​Een heet pistool in een delicate hand: Western

By Pete Hackett

Het was een koude, regenachtige dag toen de poort van de staatsgevangenis in Leavenworth openging voor Amos Benton. Een harde wind joeg striemende regenbuien voor hem uit. Water druppelde en stroomde van de daken van de huizen en veranda's. De regen had de straten in moddergaten veranderd. De regen had de straten in moddergaten veranderd.

Vijf jaar gevangenis lag achter Amos Benton. Vijf jaar bottenbrekende arbeid in de steengroeve. Hij was vernederd, zijn trots was met voeten getreden. Maar al die jaren hadden hem niet gebroken. Integendeel: elke zweepslag, elke vernedering, elke belediging had zijn haat aangewakkerd - zijn dodelijke haat tegen Milt Lockwood, de stadsmaarschalk van Oakley ...

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Feb 22, 2024
• ISBN: 9783745236804

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

​Een heet pistool in een delicate hand: Western

Western door Pete Hackett

Het was een koude, regenachtige dag toen de poort van de staatsgevangenis in Leavenworth openging voor Amos Benton. Een harde wind joeg striemende regenbuien voor hem uit. Water druppelde en stroomde van de daken van de huizen en veranda's. De regen had de straten in moddergaten veranderd. De regen had de straten in moddergaten veranderd.

Vijf jaar gevangenis lag achter Amos Benton. Vijf jaar bottenbrekende arbeid in de steengroeve. Hij was vernederd, zijn trots was met voeten getreden. Maar al die jaren hadden hem niet gebroken. Integendeel: elke zweepslag, elke vernedering, elke belediging had zijn haat aangewakkerd - zijn dodelijke haat tegen Milt Lockwood, de stadsmaarschalk van Oakley ...

James Blaine, Joel Elliott, Ben Holladay en John Morgan, enkele van de oude maatjes, wachtten Benton buiten de gevangenis op. Ze hadden een paard voor hem meegenomen. Bentons revolverriem met de 45 Remington hing aan de hoorn van het zadel. Een Winchester zat in de schede.

Ze schudden Benton de hand. De uitgemergelde bandiet grijnsde. Zijn haar was grijs geworden in de gevangenis. De vijf jaar hadden hem vroegtijdig verouderd. Diepe lijnen groeven zijn holle, haveloze gezicht.

Terwijl hij de geweerriem om zijn heupen zwaaide en vastmaakte, zei hij: Het is goed om jullie te zien, jongens. Ik wist dat jullie er zouden zijn. Wat hebben jullie al die jaren gedaan?

Hij paste het holster aan en duwde de kolf van de revolver naar buiten zodat hij in zijn greep paste. Toen trok hij. Het ijzer glinsterde uit het holster en zwaaide omhoog. Tegelijkertijd spande Benton de haan. Hij was niet tevreden. Hij had niet meer geoefend. De haan gleed terug naar zijn rustpositie. Benton liet de Colt één keer rond zijn vinger draaien en liet hem in het holster zakken. Ik moet oefenen, mompelde hij en keek toen van de een naar de ander.

We hebben ons gevestigd, Amos, zei James Blaine. Ik woon in Great Bend...

Amos Benton wilde het niet echt horen. Hij wuifde het weg en besteeg zijn paard. De vos steigerde onder hem en speelde met zijn oren. We gaan naar Oakley, zei Benton wild. Lockwood is daar toch nog steeds marshal?

Ja, mompelde Joel Elliott. En hij heeft zijn zoon Doug tot zijn vertegenwoordiger gemaakt.

Haat barstte als een demon uit Bentons poedergrijze ogen. Zijn glinsterende blik ging even verloren in de verte, alsof hij verzonk in bittere herinneringen. Heel goed. Zijn stem was getint met dodelijke passie. We kunnen uiterlijk over een week in Oakley zijn. Lockwood heeft dus nog precies een week te leven...

Het klonk als een doodvonnis, met de dag van executie meteen vastgesteld.

Amos Benton was vastbesloten om bloedig wraak te nemen. Lockwood schoot zijn broer Joey neer. En hij stuurde hem voor vijf jaar naar de gevangenis. Het enige wat hem door die vijf jaar heen hielp was de bijtende haat en de gedachte aan bloedige wraak.

Ze trokken de paarden rond en schokten in de zadels. Er lagen bijna 300 mijl tussen hen en Oakley. Maar Amos Benton zou zelf helemaal naar de Zuidpool zijn gereden om Lockwood te doden ...

Doug Lockwood, de hulpsheriff van Oakley, maakte zijn ronde. Het was tien uur. Het gonsde in de twee saloons in de stad. Een verward lawaai vulde Main Street. Het had niet geregend in het westen van Kansas. Het was augustus. De avond was nog geladen met de warmte van de dag.

Een wirwar van stemmen, gelach, geschreeuw en gebrul dreef de 'Bluebird Saloon' uit. Tussendoor waren de dreunende beats van een orchestrion te horen. Tabaksrook krulde rond de lampen aan de muren en boven de tafels die aan kettingen aan het plafond hingen. Aan twee tafels op de achtergrond werd poker gespeeld. De gasten stonden in rijen van twee aan de bar. De tafels waren vol.

Niemand lette op Doug Lockwood toen hij de gelagkamer binnenkwam. Achter hem kraakte de deurvleugel open. Met korte passen liep hij naar de bar. Hij droeg de Winchester in zijn linkerhand. De ster van de marshal fonkelde op zijn vest.

Alles goed, Allan? vroeg hij aan de oppasser, die zijn handen vol had en het zweet op zijn voorhoofd parelde. De lucht in de herberg was broeierig.

Er was eerder een ruzie aan een van de pokertafels. Noel Gardner beschuldigde Jim Dexter van valsspelen. Maar de kerels kwamen tot een overeenkomst. En nu lijkt het erop dat er rust is.

Doug liep naar de goktafels. Noel Gardner, wiens vader een vervallen ranch aan Hackberry Creek bezat, was al lichtelijk dronken. Doug kon het zien aan de roodheid van zijn ogen. Jim Dexter, de zoon van een andere rancher, grijnsde en gooide zijn vijf kaarten open op tafel. Full house, Noel. Kun je dat verslaan?

Vloekend gooide Noel Gardner zijn kaarten op tafel. Zijn tong was zwaar van de alcohol en hij gromde: Satan lijkt de kaarten vandaag te schudden. En ik denk dat hij jou voor gek heeft gezet. Hij reikte naar zijn glas en schonk de inhoud in. De scherpe drank deed zijn ogen tranen en hij hoestte.

Jim Dexter bracht de pot met beide handen naar zich toe. Hij gooide een dollar in het midden van de tafel. Nieuwe inzet, vroeg hij, opgetogen over zijn geluk.

Een van de mannen aan tafel, die al uit het spel was gestapt toen Doug naderde, zei met een keel in de richting van de marshal: Vandaag is het precies vijf jaar geleden dat de rechter Amos Benton naar Leavenworth stuurde, Doug. Wist je vader nog dat Benton vanmorgen werd vrijgelaten?

Doug knikte. Natuurlijk. Papa verwacht Benton hier uiterlijk over een week.

De spreker slikte. Benton zwoer toen vreselijke wraak. Milt heeft zijn broer vermoord. Wat is je vader van plan als Benton naar Oakley komt?

Doug haalde zijn schouders op. We moeten afwachten. Trouwens, hij is niet alleen. Hij heeft mij - en er is tenslotte een burgerwacht.

De man aan tafel keek weg. Sommige van de andere kerels aan tafel keken ook beschaamd.

Jim Dexter deelde de kaarten uit. Doug draaide zich om en liep naar de uitgang. Hij ademde de frisse buitenlucht diep in. Het was hem niet ontgaan dat de reacties toen hij het over de burgerwacht had nogal gedempt waren geweest.

Zijn voetstappen dreunden ritmisch op de planken van het trottoir. Een half uur later was de ronde gedaan. Zijn vader wilde de middernachtronde doen.

Doug baande zich een weg door een donker steegje. Hij ging een achtertuin in, trok een hakblok dat in een donkere hoek onder een schuur met een plat dak stond en klom omhoog. Een raam wierp een vierkante lichtbak op het dak van het schuurtje. Doug klopte zachtjes op de ruit. Er gingen een paar seconden voorbij, toen werd het gordijn opzij geschoven en het raam omhoog geduwd. Het hout kraakte een beetje in de geleider. Het licht schetste de slanke gestalte van een meisje met lang, licht golvend haar dat als een sluier over haar schouders en rug vloeide.

Het meisje droeg een nachthemd. Een paar knoopjes boven haar borst waren los. Doug kon het begin van stevige, ronde borsten zien. Hij leunde naar het meisje toe en kuste haar. Toen klom hij de kamer in. Hij leunde het geweer weg. Ze sloot het raam en schoof het gordijn weer naar voren.

Als mijn vader ons maar niet op een dag betrapt, glimlachte Susan. Ik denk dat hij jullie helemaal naar Vuurland zou achtervolgen met een jachtgeweer.

Doug lachte zachtjes. Hij nam Susan Fitzpatrick in zijn armen. Ze was al enkele weken zijn geliefde. Haar vader was de burgemeester van Oakley. Doug kuste haar. Susan beantwoordde zijn kussen en drukte zich tegen hem aan. Hij voelde haar stevige, sierlijke lichaam en haar warmte. De geur van haar haar ving zijn neus. Zijn mannelijkheid kwam heftig naar voren.

Susan trok hem naar het bed. Voorzichtig maakte ze zich van hem los. Snel trok ze haar nachtjapon uit. Ze stond naakt voor hem. Hij zag haar mollige borsten met hun stijve, kiezelharde knoppen, haar platte buik, de donkere driehoek tussen haar dijen, haar lange, slanke benen ...

Zijn controle was weg. Zijn revolverriem viel, toen zijn vest, overhemd, broek en laarzen. Ze zonken op Susans bed in een innige omhelzing. Hun tongen dreigden zich te verstrengelen. Toen nam ze hem in zich op. Haar liefdeskanaal was nat en heet. Ze klemde zich tegen hem aan en kreunde zachtjes. Haar lippen waren lichtjes gespleten en een rij witte, gelijkmatige tanden glinsterde ertussen.

Doug liet zijn heupen zwaaien. Elke stoot bracht hen dichter bij het hoogtepunt. Hun beider adem stokte al snel. Het zweet stroomde uit hun poriën. Susan had moeite om de scherpe kreten van extase te onderdrukken. Want beneden in het huis, in de salon, zaten haar ouders.

Zijn stoten werden heviger, bezitteriger. Hij kuste haar nek, haar borst, liet zijn tong rond haar erecte tepel cirkelen. En hij dreef haar dieper en dieper