De bitterste overwinning van de sheriff: Western

By Luke Sinclair

Jim was op de vlucht. Gewiekste revolverhelden achtervolgden hem, maar hij wilde niet vechten. Hij wilde nooit meer iemand neerschieten, want hij had al te veel bloed en dood gezien. Hij was een eenzame man op zoek naar zijn rust. - Maar toen ontmoette hij de mooie Jill. Omwille van haar nam hij de ster van de sheriff aan. En zo werd hij gedreven tot de bitterste strijd van zijn hele leven ...

• Language: Nederlands
• Publisher: CassiopeiaPress
• Release date: Oct 12, 2023
• ISBN: 9783753211114

Book preview

​Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

De bitterste overwinning van de sheriff: Western

door Luke Sinclair

Toen Jim zijn baan vervloekte

Jim was op de vlucht. Gewiekste revolverhelden achtervolgden hem, maar hij wilde niet vechten. Hij wilde nooit meer iemand neerschieten, want hij had al te veel bloed en dood gezien. Hij was een eenzame man op zoek naar zijn rust. - Maar toen ontmoette hij de mooie Jill. Omwille van haar nam hij de ster van de sheriff aan. En zo werd hij gedreven tot de bitterste strijd van zijn hele leven ...

*

Jim Galaghan reed langs de rij enorme auto's die deze straat klein en smal deden lijken. Tenminste, zo had het hem geleken bij zijn laatste bezoek hier. Voor de stalhouderij aan het eind van de straat keek hij nog eens om zich heen en bekeek de rij van zeven Conestoga wagens met een kritische blik. Mensen moesten wel helemaal gek zijn om in deze tijd van het jaar nog onderweg te zijn zonder de bergen al achter zich te hebben. En als ze hier in Virginia City wilden overwinteren, moesten ze veel geld hebben. Het was bijna onmogelijk voor mensen die op trektocht waren om zoveel geld te hebben. Maar over de bergen trekken in deze tijd van het jaar was een risico dat geen enkel normaal mens zou nemen. In dit land kwam de winter soms zo vroeg dat je 's nachts in je bed kon doodvriezen.

Jim Galaghan schudde zijn hoofd en reed de reekalf door de grote poort, waar hij werd opgewacht door een geur van stro, stof en de scherpe uitademing van paarden.

De stalknecht kwam met de slepende stappen van een oude man door het middenpad toen Galaghan voor een lege stal ging zitten. Hij bekeek de lange vreemdeling van een afstand toen hij dichterbij kwam. Zijn ogen waren meer gewend aan het halfduister en hij had het vermogen verworven om iemand in te schatten in een hard leven. Hij vertrouwde op eerste indrukken en hij had het zelden mis. Hij zag een bruin gezicht met harde botten en twee grijze, koele ogen. De uitgesproken mond en de vastberaden kin verraadden dat deze man wist hoe hij zijn wil moest opleggen.

Geef hem wat haver, zei Galaghan vermoeid. We zijn van ver gekomen. Hij klopte lichtjes met zijn vlakke hand op de stoffige vacht van de reekalf, alsof hij afscheid wilde nemen. En borstel zijn vacht.

De stalknecht keek de vreemdeling na, die bijna de brede poort weer had bereikt en wiens pezige gestalte duidelijk afstak tegen de lichte achtergrond.

Onder de poort draaide Galaghan zich nog een keer om.

Deze wagens, vroeg hij, waar gaan de mensen heen?

Naar het zuiden, over de Targee Pas.

Galaghan keek de weg op, langs de rij auto's. Een krankzinnige onderneming in deze tijd van het jaar. Hij aarzelde nog steeds en keek verder terug, naar waar hij een paar minuten geleden vandaan was gekomen. Hij had de afgelopen twee dagen niets gezien van de twee mannen die al weken achter hem aanzaten. Maar hij wist dat ze zouden komen.

Vastbesloten kwam hij in beweging. Wat maakte het uit of ze hem hier zouden inhalen? Het was hier net zo goed als ergens anders, en op een dag zouden ze hem inhalen, ook al bleef hij proberen dat te voorkomen. Tijdens de lange, stoffige wandeling had hij aan het bier in Alonso's pub gedacht, en nu zou niets hem ervan weerhouden om het op te drinken. Zelfs deze twee niet!

Toen Galaghan de pub binnenkwam, wankelde zijn voet nauwelijks merkbaar. Iemand die hij kende stond aan de bar.

Rusty Dolan was een man die je niet graag de rug toekeerde als je ruzie met hem had gehad.

Dolan had hem ook opgemerkt. Hij moet hem gezien hebben in de bevlekte spiegel achter de bar, want hij draaide zich plotseling om en grijnsde naar hem.

Hallo, Galaghan. Je bent overal te vinden waar het stinkt.

Hou je mond, gromde Galaghan toen hij langsliep en aan het uiteinde van de mahoniehouten bar ging staan, want hij wilde geen ruzie met Dolan. Hij zwaaide naar de bewaker en vroeg om een biertje.

Een halfvolle whiskyfles stond voor Dolan. De mannen die tussen hem en Galaghan in stonden, namen hun drankjes en gingen stilletjes weg. Dolan was verdomd snel met de revolver. Dat was algemeen bekend, en Galaghan wist het ook. Maar hij was niet bang voor hem. Zijn handen lagen op het donkere hout van de bar, druk bezig tabak op een vloeitje te gieten.

Terwijl Dolan iets van de bar vandaan stond, keek Galaghan op.

Ik zal je wat advies geven, Dolan, zei hij zachtjes. Zorg voor die whisky voor je en niets anders.

Dolan begon weer te grijnzen. Hij wilde weer iets zeggen, maar deze keer werd hij van een andere kant onderbroken.

Ben jij niet de leider van die tocht daar? Het was een jonge knaap, amper twintig jaar oud, die deze vraag had gesteld. Hij zat aan een van de tafels, maar een beetje schuin op zijn stoel zodat de rugleuning zijn schieten niet hinderde.

Dolan draaide zich naar hem om.

Zit je daar iets dwars, jongen?

Ik niet, antwoordde de jongen met een onschuldige uitdrukking. Maar ik hoor dan ook niet bij de mensen van deze tocht. Ze zouden het misschien erg vinden als ze wisten dat ik je kort geleden in Fort Laramie heb gezien met een paar kerels die over het algemeen trekhyena's worden genoemd. Jullie hadden een vrij vertrouwd gesprek, leek het mij. Alsof jullie iets van plan waren.

Het gezicht van Rusty Dolan was bevroren bij de bijna terloopse woorden van de jongen. Nu draaide hij zich om en trok terwijl hij zich omdraaide. Maar hij haalde alleen de Colt uit het holster en was al dood. Een onzichtbare klap wierp hem tegen de bar, waar hij vervolgens met lege ogen tegenaan gleed, en de donder van een geweerschot vulde de kamer.

De jongen hield de rokende revolver nog steeds dicht boven het tafelblad. Galaghan wist niet of de jongen het pistool al in zijn hand had gehad voordat Dolan had getrokken. Daar leek het wel op, want niemand kon zo snel schieten.

Galaghan zette het glas waaruit hij net gedronken had langzaam neer en veegde zijn mond af met de rug van zijn hand. De jongen kwam naast de dode man staan. Nu pas legde hij de revolver weg.

Ik ben Johnny Hagardine, zei hij luid en zelfverzekerd. Hij zocht zijn ruzie en die heeft hij gehad.

Niemand antwoordde hem. Ze stonden in stilte en staarden afwisselend naar de dode man en dan naar de jongen.

Galaghan duwde zichzelf langs de bar.

Hij wilde ruzie met me, zei hij. Het was een vergissing om erbij betrokken te raken.

De jongen bestudeerde hem met bruine, zachte ogen. Hij had een smal, knap jongensgezicht.

Je hebt geluk, misschien was hij sneller dan jij.

Galaghan werd een beetje boos.

Weet je eigenlijk wel wie dat was? Dat was Rusty Dolan. Misschien zegt de naam je iets.

Johnny Hagardine haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op.

Nooit van gehoord.

Dat gaat je weer je leven kosten, jongen. Kijk eerst naar de mensen met wie je flirt. Hij was een van de snelsten.

De jongen rukte aan zijn revolverriem en zei lichtjes: Toch is hij nu dood, lijkt me.

Galaghan keek hem zijdelings aan. Deze jongen was een van die groentjes die carrière wilden maken met de revolver. De verhalen over Billy the Kid en John Wesly Hardin waren in hun hoofd gaan zitten.

Je lijkt niet van het leven te houden, zei Galaghan. Johnny Hagardine lachte alleen maar. Hij leek helemaal niets serieus te nemen, zelfs de dood niet.

Pas nu drong een man zich een weg uit de kring van anderen, stapte op de dode man af en boog zich voorzichtig over hem heen. Hij droeg een grove stoffen jas en een versleten broek van dezelfde, slijtvaste stof, ruwe laarzen met platte hakken en geen wapen. Een typische kolonist, onervaren en slecht uitgerust. De man ging rechtop staan en draaide zich om naar Johnny Hagardine. Zijn gezicht was hoekig en getekend met diepe lijnen. Hij balde zijn grote vuisten, vereelt door het harde werken, maar de woede in hem kon de onzekerheid niet helemaal wegnemen.

Je hebt onze trekleider neergeschoten. De bitterheid in zijn stem overstemde de woede. Bezorgdheid en verbijstering kregen de overhand in zijn door weer en wind gebruinde gezicht en de sterke handen ontspanden langzaam.

Johnny Hagardine haalde zijn magere schouders op.

Hij trok de revolver eerst. Moest ik me door hem laten neerschieten?

Galaghan keek met groeiend ongenoegen naar de jongen. Het liefst had hij hem een klap gegeven. Maar hij had misschien niet zijn leven gered, maar hij had hem in ieder geval een gevecht bespaard. En hij wilde niet ondankbaar zijn.

Je hebt hem beledigd, sprak de kolonist hem tegen.

Johnny leek maar met een half oor te luisteren. Hij duwde zijn hoed in zijn nek en een donkere weerbarstige krul viel in zijn voorhoofd.

Ik vertelde gewoon de waarheid. Je hebt geluk dat hij je met rust laat.

Johnny Hagardine draaide zich naar de bar, schonk uit Dolans fles in het lege glas, dronk en besteedde verder geen aandacht aan wat er om hem heen gebeurde.

Kende u meneer Dolan, vreemdeling? De vraag was al lang vervaagd voordat Galaghan zijn blik losliet van Johnny Hagardine en naar de kolonist keek.

Ja, zei hij afwezig. "Ik denk dat de jongen de waarheid sprak. Het was een vergissing om