Verhalen Vertellers

By Uitgeverij Macc

Ontdek de verborgen geheimen van Mars en ontmoet de laatste draak van Woudzee. Kent verliefdheid grenzen? Gaan mens en natuur samen?
Verken de toekomst en het verleden op de vleugels van de beste binnen- en buitenlandse auteurs.
Met verhalen van: Tais Teng, Jaap Boekestein, Uschi Zietsch, Karel Smolders, Johan Klein Haneveld, Theo Barkel, Yvette Hazebroek, Gé Ansems, Joke Hartog, Roderick Leeuwenhart.

• Language: Nederlands
• Publisher: Uitgeverij Macc
• Release date: Nov 29, 2023
• ISBN: 9798215432686

Uitgeverij Macc

Our love for science fiction started in the seventies, with series like Dr. Who, Space 1999 and Star Trek. But writers as Arthur Clarke and Larry Niven, together with the German SF series Perry Rhodan, really turned it into a serious addiction.In 2006 we grounded Uitgeverij Macc (Macc Publishing) and released the first part of the horror series Shadajaël. At this moment we have not only the second part of this series, but also several Perry Rhodan novels we published a lot of great Dutch, German and American SciFi an Fantasy novels.And we wil continue to do so!

Book preview

Verhalen Vertellers

Authors: Tais Teng, Jaap Boekestein, Theo Barkel

Karel Smolders, Uschi Zietsch, Johan Klein Haneveld, Gé Ansems, Yvette Hazebroek, Joke Hartog, Roderick Leeuwenhart.

Published by: Uitgeverij Macc at Smashwords

Copyright: 2023 Uitgeverij Macc

Smashwords edition, License Notes

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipiënt. If you’re reading this book and did not purchase it, o rit was not purchased for your use only, then please return tot Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

Achilles’ keus - Tais Teng

Acht miljoen acht minuten kusjes - Jaap Boekestein

Wedergeboorte - Theo Barkel

Het eerste slachtoffer - Karel Smolders

Symbiose - Johan Klein Haneveld

Michiel en de bever - Gé Ansems

De ware schat - Uschi Zietsch

De verwisseling - Joke Hartog

Het vallende schip - Yvette Hazebroek

IJs van horizon tot horizon en elke stad

is een leugen - Roderick Leeuwenhart & Tais Teng & Jaap Boekestein

Tais Teng

Als kind ambieerde hij een carrière als ruimtepiloot of duiker naar verzonken schatten. In 1971 maakte hij echter naam als illustrator/kunstenaar voor onder andere de Duitse SF serie Perry Rhodan.

Zijn bekendheid in de Science fiction wereld als illustrator groeide. Naast zijn illustraties heeft hij ondertussen meer dan 120 boeken en verschillende literaire prijzen op zijn naam staan. Naast SF heeft hij een voorkeur voor griezelverhalen.

Samen met verschillende bekende schrijvers was hij dan ook lid van het Griezelgenootschap.

ACHILLES’ KEUS

Tais Teng

6 maart 2063

Tasha krabde de ijsbloemen van haar raam, een laag zo dik dat de ruit zo ongeveer kogelvrij moest zijn. Gelukkig was de schraper smart, een sidderende draad die het ijs deed verkruimelen maar het glas intact liet.

Een laatste haal en buiten glinsterde de bevroren Weverssingel onder een vaalblauwe winterhemel. De Onze Lieve Vrouwetoren zag wit van de rijp.

Geen schaatsers. Alleen een gek trok zijn Friese doorlopers aan bij twintig onder nul.

Zo bizar, dacht Tasha, St. Petersburgse temperaturen terwijl zandstormen de laatste bomen van het Congolese regenwoud neerhaalden. Ze herinnerde zich haar eerste sneeuwbui. Dansende vlokken, bevroren distelpluis dat op haar handpalmen smolt.

Hoe oud was ze geweest? Zes?

Alle palmbomen langs de stadsring hadden in die plotselinge winter het loodje gelegd en de wilde parkieten eindigden als kleurige frommels in het plantsoen.

‘Jij bent er vroeg bij,’ zei Huis. Koffie begon sissend in haar klaargezette kop te druppelen. ‘Moordenaars en kretsnuivers slapen uit. Dit is mijn enige gelegenheid om me te ontspannen.’ Ze hing haar Kevlar winterjas alvast over de stoelleuning, controleerde de lading van de batterijen. Haar taser en haar dienstpistool zaten nog in hun eigen opladers.

Huis gaf zijn let-eens-op-piep. ‘Als je nu vlug naar het raam loopt en omhoog kijkt, kun je iets heel bijzonders zien.’

Hoog in de hemel dreef een reusachtige vorm over en haar mond viel open. Een vliegtuig. Het was een beeld uit een antieke game. Alleen leden van de onmetelijk rijke één-procent vlogen nog. In het post-oil tijdperk was kerosine even duur als champagne.

Een verdwaalde zonnestraal tikte de vleugels aan en veranderde de machine in een fonkelend zilveren kruis.

‘Wauw!’ zei Tasha en dat was de enige juiste reactie. Er waren eenvoudig geen woorden voor zo’n schitterend visioen. Zelfs toen het vliegtuig verdwenen was, hingen er nog twee condens strepen in de hemel. Gods nagels die over het blauw gekrast hadden.

‘Wie was dat?’ vroeg ze Huis.

Keizerin Ivanka van Amerika. Zij was op staatsbezoek bij onze eigen koningin.

Tasha kon zich voorstellen hoe ongemakkelijk dat geweest moest zijn: koningin Amalia was een Nederlandse die op haar paard door de paleistuinen galoppeerde en de voetballers op hun wangen kuste bij een klinkende overwinning. Ze dronk bisschopswijn en was nooit te beroerd om in Delfzijl schotsje te springen op het Midwinterfeest: een vrouw van het volk.

Ivanka daarentegen was een diva, een dame die zich het liefst kleedde in bontmantels van uitgestorven of minimaal ernstig bedreigde diersoorten.

‘Wat was de paniek?’ Andrei stommelde de huiskamer in en wreef de slaap uit zijn ogen.

‘Een vliegtuig,’ zei Huis. ‘Ik nam het op.’ Het computersysteem projecteerde de vlucht op het raam.

‘Dat moet heerlijk zijn,’ zei Andrei. ‘Kun jij je niet een keer laten omkopen door de jefe van een kartel? Dan vliegen we naar….’ Hij spreidde zijn handen. ‘Hawaï? Nieuw Zeeland? Ergens waar het lekker warm is, maar ze niet op je schieten.’

‘Ik zal het in gedachten houden.’

Andrei meende het waarschijnlijk half. Hij was vierde generatie Bratva, Russische Mafiya, en hoewel de meeste leden intussen respectabele oligarchen waren, nam niet iedere oom het even nauw met het naleven van de wet. Zes maanden geleden had ze Andrei in de kraag gegrepen bij een bankoverval. Hij was bijna beledigd toen ze hem fouilleerde.

‘Dacht je echt dat ik een zak gouden rials zou stelen? Ik en mijn familie, we komen ons bed niet uit voor minder dan tienduizend bitcoins.’ Hij bleek inderdaad onschuldig, niet meer dan een klant die zijn creditcard kwam opladen, en van het een was het andere gekomen.

‘Een bericht van je werk,’ zei Huis. ‘Op het raam zetten?’

‘Ga je gang.’

Het vollemaansgezicht van hoofdcommissaris Jasmine vulde het raam, haar ingeplante cameraoog als een glimmende smaragd op haar voorhoofd. Jasmine was een techno-junkie, bereid elk nieuw verschenen gadget op haar zenuwstelsel aan te sluiten.

‘Goed. Je bent al op. Kun je zo snel mogelijk naar het bureau komen?’

‘Wat is de code rood?’

‘Een of andere rare kerel dreigt de waterstofhouders van de Vierde Maasvlakte op te blazen tenzij we hem een miljoen bitcoins geven. Dat is standaard, maar hij heeft wel twee gijzelaars.’

‘Enig idee wie het is?’

‘Niet van hier. Nergens in de database. Maar als hij eerder niets misdadigs heeft uitgehaald, valt hij daar ook niet te vinden. Stupide privacywet. Bovendien hoeft het geen Nederlander te zijn. Elke dag spoelen er bootvluchtelingen uit Engeland aan en met een beetje vertaalprogramma spreekt zelfs een Eskimo vloeiend Nederlands. Niet dat een Eskimo enige reden zou hebben om ons af te persen. Die zijn allemaal miljonair."

‘Je ziet mij zo.’

Ze nam de lift omlaag, haar beide drones als slechtvalken op haar schouders. Buiten was de winterbries een doffe stomp in haar gezicht, een kilte die als sissend heet aanvoelde en ze trok het vizier van haar helm haastig omlaag.

Een leeg hoverboard sprong uit de klampen en rolde in haar richting.

Onderweg keek ze zo nu en dan hoopvol omhoog maar er vloog geen tweede vliegtuig over.

Jasmine verscheen in het vizier van haar helm.

‘Een kleine update en niet zo’n leuke vrees ik. Hij kan het echt.’

‘Kan wat?"

‘Het complete opslagterrein opblazen. Inclusief Rotterdam."

‘Ik snap het niet. Alle waterstof zit in titaniumsponzen opgeslagen. Ze beweerden altijd dat het onmogelijk kon ontploffen.’

"Wel als het heet genoeg wordt. Hij heeft een vestzakatoombom. Kinderspul, je kunt er amper een wijk mee neerhalen, maar als hij afgaat, wordt het even net zo heet als in de kern van de zon. Bij die temperatuur brandt zelfs staal als een fakkel.’

‘Ik snap het. Hij kan als de ontsteking dienen en de gashouders zijn de echte bom. Wat wil je dat ik doe?’

Jasmine likte over haar lippen. ‘Ik vind het een beetje gênant om te vragen, maar je hebt toch contacten in de Bratva?’

‘Ik vind er elke ochtend eentje naast mij op het hoofdkussen. Ja.’

‘Tja, huis-en-tuin terroristen zijn oké, maar een atoombom ontmantelen? Daar zijn we niet echt goed in.’

‘Waarom speciaal de Bratva? Wacht, er is iets wat je mij niet vertelde.’

‘Ons systeem identificeerde het wapen. De Bratva heeft vier maanden geleden dit soort munitie van een corrupte bewaker gekocht.’

‘En je denkt dat zij….’

‘Absoluut niet! Driekwart van de gashouders is het eigendom van Gazprom en Gazprom is van de Mafiya."

‘Ik bel Andrei. Meteen.’

‘Ik heb hem zelf al gebeld en hij komt ook naar het bureau. Er staat een dienstauto voor jullie klaar.’

‘De terrorist stuurde jullie een ultimatum. Laat eens zien?"

Een video knipte aan.

De man had een lichtbruine huid en donker, krullend haar, maar wie had dat niet? Hij hield een voorwerp omhoog dat een aluminium thermosfles had kunnen zijn maar dat dus helaas niet was.

De twee gijzelaars zaten in de hoek van een kamer vol schermen en lichtende controlelijnen weggedoken. De vrouw had een wilde bos rode krullen en hield de hand van haar zoontje vast. Een van haar pumps lag een paar meter verder en ze had die waarschijnlijk niet terug durven halen.

‘Een miljoen bitcoins,’ zei de terrorist. ‘Ik geef jullie vierentwintig uur om ze bij elkaar te schrapen.’

Ik zit middenin een thrillerserie, ging het door Tasha heen. Behalve dat Xi-net-Europa zo’n afgezaagd scenario nooit zou goedkeuren.

Een nieuwe piep en daar was de hoofdcommissaris weer.

‘Ik noemde hem een rare kerel en dat blijkt te kloppen. Henk Usterboom is zijn naam. Een prima huisvader, maar als hij zijn medicijnen niet inneemt zo gek als een deur. Zijn vrouw belde ons net dat ze nog op zijn nachtkastje liggen en hij ze gisteren ook al niet heeft ingenomen.’

‘Hoe verloopt het precies? Ik bedoel als hij zonder medicijnen zit?’

‘Hij is op dit ogenblik nog wat je verward kunt noemen. Dat verergert snel zonder die medicijnen. Nu is hij waarschijnlijk al lichtelijk paranoïde en beeldt hij zich allerlei samenzweringen in. Dat verschuift over een uur of acht naar maniakaal. Een schuimbekkende razernij.’

‘We hebben dus hoogstens acht uur en dan laat hij de die bom domweg afgaan, bitcoins of niet.’ Tasha moest diep in haar politie-persona zitten want ze voelde geen spoor van angst. Wat best wel onverstandig was, want straks zouden Andrei en zij recht naar het hart van een potentiële vuurstorm rijden.

Andrei was al op het bureau toen ze naar binnen snelde. Waarschijnlijk was hij op een eigen, illegaal opgevoerde hoverboard gesprongen. Haar vriend droeg een foeilelijke en onwaarschijnlijk dikke coltrui met een geborduurd rendier. Tien tegen een was de trui kogelvrij.

‘Ik heb mijn ooms gesproken,’ zei hij. ‘Handig dat jullie het serienummer op de video opmerkten, Jasmine. Wij hebben die bom aan niemand verkocht. Het moet van ons gestolen zijn.’ Hij stak een vinger op en zijn hele gezicht straalde met die jongensachtige opgetogenheid die Tasha nog steeds zo aantrekkelijk vond. ‘Ik heb het! Het is de bedoeling dat hij alles opblaast en dat zal het werk van een gek lijken. De ware daders blijven buiten schot.’

‘Welke daders?’

‘Ulberbach Atom Gesellschaft? Huyundai Geothermal? Iedereen die Gazprom een loer wil draaien en hun positie op de energiemarkt wil verbeteren. Waterstof is levensgevaarlijk. Ga toch over op lauwe kernfusie! Dat soort werk." Hij wierp een blik op het dienstwapen dat Jasmine hem toestak. ‘Nee, ik heb mijn eigen meegenomen en dat is van een stuk zwaarder kaliber. Geen damesblaffertje. Maar als je een wapenvergunning voor mij wilt uitschrijven dan zou ik dat erg op prijs stellen.’

De dienstwagen was een gestroomlijnde druppel van panzer-glass die de wielen moeiteloos op een luchtkussen kon overschakelen. Het politielogo was al bijna een eeuw onveranderd: het wetboek, de handgranaat en de vlam. Plus natuurlijk het Waakzaam en Dienstbaar.

‘Mag ik achter het stuur?’ vroeg Andrei.

‘Natuurlijk. En op de snelweg doen we het zwaailicht en de sirene ook aan.’

Ze kon zich voorstellen wat een kick dat moest zijn voor een gangsterkind. Keihard scheuren in de wagen van je erfvijand.

De Bratva was ouder dan Rusland zelf: misschien hadden ze in de Steentijd al vuursteenknollen gejat en sjamanenbeeldjes van mammoetivoor vervalst?

Op de ringweg schoven ze naar de vluchtstrook en Andrei drukte het gaspedaal helemaal in. Honderdveertig, honderdzeventig, tweehonderdtien. Tasha hoorde de wind in de antennes krijsen maar de elektromotor bleef zelf geluidloos. Het was een vreemd en op de een of andere manier ook beangstigend idee dat de brandstofcellen van de wagen met dezelfde waterstof gevuld waren als de gashouders.

‘Waar zit de sirene?’ vroeg Andrei. ‘Laat maar. Ik heb hem al.’

De koplampen boorden zich in de stuivende sneeuwvlokken en de sirene loeide als een banshee. Tasha voelde zich ineens weer een meisje van zestien, klaar voor het wilde leven in een oneindig wijde wereld. Natuurlijk had ze als bijna alle agentes Bonny & Clyde-dromen gehad, over aan de andere kant van de wet staan en over de snelweg scheuren naast een knappe gangster. Ik bof maar. Dromen kunnen best uitkomen.

De wolkenkrabbers van Rotterdam rezen in de verte op, anderhalve kilometer hoog met ramen van zwarte diamant.

Een van haar drones bewoog, steeg een paar centimeter op. ‘Bijna daar?’

‘Ja, bijna,’ stelde ze hem gerust. Kunstmatige intelligentie was spotgoedkoop en zelfs koffiezetapparaten konden spreken, wat Tasha overkill vond. Huis was prima in staat een Senseo te bedienen.

‘Jasmine?’ zei ze. ‘Hoe staat het er met de terrorist voor?"

‘Met hem prima maar wij hebben nu een gijzelaar minder.’ Ze gaf een ruk met haar duim en een video begon te lopen. ‘We zaten middenin de onderhandelingen en hij leek verrassend rationeel. Helemaal niet opgefokt meer en toen dit…"

Henk keek recht in de lens van de bewakingscamera.

‘Dit is onverdraaglijk! Jullie zitten domweg tijd te rekken terwijl er natuurlijk een duikboot vol Spetsnaz op weg is.’

‘Spetsnaz?’ vroeg de hoofdcommissaris.

‘Green Berets, vrouw! Gurkha-killers." Hij hief zijn pistool en draaide zich om. ‘Ik pik dit niet langer!’

Het wapen moest een ingebouwde geluiddemper gehad hebben. Er klonk niet meer dan een plop, amper luider dan het ontkurken van een champagnefles.

De vrouw met het rode haar zakte in elkaar met een intens verbaasde uitdrukking op haar gezicht.

Jasmine spoelde het beeld terug en draaide het vervolgens in slow motion af.

Een minuscuul zwart gaatje verscheen recht in het voorhoofd van de vrouw.

‘Mooi schot,’ knikte Andrei. ‘Met een dergelijk klein kaliber moet je goed kunnen mikken.’

‘Daar dacht ik ook aan,’ zei Jasmine. ‘Dit is een professional. Hij moest met één hand schieten en dat is een stuk moeilijker.’

‘Jammer dat die vrouw zo’n trus was,’ zei Andrei. Hij gebruikte het Russische woord voor lafaard, schijtebroek. ‘Zelfs mijn jongste zusje had hem zo in zijn kruis geschopt en de bom afgenomen.…’

‘Dan was er nu geen Rotterdam meer geweest.’

‘Ah, hij was dus handig genoeg om een dead-man’s-schakelaar aan leggen. Zodra hij de knop loslaat, gaat dat ding af.’

‘Precies, en hij zit in de controlekamer onder een gashouder. Middenin het industriële park.’ Andrei wreef over zijn kin en Tasha kon de radertjes in zijn hoofd bijna zien draaien. ‘Jasmine. Zijn vrouw, staan jullie met haar in contact?’

‘Ze zit hier op het bureau.’

‘Geef mij haar even?’

De vrouw leek in niets op de echtgenote van de standaardterrorist, geen boerka of een zilveren kruisje met ‘Jezus redt!’ Evenmin een dolfijn-en-haai T-shirt van de Deep Ecology saboteurs. Roodomrande ogen en een onderlip die net niet trilde. Ze had Tasha’s best wel aardige onderbuurvrouw kunnen zijn.

‘Jullie gaan toch niet op hem schieten?’ zei ze. ‘Hij kan er niets aan doen. Het zijn de kwade sappen in zijn hoofd. Normaal doet hij geen vlieg kwaad.’

‘Hij aait roodborstjes en breidt wintertruien voor de ratten?’ zei Andrei.

Ze knikte heftig: zijn sarcasme ging volledig aan haar voorbij.

‘Hij schreeuwde zelfs nooit tegen mij. Alleen vanochtend vroeg en toen rende hij het huis uit.’

‘Hij gedroeg zich dus anders?’ zei Tasha. Nog een puzzelstukje. Helaas had ze er nog niet genoeg.

‘Ja, omdat hij zijn medicijnen niet genomen had.’

‘Wacht, wacht,’ zei Andrei. ‘Uw man? Is hij handig?’

‘Handig? Henk heeft twee linkerhanden en struikelt over zijn eigen schoenveters. Als er rook uit de broodrooster komt, roept hij mij.’