De vogelvrije: Western

By Neal Chadwick

Jeff Kane kneep zijn ogen dicht tegen de opkomende zon. De lange man had zijn kamp voor de nacht opgeruimd en dronk de laatste koffie uit zijn tinnen beker. Ergens achter de horizon moest San Antonio liggen. Een halve dag rijden, schatte hij. Het was vijf lange jaren geleden dat hij voor het laatst in zuidwest Texas was geweest. Vijf jaar - en in vier daarvan was hij soldaat geweest in het leger van het Noorden. Nu kwam hij terug naar een land dat hem zou haten omdat hij aan de verkeerde kant vocht.

Maar Kane had zijn redenen.

Dat hij geen sympathie had voor de slavenhouders en plantagehouders van het Zuiden was er slechts één van.

Jeff Kane luisterde en zijn alerte staalblauwe ogen tastten de horizon af. Hij zag vier kleine zwarte puntjes die tegen het zonlicht afstaken en snel groter werden. De wind droeg hoefslagen over.

Kane stopte de tinnen beker in zijn zadeltas. Zijn kamp was bij een klein groepje bomen. Tenminste één van deze bomen was volledig verdord. Kane had zijn bruine paard daar vastgebonden.

Zijn Winchester zat in zijn zadelschoen, de scubbard, die hij had weggegooid tussen de knoestige wortels, samen met de rest van zijn zadels, tassen, deken en oude militaire jas.

Kane's instinctieve greep ging naar de diepe pistoolholster.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Sep 14, 2022
• ISBN: 9798215916216

Book preview

De vogelvrije

door Alfred Bekker

Copyright

Een CassiopeiaPress boek

© by Author

© van deze uitgave 2015 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

1

Jeff Kane kneep zijn ogen dicht tegen de opkomende zon. De lange man had zijn kamp voor de nacht opgeruimd en dronk de laatste koffie uit zijn tinnen beker. Ergens achter de horizon moest San Antonio liggen. Een halve dag rijden, schatte hij. Het was vijf lange jaren geleden dat hij voor het laatst in zuidwest Texas was geweest. Vijf jaar - en in vier daarvan was hij soldaat geweest in het leger van het Noorden. Nu kwam hij terug naar een land dat hem zou haten omdat hij aan de verkeerde kant vocht.

Maar Kane had zijn redenen.

Dat hij geen sympathie had voor de slavenhouders en plantagehouders van het Zuiden was er slechts één van.

Jeff Kane luisterde en zijn alerte staalblauwe ogen tastten de horizon af. Hij zag vier kleine zwarte puntjes die tegen het zonlicht afstaken en snel groter werden. De wind droeg hoefslagen over.

Kane stopte de tinnen beker in zijn zadeltas. Zijn kamp was bij een klein groepje bomen. Tenminste één van deze bomen was volledig verdord. Kane had zijn bruine paard daar vastgebonden.

Zijn Winchester zat in zijn zadelschoen, de scubbard, die hij had weggegooid tussen de knoestige wortels, samen met de rest van zijn zadels, tassen, deken en oude militaire jas.

Kane's instinctieve greep ging naar de diepe pistoolholster. Links droeg hij een bowiemes aan zijn riem. Het zwarte leren vest zat onder het stof. Hij duwde zijn hoed een beetje in zijn nek. De vier ruiters kwamen recht op hem af.

Wie had dat gedacht!, ging het door zijn hoofd. Een ontvangstcomité dat me al twintig mijl voor San Antonio onderschept!

2

De ruiters lieten hun teefjes in volle galop binnenstormen. Ze hebben de paarden ingespannen. Een van hen heeft de achterhand beklommen.

De man die kennelijk de groep leidde droeg een donkere snor en had een litteken op zijn kin dat waarschijnlijk afkomstig was van een messengevecht.

Een van zijn metgezellen droeg een grijze hoed, zoals gebruikelijk was bij de confederale cavalerie - behalve dat hij het ranginsigne had verwijderd. Op zijn zadel lag, behalve de Winchester karabijn en de zadeltassen, ook een sabel, die hij waarschijnlijk had bewaard als een zeer persoonlijk souvenir uit de zojuist beëindigde Burgeroorlog.

De andere twee waren gekleed als cowboys. Ze droegen leren chaps op hun benen en Stetson hoeden. Een van hen had rood haar en droeg twee revolvers in zijn riem met de handgrepen naar voren gericht. De andere miste een oog. Rechts droeg hij een 45 kaliber Navy Colt, links een jachtgeweer waarvoor hij een speciale holster had gemaakt.

Het zijn moordenaars, dacht Kane. En ik kan niet wachten om erachter te komen wie ze ingehuurd heeft.

Hij had verwacht dat er problemen zouden zijn als hij terugkwam. Maar niet dat ze zouden proberen zich van hem te ontdoen voordat hij zelfs San Antonio had bereikt.

De dwaas grijnsde scheef en spuugde het uit.

Ben jij de Laredo Kid? vroeg hij.

Zo noemden ze me vroeger, bevestigde Kane. Sinds zijn vijftiende reed Jeff Kane als koerier de route tussen Laredo aan de Rio Grande en San Antonio. En omdat hij de snelste postrijder in de wijde omtrek was geweest, had iedereen in de omgeving hem gekend.

Laredo Kid - dat was de naam die hij had gekregen. Maar dat was lang geleden. Voor Jeff Kane leek het bijna een eeuwigheid. Er zat zoveel tussen. De ruzie met zijn oom Ray Tomkins, bij wie hij was opgegroeid, zijn vertrek naar het Noorden, waar hij eerst op een ranch in Kansas was gaan werken. Maar die ranch bestond niet meer. Kansas werd in die jaren verscheurd door de tegenstelling tussen voor- en tegenstanders van de slavernij, en met het uitbreken van de Burgeroorlog richtten guerrilla's namens het Zuiden er verwoestingen aan. Een van hen had de ranch overvallen. Jeff Kane was de enige die het overleefde, ernstig gewond. Toen hij weer op de been