De vervloekten van de Blizzard Hel: Westerns

By Luke Sinclair

Door Luke Sinclair


Het was de verschrikkelijke tijd van haat tussen blanken en roden. Het waren de bittere jaren van de meedogenloze Indiaanse oorlogen waarin de gruwelijkste wreedheden werden begaan door beide partijen. Veel onschuldige mensen werden het slachtoffer van het zinloze moorden, waaronder Elk Woman, de Indiaanse squaw van Mountain Man Jake Stone. Toen hij voor haar verminkte lijk stond, zwoer hij genadeloos wraak. En zijn ruwe pad dreef hem niet alleen tussen zijn vijanden, maar ook in de moorddadige hel van een razende, allesvernietigende sneeuwstorm ...


(299XE)

• Language: Nederlands
• Publisher: CassiopeiaPress
• Release date: Sep 22, 2023
• ISBN: 9783753210681

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

De vervloekten van de Blizzard Hel: Westerns

Door Luke Sinclair

Het was de verschrikkelijke tijd van haat tussen blanken en roden. Het waren de bittere jaren van de meedogenloze Indiaanse oorlogen waarin de gruwelijkste wreedheden werden begaan door beide partijen. Veel onschuldige mensen werden het slachtoffer van het zinloze moorden, waaronder Elk Woman, de Indiaanse squaw van Mountain Man Jake Stone. Toen hij voor haar verminkte lijk stond, zwoer hij genadeloos wraak. En zijn ruwe pad dreef hem niet alleen tussen zijn vijanden, maar ook in de moorddadige hel van een razende, allesvernietigende sneeuwstorm ...

*

Toen Jakob Stone het schot hoorde, bekroop hem een onaangenaam gevoel. Niemand anders dan hij jaagde in dit gebied. De Blackfeet kwamen niet zelden zo ver en er waren maar weinig blanken die samen met hen konden komen zonder hun scalpen te verliezen. Maar de Blackfeet jaagden niet met geweren. De paar jachtgeweren die sommigen van hen hadden, gebruikten ze alleen om te vechten. Maar met wie zouden ze hier in godsnaam gaan vechten? Ze wisten dat dit zijn territorium was en er was hier al jaren geen blanke meer gezien.

Niettemin, dit schot!

Jakob Stone had zijn hoofd opgeheven en geluisterd, maar het bleef stil. Had iemand onbedoeld een schot gelost of gewoon voor de lol? Zoiets overkwam hooguit een groentje en zo iemand zou hier nooit levend aankomen. En wie anders dan hij en de Blackfeet hadden hier iets te zoeken? Jake haatte die verdomde gebieden waar je om de paar dagen iemand anders tegenkwam, en hij was blij dat het hier in zijn bergen niet zo was.

Hij verliet het ondiepe water van de rivier en klom de met riet begroeide oever op waar zijn oude berggeweer tegen een boom leunde. Hij nam het geweer in zijn hand en tuurde besluiteloos omhoog naar de berghellingen vanwaar de kraak van het schot was gekomen.

Hij was nog niet klaar met het uitlaten van zijn vallen, maar als er een schot klonk in een gebied dat zo verlaten was als dit, kon je niet gewoon doorgaan en doen alsof er niets gebeurd was. Je moest altijd weten wat er om je heen gebeurde, tenzij je van plan was om binnenkort ergens onder de grond te liggen.

Het zou hem meer dan twee uur kosten om daarboven te komen, maar het hielp niet, hij moest het doen.

Dus gooide hij de verse beverhuiden die hij tot dan toe had buitgemaakt over zijn schouder, nam zijn geweer in zijn rechterhand en marcheerde weg.

Hoewel de nachten al erg koud waren en 's ochtends het eerste voorzichtige ijs op de oevers verscheen, scheen de zon overdag warm op zijn rug en had hij zijn dikke jas nog niet nodig. Dus droeg hij alleen zijn lichtere kleding van hertenleer, waarin hij goed vooruit kwam.

Hij wist hoe gemakkelijk het was om van boven naar beneden te kijken en koos plekken voor zijn wandeling waar bomen stonden, ook al was het verder. Het was sowieso nooit goed om recht op het geluid van een geweerschot af te gaan. Daarom ging hij niet die kant op, maar probeerde hij de indruk te wekken dat hij terugkeerde naar zijn hut.

Pas toen hij het bos bereikte, veranderde hij van pad en beklom de dichtbegroeide hellingen.

Het kostte hem iets meer dan twee uur om de plek te bereiken waar hij dacht dat het schot was afgevuurd. De zon was al een flink stuk verder naar het westen opgeschoven.

Jakob Stone stopte en keek om zich heen. Er was niets te zien. De wind suisde zachtjes in de bomen boven hem. Niets wees op de aanwezigheid van mensen.

Was het misschien toch ergens anders geweest?

Hij bewoog zich voorzichtig langs de rand van een klein ravijn. Een paar kleurrijke bladeren van de plataan zeilden de diepte in voor het lichte briesje. Voor de rest was er geen beweging. Jacob speurde met zijn ogen de uiterste rand af, waar talloze rotsachtige kliffen het donkergroen van het bos onderbraken. Daar zou een hele krijgsband van Blackfeet zich kunnen verbergen zonder dat hij ze opmerkte. Toegegeven, ze hadden hem nog nooit kwaad gedaan, en het feit dat hij samenwoonde met een Blackfeet squaw was een hele geruststelling. Maar Indianen waren altijd onvoorspelbaar en niemand kon voorzien wat er in hun hoofd omging. Zoals bij alle mensen waren er ook herrieschoppers die zich niet aan de gebruikelijke normen hielden. Daarom had Jacob Stone voorzichtigheid tot leidraad gemaakt in zijn omgang met hen. Een lichtvoetige broeder kon niet lang overleven in deze wildernis.

Er was er één in het bijzonder onder de Blackfeet waar de pelsjager voor op zijn hoede moest zijn. Als Big Knife hem hier ergens zou betrappen, zou Jacob nog geen kruitspuit geven voor zijn leven.

Big Knife had Elk Woman lange tijd het hof gemaakt, maar het meisje had uiteindelijk gekozen voor de blanke jager die een winter bij hen had gewoond en met hem was meegegaan. Sinds die tijd haatte Big Knife hem meer dan een Kraai.

Jakob Stone was altijd bang geweest dat Big Knife op een dag bij zijn huis zou opduiken om gewoon Elk Women mee te nemen. Maar tot nu toe was dat niet gebeurd. Maar dat wilde niet zeggen dat het gevaar geweken was. Jake wist hoe lang Indianen hun haat konden meedragen.

Hij stopte plotseling toen hij een voetafdruk zag op een zanderige plek op de grond. Het was de afdruk van een mocassin, eentje maar, en toen was het spoor weer verdwenen op de stenige grond.

Toch Blackfeet!

De pelsjager hief zijn hoofd op en onderzocht met zijn blik elke struik, boom en rots in zijn omgeving. Als het om Blackfeet ging, kon je niet waakzaam genoeg zijn, of het nu vriend of vijand was.

Misschien dacht Big Knife dat zijn uur gekomen was en had het schot alleen maar gediend om hem hierheen te lokken? Hij verwierp deze gedachte weer, want ook Big Knife wist dat een schot het spel waarschuwde.

De pelsjager controleerde nogmaals of zijn geweer klaar was om te vuren en of de ontsteker goed op de zuiger zat. Toen kroop hij langs de rand van het ravijn onder de dekking van de struiken. Af en toe wierp hij een vragende blik naar de andere kant. Maar hij concentreerde zich vooral op zijn onmiddellijke omgeving, want hij kon niet zo snel bereikt worden van voorbij het ravijn.

Toen zag hij de Blackfoot, of in ieder geval zijn benen, gestoken in een legging met franjes en zwartgeblakerde mocassins, vanachter een rotsblok tevoorschijn komen. De krijger lag op de grond en moest dood of gewond zijn.

Hij moest alleen zijn geweest, anders had hij daar niet zo lang gelegen. Maar het was heel goed denkbaar dat er anderen in de buurt waren die het schot net als hij hadden gehoord.

Maar wie had dat schot gelost?

Voorzichtig liep Jakob Stone om het rotsblok heen, zijn geweer in de aanslag. Met een snelle blik op de vreemd verkrampte houding van de Indiaan stelde hij vast dat deze inderdaad dood was, en hij inspecteerde opnieuw alert zijn omgeving. Maar hij bleef alleen.

Langzaam naderde hij de dode man en draaide hem op zijn rug. Hij kende hem. Het was Painted Face, onmiskenbaar, met de donkere moedervlek op zijn wang. De kogel moet hem midden in zijn sprong hebben geraakt toen hij dekking zocht achter dat rotsblok. De kogel was vanaf de zijkant onder zijn linkerarm zijn borst binnengedrongen en moet hem op slag gedood hebben.

Painted Face was een teruggetrokken jongeman die behoorde tot de Wolf Clan van Big Knife.

Jacob Stone doorzocht de directe omgeving, maar vond geen andere geur dan die van de dode man. Dus kwam hij tot de conclusie dat de schutter aan de andere kant van het ravijn moest zijn geweest.

Wie zou het geweest kunnen zijn? Deze vraag baarde de pelsjager zorgen, maar hij vond geen antwoord.

Hij had geen paard bij zich en de Indiaan blijkbaar ook niet, of hij had het ergens verstopt omdat hij wilde jagen. Jake kon hem dus niet meenemen en besloot eerst naar huis terug te keren en hem later te halen, als zijn stamgenoten hem dan nog niet hadden gevonden. En als hij terugkwam met zijn paard en de muilezel, kon hij aan de andere kant van de kloof naar