit mijn mond kwamen ongewone geluiden net als het klingelen van de pauze bel, maar dan op een of andere manier mooier.

De Legioenleidster in haar witte pak voorspelde een grote toekomst voor me want mijn gadachten zouden mijn inteligentie bewijzen. Hoewel ik me de aanduiding van de Legioenleidster niet kan herinneren, zal ik nooit haar mooie gezicht vergeten. Zoals alle anderen had ze blauwe ogen maar als ze lachte vormden zich bij haar geen kuiltjes in haar wangen. Het was de eerste keer dat ik met een Legioenleidster gesproken heb. Vandaag wil ik haar bewijzen dat ze gelijk heeft gehad.

Warme waterdamp omwikkelt mijn lichaam. Met mijn handen ga ik over mijn kale hoofd. Van het onderwijs weet ik dat mensen vroeger stromend water gebruikten om te douchen. Ze verspilden het water zonder ook aar een keer aan diegenen te denken die na hen kwamen. De watervoorraden van de aarde zijn te krap om ze voor een douche te misbruiken. Waterdamp opent de poriën zdat alle geurstoffen uit het lichaam treden. Stromend water is daar niet voor nodig.

Na de damp volgt droge lucht die met een neutraliserende stof verzadigd is. Het is niet netjes mensen te kunnen onderscheiden door hun lichaamsgeur. Verschillen leiden tot discreminatie.

Naakt stap ik uit de douche en loop langs de gladde metalen wand naar de verzorgingsschacht. Die bestaat uit twee kleppen. In een klep zit een schoon rood pak dat ik snel aantrek. Zwarte, glanzende laarzen ronden het geheel af. Dit is mijn laatste dag als rode!

De andere klep is leeg maar wordt verlicht door een blauwe lichtstraal. Wanneer ik mijn arm er in steek schakelt het licht over op rood. Mijn hand wordt op dat moment gescanned zodat mijn bloedwaarden geanaliseerd kunnen worden. Het is belangrijk dat de voeding van iedere individuele bewoner van de veiligheidszone speciaal op de eigen behoeften aangepast wordt. De huishouding van het menselijke lichaam varieerd naar vorm van de dag en lichamelijke belasting.

Na ongeveer een minuut schakeld het licht alweer over op groen en ik trek mijn hand terug.

De klep gaat voor een paar seconden dicht. Wanneer ze weer opengaat zit er een dienblad in met daarop graanblokken, vitainetabletten, eiwitcapsules en een glas water. Ik til het dienblad er uit en ga in het midden van mijn kamer op een plastic stoel aan een bijpassende tafel zitten. Beiden zijn vast verankerd in de vloer. Alles heeft zijn voorgeschreven plaats.

De graanblokken dienen voor het gevoel van verzadiging en ze leveren energie. Bij normale belasting zijn voor een vrouw vijf en voor een man acht blokken voldoende. Vandaag heb ik echter zes blokken toebedeeld gekregen.

Zeven minuten.

De vitamintabletten beschermen tegen ziekten en verbeteren de gezondheid. Alleen daaraan hebben we het te danken dat ons lichaam elke dag het volle vermogen op kan brengen en niet door bacterien of virussen verzwakt wordt.

Twee minuten.

De eiwitcapsules zijn er niet voor iedereen elke dag maar alleen voor en na lichaelijk hoge belasting. Eiwitten versterken de botten en de pezen.

Een minuut.

Ik spoel de tabletten met water weg. Dat is op kamerteperatuur en het legt zich zacht om mijn door de nacht droog geworden keel. Na precies tien minuten zet ik alles weer terug in de klep, die automatisch weer dicht gaat en het dienblad terug leidt naar de voedseluitgave. Ik heb geen horloge nodig om te tijd te kunnen bepalen. Onze lichamen leren om peranent op de achtergrond de seconden te tellen. Het is belangrijk dat we ons aan de optiale tijden houden om een optomale afloop te kunnen garanderen.

Het hele leven bestaat uit organisatie en planning. Wij hebben geluk dat de Legioenleiders dat alles voor ons op zich nemen.

Mijn hand legt zich op de scanner bij de deur. Het rode licht meet opnieuw mijn handafdruk, maar ook mijn DNA voordat de deur met een lichte ruk openglijdt en een vriendelijke computerstem verkondigt: „Uitgang toegestaan."

Mijn passen gaan op in die van de anderen. Precies om 07:30 uur glijden alle deuren open en de gang vult zich met de vijfde generatie Opgroeienden. We zijn een eenheid, ieder lijkt op de anderen tot in het kleinste detail. De rode pakken en de laarzen zijn daarbij een onbelangrijk merkteken. Het licht van de plafondplaten weerspeigelt op onze gladde, haarloze hoofden, onze ogen stralen allemaal in de kleur RAL 5012, lichtblauw, terwijl onze huid eerder de kleur RAL 3012 laat zien, beigerood. Zelfs onze loopsnelheid is identiek. In hetzelfde ritme bewegen we onze voeten over de grijze vloer, die uit staalplaten bestaat. De wanden zijn wit en gemarkeerd met een enkele rode streep.

Vanuit de rode zone komen we in het Atrium. Dat is het centrum van de veiligheidszone, alle wegen en gangen leiden daar naar toe. Of ze nu rood , geel, bruin, blauw, groen of wit zijn. Wit staat voor de Legioenleiders. Het is verboden hun gang te betreden, maar je wordt toch wel geweerd. Alleen het te proberen is al strafbaar. Niemand heeft het tot nu toe geprobeert maar ik weet zeker dat diegene die het probeerde gelijk verstoten zou worden. Om in hun gang te komen moet je over een gigantische trap die door het hele atrium kronkelt tot bovenin, bij het beslist tien meter hoge dak. Het atrium is niet alleen het centrum, maar ook de mooiste plek van het veiligheidsgebied. Het is rond en de wanden bestaan uit afbeeldingen die door de hele zaal te zien zijn. Op sommige dagen laten ze bossen zien met planten, bomen, dieren en mos op de grond. Ze bewegen, alsof je alleen maar je hand zou hoeven uitsteken om de bladeren of de huid aan te kunnen raken. Op andere dagen tonen ze machtige, grote steden met wolkenkrabbers waar je helemaal duizelig van wordt. Ze kunnen zandstranden of een turkoisblauwe zee laten zien of bergtoppen die met sneeuw bedekt zijn.

Met die beelden worden de mooiste kanten van de aarde vastgelegd die er zo nooit meer zullen zijn. Ze herinneren ons er dagelijks aan wat onze voorouders vernield hebben. De dieren die we zien zijn al lang dood en de bomen en planten zijn verdord.

Naast de gekleurde gangen zijn er ook nog grijze gangen. Die leiden naar trainingsruimten, de wasserij, de voedseluitgifte, het archief, de arena, de aula en de laboratoria. Een van die ruimtes zal mijn toekomstige arbeidsplaats zijn, daarover beslissen mijn examenresultaten van vandaag. Door vaardigheidsexamens verkrijgen we onze plaatsing voor onze helpers bezigheden. Vanaf dat we op ongeveer tien jarige leeftijd de gele pakken voor de rode hebben vervangen trainen we nergens anders meer voor. Vandaag, ongeveer acht jaar later krijgen we onze resultaten. 

We zijn nu in twee rijen opgesteld in de aula. De mannen rechts en de vrouwen links. We zijn allemaal even groot. Op het podium staan drie Legioenleiders. Een van hen is een vrouw,  maar het is niet dezelfde vrouw waarmee ik als gele gesproken heb. Ik zou haar herkennen.

Hun witte costuums zetten zich duidelijk af tegen de zwarte, stenen wand achter hen. De oudste van hen doet een stap naar voren en schraapt zijn keel.

„Welkom! Vandaag begint de eerste dag van jullie toekomst. De uitslagen van jullie examens kunnen vooruit gezien worden aan de hand van jullie prestaties in de laatste jaren. Maar toch kan een punt meer of minder in individuele gevallen bepalend zijn. Welke werzaamheden jullie ook toegewezen krijgen, jullie hebben alleaal een onuitwisbare opgave die het leven van de laatste mensen garandeert. Jullie kunnen er zeker van zijn dat WIJ de Legioenleiders jullie de meest geschikte positie toe zullen wijzen. Er zijn geen fouten of schommelingen. Doe jullie best want alleen het beste is goed genoeg!"

Met een korte hoofdknik doet hij een stap achteruit en drukt op de rode knop achter hem. Precies 99 kabines komen uit de vloer omhoog. Rechts 50, links 49. De kabines zijn genummerd en aan ieder van ons toegewezen. Mijn kabine is nummer 18 en dat correspondeert met mijn aanduiding E 518.

Zodra ik de kabine betreden heb gaat de deur achter mij dicht. De ruimte is net groot genoeg om op een rond krukje te kunnen gaan zitten en naar een soort glazen wand te kunnen kijken. Die is maar nauwelijks donkerder dan de grijze wanden die mij omgeven, maar toch kan ik mezelf alleen maar zien als door water. Aan het plafond bevind zich een enkele lichtplaat maar het licht daarvan is zo fel dat het mijn ogen verblindt. Ik kan de anderen niet horen en niet zien. Mijn universum is gekrompen tot deze minuscule cel.

Ik verwacht door de vriendelijke computerstem begroet te worden om mij mijn opgaven toe te wijzen, maar het blijft stil. Ik merk hoe er iets met mijn lichaam gebeurt dat ik voor mezelf niet kan verklaren.  Mijn handen worden helemaal vochtig en mijn hart klopt sneller dan het zou moeten doen. Ik heb het gevoel dat mijn hartslag zo luid is dat die weerkaatst wordt door de dichte wanden en tot in mijn oren klopt. Mijn keel wordt plotseling heleaal droog en ik begin diep in en uit te ademen. Het licht lijkt te knipperen en de vloer lijkt te beven. Ik strek mijn handen uit maar de ruimte is zelfs te klein om mijn armen volledig te kunnen strekken. Het metaal voelt koel aan onder de toppen van mijn vingers.

„Fase 1: geopend knettert het plotseling blikkerig uit de glazen wand tegenover mij. Alles is goed. Er zijn geen veranderingen, geen dreigingen. Alles gaat volgens plan. Geen reden om in paniek te raken!

„Kennistest, kristalline inteligentie."

Dat is makkelijk.

De eerste fase van het examen dient om onze kennis te testen.

Voor mij verschijnt een monitor. Verschillende vragen met diverse mogelijke antwoorden duiken opeenvolgend voor me op. Door aanraking log ik de juiste antwoorden in. Wie was de eerste Legioen Leider? Wat zijn de oorzaken van oorlog? Welk land begon De Derde Wereldoorlog? Waarom bestaat er ijzer? Waar zit het hart?

De antwoorden zijn stevig verankerd in mijn hoofd, en hoewel ik niet weet of ik de vragen goed hebt beantwoord, ben ik wel zeker van de antwoorden. Het is niet belangrijk de vragen te begrijpen, maar alleen om de antwoorden te kennen. Het verleden is het verleden en wordt daarom niet geanalyseerd. Kennis dient ervoor doorgegeven te worden. Het is constant en onveranderlijk.

Fase 2: geopend. Examen probleem oplossend vermogen, vloeibare intelligentie.

Dit terrein is moeilijker omdat de antwoorden niet vooraf zijn gedefinieerd. Het is niet iets wat je kunt onthouden, maar komt op iemands eigen intelligentie aan. Wie is in staat om problemen op te lossen? Wie heeft de regels van het Legioen begrepen? Wie kan de regels toepassen? We moeten vrij spreken.

Een lid van de bemanning besluit zijn pak in de toekomst alleen nog maar met een in plaats van twee mouwen te dragen om zich te individualiseren. Hoe reageert u?

Anders zijn leidt tot afgunst en afgunst leidt tot oorlog. Het bemanningslid wordt geïsoleerd om de vrede te bewaren.

De vraag lijkt op mijzelf te zijn afgestemd. Misschien willen ze testen of ik iets van mijn wandaden als gele heb geleerd. Ik zal de prediking van mijn opvoedster nooit vergeten. Maar al snel worden de vragen lastiger.

U bent geclassificeerd als helper in het archief. Bij het sorteren van oude boeken komt u een levend dier tegen. Een muis van de familie van de knaagdieren, Latijns Murinae. Wat doet u?

Ingespannen laat ik de gegeven feiten voor mijn ogen aflopen. Nooit in mijn leven heb ik een levende muis gezien, noch enig ander dier. We kennen ze allemaal alleen uit de educatieve instructie of documentaties van de oude aarde, van voor de Derde Wereldoorlog, voor ons. Dieren zijn dragers van ziekten. Ik ken het juiste antwoord, maar ik twijfel om dat uit te spreken. Alweer worden mijn handen onaangenaam vochtig, een reactie van mijn lichaam die ik niet begrijp.

Ik ... verstop het, antwoord ik naar waarheid. Het heeft geen nut om te liegen, omdat de kamer de zweet productie van ons lichaam meet en het dus toch zou merken.

Waarom doet u dat? Het is de eerste keer dat de computer op een van mijn vragen direct reageert. Mijn hart begint weer wild te slaan. Ik ben bezig mijn zwaarbevochten prestaties in één klap te vernietigen.

Het is de laatste levende exemplaar van haar soort. daarom is het waardevol. Uniciteit leidt tot onvrede en onvrede leidt tot oorlog.

Wilt u oorlog, E518?

Nee! Als ik de muis verberg zal niemand er van af weten. Onwetendheid bewaart de vrede.

Het licht gaat uit en ik zit in het donker. Gespannen luister ik of ik een geluid kan horen, afgezien van mijn eigen adem. Was het antwoord zo fout? Breken ze mogelijk mijn examen nu af? Waarom kon ik mijn mond niet houden?

Maar dan gaat het licht weer aan en de computer gaat verder alsof er niets gebeurd is.

Fase 3: geopend. Examen aandacht en geheugen.

Ik ben verbaasd. Op dit deel van het examen, werden we nooit voorbereidt.

"E518, welke van de legioen leiders