S.O.S.

By Bavo Dhooge

S.O.S. staat niet voor "Save Our Souls", maar "Somers Onder Spanning". Bavo Dhooge bundelt in dit boek 6 korte verhalen met zijn wise-crackende detective Pat Somers in de hoofdrol. De verhalen verschenen eerder in het Vlaamse mannenblad "Ché", en een ervan werd ook opgenomen in het prestigieuze "Ellery Queen's Mystery Magazine". De bundel is de perfecte introductie tot het werk van Bavo Dhooge, een schrijver die exuberante personages, korte zinnen en een kleurige woordenschat inzet met steeds hetzelfde doel: de lezer overbluffen met onverwachte wendingen en amuseren met humoristisch vuurwerk. Verken de wereld van Dhooge en Pat Somers met "Somers onder spanning"! Sinds zijn debuut in \"SMAK\" (bekroond met de Schaduwprijs 2003) is de Gentse privédetective en antiheld Pat Somers uitgegroeid tot een vaste waarde én een buitenbeentje in het Vlaamse thrillerlandschap. De wisecrackende loner is de held in een reeks romans en korte verhalen, met een unieke combinatie van flitsende dialogen, cynische humor en doortimmerde scenario's.

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Jan 24, 2022
• ISBN: 9788726953244

Book preview

S.O.S.

Copyright © 2006, 2021 Bavo Dhooge and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788726953244

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

Split

Ik had net Duke een halfuur uitgelaten in het Zuidpark en nam de lift naar boven. Duke is een labrador én een uitslover. Hij wees me erop dat ik zijn zakje had vergeten en liep de hele weg alsof hij een golfclub tussen zijn billen had zitten. De lamp op de overloop was stuk en net toen ik mijn sleutel in het slot wilde steken, hoorde ik een zucht. Duke snuffelde. Ik ook. Ik rook een zwoel parfum dat op gas leek en draaide me om. Ze zat in de versleten fauteuil in de schaduw van de varen, die als een indianenveer uit haar hoofd groeide.

‘Ben jij de privédetective?’

‘Ja, wie ben jij? De femme fatale?’

‘Ik kom je werk geven.’

‘Ik neem geen werk meer aan als glazenwasser of gevelschilder. Ga maar terug naar het uitzendbureau en schrap me uit het bestand, net als de rest van de wereld.’

‘Ik kom je écht werk geven. Werk waar nog werk aan is.’

‘Ik werk momenteel parttime aan het bijknippen van mijn nagels. Maar goed, ik heb geen zin in een blind date. Laat jezelf eens zien, dan kan ik zien of je het haalt van mijn nagels.’

Ze stond op, ik opende de deur van mijn flat en liet haar voorgaan. Ze kronkelde als een lont aan een vaatje buskruit naar binnen en leek op haar weg elk meubelstuk even te strelen. Toen draaide ze zich om en liet een schaamteloos perfect gezicht zien. Een mooi rapport. Neus, ogen, kin, ze kregen allemaal goeie cijfers en zelfs haar lange, golvende blonde haar was belachelijk fantastisch. Ik knikte naar de sofa en ze ging zitten. Ik kende Duke al zes jaar, maar dat trucje kon hij nog altijd niet. Terwijl ze ging zitten, vouwde de split van haar jurk open, als een uitdagende grijns. De jurk zat even strak als de filter rond haar sigaret.

‘Ben je verzekerd?’ Ik knikte naar haar benen.

‘Daarom wil ik jou inhuren’, lachte ze. ’Mag ik Pat zeggen?’

‘Je mag Patrick Somers zeggen’, zei ik. ‘Ik ken je nog niet lang genoeg om me te laten beledigen.’

‘Dat komt nog wel.’

Een halfuur later had ze een whisky achterovergeslagen, even snel en meedogenloos als een flik een parkeerbon uitschrijft. Ze heette Diana Bral en had van wandelen en uit de hoogte kijken haar werk gemaakt. Ze had die avond een modeshow in de Handelsbeurs op de Kouter en zocht een oppas voor haar jurk. Ik zette een plaat van de Count op en zei dat ik bepaalde regels had om mijn fatsoen en geloofwaardigheid te bewaren.

‘Je wilt toch niet dat ik een kogel opvang voor een jurk?’

‘Het is niet de jurk die ik nu draag’, zei ze.

‘Al was het de jurk waarmee La Esterella tijdens het verzet rond een paal slingerde, ik werk niet graag voor jurken.’

‘Je hebt hem nog niet eens gezien.’

‘Dat hoeft niet. Ik weet nu al dat hij veel noten op zijn zang heeft.’

‘Het is een jurk ontworpen door Martin Beulens en bezet met twaalf diamanten van elk tien karaat. Ik hoef je niet te vertellen hoeveel hij waard is.’

De plaat van Basie bleef hangen. ‘Jawel, zeg het toch maar. Ik heb nog niet gelachen vandaag.’

Ze liet de stilte voor zich spreken en blies toen het antwoord samen met de rook van haar sigaret de kamer in. Het antwoord bleef even rond mijn krullen cirkelen en drong toen langzaam door mijn oren en neusgaten naar binnen. Ze schoof haar benen weer over elkaar, alsof de split zijn mond opendeed en het woord voerde.

‘Een miljoen.’

‘Ik hoop dat je nog in oude franken spreekt.’

‘Zie ik er oud uit?’

Ik floot tussen mijn tanden.

‘Dat is geen jurk, dat is een begrotingstekort.’

‘Ik zei het al: een uniek ontwerp. Een unieke opdracht ook.’

‘Ik ben niet zo voor uniek’, zei ik. ‘Ik ben meer voor alledaagse opdrachten met alledaagse mensen die alledaags geld betalen. Hoe ga je me betalen? Ik heb te brede heupen voor een jurk.’

Ze glimlachte raadselachtig en doofde haar sigaret op haar hak.

‘Hij zal zich misschien aan je voeten werpen.’

Ik weet niet precies wat het hem deed. Misschien was het de rook of de split. Misschien was het dat kleine spleetje tussen haar twee voortanden of misschien was het gewoon het feit dat ik die week al meer vunzige dingen achter de kiezen had gestoken dan Duke. Ik nam de zaak aan, net zoals ik ook aannam dat alles bij het oude blijft en het leven niet meer is dan een smalle overloop tussen twee donkere slaapkamers. Mijn echte opdrachtgever, zo bleek, was Martin Beulens, de ontwerper van het monster zelf, die het te druk had met de voorbereiding van de modeshow. Ik legde Basie op zijn rug en prikte hem met de naald.

‘Waarom denk je dat er iets met die schort zal gebeuren?’ vroeg ik.

‘Ik word al een tijdje gestalkt.’

‘Ja? Wie is de anonieme jarretellenfan? Guido Belcanto?’

Daar kon ze minder om lachen. Ook de split hield zich koest.

‘Een oud vriendje dat denkt dat ik aanpap met Martin en dat niet kan verkroppen. Hij denkt dat ik met Martin slaap om aan werk te raken. Er zijn er veel die dat denken.’

Ze keek me plots uitdagend aan alsof ze oefende voor de catwalk.

‘Hé’, zei ik. ‘Ik denk dat denken overschat wordt.’

Toen we mijn loon en onkosten hadden afgesproken, opende ik de deur om haar split uit te laten. Ze lachte me nog één keer toe en toen hoorde ik haar hakken op de trap, als klopgeesten die terug in de kelder kropen. Ik ging achter mijn bureau zitten en dacht na over wat ze me had verteld over dat vriendje. Een zekere Reggy, die bijna nationaal kampioen snooker was geweest, maar die het had moeten afleggen tegen twee andere deelnemers. Nu was hij nationaal kampioen doorslaan en hield hij ervan om een hele dag te praten met het antwoordapparaat van Diana. Ik vroeg me af hoe een loser als hij eruitzag en of hij nog altijd een snookerstrikje droeg. Ik kwam het gauw te weten.

* * *

Ik had de deur op een kier laten staan, dus hoefde hij niet aan te bellen. Hij hoefde me ook geen kopstoot te geven, maar dat deed hij wel. Hij was er zo tevreden over dat zijn vuist victorie sloeg tegen mijn oog en mijn oor binnenstebuiten keerde. Alles klonk plots heel dof, een leuke ervaring, maar helaas wilde Reggy me ook nog laten weten dat hij een knie had. Die liet hij kennismaken met mijn kin. Ik vloog tegen de grond en voelde hoe het bloed zich als hete zoetzure saus met mijn tandvulling mengde. Hij kwam verder de flat binnen.

‘Kom binnen’, prevelde ik. ‘Wil je iets drinken?’

‘Waar is ze, engelhaartje?’

‘Waar is wie? Ann Ceurvels heeft me vorige maand al laten zitten.’