De Zegenschaal

By San Daniel

Als San uit handen van twee bezoekers een schaal krijgt die hij 'niet' weigeren kan, wordt zijn leven een nachtmerrie. Hij moet een missie volbrengen zonder te weten wat die missie is. Het kleine Cowboy dorp Maple Creek in Saskatchewan wordt een onderdeel van zijn nachtmerrie. Een verhaal over demonen, vervloekingen en een 'zegenschaal,' die alles behalve zegeningen verspreidt. Wat huist er in de kelder van San's huis, wie spreekt tegen hem in zijn hoofd en wie doodt zonder weerga een ieder die met San of de schaal te maken heeft gehad. Een horrorachtige thriller over Cowboys, indianenstammen en gebeurtenissen die zich voltrekken tot dat San zijn missie voltooit. Maple Creek, Saskatchewan, 'where the past is the present' (Maple Creek Saskatchewan waar het heden, het verleden is..'

 

San Daniel liet de academische wereld ver achter zich toen hij een Andalusisch dorpje inliep. Hij herkende het dorp en haar dorpelingen als iets waar zijn ziel naar verlangd had, zonder dat te weten. Hij werd één van hen. San heeft een Masters' in Historische letterkunde en een Ph.d (doctorate) in industriële en commerciële economie. Hij werd wijnboer en schrijver en gelukkig! Zijn hart was Andalusisch geworden.

• Language: Nederlands
• Publisher: San Daniel
• Release date: Jan 25, 2022
• ISBN: 9798201762827

San Daniel

San Daniel es un comerciante de vinos de Andalucía que vivió en una sociedad volátil hace años. Hace muchos años, se dirigió a un pequeño pueblo dentro de Andalucía y el pueblo envolvió sus brazos alrededor de él como un hijo adoptivo. ¡Él nunca salió de allí! Su corazón se ha convertido en andaluz.

Book preview

De Zegenschaal

San Daniel

Published by San Daniel, 2022.

This is a work of fiction. Similarities to real people, places, or events are entirely coincidental.

DE ZEGENSCHAAL

First edition. January 25, 2022.

Copyright © 2022 San Daniel.

ISBN: 979-8201762827

Written by San Daniel.

Inhoudsopgave

Title Page

De zegenschaal

About the Author

Ik was weer een paar maanden in Canada en de winter naderde met rasse schreden. Het was koud geworden en het sneeuwde lichtjes. Het was stuifsneeuw en er kwam een licht laagje op de stoep voor ons huis liggen. Dat heb je in de prairie staten het sneeuwt in de koude maanden haast dagelijks en de temperatuur jojo't heen en weer van plus 5 naar -20 om dan weer langzaam te stijgen in een repeterende cyclus.

––––––––

'Chinooks uit Montana doen dat,' had mijn buurman mij uitgelegd. Ik had niet willen vragen wat een Chinook precies was maar ik had wijs geknikt en ik was weer gaan sneeuwruimen. Eenmaal binnen zocht ik meteen op internet naar Chinook en toen leerde ik dat temperatuur schommelingen van 20 a 30 graden Celsius geen zeldzaamheid waren.

––––––––

Ik keek de achtertuin in en zag hoe alles schoon wit werd. Af en toe nam ik een slokje thee uit mijn mok en ik voelde mij tevreden. Er werd op de deur geklopt en dat verbaasde mij want ik verwachtte niemand.

––––––––

Toen ik de deur opende zag ik in het licht van mijn buitenlamp dat er twee oudere vrouwen voor mijn deur stonden. De meest rechter figuur had iets in haar handen dat zij voor zich uit hield. Zij zagen er schamel gekleed uit. 'Die komen bedelen,' dacht ik, 'voor het ene of andere goede doel of voor het leger des heils of zo.'

––––––––

Het begon harder te sneeuwen en een vlaag koude wind deed mij even rillen. 'Dames,' vroeg ik, 'wat kan ik voor u doen,' en mijn hand ging al naar mijn portemonnaie.

––––––––

'Wij zijn er,', zei de linker vrouw tegen diegene die rechts stond en een schaal voor zich uithield. 'Wat een afzichtelijk ding,' ging er onbewust door mij heen, 'zoiets zou ik nooit kopen.' Het begon nu harder te sneeuwen en ik kon voorbij de dames de straat haast niet meer onderscheiden.

––––––––

'Die is voor u,' zei de rechter vrouw, 'we zijn hem komen brengen.' Zij hield haar twee handen nu verder uit. De volgende windvlaag deed mij huiveren, 'komt u binnen, stelde ik voor, 'dan praten we wel weer verder.'

––––––––

Zij stapten langs mij heen en ik sloot de deur. 'Heeft u trek in thee,'vroeg ik terwijl ik naar de tafel liep, 'ik heb net vers gezet.' Er werd niet geantwoord maar de vrouw met de schaal zette die op tafel en de andere trok twee stoelen dichterbij.

––––––––

Ik had zoiets in mijn studententijd eens bij de hand gehad met 2 Jehova getuigen, die ik uitgenodigd had uit de stromende regen om even bij te komen mijn onderkomen. Ik had net een appeltje zitten schillen toen zij aanbelden en ik had medelijden met hen gehad. 'Komt u binnen,' had ik gezegd en ik had een partje appel aangeboden.'Maar we spreken af we gaan niet over uw geloof spreken, want daar heb ik geen behoefte aan.'

––––––––

Het water had uit hun lange jassen gedropen en ze waren op mijn enige bank gaan zitten die ik rijk was terwijl ik op het bed plaats nam. Het was fout gegaan, de oudste man had een groene bijbel met onderstreepte teksten geopend en bedankte mij voor het binnen laten. Het duurde wel 10 minuten eer ik hen zo beschaafd mogelijk naar buiten had gewerkt.

––––––––

Ik had mij voorgenomen dat ik zoiets niet meer toe zou laten in mijn leven en  Voilà daar zat ik aan mijn ontbijttafel met drie mokken thee en twee dames die ik waarschijnlijk niet binnen had moeten laten.

––––––––

De ene vrouw die de schaal gedragen had was geheel in het zwart gekleed en had de schaal voor haar gezet, zij had een nare uitstraling. 'Dit is een geschenk,' meldde zij op vlakke toon, 'en dat kan niet geweigerd worden.' Ik nam eens een slokje thee. 'Mag ik weten,' vroeg ik 'waarom u mij een geschenk komt brengen en wat is het?'  De Spirit bevool mij dat,' sprak zij alsof dat alles verklaarde.

––––––––

'De spirit,' herhaalde ik op vragende toon.  'Ja,' zei de vrouw, ' die vertelt mij altijd wat ik doen moet.' De tweede vrouw zette nu haar kopje neer, 'het is een zegenschaal,' sprak zij alsof alles nu duidelijk was. 'Een wat,' vroeg ik? 'Een zegen schaal,' herhaalde zij langzaam articulerend. 'Juist,' zei ik en ik besefte dat ik nog nooit van zoiets had gehoord.

––––––––

Het bleef even stil en we dronken wat thee en ik keek naar de schaal die zomaar bijster onprettig en onaantrekklijk overkwam.  Ik zou het later wel opzoeken op internet nam ik mij voor.

––––––––

Om de stite te doorbreken vatte ik de draad weer op. 'Bedankt,' zei ik, 'dit had ik niet verwacht.' 'Niemand verwacht de schaal tot die gebracht wordt,' zei de vrouw met de nare uitstraling met nadruk. 'Daar heb ik wel een beeld bij,' lachte ik. 'Het is meer de plek,' vulde de tweede vrouw aan. 'U woont hier maar net, maar het huis is de plek waar de schaal thuishoort.'  Ik was inderdaad niet de eerste eigenaar. Mijn huisje was oud, het was gebouwd in 1901 en in Canada is dat enorm oud.

––––––––

'Het is mij niet allemaal duidelijk,' meldde ik 'maar ik heb wel wat vragen, die Spirit is dat een persoon of over wie gaat het eigenlijk.' U zit hier met de Spirit,' zei de vrouw met een toon van ongeduld. 'Hoe bedoelt u,' vroeg ik terwijl ik weer een lichte huivering voelde opkomen.  "Hij staat naast mij, altijd en geeft mij opdrachten, wij zijn op missie.' 

––––––––

'Nu staat hij naast u,'vroeg ik en ongewild had het een toon van ongeloof gehad. 'Hier,' sprak zij en wees op de plek tussen de twee dames in. 'Allemachtig,' dacht ik, 'ik zit met twee gekken aan tafel, rustig blijven.. rustig de thee opdrinken en ze dan netjes weg bonjouren.'

––––––––

'Zij wordt er erg moe van,' zei de tweede vrouw, 'zij bidt wel 6 uur per dag, maar als de Heilige Geest het wil dan duurt het soms langer.'  De vrouw met de sinistere look, beaamde dat, 'het zuigt al mijn energie weg. Maar ja, hij werkt door mij en dat vergroot zijn bereik.'

––––––––

Was het mijn verbeelding geweest of had ik de lichtval in de schaal niet eerder opgemerkt? Ik wendde mijn blik af. 'Dat is apart,' sprak ik en ik dacht 'humor the fools, straks zijn ze weg, dan is de thee op en ze verdwijnen weer de straat op en mijn leven uit.' Ik zette mijn mok neer en vervolgde,' ik moet zeggen dat ik, laat ik maar zeggen de Spirit, niet zie als het ware, maar dat zegt niet alles.' 

––––––––

'Wie aan de Geest twijfelt,' sprak de vrouw ernstig, 'is verloren.' 'Vertel hem van je kleren en zo,' zei de tweede vrouw, dan snapt hij je,' en zij keek mij daarbij doordringend aan. 'Zij is het werktuig, de stem die spreekt, die herhaalt wat niemand hoort.' "Ze zijn knettergek,' dacht ik, 'waarschijnlijk niet gevaarlijk, maar wel zo gek als een deur.'

'Ik luister,' zei ik want hoe vreemd het ook was het fascineerde mij toch ook wel. 'Als ik naar de kerk ga,' zei de vrouw met de duistere blik, 'dan leg ik wat kledingstukken neer en de Spirit verteld mij wat ik aan moet doen en dan weet ik welke kerk ik moet controleren.' 

––––––––

'Ik volg u niet helemaal,' sprak ik, 'wat heeft die kleding met de kerk te maken.'  Als ik platte schoenen aanmoet dan betekent dat ik langs de kerk van het leger des heils moet, dat zijn arme sloebers dan kun je niet met hoge hakken aankomen, dat zou ze afgunstig maken of beledigen.

––––––––

'Donkere kleding is meer voor Lutherse kerk die is niet zo frivool. In de katholieke kerk kan ik alles aan en door elkaar heen, dat maakt niets uit. Soms plaagt de Spirit mij dan heb ik kleding aan en ben ik op weg naar de bijpassende kerk en dan dwingt hij mij om over te steken en kom ik uiteindelijk bij een heel andere kerk aan, dat is een beproeving of ik wel gehoorzaam genoeg ben.' 

––––––––

'U kende mij niet,' sprak ik langzaam voor mij uit,' maar u heeft uw innerlijk stem gevolgd tot mijn deur?' 'Ja' jubelde de tweede vrouw!  'Dit is de plek en u bent de uitverkorene en nu heeft u het symbool van de verbinding.' Ik had nog meer willen weten maar de vrouw in het zwart begon tegen de lucht te praten. "Het spijt mij Heer, we gaan onmiddelijk' en zij stond houterig op.

––––––––

De mokken werden neergezet met een paar stappen waren zij bij de deur, die achter hen dichtgetrokken werd en zonder nog een woord te zeggen, mij in verbijstering staan latend waren zij verdwenen. Slechts de mokken op de tafel en de schaal op de tafel  getuigden van hun eerdere aanwezigheid..

––––––––

Ik keek nog eens naar de schaal, 'ik laat hem staan waar hij is neergezet,' nam ik mij voor, en ik was nooit bijgelovig geweest maar de schaal gaf mij een gevoel van afkeer en diep in mijn hart wist ik dat ik hem niet aan wilde aanraken.

––––––––

'Schizofrenen, waren het geweest dacht ik, maar zouden twee schizofrenen elkaar vinden en dan een gezamelijk waandenkbeeld hebben,' ik wist het niet en besloot om eens in mijn werkkamer mijn pc maar eens te raadplegen over het een en ander.

––––––––

Mijn levensgenoot kwam terug van de koffie in het dorp en keek met  verbazing naar de schaal op de tafel. Die viel dan ook meteen op. Donkere kleuren en afzichtelijk van vorm. "Wat is dat,' wilde zij weten, 'waar heb je dat vandaan?' 'Ik heb bezoek gehad,' antwoordde ik, 'vreemd bezoek.' Ik ruimde ondertussen de mokken op  en zette hen in de gootsteen. 'Heb je trek in nog een bakje koffie,' informeerde ik, 'dan kan ik je het rustig vertellen.'

––––––––

Zo zaten we  even later aan een bakje troost en toen ik uitverteld was, zei mijn vrouw, 'jij laat toch ook maar iedereen binnen.'  'Ja en nee,' zei ik het overkwam mij eigenlijk een beetje en het klinkt allemaal niet zo vreemd als ik het samenvat, zo van: 'er zijn twee dames langs geweest en die hebben een schaal achter gelaten, maar in werkelijkheid was het heel beklemmend en ik was blij toen ze weg gingen.'

––––––––

Mijn vrouw keek eens aandachtig naar de schaal, ' hij is ronduit lelijk,' concludeerde zij, ' 'maar daar gaat het niet om, ik vind hem naar, onheilspellend.' Mijn vrouw had het goed onder woorden gebracht, 'onheilspellend', dat beschreef wel zo'n beetje het gevoel dat ik gehad had toen de schaal in mijn huis gebracht was. De vrouw in de donkere kleding had mij verontrust doen voelen met haar Spirit gebrabbel. 

––––––––

'Hmm, 'zei zij, ' ik heb nog nooit van zo'n schaal gehoord, ik zal eens een vriendin van mij teksten, die is van hier en weet meer van de gewoonten zoals die hier kennelijk gelden.

––––––––

Ik keek wat verloren voor mij uit en zag hoe mijn echtgenoot druk aan het typen was op haar tablet. Mijn oog werd onwillekeurig getrokken naar de schaal en even meende ik weer een lichtval waar te nemen, maar toen ik aandachtiger keek zag ik dat ik mij vergist had, de schaal was gewoon donker en duister. De vroege avondschemering was gevallen en er was geen lichtval van buiten mogelijk geweest, 'inbeelding,' suste ik mijn opmerkingsvermogen.

––––––––

Even later klonk de bekende Apple riedel die een bericht aankondigde. 'Dat zal Anja wezen,' zei mijn ega triomfantelijk, 'eens kijken wat zij te melden heeft.' 'Dacht ik het niet, zie je wel,' zei mijn vrouw, 'zoiets gebeurt hier helemaal niet en zij heeft geen idee wat zo'n schaal is of hoe die er uit ziet.'

––––––––

'Maak er een foto van,' stelde ik voor, 'en stuur die naar haar toe, dan heeft zij een beter beeld van hoe dat ding er uitziet.' Twee flitsen verlichtte even later het onding en mijn vrouw typte wat tekst in. 'Dit is hem,' las zij voor, 'een foto van boven en eentje van een aangezicht .'

––––––––

Een windvlaag zwiepte even een tak tegen het raam en deed mij opschrikken. 'Trek je de gordijnen dicht,' vroeg mijn vrouw,' de wind steekt op,' en zij tikte op enter. Ik bleef bevroren staan het licht ging uit