Drie westerns - bloemlezing 8

By Pete Hackett

door Pete Hackett





Het ebook bevat drie westerns:

Ze waren partners

De duivelin uit Texas

Chad Everett - als een lading dynamiet


De grootte van dit ebook komt overeen met 360 paperbackpagina's.

"Verdomme, James!" kreunde Jack Randall grimmig. "Ik kan niet gewoon doorgaan en doen alsof ik nooit een vriend heb gehad die Jim Hannagan heet. Ik moet weten wat er van hem geworden is."

"Hannagan is dood!" zei James Franklin, de moordenaar en veedief, kil, zonder enige emotie. "Als die kerels van de Cirkel-M hem niet hebben doorgeschoten met hun lood, dan hebben ze hem opgeknoopt."

Ze reden tussen rotsen en heuvels door, stopten steeds weer om achter zich te luisteren, ruikten als wilde dieren en keken om zich heen.

Ze waren met z'n vieren.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Feb 26, 2024
• ISBN: 9783745236866

Book preview

Pete Hackett

Drie westerns - bloemlezing 8

UUID: 1c3c9f94-9082-4d55-be33-c87a300ee7b4

Dieses eBook wurde mit StreetLib Write (https://writeapp.io) erstellt.

Inhaltsverzeichnis

Drie westerns - bloemlezing 8

Copyright

Ze waren partners

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

De duivelin uit Texas

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

Chad Everett - als een lading dynamiet

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

Over de auteur

Drie westerns - bloemlezing 8

door Pete Hackett

Het ebook bevat drie westerns:

Ze waren partners

De duivelin uit Texas

Chad Everett - als een lading dynamiet

De grootte van dit ebook komt overeen met 360 paperbackpagina's.

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

Ze waren partners

Pete Hackett

Heet lood floot over Jim Hannagan. Zijn paard was dood - neergeschoten. Hij lag achter het karkas van het dier in de holte en durfde niet te schieten op de cowboys die op hun paarden uit de kloof in de heuvel denderden en zonder aarzelen aanvielen.

Jim zond een gebed naar de hemel. Hij keek over zijn schouder in de richting waarin Jack Randall, James Franklin en de twee andere kerels waren verdwenen. Er waren heuvels en rotsen, doornige coma's en mesquietstruiken, de zon scheen op de flanken van de heuvels. Mijn God, waarom kwamen ze niet terug om hem te helpen?

Als hij ook maar een haar op het hoofd van een van de jongens die hem hadden geconfronteerd aanraakte, kon hij geen genade verwachten. Jim wist dat. Zijn bezwete handen hielden letterlijk het geweer vast ...

Zweet liep ook over zijn gezicht en in zijn ogen, waardoor ze brandden en ontstoken raakten. Stof wolkte omhoog onder de wervelende hoeven van de cowboypaarden. Het gekletter van hoeven kwam als een boodschap van onheil en dood, vermengd met de ontploffingen van geweervuur. Lood sloeg in het lichaam van het dode paard.

Jim Hannagans leven was geen roestige cent waard.

Hij gooide het geweer weg, toen de Colt. Hij nestelde zich hard tegen het lichaam van het dode paard. Het leek een wonder dat hij nog leefde. Hij trilde van binnen, zijn hart klopte tot in zijn keel. Een ijzige rilling liep over zijn ruggengraat. Het was alsof een ijskoude benen hand hem aanraakte.

De ruiters om hem heen trokken de paarden aan. Het gehinnik steeg op, hoeven stampten, bittenkettingen rinkelden. Harde, meedogenloze blikken richtten zich op Jim Hannagan. De snuiten van de wapens staarden hem aan als lege dode ogen. De ruiters, er waren er vijf, hoefden maar een vinger uit te steken. Dan zou de dood van vijf kanten tegelijk op hem afkomen.

Jim ging op zijn knieën zitten. Hij hield zijn handen op schouderhoogte. Ze trilden. Zenuwen tintelden in zijn gezicht. Verterende angst weefde in zijn ogen.

Een kletterende stem overstemde het gerommel van de onrustige paarden. Hebben we eindelijk een van jullie vuile veedieven gevangen. Ik hoop dat je weet wat dat voor je betekent.

Jim stond op en ging op zachte knieën staan. Ik wist niet dat het vee gestolen was, zei hij. Echt, ik had geen idee. Jims stem trilde. Mijn vriend en ik huurden Franklin in om...

De woordvoerder van de Cowboys wuifde hem weg. Spaar je adem om op te hangen, Rustler. We zijn je gevolgd. Ja, we hebben je helemaal gevolgd vanaf Cody. Ik neem aan dat je met je vee wilde gaan leuren in een van Montana's goudkolonies? Tuurlijk, daar is een koe zijn gewicht in goud waard. - Nou, mijn vriend, je hebt pech.

Het klonk definitief en op de een of andere manier definitief. Als een oordeel ...

De ruiter zwaaide naar zijn metgezellen.

Ze sprongen van de paarden af. Jims armen werden achter zijn rug gedraaid en zijn handen werden vastgebonden. De dunne leren koorden sneden brutaal in zijn polsen. Ze sleepten hem naar een van de enorme, eeuwenoude kurkeiken die sporadisch in het hol groeiden. Een netjes vastgebonden strop vloog over een van de dikke, horizontale takken. Jim werd op een van de paarden gezet.

Een onzichtbare vuist verstikte hem. Hij slikte. Hij wilde iets zeggen, zijn onschuld verkondigen, uitleggen dat ze een grote fout maakten. Maar zijn stembanden faalden. De angst voor de dood maakte ze zwakker.

Terwijl de strop om zijn nek lag, zei de leider van de compromisloze, meedogenloze troep breekbaar: Het was een vergissing om met het vee van de Cirkel-M te rommelen. Vaarwel, Rustler!

Mijn hemel, meneer, wist Jim Hannagan er uiteindelijk met al zijn wilskracht uit te kraken, ik had er echt geen idee van dat het vee gestolen was. We ontmoetten Franklin in een stadje bij de grens met Montana. Ik geloof dat Clark de naam van het nest was. Franklin vertelde ons dat hij een paar ruiters was kwijtgeraakt en ...

De ander onderbrak Jim hard en meedogenloos: We hebben je betrapt met vee van de Circle M ranch. Ze waren gestolen. Een paar cowboys zijn gedood. Veedieven en moordenaars worden in dit land opgehangen.

De jongen stak zijn hand op.

Jims adem stokte. Hij voelde zich duizelig. Hij was dertig. En hij zou spoedig dood zijn. De gedachte overspoelde hem en veroorzaakte een plotselinge bloeding in zijn hersenen.

Maar toen klonk er een schot.

De hoofden van de Cirkel M ruiters schoten in de rondte. Een ruiter spoorde zijn paard rond een bosje op de top van een heuvel. De kerels bij de kurkeik grepen naar hun wapens.

De man op de heuvel spoorde zijn paard aan. In een drafje reed hij het hol in. Het geweer rustte met de kolfplaat op zijn dij. Zijn rechterhand omspande de hals van de kolf. Een ster schitterde op zijn vest.

Hij droeg de Stetson laag op zijn voorhoofd zodat zijn ogen in de schaduw van de rand stonden. Alleen het onderste deel van zijn gezicht was zichtbaar. Het was een smal, hard gelijnd gezicht met diepe inkepingen en lijnen. De mond leek samengeknepen, de kin was hoekig en verraadde energie.

Drie paardenlengtes voor de Cirkel M ruiters, pareerde hij zijn paard. Mijn naam is Jefford, stelde hij zich voor. Zijn stem klonk rommelend, op de een of andere manier onheilspellend. Ik ben de sheriff van Red Lodge. Hij wees met zijn kin naar Jim Hannagan. Wat jullie hier doen is moord. Wat heeft die kerel uitgespookt dat je hem wilt ophangen?

Mijn naam is Joe Mercer, zei de leider van de cowboycrew. Ik bezit de Circle-M in de buurt van Cody. Hij wees met zijn kin naar Jim Hannagan. Hij en zijn trawanten hebben een kudde langhoorns uit mijn weiland gestolen. Ongeveer 500 stuks. Twee van mijn cowboys stierven toen ze de veedieven confronteerden en een derde raakte zwaar gewond. Het zijn veedieven en gemene moordenaars. Helaas zijn zijn handlangers ons ontkomen.

Haal de strop van hem af. Misschien mag je in Wyoming naar believen hangen. Hoe dan ook, in Montana hebben we een wet die bepaalt of een man al dan niet wordt opgehangen. Jij bent rechter noch beul. Dus haal het touw van de man af.

Nee, oh nee, Jefford, dat gaan we niet doen. Oké, we hebben onze kudde terug. Ze zijn achter de heuvels naar het zuiden. Maar het brengt mijn ruiters niet terug tot leven. Ze zijn bruut in elkaar geslagen. En die klootzak moet ervoor boeten.

Sheriff, hijgde Jim, ik was daar niet. Jack Randall en ik kwamen James Franklin tegen in Clark, een klein stadje zo'n 20 mijl naar het zuiden. We dachten dat hij een veeboer was die een kudde naar Montana dreef, en omdat we werk zochten, klommen we in zijn zadel. Ik ben mijn hele leven niet in de buurt van Cody geweest. Ik heb in mijn hele leven nog nooit vee gestolen.

Daar hoor je het, gromde de sheriff. Hij keek Jim aan. Beschouw het als een speling van het lot, mijn jongen, dat ik toevallig langs het pad kwam en gelokt werd door het geluid van geweervuur. Zijn ogen waren op Joe Mercer gericht. Ik wil niet dat een man gelyncht wordt in mijn rechtsgebied. Dus ik tel tot drie. En als de strop nog om zijn nek zit, begin ik te schieten.

Met het laatste woord richtte hij het geweer op de baas van de Cirkel-M. Een droge, scherpe klik klonk toen hij de grendel afvuurde. Zijn wijsvinger krulde hard om de trekker. De vastberadenheid van de sheriff was onwrikbaar.

De ruiters van Circle M Ranch waren slim genoeg om zich dit te realiseren. Ze tartten het lot niet.

Korte tijd later was Jim Hannagan vrij.

Link Jefford, de sheriff, sprak: Ik adviseer je om naar je kudde te rijden en ze via de snelste route naar Wyoming te drijven. Mijn jurisdictie strekt zich uit tot aan de grens. Voor mij zijn jullie wetteloze lynchers. Verlaat mijn district binnen de komende 48 uur of ik sluit jullie op voor poging tot moord.

Tandenknarsend reden de mannen van Circle M naar het zuiden.

En jij, mijn jongen, ik raad je aan om de mensen voor wie je het zadel wilt knijpen de volgende keer beter onder de rand van je hoed te kijken, gromde Link Jefford toen het groepje tussen de heuvels verdwenen was. Dat kun je zien. Verkeerd handelen kan tot de hel leiden.

Reken maar, mompelde Jim, terwijl hij zijn strottenhoofd masseerde alsof hij de druk van de mitella nog voelde. Zijn hart bonsde niet meer zo hevig. Hij schraapte zijn keel. Zijn stem klonk nog steeds schor en hees. Hij zei: Heel erg bedankt, Sheriff. Zonder u zou ik al dood zijn.

Jim slikte krampachtig en verslikte zich bijna. Zelfs daarna liep er een ijzige rilling over zijn rug.

Graag gedaan, antwoordde Link Jefford. Ik deed gewoon mijn werk. Hij keek Jim met een dwingende blik aan. Zeg eens eerlijk, jongen: was jij erbij toen het vee van de Circle M weide verdreven werd?

Nee, Sheriff. Dat beloof ik, antwoordde Jim. Toen vroeg hij: Hoe ver is het naar de volgende stad, sheriff?

De dichtstbijzijnde stad is Red Lodge. Dat is ongeveer vijf mijl verder naar het noorden. Wat wil je daar?

Jim haalde zijn schouders een beetje op. Toen we met Franklin in zee gingen, hadden Jack Randal en ik een burn-out. Maar James Franklin wilde ons eerst uitbetalen in Anaconda. Die idioten van de Circle-M schoten het paard onder me vandaan. Ik moet het geld voor een nieuw paard verdienen, Sheriff. En ik heb drie maaltijden per dag nodig. Waar haal je het vandaan en steel je het niet zonder een cent op zak?

Jim grijnsde een beetje schaapachtig, draaide zich toen om en raapte zijn hoed op die in het gras lag. Hij zette hem op zijn hoofd, liep naar zijn paard, pakte zijn Colt en borg hem op.

Jack Randall, riep de sheriff. Wie is dat?

Jack is mijn partner. We rijden al jaren samen. We zijn vrienden.

Link Jefford volgde elke beweging van Jim Hannagan met de Winchester. Het wantrouwen dat hem nog steeds overheerste was nog niet helemaal overwonnen.

Jim besteedde er geen aandacht aan. Hij maakte zijn zadel los, toen het hoofdstel, dat hij aan de hoorn van het zadel hing, pakte de Winchester en liet hem in de schede zakken. Toen zwaaide hij het zadel op zijn schouder. Vijf mijl, zei je toch?

Zijn poedergrijze ogen keken de sheriff vragend aan.

Ja. Link Jefford knikte. Even keek hij Jim na, die op weg was gegaan. Hij zag een lange man met brede schouders en smalle heupen, wat verraadde dat hij een groot deel van zijn leven in het zadel had doorgebracht.

Nee, mijn jongen, mompelde Link Jefford tegen zichzelf, je bent geen ritselaar en moordenaar. Integendeel, ik denk dat er veel in je zit.

Er kwam een peinzende uitdrukking in zijn ogen. Link Jefford schudde de verdenking van zich af en vertrouwde op zijn kennis van de menselijke natuur. In de 30 jaar dat hij de ster in verschillende steden had gedragen, had hij allerlei soorten kerels ontmoet. En hij had een oog ontwikkeld voor of een man goed was of niet ...

1

Verdomme, James! kreunde Jack Randall grimmig. Ik kan niet gewoon doorgaan en doen alsof ik nooit een vriend heb gehad die Jim Hannagan heet. Ik moet weten wat er van hem geworden is.

Hannagan is dood! zei James Franklin, de moordenaar en veedief, kil, zonder enige emotie. Als die kerels van de Cirkel-M hem niet hebben doorgeschoten met hun lood, dan hebben ze hem opgeknoopt.

Ze reden tussen rotsen en heuvels door, stopten steeds weer om achter zich te luisteren, ruikten als wilde dieren en keken om zich heen.

Ze waren met z'n vieren.

James Franklin was de leider. De andere twee waren Doug Slade en Spencer Mason. Het waren bandieten van het ergste soort; gemeen, wreed, meedogenloos en dodelijk. De verdorvenheid stond op hun gezichten geschreven.

De hondenzonen zijn op ons neergestort als buizerds op een stel veldmuizen, rommelde Slade's orgel. De pest in hun nek. We hadden ons het werk met het vee kunnen besparen. We hebben ze voor niets hierheen gedreven.

Je bent me een verklaring schuldig over dat verdomde vee, Franklin! schreeuwde Jack Randall door de stampende hoefslagen heen. Toen Jim en ik bij je kwamen, zei je dat het jouw vee was dat je naar Anaconda reed. Als we hadden geweten dat je de gehoornde beesten aan het stelen was, hadden we je op een afstand gehouden.

Oh, raak niet overstuur, Randall! zei James Franklin kalm. Nu ik erover nadenk, ik heb niet eens tegen je gelogen. Natuurlijk, het vee was niet ons eigendom. Maar ze waren wel in ons bezit. Ja, we bezaten ze. Hij lachte hard.

Een verbazingwekkende theorie, mopperde Jack Randall. Hij voelde bitterheid. Ook hij had Jims paard zien vallen. Jim was uit het zadel gekatapulteerd. En naar alle waarschijnlijkheid was hij dood. Zeker! Enige tijd hoorde Jack nog het gesuis van geweren en revolvers. En hij reed nu zelf met drie bandieten. Zijn stemming was op een dieptepunt.

James Franklin verhief zijn stem weer: Er is goud gevonden in de buurt van Salmon, mensen. Zullen we erheen rijden en wat geld verdienen? Er is mij verteld dat er geld op straat ligt. Je hoeft alleen maar te bukken en het op te rapen.

Zalm, kreunde Jack. Die plaats ligt in Idaho. Dat is een paar honderd mijl ...

Wacht er ergens iemand op je, Randall? snauwde Spencer Mason.

Nee, dat niet. Maar ...

Daar gaan we! Laten we rijden!

Ze trokken westwaarts. Tien dagen later staken ze de Bitterroot Range over. De bergen eisten het laatste van hen en hun paarden. De Big Hole Pass was halsbrekende toeren. Ze vloekten en zweetten en veroordeelden dit land. Maar toen bereikten ze de Salmon River, volgden deze zuidwaarts en kwamen aan bij Salmon, de stad die naar de kreek genoemd is.

Vanaf een heuvel konden ze de stad zien liggen. Ze lieten hun onderzoekende ogen dwalen over de chaotische verzameling verwrongen hutten, krotten, tenten en geïmproviseerde onderkomens gemaakt van dunne boomstammen, takken en twijgen.

Ze misten de houten kanalen van de wasinstallaties niet en de tunnels die in de wanden van de heuvels waren gegraven en in de rotswanden waren geblazen.

Daar beneden krioelde het als een mierenhoop. De grond was omgewoeld. Gulzige handen hadden verschrikkelijke wonden geslagen. Verscheurde, bebaarde mannen zwoegden in de kuilen. Ze spoelden het zand in drommen aan beide kanten van de rivier, waarvan het water bruin was van het kolkende vuil, in de onwankelbare hoop dat er een klomp goud in de zeef terecht zou komen.

Ze reden de stad in.

Laten we de paarden naar de stalhouderij brengen, zei James Franklins. Hij keek om zich heen en knikte. Op een toon van overtuiging verkondigde hij: Ja, dit is de juiste plek. Daar blijven we.

Even later zaten ze in een van de saloons. In het midden van de tafel stond een fles cognac. Ze dronken.

We pakken het groots aan, mensen, kondigde James Franklin aan. De gouddelvers hier zijn een kudde schapen zonder leiderschap. Wij zullen hier binnenkort de klokkenluiders zijn. En dat betekent dat we veel geld gaan verdienen zonder onze handen vuil te maken.

Hoe ga je deze mierenhoop van een stad onder één dak krijgen, James? vroeg Jack Randall.

Door beter te zijn dan de anderen die het proberen, gromde de bandiet, terwijl hij een toast uitbracht op Jack.

2

Jim Hannagan was in Red Lodge gebleven. Hij droeg de ster van hulpsheriff. Link Jefford had hem de baan aangeboden en Jim had er geen twee keer over nagedacht.

De oude sheriff werd Jim Hannagans vaderlijke vriend.

Jim werd al snel zeer gewaardeerd en gerespecteerd in Red Lodge. Jefford was oud. Jim deed bijna elke klus voor hem. Hij was onvermoeibaar. En hij was er trots op de ster te dragen.

De weken gingen voorbij. Maanden gingen voorbij, de winter kwam en ging, de lente kwam en toen kreunde het land onder de zomerhitte.

Jim Hannagan was onderweg. Er waren paarden gestolen van Cedric Crawford van de Double-C Ranch en hij had aangifte gedaan bij de sheriff. Jim was de paardendieven op het spoor...

De zon scheen aan het firmament en veranderde de hoofdstraat van Red Lodge in een zinderende hel. Kleine zilveren kristallen glinsterden in het enkeldiepe stof.

Link Jefford zat in een schommelstoel op de veranda van het kantoor. Hij had zijn hoed ver over zijn gezicht getrokken en was in slaap gevallen.

Drie renners draaiden vanuit een zijstraat de Main Street in. Ze reden de rijbaan af in de richting van het kantoor. Ze zagen de slapende man op de veranda, en ze misten de badge op zijn bruine vest niet.

Voor het kantoor leidden de drie mannen de paarden in.

En nu werd Link Jefford zich bewust. Hij duwde zijn hoed van zijn gezicht, knipperde en - schrok. Met een ruk ging hij rechtop zitten. Zijn ogen vernauwden zich lichtjes.

John McKenzie! brak het verbijsterd uit zijn trillende lippen.

Heel waar, zei de middelste van de drie ruiters, zich uitrekkend. John McKenzie, die vijf jaar in de gevangenis heeft gezeten en wiens broer hier in Red Lodge is opgehangen.

Link Jefford kreeg grip op de onrust van zijn emoties. Hij stond op, reikte naar de reling en legde zijn nerveuze handen op de dwarsbalk.

Je broer is opgehangen voor de moord op twee mannen. Een beëdigde jury achtte hem schuldig en de rechter veroordeelde hem ter dood. Ik voerde het vonnis uit. Dat is de wet, McKenzie. Je hangt voor moord in ons land.

McKenzie likte zijn droge lippen af. Ik heb toen beloofd mijn broer te wreken, Jefford. En nu ben ik hier.

De sheriff knikte. Zijn lippen waren samengeperst in een dunne, bloedeloze lijn. Nu gingen ze uit elkaar. Ik weet het, McKenzie. Ja, je hebt gezworen je broer bloedig te wreken. Maar denk je dat je broer weer tot leven komt als je mij doodt?

Je hing hem op als een stuk vee! ratelde McKenzie's orgel, Dacht je echt dat ik zijn dood ongestraft zou laten?

Bij het laatste woord trok John McKenzie zijn paard half rond en kietelde het met zijn sporen. Het dier begon te bewegen. De twee andere ruiters volgden McKenzie. Ze reden naar de stalhouderij, lieten hun paarden daar achter en gingen de saloon binnen. Daar aten en dronken ze.

We laten het oude bot stoven in zijn eigen sappen, gromde McKenzie. Laat angst en onzekerheid aan hem vreten. Laat hem lijden zoals Price. Hij moest vanuit het gevangenisraam toekijken hoe ze de galg voor hem opzetten en hem op de proef stelden met een zware zandzak.

Misschien ontsnapt Jefford terwijl wij hier zitten, gromde Albert Oates, een van McKenzie's metgezellen.

Of hij haalt versterking, zei Wade Benbow, de derde bandiet. Ik denk aan een burgerwacht. Misschien zijn het gewoon een paar goede vrienden die hij mobiliseert.

Link Jefford zal niet vluchten, verklaarde McKenzie met overtuiging. En wat de versterkingen betreft, geen enkel varken zal aan zijn zijde staan en kogelvanger spelen. Je zult het zien.

3

Jim Hannagan, de hulpsheriff van Red Lodge, had de twee schurken gevangen die een half dozijn paarden hadden gestolen uit een kraal bij de Double-C Ranch, 20 mijl ten noordwesten van Red Lodge, in het Roscoe-gebied.

De twee zwervers hadden zich verschanst op een heuvel. De helling zwenkte steil omhoog. Rotsen staken sporadisch uit de grond. Mesquitestruiken, doornig kreupelhout en hard, droog gras vormden de vegetatie. Hier en daar waren kleine eilandjes van paarsbloeiende salie te zien. De geur van bloemen hing in de lucht. Bijen zoemden ...

Geef het op, jongens! eiste Jim. Hij lag achter een rotsblok tot zijn middel en staarde de helling op. De ster op zijn leren vest glinsterde. Zijn rechterhand omklemde de kolf van de Model 73 Winchester en een zware Colt .45 revolver zat in Jims holster op zijn rechterdij. De walnotenhouten kolf was glanzend en glad.

Na een korte pauze, waarin niet op zijn verzoek werd gereageerd, klonk zijn hese stem weer: Jullie kunnen niet aan me ontsnappen. Dus leg je wapens neer en stap uit je dekking met je handen omhoog. Er hoeft geen bloed vergoten te worden voor een handvol paarden.

Het antwoord was een schot. De kogel schraapte over de rots waarachter Jim zich verschanst had en maakte een felle groef. Een doordringende gil vulde de lucht. Jim bukte zijn hoofd. Een wolk kruitdamp zweefde over de rots aan de top van de heuvel.

Kom ons maar halen als je moe bent van het leven, Deputy, klonk de ruwe en wilde stem. Maar als je bloedvergieten wilt voorkomen, moet je omkeren en terug naar huis rijden.

De woorden werden gevolgd door spottend gelach.

Jims gezicht was als uit steen gebeiteld. De jukbeenderen staken hard af. Zoals je wilt, gromde hij diep in zijn keel. Hij deed zijn Stetson af, legde hem op de grond en tuurde de helling langs de rots op. De dichtstbijzijnde dekking die enige veiligheid bood, was ongeveer acht passen verderop.

Jim spande zijn spieren aan. Hij sprong op uit zijn hurkende houding en schoot terwijl hij gehurkt naar het rotsblok rende. Raketten weerklonken oorverdovend, de zweep van het geweervuur rolde de helling op en stortte neer over de top van de heuvel.

Toen de twee bandieten terugschoten, was Jim al in dekking. Zijn ademhaling was iets sneller, zijn hartslag was versneld. Het lood van de paardendieven suisde over hem heen. Jim veegde het zweet uit zijn oogkassen.

Het geweervuur stopte abrupt. De twee bandieten beseften waarschijnlijk dat ze hun voorsprong aan het verspillen waren. De laatste echo's van de schoten zonken weg in stilte. Jim keek op. Zijn ademhaling en hartslag hadden zich weer gereguleerd.

De schaduw van een van de kerels kwam achter een rots vandaan. Plotseling kwam de figuur tevoorschijn. Hij snelde de helling af en verdween in dekking. Het volgende moment begon het geweer van de schurk te slaan.

Op de heuveltop rende de andere bandiet uit zijn dekking. Met lange sprongen kwam hij ook een stukje naar beneden, om meteen achter de volgende beste dekking te duiken.

Aaah, flitste het door Jims hoofd, ze willen de rollen omdraaien en me in een tang nemen. Oké, idioten, dat bespaart me een reis daarheen. Zijn kin werd hoekig. Hij joeg blindelings een schot uit de loop en kroop naar de andere kant van de rots.

De bandieten dekten de plek van waaruit hij zojuist had geschoten met hun lood. En toen kwam een van de jongens achter zijn dekking vandaan, duwde zich af en sprong terug naar beneden.

Jim vuurde. De jongen schreeuwde zijn schok uit. Zijn geweer vloog in een hoge boog weg. Hij hing een oogwenk schuin in de lucht en stortte toen in de lengte op de grond. Hij rolde een stukje verder de helling af en bleef toen haken aan een struik. Zijn kreun weerklonk in het bruin van de ontploffing. Hij greep naar de Colt.

Jims volgende kogel wierp een handvol aarde in zijn gezicht. Hij bevroor in beweging. De knokkels van zijn hand, die de greep van de revolver vasthield, werden wit onder de huid.

Je kunt het beter laten, bandiet! schreeuwde Jim. De volgende...

Het geweer van de andere kerel schoot met zijn ritmische knallen de helling af. Steensplinters dwarrelden als kogels door de lucht. De gewonde man begon te kruipen. Op handen en voeten liep hij naar een van de rotsblokken.

Jims kogel stopte hem. Hij raakte hem vlak voor hem. Pijn en angst ontlokten hem een stervende zucht. Hij staarde naar de rots waarvan hij wist dat de hulpsheriff erachter stond, zijn ogen wijd opengesperd. Hij durfde niet eens met zijn ogen te knipperen. De angst voor de volgende kogel wurgde letterlijk zijn wil om weerstand te bieden. De keel en mond van de bandiet waren plotseling droog.

Ik - ik geef het op! Zijn stem klonk vervormd door de pijn van de wond die Jims kogel in zijn heup had gescheurd.

Het geweer van zijn handlanger viel stil.

Trek het pistool dan voorzichtig uit de holster en gooi het weg! riep Jim kletterend. En ik raad je aan hetzelfde te doen daarboven. Het is het niet waard om te sterven voor een paar paarden.

De gewonde man haalde de Colt tevoorschijn en slingerde hem de helling af. Staal kletterde tegen rots. De jongen drukte zijn hand op de wond. Hij heeft gelijk, Cole! ratelde de stem van de man. We...

Het kan me geen reet schelen! schreeuwde de ander bits. Ik knal de hersens uit de schedel van die pompeuze stersleper. En daarna spuug ik op zijn ster.

Hij sprintte naar rechts, ging er als een haas vandoor, draaide abrupt bergafwaarts en kwam op gelijke hoogte met Jim. Jims kogels vergezelden zijn aanval, maar de man bewoog met een ongeëvenaarde behendigheid, zodat Jims kogels alleen fonteinen van stof deden opwaaien.

Toen ranselde de Winchester van de paardendief opnieuw. Jim wierp zich opzij. Op het laatste moment.