Drie opzwepende westerns augustus 2023

By Neal Chadwick and Pete Hackett

Drie opzwepende westerns augustus 2023
(399)
Dit deel bevat de volgende westerns:







Trail naar de hel (Pete Hackett)

De bloednacht van Indian Wells (Pete Hackett)

De vogelvrije (Neal Chadwick)







Jeff Kane kneep zijn ogen dicht tegen de opkomende zon. De lange man had zijn kamp voor de nacht opgeruimd en dronk de laatste koffie uit zijn tinnen beker. Ergens achter de horizon moest San Antonio liggen. Een halve dag rijden, schatte hij. Het was vijf lange jaren geleden dat hij voor het laatst in zuidwest Texas was geweest. Vijf jaar - en in vier daarvan was hij soldaat geweest in het leger van het Noorden. Nu kwam hij terug naar een land dat hem zou haten omdat hij aan de verkeerde kant vocht.

Maar Kane had zijn redenen.

Dat hij geen sympathie had voor de slavenhouders en plantagehouders van het Zuiden was er slechts één van.

Jeff Kane luisterde en zijn alerte staalblauwe ogen tastten de horizon af. Hij zag vier kleine zwarte puntjes die tegen het zonlicht afstaken en snel groter werden. De wind droeg hoefslagen over.

Kane stopte de tinnen beker in zijn zadeltas. Zijn kamp was bij een klein groepje bomen. Tenminste één van deze bomen was volledig verdord. Kane had zijn bruine paard daar vastgebonden.

• Language: Nederlands
• Publisher: CassiopeiaPress
• Release date: Oct 26, 2023
• ISBN: 9783753211480

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Trail naar de hel : Western

Pete Hackett

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Hier vindt u het laatste nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Trail naar de hel : Western

Door Pete Hackett

McQuade liet het paard stapvoets onder zich. Duisternis omringde hem. Het was vochtig en de lauwe wind uit het zuiden bracht weinig verlichting. Aan weerszijden van de premiejager slingerden heuvels van zand en steenslag omhoog. De lucht erboven was inktblauw en met sterren bezaaid. Het monotone gefluister van de wind vermengde zich met het doffe gedreun van hoefslagen.

De Texaan reed vol spanning. Hij was in Mexico, midden in de Sonora-woestijn om precies te zijn. Voordat de avond viel, was hij ternauwernood ontsnapt aan de rurales, die beruchte politieruiters die de grens controleerden en met een ijzeren bezem over de grensgebieden veegden. Ze deinsden niet terug en maakten korte metten met mannen die hun land illegaal waren binnengekomen. De dood had de knokige klauw die hij al naar de premiejager had uitgestoken weer teruggetrokken.

McQuade maakte zich geen illusies. Al zijn zintuigen waren geactiveerd. Het dodelijke gevaar van de Rurales kon achter elke struik, achter elke verhoging op de loer liggen en was alomtegenwoordig. De Texaan hield het Henry geweer bij de hals van de kolf vast. Zijn hand had zich letterlijk vastgezogen aan het kale hout. Het geweer stond met de kolfplaat op zijn dij. Er zat een patroon in de kamer. De ogen van de premiejager waren voortdurend in beweging, ze gleden over de heuvelruggen aan weerszijden en boorden zich in de duisternis tussen de hellingen. Hij was voortdurend op zijn hoede.

Een stoffige vallei opende zich voor hem. De maan hing groot en bolvormig boven de bergen in het zuiden. In het licht kon McQuade enorme cactussen zien, rotsen in alle maten en vormen, en het schaarse struikgewas dat hier overal groeide, waarvan sommige dood en verdord waren.

Een klein lichtpuntje aan de voet van een heuvel in het oosten sprong in McQuade's ogen, aangewakkerd door het stof. Het was vuur. McQuade trok aan de teugels en het paard stond op. Het steigerde koppig, snuivend en hoefbevend. Er klonk een zacht gekletter. McQuade nam het dier hard in de hand. Zijn blik was gericht op de lichtpunt.

Nadenkend nam de Texaan de waterfles uit het zadel, schroefde hem los en dronk. Het water smaakte muf, maar het spoelde het stof van zijn tanden en keel en deed hem wat opleven. Zijn geest werkte. Maar toen hij de veldfles weer aan het zadel hing, stond zijn besluit vast. Resoluut nam hij het paard in de rondte, trok zich terug in de insnijding van de heuvel en stuurde het dier uiteindelijk de helling rechts van hem op. Daar aangekomen, reed hij oostwaarts over de zijkant van de heuvel, weg van het vuur, onder de kam. Bij een groepje doornstruiken stapte hij af, bond het paard vast aan een tak en liep de heuvelrug op. Het vuur was nu direct onder hem. Het brandde aan de rand van een groepje struiken. De vlammen flakkerden. Licht en schaduw wisselden elkaar op de grond rondom af.

Gebruikmakend van de beschutting van de coma's, mesquitebomen en ocotillos die op de dorre, zanderige grond groeiden, sloop de premiejager naar het vuur. Een man zat op de grond te roken. Zijn paard stond tussen de struiken en knabbelde bladeren van de takken. In het licht van het vuur kon McQuade het gezicht van de man zien. Het was bebaard. De ogen glinsterden als glas.

De premiejager was geëlektriseerd. Al bijna vier weken was hij de sheriffendoder Strother Brady op het spoor. De bandiet was voor het laatst gezien in San Rafael, een klein dorpje midden in de bergen. McQuade had het bijna opgegeven en was naar het noorden gekeerd om terug te keren naar de Verenigde Staten. Maar nu ...

Het was waarschijnlijk de voorzienigheid die hem hierheen had geleid. Verbazing vervaagde, grimmige tevredenheid nam bezit van de premiejager. Hij was weer eens aan het einde van een spoor gekomen.

McQuade nam het geweer op zijn heup, stapte om het struikgewas heen dat hem bedekte, en riep met een sissende, droge stem: Niet bewegen, Brady. Ik heb mijn wijsvinger op de trekker en de loop recht op je gericht.

Het hoofd van de bandiet draaide zich om. Hij hield zijn adem in en leek naar de woorden te luisteren. Een lange gestalte naderde hem, een schaduw die langzaam vorm aannam. De loop van een geweer glansde dof in het vage licht, de kulas van de Henrygun glom als goud. Het knarsen van zand en het kraken van laarsleer begeleidde elke stap van de man. Aan de rand van het vuur stopte hij. Zijn gezicht lag in de schaduw van de rand van zijn hoed. Er ging een angstaanjagende dreiging van hem uit, een duistere voorspelling.

Strother Brady overwon zijn verdoving, verdreef de muffe lucht en gooide de sigaret in het vuur. Een hete schok pulseerde door zijn bloedbaan. Weet je hoe ik heet? Wie bent u? De trillende spanning van zijn zenuwen deed hem hard en met tussenpozen ademen.

Mijn naam is McQuade. Ik neem je mee naar Arizona, Brady. De beul wacht daar op je. Sta op! Voorzichtig. En draai je dan om.

Bent u een sheriff, of zelfs een staatsman?

Noch - noch.

Aaah, ik begrijp het. U wilt de premie verdienen. De stem van de bandiet zakte. Je bent verdomme een mensenjager.

Ik dien de wet op mijn eigen manier, antwoordde McQuade ijzig. Maar ik weet zeker dat iemand als jij dat niet begrijpt. Zijn toon verraadde ongeduld toen hij na een korte pauze commandeerde: Omhoog nu! Draai je om. En geen gekke ideeën. Deze plek is niet goed om te sterven.

Strother Brady aarzelde nog een paar ademhalingen en stond toen op. Terwijl hij dat deed, hield hij zijn ogen niet van McQuade af en keek hem aan met een uitdrukking van verraderlijkheid en sluwheid. Als in slow motion hief hij zijn handen tot schouderhoogte, draaide zich bijna ontspannen om en keerde McQuade uiteindelijk de rug toe.

De premiejager stapte achter de bandiet en sloeg toe met zijn geweer. Hij nam niet het minste risico. Kerels als Strother Brady waren onvoorspelbaar en gevaarlijk. En ze waren absoluut dodelijk. Het waren tweebenige ratelslangen.

Alsof hij door Satans vuist was geslagen, zakte Strother Brady in elkaar. Hij kwam hard op de grond terecht.

*

Toen Strother Brady bijkwam, lag hij op de grond. Zijn handen en voeten waren vastgebonden. Zijn schedel deed pijn van de klap met de geweerloop. Hij knarste met zijn tanden zodat het glazuur knarste.

McQuade hurkte op zijn hielen bij het laag brandende vuur. Het licht weerkaatste in zijn ogen. Donkere schaduwen vestigden zich op zijn smalle gezicht met zijn dagenoude stoppels, aangekoekt met stof en zweet. McQuade was zesentwintig jaar oud. Zijn gezicht was dat van een vijfendertigjarige. Oorlog, gevangenschap en de moord op zijn familie hadden er hun sporen in achtergelaten. Het was het gezicht van een man die de ups en downs van het leven had gekend, die door een ongenadig lot niet was gebroken, maar ijzerhard en onverzettelijk was geworden.

Je brak bijna mijn schedel! hijgde de bandiet, terwijl hij zijn handen ineenkromp om de koorden los te maken waarmee de premiejager hem had vastgebonden. Een nutteloze poging. De pest aan je nek.

Hou je mond!

Brady worstelde zich overeind, spuugde minachtend opzij en siste: Je haalt het nooit! Het is veertig mijl naar de grens. Veertig kilometer hel, McQuade! Veertig kilometer rurales en Mexicaanse bandieten die hun streken uithalen, waarschijnlijk ook Apaches, die van de Amerikaanse cavalerie Mexico in rennen. Brady lachte ratelend. En denk maar niet, mannenjager, dat ik me als een schaap naar de slachtbank laat leiden.

Spaar je adem, Brady.

Je bent een verdomde klootzak!

Je beledigt mijn moeder. Laat haar erbuiten. Het klonk bijna zachtaardig.

Scherp stootte Strother Brady de lucht door zijn neus. Zijn kaken knarsten. In zijn ogen gloeiden de sintels van een grenzeloze haat. Zijn mondhoeken trilden. Veertig mijl, McQuade, hijgde hij ten slotte. Jij wordt ook moe. Maar je durft je ogen niet te sluiten en te gaan slapen. Toch zul je het niet kunnen voorkomen, want de vermoeidheid zal je inhalen. En dan...

Je smeekt gewoon om een prop, Brady.

Vanaf nu was de bandiet stil. Opnieuw probeerde hij de boeien rond zijn polsen los te maken. Diep sneden ze in zijn huid. Het bloed kon niet meer goed in zijn handen circuleren en zijn vingers werden gevoelloos. Hij schuurde zijn huid en de schaafwonden brandden als vuur.

De boeien hielden.

Haat golfde in zijn emotie en het dwaalde in zijn ogen.

We rijden als de dageraad aanbreekt, gaf McQuade aan. Als alles goed gaat, bereiken we Nogales overmorgen rond het middaguur. Er is daar een sheriff. Ik draag jullie aan hem over.

Raak alleen niet te opgewonden! siste Strother Brady.

Ik ben niet onder de indruk van je dreigementen, Brady, verklaarde McQuade kalm, bijna gelijkmoedig. Hij keek naar het gezicht van de bandiet, dat er bleek en somber uitzag in het spel van licht en schaduw en waarin een leven buiten de wet onmiskenbare sporen had achtergelaten. McQuade schatte de bandiet ongeveer vijfenveertig jaar oud. Zijn gelaatstrekken vertoonden de rusteloosheid van een constant opgejaagde. Meedogenloosheid, wreedheid en meedogenloosheid hadden hun sporen op het gezicht achtergelaten.

Je komt wel over je arrogantie heen, McQuade! beloofde de bandiet. Ik zal je van je hoge paard brengen.

Je werkt op mijn zenuwen met je geklets, Brady.

Vanaf nu heerste er stilte.