Verberg Je Vlug (Een Adele Sharp Mysterie – Boek Drie)

By Blake Pierce

“Net als je denkt dat het niet beter kan, bedenkt Blake Pierce nog een meesterwerk van spanning en mysterie! Dit boek zit vol met onverwachte wendingen en eindigt met een verrassende openbaring. Ik raad dit boek ten zeerste aan als deel van de permanente bibliotheek van elke lezer die van een zeer goed geschreven thriller houdt.”
--Books and Movie Reviews, Roberto Mattos (over Eens Weg)

VERBERG JE VLUG is boek #3 in een nieuwe FBI-thrillerreeks door USA Today bestsellerauteur Blake Pierce, wiens #1 bestseller Eens Weg (boek #1) (een gratis download) meer dan 1.000 vijfsterrenrecensies heeft ontvangen.

Een Italiaans stel wordt tijdens een vakantie in Duitsland op brute wijze vermoord, wat leidt tot internationale verontwaardiging. FBI special agent Adele Sharp is de enige met de internationale expertise om grenzen over te steken en de moordenaar tegen te houden – en ze moet samenwerken met haar vervreemde vader, die veel meer afweet over de onopgeloste moord op haar moeder dan hij laat merken.

Hoewel ze nog steeds van slag is door de recente gebeurtenissen in Parijs, vertrekt Adele op een wilde achtervolging door Duitsland, waarbij ze een hoop leugens en misleiding aan het licht brengt.

Kunnen Adele en haar vader het bijleggen?

En kan ze de moordenaar vinden voordat het noodlot weer toeslaat?

VERBERG JE VLUG is een mysterie roman boordevol actie, met internationale intriges en meeslepende spanning, die je tot diep in de nacht blijft lezen.

Boek #4 in de ADELE SHARP MYSTERIE serie komt binnenkort beschikbaar.

• Language: Nederlands
• Publisher: Blake Pierce
• Release date: Jun 16, 2022
• ISBN: 9781094356648

Blake Pierce

Blake Pierce is author of the #1 bestselling RILEY PAGE mystery series, which include the mystery suspense thrillers ONCE GONE (book #1), ONCE TAKEN (book #2) and ONCE CRAVED (#3). An avid reader and lifelong fan of the mystery and thriller genres, Blake loves to hear from you, so please feel free to visit www.blakepierceauthor.com to learn more and stay in touch.

Book preview

cover.jpg

V E R B E R G

J E

V L U G

(Een Adele Sharp Mysterie — Boek Drie)

B L A K E   P I E R C E

Blake Pierce

Blake Pierce is de USA Today bestseller-auteur van de RILEY PAGE-mysteriereeks, die uit zeventien boeken bestaat. Blake Pierce is ook de auteur van de MACKENZIE WHITE-mysteriereeks, bestaande uit veertien boeken; van de AVERY BLACK-mysteriereeks, bestaande uit zes boeken; van de KERI LOCKE mysteriereeks, bestaande uit vijf boeken; van de HOE RILEY PAIGE BEGON mysteriereeks, bestaande uit zes boeken; van de KATE WISE mysteriereeks, bestaande uit zes boeken; van de CHLOE FINE-psychologische suspense-mysterie, bestaande uit vijf boeken (en daar komen nog meer bij); van de JESSIE HUNT psychologische suspense thriller-reeks, bestaande uit zeven boeken (en daar komen nog meer bij); van de AU PAIR psychologische suspense thriller-reeks, bestaande uit twee boeken (en daar komen nog meer bij); van de ZOE PRIME mysteriereeks, bestaande uit drie boeken (en daar komen nog meer bij); van de nieuwe ADELE SHARP mysteriereeks; en van de nieuwe EUROPESE REIS cozy mysterie serie.

Als fervent lezer en levenslange fan van het mysterie- en thriller genre hoort Blake graag van je, ga dus meteen naar www.blakepierceauthor.com om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes.

img1.png

Copyright © 2020 door Blake Pierce. Alle rechten voorbehouden. Behalve zoals toegestaan onder de US Copyright Act van 1976, mag geen enkel deel van deze publicatie gereproduceerd, gedistribueerd of verzonden worden in welke vorm of op welke manier dan ook, of opgeslagen in een database of zoeksysteem, zonder voorafgaande toestemming van de auteur. Dit e-boek is alleen gelicenseerd voor jouw persoonlijk plezier. Dit e-boek mag niet doorverkocht worden of worden weggegeven aan andere mensen. Als je dit boek met een andere persoon wilt delen, koop dan voor elke ontvanger een extra exemplaar. Als je dit boek leest en het niet hebt gekocht of het niet alleen voor jouw gebruik is gekocht, stuur het dan terug en koop je eigen exemplaar. Bedankt voor het respecteren van het harde werk van deze auteur. Dit is een fictief werk. Namen, personages, bedrijven, organisaties, plaatsen, evenementen en incidenten zijn ofwel het product van de verbeelding van de auteur of worden fictief gebruikt. Elke gelijkenis met werkelijke personen, levend of dood, is geheel toevallig. Omslagafbeelding Copyright Arm001, gebruikt onder licentie van Shutterstock.com.

BOEKEN VAN BLAKE PIERCE

EEN ELLA DARK FBI THRILLER

EEN MEISJE ALLEEN (boek 1)

EEN ADELE SHARP MYSTERIE

DOODGEBLOED (boek 1)

VOGELVRIJ (boek 2)

SPANNENDE, PSYCHOLOGISCHE THRILLERS MET JESSIE HUNT

DE PERFECTE ECHTGENOTE (boek 1)

DE PERFECTE WIJK (boek 2)

HET PERFECTE HUIS (boek 3)

DE AU PAIR

BIJNA WEG (boek 1)

BIJNA VERLOREN (boek 2)

BIJNA DOOD (boek 3)

ZOE PRIME MYSTERIEREEKS

DOODSGEZICHT (boek 1)

MOORDGEZICHT (boek 2)

ANGSTGEZICHT (boek 3)

SPANNENDE, PSYCHOLOGISCHE THRILLERS MET JESSIE HUNT

DE PERFECTE ECHTGENOTE (boek 1)

DE PERFECTE WIJK (boek 2)

RILEY PAIGE MYSTERIE-SERIE

EENS WEG (boek 1)

EENS GEPAKT (boek 2)

EENS BEGEERD (boek 3)

EENS GELOKT (boek 4)

EENS GEJAAGD (boek 5)

EENS WEGGEKWIJND (boek 6)

EENS VERLATEN (boek 7)

HOE RILEY PAIGE BEGON SERIE

IN DE GATEN (boek 1)

AVERY BLACK MYSTERIE-SERIE

MOORD MET EEN HOGER DOEL (boek 1)

OP DE VLUCHT VOOR HOGERE KRACHTEN (boek 2)

SCHUILEN VOOR HOGE VLAMMEN (boek 3)

REDEN OM BANG TE ZIJN (boek 4)

REDEN OM TE REDDEN (boek 5)

MACKENZIE WITTE MYSTERIE-SERIE

VOORDAT HIJ DOODT (boek 1)

VOORDAT ZE ZIET (boek 2)

KATE WISE MYSTERIE SERIE

WIST ZE MAAR (boek 1)

INHOUDSOPGAVE

HOOFDSTUK EEN

HOOFDSTUK TWEE

HOOFDSTUK DRIE

HOOFDSTUK VIER

HOOFDSTUK VIJF

HOOFDSTUK ZES

HOOFDSTUK ZEVEN

HOOFDSTUK ACHT

HOOFDSTUK NEGEN

HOOFDSTUK TIEN

HOOFDSTUK ELF

HOOFDSTUK TWAALF

HOOFDSTUK DERTIEN

HOOFDSTUK VEERTIEN

HOOFDSTUK VIJFTIEN

HOOFDSTUK ZESTIEN

HOOFDSTUK ZEVENTIEN

HOOFDSTUK ACHTTIEN

HOOFDSTUK NEGENTIEN

HOOFDSTUK TWINTIG

HOOFDSTUK EENENTWINTIG

HOOFDSTUK TWEEËNTWINTIG

HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG

HOOFDSTUK VIERENTWINTIG

HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG

HOOFDSTUK ZESENTWINTIG

HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

HOOFDSTUK ACHTENTWINTIG

HOOFDSTUK NEGENENTWINTIG

HOOFDSTUK DERTIG

HOOFDSTUK EENENDERTIG

HOOFDSTUK TWEEËNDERTIG

HOOFDSTUK DRIEËNDERTIG

HOOFDSTUK VIERENDERTIG

HOOFDSTUK VIJFENDERTIG

EPILOOG

HOOFDSTUK EEN

De teamleider wierp een blik op de melding die op zijn satelliettelefoon verscheen. Vermisstes. Vermiste personen. De melding kwam rechtstreeks van het BKA. Vreemd dat de Duitse inlichtingendienst al zo snel interesse toonde. Maar aan de andere kant, deze twee waren niet de gebruikelijke vermiste personen.

De teamleider trok aan de rits van zijn verweerde rood-groene overjas en gebaarde naar de drie andere leden van zijn eenheid. Vrijwilligers, allemaal. Hun logo, in duidelijke, zwarte letters: Bergwacht Deutschland. De Duitse bergreddingsdienst. In de vallende avond stampten ze door de sneeuw. Nog maar een uur voordat ze terug moesten. Het was geen goed idee om 's nachts door te zoeken en ook de levens van zijn team te riskeren. Links van de glibberige ravijnen lag een kloof, en aan de rechterkant torende de berg. Hij dreigde de grijze somberheid van de wolken te doorklieven.

De Beierse Alpen waren een lange, uitgebreide bergketen. En twee langlaufers met de ervaring van de vermiste personen konden in de tijd sinds ze als vermist waren opgegeven een aanzienlijke afstand afleggen vanaf het Wolfsschluct Resort.

Sasha, de plaatselijke gids, wees in de verte. De teamleider stopte even bij het geluid van een naderend geronk. Hij draaide zich om. De koude wind koelde zijn blootgestelde gezicht af terwijl hij toekeek hoe de oranje helikopter door de blauwe lucht snorde. Een galmend geronk uit de helikopterbladen weerklonk in een doorlopende lus tegen een achtergrond van besneeuwde bergen.

"Kapitän," zei Jerome, het jongste teamlid. Hij snoof een beetje, liep op de teamleider af met snelle stappen, en spatte overal sneeuw terwijl zijn laarzen in het beladen pad zakten en er weer uitgetrokken werden.

Hmm? zei Luka Proske, de kapitein van de eenheid.

Jerome boog zich voorover en brulde om gehoord te worden boven de helikopter. "Er zijn geen skisporen meer. Scheisse! Ik denk dat we terug moeten."

Luka keek naar de jongeman en ademde in en uit, waardoor een spoor van condensatie langs zijn wangen omhoog dwarrelde, de avondlucht in. Hij antwoordde ook in het Duits. "Nein. Je weet toch wel wat er gebeurt als we teruggaan?" vroeg hij zachtjes.

Jerome aarzelde. Het - het begint donker te worden, meneer. Ik dacht alleen dat een van de regels was om terug te keren voor zonsondergang.

Luka krabde aan de stoppels op zijn kin. Hij was die ochtend vroeg gewekt, zonder dat hij de kans had gehad zich te scheren. Deze Vermisstes waren belangrijke mensen. Dat was benadrukt door de BKA-agenten die hoogstpersoonlijk bij hem aan huis waren gekomen om hem naar het kantoor bij het resort te slepen.

Een uur, zei Luka. Dan gaan we terug. Nog maar een uur.

Jerome zag er teleurgesteld uit, maar verborg het redelijk. Beiden sleepten zich door de sneeuw langs het pad, achter Sasha aan, die hen leidde langs het pad in de laatst bekende richting waarin het Italiaanse stel was vertrokken.

Ik hoor... Ik hoor dat ze rijk waren,zei Jerome, inmiddels hijgend tussen de woorden in. Zijn geestdriftige energie begon af te nemen naarmate de sneeuw dieper werd.

Luka gromde opnieuw, beperkte zijn woorden en spaarde zijn kracht. Vierentwintig uur lang vermist. In dit weer, in november, zullen ze, rijk of niet,  toch bevriezen.

Of erger, mompelde Jerome.

Luke fronste zijn wenkbrauwen, maar antwoordde niet, waarmee hij hen beiden het plezier deed dat ze hun adem konden sparen.

Op dat moment stak Sasha van verder op het pad een hand op. De lichte sneeuwval was de afgelopen uren een aantal keer gestopt en weer begonnen. Eventuele skisporen werden verhuld. Toch gebaarde Sasha snel om zo de aandacht van Luka en Jerome te trekken.

Wat is er aan de hand? riep Luka.

Sasha wees naar de lucht en de twee mannen keken omhoog.

Een enkele lichtbundel, afkomstig van de helikopter, strekte zich flauwtjes uit naar de avondhorizon, maar zwaaide en cirkelde rond een kleine boomgaard aan de top van de kloof, vlakbij de helling.

Ze hebben iets gevonden! riep Sasha.

Luka knikte en pakte het tempo op. Nu voelde hij pas echt de snijdende kou en de snelle bevriezing van de ademdamp tegen zijn wangen. Hij boog zijn hoofd en volgde Sasha's voetstappen terwijl ze naar het bos renden. Het Italiaanse echtpaar was meer dan vierentwintig uur geleden gaan skiën vanaf het resort. Toch bestond er een kans dat ze het overleefd hadden. Als ze goede kleding aanhadden en enige beschutting met zich meedroegen zouden ze er slecht aan toe zijn, maar het betekende niet zonder meer dat ze dood waren. Veel van de mensen die hun Bergwacht-eenheid moest redden, herstelden uiteindelijk. Veel, maar niet alle.

Ze kwamen bij de boomgaard aan en volgden Sasha, die ski's over haar schouder droeg. De sneeuw hier was te vers, te licht om optimaal te kunnen skiën. Luka fronste. Maar waarom wees de helikopter dan naar dit bos?

Een aantal lariksnaaldbomen en sparren omcirkelde de straal van blauw licht, die alleen maar sterker leek te worden naarmate het donkerder werd.

Lichten! riep Luka.

De andere leden van het reddingsteam deden hun hoofdzaklampen aan en Luka haalde zijn goed gebruikte, aluminium veiligheidslamp van honderdduizend lumen tevoorschijn. Hij klikte op de schakelaar en richtte de grote zaklamp op de bomen. Luka knipperde even in de felle schittering, die leek op die van de koplampen van een politieauto. Hij knikte naar de anderen dat ze ernaartoe konden lopen.

Ze moesten voorzichtig zijn. Jerome, hun politievrijwilliger, trok zijn pistool. In de Alpen kon je nooit voorzichtig genoeg zijn. Er lagen allerlei wezens op de loer in deze bergen.

Ik zie iets, riep Sasha terwijl ze naar de bomen liep. Sneeuw kraakte onder haar voeten, wat deed vermoeden dat een groot deel van de nieuwe sneeuwval was opgevangen door de bomen. Alleen restanten en wat er los was gekomen van de takken bleven over.

Voorzichtig, riep Jerome, met zijn wapen in zijn gehandschoende hand.

Sasha knikte, maar wuifde de voorzichtigheid weg en stapte naar het aangegeven deel van het bos. Ineens stond ze stil.

Luka kon het nu ook zien. Het was moeilijk over het hoofd te zien. Donkere contouren in de sneeuw. Donkere vlekken.

Jeromes pistool kwam langzaam weer omlaag terwijl ze door de naaldbomen liepen. Toen vloekte de jonge vrijwilliger en zijn armen verslapten. "Mein Gott," zei hij, en mompelde een snel gebed voordat hij een kruisteken sloeg.

Luka liep langs Jerome en kwam naast Sasha staan, onder een gigantische spar. Hij veegde met één hand een uitgestrekte tak opzij en staarde naar het besneeuwde bos, zijn ogen gefixeerd op het schouwspel.

De toeristen? vroeg Sasha met een lage, bevende stem.

Meld het, zei Luka scherp. Nu meteen.

Hij hoorde Sasha aan zijn zijde rommelen met haar satelliettelefoon, gevolgd door een snelle gepiep van knoppen. Hij luisterde naar de helikopter die nog steeds boven zijn hoofd ronkte, als een gier die om een karkas cirkelde. Jerome probeerde dichterbij te komen, maar Luka stak een arm uit en drukte die tegen de jongeman aan om hem tegen te houden. Niet doen, zei hij snel. We mogen het niet verstoren.

"Wat-wat denk je dat dit heeft gedaan?" mompelde Jerome terwijl hij naar het tafereel staarde.

Luka richtte zijn aandacht weer op het bos, hoe moeilijk dat ook was. Hij had eerder slachtoffers van dierenaanvallen gezien, maar niets dat hierop leek. Berenaanvallen waren niet gebruikelijk in de regio - of, in ieder geval, tegenwoordig niet meer. Maar recentelijk, in de afgelopen jaren, werden bruine beren wel weer vaker waargenomen in de Alpen.

Nu lag het bewijs voor hem.

Twee lichamen, althans, wat er van over was. Bloederig, bevroren, verspreid als impressionistische kunst in druppels en sproeiwerk. Er waren zelfs een paar spatten op de bomen. Stukken menselijk vlees sierden ook de grond. Een hele voet zat vast in een jonge boom, wiens groei was afgeremd door gebrek aan zonlicht.

Bloederige groeven en sneden kriskras over de lichamen. Zoveel bloed. Te veel, wat suggereerde dat de slachtoffers tijdens een groot deel van het bloedbad nog in leven waren geweest.

Luka staarde alleen maar, met een uitgestrekte arm die tegen Jerome aan drukte terwijl hij naar Sasha luisterde. "Ja… ja, is de agent er nog? Die van het BKA? Nee, Franz, geen tijd voor - onmiddellijk. We- we denken dat we ze gevonden hebben. Het was even stil. Een stem vol ruis aan de andere kant van de lijn. Sasha slikte. Dood, zei ze. Zonder enige twijfel dood."

HOOFDSTUK TWEE

Nog een trilling op haar bureau. Adele keek omlaag en weerstond de drang om met haar ogen te rollen. Angus. Alweer. Hij was nu al drie dagen bezig haar te sms'en.

Ze duwde haar telefoon uit het zicht onder een stapel papieren die op een metalen schaal balanceerden. Het was laat. Ze had het papierwerk al te lang uitgesteld. Agent Grant, haar leidinggevende in San Francisco, was een geduldig type, maar zelfs zij begon Adeles uitstel beu te worden.

Sterker nog, haar laatste opmerking had ongeveer zo geklonken: Je blijft godverdomme op je kantoor. Je doet de deur op slot en je gaat niet weg voordat je de formulieren op mijn bureau hebt liggen. Begrepen? Jezus, Adele, ik heb al genoeg gezeik met die bureaucraten.

Niet de meest geruststellende woorden om in je hoofd te horen nagalmen terwijl je achterstallige formulieren invult. Adele rimpelde haar neus en wierp een blik op haar lege mok. Een vage koffiegeur hing in de lucht van haar kleine kantoor. Het was, eerlijk gezegd, niet meer dan een inloopkast met een ondoorzichtige glazen deur. Raamloos, met een enkel bureau en stoel en een gelig licht boven haar hoofd. Maar het deed wat het moest doen.

Ze tilde een ander bestand op, liet het voor haar op tafel vallen en begon door de pagina's te bladeren. Haar ogen raakten ongefocust, en de hand die de pen vasthield verslapte en drukte zwaar tegen het bureau aan. Nog maar vijftig documenten te gaan.

Correspondentie tussen meerdere instanties - leuker kon het gewoon niet.

Eindelijk vond ze het deel van het document waar ze aandacht aan moest besteden en ze maakte zich op om het in te vullen.

Weer getril.

Godverdomme! brulde ze, en lanceerde haar pen naar de stapel papieren die nu haar telefoon bedekten.

Ze griste naar de telefoon, pakte hem op en las: '4 nieuwe berichten'. Allemaal van Angus. De knappe programmeur met zijn krullenbol had het een paar maanden geleden uitgemaakt. En ze had toen nog wel gedacht dat ze op het punt stonden zich te verloven.

Ze wierp een blik op de stapel mappen en vervolgens op haar telefoon. Toen mompelde ze in zichzelf, ontgrendelde het scherm en bladerde door Angus' berichten.

Hoi Adele, heb je een momentje?

Een momentje? Bijzonder. Schattig. Ter zake.

Ik weet niet of je mijn laatste bericht hebt gekregen. Kunnen we praten?

Ze bekeek de tijden waarop de berichten werden verzonden. Slechts twee uur ertussen. Was het haar verbeelding, of begon Angus wanhopig te worden? Wat wilde hij eigenlijk?

Adele, hoor eens - het spijt me hoe het is gegaan tussen ons. Ik heb er veel over nagedacht. Denk je dat we het deze week uit kunnen praten?

Adeles wenkbrauwen schoten omhoog en ze tikte met haar pen tegen haar witte tanden. Interessant. Was het mogelijk dat Angus weer bij elkaar wilde komen?

Ze las het laatste bericht, dat niets anders luidde dan:

Alsjeblieft.

Ze zuchtte en duwde haar telefoon terug onder de stapel papier in de metalen bak. Het had nu geen zin om het uit te zoeken. Ze had het ontzettend druk. Angus' gevoelens kwetsen was niets vergeleken met wat Agent Grant met haar zou doen als ze het invullen van de formulieren nog een dag uitstelde. Trouwens, Angus had zelf ook genoeg pijn veroorzaakt, de laatste keer dat ze bij elkaar waren.

Adele trok haar schouders recht en probeerde haar aandacht weer op haar papierwerk te vestigen.

Het lukte niet.

Ze leunde achterover en slaakte een stille zucht die tot het plafond reikte alsof hij het gele licht opslokte en een deel werd van de verlichting. Hoewel hij haar pijn had gedaan, had ze er geen behoefte aan Angus pijn doen. Hij was een fijne vriend geweest, eentje op wie je kon bouwen. Voorspelbaar? Misschien een beetje. Maar betrouwbaar? Zonder enige twijfel. Eerlijk, ook - misschien soms wat te lief, te aarzelend.

Veilig. Misschien het beste woord om hem te omschrijven. Rijk ook, inmiddels, als wat ze gehoord had over zijn laatste techbedrijf klopte.

Haar linkerhand ging weer in de richting van de telefoon, maar ze stopte, en liet hem op het zachte oppervlak van het papier onder haar vingertoppen hangen. Al dit papierwerk had -grotendeels- op z’n minst vermeden kunnen worden als ze niet gedwongen was zo veel tijd door te brengen in vliegtuigen, of heen en weer hoefde te pendelen tussen agentschappen. Toen ze ermee had ingestemd om met Interpol samen te werken als tussenpersoon tussen het BKA, de DGSI en de FBI, dacht ze dat ze wist waar ze aan begon. Maar nu...

Ze rimpelde haar neus weer naar de stapel mappen voor haar.

Misschien was het tijd om zich ergens te vestigen. Dat voortdurend in beweging zijn... Dat was niet bevorderlijk voor een gelukkig leven, toch? Onlangs had Adele een artikel gelezen in Psychology Meritus, een vakblad waar de FBI Behavioral Unit bij zwoer, waarin stond dat mensen die in hun jeugd voortdurend moesten verhuizen, en dat ook als volwassene bleven doen, het vaak moeilijk vonden om aansluiting te vinden met anderen. De dreiging van ontworteling en vertrek kon soms zelfs een traumatisch effect hebben op een kind.

Adele fronste bij de herinnering. Zou het waar zijn? Ze had inderdaad niet veel vrienden.

Ze dacht aan Robert, en een kleine glimlach speelde om haar lippen. Zelfs agent Grant, ondanks dat ze haar baas was, was iemand die ze kon vertrouwen.

Haar glimlach vervaagde een beetje toen ze aan Jean Renee dacht. Scherpschuttende, bijdehante klootzak van de hoogste rangorde. Niets veiligs aan Jean. De anti-Angus in vele opzichten.

Ze fronste, en reikte naar haar telefoon, met de bedoeling Angus te bellen. Een telefoontje kon toch geen kwaad? Vooral als hij haar terug wilde. Wat zou ze zeggen? Zou ze het weten voordat ze zijn stem hoorde?

Op het moment ze haar telefoon pakte en het gladde gewicht in haar hand voelde, begon het te rinkelen. Geen getril deze keer, maar een schelle tjirp. Het enige nummer in haar telefoon waarvoor ze een geluidstoon had ingeprogrammeerd was dat van boven.

Adeles frons verdiepte zich en ze voelde de gegroefde lijnen in haar voorhoofd steken terwijl ze de telefoon tegen haar oor drukte. Agent Grant, ik werk aan de dossiers. Ik ben nog niet klaar, maar als het goed is...

Adele, vergeet de dossiers, zei de stem aan de andere kant. We hebben je boven nodig.

Weet u het zeker? Als u me nog een paar uur geeft, weet ik zeker dat ik...

Vergeet de dossiers, Adele, zei de stem van agent Grant. Ze klonk gespannen, onwillig, maar beslist. Schiet op. Er is iets gebeurd.

Ik kom er gelijk aan.

Adele wachtte op de stilte aan de andere kant voordat ze haar telefoon liet zakken en even naar haar bureau staarde. Er is iets gebeurd. De manier waarop Grant dat had gezegd had Adeles armen doen tintelen.

Tja, zich vestigen zou - voorlopig, in ieder geval - maar moeten wachten.

Adele duwde zich overeind, stak haar telefoon in haar zak en liep - terwijl ze probeerde niet te breed te glimlachen - weg van de stapel papierwerk. Ze duwde deur open en ging naar boven, naar het kantoor van agent Grant.

HOOFDSTUK DRIE

Toen ze het kantoor van agent Grant binnenstapte, zag Adele tot haar verrassing dat mevrouw Jayne voor het bureau zat, met haar handen over haar knieën in een truttige, geduldige houding. Adele aarzelde en probeerde niet perplex te fronsen. Ze bestudeerde de kamer, min of meer in de verwachting ook directeur Foucault te zien, maar ditmaal was er geen teken van het Franse hoofd van de DGSI.

Mevrouw Jayne werkte voor Interpol. Ze was een oudere vrouw, met heldere, intelligente ogen achter een hoornen bril. Ze had zilverkleurig haar en was iets zwaarder dan de meeste veldagenten. Adele wist uit ervaring dat mevrouw Jayne zonder accent sprak, wat suggereerde dat ze de Engelse taal onder de knie had, maar het leek niet alsof het haar moedertaal was.

Toen de deur achter Adele dichtklikte, stapte ze verder het kantoor van agent Grant binnen. Als mevrouw Jayne zich ertoe verwaardigd had in hoogst eigen persoon aanwezig te zijn, was er zeker weten iets gebeurd.

Agent Grant schraapte haar keel van achter het bureau. Adeles leidinggevende streek met een hand door haar schouderlange haar en perste haar lippen op elkaar in een ernstige uitdrukking. Ze was slechts een paar jaar ouder dan Adele, maar had nu al rimpels om haar mond en in haar ooghoeken. Lee Grant was vernoemd naar de twee generaals uit de Burgeroorlog en stond er in het regiokantoor van San Francisco om bekend dat ze graag uitstapjes maakte, uit het gebouw en naar plaatsen delict, wanneer ze ook maar de kans kreeg, of de smoes kon verzinnen, om haar benen te strekken. Eerlijk gezegd vermoedde Adele dat agent Grant het veldwerk miste. En hoewel ze het nooit zou zeggen, geloofde Adele dat kantoorwerk geen goed gebruik maakte van Grants vaardigheden.

Sharp, zei agent Grant, naar haar knikkend vanachter haar bureau.

Agent Sharp, zei mevrouw Jayne, knikkend met een sprongetje van haar perfect gekapte haar.

Mevrouw Jayne, zei Adele aarzelend. Ze had nog nooit een voornaam gehoord. Ze knikte ook naar Grant. Waar kan ik u mee helpen?

Ze wachtte en liet de stilte tussen hen hangen terwijl de bevelvoerende agenten naar elkaar keken. Agent Grant verbrak de stilte. "We hebben een... gevoelige situatie."

Mevrouw Jaynes ogen vernauwden zich bijna onmerkbaar achter haar bril. Een kleine scheur in haar keurige, nuffige façade, maar Adele zag het voordat het verdween achter de heldere ogen en kalme uitdrukking.

Gevoelig? zei Adele. Ach, als het me van dat papierwerk afhoudt... Ze grinnikte zwakjes, maar toen de vrolijkheid niet werd beantwoord, zweeg ze weer.

De lokale bevolking, begon mevrouw Jayne, in haar gebruikelijke heldere, precieze tonen, gelooft dat het een aanval van een bruine beer was.

Adele probeerde opnieuw een glimlachje, en zag wederom af van de halfslachtige poging om de sfeer te verlichten. Ik wist niet dat er bruine beren waren in San Francisco, zei ze.

Agent Grant schudde haar hoofd. De Alpen.

De… de Alpen?

Een lange bergketen, die zich uitstrekt over acht landen in Europa, zei