Het Nieuwste Testament Volgens de Verlichte San Tronco

By San Daniel

Als San Tronco naar het licht loopt, verandert hij zonder dat te willen in de 'Enoch'. Langzaam maar zeker verandert het slaperige Andalusische dorpje mee. Tot iedereen in de Enoch is en het leven een heel andere invulling krijgt. Van schizofrene wijnboer wordt hij een leider. Het dorp zal nooit meer hetzelfde zijn daarna. Een verhaal dat sekte vorming in al zijn aspecten feilloos bloot geeft. De sukkel wordt de wijsgeer en diegenen die niet 'meegaan in de 'Enoch' worden als de sukkels beschouwt en tegenstanders eindigen ellendig. 'Het nieuwste testament' legt de menselijk ziel in al haar facetten bloot. Gebeurt de Enoch niet iedere dag als de tijd daarom roept. Wie kiest een 'Enoch' uit en hoeveel eeuwen wordt de mensheid al geleid door diegenen die 'uitverkoren' zijn?

 

San Daniel liet de academische wereld ver achter zich toen hij een Andalusisch dorpje inliep. Hij herkende het dorp en haar dorpelingen als iets waar zijn ziel naar verlangd had, zonder dat te weten. Hij werd één van hen. San heeft een Masters' in Historische letterkunde en een Ph.d (doctorate) in industriële en commerciële economie. Hij werd wijnboer en schrijver en gelukkig! Zijn hart was Andalusisch geworden. 

• Language: Nederlands
• Publisher: San Daniel
• Release date: Nov 29, 2021
• ISBN: 9798201021054

San Daniel

San Daniel es un comerciante de vinos de Andalucía que vivió en una sociedad volátil hace años. Hace muchos años, se dirigió a un pequeño pueblo dentro de Andalucía y el pueblo envolvió sus brazos alrededor de él como un hijo adoptivo. ¡Él nunca salió de allí! Su corazón se ha convertido en andaluz.

Book preview

Het Nieuwste Testament Volgens de Verlichte San Tronco

San Daniel

Published by San Daniel, 2021.

While every precaution has been taken in the preparation of this book, the publisher assumes no responsibility for errors or omissions, or for damages resulting from the use of the information contained herein.

HET NIEUWSTE TESTAMENT VOLGENS DE VERLICHTE SAN TRONCO

First edition. November 29, 2021.

Copyright © 2021 San Daniel.

ISBN: 979-8201021054

Written by San Daniel.

Inhoudsopgave

Title Page

Copyright Page

Het Nieuwste Testament Volgens de Verlichte San Tronco

About the Author

Het Nieuwste Testament Volgens de Verlichte San Tronco

––––––––

De kriebel is daar, het is alweer enige tijd geleden dat ik mijn laatste manuscript instuurde naar de uitgever. Het verhaal dat staat te dringen wil op papier vereeuwigd worden. Ik ga u meenemen naar Andalucia, mijn mooie Andalucia, ook wel geschreven als Andalusïe. Dat mooie zuidelijk deel van Spanje. Waar afspraken gelden en respect hoogtij viert. Waar vriendschappen belangrijker zijn dan eigengewin en de mannen na het einde van de dag het land verlaten met de hak over hun schouder, elkaar een groet toeroepend op weg naar de bar. Dat Andalucia. Witte dorpen in de blakerende zon, met de strakke blauwe lucht die de hemel omspant. Waar mystiek en heilige verering hand in hand gaan. Kom en volg mij, de tijd is bijna daar en het dorp komt dichterbij, snel sluit u aan en vindt de verlossing.  De heilige San Tronco staat op het punt om de verlichting te bereiken aan zijn tafeltje naast de dorpskroeg. Nog een hijs aan zijn porro en hij zal de wijsheid verspreiden als een kaars in het duister.

––––––––

'Hondenpiemel,' balkte Tronco uit over het stille plein en hij nam nog een trekje van zijn joint die in ons dorp een porro genoemd wordt. De man die kennelijk een honden piemel was, draaide zich om en zwaaide vrolijk naar Tronco. 'Ik zie jullie wel, omhoog gevallen gespuis, jullie werken niet en vangen alleen maar, vul je zakken maar gor rot gajes' en met priemende vinger wees hij nu naar het gemeentehuis, 'canaille,' zeg ik, riep hij uit, 'waardeloze uitvreters.' Zijn stem verhief zich en vulde elke hoek van het plein dat zich tegenover zijn terras bevond. De agent van de policia local stond in de deuropening van het gemeentehuis en legde zijn vinger even over zijn lippen om Tronco op afstand te manen wat stiller te zijn.

––––––––

'Het gaat dagelijks slechter met hem,' zei Michel tegen mij, 'hij heeft zijn prik weer nodig.' 'Hmm,' antwoordde ik, Michel had gelijk, als barman zie je eerder dingen omdat je meer op mensen gefocussed bent. 'Zou kunnen,' voegde ik toe, 'ik steek straks weleens over en dan praat ik wel met hem.' 'Hey San,' klonk het achter mij, het was Pedro de electriciën, 'kom naar binnen man het is weer raak met Tronco.'

––––––––

'Normaal ga ik eens in de maand met hem voor zijn prik, maar je hebt gelijk hij heeft de bokkepruik op.' Tronco was schizofreen en als hij zijn medicatie bleef gebruiken dan was hij vrij normaal, zo ver je normaliteit bij mensen kan meten. 'Ach,' zei mijn vriend, 'hij drinkt, hij rookt rommel en af en toe als de kans heeft neemt hij een snort, niet zo vreemd dat zijn prik dan minder effect heeft.' 'Twee barecha,' zei ik tegen Michel en hij schonk het plaatselijke bocht in waar de eerste teug je slokdarm haast verbrandde en de tweede prettig was omdat je slokdarm nu verdoofd was en je het effect meteen in je slapen voelde.

––––––––

'Ik ben de sjaak,' meldde ik, 'als hij in zo'n bui is dan vertrouwt hij alleen maar mij, God weet waarom, hij denkt dat mensen over hem praten en willen vermoorden, hij is er van overtuigd dat zijn moeder hem wil vergiftigen en hij gaat wel met mij naar het centrum, maar hij is dan haast onhandelbaar.' Hij vertrouwt je omdat je wijnboer bent,' zei Pedro, 'zoals hij en omdat je naast hem woont.' 'Hmm,' antwoordde ik en nam nog een slok en maakte een gebaar met mijn vinger naar de twee glazen voor Michel om ze weer bij te vullen.

––––––––

Tronco keek om zich heen en ervaarde een gevoel van welbehagen. Alles was prettig, dit was zijn dorp. Hij hoorde hoe zelfs de hond die naast de boom lag, hem groette, het viel hem op dat de hond een diepe stem had. Hij glimlachte naar de hond en zwaaide naar de agent in de deuropening.

––––––––

De agent zag hoe Tronco zijn bierglas naar de hond smeet en uitriep, 'hoe je kop klere beest' en daarna schudde hij zijn vuist naar de agent.

––––––––

'Het is mooi geweest,' dacht Gabriel, ik ben niet voor niets 2 jaar naar de academie gegaan. Ik verdien respect en hoef niet door de eerste de beste shlemiel in het openbaar te worden beledigd en met grote passen liep hij naar de overkant.

––––––––

Michel kwam binnen met wat lege glazen die hij van tafeltjes had geplukt. 'Je kunt beter even naar Tronco gaan en neem hem mee naar huis voor hij in problemen komt,' zei hij, ' Gaby gaat al op hem af.' 'ik ga,' zei ik tegen Pedro en klokte mijn glas leeg en beende naar buiten.

––––––––

'San,' brulde Tronco, 'daar ben je dan vriend van mij, enige vriend van mij, de rest is gek.' 'Het is okay Gaby,' zei ik tegen Gabriel, 'ik neem hem mee en dan komt alles weer goed.' 'Ik wist het,' krijsde Tronco nu, 'luister dan, de straatstenen roepen het.' 'Ik hoor veel Tronco,' zei ik, 'maar het is nu tijd om te gaan, laten we naar mijn auto gaan' en we lieten Gaby hoofdschuddend achter. 'Bokkelul,' blerde Tronco zomaar in de lucht en met zachte dwang voerde ik hem mee. 'God zij geprezen,' sprak Tronco zomaar in de lucht terwijl hij voorzichtig werd meegevoerd.

––––––––

'Tronco,' begon ik toen we in de auto zaten, ' je moet dat niet doen, dat schreeuwen tegen mensen. Daar komen vroeger of later problemen van' Hij keek mij verbaasd aan, 'hoor je de stemmen dan niet,' vroeg hij? 'Hoor je weer stemmen dan,' antwoordde ik. 'Ja,' zei hij eenvoudig weg, 'en dan moet je toch doen wat die stemmen zeggen? 'Vertel eens, ' ging ik door terwijl ik behoedzaam door de nauwe straten reed. 'Gewoon,' vervolgde mijn buurboer, hij keek er een beetje wanhopig bij,' gisteravond toen ik buiten stond te pinkelen bij mijn voordeur toen wist ik dat ik was gezien.'

––––––––

Zijn oude boerderij had geen toilet of douche ruimte dat wist ik en Tronco waste zich bij de put, dat was als hij 'normaal' was, en ik rook hoe hij stonk naar opgedroogd zweet en hoe het bier op zijn adem lag en het leek alsof alles rond Tronco, tabak en porro uitademde. Het leek uit zijn porieën te komen. Het was duidelijk hij was al een paar dagen van de slag. 'Heb je vandaag al wat gegeten,' wilde ik weten. 'Hij schudde zijn hoofd, ' je weet wat mijn moeder met mijn eten doet.' 'Nee' zei ik, ik zou hem geen ruimte geven voor de vergiftiging verhalen. 'Zij wil dat ik bij haar broer ga liggen.' Ik rilde even onwillekeurig, die enige broer die zij had gehad was een jaar geleden gestorven en lag in het oude kerkhof in een nis met een marmeren plaat en verse bloemen. 'Ja dat wil zij,' vervolgde hij, 'hij is zo alleen, zo vreselijk alleen.' 'Zegt zij dat of denk jij dat,' wilde ik weten, gewoon om wat te zeggen, terwijl ik nu de heuvel afreed, het dorp uit en met de flauwe bocht mee richting het bruggetje dat over het smalle stroompje lag.

––––––––

'Dat roept mijn oom, hij heeft de luidste stem, de doden kijken 'savonds over het dorp en zoeken altijd mensen.' 'Stop Tronco', gelaste ik hem, de fijne haartjes op mijn armen stonden recht overeind. 'Jij houdt van Andalucia, dat weten wij allemaal,' glimlachte hij nu voor zich uit. 'Zeker,' beaamde ik terwijl ik langs de slangenbocht reed, waar elke zomer doodgereden slangen lagen. 'ik ben Andaluz maar geboren in Nederland,' grinnikte ik, blij dat het gesprek een andere wending had gekregen. 'En daarom gaan wij je hier later begraven,' ging Tronco onverstoorbaar verder, 'en dan waak jij 'snachts ook over dorp en dan zingen wij bij je graf op allerheiligen.' Hij was ver heen besefte ik.

––––––––

'Let op Tronco, amigo mio,' zei ik, 'je laat de auto staan, morgen kom ik langs en dan gaan we naar het medisch centrum voor je prik.' Zijn auto was een oude C15, een autootje dat uitermate geschikt was voor het boerenland. Het was een werkpaard, twee stoelen voorin en voor de rest alleen maar laadbak. ' Ik ga zo slapen, ik ben doodop,' meldde hij. Dat stelde mij gerust. Na zijn prik zou hij veel slapen en daarna zou hij als herboren zijn.

––––––––

Ik reed nu het oude zandpad op naar zijn cortijo. Het oude gebouw had betere tijden gekend. 'Ik heb geen glas in mijn ramen,' ging mijn buurman door. 'Dat is heel vervelend met de vliegen in de zomer.' Daar had ik wel een beeld bij. Hij kuchte nog een tabakswalm uit en ging verder, 'daarom kunnen zij mij bereiken, snap je.' Ik zei niets terug, wat kun je daar op antwoorden? 'Jaaaah,' zei hij alsof hij een diep geheim deelde, 'je staat dan 'snacht in contact met het hele universum.' Ik wist wat hij bedoelde, als ik weleens buiten stond 'savonds, dan zag je oneindig ver de onbewolkte nacht in, voorbij de sterren en je voelde je kwetsbaar.

––––––––

'Ik stond te pinkelen,' herhaalde hij weer, 'en uit de stenen en uit de grond, van alle kanten spraken zij. Ze komen. Ja ja en elke dag dichterbij.' 'Ok Tronco,' zei ik resoluut, 'het wordt al schemerig. Ik ga en ik zie je morgen.' 'Nos vemos y gracias,' antwoordde mijn buurboer vriend. Even later passeerde ik de slangenbocht, ik reed over het bruggetje terwijl de duisternis viel, de heuvel op en het dorp in.  Ik parkeerde mijn trouwe lel tegenover het gemeentehuis en ging naar bar 'Shandy' en stapte naar binnen.

––––––––

'Die is thuis,' zei ik tegen Michel die wat glazen stond te spoelen, 'doe mij maar een cafe solo.' Een dwaas gegrinnik naast mij deed mij half keren, het was Ricardo de dorpsdwaas. 'Hola San, ga je een drankje voor mij kopen.' 'Altijd bietsen,' dacht ik, ' maar ja wat had hij voor een leven.' 'wat zal ik doen Richi,' plaagde ik hem terwijl ik mijn portemonnaie zocht. 'Que cojones, San,' riep hij uit, 'wat een grote ballen heb jij.' 'Als een stier Ricardo,' antwoordde ik en gaf hem de euro waar hij op wachtte.  'Wij vinden je leuk, weet je, 'zei Richi, 'we gaan je hier begraven.' Een diepe rilling trok over mijn rug. Was dit toeval? maar het volgende dat hij zei, hielp mij uit de droom. 'Ze komen, weet je, echt waar ze komen,' hij liet een holle lach horen. 'Wie Ricardo,' fluisterde ik haast.

––––––––

Maar hij riep weer dat ik grote ballen had en liep kakel lachend naar Michel. 'Neem je koffie en ga naar buiten Ricardo,' zei deze vriendelijk, 'je weet dat ik niet wil dat je klanten lastig valt.' En ik? Zomaar uit het niets had ik een unheimlich gevoel alsof iets duisters zijn weg zocht naar ons dorp. Een hand die zocht door de straten, een hand en een oog dat speurend zijn weg zocht. Ik wist het tot in mijn tenen, als iets de hand van kwaad aankondigde, dan was het wel dit gevoel.

––––––––

'Hey jij bent ver weg,' zei Michel, 'weet je Richi en Tronco zijn goede mensen maar wel vaak zwaar in de war.' Gorge Pompom kwam binnen en verstoorde wat Michel ook nog meer had wilen zegen, 'hey,' vroeg hij, 'is er net een priester langs geweest, wat een stilte.' 'Let op,' vervolgde hij, 'dit zal niet vaak voorkomen, ik geef een rondje, ik had een winnend lootje van de Once.' Pom wrong zich een plaatsje aan de bar en maakte met zijn vinger een rondje, 'allemaal wat van mij,' lachte, 'geluk moet je delen. 'Que cojones pompom,' klonk het van de straat en het hoofd van Ricardo kwam om de deur gluren. 'Als een stier, lachte Gorge Pompom 'en Michel, vergeet amigo Ricardo niet.'  Het was nog een leuk half uurtje en tevreden liep ik terug naar mijn oude auto. Ik zou heel wat minder gerust zijn geweest als ik Tronco had zien staan in zijn woonkamer met de sleuteltjes in de hand van de C15.

––––––––

Met robotachtige stappen liep hij de deur uit de donkere nacht in, recht op de auto af. 'Ik moet slapen', mompelde hij nog, maar de stenen, en de palm boom en de 20 meter hoge denneboom naast zijn huis, zijn hond, allen moedigden hem aan, ieder met een eigen stem. hij drukte de handen tegen zijn oren en liet de sleuteltjes haast vallen. De kakafonie van geluid was als een waanzinnig koor van aanmoediging. Zijn hart bonste ritmisch mee op de stemmen en alles werd pas stil toen hij het portier van de C15 sloot.

––––––––

Hij pakte een porro uit zijn hemdzak en stak die aan en inhaleerde diep. Hij besloot om naar zijn buurman te rijden, naar San. Soms besluiten we wel wat wij willen, maar dat betekent niet dat zo'n besluit uitgevoerd wordt. Toen hij de radio aan deed wist hij dat hij gevonden was. 'Goedenavond vriend Tronco, uw dagen zijn geheiligd, u bevindt zich nu in de dagen van Enoch,' klonk het uit het oude speakertje op het dashboard, 'dat heeft wel even geduurd.' Met een onderdrukte snik van zenuwen drukte Tronco de radio uit. Maar de stem ging onverdroten verder, 'start de motor en doe precies wat wij zeggen...'

––––––––

Vader Julio was slechts sinds kort aangesteld als priester en hij keek met een voldaan gevoel naar ‘zijn’ kerk. Het was een lange weg geweest vol valkuilen eer hij uiteindelijk het celibaat had gezworen. Hij hield van het dorp. De tijd had hier stil gestaan, zoals in zovele bergdorpen die ietwat afgelegen lagen. Hij glimlachte voor zich uit, zijn parochie bestond in feite uit het hele dorp maar de enigen die in zijn kerk de mis bijwoonden waren de oude vrouwen. Niet dat het de mannen aan respect ontbrak, maar ze kwamen gewoon niet door de eeuwen oude kerkdeuren naar binnen. De biecht kon je helemaal wel vergeten dat waren weer de zelfde oude vrouwen die zich zorgen maakten om hun zieleheil en de jonge kinderen die net hun eerste communie gedaan hadden. Maar nadat de jeugd tieners werden, vielen zij druppelsgewijs af. Het weekend riep met haar verlokkingen.

––––––––

Hij zag het altijd aankomen, de wat meer bedachtzame jongens zouden nog eerst een paar weken in de biechtstoel mompelen over onreine gedachten en dat besluiten met het prevelen van ‘door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld..’ Hij zou hen absolveren en liet ze altijd in de zijkapel een Pater Nostrum bidden, gewoon een keer of 10, het kon nooit kwaad. ‘Zeker omdat de zin in het gebed, ‘...en leidt ons niet in bekoring en verlos ons van het kwade,’ erg toepasselijk was.  Maar ja hoe kwaad is het kwade en hoe aanlokkelijk is een bekoring? Waarom zou de Heer de keus maken om je wel of niet in bekoring te leiden en als je er in geleid werd of er toe verleid werd, was het dan wel of niet je schuld?

––––––––

Als je niet de verleiding kon weerstaan, door je menselijke ‘tekorten’, kon je dat dan aangerekend worden? Het was pas de laatste jaren dat Don Julio, zoals hij overal aangesproken werd, de woorden woog en proefde en écht probeerde te begrijpen. Don, Don Julio, hij was Heer pastoor geworden en hij vocht met onreine gedachten, hij de raadgever, hij die een ieder moest leiden op het smalle lange pad naar de verlichting, hij werd gekweld door onreine gedachten. Het viel niet te ontkennen hij was soms dagenlang bloed geil. Was dit de bekoring, was dit het kwade, waren het demonen die hem treiterden? Hij sloeg een kruis en knikte even naar het kruis terwijl hij door de kerk schreed. Een donderslag dreunde over het dorp, ‘zomer regen, zoete zegen,’ dacht de man God’s. Hij voelde hoe de grond onder zijn voeten trilde en zag de kandelaren op het altaar wankelen en net niet omvallen. De grond beefde een tweede keer. ‘...Op de derde dag, de poorten van de hel ontsloten en vandaar zal hij komen om te oordelen...’ ‘Oh,’ dacht hij, ‘dat is wat studie met je doet, op het laatst zie je overal symboliek in, bijbelteksten werken zo.

––––––––

Hij liep richting altaar langs de geschilderde portreten van de statieën, de man van smarten keek hem na per portret, Jezus, zijn redder, en zomaar voelde hij zich bekeken, echt onprettig in zijn eigen kerk. De derde beving was eigenlijk een naschok maar wel eentje die hem deed wankelen, toen die zich onder zijn voeten verplaatste. ‘De derde dag de poorten van de hel ontsloten...’ verder kwam hij niet, hij had nog net gedacht, ‘wat is de hel dan en wie of wat ontsluit die poorten dan,’ toen hij de scheur zag verschijnen in de muur boven het altaar een scheur die zijn weg zocht omhoog en de keilbouten die het kruis aan de muur hielden verloren hun houdvast en langzaam begon het kruis voorover te hellen. Het sneed Don Julio’s adem af. Hij was bij de laatste statie toen hij zag hoe de mond van de Romeinse soldaat die de Mesias geselde, bewoog en Don Julio verstijfde in zijn passen, hij wist wat hij zei, ‘we zijn er weer, gezegend zijn de dagen van Enoch.’ Don Julio zeeg ineen met zijn hand nog naar zijn hart grijpend en bereikte de harde grond gelijktijdig met de klap van het kruis dat de Mesiah in stukken uiteen deed vallen. Daar lag hij als in een tableau vivant richting altaar en kruis en de gebroken man van smarten met zijn kruis op hem, wees naar de gevallen priester alsof zij een as van het goede waren, samen verbonden in een rechte lijn omringd door het kwade.

––––––––

De zoete zomer regen omsloot het dorp en geselde haar met haar bewoners met vlagen van striemende regen, afgewisseld door hagel. Al snel kolkte het water door de straten naar het laagste punt en stortte daar in de droge rivier bedding die haar als een spons opzoog. Donderslagen doorkliefte de lucht en huizen trilde onder het geweld van de nagalmende echoes in de vallei.

––––––––

Tronco was aangekomen bij de hoogvlakte die het dorp overzag en bracht de C15 tot stilstand. Oosterse muziek begeleid met een donker onverstaanbaar gemompel klonk nu uit de speakers. Verbeeldde hij het, of rook hij geiten en de geur van kruiden die op berghellingen groeien? Hij voelde de trilling die door de grond voer onder de banden van zijn oude auto. De bliksemflitsen wisselden nu de donderslagen af. 'Wat een noodweer,' dacht Tronco nog en ineens was er stilte, een onheilspellende alles omvattende stilte heerste. Hij voelde een tweede schok en de derde schok werd begeleid door het verblindende licht van een flits die de lucht uiteen reet. 'Ze zijn er,' dacht hij en liep de regen in, de deur van C15 open latend, recht op het licht af.

––––––––

'Gewoon in de kerk,' zei Michel en hij keek even rond of iemand nog iets wilde bestellen. 'Wie of wat in de kerk,' vroeg Gorge pompom die binnen kwam lopen. 'Padre Julio lag in de kerk, met schuim op zijn lippen,' lichtte mijn buurman hem in. 'De ziekenwagen is net weg.' 'Mijn zus vond hem,' pakte Michel de draad weer op, 'zij veegt de kerk een paar keer per week aan en zet bloemen voor het altaar en zo.' Er werd geknikt, natuurlijk iemand moest dat doen. Het was vroeg en dit was het moment van commentario. De boeren namen een vroege koffie en een glas barecha, dat je maag samenkneep en elk honger gevoel deed verdwijnen. De tv blerde elk half uur het nieuws de ruimte in, zoals in elke bar en sloot dan af met de weersvoorspelling, een gongslag en weer het nieuws. Na 8 uur kwam er dan een ontbijt beschouwing op de buis tot een uur of 11, waar 'experts commentaar leverden op het nieuws. Dat werd daarna gevolgd door spelletjes en dan de soaps. Een monotone achtergrond dreun die de hele dag door ging. Na een tijdje valt het niet meer op.

––––––––

Alleen af en toe leverde een boer op dit of gene onderwerp op de tv commentaar. Meestal was dat bij een jihadistische aanslag in een ver land. 'Gran Hijo..' riep zo'n boer, 'un gran hijo con todo de repecto por su madre..' Iedereen begreep dat er hoerenzoon bedoeld werd. (een grote zoon... met alle respect voor zijn moeder.) Alles wat met jihad te maken had werd net zo veroordeeld als de Eta terroristen, door de koffie lurkende en barecha drinkende mannen. Sommigen spuwden er bij op de grond. Dat goldt ook voor politici die van corruptie werden verdacht en al vast op het scherm getoond werden met naam en toenaam en voor voetballers die een goal misten. Allemaal grote zonen..

––––––––

Met name als een doelpunt tegen Barça gemist werd. De haat in ons gebied tegen alles wat uit Cataluñia kwam was inmense te noemen. In de jaren '70 toen de grote droogte Andalucia raakte en de regen maar uitbleef en uitbleef en de kiemende gewassen wegschroeiden voor de genadeloze zon, waren veel boeren naar Duitsland en Nederland getrokken als gast arbeiders. Daar werden zij te werkgesteld in fabrieken in baantjes die wij niet wilden. Ze waren spaarzaam en woonden met velen in een pension of in een paar kamers. Ze keken hun ogen naar de luxe in de Noordelijke landen en toen zij terugkwamen waren zij 'de mannen.' De wisselkoers van harde Dmark of gulden naar peseta's maakten hen tot spekkoopman.

––––––––

Met het gespaarde geld openden zij een bar, een winkeltje of kochten zij een tractor. Sommigen lieten een put slaan en kochten méér land. Zij spraken altijd nog over de jaren van eenzaamheid en 'sufrimiento' (het grote lijden). Het werken ver weg van je familie, van je land, van je dorp, zonder de taal te beheersen. Anderen waren niet zo ver gegaan maar waren in de zware industrie gaan werken in Cataluñia, Barcelona had veel industrie en ook daar waren baantjes die de Catalanen liever anderen lieten doen. De Catalanen behandelden de Andaluces ronduit slecht. Ze werden continue bespottelijk gemaakt om hun Zuiderlijke accent en als zij niet een koffie bestelden op zijn 'Catalaans', dan werden ze gewoon niet bediend. Zij werden uitgebuit en neergezet als domme boertjes van 'buten', deze mannen die huis en haard, vrouw en kinderen hadden verlaten om in leven te blijven. Dat was pas sufrimiento. Door je eigen landsgenoten als een stelletjes minderwaardige stomme eikels behandeld te worden.

––––––––

Die verhalen waren samen met het spaargeld terug gekomen en het geld had de hoon en spot niet goed gemaakt. Er was meer dan afkeer voor de Catalanen, op een schaal van 1 tot 10 van afkeer naar haat dan eindigde je waarschijnlijk in ons dorp rond 8. Dus producten uit Cataluñia werden niet gekocht. Barça werd gezien als een exponent van Cataluñia en Catalanen kon je niet vertrouwen. 'Want toen mijn opa ...of toen mijn vader ... of mijn oom die is wel zo slecht ...'  Een dorp heeft een lang geheugen, zeer vergelijkbaar met Nederlanders die 70 jaar na de oorlog een volslagen nieuwe generaties Duitsers nog steeds moffen noemt.'

––––––––

'Nog een barecha voor San,' zei mijn buurman en hij wees naar onze twee lege glazen. 'Gracias Alejo,' zei ik en keek hoe de drank door aanraking met zuurstof van kleur veranderde toen het de fles verliet. Alejo hief zijn glas, Salud,' sprak hij 'y fuerza a canut'. Het was de gebruikelijke boeren toost,. (gezondheid en kracht in de knuppel) Als er dames in de kroeg aanwezig waren dan sprak men slecht een deel van de wens uit; 'salud y fuerza hey' (gezondheid en kracht, he!)

––––––––

Wat ga jij vandaag doen Alejo,' vroeg ik? 'Wat veldjes opschonen,' antwoordde hij terwijl hij bedachtzaam nipte aan zijn nu donkerbruin gekleurde glas. 'En jij,' wilde hij weten. 'Wat irrigeren, maar eerst met Tronco naar het medisch centrum voor zijn prik,' zei ik. 'Ja het is weer zover,' mengde Pompom zich er in. Ik knikte beaamend , 'ik bracht hem naar huis,' vervolgde ik,' en hij leek mij redelijk in de war. Het eerste licht brak buiten door en de mannen klokten de glazen leeg, nog even en de dauw zou verdampen als sneeuw voor de zon en een lange werkdag wachtte. 'Jij liever dan ik,' lachte Alejo. 'Dat zal wel meevallen,' antwoordde ik, niet wetende dat het nooit meer mee zou vallen met Tronco.

––––––––

Ik was één van de laatsten om de kroeg te verlaten. De dageraad brak aan strooide haar kleuren waaier door de lucht. 'Het licht komt van het Oosten,' dacht ik, 'de nieuwe dag.'  Het dorp uitrijdend moest ik even wachten voor een boer met een handtrekker die de steile heuvel naar het bruggetje afdaalde. De heuvel heette questa de la mina, het was de heuvel die afdaalde naar de grotten en de ijzer mijnen, even buiten het dorp. Als je dat wist dan viel je meteen op dat een hoop gesteente een oxide rode kleur hadden. Even later reed ik over het bruggetje richting slangenbocht en jawel daar lag er weer eentje. Een lange platgereden slang. Bruinig en groen, een culebra. 'Dwaze beesten,' dacht ik toen ik hem passeerde. Ze gingen met hun kop op het warme asfalt liggen en dan werden ze soezerig en doodgereden.

––––––––

Ik sloeg af bij het zandpad en moest meteen inhouden. Dit zouden ze bij Shandy niet geloven, er hupte een hele familie konijnen mijn kant op en dat zou nog 'snachts hebben gekund, maar iedereen weet dat het schrikachtige dieren zijn en overdag goed verstopt wachten op het schemer. Ik schakelde terug en ging nu op kruipsnelheid richting langoor familie. Bij de volgende bocht zag ik niet alleen konijnen maar ook een stel grote padden mijn kant op hippen en in de graskant zag ik veldmuisjes gehaast dribbelend op mij afkomen.

––––––––

Toen groeide het besef, het beangstigende besef, dat zij mij niet tegemoet kwamen maar de landerijen achter hen ontvluchten zoals dieren die een heenkomen zoeken bij een bosbrand. Zo zagen zij er ook uit, gehaast, vluchtend. Een omgekeerde ark van Noah gebeurtenis. deze dieren waren ergens bevreesd voor en zochten een heenkomen. Toen ik bij de laatste bocht kwam die naar Tronco's cortijo leidde, moest ik stoppen. Kevertjes, een slang, muizen en ratten alles kwam op het zandpad mij tegemoet er zweefden bijen en onhandig fladderende vlinders boven het geheel. Ineens was het voorbij en ik trok langzaam op, ik reed weer op een gewoon oud zandpad met kuilen.

––––––––

In de verte zag ik Tronco al zitten. Hij zat op zijn lievelingsplek, onder de grote pijnboom bij een tafeltje. Vandaar kon hij de hele vallei overzien, hij draaide zich langzaam om en er was iets anders aan hem, ik kon het niet benoemen. Toen zag ik het, ik had een heel opgewonden schizofreen mens achtergelaten gisteravond en Tronco straalde nu rust en sereniteit uit.

––––––––

'Hola Tronco,' begroette ik hem toen ik uitstapte, 'heb je goed geslapen.' 'Hij bekeek mij van top tot teen alsof hij mij doorlichtte en lachte toen. 'Ik ken jou,' zei hij alsof dat hem geruststelde, je bent nog dezelfde. 'Jah?', zei ik, 'want...' 'Niet alles is altijd het zelfde,' sprak Tronco plechtig, soms is iets dat het zelfde lijkt toch niet hetzelfde.' Ik keek hem verbaasd aan. 'Net was ik anders dan nu,' vervolgde hij en rolde bedachtzaam een porro. Hij bekeek hem en snoof er aan. Toen glimlachte hij tevreden, 'nog het zelfde,' zei hij en hij stak de joint aan.

––––––––

'Dus je bent weer bijgeslapen,' vroeg ik weer. 'Ik kom uit het licht,' zei Tronco vriendelijk alsof dat alles verklaarde. Ik had hem vaak vreemd meegemaakt maar dit was anders, vreemd met een grondslag, also er een logica achter alles stak die hij wel en ik niet zag. 'Er is geen haast,' vervolgde mijn buurboer, 'we gaan zowel, ik ben nog even alles aan het controleren.' Hij tuurde de vallei in, 'nog hetzelfde,' hoorde ik hem zeggen. Hij keek toen voor het tafeltje op de grond en ik volgde zijn blijk. Uit de mierenhoop kwam een rij zwarte mieren en het verbaasde mij niet dat zij van ons weg marcheerden. Het was niet de gewone bedrijvigheid van mieren die komen en gaan. Al deze mieren gingen, zij lieten hun hol en hun voorraden voor wat het was en zij vertrokken. Zonder het te doorgronden, wist ik dat deze mieren hier nooit meer zouden terugkomen.

––––––––

'Het is te vroeg voor mieren om uit te vliegen,' zei ik, 'bovendien ontwikkelen zij dan eerst vleugels.' 'Zij zijn veranderd,' beaamde mijn rustige buurman.' Nu kunnen zij ons nooit meer van dienst zijn.' Tronco, wat is er gaande,' vroeg ik, 'op zandpad kwam ik ook al allerlei beesten tegen.' 'Niet iedereen is bestand tegen de macht van de heerlijkheid,' meende mijn buurman en haalde zijn schouders op. ' Hun vertrek verandert alles, nu is niets meer hetzelfde en moet ik eerst alles weer bekijken, hoe kun je ordeningen aanbrengen als alles steeds verandert.'

––––––––

'Dat is niemands schuld, dat moet je beseffen, schuld moet weg, het is een nutteloze emotie.' Hij verloor even zijn serene gelaatsuitdrukking terwijl hij dit heel nadrukkelijk zei. 'Als je denkt dat iemand schuld heeft aan een verandering dan creëer je je eigen lijdensweg.' Zo had ik hem nog nooit meegemaakt, als dit waanzin was dan zat er een structuur in de waanzin. 'Je zult pas rust vinden in onze levens, als je accepteert dat alles in je omgeving door jou en je acties beïnvloed wordt.' 'Begrijp je dat, ik bedoel écht?' 'Ik denk het wel,' mompelde ik, 'het lijkt me nogal rhetorisch allemaal.' Maar amigo mio, we gaan naar het centrum want ik heb begrepen dat de psycholoog ook nog even met je wil praten.' Tronco keek met interesse naar mijn oude lel en stapte in, 'nog hetzelfde,' sprak hij voor zich uit, 'hopelijk verandert die psycholoog niet al te veel. Hoe kan ik hem wegen en bewaken als hij verandert, zeg nou zelf.' Ik reed gewoon weg, 'dit was niet het gewone schizofrene gepraat dat ik gewend was, wat had ik moeten antwoorden? Nu weet ik het wel, ik had moeten vragen en doorvragen tot niets meer veranderde.

––––––––

'Grand hijo,' brulde een boer en hij spoog op de grond terwijl hij met een barecha in de hand naar het scherm keek. 'Hoerenzonen zijn het allemaal, ze jatten ons blind.' Een paar mannen knikte instemmend. 'Grote zonen van hun moeder,' riep hij nu met minder stemverheffing. 'Heeft iemand San nog gezien,' vroeg Oreja in een moment van stilte. 'Die is met Tronco op stap voor zijn prik,' antwoordde Michel en hij schonk een kromme boer een glas landwijn in. 'Hmm,' zei Enrique, die Oreja, genoemd werd in het dorp omdat hij altijd met hard rock muziek bezig was. 'hmm, dat heb ik dan weer,' zuchtte het oor' die ene keer dat ik wat voor hem kan doen is hij hier niet. 'Is het dringend,' vroeg Michel? 'Ik heb wat voor hem, maar ik vertel het hem liever zelf.' 'Iets leuks,' polste de barman? 'Vraag maar of hij mij opzoekt, ik heb iets dat hij leuk zal vinden.'

––––––––

De tv meldde nu dat señor Chaves gedaagd werd voor de rechter, voor het toekennen van miljoenen subsidies aan bedrijven die op naam van zijn kinderen stonden. 'Nee,' brulde de oude boer, wiens rode neus verried dat hij een liefhebber was van de ochtend dranken, 'het is niet genoeg als je president bent over Andalucia, over 8 provincies, nee je moet ook nog jatten van onze centen. Zijn opvolger kwam nu in beeld, señor Griñan die jarenlang de rechterhand was geweest van Chaves. Ook hij moest zich verantwoorden voor de rechtbank voor verduistering van miljoenen nascholingsgelden bestemd voor de werkelozen.

––––––––

'Opknopen of fusilleren,' riep een oude man, 'Franco zou er raad mee geweten hebben.' Het volgende punt betrof erfrecht in Andalusïe.' Suzanne Diaz die twee illustere mentoren had gehad, de heren Chaves en diens opvolger Griñan, kwam in beeld, zij was de nieuwe presidente van Andalusïe. 'Nee,' verzekerde zij de reporter, 'de rijken belasting blijft zoals die is.'

––––––––

'Zijn wij rijk dan,' riep een rood aangelopen boer. 'Het is een schande dat er in een land zoals Spanje, per gebied, door de politiek verschillende erfenis belastingen bestaan.'

––––––––