Horror van de Aarde: Griezelige Thriller

By John Devlin

Ik sliep onrustig die nacht. En hoewel ik vrij laat naar bed was gegaan, werd ik heel vroeg wakker. Ik was klaarwakker en voelde een vreemde rusteloosheid in mij. Ik stond op en liep blootsvoets naar het raam van mijn Londense hotelkamer. Buiten brak een grijze dag aan.

Er hing een waas over Londen. Een lichte motregen druppelde uit de lucht.

Ik keek naar buiten en nam een snufje van het zout des levens.

Dat kalmeerde me een beetje.

Plotseling zag ik een gezicht met een ongelooflijke intensiteit voor mijn innerlijke oog.

De vrouw wiens gezicht ik zag, had rood haar op schouderlengte. Ze droeg een lichte zomerjurk. Haar ogen waren groot van angst, haar mond half open. Ze beefde. Op de achtergrond dacht ik iets van een grafsteen te zien. Een begraafplaats! Het besef schoot door me heen als een bliksemstraal.

Het geheel duurde niet langer dan een hartslag.

Toen was het voorbij.

Wat betekent dat? Ik vroeg het me af. Een foto uit de toekomst? Of uit het verleden? Of van een verre plaats?

Het was allemaal mogelijk. Meestal zag ik beelden uit de toekomst. Een mogelijke toekomst. Wat ik zag hoefde niet met honderd procent zekerheid precies zo te gebeuren, maar de kans daarop was groot.

• Language: Nederlands
• Publisher: BEKKERpublishing
• Release date: Jan 15, 2023
• ISBN: 9798215434109

Book preview

John Devlin

Horror van de Aarde: Griezelige Thriller

I.

David Corcoran.

Corcoran David.

Namen.

Woorden.

Luit.

Ik sliep onrustig die nacht. En hoewel ik vrij laat naar bed was gegaan, werd ik heel vroeg wakker. Ik was klaarwakker en voelde een vreemde rusteloosheid in mij. Ik stond op en liep blootsvoets naar het raam van mijn Londense hotelkamer. Buiten brak een grijze dag aan.

Er hing een waas over Londen. Een lichte motregen druppelde uit de lucht.

Ik keek naar buiten en nam een snufje van het zout des levens.

Dat kalmeerde me een beetje.

Plotseling zag ik een gezicht met een ongelooflijke intensiteit voor mijn innerlijke oog.

De vrouw wiens gezicht ik zag, had rood haar op schouderlengte. Ze droeg een lichte zomerjurk. Haar ogen waren groot van angst, haar mond half open. Ze beefde. Op de achtergrond dacht ik iets van een grafsteen te zien. Een begraafplaats! Het besef schoot door me heen als een bliksemstraal.

Het geheel duurde niet langer dan een hartslag.

Toen was het voorbij.

Wat betekent dat? Ik vroeg het me af. Een foto uit de toekomst? Of uit het verleden? Of van een verre plaats?

Het was allemaal mogelijk. Meestal zag ik beelden uit de toekomst. Een mogelijke toekomst. Wat ik zag hoefde niet met honderd procent zekerheid precies zo te gebeuren, maar de kans daarop was groot.

In ieder geval zou ik dat gezicht eerder terugzien, dat getekend was door zo'n oneindige wanhoop en doodsangst....

De volgende dag ontmoette ik broeder Tom Brown in een snackbar in Picadilly Circus.

Hé, wat doe je, roodharige rat?

Ik ben vriendelijker begroet, zei ik.

"Ben je nu aan het mokken of wat! Goh, Corcoran, ouwe zak, we hebben iets belangrijks te doen. Ik kom net van Clairmont.

Ik ben al lang niet meer in ons vaste klooster geweest, Tom Brown.

Ik weet het, Corcoran.

Ik vertrouw daar niemand meer.

Laat me niet hangen, broeder David Corcoran! De Orde van het Heilige Licht heeft je hulp nodig!

Fuck you, Tom Brown. Ik weet niet eens waarom ik hier ben.

Ik stond op.

Tom Brown greep me bij de arm.

Wacht! Kijk hier eens naar!

Hij haalde een DVD onder zijn jas vandaan.

Wat is er?

Het gaat over incidenten op het eiland Wight.

Ik aarzelde.

De demonen van de dageraad?

Ja, precies. Neem wat van het levenszout, dan kun je zien wat daar onlangs is gebeurd...

Ik neem al veel te veel van dat spul. Ik ben nu al echt verslaafd!

Alsjeblieft, Corcoran!

Ik haalde diep adem.

"Oké.

Ik nam een trekje en concentreerde me op de inhoud van de DVD. Terwijl ik dat deed, drukte ik de schijf tegen mijn voorhoofd en mompelde een formule die mijn concentratie ondersteunde.

Op mentaal niveau kreeg ik directe toegang tot de gegevens.

In het begin was het een beetje moeilijk om de weg te vinden in de wirwar van beelden en controletekens van de datasets, maar toen begonnen zich duidelijke vormen te vormen.

Wat ik zag was pure horror....

*

Sombere schaduwen dansten op de graven in het bleke maanlicht. Oude, knoestige bomen groeiden op tussen de scheve grafstenen en zagen eruit als veelarmige monsters.

Met trillende knieën stond Elaine Ralston in de plotselinge koude bries die over het verweerde kerkhof blies.

Kippenvel bedekte haar armen.

In haar hand hield ze een fakkel.

De vlam laaide hoog op en begon te dansen in de wind.

Het pure, allesverslindende vuur! ging door haar hoofd. Dit vuur moest haar beschermen tegen de krachten van de duisternis... Tenminste dat is wat de oude legendes beweerden.

Een krakende tak deed Elaine zich omdraaien. Het schouderlange, vuurrode haar wervelde in wanorde. Ze keek naar de grond terwijl haar hartslag tot in haar nek klopte.

Er was iets. Of iemand. Wanhopig zochten haar ogen in de duisternis naar de bron van het geluid. Ze durfde nauwelijks te ademen.

Ik had nooit naar deze plek moeten komen!" spookte het door haar hoofd terwijl ze bevroren stond.

Koude rillingen liepen over haar rug.

Ze voelde een ongemakkelijke druk in haar maagstreek.

Er zijn geheimen die geen mens mag proberen te ontrafelen! dacht ze.

Maar nu was het te laat. Ze voelde het instinctief. Ze had hardop om hulp willen schreeuwen. Maar een dikke brok vernauwde haar keel.

Het volgende moment voelde ze iets trekken aan het lichte zomerjurkje dat ze droeg.

Ze sprong opzij. De zoom scheurde. En toen kon Elaine haar ogen niet geloven. Haar ogen werden groot van afschuw. Haar gezicht werd een masker van pure afschuw.

Ze staarde naar de vloer, half gek van angst.

Iets had zich een weg gegraven door de zware, muf ruikende aarde en de verwarde plantenmassa die wild over de grond groeide....

Elaine's bloed dreigde op dat moment te bevriezen in haar aderen.

In het schijnsel van haar zaklamp zag ze een paar groenig glinsterende handen uit de grond steken.

Dode handen!

De geur van verval benam Elaine de adem.

Ze wankelde naar achteren toen de sinistere handen verder uit de grond groeven. De aarde leek open te breken.

Maar voordat het hoofd van de handen uit de muffe grond kon komen, gooide Elaine haar fakkel naar hem toe.

Een gedempt, grommend geluid kwam van de vloer.

Het klonk half boos, half gepijnigd.

De armen trokken zich terug.

Het vuur doofde in het vochtige gras.

Elaine stootte haar voet tegen een grote, stenen sarcofaag, met opvallende versiering, en struikelde bijna.

Ze hijgde. Op een afstand van slechts een paar stappen zag ze hoe een van de grafstenen begon te bewegen. Hij zwaaide en kantelde opzij. Er klonk een gekreun dat in de verte aan een menselijke stem deed denken.

Deze stem