Machtsspel

By Katarina Wennstam

"Het was een neezeggertje deze keer. Een net meisje. Dacht ze zelf in elk geval. En hij genoot. Zo had hij ze het allerliefst." Welkom in de denkwereld van de beroemde acteur Jack Rappe uit Zweden. Hij wordt omringd door beeldschone vrouwen en geniet van het spelletje om ze te krijgen. Maar plotseling wordt Jack zelf een prooi wanneer hij compleet afgetakeld in zijn appartement wordt aangetroffen. Officier van Justitie Madeleine gaat op zoek naar de dader en alle aanwijzingen leiden naar Emma Wahl, een jonge actrice en collega van Jack. Zou de recente verkrachtingsscène die ze samen speelden er iets mee te maken hebben? Ontdek het in de spannende thriller 'Machtsspel' van de Zweedse auteur Katarina Wennstam. -

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: May 25, 2021
• ISBN: 9788726754704

Book preview

Machtsspel

Translated by Anna Ruighaver

Original title: Alfahannen

Original language: Swedish

Copyright © 2010, 2021 Katarina Wennstam and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788726754704

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga Egmont - a part of Egmont, www.egmont.com

Voor Marn, Emil en Moa

Het was een neezeggertje deze keer. Een net meisje. Dacht ze zelf in elk geval.

En hij genoot. Zo had hij ze het allerliefst. Een beetje preutsheid, een beetje spel. Kat en muis...

Ze hield hem elke keer weer af.

Nu zat ze hier beledigd te doen. In zijn huis. Op zijn bank, met een rokje dat op en neer over haar dijen gleed. Ze was hier alleen. Vrijwillig. Ze was zelf in de taxi gestapt. Had dank je wel gezegd toen hij haar uit haar jas had geholpen, haar loshangende haren had opgetild en een zachte kus in haar nek had gegeven, precies op de plek waar haar gouden oorring haar schouder raakte.

Twee weken had het gekost om haar de reis van het rekwisietenmagazijn, waarin ze werkte, naar zijn riante huis te laten maken. De helft van het plezier zat ’m in die reis. Nu was het bijna tijd voor het hoofdgerecht.

Ze sprak op verwijtende toon. Die toon van ‘ik heb het je toch al zo vaak gezegd’.

‘Jack, kom op!’

Jack stond op, zijn handen in de lucht. ‘Relax,’ gaf zijn gebaar aan. Hij liep geruisloos naar de keuken.

‘Ik neem wat te drinken. Jij?’

‘Alleen water.’

Hij kwam terug met twee glazen, die hij vastgeklemd hield tussen de vingers van één hand, met in de andere hand een fles Dom Pérignon. Zelf gaf hij de voorkeur aan een droge blanc de blancs van een wat exclusiever champagnehuis, maar een Veuve-Clicquot of een Dom Pérignon deed het altijd beter bij jonge meisjes. Ze werden er zo opgewonden van dat ze echte champagne kregen aangeboden dat de helft van de buit al binnen was als ze begonnen te drinken.

Ze liet een hoog, kinderlijk lachje horen.

‘Water, zei ik toch?’

‘Dan niet.’

Het kapje en het metaaldraad had hij in de keuken al verwijderd en nu liet hij de kurk eruit knallen voor ze verder nog iets zeggen kon. De kurk schoot in een perfecte boog dwars de kamer door; hij richtte altijd op de open haard. Van tevoren in de keuken had hij de fles al voorzichtig een keer omgedraaid, en de champagne spoot nu over de salontafel en de benen van het meisje. Ze gaf een gilletje omdat de drank zo koud was. Of van verrukking.

In plaats van naast haar ging hij tegenover haar op de bank zitten. Hij zou op en top een gentleman zijn.

Na anderhalf glas begon ze te ontspannen. Hij vertelde over filmopnames in Hollywood, over afschuwelijke regisseurs en over knappe sterren. Noemde een paar namen waarbij ze grote ogen opzette. Kende ze Clive Owen? Het meisje kronkelde op de kussens van de lage bank terwijl ze aan haar champagne nipte.

Haar ware aard werd zichtbaar. Ze zat nog steeds met haar benen zedig over elkaar, maar dat kon net zo goed zijn om haar mooie smalle kuiten beter te laten uitkomen. Ze hield nog steeds haar handen voor haar lichaam toen hij opstond.

‘Rustig maar. Ik moet alleen even naar de wc.’

Hij boog zich voorover en gaf een kneepje in haar zij, kietelde haar en voelde dat ze een veelbelovend slank lichaam had en strak in haar vel zat.

Vel over been, precies zoals hij dat het liefst had. Ze volgde hem met haar ogen, een ondeugende blik vanonder haar haarlok, haar bh-bandje was van haar schouder gegleden. Ze was er klaar voor.

Hij liep naar de badkamer. Liet een hoge straal in de pot neerkomen en luisterde naar de melodie van zijn urine. Schudde alleen maar af en nam niet de moeite om zijn geslacht af te vegen of zijn handen te wassen. Onderhuids gloeide verachting. Ze kon net zo goed zijn pis aflikken.

Ze zei ‘nee’, terwijl ze even later haar slipje uittrok. Zodra ze tussen het tongzoenen door de gelegenheid kreeg om adem te halen, kwam het nette meisje in haar weer tevoorschijn en sprak ze weer een totaal overbodig ‘nee’ uit.

‘Jack. We zouden echt niet...’

‘Sst. Zo.’

Het laatste ‘nee’ kwam net voor het moment van penetreren. Haar ogen gingen schuil achter halfgesloten oogleden, in de schaduw weken haar lippen van elkaar, hij rees boven haar op. Haar haar was rommelig en in de war, in alles het tegenovergestelde van de stijve paardenstaart die ze droeg toen ze met hem in de taxi stapte. Ze hiéld hem weer van zich af, haar blik troebel van de champagne en geilheid.

Zo heb ik ze het allerliefst, dacht hij en hij zette haar handen vast achter haar rug.

I

Januari

‘Weet u niet dat het gevaarlijk is om met vuur te spelen?’

Jean in Freule Julie van August Strindberg

Het feest is voorbij

al feest iedereen

Het gepraat is verstomd

al praat iedereen

De dood loert naar je op deze plek

Houd kort je adem in

en sluip straks stiekem weg

Uit: ‘Cool Water, In de Gyldene Freden’ van Cornelis Vreeswijk

De rode loper is uitgerold. Boven de entree van theater Cirkus op Djurgården bewegen schijnwerpers langs de zwarte hemel; het is net een gevecht met laserzwaarden tussen Darth Vader en Luke Skywalker. De temperatuur daalt vanavond naar -10 graden Celsius en er hangt voelbaar sneeuw in de lucht.

Ze voelt de bijtende kou in haar benen door haar ragfijne panty heen. Het maakt geen verschil dat ze die draagt. Ze heeft zulke dunne kleren aan dat ze net zo goed naakt had kunnen zijn.

Ze draait zich om naar de lange, breedgeschouderde man die zijn hand rond haar middel houdt. Hij kijkt op haar neer, kijkt naar haar alsof ze – ja, dat is het: alsof ze naakt is.

Hij toont zijn beroemde brede wolvengrijns en fluistert in haar oor: ‘Dit ga je heerlijk vinden. Kom, vriendinnetje, we gaan naar binnen, succes hebben.’

Ze stappen de rode loper op en worden al na twee, misschien drie passen door de eerste fotograaf staande gehouden. Het is een jonge Aziatische man, die hun met een uitgestrekte arm vanachter de camera gebaart om zich zo mogelijk nog dichter tegen elkaar aan te drukken. Geflits en geklik van de camera. Een andere fotograaf, een magere, blonde vrouw met een strakke spijkerbroek en een enorme sjaal rond haar hals, komt naast de eerste staan.

‘Jack. Emma. Deze kant. Krijg ik een lach? Bedankt. Goed zo. Nog één keer. Wat zijn jullie een mooi stel!’

De wandeling over de rode loper duurt een eeuwigheid.

Jack heeft gelijk: Emma vindt het heerlijk.

Ze houdt haar hoofd schuin, merkt dat ze het bijna tegen Jacks schouder laat steunen. Maar dat ziet er misschien al te vleierig uit. Ze gaat wat meer rechtop staan, draait haar linkerschouder naar voren en zet haar benen voor elkaar om een fraaie hoek te krijgen. Legt haar op volume gebrachte haren op haar schouder en strijkt met haar tong over haar voortanden om eventuele lippenstift te verwijderen. Laat een glimlach zien. Nog een glimlach. Ze ontbloot haar tanden, maar niet te veel. Lacht dan uitbundig. Glimlacht weer.

Al die tijd voelt ze wat niemand anders ziet. Hoe Jacks hand onder haar mantel is gegleden, onder haar ultrakorte rokje omhoog is gekropen. Hoe hij haar ijskoude achterwerk kneedt tot het gloeit en brandt.

Ze kan het niet laten. Als Emma de grote receptieruimte in Café Cirkus binnen komt moet ze allereerst naar het plafond kijken. Als iedere doorsneetoerist. Haar blik vestigt zich op de schitterende randen in jugendstil die om de kroonluchters en handgeschilderde fresco’s lopen.

‘Doe je mond dicht. Een vogeltje zou denken dat het een nestkastje zag.’

Jack pakt twee glazen champagne van een dienblad dat rondgedragen wordt en geeft haar er een van. Hij kijkt haar aan en brengt in de lucht een toost uit. Gooit de bubbels in één keer naar binnen en slaagt erin zijn glas weer in te ruilen voor een nieuw voordat de serveerster met het dienblad weg is.

Ze blijven op het parket met visgraatmotief staan. Zwijgen. Hij kijkt haar aan en glimlacht.

‘Zullen we?’

Ze knikt naar de zaal, waar het vol mensen staat.

‘Tss. Laat ze maar naar ons komen.’

Dat duurt maar dertig seconden. Dan komt de eerste beroemdheid hen begroeten, een van de meest toonaangevende filmrecensenten. Als eerste groet hij Jack natuurlijk, maar daarna haar ook. Een waarderende blik, dan verliest hij zijn interesse en keert zich weer tot Jack. De man stapelt het ene woord op het andere. ‘Vernieuwend’ en ‘autodidact’. ‘Stanislavsky’, arbeidsethos’, ‘verrassend’.

Jack glimlacht toegeeflijk, op het oog een beetje ongemakkelijk bij al die mooie woorden. Ja, ja. Ze kan duidelijk zien hoe hij erin zwelgt.

Op dat punt, dat van complimenten ontvangen, zijn ze hetzelfde. Zoals op veel punten trouwens. Er te zijn doordat een ander je ziet en waardeert wat je doet. Dat je het zelf goed vindt is nooit genoeg. Daar kun je niet op vertrouwen. Dat betekent niets.

Alsof hij haar gedachten heeft gelezen, voelt ze een hand langs haar dij omhooggaan om de hare te pakken. Hij geeft haar een kneepje en houdt hun handen achter hen vast. Ze ontspant zich en glimlacht tegen de praatgrage heer, die Jack nog steeds met vleiende woorden toespreekt.

Ze kijkt om zich heen. Ze heeft al een stuk of tien acteurs geteld die ze altijd al heeft bewonderd.

Nu is ze hier tegelijk met hen.

Terwijl ze doet alsof ze naar het gesprek tussen Jack en de man luistert, slaat ze de mensen gade, die in kleine groepjes in de ruimte bij elkaar staan. Langs de wanden staan tafels voorzien van witte linnen kleden met daarop rijen champagneglazen en sandwiches, witte kaarsen in hoge kandelaren met vlammetjes die flakkeren door de tocht van het raam.

Het valt haar op dat de meesten die staan te praten niet naar degene met wie ze in gesprek zijn kijken. In plaats daarvan gaat hun blik onrustig heen en weer, op jacht naar iemand anders. Zoals die kaarsvlammetjes die niet stil kunnen blijven staan. Bang om iemand te missen, constant op zoek naar een beter, belangrijker persoon, iemand hoger op de ladder.

De meeste vrouwen dragen een galajurk of een korte cocktailjurk. De mannen vormen een verzameling zwarte kostuums en smokings, bijna klonen van elkaar, met witte gesteven boorden en donkere stropdassen of vlinderstrikjes. De vrouwen schitteren en dagen uit met hun lange benen, hun kleuren, hun decolletés, hun pailletten en hun goud. Emma kan er geen genoeg van krijgen. Zovelen zijn er zo mooi.

Ze frunnikt aan haar eigen creatie van chiffon, die een of ander pr-meisje voor haar geregeld heeft en die ze voor deze avond geleend heeft. Een duurder kledingstuk dan ze ooit heeft gedragen. Ze kromt haar tenen in de waanzinnig mooie, maar nu al behoorlijk ongemakkelijke hooggehakte sandaaltjes met de beroemde rode zool. Alleen door zo dronken te worden dat ze de pijn niet meer voelt, zal ze daar later op de avond nog op kunnen dansen.

Jack knijpt weer zachtjes in haar hand en duwt haar in de richting van een nieuw heerschap dat wil groeten. Terwijl ze de hand van de oudere man aanneemt, fluistert Jack in haar oor: ‘Producent. Zwaargewicht.’

De man drukt haar hand haast fijn, maar ze blijft vriendelijk glimlachen. Onderdrukt de neiging om een reverence te maken.

Deze man complimenteert haar in elk geval, maar het effect ervan wordt tenietgedaan doordat hij zich daarbij tot Jack richt, over haar hoofd heen, alsof ze een baby is of niet helemaal goed bij: ‘Het kan niet alleen Gorans verdienste zijn dat ze zo goed heeft gespeeld. Jij moet ook een duit in het zakje gedaan hebben.’

‘It takes two to tango, weet je.’

‘Jawel, maar de man heeft nu eenmaal de leiding, nietwaar?’

Een bulderlach. Emma moet haar champagneglas stevig vasthouden om het niet rechtstreeks in de open bek van de man te gooien.

‘Hier beneden mogen alleen wij, de genomineerden, zitten. De anderen...’

Terwijl ze gaan zitten wijst Jack omhoog naar de tribunes. Naar de vele anderen die niet een plaatsje op het parket hebben gekregen:‘... ja, die zitten daar.’

Emma ziet een heleboel bekenden onder degenen die op de bioscoopstoelen in het hoger gelegen deel van de arena plaatsnemen en hun rok, jasje of opgestoken kapsel fatsoeneren. Acteurs, beroemdheden, artiesten, regisseurs. Maar niet de absolute crème de la crème.

Dat zijn wij vanavond, denkt ze, en ze schikt de volant aan haar rok opdat in ieder geval haar slipje bedekt is. Dat lukt maar net en daarom zet ze haar enveloptasje op haar schoot. Ze gluurt naar Jack, voelt zijn blik. Zet haar tasje op de grond en laat hem kijken. Slaat wel haar benen over elkaar, hoeveel zin dat ook nog hebben mag.

‘Leuk jurkje.’

‘Dolce & Gabbana.’

‘Wat?’

‘Het merk.’

‘Ja, ja. Het gaat toch straks uit.’

Jack zegt verder niets meer, maar pakt doodgemoedereerd het programma en begint erin te bladeren. Hij bijt onbewogen op zijn lip terwijl hij leest wie de andere genomineerden zijn.

Er kucht een man naast Emma en ze draait haar hoofd om. Om recht in de ogen van een van de bekendste acteurs van het land te staren. Ze wordt overvallen door het vreemde gevoel dat ze hem goed kent; in haar jeugd heeft ze hem immers in verschillende films en tv-series zien spelen. Hij is het prototype van een luidruchtige vaderfiguur, geliefd bij ieder kind.

Emma groet met een glimlach, maar krijgt dan in de gaten waar zijn ogen op rusten. Ze pakt haar enveloptasje en zet het weer op haars choot.

De acteur buigt zich naar haar toe en ze voelt een rilling door zich heen gaan als zijn baard over haar naakte schouders raspt. Zijn adem voelt warm als hij in haar oor fluistert: ‘Ik denk dat jij gaat winnen, ik voel het.’

Emma lacht en kijkt hem aan. Hij knipoogt, en opeens verschijnt de blik van de vader uit een van de kinderboekverfilniingen op zijn gezicht. Het is een warme blik. Dan reikt hij zijn arm achter haar langs en klopt Jack hard op zijn rug.

‘Jack, ouwe rotzak. Waarom krijg jij al het lekkers?’

Emma buigt wat naar voren en laat de twee mannen met elkaar praten. Een paar meter van haar vandaan passeert de presentatrice van de avond in een ruisende rok van Lars-Wallin over het gangpad terwijl ze haar presentatie oefent. De vrouw struikelt over een snoer dat niet goed is vastgetapet en valt bijna. Ze slaakt een kreet en meteen staat de studioman er al. Uit een van zijn broekzakken komt razendsnel een rol zilverkleurige tape tevoorschijn. Hij maakt het losse snoer zorgvuldig vast aan de zijkant van het toneel terwijl hij tegelijkertijd de presentatrice met een paar goed gekozen complimenten kalmeert. Dan stelt hij de microfoon van zijn headset voor zijn mond: ‘Over vijftien minuten begint de live uitzending. Vijftien minuten, dames en heren! Over vijf minuten sluiten we de deuren en dan willen we dat iedereen op zijn of haar plaats zit.’

Bij die woorden wordt Emma opeens bloednerveus. Help, hoe ben ik hierin terechtgekomen? Wat moet ik zeggen als...? Ze durft de gedachte niet eens toe te laten. Geen schijn van kans dat zij voor de eerste rol van haar leven de hoogste Zweedse filmonderscheiding krijgt, een Gouden Tor. Geen schijn.

Maar toch... Nee. Ze durft niet te hopen. Dat brengt ongeluk. Nooit te veel hopen. Nooit te veel willen. Ze heeft al meer geluk gehad dan de meeste mensen in hun hele leven kunnen verwachten, haar stoutste dromen zijn al uitgekomen. Het is haast te mooi om te kunnen bevatten dat het echt waar is.

Jack is uitgepraat met haar buurman en richt zijn aandacht weer op haar. Hij fixeert haar met zijn donkere ogen en pakt haar gezicht vast. Laat zijn vinger langs haar kaaklijn glijden en duwt haar kin omhoog. Even lijkt het of hij haar gaat kussen, maar hij tuit alleen maar licht zijn lippen. Emma voelt een rilling door zich heen gaan. Verdorie! Hij weet precies wat hij moet doen.

Hij zwijgt, terwijl haar kin op zijn hand rust. Zijn duim gaat omhoog en trekt haar onderlip een beetje open. Ze blijft roerloos zitten, laat hem begaan. Het geroezemoes en de mensen om haar heen verdwijnen; ze kan alleen nog maar aan zijn lippen denken. Zijn tong – o, ze weet hoe die tong is. Zijn tanden – scherp. Ze kreunt, ze kan niet voorkomen dat er geluid over haar lippen komt. Ze hoopt maar dat hij het door het lawaai en de stemmen niet hoort.

Hij knijpt zijn ogen toe en haalt diep adem, zijn neusgaten bewegen licht. Een stier die bloed ruikt.

Weer die wolvengrijns. Hij lacht en trekt zijn hand terug. Hij heeft besloten zijn prooi te laten gaan. In elk geval voor dit moment.

Hij klopt op de borst van zijn zwarte smoking.

‘Ik heb mijn dankwoord bij me. Hoe staat het met jou? Of ga je misschien alleen je moeder bedanken?’ Ze kan niet precies aangeven wat het is met die plagerige, zoete stem. Onder het zachte schuilt een steek van minachting. Als geen ander herkent ze dat direct.

Ze opent haar mond om hem van repliek te dienen, ze wil terugbijten, maar wordt dan overstemd door de begintune die donderend inzet. De voorstelling kan beginnen.

Ze heeft het gevoel dat ze voor gek loopt en is maar blij dat het al zo laat is. Het is zo gruwelijk koud buiten dat er alleen maar een paar auto’s met grote rookpluimen passeren. Madeleine Edwards draagt thermo-ondergoed onder haar trainingsbroek en onder haar jas een paar truien over elkaar. Ze heeft een zwarte muts over haar hoofd getrokken en draagt skihandschoenen, die de loopstokken stevig vasthouden. Ze weet dat de stokken fantastisch zijn voor de vetverbranding, maar ze voelt zich toch een oude tut. Misschien juist wel omdat ze het afgelopen halfuur een paar keer hebben voorkomen dat ze over verraderlijke ijsplekken uitgleed en een dijbeenfractuur opliep.

Ze gaat een hoek om en is dan eindelijk in haar pittoreske straatje midden in stadsdeel Enskede gård. De houten villa’s staan er op een rij achter schuttingen en hoge hagen, allemaal met een veranda aan de straatkant, open vensterluiken en ramen met roedeverdeling. De tuin ligt aan de achterkant, zoals de Engelse stijl voorschreef toen het gebied in de jaren twintig bebouwd werd. Het witte sneeuwdek in de tuinen wordt gebroken door naar buiten stekende zwarte bosjes en vruchtbomen, naakt strekken ze hun takken naar de hemel. In een knoestige eik rust een voor de winter verlaten boomhut. De oude rode Nissan Sunny van de buren staat bedekt met sneeuw vergeten op de oprit; die start al vele jaren niet meer als het winter is.

Madeleines huis ligt het verst de straat in, vlak voor het begin van een klein stuk bos. Er schijnt licht door het raam naar buiten en ze verlangt ernaar om binnen te zijn. Ze is alle gevoel in haar billen kwijt en wil zo snel mogelijk een warme douche nemen.

De warmte in de hal slaat haar tegemoet als ze naar binnen stapt. De zachte lucht dringt haar koude longen binnen. Snel sluit ze de deur achter zich. ‘Joehoe!’ roept ze, maar er komt geen antwoord. Uit de woonkamer schijnt flikkerend licht van de tv en ze meent Alexandra’s voeten op de salontafel te zien. Onderweg naar de keuken loopt ze erlangs.

‘Waar kijk je naar, vrouwtje?’

Door het geruis van de keukenkraan die ze zo ver mogelijk opengedraaid heeft, kan ze niet goed verstaan wat haar dochter antwoordt. Het koude water wordt nog kouder. Madeleine houdt een groot glas onder de straal en drinkt gulzig en met grote slokken. Ze voelt het zweet onder haar kleren plakken, ondanks de kou heeft ze het warm gekregen door het bewegen. Ze zet het glas in de gootsteen en herhaalt haar vraag.

‘Waar kijk je naar? Heb je morgen niet een proefwerk?’

Madeleines sportschoenen hebben sneeuw mee naar binnen genomen, die nu op de hal- en keukenvloer ligt, Werktuiglijk pakt ze het aanrechtdoekje en bukt zich om de vlekken van de smeltende sneeuw weg te vegen, terwijl ze vanuit haar ooghoeken naar Alexandra en de tv kijkt. Een vrouw in galakleding, zwaar opgemaakt en met opgestoken haar, staat op het podium en stelt iemand voor die een prijs gaat uitreiken. Er klinkt applaus als een man met blond, schouderlang haar en een neus die zijn hele gezicht beslaat zijn entree maakt en een envelop hoog boven zijn hoofd houdt.

Madeleine wringt het doekje uit. Roept weer vruchteloos iets over schoolwerk en loopt naar boven om te douchen.

Dampend Warm komt ze in een badjas en met een handdoek als een tulband om haar hoofd geslagen de trap af. Ze gaat tegen Alexandra aan zitten, die een kussen op haar schoot heeft en naar de tv staart. Zonder een woord te zeggen schuift haar dochter een stukje opzij op de bank. Het zou vriendelijkheid kunnen zijn, om wat plaats voor haar te maken, maar hoogstwaarschijnlijk is het, dat niet.

‘Heb je alle films die genomineerd zijn gezien?’

‘Ja, zo’n beetje. De meeste. Of misschien niet allemaal, ’k Weet niet.’

‘Oké. Maar die hebben we in ieder geval gezien: Kus me nogmaals. Vond je die goed?’

‘Misschien. Ja, best wel. Die was wel goed.’

‘Hij is gebaseerd op De getemde feeks’

Een zucht van Alexandra.

‘Dat weet ik, mam.’

Weer een zucht.

‘Natuurlijk weet je dat. Sorry. Ik vond dat hij best... Nou, hij had iets.’

‘Hij is ook zó knap.’

Op dat moment is er een camerashot van acteur Jack Rappe te zien. Zijn smoking is even zwart als zijn naar achteren gekamde halflange haar. En zijn ogen... Die kunnen natuurlijk onmogelijk zwart zijn, maar het lijkt haast wel zo. Madeleine en Alexandra kijken elkaar van opzij even aan.

‘Maar mam...’

‘Nee, nee. Hij is echt niet mijn type.’

‘Hij is jonger dan jij – zo’n beetje.’

‘Ja, en hij is zeker vijfentwintig jaar ouder dan jij – zo’n beetje.’

Alexandra lacht en legt het kussen weg. Het zijn die kleine momenten die het ’m doen, zegt Madeleine tegen zichzelf, maar ze gaat niet weer dichter bij Alexandra op de bank zitten. Het is beter om haar de ruimte te geven die ze hebben wil.

Naast de acteur zit een jonge vrouw met een grote bos donkerbruine krullen, die een tamelijk alledaags gezicht omlijsten. Maar ze is zo opgemaakt dat ze toch een soort van sterallure krijgt. Ze heeft een hartvormig gezicht en haar wangen zijn glanzend roze, zoals bij een klein kind. Ze heeft een weelderig lichaam, dat nauwelijks verhuld wordt door haar zwarte jurkje, dat nog het meest op een nachtpon lijkt met volants en dunne schouderbandjes. Ze leunt licht tegen Jack Rappe aan. Hij heeft een arm om haar schouder geslagen, zijn hand hangt nonchalant op een paar centimeter van haar borsten.

‘De genomineerden zijn...’

De camera zoomt in op het gezicht van de vrouw en de closeups van drie andere vrouwen van verschillende leeftijden komen erbij.

Op de tv is een korte scène te zien uit de film Kus me nogmaals, waarin de jonge vrouw op de vloer lijkt te staan stampen terwijl ze tekeergaat tegen haar tegenspeler. Ze zet haar handen in haar zij, haar benen wijd uit elkaar, en ze ademt snel. Als afsluiting is het beeld in slow motion te zien. De omhooggestuwde borsten bewegen langzaam tegelijk met haar ademhaling onder haar eenvoudige witlinnen nachthemd. Haar ogen schitteren van ingehouden woede.

‘En de winnaar van de prijs voor de Beste Vrouwelijke Hoofdrol van dit jaar is...’

Een bekende toneelacteur staat met een envelop in zijn hand. Opent de envelop en houdt een paar passende, lange seconden zijn adem in.

‘Ingrid Thammer!’

Het gezicht van een actrice van middelbare leeftijd vult het hele beeld, of eerder haar handen, die ze verbaasd voor haar gezicht houdt. Als ze opstaat uit haar stoel om naar het podium te lopen en de Gouden Tor in ontvangst te nemen, wordt tegelijkertijd het beeld van de jonge vrouw naast Jack Rappe getoond. Ze glimlacht dapper en klapt in haar handen; ze houdt ze goed hoog, zodat iedereen het zal zien. Rappe buigt naar haar toe, fluistert iets in haar oor en ze knikt bevestigend.

‘Grappig toch dat ze altijd net moeten doen alsof het hun geen zier kan schelen.’

Alexandra wijst naar het scherm. ‘The Winner Takes It All’ klinkt vanuit de luidsprekers boven het podium.

‘Maar het is haar eerste rol. Ze krijgt nog meer kansen.’

‘Gaan ze met elkaar? Ik heb gehoord van wel. Of gelezen.’

‘Denk je? Ja, misschien. Maar ze is vast niet veel ouder dan jij.’

‘Ja, maar zij is knap.’

Madeleine weet niet precies wat ze daarop moet antwoorden. In de wereld van een zestienjarig meisje lijkt dat de meeste dingen te verklaren.

Madeleine maakt een blad klaar met een avondsnack – broodjes met kaas die zonder twijfel alle calorieën bevatten die ze eerder die avond verbrand heeft –, maar de kwart-over-negentrek is voelbaar in haar maag. De goede moeder in haar wil Alexandra eigenlijk naar haar kamer sturen voor haar huiswerk, maar de stemming is vanavond goed en dat is tamelijk ongewoon.

‘We kijken nog even. Dan overhoor ik je. Oké?’

‘Oké dan.’

Op de tv roept een stem Jack Rappes naam en uit het publiek stijgt gejuich op. Hij baant zich een weg naar voren tussen alle beroemde Zweedse acteurs door, klapt boven zijn hoofd in zijn handen en houdt ze dan bij elkaar: het overwinningsgebaar van een voetbalspeler.

Jack Rappe buigt zich naar voren over de lessenaar als hij het publiek en de kijkers thuis toespreekt. In zijn ene hand houdt hij de lelijke klomp vast, die een tor moet voorstellen, en met de andere hand houdt hij de microfoon zo dicht bij zijn lippen dat hij hem bijna lijkt op te eten.

‘Ja... bedankt dus. Het werd tijd.’

Jack Rappe zwijgt; hij lijkt niet zoveel meer te zeggen te hebben. Hij glimlacht wat en houdt de zware gouden tor omhoog naar het publiek.

‘Emma. Jij had hem moeten hebben. Er zijn zoveel kutwijven in deze branche dat het fijn is om eens een vrouw te treffen met een beetje ballen.’

Madeleine zucht en beseft dat de tijd dat ze Alexandra’s oren kon beschermen ver achter haar ligt. Op het scherm doet Jack Rappe een stap terug van de microfoon, maakt een diepe buiging en laat zijn hand galant door de lucht zweven. Het is doodstil in de zaal, van achter op de tribunes is een enkel kuchje te horen.

‘Weet je wat, haal jij je geschiedenisboek anders even naar beneden?’

‘O, maar...’

‘Schiet op nu. Geen gemaar.’

Madeleine reikt naar de afstandsbediening en drukt het beeld van Jack Rappe weg, die opnieuw zijn handen boven zijn hoofd houdt en voor zichzelf applaudisseert. Hij krijgt een paar verdwaalde klapjes terug als antwoord.

Het is zo dringen op de dansvloer dat niemand eigenlijk danst, ze bewegen zich alleen maar heen en weer in een soort gemeenschappelijke omhelzing. Lichamen worden tegen elkaar aan gedrukt, ellebogen raken onderruggen en buiken. Mannen, en vrouwen, proberen een beetje extra te voelen bij degene die niet weet wiens hand het is die knijpt.

Emma voelt haar voeten niet meer. Ze beweegt zich op haar hoge hakken over de dansvloer; ze springt, botst en zwiert in de armen van Jack, maar de pijn is overgegaan in gevoelloosheid vanaf haar knieën tot haar voeten.

Jack en Emma drukken zich tegen elkaar aan in de bescherming van alle mensen om hen heen. Haar hele lijf en geest beuken op de maat van de muziek en voelen het bewijs dat de geilheid van twee kanten komt. Jack kust haar in haar hals onder haar losgemaakte haren, en ze voelt hoe hij haar bijt.

Ze trekt zich vrij en hij houdt haar lachend een eindje van zich af. Kijkt haar aan vanonder zijn lok, die nu in twee grote, zwierende strengen langs zijn gezicht valt. Hij heeft zijn vlinderstrikje losgetrokken.

Jack laat haar weer gaan en danst nu vrij rond; hij maakt ruimte voor zichzelf door zonder pardon een aantal mensen die achter hem staan weg te duwen. Hij brengt zijn armen de lucht in en maakt neukbewegingen met zijn heupen. Zingt mee met het lied dat gedraaid wordt: Kung, kung, kung i baren – koning voor één dag. Emma slaat haar ogen ten hemel en vindt eigenlijk dat hij zich belachelijk en smakeloos gedraagt. Of misschien is hij wel gewoon bezopen en blij. Verdomme, laat hem nou, hij heeft een Gouden Tor die op hem ligt te