Ambtseed (Een Luke Stone Thriller—Boek #2)

By Jack Mars

“Een van de beste thrillers die ik gelezen heb dit jaar. Het plot is intelligent en zal je vanaf het begin in de ban houden. Het is de auteur ongelooflijk goed gelukt om een reeks volledige en aangename personages te creëren. Ik kan bijna niet wachten op het vervolg.”
- Books and Movie: Reviews, Roberto Mattos (ref Koste wat het kost)

AMBTSEED is boek #2 in de succesvolle Luke Stone reeks. KOSTE WAT HET KOST is boek #1 en is gratis te downloaden!

Een biologisch middel wordt gestolen uit een biocontainment laboratorium. Het is virulent en heeft de kracht om miljoenen te doden. Er ontstaat een wanhopige nationale jacht om de terroristen te vangen voordat het te laat is. Luke Stone, hoofd van een elite-eenheid binnen de FBI, met zijn eigen familie nog steeds in gevaar, heeft gezworen om te stoppen. Maar wanneer de nieuwe president, nog nauwelijks beëdigd, hem belt dan kan hij haar niet de rug toe draaien.

Schokkende verwoesting volgt, en het kronkelt zich een weg tot helemaal aan de president toe. Haar eigen familie komt in gevaar. Haar kracht wordt getest, en terwijl ze in haar nieuwe rol stapt, verrast ze zelfs haar naaste adviseurs. De presidentiële oppositie staf wil Luke uit het beeld hebben. Met zijn team in gevaar en aan zijn lot overgelaten, wordt het persoonlijk voor Luke. Maar Luke Stone geeft niet op voordat hij of de terroristen, dood zijn.

Luke realiseert zich al snel dat het eigenlijke doelwit van de terroristen waardevoller en angstaanjagender is dan zelfs hij zich kon voorstellen. Maar met slechts een paar dagen te gaan voor de dag des oordeels, is het onwaarschijnlijk dat zelfs hij kan stoppen wat al in beweging is gezet.

Een politieke thriller vol non-stop actie dat zich afspeelt op het drastische internationale toneel, met onverwachte wendingen en bloedstollende spanning. AMBTSEED is boek #2 in de Luke Stone reeks, een explosieve nieuwe reeks die je zeker in één adem wilt uitlezen.

Boek #3 in de Luke Stone reeks is nu ook verkrijgbaar!

• Language: Nederlands
• Publisher: Jack Mars
• Release date: Oct 24, 2016
• ISBN: 9781632918628

Book preview

AMBTSEED

(EEN LUKE STONE THRILLER—BOEK 2)

J A C K   M A R S

Jack Mars

Jack Mars is auteur van de succesvolle LUKE STONE thriller reeks, inclusief de suspense thrillers KOSTE WAT HET KOST (boek #1), AMBTSEED (boek #2) en SITUATIE KAMER (boek #3).

Jack hoort graag van je. Op de website www.Jackmarsauthor.com kun je je inschrijven op de e-maillijst, en ontvang je een gratis boek en andere giveaways. Volg Jack op Facebook en Twitter om op de hoogte te blijven!

Copyright © 2016 door Jack Mars. Alle rechten voorbehouden. Met uitzondering van toegestaan gebruik onder de ‘U.S. Copyright Act’ van 1976, mag niets uit deze uitgave worden verveelvoudigd, verspreid, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, of opgeslagen worden in een gegevensbestand of zoeksysteem, zonder voorafgaande toestemming van de auteur. De licentie van dit e-boek is uitsluitend voor persoonlijk gebruik. Dit e-boek mag niet worden doorverkocht of geschonken aan andere personen. Mocht je dit boek willen delen met iemand anders, koop dan alstublieft een exemplaar voor iedere ontvanger. Als je dit boek aan het lezen bent zonder het gekocht te hebben of het is niet gekocht uitsluitend voor eigen gebruik, retourneer het boek dan en koop je eigen exemplaar. Bedankt voor het respecteren van het harde werk door deze auteur. Dit is een fictief werk. Namen, karakters, bedrijven, organisaties, plaatsen, evenementen en incidenten zijn of een product van de auteurs fantasie of fictief gebruikt. Enige gelijkenis met daadwerkelijke personen, levend of dood, is volkomen toeval. Afbeelding boekomslag Copyright STILLFX, gebruikt met licentie van Shutterstock.com.

JACK MARS BOEKEN

LUKE STONE THRILLER REEKS

KOSTE WAT HET KOST (boek #1)

AMBTSEED (boek #2)

SITUATION ROOM (boek #3)

INHOUD

HOOFDSTUK EEN

HOOFDSTUK TWEE

HOOFDSTUK DRIE

HOOFDSTUK VIER

HOOFDSTUK VIJF

HOOFDSTUK ZES

HOOFDSTUK ZEVEN

HOOFDSTUK ACHT

HOOFDSTUK NEGEN

HOOFDSTUK TIEN

HOOFDSTUK ELF

HOOFDSTUK TWAALF

HOOFDSTUK DERTIEN

HOOFDSTUK VEERTIEN

HOOFDSTUK VIJFTIEN

HOOFDSTUK ZESTIEN

HOOFDSTUK ZEVENTIEN

HOOFDSTUK ACHTTIEN

HOOFDSTUK NEGENTIEN

HOOFDSTUK TWINTIG

HOOFDSTUK EENENTWINTIG

HOOFDSTUK TWEEËNTWINTIG

HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG

HOOFDSTUK VIERENTWINTIG

HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG

HOOFDSTUK ZESENTWINTIG

HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

HOOFDSTUK ACHTENTWINTIG

HOOFDSTUK NEGENENTWINTIG

HOOFDSTUK DERTIG

HOOFDSTUK EENENDERTIG

HOOFDSTUK TWEEËNDERTIG

HOOFDSTUK DRIEËNDERTIG

HOOFDSTUK VIERENDERTIG

HOOFDSTUK VIJFENDERTIG

HOOFDSTUK ZESENDERTIG

HOOFDSTUK ZEVENENDERTIG

HOOFDSTUK ACHTENDERTIG

HOOFDSTUK NEGENENDERTIG

HOOFDSTUK VEERTIG

HOOFDSTUK EENENVEERTIG

HOOFDSTUK TWEEËNVEERTIG

HOOFDSTUK DRIEËNVEERTIG

HOOFDSTUK VIERENVEERTIG

HOOFDSTUK VIJFENVEERTIG

HOOFDSTUK ZESENVEERTIG

HOOFDSTUK EEN

6 juni

15.47 uur

Dewey Beach, Delaware

Luke Stones hele lichaam schudde. Hij keek naar zijn rechter hand, zijn ‘pistool-hand’. Hij zag hoe het trillend op zijn dij rustte, maar hij kon het niet stoppen.

Hij voelde zich misselijk, misselijk genoeg om over te kunnen geven. De felle zon maakte hem duizelig.

Over dertien minuten zou het beginnen.

Hij zat in de bestuurders stoel van een zwarte Mercedes M-klasse SUV. Hij tuurde naar het huis waar zijn familie zich mogelijk bevond. Zijn vrouw, Rebecca, en zijn zoon, Gunner. Hij wilde zich voorstellen hoe ze in het huis op hem wachtten maar dat beeld verdrong hij. Ze konden ergens anders zijn. Ze konden dood zijn. Hun lichamen konden met zware scheepskettingen aan cementblokken vastgebonden zitten, rottend op de bodem van de oceaan in Chesapeake Bay. Heel even stelde hij zich voor hoe Rebecca’s haar als zeewier heen en weer bewoog, meegaand met de stroom in het diepe water.  

Hij schudde zijn hoofd om dit beeld van zich af te schudden.

Gisteravond werden Becca en Gunner ontvoerd door agenten van de mannen die achter de staatsgreep van de Amerikaanse overheid zaten. Het was een coup d’état en deze mannen hadden de familie van Stone als onderhandelingstroef meegenomen. Ze hoopten dat het hem zou afweren om de nieuwe regering af te zetten.

Maar hun plan werkte niet. 

Dat is de plek, zei Ed Newsam.

Is het? vroeg Stone. Hij keek naar zijn partner in de passagiersstoel. Weet je dat zeker?

Ed Newsam was één grote, zwarte spierbundel. Hij zag eruit als een verdediger in de NFL, het nationale American Football team. Het was een man van staal, met zijn korte stoppelbaard en kortgeknipte kapsel. Zijn enorme armen waren donker en bedekt met tatoeages.

Gisteren had Ed zes mannen gedood. Hij werd beschoten door machinegeweervuur, en hoewel een kogelvrije vest hem redde, werd hij in zijn bekken geraakt door een kogel. De kogel veroorzaakte een scheur in zijn bekken. Eds rolstoel lag achterin de auto. Ed en Luke hadden al twee dagen niet geslapen.

Ed keek naar de tablet in zijn hand. Hij haalde zijn schouders op.

Dit is gegarandeerd het huis. Of zij er zitten of niet, dat weet ik niet. Dat zullen we gauw genoeg uitvinden, neem ik aan.   

Het huis was een oud strandhuis met drie slaapkamers, ietwat vervallen, drie straten van de Atlantische Oceaan verwijderd. Het lag aan een baai en had een kleine steiger. Je kon met gemak een 30 voet boot vastleggen, drie meter over de steiger lopen, een paar trappen op, en zo het huis binnenlopen. ’s Nachts was een goede tijd om dat te doen.

De CIA gebruikte het huis al tientallen jaren als een schuiladres, een safe house. In de zomer was Dewey Beach altijd zo druk met toeristen en feestvierende studenten dat zelfs Osama bin Laden ongemerkt binnengesmokkeld zou kunnen worden.

Tijdens het binnenvallen willen ze ons niet erbij hebben, zei Ed. We hebben niet eens de opdracht gekregen. Dat weet je toch wel?

Luke knikte. Ik weet het.

De FBI had de leiding voor deze operatie in samenwerking met het SWAT team, het arrestatieteam van de staatspolitie van Delaware. Ze waren uit Wilmington hiernaartoe gekomen. In het afgelopen uur hadden ze zich stilletjes rond het huis verzameld.

Luke had dit soort operaties al honderden keren gezien. Een Verizon FIOS bestelbusje stond aan het einde van de straat geparkeerd. Dat moest de FBI zijn. Een vissersboot lag ongeveer honderd meter verderop in de baai voor anker. Tevens FBI. Binnen een paar minuten, om 16.00 uur, zou de boot plotseling een scherpe draai naar rechts maken, en richting de steiger van het huis varen.

Tegelijkertijd zou een gepantserde vrachtwagen van SWAT de straat inscheuren. Een tweede zou de andere kant van de straat blokkeren voor het geval dat iemand via die weg wilde ontsnappen. Ze zouden met volle kracht en snel binnenvallen zodat er absoluut geen bedenkingstijd mogelijk was.

Luke en Ed waren niet uitgenodigd. Waarom zouden ze? De politie en de FBI zouden alles volgens het boekje doen. Het boekje zei dat Luke onmogelijk objectief kon zijn. Het was zijn familie die zich in dat huis bevond. Als hij naar binnen zou gaan dan zou hij zijn hoofd niet koel kunnen houden. Hij zou daarmee zichzelf, zijn familie, de andere agenten en de hele operatie in gevaar kunnen brengen. Eigenlijk zou hij niet eens in de straat mogen zijn. Hij zou niet eens in de buurt mogen zijn, volgens het boekje.

Maar Luke kende het soort mannen die zich in het huis bevonden. Hij kende ze waarschijnlijk beter dan de FBI of SWAT. Op dit moment waren ze wanhopig. Ze waren met volle kracht de staatsgreep ingegaan maar de poging was een mislukking. Nu zouden ze voor landsverraad, ontvoering en moord aangeklaagd worden. Op zijn minst driehonderd mensen vonden de dood tijdens de coup d’état, zelfs de president van de Verenigde Staten. Het Witte Huis was verwoest en radioactief. Het zou jaren kunnen duren voordat het weer opgebouwd zou worden.

Gisteravond en vanochtend had Luke bij de nieuwe president doorgebracht. Ze was niet in de stemming voor genade. De wet was duidelijk: op landsverraad stond de doodstraf. Ophanging. Executiepeloton. Het land zou misschien een tijdlang conservatief worden. Als dat het geval was dan zouden de mannen die zich in dit huis bevonden, het aan den lijve ondervinden.

Hoe dan ook, ze zouden het hoofd koel houden. Dit waren geen normale criminelen. Het waren extreem vaardige en getrainde mannen. Mannen die gestreden hadden, die tegen alle verwachtingen in, gewonnen hadden. Voor hen was zich overgeven geen optie. Ze waren zeer, zeer slim en ze zouden heel moeilijk te pakken zijn. Een aanval door het SWAT team, volgens het boekje, zou niet genoeg zijn.

Als Luke’s vrouw en kind in het huis zaten, en als de mannen in het huis de eerste poging tot binnenvallen zouden kunnen verweren dan… Luke wilde er niet aan denken.

Het was geen optie.

Wat ga je doen? zei Ed.

Luke staarde uit het raam naar de blauwe hemel. Wat zou jij in mijn geval doen? Ed antwoordde zonder een seconde te twijfelen. Ik zou met volle kracht het huis binnenvallen en elke man in zicht doden.

Luke knikte. Ik ook.

*

De man was een geest.

Hij stond in een slaapkamer op de bovenverdieping achterin het oude strandhuis, hij staarde naar zijn gevangenen. Een vrouw en een kleine jongen, weggestopt in een kamer zonder ramen. Ze zaten naast elkaar in klapstoelen, hun handen achter de rug geboeid, hun enkels aan elkaar gebonden. Ze droegen zwarte kappen over hun hoofd zodat ze niets konden zien. De man had ze zonder proppen in de mond achtergelaten zodat de vrouw zachtjes tegen haar zoon kon praten om hem te kalmeren.

Rebecca, zei de man, het is mogelijk dat het zo meteen een lawaai van jewelste wordt. In dat geval moeten jij en Gunner je stil houden. Je mag niet schreeuwen of roepen. Als je dat toch doet dan ben ik gedwongen om jullie beiden te doden. Is dat begrepen?

Ja, zei ze.

Gunner?

Onder zijn kap maakte de jongen een soort schorsend geluid.

Hij is te bang om te praten, zei de vrouw.

Dat is goed, zei de man. Bang is goed. Hij is een slimme jongen. En slimme jongens doen niets doms, toch?

De vrouw antwoordde niet. Tevreden knikte de man.

Ooit heeft de man een naam gehad, maar na een tijdje had hij wel tien namen. Nu maakte hij zich niet meer druk om namen. Hij introduceerde zichzelf als Brown, als het nodig was. De heer Brown vond hij mooi klinken. Het herinnerde hem aan dode dingen. Dode bladen in de herfst. Kale, verkoolde bossen maanden nadat een bosbrand alles verwoest had.

Brown was vijfenveertig jaar oud. Hij was fors en nog steeds sterk. Hij was en is nog steeds een elite soldaat. In de SEAL school van de marine had hij geleerd om pijn en vermoeidheid te weerstaan. In een dozijn hot spots over de hele wereld had hij geleerd anderen te doden maar zelf te overleven. In de School of the Americas had hij de wrede kunst van martelen geleerd. Een kunst die hij in Guatemala en El Salvador in de praktijk had uitgeoefend. En later ook op de Amerikaanse Bagram Air Force Base en Guantánamo Bay.  

Brown werkte niet meer voor de CIA. Hij wist niet meer voor wie hij werkte en het maakte hem niet meer uit. Tegenwoordig was hij freelancer en werd per opdracht betaald.

Het geld, en het was veel geld, was altijd contant. Canvas zakken vol met splinternieuwe honderd dollarbiljetten in de achterbak van een huurauto op het Reagan National vliegveld. Een leren aktetas met een half miljoen dollar in willekeurige tien, twintig en vijftig dollarbiljetten uit de 1974 en 1977 reeks. De aktetas lag in een kleedkamer kastje van een sportschool in een buitenwijk van Baltimore. Het waren oude biljetten maar ze waren ongebruikt en zo goed als welke Generaal Grant gedrukt in 2013, dan ook.  

Twee dagen geleden kreeg Brown een bericht om naar dit huis te komen. Tot nader order, was het zijn huis, en het beheren ervan was zijn verantwoordelijkheid. Als iemand kwam opdagen dan had hij de leiding. Oké. Brown was goed in veel dingen, één ervan was de baas zijn.

Gistermorgen had iemand het Witte Huis opgeblazen. De president en de vicepresident ontsnapten naar de bunker in Mount Weather, met ongeveer de helft van de civiele overheid. Gisteravond had iemand Mount Weather opgeblazen met alle kindjes er nog in. Een paar uur later stond een nieuwe president op het podium, de ex-vicepresident. Leuk.

Een totale omslag, binnen één dag ging de macht van de liberalen naar de conservatieven. Natuurlijk wilde het publiek iemand de schuld geven en de nieuwe leiders wezen de vinger naar Iran.

Brown bleef wakker, om te zien hoe het verder afliep.

Laat in de nacht kwamen vier mannen in een motorboot die ze aanmeerden aan de steiger achter het huis. De mannen brachten deze vrouw en kind. De gevangenen waren de familie van iemand met de naam Luke Stone. Blijkbaar dachten bepaalde mensen dat Stone een probleem kon zijn. Vanochtend bleek wat voor een probleem hij daadwerkelijk was. 

Nadat de rook opgeklaard was, was de hele coup binnen een paar uur op zijn kop. En daar, middenin de puin, stond Luke Stone.

Maar Brown had nog steeds Stones vrouw en kind, hij had geen idee wat hij met ze moest doen. Alle communicatie was afgesloten. Hij had ze natuurlijk moeten vermoorden en het huis moeten verlaten maar hij wachtte op orders die nooit kwamen. Nu stond er een Verizon FIOS bestelbusje voor het huis, en een nietszeggende vissersboot met kajuit bevond zich op het water, ongeveer honderd meter van het huis verwijderd.        

Dachten ze werkelijk dat hij zo dom was? Jezus. Hij kon ze al van mijlenver aan zien komen.

Hij liep de gang op. Daar stonden twee mannen. Beiden midden dertig, gek haar en lange baarden – levenslange commando’s. Brown herkende het type. Hij herkende ook de blik in hun ogen. Angst was het niet.

Het was opgewondenheid.

Wat is het probleem? zei Brown.

Voor het geval je het nog niet gemerkt hebt, dit huis wordt zo meteen bestormd.

Brown knikte. Ik weet het.

Ik wil niet de gevangenis in. zei Baard #1.

Baard #2 knikte. Ik ook niet.

Brown stemde in. Als de FBI achter zijn werkelijke identiteit was gekomen, al vóór deze opdracht, dan wachtte een meervoudig levenslange gevangenisstraf op hem. Nu? Vergeet het. Het zou misschien maanden duren voordat ze hem konden identificeren maar in de tussentijd zou hij ergens in een lokale gevangenis zitten tussen halfslachtige criminelen. 

En zoals het er nu uitzag kon hij niet rekenen op een beschermengel die alle problemen in rook zou laten opgaan.

Toch voelde hij zich kalm. Deze plek is weerstandiger dan het eruit ziet.

Ja, maar er is geen uitweg, zei Baard #1.

Dat was waar.

Dus we moeten ze afweren en proberen met ze te onderhandelen. We hebben gijzelaars. Brown geloofde zijn eigen woorden, zodra hij ze gezegd had, niet. Wat onderhandelen? Veilige uitweg? Waarnaartoe?

Ze zullen nooit met ons onderhandelen, zei Baard #1. Ze zullen tegen ons liegen totdat een sluipschutter vrij zicht heeft om ons neer te schieten.

Oké, zei Brown. Wat kunnen we doen? 

Vechten, zei Baard #2. En als we verliezen dan wil ik een kogel door de schedels van onze gasten schieten voordat ik zelf een kogel door mijn kop krijg.

Brown knikte. Talloze keren had hij zich in moeilijke situaties bevonden maar hij wist altijd te ontsnappen. Ook dit keer was er een kans om te ontsnappen. Daarvan was hij overtuigd, maar hij zei niets tegen de anderen. Er konden maar zoveel ratten ontsnappen van een zinkende boot.

Goed, zei hij. Dat doen we. Nu, neem jullie posities in. 

*

Luke haalde zijn schouders op, in zijn zware kogelvrije vest. Het gewicht leunde zwaar op hem. Hij maakte de riem van het vest vast om zijn middel, dat nam een beetje van het gewicht af. Zijn cargo-broek was gevoerd met een lichtgewicht Dragon Skin pantser. Op de grond bij zijn voeten lag een commando helm met een vizier van de aftermarket.

Hij en Ed stonden achter de open achterdeur van de Mercedes. Het getinte raam van de achterdeur verborg ze gedeeltelijk van het zicht uit de ramen van het huis. Ed leunde tegen de auto voor steun. Luke haalde Eds rolstoel uit de auto, hij ontvouwde het en zette het op de grond.

Fantastisch, zei Ed en schudde zijn hoofd. Ik heb mijn rijtuig en ben klaar voor de strijd. Een zucht ontsnapte uit hem.

Dit is het plan, zei Luke. Jij en ik spelen geen spelletjes. Wanneer SWAT binnenvalt zullen ze waarschijnlijk hun wapens gebruiken op de voordeur van de veranda. En op de achterdeur een rammen ze een hamer. Ik denk niet dat het zal werken. Ik wed dat de achterdeur een dubbele stalen deur is die met geen millimeter zal meegeven. En de veranda zal een vuurstorm zijn. Daarbinnen zitten geesten en die zouden de deuren niet gedekt hebben? Kom toch op. Ik denk dat onze mannen teruggedwongen zullen worden. Hopelijk wordt niemand geraakt.

Amen, zei Ed.

Ik zal na de eerste actie naar het huis gaan. Met dit. Luke pakte een Uzi machinegeweer uit de achterbak.

En dit. Hij haalde een Remington 870 pumpaction geweer tevoorschijn.

Hij voelde het gewicht van beide geweren. Ze waren zwaar. Het gewicht voelde geruststellend aan.

      Als de agenten binnen komen en de plek heroveren, hartstikke goed. Maar als ze niet binnen kunnen komen dan kunnen we geen seconde verliezen. De Uzi is geladen met Russische overdruk munitie die dwars door kogelwerende vesten gaat. De munitie zou door praktisch alle bescherming die de slechte jongens eventueel dragen moeten gaan.  Ik heb een half dozijn magazijnen gevuld, mocht ik ze nodig hebben. Als ik in een gevecht op de gang terecht kom dan gebruik ik mijn jachtgeweer. Dan schiet ik benen, armen, nekken en hoofden kapot.

Goed, maar hoe kom je binnen? vroeg Ed. Als de agenten niet eens binnenkomen, hoe lukt het jou dan?

Luke leunde de SUV binnen en haalde een M79 granaatwerper eruit. Het zag eruit als een groot afgezaagd jachtgeweer met een houten kolf. Hij gaf het aan Ed.

Jij gaat ervoor zorgen dat ik binnenkom.   

Ed nam de granaatwerper in zijn grote handen. Wat een schoonheid.

Luke greep twee dozen met M406 granaten, vier per doos.

Ik wil dat je verderop in de straat achter de geparkeerde auto’s aan de andere kant van de straat gaat zitten. Wanneer ik er bijna bij het huis ben, moet je een mooi groot gat dwars door de muur heen maken. Deze kerels zullen gericht zijn op de deuren, ze verwachten dat de agenten de deuren zullen inrammen. Terwijl wij een granaat bij ze in de schoot leggen.

Mooi, zei Ed.

Na het afvuren van de eerste granaat, vuur een tweede af voor goed geluk. Breng jezelf daarna in veiligheid.

Ed streelde de loop van de granaatwerper. Denk je dat het veilig is om het op deze manier te doen? Ik bedoel… het is jouw volk daarbinnen.

Luke tuurde naar het huis. Ik weet het niet. Maar in de meeste gevallen die ik meegemaakt heb worden de gevangenen oftewel in een kamer op de bovenverdieping of in de kelder vastgehouden. Het huis ligt aan het water en het waterniveau is te hoog voor een kelder. Ik wed dat als ze zich in het huis bevinden dan bevinden ze zich op de bovenverdieping. In de kamer rechts achterin, de kamer zonder ramen.

Hij keek naar zijn horloge, 16.01 uur.

Precies op tijd. Een blauwe gepantserde auto kwam de bocht om scheuren. Luke en Ed keken hoe het voorbij reed. Het was een Lenco Bearcat met een stalen pantser, schietgaten, spotlights en van alles mogelijk erop en eraan.

Luke voelde iets kietelen in zijn borst. Het was een gevoel van angst, van vrees. De afgelopen vierentwintig uur had hij gedaan alsof hij geen emoties voelde over het feit dat ingehuurde moordenaars zijn vrouw en zoon vasthielden. Af en toe kwamen zijn echte gevoelens naar boven en dreigden om door te breken. Maar hij duwde ze weer diep naar binnen.

Er was geen ruimte voor gevoelens op dit moment.

Hij keek omlaag naar Ed. Ed zat in zijn rolstoel, de granaatwerper op zijn schoot. Eds gezicht had een harde uitdrukking met een ijzige blik in zijn ogen. Luke wist dat Ed een man van eer was. Hij was loyaal, moedig en vocht met overweldigende kracht voor wat goed en juist was. Ed was geen monster maar op dit moment zou hij dat wel kunnen zijn.

Ben je ervoor klaar? zei Luke.

Geen spier in Eds gezicht vertrok. Ik ben er altijd klaar voor geweest, bleekscheet. De vraag is, ben jij er klaar voor?

 Luke laadde zijn geweren. Hij pakte zijn helm. Ik ben er klaar voor.

Hij liet de gladde zwarte helm over zijn hoofd glijden en Ed deed hetzelfde met zijn helm. Luke trok het vizier naar beneden. Intercoms aan, zei hij.

Aan, zei Ed. Het klonk alsof Ed in Luke’s eigen hoofd zat. Ik hoor je luid en duidelijk. Kom op, nu doen we dit. Ed begaf zich in zijn rolstoel richting de andere kant van de straat.

Ed! zei Luke tegen de man zijn rug. Ik heb een groot gat in die muur nodig. Iets waar ik doorheen kan lopen.

Ed stak een hand op zonder te stoppen. Een seconde later bevond hij zich achter de rij geparkeerde auto’s, buiten zicht.

Luke liet de achterklep open. Hij kroop erachter. Hij klopte op al zijn wapens. Hij had een Uzi, een jachtgeweer, een pistool en twee messen, als het nodig was. Hij nam diep adem en keek omhoog naar de blauwe hemel. Hij en God hadden nooit echt op goede voet met elkaar gestaan. Het zou helpen als ze op een mooie dag hetzelfde over bepaalde zaken zouden denken. Als Luke ooit God nodig heeft gehad, dan was het nu.

Een vette, witte wolk gleed zachtjes aan de horizon voorbij.

Alstublieft, zei Luke tegen de wolk.

Een seconde later begon het schieten.

HOOFDSTUK TWEE

Brown stond in de kleine controlekamer net buiten de keuken.

Op de tafel achter hem lagen een M16 geweer en een negen-millimeter halfautomaat Beretta, beide geladen, drie handgranaten en een gasmasker. Er lag ook een zwarte Motorola walkietalkie.

Boven de tafel, aan de muur, zaten zes kleine CCTV-monitoren. Brown keek naar de zwart-witte beelden. Elk scherm toonde live beelden van camera’s die in en rond het huis op strategische plekken waren geplaatst.

Hiervandaan kon hij de buitenkant van de glazen schuifdeuren zien, tevens kon hij de oprit naar de aanlegsteiger zien; de steiger zelf en het water rond de steiger; de buitenkant van de dubbel-versterkte stalen deur aan de zijkant van het huis; de hal beneden; de gang op de bovenverdieping met het raam dat op de straat uitkijkt; en tenslotte de raamloze verhoorkamer waar Luke Stones vrouw en zoon stilletjes zaten, vastgebonden aan stoelen, hun hoofden bedekt met een kap.        

Het was onmogelijk om dit huis onopgemerkt te bestormen. Met het toetsenbord op het bureau nam hij manueel controle over de camera op de steiger. Hij richtte het een haar omhoog totdat de vissersboot op het water in beeld was, daarna zoemde hij erop in. Hij zag drie agenten met kogelvrije vesten op het dek. Ze haalden het anker omhoog. Over een minuut zou die boot hierheen varen.

Brown keek nu naar de beelden van de camera aan de achterkant van het huis, op de veranda. Hij draaide die camera zodat hij de zijkant van het huis kon zien. Hij kon precies de voorkant van het kabel TV bestelbusje zien die aan de andere kant van de straat stond. Dat gaf niets. Hij had een mannetje aan het raam op de bovenverdieping, die zijn wapen op het busje gericht had.

Brown zuchtte. Hij nam aan dat hij eigenlijk de agenten over de radio moest waarschuwen dat hij wist waar ze mee bezig waren. Hij zou de vrouw en jongen naar beneden kunnen halen en ze voor de glazen schuifdeur neerzetten, zodat iedereen kon zien wat er op spel stond.

In plaats van een vuurgevecht en een bloedbad te beginnen, zou hij direct tot vruchteloze onderhandelingen kunnen overgaan. Op die manier zou hij een paar levens kunnen redden.

Hij glimlachte in zichzelf. Maar dat zou al het plezier bederven, of niet soms?

Hij controleerde de camera in de hal. Hij had drie kerels beneden, de twee Baarden en de man die hij de Australiër noemde. Eentje had de stalen deur onder toezicht en twee de glazen schuifdeur achter in het huis. Die glazen deur en de veranda buiten waren de zwakke punten. Maar er was geen reden dat de agenten ooit zover zouden komen.

Hij reikte achter zijn rug en pakte de walkietalkie op. 

Heer Smith? zei hij tegen de man die bij het raam op de bovenverdieping gebukt stond.

Heer Brown? zei een sarcastische stem. Smith was nog jong genoeg om aliassen