Iedereen betaalt voor zijn schuld / De dood wacht aan het einde van het pad: Western

By Pete Hackett

Vince McQuade reed tussen de eerste huizen van Southton door. Hij keek met ontstoken ogen om zich heen. Alles zag er hier nog net zo uit als vier jaar geleden, toen hij gehoor gaf aan de oproep van generaal Lee en ten strijde trok tegen de Yankees.

De zesentwintigjarige voelde opluchting. Hij was al weken onderweg. De ontberingen en spanningen van de tocht hadden onmiskenbare sporen op zijn gezicht achtergelaten. Maar vier jaar oorlog had hem ook getekend ...

Het was heet. De hitte kreeg vat op paard en ruiter. Vermoeid sleepte het dier zijn hoeven door het enkeldiepe stof. De ribben waren duidelijk zichtbaar onder de kastanjebruine huid.

De brede hoofdstraat van het stadje in de buurt van San Antonio was verlaten. Het was lunchtijd, het heetst van de dag, en de mensen hadden zich teruggetrokken in hun koele woningen. De wind uit het zuiden, die kleine stofspiralen opstootte en over de weg dreef, bracht geen verlichting.

Je bent thuis, Vince, rende de gehavende man op de vermoeide rode vos door. Eindelijk!

Hij stuurde zijn paard naar een drinkbak langs de kant van de weg en stapte af. Het dier snoof met opgezwollen neusgaten. Het dier snoof met opgezwollen neusgaten. McQuade nam zijn versleten hoed af en hing hem aan de zadelkruk. Met de vlakke kant van zijn hand klopte hij over de nek van het dier. "Dat klopt, mijn beste. We zijn bijna op onze bestemming. Het is nog maar vier mijl naar de ranch."

Het dier liet zijn droge neus in het water zakken, waarop een dun laagje stof dreef, en begon zijn dorst te lessen. McQuade waste het stof en zweet van zijn gezicht. Het water was warm en muf. Toch deed het hem een beetje opleven. Hij haalde de gespreide vingers van zijn rechterhand door zijn zandkleurige haar en streek het naar achteren.

Ongeveer vijftig meter verderop, aan de linkerkant van de straat, was de saloon. In het steegje erachter kende McQuade de stalhouderij. McQuade droogde zijn gezicht af met zijn bandana. Toen de kastanjebruine man gedronken had, trok hij hem aan de lange teugels achter zich aan over het laantje. Het stof knisperde onder de harde zolen van zijn broze rijlaarzen.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jul 7, 2023
• ISBN: 9783745231731

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© roman van auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personages hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Ontvang hier nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

De premiejager aflevering 1/2 (Twee McQuade westerns)

Iedereen betaalt voor zijn schuld / De dood wacht aan het einde van het pad: Western

door Pete Hackett

Een CassiopeiaPress E-Boek

© door Auteur

© van de digitale editie 2014 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Iedereen betaalt voor zijn schuld

Vince McQuade reed tussen de eerste huizen van Southton door. Hij keek met ontstoken ogen om zich heen. Alles zag er hier nog net zo uit als vier jaar geleden, toen hij gehoor gaf aan de oproep van generaal Lee en ten strijde trok tegen de Yankees.

De zesentwintigjarige voelde opluchting. Hij was al weken onderweg. De ontberingen en spanningen van de tocht hadden onmiskenbare sporen op zijn gezicht achtergelaten. Maar vier jaar oorlog had hem ook getekend ...

Het was heet. De hitte kreeg vat op paard en ruiter. Vermoeid sleepte het dier zijn hoeven door het enkeldiepe stof. De ribben waren duidelijk zichtbaar onder de kastanjebruine huid.

De brede hoofdstraat van het stadje in de buurt van San Antonio was verlaten. Het was lunchtijd, het heetst van de dag, en de mensen hadden zich teruggetrokken in hun koele woningen. De wind uit het zuiden, die kleine stofspiralen opstootte en over de weg dreef, bracht geen verlichting.

Je bent thuis, Vince, rende de gehavende man op de vermoeide rode vos door. Eindelijk!

Hij stuurde zijn paard naar een drinkbak langs de kant van de weg en stapte af. Het dier snoof met opgezwollen neusgaten. Het dier snoof met opgezwollen neusgaten. McQuade nam zijn versleten hoed af en hing hem aan de zadelkruk. Met de vlakke kant van zijn hand klopte hij over de nek van het dier. Dat klopt, mijn beste. We zijn bijna op onze bestemming. Het is nog maar vier mijl naar de ranch.

Het dier liet zijn droge neus in het water zakken, waarop een dun laagje stof dreef, en begon zijn dorst te lessen. McQuade waste het stof en zweet van zijn gezicht. Het water was warm en muf. Toch deed het hem een beetje opleven. Hij haalde de gespreide vingers van zijn rechterhand door zijn zandkleurige haar en streek het naar achteren.

Ongeveer vijftig meter verderop, aan de linkerkant van de straat, was de saloon. In het steegje erachter kende McQuade de stalhouderij. McQuade droogde zijn gezicht af met zijn bandana. Toen de kastanjebruine man gedronken had, trok hij hem aan de lange teugels achter zich aan over het laantje. Het stof knisperde onder de harde zolen van zijn broze rijlaarzen.

Hij bond het paard vast aan het rondhout. Het dier zwiepte met zijn staart. Met stijve benen beklom McQuade de versleten treden naar de veranda. Toen ging hij de gelagkamer binnen. Het was hier somber en het rook naar koude tabaksrook en gemorst bier. Het meubilair bestond uit een paar ronde tafels met zes stoelen er omheen. Aan de muur tegenover de klapdeur was de bar. Vliegen dansten op en neer langs de twee ramen aan de voorkant. Er was geen enkele gast te bekennen.

De vloerplanken kraakten onder McQuade's gewicht toen hij de kamer overstak. Zijn hakken klikten. Hij bereikte de bartafel. Achter de toonbank ging een deur open en er verscheen een man van in de vijftig. Hoe maakt u het, vreemdeling? Onbeschaamd beoordeelde hij McQuade. Zijn vragende blik ging op en neer. Je ziet er afgetakeld en stoffig uit. Je hebt vast een lange rit achter de rug.

Dat kun je wel zeggen, Dave. Herken je me niet?

De cafébaas vernauwde zijn ogen en begon op zijn onderlip te knagen. Natuurlijk, je komt me bekend voor. Maar ik kan er niet achter komen wie je bent. Vertel het me.

Vince McQuade. Is het kwartje nu gevallen voor je? McQuade grijnsde vaag. De grijns bereikte zijn vermoeide ogen niet.

Een glimp van begrip gleed over het gezicht van Dave Sander. Hij sloeg licht op zijn voorhoofd met de vlakke hand en kreunde: Het is augustus, McQuade. De oorlog eindigde vier maanden geleden. Je bent te laat.

Ik was een gevangene van de Yanks. Ik viel in hun handen bij Gettysburg. Toen ze me lieten gaan, ben ik meteen naar huis gegaan.

Dave Sanders liep naar de tap, pakte een glazen bierpul en goot hem vol. Terwijl hij hem voor McQuade neerzette, mompelde hij: Je bent niet alleen te laat, McQuade, je bent te laat.

De laatste woorden waren gevallen als hamerslagen.

Wat betekent dat? McQuade's blik leek de barkeeper te doorboren, zijn hersenen binnen te dringen en zijn gedachten te peilen. De thuiskomer voelde het onheil diep in zijn ziel. Hij ademde iets sneller.

Je moet nu sterk zijn, McQuade, gaf de man achter de toonbank aan. Ongeveer twee maanden geleden kreeg je ranch hels bezoek. Het was een bende avonturiers, jongens die na de oorlog de weg naar een geordend leven niet meer terug konden vinden...

Wat is er gebeurd? Een bijna koortsachtige opwinding maakte zich meester van McQuade. De drie woorden barstten letterlijk van zijn gebarsten lippen.

Je ouders en Joana zijn dood.

McQuade hield zijn adem in. Zijn mondhoeken trilden. Hij staarde vol ongeloof naar de man aan de andere kant van de toonbank. Zijn hart klopte gedempt in zijn borstkas en de echo van zijn hartslagen weerklonk in zijn oren. Toen stamelde McQuade hakkelend: Jij - bent - dood?

Dave Sanders knikte. Er waren vier mannen. Eén werd twee weken later gepakt toen de bende de bank in San Antonio probeerde te beroven. Hij wordt over een paar dagen opgehangen.

Als een vreselijke vloed werd McQuade overspoeld door begrip. Er brak iets in hem.

*

Lange tijd had McQuade bij de graven van zijn familieleden gestaan. Hij had zich zijn thuiskomst anders voorgesteld - heel anders. Nu stond hij voor de