De zaak van de stadspark moordenaar: Hamburg Thriller

By Alfred Bekker

Twee mensen worden kort na elkaar vermoord in het Stadtpark van Hamburg. In het begin lijken de slachtoffers niets gemeen te hebben. Wanneer er nog meer doden vallen, komen de speurders eindelijk op het spoor van een octopusachtige organisatie die Duitsers van het moslimgeloof beschermingsgeld afperst om de heilige oorlog van islamistische terroristische commando's te financieren ...

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Sep 5, 2021
• ISBN: 9798201587260

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

De zaak van de stadspark moordenaar

door Alfred Bekker

1

Ik maakte nog een zeiltochtje op de Buiten-Alster met de man die ze in de buurt alleen Libanees noemen. Zo nu en dan ontmoeten wij elkaar voor een soort informele uitwisseling: hij, de demimonde van St. Pauli, en ik, hoofdrechercheur Uwe Jörgensen van een speciale afdeling van de recherche en de BKA (federale recherche), die zich hoofdzakelijk bezighoudt met de grote zaken en de georganiseerde misdaad.

We zijn al een uniek koppel, de Libanees en ik.

Omdat ik ooit zijn leven redde tijdens een schietpartij, is hij me iets schuldig. Maar dat is een ander verhaal. Ik wil het nu niet vertellen.

Hij geeft me af en toe tips die ik anders niet zou krijgen. Onofficiële informatie. Dingen waar je over hoort in de scène. Dingen die worden rondverteld - behalve aan mensen zoals ik, die rondlopen met een politiepenning en waarschijnlijk zonder penning en zonder enig officieel insigne zien er altijd een beetje staatsgevaarlijk en officieel uit, zodat mensen ze wantrouwen.

Soms nodigt de Libanees me uit in een van zijn striptease-gelegenheden op St. Pauli. Dat is niet erg. Het wordt een beetje vermoeiender als ik hem ontmoet in zijn shisha bar. Dit stomen en borrelen is moeilijk te verdragen. Ik geef de voorkeur aan vrij ademen. Dus het is het beste als we elkaar ontmoeten op zijn dinghy cruiser en het uit te nemen op de Buiten Alster. Trouwens, niemand luistert daar gegarandeerd naar ons.

Wallah, ik heb gehoord dat er iemand naar Hamburg komt waarvan je op de hoogte moet zijn, zei de Libanees.

Wie?, vroeg ik.

Jaffar as-Zadik.

Ik begrijp het...

De naam is Arabisch.

Dat dacht ik al.

Hij moet je iets vertellen.

Je kunt niet alles in je hoofd hebben. Maar hij komt me bekend voor.

Wallah, ik zal je het gegevensonderzoek besparen. De man is een internationale top terrorist.

Heb je enig idee wat hij wil in Hamburg?

Nee. Maar ik dacht dat het beter was dat je het wist. Misschien heb ik het mis. Misschien praatte de persoon van wie ik het hoorde gewoon onzin. Maar ik denk het niet. Hij is over het algemeen zeer deskundig.

Het is waarschijnlijk zinloos je te vragen van wie je dit weet.

Wallah.

Ik weet het, het is een deel van onze overeenkomst.

Geen vragen over bronnen.

U moet begrijpen! De bronnen zullen anders opdrogen. Maar ik wed dat je superieuren blij zullen zijn om op voorhand te worden ingelicht als iemand als Jaffar as-Zadik in de stad is.

Ik haalde diep adem toen de Libanees een U-bocht maakte en wij aan de andere kant van de boot gingen zitten. Ik hoop alleen dat die vent nu geen pak explosieven bij zich heeft!

Daar moet je altijd rekening mee houden met zulke jongens, zei de Libanees.

*

Een zonnige namiddag in het stadspark Planten un Blomen, vlak bij het café Seepavillon. Het water van het parkmeer glinsterde in de zon. Joggers en fietsers liepen over de promenades. Jonge skateboarders deden trucjes. De dreunende bas van een gettoblaster vermengde zich met het gezoem van stemmen.

De berijder van een trekkingfiets reed behendig tussen de menigte voorbijgangers door. Hij droeg wielerkleding en een helm die aan de achterkant taps toeloopt. Het grootste deel van zijn gezicht was bedekt door een zonnebril met spiegelende glazen. De motorrijder stopte en steunde op zijn linkervoet. Een koude grijns speelde rond zijn lippen toen hij zijn heuptasje openritste. Zijn rechterhand reikte naar binnen. Zijn vingers omklemden de koude greep van een pistool.

De blik van de motorrijder was gericht op twee mannen. De ene was lang, slungelachtig en gekleed in een donker pak. Dat alleen al deed hem opvallen tussen de joggers en skateboarders. De andere was klein en breedgeschouderd. Hij droeg een bruin leren jack. De twee waren in een nogal gebarend gesprek verwikkeld. De man in het pak zette een zonnebril op. Zijn gezicht was rood. De breedgeschouderde man in de leren jas praatte tegen hem.

Een skateboarder draaide riskant om de twee heen, een boombox op zijn schouders balancerend. De man in het pak bewoog een beetje opzij.

Ondertussen verstevigde de motorrijder zijn greep op het pistool en liet de veiligheidspal los.

Een goede jager moet wachten op het juiste moment!, dacht hij koel. Een goede jager - of een moordenaar!

Zo is het gegaan.

Dat is waar het op neer kwam.

Hij keek toe hoe de man in het pak in zijn binnenzak greep en er een gewatteerde bruine enveloppe uithaalde. De man in het leren jack pakte het letterlijk, en verborg het toen meteen onder zijn jack. Hij draaide zich even om, zijn blik ronddraaiend. Hij botste bijna tegen een jogger op toen hij een stap opzij zette.

De moordenaar besefte nu dat hij niet langer kon aarzelen. Anders zou het onmogelijk worden om beide mannen in een keer te doden.

Hij reed weg met één hand, nog steeds het handvat van het pistool vasthoudend, maar zonder het uit zijn heuptasje te halen. Hij trapte hard, had de auto in de hoogste versnelling gezet en accelereerde. Hij stopte recht in de richting van de twee mannen en trok toen het pistool. Er zat een opgeschroefde geluiddemper op de loop. De man in het donkere pak was de eerste die het gevaar onderkende. Zijn gezicht verkrampte tot een masker van angst. Het eerste schot van de moordenaar raakte hem in het voorhoofd. De huurmoordenaar wankelde achteruit, recht in de armen van een skateboarder.

Beiden vielen op de grond.

Ondertussen draaide de man in de leren jas zich om en haalde een Schnitter & Wesson revolver met korte loop tevoorschijn. Hij kreeg de kans niet om te schieten. Een fractie van een seconde voor hij de trekker kon overhalen, trof de eerste kogel uit het geluiddemperwapen van de motorrijder hem in de borst. Het geluid dat het maakte was niet luider dan een krant die hem raakte. De man in de leren jas zakte onderuit en drukte zijn hand tegen zijn shirt. Rood liep tussen zijn vingers. Hij kreunde, probeerde de arm met de revolver nog eens omhoog te trekken. Maar de arm gehoorzaamde hem niet langer. Hij lag roerloos.

Ondertussen liet de motorrijder het pistool met geluiddemper in zijn heuptasje en reed roekeloos tussen de joggers en wandelaars door. Hij sloeg brutaal een skateboarder neer. De man schreeuwde terwijl hij het stuur in de zij nam. De motorrijder versnelde, en achtervolgde hem over een van de gazons. Hij bereikte een van de paden die naar het nabijgelegen bosje leidden, een deels tamelijk eenzaam en verlaten bosgebied in het midden van het stadspark.

De voorbijgangers stonden daar als bevroren.

Het duurde een paar seconden van schrik voordat iemand de mobiele telefoon opnam. Er vormde zich een menigte toeschouwers.

Een jonge vrouw met lang bruin haar tot op haar schouders duwde zich vastberaden een weg door de voorbijgangers. Ze liep op de man in de leren jas af, knielde en boog zich over hem heen.

Ik ben een dokter! riep ze naar de menigte. Waarom bel je de eerste hulp niet!

De man ademde nog steeds oppervlakkig.

Ze boog zich over hem heen, reikte in de binnenzak van zijn jasje en haalde de bruine envelop eruit. Ze deed alsof ze hem onderzocht en eerste hulp verleende. Niemand merkte de naald op die plotseling uit haar sleutelbos stak.

De jonge vrouw stak, nam de bruine envelop en stond op.

Ze duwde een jongeman voorbij die haar wantrouwig aankeek.

Hoe lang gaat dit duren! De man is stervende! riep ze.

De sirenes van de politie en de ambulance klonken in de verte. Maar toen de hulpdiensten ter plaatse kwamen, was de jonge vrouw al lang verdwenen in de anonieme menigte van toeschouwers.

2

Hoofdrechercheur Ralf Deggart begroette Roy en mij op de plaats delict. De twee lijken waren al weggehaald door de forensische officieren. Markeringen gaven aan waar ze naar beneden waren gegaan.

Collega's van de identificatiedienst zochten in de omgeving naar sporen, terwijl een tiental agenten bezig was voorbijgangers te ondervragen en persoonlijke gegevens op te nemen.

De bestuurder van een trekkingfiets heeft blijkbaar twee mannen opzettelijk en in koelen bloede neergeschoten, meldde hoofdinspecteur Deggart met een ernstig gezicht. De man was zo snel weg dat ... 

Een man?, ik was er zeker van.

Deggart knikte.

"Volgens de getuigenverklaringen, ja. Helaas was er niet veel van zijn gezicht te zien. Hij droeg een van